Με λόγια θαυμασμού και αγάπης μίλησε ο Δήμος Αναστασιάδης για τη Τζένη Θεωνά στην εκπομπή «Super Κατερίνα» και στον δημοσιογράφο Στέφανο Κωνσταντινίδη.
Ο αγαπημένος τραγουδιστής χαρακτήρισε την ηθοποιό έναν… «άγγελο» και παραδέχτηκε ότι στην αρχή της σχέσης τους δεν περίμενε κανείς από τους δυο τους ότι θα έμεναν μαζί τόσα χρόνια.
Δείτε το βίντεο:
«Ο Αρίωνας τώρα πάει πρώτη Δημοτικού. Η Τζένη είναι ένας άγγελος, μια εκπληκτική μητέρα, μια ταλαντούχα ηθοποιός, είναι πάρα πολλά πράγματα για μένα. Σημαίνει πάρα πολλά πράγματα για εμένα. Όσο με στηρίζει, θέλω να τη στηρίζω κι εγώ. Ειδικά τώρα, που το νιώθω πολύ έντονα ότι με στηρίζει και είναι εκεί, με αυτοθυσία και παραμερίζει όλα αυτά για την οικογένεια.
Δε μιλάω μόνο για τη δουλειά, αλλά και για τον εαυτό της τον ίδιο. Μια γυναίκα που κυοφορεί εννιά μήνες, κάνει δεύτερο παιδί, χαλάει το σώμα της, θα πρέπει να το επαναφέρει, να επαναφέρει τη ζωή της, παραμερίζει τη διασκέδαση, το ότι είναι πολλές ώρες μέσα σε ένα σπίτι, είναι κάτι το ηρωικό για μένα. Τη θαυμάζω πάρα πολύ τη Τζένη» είπε ο Δήμος Αναστασιάδης για τη Τζένη Θεωνά.
«Δε περιμέναμε ότι θα είμαστε τόσα χρόνια μαζί με τη Τζένη. Στην πραγματικότητα, όταν γνωριστήκαμε, πιστεύαμε ότι θα χωρίσουμε την επόμενη μέρα. Τελικά είναι μια σχέση που άντεξε και αντέχει στον χρόνο. Η ζωή καμιά φορά έχει περισσότερη φαντασία από εμάς. Είμαι καψούρης» παραδέχτηκε σε άλλο σημείο.
Ακόμη, ο Δήμος Αναστασιάδης αποκάλυψε ότι η δεύτερη εγκυμοσύνη της Τζένης Θεωνά ήταν ένα σοκ και για τους δυο, καθώς ο γιατρός είχε πει στην ηθοποιό ότι ήταν απαγορευτικό.
Η Τζένη Θεωνά και ο Δήμος Αναστασιάδης είναι ζευγάρι από το 2014 και μαζί έχουν αποκτήσει δυο παιδιά, τον έξι ετών Αρίωνα και έναν ακόμη γιο που είναι μόλις επτά μηνών.
Στα ενενήντα μου, ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα ήμουν ο άνθρωπος που θα άνοιγε την καρδιά του σε αγνώστους.
Όμως όταν φτάνεις σε αυτή την ηλικία, οι μάσκες δεν έχουν πια σημασία. Το μόνο που θες είναι να ειπωθεί η αλήθεια, πριν τελειώσει ο χρόνος σου.
Με λένε Γιώργο Χατζή. Εδώ και εβδομήντα χρόνια έχτιζα τη μεγαλύτερη αλυσίδα σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα. Ξεκίνησα με ένα μικρό παντοπωλείο στον Πειραιά, λίγο μετά τον πόλεμο, τότε που το ψωμί κόστιζε μια δραχμή και οι άνθρωποι άφηναν τις πόρτες τους ξεκλείδωτες.
Μέχρι να φτάσω τα ογδόντα, η επιχείρηση είχε εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα. Το όνομά μου υπήρχε σε κάθε ταμπέλα, κάθε συμβόλαιο, κάθε επιταγή. Οι εφημερίδες με αποκαλούσαν “ο Βασιλιάς των Σούπερ Μάρκετ”.
Όμως να τι δεν σου δίνουν τα λεφτά και οι τίτλοι: ζεστασιά τη νύχτα, ένα χέρι να κρατήσεις όταν έρθει η αρρώστια, ή ένα γέλιο απέναντι στο τραπέζι του πρωινού.
Η γυναίκα μου πέθανε το 1992. Δεν αποκτήσαμε παιδιά. Και ένα βράδυ, καθισμένος μέσα στο τεράστιο άδειο σπίτι μου, αναρωτήθηκα: ποιος θα τα κληρονομήσει όλα αυτά;
Όχι οι άπληστοι διευθυντές. Όχι οι δικηγόροι με τα λουστραρισμένα παπούτσια και τα ψεύτικα χαμόγελα. Ήθελα κάποιον αληθινό — κάποιον που να ξέρει τι σημαίνει αξιοπρέπεια και καλοσύνη, όταν κανείς δεν τον βλέπει.
Και τότε πήρα μια απόφαση που κανείς δεν περίμενε.
Έβαλα τα πιο παλιά μου ρούχα, λέρωσα το πρόσωπό μου με σκόνη και δεν ξυρίστηκα για μια βδομάδα. Έπειτα μπήκα σε ένα από τα δικά μου σούπερ μάρκετ, μοιάζοντας με άνθρωπο που δεν είχε φάει κανονικό φαγητό εδώ και μέρες.
Μόλις πέρασα την πόρτα, ένιωσα βλέμματα να με διαπερνούν. Ψίθυροι με ακολουθούσαν από ράφι σε ράφι.
Μια ταμίας, όχι πάνω από είκοσι χρονών, μορφάζοντας είπε στη συνάδελφό της, δυνατά για να ακούσω:
«Μυρίζει σαν ψόφιο κρέας». Και γέλασαν και οι δύο.
Ένας άντρας τράβηξε κοντά του το παιδί του.
«Μην κοιτάς τον ζητιάνο, Νικόλα».
«Μα μπαμπά, αυτός φαίνεται…»
«Είπα, μην κοιτάς.»
Κάθε βήμα μου φαινόταν βαρύ, σαν να περνούσα από δίκη μέσα στο ίδιο μου το δημιούργημα.
Και τότε άκουσα τα λόγια που με πλήγωσαν περισσότερο απ’ όλα.
«Κύριε, πρέπει να φύγετε. Οι πελάτες παραπονιούνται.»
Ήταν ο Κώστας Ράντου, ο υπεύθυνος του καταστήματος. Εγώ ο ίδιος τον είχα προαγάγει χρόνια πριν, όταν είχε σώσει μια αποθήκη από φωτιά. Και τώρα με κοιτούσε σαν να μην άξιζα τίποτα.
«Δεν θέλουμε τέτοιους εδώ», μου είπε.
Τέτοιους. Εγώ, που του πλήρωνα τον μισθό, τα μπόνους, το μέλλον του.
Έσφιξα τα δόντια και γύρισα να φύγω. Είχα δει ήδη αρκετά.
Και τότε ένιωσα ένα χέρι να αγγίζει το μπράτσο μου.
Τράβηξα το χέρι μου απότομα. Κανείς δεν αγγίζει έναν άνθρωπο που φαίνεται άστεγος.
Ήταν νέος, γύρω στα τριάντα. Φθαρμένη γραβάτα, κουρασμένα μάτια, καθαρό βλέμμα. Η κονκάρδα του έγραφε “Λευτέρης” – βοηθός διοίκησης.
«Ελάτε μαζί μου», μου είπε ήρεμα. «Να σας πάρω κάτι να φάτε.»
«Δεν έχω λεφτά, αγόρι μου», ψιθύρισα.
Χαμογέλασε. «Δεν χρειάζεστε λεφτά για να σας φερθεί κάποιος με σεβασμό.»
Με οδήγησε ανάμεσα στα βλέμματα και τους ψιθύρους, στο δωμάτιο προσωπικού. Μου έβαλε έναν καφέ και ένα τυλιγμένο σάντουιτς μπροστά μου.
Κάθισε απέναντί μου και με κοίταξε στα μάτια.
«Μου θυμίζετε τον πατέρα μου», είπε σιγανά. «Πέθανε πέρσι. Ήταν παλιός ναυτικός, σκληρός άνθρωπος, αλλά είχε το ίδιο βλέμμα — σαν να είχε δει πολλά στη ζωή του.»
Σταμάτησε για λίγο.
«Δεν ξέρω ποια είναι η ιστορία σας, κύριε, αλλά να ξέρετε πως έχετε αξία. Μην αφήσετε κανέναν εδώ να σας κάνει να νιώσετε το αντίθετο.»
Ο λαιμός μου σφίχτηκε. Κοίταξα εκείνο το σάντουιτς σαν να ήταν χρυσάφι. Κι εκείνη τη στιγμή, λίγο έλειψε να του αποκαλύψω ποιος ήμουν στ’ αλήθεια.
Αλλά η δοκιμασία δεν είχε τελειώσει.
Έφυγα εκείνη τη μέρα με δάκρυα κρυμμένα κάτω από τη σκόνη. Κανείς δεν ήξερε ποιος ήμουν — ούτε η ταμίας που γέλασε, ούτε ο Κώστας που με πέταξε έξω, ούτε καν ο Λευτέρης, ο άνθρωπος που μου πρόσφερε φαγητό και αξιοπρέπεια.
Όμως εγώ ήξερα.
Εκείνο το βράδυ, στο γραφείο μου κάτω από τα πορτρέτα των προγόνων μου, ξαναέγραψα τη διαθήκη μου.
Κάθε ευρώ, κάθε κτίριο, κάθε γωνιά γης — τα άφησα όλα στον Λευτέρη.
Έναν ξένο.
Μα όχι πια ξένο για μένα.
Μια εβδομάδα μετά, επέστρεψα στο ίδιο κατάστημα — αυτή τη φορά με κοστούμι, μπαστούνι και γυαλισμένα παπούτσια. Ο οδηγός μου άνοιξε την πόρτα, και όταν πέρασα από τις αυτόματες πόρτες με υποδέχτηκαν σαν βασιλιά.
Ξαφνικά, παντού χαμόγελα και ευγένειες.
«Κύριε Χατζή! Τι τιμή!»
«Να σας φέρω νερό; Να σας δώσω καρότσι;»
Ακόμα κι ο Κώστας, ο διευθυντής που με είχε διώξει, ήρθε τρέχοντας, χλωμός.
«Κ-Κύριε Χατζή! Δεν είχα ιδέα πως θα ερχόσασταν σήμερα!»
Όχι, δεν είχε.
Ο Λευτέρης όμως είχε.
Από την άλλη άκρη του μαγαζιού, τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. Μου έγνεψε ελαφρά. Χωρίς χαμόγελο, χωρίς χαιρετισμό — μόνο ένα ήσυχο νεύμα, σαν να καταλάβαινε τα πάντα.
Το ίδιο βράδυ, το τηλέφωνό μου χτύπησε.
«Κύριε Χατζή; Είμαι ο Λευτέρης… Ήξερα πως ήσασταν εσείς. Αναγνώρισα τη φωνή σας. Δεν είπα τίποτα, γιατί η καλοσύνη δεν πρέπει να εξαρτάται από το ποιος είναι ο άλλος. Ήσασταν πεινασμένος — κι αυτό μου έφτανε.»
Είχε περάσει την τελική δοκιμασία.
Το επόμενο πρωί γύρισα με τους δικηγόρους. Ο Κώστας και η ταμίας απολύθηκαν επιτόπου. Και μπροστά σε όλο το προσωπικό ανακοίνωσα:
«Αυτός εδώ ο άνθρωπος», είπα δείχνοντας τον Λευτέρη, «είναι ο νέος σας διευθυντής — και ο επόμενος ιδιοκτήτης αυτής της αλυσίδας.»
Το κατάστημα πάγωσε.
Ο Λευτέρης έμεινε ακίνητος, σοκαρισμένος, καθώς ο κόσμος γύρω του άλλαζε.
Ήμουν έτοιμος να υπογράψω τα τελευταία έγγραφα, όταν έφτασε ένας φάκελος χωρίς αποστολέα. Μέσα, μια μόνο φράση:
«Μην εμπιστεύεσαι τον Λευτέρη. Δες τα αρχεία φυλακών, Κορυδαλλός, 2012.»
Η καρδιά μου σταμάτησε για μια στιγμή. Ζήτησα από τον δικηγόρο να ερευνήσει διακριτικά. Ως το βράδυ, η αλήθεια βγήκε στο φως.
Στα δεκαεννιά του, ο Λευτέρης είχε συλληφθεί για κλοπή αυτοκινήτου.Είχε περάσει δεκαοκτώ μήνες στη φυλακή.
Θυμός. Σύγχυση. Προδοσία. Όλα μαζί.
Τον κάλεσα στο γραφείο.
Στάθηκε απέναντί μου, ήρεμος.
«Γιατί δεν μου το είπες;» ρώτησα χαμηλόφωνα.
«Ήμουν δεκαεννιά. Άμυαλος. Πήρα ένα αυτοκίνητο που δεν ήταν δικό μου και πλήρωσα το τίμημα.»
«Το έκρυψες.» του είπα.
«Δεν είπα ψέματα», απάντησε. «Απλώς δεν το είπα, γιατί ήξερα πως θα με απορρίψετε. Μα η φυλακή με άλλαξε. Μου έδειξε ποιος δεν θέλω να είμαι. Γι’ αυτό σέβομαι τους ανθρώπους — γιατί ξέρω πώς είναι να χάνεις τον σεβασμό.»
Τα μάτια του δεν είχαν δικαιολογίες, μόνο αλήθεια. Και τότε είδα μπροστά μου όχι έναν εγκληματία, αλλά έναν άνθρωπο που είχε περάσει μέσα από τη φωτιά.
Η είδηση διέρρευσε. Ξαφνικά, συγγενείς που δεν είχα δει εδώ και δεκαετίες άρχισαν να εμφανίζονται. Ανάμεσά τους, η Ντενίζ, η κόρη του αδελφού μου. Ψυχρή, υπερόπτης, καλοντυμένη.
Μπήκε στο σπίτι χωρίς καν να χαιρετήσει.
«Θείε, δεν μπορεί να είσαι σοβαρός. Ένας ταμίας πάνω από την οικογένεια;»
«Δεν μου έχεις μιλήσει είκοσι χρόνια», της είπα.
«Αυτό δεν έχει σχέση»
«Έχει. Ο Λευτέρης μου φέρθηκε με αξιοπρέπεια όταν κανείς δεν το έκανε. Εσύ είσαι εδώ για τα λεφτά, όχι για μένα.»
Τα μάτια της γέμισαν μίσος. «Σε εκμεταλλεύεται.»
«Το αίμα δεν φτιάχνει οικογένεια. Η καλοσύνη το κάνει.»
Εκείνο το βράδυ την έπιασα να ψάχνει το χρηματοκιβώτιο. Όταν τη ρώτησα τι κάνει, μου είπε: «Αν το κάνεις αυτό, θα τον καταστρέψουμε.»
Και για πρώτη φορά, φοβήθηκα — όχι για μένα, αλλά για τον Λευτέρη.
Τον κάλεσα στο αληθινό μου γραφείο, γεμάτο πορτρέτα και ξύλινα ράφια.
«Κάθισε, παιδί μου», του είπα. «Ήρθε η ώρα να σου πω την αλήθεια.»
Του είπα τα πάντα — για τη μεταμφίεση, το σάντουιτς, τη διαθήκη, το γράμμα, το παρελθόν του και τις απειλές της οικογένειας.
Άκουσε σιωπηλός. Και όταν τελείωσα, περίμενα θυμό ή άρνηση. Αντί γι’ αυτό, είπε απλά:
«Κύριε Χατζή… δεν θέλω τα λεφτά σας.»
«Τι;» απόρησα.
Χαμογέλασε θλιμμένα. «Ήθελα μόνο να σας δείξω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που νοιάζονται. Αν μου αφήσετε κάτι, η οικογένειά σας θα με κυνηγήσει για πάντα. Δεν το χρειάζομαι. Θέλω μόνο να ξέρω ότι έκανα το σωστό.»
Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου. «Τότε τι να κάνω;»
Έσκυψε μπροστά.
«Φτιάξτε ένα ίδρυμα. Ταΐστε τους πεινασμένους. Βοηθήστε τους άστεγους. Δώστε δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους σαν εμένα. Αυτή θα είναι η κληρονομιά σας.»
Και έτσι έκανα.
Έδωσα τα πάντα — τα μαγαζιά, τις περιουσίες, τα χρήματα — για να δημιουργηθεί το Ίδρυμα Χατζή για την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια.
Χτίσαμε τράπεζες τροφίμων, υποτροφίες, καταφύγια σε όλη τη χώρα.
Και έκανα τον Λευτέρη ισόβιο διευθυντή του.
Όταν του παρέδωσα τα έγγραφα, κοίταξε τη σφραγίδα και ψιθύρισε:
«Ο πατέρας μου έλεγε πάντα: “Χαρακτήρας είναι αυτό που είσαι όταν κανείς δεν σε βλέπει.” Εσείς το αποδείξατε σήμερα. Θα φροντίσω το όνομά σας να σημαίνει καλοσύνη για πάντα, όσο υπάρχουν άνθρωποι.»
Είμαι ενενήντα χρονών τώρα. Δεν ξέρω πόσος χρόνος μου μένει.
Αλλά θα φύγω από αυτόν τον κόσμο γαλήνιος.
Γιατί βρήκα τον κληρονόμο μου — όχι στο αίμα, ούτε στα λεφτά, αλλά σε έναν άνθρωπο που φέρθηκε με καλοσύνη σε έναν ξένο, χωρίς να περιμένει τίποτα.
Και αν αναρωτιέστε αν η καλοσύνη έχει θέση σε έναν κόσμο σαν αυτόν, να θυμάστε τα λόγια του Λευτέρη: «Δεν έχει σημασία ποιοι είναι οι άλλοι.Σημασία έχει ποιος είσαι εσύ.»
Ηθικό Δίδαγμα
Η ιστορία αυτή μας θυμίζει πως η πραγματική αξία του ανθρώπου δεν μετριέται με πλούτη, τίτλους ή εξωτερική εμφάνιση, αλλά με τον τρόπο που φέρεται στους άλλους — ειδικά σε όσους δεν έχουν τίποτα να του προσφέρουν.
Ο Λευτέρης δεν ήξερε ότι βοηθούσε έναν εκατομμυριούχο· είδε μόνο έναν πεινασμένο άνθρωπο και έδειξε σεβασμό και ανθρωπιά. Αυτή η αυθόρμητη καλοσύνη άλλαξε ολόκληρη τη ζωή του και έδωσε νέο νόημα στη ζωή του ηλικιωμένου επιχειρηματία.
Τελικά, η καλοσύνη που δίνουμε χωρίς αντάλλαγμα είναι η πιο μεγάλη κληρονομιά που μπορούμε να αφήσουμε. Δεν χρειάζεται να είσαι πλούσιος για να αλλάξεις τον κόσμο — αρκεί να έχεις αξιοπρέπεια και καλήκαρδιά.
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί τα ρούχα που πλένονται στο πλυντήριο φθείρονται πολύ γρήγορα ή ακόμη και σκίζονται;
Ανεξάρτητα από το είδος του πλυντηρίου που χρησιμοποιείται, η δύναμη του είναι πολύ πιο δυνατή από το πλύσιμο στο χέρι, επομένως είναι προφανές ότι τα ρούχα θα φθαρούν.
Κάτι άλλο που πρέπει να έχετε υπ’όψιν είναι ότι, εάν πλένετε πάρα πολλά ρούχα ταυτόχρονα, υπερβαίνοντας τα κιλά ρούχων που είναι κατασκευασμένο το πλυντήριο να καθαρίζει, τα ρούχα αναπόφευκτα θα στριμωχτούν, με αποτέλεσμα αυτά να τυλίγονται σφιχτά μεταξύ τους. Όταν ο κάδος του πλυντηρίου περιστρέφεται, τα ρούχα συνεχίζουν να στριμώχνονται, με αποτέλεσμα τα σφιχτά τυλιγμένα ρούχα να σκίζονται εύκολα λόγω της δύναμης έλξης.
Επιπλέον, εάν δεν τακτοποιήσετε προσεκτικά τα ρούχα στο πλυντήριο αλλά τα ρίξτε μέσα τυχαία, τα ρούχα θα φθαρούν και θα σκιστούν επίσης εύκολα. Γιατί; Η συσκευή δεν μπορεί να εκτελέσει ομαλά το πλύσιμο, με αποτέλεσμα τα ρούχα να στρίβονται εύκολα μεταξύ τους, με μεγάλη την πιθανότητα να φθαρούν και να σκιστούν.
Υπάρχει ένας απλός τρόπος για να ξεπεράσετε αυτή την κατάσταση:
Βάλτε 2 μπουκάλια νερό στο πλυντήριο. Τα πλαστικά μπουκάλια θα περιστρέφονται μαζί με τα ρούχα και αυτό θα μειώσει πολύ την τριβή μεταξύ των ρούχων ενώ τα ρούχα δεν θα μπλέκονται πλέον μεταξύ τους, αποφεύγοντας έτσι το σκίσιμο.
Επιπλέον, κατά την περιστροφή, το πλαστικά μπουκάλια θα χτυπούν απαλά τα ρούχα κάτι που θα συμβάλλει στο καλύτερο καθάρισμα!
Λάβετε υπόψη ότι πριν βάλετε τα πλαστικά μπουκάλια στο πλυντήριο, πρέπει να σφίξετε το καπάκι τους καλά, διαφορετικά θα είναι δύσκολο να πετύχετε το αποτέλεσμα. Επιπλέον, μπορείτε να εφαρμόσετε μερικές συμβουλές για τον καθαρισμό των ρούχων με το πλυντήριο ως εξής:
Ξεχωρίστε τα ρούχα πριν τα πλύνετε
Πριν βάλετε ρούχα στο πλυντήριο, θα πρέπει να ελέγξετε προσεκτικά και να ταξινομήσετε τα ρούχα ανά υλικό και χρώμα. Ελέγξτε εάν υπάρχουν ξεχασμένα αντικείμενα στις τσέπες, ειδικά αιχμηρά μεταλλικά αντικείμενα, για να αποφύγετε τη φθορά και το σκίσιμο των ρούχων κατά το πλύσιμο καθώς και την αύξηση της αντοχής του πλυντηρίου.
Η ταξινόμηση των ρούχων γίνεται για να αποφευχθεί το βάψιμο των ανοιχτόχρωμων ρούχων πλένοντάς τα με σκούρα ρούχα ή ρούχα χαμηλής ποιότητας.
Μουλιάστε τα ρούχα πριν τα πλύνετε
Μερικά είδη υφασμάτων είναι πολύ δύσκολο να πλυθούν όταν είναι βρώμικα, όπως το βαμβάκι,χοντρά ρούχα ή πουκάμισα. Όταν πλένονται με άλλα αντικείμενα, είναι πολύ δύσκολο να καθαριστούν εντελώς.
Είναι καλύτερα να βάζετε τα ρούχα στο πλυντήριο, να το γεμίζετε με νερό, να διαλύετε το απορρυπαντικό/υγρό πλυντηρίου, να μουλιάζετε τα ρούχα για περίπου 20-30 λεπτά και μετά να πατάτε το κουμπί έναρξης. Χάρη σε αυτό, οι λεκέδες θα μαλακώσουν και θα αφαιρεθούν εύκολα κατά το πλύσιμο.
Προσθέστε ξύδι ρυζιού στο πλυντήριο
Αυτή είναι μια καλή συμβουλή που χρειάζεται κάθε νοικοκυρά. Απλά πρέπει να βάλετε τα ρούχα στον κάδο,, να γεμίσετε με νερό, να προσθέσετε απορρυπαντικό και 200 ml ρυζόξιδο. Θέστε σε λειτουργία το πλυντήριο έτσι ώστε το απορρυπαντικό και το ξύδι ρυζιού να διαλυθούν, να απορροφηθούν στα ρούχα και μετά απενεργοποιήστε το μηχάνημα. Μουλιάστε τα ρούχα για 20 λεπτά και μετά πατήστε το κουμπί για να πλυθούν ως συνήθως.
Όχι μόνο αφαιρεί πολλούς επίμονους λεκέδες όπως χυμό φρούτων, λάδι κ.λπ., το ξύδι ρυζιού αφαιρεί επίσης αποτελεσματικά τις δυσάρεστες οσμές που παραμένουν στα υφάσματα.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, καταδίκασε τις παραβατικές συμπεριφορές από πλευράς αγροτών.
Μόλις ορίσουν αντιπροσωπεία οι αγρότες, θα γίνει και η συνάντηση με την κυβέρνηση, ξεκαθάρισε ο υφυπουργός στον πρωθυπουργό και κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης μιλώντας στο Action24, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για συνάντηση των εκπροσώπων των αγροτών με τον πρωθυπουργό.
Δείτε το βίντεο:
Σε σχέση με το ζήτημα που αφορά τις αγροτικές κινητοποιήσεις, εξέφρασε τον σεβασμό της κυβέρνησης στα αιτήματα των αγροτών, καταδικάζοντας παράλληλα τις παραβατικές συμπεριφορές που σημειώθηκαν τις τελευταίες ημέρες.
Ο κ. Μαρινάκης αναγνώρισε ότι η κατάσταση των μπλόκων δημιουργεί προβλήματα στην κοινωνία και στην αγορά των Χριστουγέννων, όμως απηύθυνε έκκληση στους αγρότες να ορίσουν συγκεκριμένη αντιπροσωπεία εκπροσώπησης. Διαβεβαίωσε ότι την επόμενη ημέρα θα γίνει συνάντηση σε υψηλό επίπεδο, χωρίς να αποκλείει το ενδεχόμενο να συναντηθούν οι εκπρόσωποι των αγροτών ακόμα και με τον πρωθυπουργό, εφόσον οριστούν ονομαστικά εκπρόσωποι των αγροτών και προσέλθουν με συγκεκριμένη ατζέντα αιτημάτων.
Δείτε το βίντεο:
Αναφερόμενος στα επεισόδια που σημειώθηκαν σε Κρήτη και Μακεδονία με επιθέσεις κατά αστυνομικών, ο κ. Μαρινάκης τόνισε ότι “οι άνθρωποι αυτοί είναι τραμπούκοι και εγκληματίες”, ενώ χαρακτήρισε “ανεκδιήγητες” τις τοποθετήσεις πολιτικών που στηρίζουν τέτοιες συμπεριφορές.
Ο ΕΦΕΤ απαίτησε την άμεση ανάκληση – απόσυρση του συνόλου της συγκεκριμένης παρτίδας. Σε ανάκληση κατεψυγμένου μπιφτεκιού προχώρησε ο ΕΦΕΤ.
Δείτε το μπιφτέκι:
Πρόκειται για την παρτίδα 31102025 και ημερομηνία ανάλωσης έως 31.10.2026, που παράγεται από την επιχείρηση «Π.ΚΑΜΑΡΑΤΟΥ & ΣΙΑ Ε.Ε.» και σε συνεργασία με τo Εργαστήριo Δοκιμών & Ερευνών Τροφίμων Αθήνας του ΕΦΕΤ, διαπιστώθηκε η παρουσία σαλμονέλας.
Η ανακοίνωση του ΕΦΕΤ
Ο Ε.Φ.Ε.Τ. και συγκεκριμένα η Περιφερειακή Διεύθυνση Πελοποννήσου, κατά τη διενέργεια ελέγχων στο πλαίσιο του Προγράμματος «Επίσημος έλεγχος για την παρακολούθηση μικροβιολογικών κριτηρίων ασφάλειας τροφίμων», προέβη σε δειγματοληψία τροφίμου με τα στοιχεία: «ΜΠΙΦΤΕΚΙ ΚΑΤΕΨΥΓΜΕΝΟ», με κωδικό παρτίδας: 31102025 και ημερομηνία ανάλωσης έως 31.10.2026, που παράγεται από την επιχείρηση «Π.ΚΑΜΑΡΑΤΟΥ & ΣΙΑ Ε.Ε.» και σε συνεργασία με τo Εργαστήριo Δοκιμών & Ερευνών Τροφίμων Αθήνας του ΕΦΕΤ, διαπιστώθηκε η παρουσία του παθογόνου μικροοργανισμού Salmonella spp.
Ο Ε.Φ.Ε.Τ. απαίτησε την άμεση ανάκληση / απόσυρση του συνόλου της συγκεκριμένης παρτίδας από το ανωτέρω προϊόν ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη οι σχετικοί έλεγχοι. Καλούνται οι καταναλωτές, που έχουν ήδη προμηθευτεί το ανωτέρω προϊόν, να μην το καταναλώσουν.
Η κανέλα και τα γαρίφαλα είναι κάτι πολύ περισσότερο από αρωματικά υλικά στο ντουλάπι σας.
Πίσω από το ζεστό και παρηγορητικό τους άρωμα κρύβεται ένας πραγματικός θησαυρός ευεργετικών ουσιών για την υγεία. Και τα δύο περιέχουν φυσικά δραστικά συστατικά που ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα και βοηθούν στη διατήρηση της ζωτικότητας — κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο όταν πέφτει η θερμοκρασία.
Το «μυστικό» τους βρίσκεται σε δύο ισχυρά μόρια: την κινναμαλδεΰδη (στην κανέλα) και την ευγενόλη (στα γαρίφαλα). Μαζί, δημιουργούν μια φυσική ασπίδα προστασίας που στηρίζει τον οργανισμό κατά τη διάρκεια του χειμώνα, μετατρέποντας ένα απλό ρόφημα σε μια καθησυχαστική τελετουργία.
Ένα ζεστό ρόφημα ευεξίας – Εύκολο στην παρασκευή
Γρήγορη συνταγή:
Ζεστάνετε 250 ml νερό σε ένα μικρό κατσαρολάκι.
Προσθέστε ένα ξυλάκι κανέλας και τρία γαρίφαλα.
Σκεπάστε και αφήστε το να σταθεί για δέκα λεπτά.
Για πιο απαλό και γλυκό αποτέλεσμα, προσθέστε ένα κουταλάκι μέλι ή λίγες σταγόνες λεμόνι πριν το πιείτε.
Αν βιάζεστε:
Αναμείξτε ½ κουταλάκι τριμμένη κανέλα και μια πρέζα τριμμένο γαρίφαλο σε ένα φλιτζάνι ζεστό νερό.
Ανακατέψτε, αφήστε το για λίγα λεπτά να τραβήξει και απολαύστε το ζεστό.
Πιείτε το μία ή δύο φορές την ημέρα για μερικές μέρες — δεν χρειάζεται υπερβολή, καθώς τα μπαχαρικά αυτά είναι πολύ συμπυκνωμένα. Αν έχετε ευαίσθητο στομάχι, καλό είναι να μην το καταναλώνετε νηστικοί.
Τα Οφέλη του φυσικού αυτού ροφήματος
Από την πρώτη κιόλας γουλιά, το ρόφημα ζεσταίνει απαλά το σώμα και ξυπνά τις αισθήσεις. Βοηθά στη μείωση της κόπωσης, στηρίζει την πέψη και χαρίζει ανακούφιση όταν νιώθετε αδυναμία ή κούραση.
Παραδοσιακά, ένα ζεστό αφέψημα από κανέλα και γαρίφαλα χρησιμοποιούνταν επίσης για να φρεσκάρει την αναπνοή και να καταπραΰνει ήπιο ερεθισμό του λαιμού ή των ούλων. Χάρη στη φυσική του ισορροπία, δεν διαταράσσει τη χλωρίδα του εντέρου, αποτελώντας έναν απλό και ευχάριστο τρόπο να φροντίσετε τον εαυτό σας με φυσικό τρόπο.
Μερικές Προφυλάξεις
Όπως συμβαίνει με όλα τα ισχυρά φυσικά συστατικά, η μέτρον άριστον ισχύει και εδώ. Τα γαρίφαλα περιέχουν ευγενόλη, η οποία μπορεί να προκαλέσει ερεθισμό αν καταναλωθεί σε υπερβολική ποσότητα. Μία ή δύο κούπες την ημέρα είναι αρκετές για να απολαύσετε με ασφάλεια τα οφέλη τους.
Επιλέξτε κανέλα Κεϋλάνης (γνωστή και ως “αληθινή κανέλα”), καθώς είναι πιο ήπια και περιέχει μικρότερη ποσότητα κουμαρίνης σε σχέση με τη συνηθισμένη κανέλα Cassia.
Αν είστε έγκυος, θηλάζετε ή λαμβάνετε φαρμακευτική αγωγή, συμβουλευτείτε τον γιατρό σας πριν προσθέσετε το ρόφημα αυτό στη διατροφή σας. Θυμηθείτε επίσης πως το αιθέριο έλαιο γαρίφαλου είναι εξαιρετικά συμπυκνωμένο — μην το καταναλώνετε ποτέ εσωτερικά χωρίς ιατρική καθοδήγηση.
Μια απλή πράξη ευεξίας
Μερικές φορές, η αληθινή φροντίδα κρύβεται στις πιο απλές κινήσεις. Ένα ζεστό φλιτζάνι ροφήματος με κανέλα και γαρίφαλα δεν προσφέρει μόνο ανακούφιση στο σώμα, αλλά επαναφέρει και την αίσθηση ηρεμίας και ισορροπίας.
Σε κάθε γουλιά, θα νιώσετε τη διακριτική υπενθύμιση της φύσης:
η ευεξία δεν χρειάζεται να είναι περίπλοκη — μπορεί να ξεκινήσει απλώς με κάτι που ήδη υπάρχει στην κουζίνα σας.
Η Κατερίνα Λέχου είναι μία πανέμορφη γυναίκα και ταλαντούχα ηθοποιός, που συνδυάζει μια αυστηρότητα με ένα γλυκό χαμόγελο.
Είναι η μεσαία από τρεις αδελφές, μεγάλωσε στου Ζωγράφου, πήγε στη σχολή του Κουν, βγήκε στο θέατρο, αλλά άργησε να ξεχωρίσει.
«Δεν είχα τρομερή επαφή με το θέατρο. Δεν ήμουν από τα παιδιά που με πήγαιναν συνέχεια οι γονείς μου. Είχα δει όμως κάποιες εμβληματικές παραστάσεις που είχαν χαραχτεί μέσα μου, όπως τον «Λευκό Γάμο» του Ρούζεβιτς, στο Θέατρο Τέχνης -ήμουν δέκα τεσσάρων. Ήταν πολύ σοκαριστικό για μένα γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι γίνονται τέτοια πράγματα στο θέατρο. Είχα δει βέβαια Βουγιουκλάκη, πήγαινα συχνά στο θέατρο του Δημήτρη Ποταμίτη που ήταν στη γειτονιά μου, αλλά όχι με μεγάλη συχνότητα. Και διάβαζα λογοτεχνία.
Η 57χρονη Κατερίνα Λέχου και ο 50χρονος πολίστας Μάνος Στρατάκης αποτελούν ένα από τα πιο γοητευτικά ζευγάρια της ελληνικής showbiz. Οι δυο τους είναι μαζι 16 χρόνια και μετρούν 10 χρόνια γάμου.
Κατερίνα Λέχου: “Ήμουν κορίτσι του Εθνικού Θεάτρου”
Στα δέκα επτά μου, ένας φίλος μου, ο Βαγγέλης Ρόκκος που ήταν ήδη πρωτοετής στη σχολή του Εθνικού, μου έδωσε ένα κείμενο, την «Μήδεια» του Ανούιγ, με την οποία μετά έδωσα και εξετάσεις για να μπω. Και έπαθα σοκ…. Θυμάμαι ότι τότε σκέφτηκα πονηρά και είπα στον εαυτό μου ότι μπορώ να κρυφτώ πίσω από κάτι και να κάνω ό,τι θέλω. Ήμουν πολύ συγκρατημένη, εσωστρεφής, συμμαζεμένη και δεν εκτονωνόμουν.
Και είπα ότι το θέατρο είναι όχημα, μεγάλο… Αλλά και λίγο μεταφυσικά, γιατί ακόμα αναρωτιέμαι πώς και πήγα στην σχολή του Κουν εγώ. Δεν ταίριαζα. Ήμουν κορίτσι του Εθνικού εγώ. Είχα δώσει εξετάσεις και στο Εθνικό, πέτυχα αλλά προτίμησα το Τέχνης. Ήμουν όμως σαν τη μύγα μες το γάλα».
«Ήταν όλες ντυμένες στα μαύρα κι εγώ πήγαινα με τα χρωματιστά μπουφάν μου -με κοίταζε καλά-καλά ο Λαζάνης. Οι γονείς μου δεν έφεραν αντίρρηση. Μου είχαν εμπιστοσύνη. Δεν χάρηκαν όμως, ούτε πέταξαν την σκούφια τους.
Γενικά είμαι άνθρωπος της αφοσίωσης. Μεγάλωσα στα Ιλίσια, στου Ζωγράφου. Ο πατέρας μου οπτικός, η μητέρα μου δεν δούλευε. Είμαστε τρεις αδελφές. Νομίζω ότι ήμασταν μια οικογένεια όπως όλες οι οικογένειες, με τα προβλήματα και τις συγκρούσεις μας. Δεν έχω κάτι να παραπονεθώ. Νομίζω ότι το πιο ωραίο είναι ότι μεγάλωσα με άλλους ανθρώπους, όχι μόνη μου. Με την μεγάλη μου αδελφή είμαστε πολύ κοντά στην ηλικία, με την μικρότερη έχουμε 6-7 χρόνια διαφορά.
Κατερίνα Λέχου: “Οι σχέσεις δεν χαρίζονται, κερδίζονται”
Όπως όλες οι σχέσεις έτσι και οι αδελφικές ή οι σχέσεις με τους γονείς είναι δύσκολες. Και γίνονται πιο δύσκολες γιατί είναι υποχρεωτικές. Περνάς ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου νοιώθοντας ενοχές αν δεν είναι καλές και αναρωτιέσαι αν και που φταις εσύ, τι κάνεις λάθος. Αλλά δεν ισχύει αυτό. Οι σχέσεις δεν χαρίζονται, κερδίζονται».
«Ήμουν η ουρά της μεγάλης μου αδελφής, τρομερά εξαρτημένη. Κι αυτό ήταν βαρύ. Στη συνέχεια έκανα σχέσεις εξαρτητικές, ήμουν πάντα η ουρά. Ούτε αργότερα έβγαλα την εξουσία μου στην μικρότερη. Κάποια στιγμή συνέπραξαν η μεγάλη και η μικρή κι εγώ έμεινα στην απ΄έξω. Λένε, κι έχουν δίκιο, ότι το μεσαίο παιδί συνθλίβεται γι΄αυτό και μετά γίνεται πιο επαναστάτης.
Μετά από πολλά χρόνια και μεγάλο αγώνα εκατέρωθεν, έχουμε μια θαυμάσια σχέση με την αδελφή μου, κι ας είμαστε τελείως διαφορετικές σαν χαρακτήρες. Και οι δύο είναι παντρεμένες, η μεγάλη έχει πέντε παιδιά και η μικρή τρία…
Κατερίνα Λέχου: “Στα χρόνια της σχολής ζούσα στον δικό μου κόσμο”
Στα χρόνια της σχολής ζούσα στον δικό μου κόσμο. Δεν ήταν έτσι όπως τα περίμενα -ποτέ δεν είναι όπως τα περιμένεις. Να μια αλήθεια που δεν μας τη μαθαίνουν σ΄αυτή τη ζωή. Κι αυτό που μου τη δίνει στην οικογένεια, είναι ότι αντί να σου πουν την αλήθεια στην ωραιοποιούν. Μα έξω δεν είναι ποτέ καλύτερα».
Κατερίνα Λέχου: “Η πίστη μου στον Θεό με οδήγησε στον γάμο”
Με τον Μάνο συνεννοούμαστε ακόμα και με νοήματα. Είμαστε μαζί έντεκα χρόνια. Η πίστη μου στον Θεό με οδήγησε στον γάμο. Ήθελα να παντρευτώ για να έχω την ευλογία. Πιστεύω στο μυστήριο όχι στα χαρτιά. Ήθελα να πάρω μια ευλογία και μια δύναμη…
Ο Άγιος Βασίλης φέτος εκτός από τα παιδιά θα θυμηθεί και τους συνταξιούχους, στους οποίους θα φέρει όχι έναν, αλλά τέσσερις μποναμάδες.
Συγκεκριμένα, οι συνταξιούχοι θα έχουν ετήσιο όφελος από 260 έως 2.054 ευρώ από την αύξηση 2,4 % στις συντάξεις και από τη μείωση της παρακράτησης φόρου που θα έχουν στις αποδοχές τους.
Η αύξηση 2,4% θα μπει στις συντάξεις Ιανουαρίου, οι οποίες αναμένεται φέτος να καταβληθούν νωρίτερα από τον ΕΦΚΑ, πιθανόν 19 και 23 Δεκεμβρίου. Τις αυξήσεις αυτές θα δουν περίπου 2,5 εκατ. συνταξιούχοι και αυτό είναι το πρώτο δώρο.
«Αυτό προκύπτει από αλγόριθμο που λαμβάνει υπόψη πληθωρισμό και ρυθμό ανάπτυξης και φέτος θα είναι 2,4%. Θυμίζω ότι για πολλά χρόνια, δυστυχώς, οι συντάξεις στη χώρα μας ήτανε παγωμένες. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν ξεκινήσει πάλι, έχουμε ξεκινήσει να δίνουμε αυξήσεις. Οι αυξήσεις έως σήμερα των τελευταίων τριών χρόνων αγγίζουν το 13,6% και τώρα θα προστεθεί και το 2,4%», έχει δηλώσει η υπουργός Εργασίας Νίκη Κεραμέως.
Επιπλέον, η κα Κεραμέως υπενθύμισε την εξαγγελία του πρωθυπουργού για μείωση της προσωπικής διαφοράς κατά 50% φέτος και πλήρη κατάργησή της από 1/1/2027.
«Άρα από τον Ιανουάριο όλοι οι συνταξιούχοι που διατηρούν προσωπική διαφορά θα δούνε αύξηση στις συντάξεις» δήλωσε για το δεύτερο δώρο.
Το τρίτο δώρο θα δοθεί σε περίπου 1,5 εκατ. συνταξιούχοι που λαμβάνουν συντάξεις πάνω από το αφορολόγητο όριο, θα επωφεληθούν ακόμα περισσότερο από τη μείωση της παρακράτησης φόρου λόγω νέων, χαμηλότερων φορολογικών συντελεστών.
Σύμφωνα με την αναμόρφωση της φορολογικής κλίμακας εισοδήματος μισθωτών, συνταξιούχων, αγροτών και ελευθέρων επαγγελματιών μειώνονται κατά 2% οι συντελεστές της κλίμακας από τα 10.000 έως και τα 40.000 ευρώ:
Για τα 10.000 έως 20.000 ευρώ από 22% σε 20%
Για τα 20.000 έως τα 30.000 ευρώ από 28% σε 26%
Για τα 30.000 έως τα 40.000 ευρώ από 36% σε 34%
Επίσης, εισάγεται ενδιάμεσος συντελεστής από τα 40.000 έως τα 60.000 ευρώ 39%, ενώ ο συντελεστής 44% θα ισχύει για εισοδήματα άνω των 60.000 ευρώ.
Συντάξεις: Τι κερδίζουν οι συνταξιούχοι από αύξηση συντάξεων και μείωση παρακράτησης φόρου – Τα ποσά
Λόγω της αύξησης κατά 2,4%, και της μείωσης της παρακράτησης φόρου στις συντάξεις για το 2026:
Οι συνταξιούχοι που λαμβάνουν κύρια σύνταξη από 833 ευρώ ως 1.167 ευρώ θα έχουν μηνιαία αύξηση από 22 ευρώ ως 36 ευρώ, και συνολικό ετήσιο όφελος από 260 ευρώ ως 436 ευρώ.
Οι συνταξιούχοι που λαμβάνουν κύρια σύνταξη από 1250 ευρώ ως 1.667 ευρώ θα έχουν μηνιαία αύξηση από 40 ευρώ ως 58 ευρώ, και ετήσιο όφελος από 480 ευρώ ως 700 ευρώ.
Οι συνταξιούχοι που λαμβάνουν κύρια σύνταξη από 1.750 ευρώ ως 2.500 ευρώ θα έχουν μηνιαία αύξηση από 62 ευρώ ως 95 ευρώ, και ετήσιο όφελος από 744 ευρώ ως 1.140 ευρώ.
Οι συνταξιούχοι που λαμβάνουν κύρια σύνταξη από 2.750 ευρώ ως 3.833 ευρώ θα έχουν μηνιαία αύξηση από 106 ευρώ ως 171 ευρώ, και ετήσιο όφελος από 1.272 ευρώ ως 2.054 ευρώ.
Στον προϋπολογισμό του 2026 προβλέπεται για πρώτη φορά η χορήγηση τουλάχιστον του 50% της αύξησης σε 671.000 συνταξιούχους με προσωπική διαφορά και από το 2027 θα παίρνουν ολόκληρη την αύξηση καθώς ο συμψηφισμός με την προσωπική διαφορά καταργείται.
Δείτε το βίντεο:
Συνταξιούχοι: Ωφελημένοι και από την τιμαριθμοποίηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης
Οι συνταξιούχοι θα έχουν όφελος και από την Εισφορά Αλληλεγγύης (ΕΑΣ) η οποία θα τιμαριθμοποιηθεί, δηλαδή οι κλίμακες κρατήσεων της ΕΑΣ θα αυξηθούν με το ίδιο ποσοστό αύξησης των συντάξεων. Αυτό είναι το τέταρτο δώρο.
Αυτό σημαίνει ότι οι συνταξιούχοι που μετά τις αυξήσεις του Δεκεμβρίου θα έχουν σύνταξή ως 1.468 ευρώ, δε θα πληρώσουν ΕΑΣ.
Αν δεν υπήρχε η τιμαριθμοποίηση τότε όλοι όσοι θα είχαν συντάξεις από 1.400 ευρώ και πάνω θα πλήρωναν εισφορά 3%.
Με την τιμαριθμοποίηση της κλίμακας κρατήσεων, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 2025, απαλλάχτηκαν από την εισφορά οι συντάξεις ως τα 1.434 ευρώ και το 2026 το όριο απαλλαγής από την κράτηση ανεβαίνει στα 1.468 ευρώ. Επομένως η εισφορά θα πιάνει τις συντάξεις από τα 1.468 και πάνω.
Ακόμη και για συνταξιούχους σε υψηλότερα κλιμάκια, η τιμαριθμοποίηση εξασφαλίζει ότι δε θα «πληρώσουν» διπλά (π.χ. με αύξηση σύνταξης και ταυτόχρονη αλλαγή κλίμακας σε υψηλότερη κράτηση).
Σοβαρό περιστατικό σημειώθηκε στο Ηράκλειο με έναν οδηγό σε «παπάκι» να παρασέρνει γυναίκα και τον σκύλο της, σκοτώνοντας το ζώο, και στη συνέχεια να εξαφανίζεται.
Το περιστατικό συνέβη στην περιοχή Κοκκίνη Χάνι, στο ύψος ενός βενζινάδικου, με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι υπάρχει βιντεοληπτικό υλικό.
Ο οδηγός τράπηκε σε φυγή, η κοπέλα βρέθηκε στο οδόστρωμα με σπασμένο χέρι, το σκυλί της όμως, ένα λαμπραντόρ, είχε ήδη ξεψυχήσει στην άσφαλτο. Στο σημείο προσέτρεξε κόσμος να βοηθήσει.
Η κοπέλα, η οποία είναι αλλοδαπή, υπέστη ισχυρό σοκ και μεταφέρθηκε στο εφημερεύον νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, ενώ άτομο που είχε προλάβει να γνωρίσει αυτές τις λίγες ημέρες, που βρίσκεται στην Κρήτη, μετέφερε το σκυλί σε κτηνιατρείο του Ηρακλείου για το ενδεχόμενο διάσωσης, μάταια όμως.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο ασυνείδητος οδηγός κατευθύνθηκε με ένα «παπάκι» προς την παραλία. Την υπόθεση έχει αναλάβει η Τροχαία Ηρακλείου και οι πληροφορίες αναφέρουν ότι πολύ σύντομα θα τον ταυτοποιήσουν καθώς υπάρχουν βιντεοληπτικό υλικό αλλά και αυτόπτες μάρτυρες.
Μάλιστα, σύμφωνα με το cretalive.gr η γυναίκα ήρθε πριν λίγες ημέρες από την Αυστραλία για να βρει δουλειά στην Κρήτη και να ζήσει παρέα με το σκυλί της, με το οποίο συνταξίδεψαν χιλιάδες μίλια. Πολύ χαρούμενη για το νέο ξεκίνημα, παρά το γεγονός ότι δεν έχει κάποιους φίλους ή συγγενείς. Και ξαφνικά το χαμόγελο της «πάγωσε» εξαιτίας του ασυνείδητου οδηγού.
Η Σάσα Ντάριο, με πραγματικό όνομα Αναστασία Πρωτονοτάριου, γεννήθηκε το 1929 στον Πειραιά και εξελίχθηκε σε μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες χορεύτριες της μεταπολεμικής εποχής. 
Από μικρή έδειξε έφεση στον χορό, αν και μεγάλωσε σε φτωχική γειτονιά και δεν είχε επαφή με σχολές χορού. 
Πρώτα βήματα — Σπουδές και εδραίωση
Η πορεία της στην τέχνη ξεκίνησε τυχαία, όταν σε ηλικία 16-17 ετών έγινε δεκτή σε σχολή χορού ως ταλέντο.  Μετά τις βασικές της σπουδές στην Σχολή Μοριάνωβ, άνοιξε δρόμο για περαιτέρω εκπαίδευση στο εξωτερικό — Παρίσι, Ισπανία, Λονδίνο — σε σχολές και με δασκάλους υψηλού επιπέδου.  Η σκληρή δουλειά και το ταλέντο της την ανέδειξαν «πρώτη χορεύτρια» στην Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ), με συμμετοχή σε όπερες, οπερέτες και μπαλέτα.
Δείτε το βίντεο:
Θέατρο, κινηματογράφος και τηλεόραση
Η Δάριο δεν περιορίστηκε στο μπαλέτο. Συμμετείχε σε κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, ενώ στα μεταγενέστερα χρόνια εμφανίστηκε στην τηλεόραση ως κριτικός χορού και μέλος επιτροπής νέων ταλέντων στην εκπομπή Να η Ευκαιρία.  Η τηλεόραση την έκανε ευρέως γνωστή στο ευρύ κοινό, όχι μόνο στους γνώστες του χορού. 
Δείτε το βίντεο:
Αναγνώριση και κληρονομιά
Η πορεία της χαρακτηρίζεται από εξαιρετική τέχνη, πειθαρχία, αλλά και θέληση να ξεπεράσει τις δυσκολίες.  Σε μεταγενέστερα χρόνια, η Σάσα Ντάριο παραχώρησε το αρχείο της στην ΕΛΣ και τιμήθηκε για την προσφορά της στον κλασικό χορό και την ελληνική σκηνή. 
Δείτε το βίντεο:
Η φωνή της σήμερα — Θυμάται και εμπνέει
Συνεντεύξεις της τα τελευταία χρόνια δείχνουν έναν άνθρωπο γεμάτο ευγνωμοσύνη και αγάπη για τη ζωή και την τέχνη.  Η ίδια δηλώνει πως δεν θα άλλαζε τίποτα από όσα έζησε — ακόμα και τις δυσκολίες — γιατί αυτά διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα και την καριέρα της. 
Δείτε το βίντεο:
«Ο χορός είναι η ζωή μου όλη, τα πάντα, το άπαν, το σύμπαν»
Η συνέντεξη της στην τοπική εφημερίδα ΠΑΛΜΟΣ
Ποιός λάτρης της τέχνης του χορού δεν γνωρίζει την Σάσα Ντάριο, την Ελληνίδα κορυφαία χορεύτρια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ηθοποιό του κινηματογράφου και κριτικό χορού. Για όσους νεότερους δεν την γνωρίζουν, το βιβλίο «36 Μαθήματα Χορού» (εκδόσεις Άγρα, 2022) περιλαμβάνει τις αναμνήσεις της όπως τις διηγήθηκε στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη. Η Σάσα Ντάριο έγινε αρχικώς πανελλήνια γνωστή χάρις στη συμμετοχή της στην κριτική επιτροπή νέων ταλέντων της εκπομπής «Να η Ευκαιρία» της κρατικής τηλεόρασης, μαζί με τους Γιώργο Κατσαρό, Γρηγόρη Γρηγορίου, Ροζίτα Σώκου και Λευτέρη Παπαδόπουλο. Γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε την τέχνη του χορού στις σχολές των Μοριάνοβ, Ζουρούδη, Κνιάζεφ, Πρεομπραζένσκα, Λένσκι, Νόρα, Αντόνιο Αλκαράζ, Νinio de Cadiz και Ντε Πιαν, ενώ συνεργάσθηκε με πολλούς θεατρικούς θιάσους.
Η Εθνική Λυρική Σκηνή ιδρύθηκε στα τέλη του 1939 χάρη στις ενέργειες του Κωστή Μπαστιά, που υπήρξε και ο πρώτος διευθυντής της, και μέχρι σήμερα έχει διανύσει αισίως μια πορεία 82 χρόνων. Σε αυτό το διάστημα, από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940 μέχρι και σχεδόν τα μέσα της δεκαετίας του 1980, η Σάσα Ντάριο έζησε μαζί της μια… όμορφη τελικά ζωή και, ευτυχώς, τα θυμάται όλα σαν να έγιναν μόλις χθες. Άνθρωποι και χώροι, χρώματακαι υφές, γεγονότα και στιγμές, κάποιες γεμάτεςαγωνία ήστεναχώρια και άλλες αληθινοί θρίαμβοι, με κάθε της λέξη ζωντανεύουν ολόκληρο τοοπερατικό μας συγκρότημα —από τα πρώτα του σχεδόν βήματα— ενώ μέσα από τημαγική περιγραφή της ξεδιπλώνεται μια ζωή χορτάτη, χωρίς χρεωστούμενα, χωρίς πικρίες, μεμψιμοιρίες, και πάντα με ευγένεια και γενναιοδωρία προς τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε. Τίποτε δεν την προετοίμαζε για τη λαμπερή συνέχεια: Ξεκίνησε δύσκολα σε μια φτωχογειτονιά του Πειραιά, απροσδόκητα της ανοίχτηκε, στα δεκαεπτά της, ο δρόμος για το χορό, και πάλεψε σκληρά για να πετύχει, χάρη στην μεγάλη τόλμη της και το σπουδαίο όραμα. Η μοναδική αφήγησή της έχει μια εξαιρετική στάση προς τη ζωή.
Αν είχαμε να κάνουμε με δύο γυναίκες, σαν κόρη η Σάσα Ντάριο μάς αφηγείται πώς η Ε.Λ.Σ. σαν μάνα της άνοιξε την αγκαλιά της όταν εκείνη ήταν νεαρή, καινούργια χορεύτρια, πώς την ώθησε μέσα από σκληρή δουλειά να γίνει σύντομα «Πρώτη» και πώς αργότερα την τίμησε ως «Danseuse Étoile», «Άστρον Χορευτικόν και Απόλυτον», τίτλος που μέχρι τότε δεν είχε δοθεί ποτέ σε κάποια άλλη χορεύτρια ούτε και δόθηκε μετά, και αποτελεί στο χορό το αντίστοιχο της Primadonna assoluta.
Τα «36 Μαθήματα Χορού» δεν είναι μόνο η απλή εξιστόρηση του αγώνα ενός κοριτσιού που, αψηφώντας το δύσκολο και συχνά εχθρικό περιβάλλον στο οποίο ζούσε, πάλεψε μόνη, δούλεψε σκληρά κάνοντας σωστές επιλογές και τελικά δικαιώθηκε σαν γυναίκα και σαν καλλιτέχνιδα. Ούτε είναι μόνο άλλη μία απόδειξη πώς το να ξεκινήσει κανείς με λίγα εφόδια, αν πραγματικά το θέλει, δεν μπορεί να τον εμποδίσει να πετύχει σε αυτό με το οποίο θέλει να καταπιαστεί. Αποτελούν τρανό παράδειγμα για το πώς μια γυναίκα είναι ικανή, ατσαλώνοντας τη θέλησή της, να αλλάξει τροχιά ζωής ώστε να αποφύγει τις ταπεινές υποχωρήσεις. Παράλληλα όμως εμπεριέχουν και την ολοζώντανη ιστορία της λειτουργίας των πρώτων χρόνων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, η οποία μέσα από την αυτοβιογραφική αφήγηση της Σάσας Ντάριο και τα ακριβή στοιχεία του βιβλίου φωτίζει τόσο τις άγνωστες σε πολλούς συνθήκες που αντιμετώπισαν αρχικά όσοι υπηρέτησαν την τέχνη του χορού στην Ελλάδα, όπως την έλλειψη υλικών και τεχνογνωσίας, όσο και τους ίδιους τους ανθρώπους της και τον τρόπο δουλειάς τους, όπως ο Άγγελος Γριμάνης, ο Βασίλης Φωτοπουλος, η Ανθή Ζαχαράτου, ο Νίκος Ζαχαρίου, ο Γιάννης Μέτσης κ.α. Η Σάσα Ντάριο μας μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και παρουσιάζει τη ζωή της, την Ε.Λ.Σ. και την ιστορία της. Και η Ε.Λ.Σ., άλλωστε, τόσα χρόνια παρουσίασε, ανέδειξε και αποθέωσε τη Σάσα Ντάριο…
«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε και πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στο Πειραιά;
ΣΑΣΑ ΝΤΑΡΙΟ: Το πατρικό μου σπίτι ήταν μεταξύ Πειραιά και Κοκκινιάς μέναμε στη Λεύκα όπου έζησα έως το 1944. Με τον πόλεμο, έγινε ένας ισχυρός βομβαρδισμός και έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε νύχτα… Στην αρχή φιλοξενηθήκαμε από έναν φίλο – καταλαβαίνετε, δύσκολες εποχές, πέτρινα χρόνια όπως λέμε. Ήμουν πολύ μικρή και το ότι κατάφερα να ζήσω ήταν αρκετό!
«Π»: Τί σας ώθησε στον μαγικό κόσμο του χορού;
Σ.ΝΤ.: Ξέρετε, εγώ γεννήθηκα με το χορό και για τον χορό. Όταν ήμουν ακόμα πολύ μικρή, μου χτυπούσαν παλαμάκια κι εγώ ανέβαινα και χόρευα στα τραπέζια. Η πρώτη χορεύτρια που είδα και μαγεύτηκα ήταν η Σίρλεϊ Τέμπλ στην Αγία Σοφία στον Πειραιά. Τότε κατάλαβα ότι εκείνη ακριβώς τη μαγική στιγμή βρήκα τί ήθελα να κάνω στη ζωή μου!
«Π»: Σπουδάσατε την Τέχνη το χορού στις μεγαλύτερες σχολές του κόσμου. Τί κρατήσατε από τη διδασκαλία σας, ως το πιο σημαντικό «εφόδιο» του χορευτή;
Σ.ΝΤ.: Αχ, όταν σπούδαζα ήταν οι εποχές πολύ δύσκολες, φτώχεια παντού, ελάχιστες επιλογές για σπουδές. Αρχικώς γράφτηκα στη Σχολή Μπαλέτου Μοριάνοβ και έμαθα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο καλλιτέχνης για να σπουδάσει και να βιοποριστεί. Τότε άκουσα ότι προκηρύχθηκε διαγωνισμός στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Και με την άγνοια κινδύνου που είχα τότε, ζήτησα από τον Μοριάνοβ να μου δείξει βήματα σε μια εύκολη, μικρή χορογραφία – φυσικά μου αρνήθηκε και μου απάντησε ότι είναι πολύ νωρίς αυτό που ζητάω. Ξέσπασα σε κλάματα και με είδε η ανιψιά του, Σόνια Μοριάνοβα, η οποία με λυπήθηκε, με συμπόνεσε και μου έδειξε εκείνη ένα πιτσικάτο. Στην Επιτροπή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ήταν ο μεγάλος χορευτής Γριμάνης, η Κωτσοπούλου και ο Μόρντο, σκηνοθέτης του Εθνικού Θεάτρου. Οι διαγωνιζόμενες είχαν πολλά έτη σπουδών, τη στιγμή που εγώ είχα ελάχιστα… Όμως είδα σε εμένα κάτι που ξεχώριζε και με επέλεξαν να μπω στην Εθνική Λυρική Σκηνή! Αυτό άλλαξε για πάντα τη ζωή μου και ήμουν τόσο ευτυχισμένη! Φανταστείτε ότι ο πρώτος μου μισθός ήταν 190 δραχμές – θρίαμβος για μένα που μπορούσα να μαζέψω χρήματα για τις σπουδές μου.
«Π»: Μιλήστε μας για την αίσθηση πάνω στη σκηνή
Σ.ΝΤ.: Ω, το ωραιότερο συναίσθημα της ζωής μου και το μεγαλύτερο! Δόθηκα ολόκληρη στο χορό, ήταν το πάθος μου!
Σε μια παράσταση της «Αϊντα» χορεύαμε και εγώ βρισκόμουν στα χέρια τεσσάρων χορευτών και στα πρώτα κιόλας βήματα πέφτει το σκηνικό. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανείς μας αλλά το θυμάμαι σαν τώρα. Εδώ θέλω να πω ότι θεωρώ προφητικό το ότι είδα στο όνειρό μου την προστάτιδα μητέρα μου.
Ο χορός είναι η μεγαλύτερη αγάπη μου, έζησα ονειρεμένες στιγμές στη σκηνή όπου ένοιωθα να πετάω, όχι απλώς να χορεύω.
«Π»: Πώς βλέπετε την εξέλιξη του χορού σήμερα;
Σ.ΝΤ.: Ως εξέλιξη την θεωρώ καταπληκτική. Υπάρχουν πλέον όλα τα μέσα, πολλές σχολές για σπουδές, πολλοί διδάσκαλοι, κάτι που εμείς την εποχή εκείνη δεν είχαμε. Αυτή την ευκολία, θα έλεγα, του σήμερα, εμείς δεν την απολαμβάναμε. Σήμερα η Εθνική Λυρική Σκηνή έχει καταπληκτικό μπαλέτο με υπέροχους, καταρτισμένους χορευτές και χορεύτριες. Και είναι αληθινή μαγεία να παρακολουθείς παραστάσεις με μπαλέτο.
«Π»: Τί θα συμβουλεύατε έναν υποψήφιο χορευτή;
Σ.ΝΤ.: Ο χορός είναι έρωτας! Ο χορός είναι κάτι από το οποίο δεν μπορείς να βιοποριστείς. Σήμερα ο χορευτής είναι κάτι σαν … υπάλληλος και βλέπει τα πράγματα ανάλογα με το μισθό του ενώ δεν είναι έτσι ο χορός. Θα πρότεινα λοιπόν στον σημερινό χορευτή ό,τι αποφασίσει να το κάνει με την καρδιά του! Και να δωθεί σε αυτό!
«Π»: Το πάθος για την τέχνη του χορού, σας οδήγησε και στην Ακαδημία Κινηματογράφου;
Σ.ΝΤ.: Ναι, το πάθος μου για τον χορό ήταν το πρώτο βήμα. Ένα ακόμα κίνητρο για την Ακαδημία Κινηματογράφου ήταν το ποιοί δίδασκαν εκεί τότε: ο Δελμύρας, ο Καραβίας ενώ συμμαθητής μου ήταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Έκανα σπουδές υποκριτικής για έναν χρόνο και μου έλεγαν, θυμάμαι, ότι θα γίνω η Κλάρα Μπόου (σ.σ.: κινηματογραφική μούσα των ‘20s) της Ελλάδας! Αυτό ήταν το ξεκίνημά μου. Από τη σχολή Μπαλέτου Μοριάνοβα και μετά, τα όνειρά μου πήραν φτερά!
«Π»: Περιττό να σας ρωτήσω τί είναι ο χορός για εσάς.
Σ.ΝΤ.: Ο χορός είναι η ζωή μου όλη, τα πάντα, το άπαν, το σύμπαν! Δεν με ενδιέφερε ποτέ κάτι άλλο. Ήταν καθαρά η πρώτη και αυστηρά προσωπική επιλογή μου. Μεγάλος έρωτας! Πάντα πίστευα ότι ο καλλιτέχνης δίνει το είναι του ολόκληρο στην τέχνη του. Μάλιστα μια φορά είδα στο σινεμά την Imperio Argentina να χορεύει ισπανικούς χορούς – εκεί κατάλαβα ότι ήξερα τί θέλω!
«Π»: Μιλήστε μας για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
Σ.ΝΤ.: Με τον κίνδυνο να επαναληφθώ θα σας πω: η ζωή μου όλη! Βρέθηκα εκεί όταν διάβασα ότι προκηρύσσει ένα διαγωνισμό και με τη βοήθεια, όπως σας είπα, της Σόνιας Μοριάνοβα, έμαθα κάτι βήματα τύπου χορογραφίας και εμφανίστηκα μπροστά στην κριτική επιτροπή ενθουσιασμένη! Έγινα δεκτή και η ζωή μου άλλαξε ριζικά και για πάντα. Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα, ο νέος κόσμος που ονειρευόμουν ανοιγόταν μπροστά μου για πάντα. Λατρεία και ευτυχία συνάμα!
«Π»: Η τουρνέ στην Αλεξάνδρεια;
Σ.ΝΤ.: Εκεί άλλαξε η ζωή μου, σ’εκείνη την τουρνέ. Είμασταν ένας μεγάλος θίασος σ’ένα μέρος όπου η ελληνική παροικία ήταν πλούσια και ισχυρή. Στο θίασο ήταν οι Άννα Μαρία Καλουτά, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Ρένα Ντορ, Λειβαδίτης, ο μαέστρος ο Ριτσιάδης, ο σκηνοθέτης ο Μουζενίδης. Υψηλότατο το επίπεδο. Ήρθε και ο επιχειρηματίας τότε με τον Θόδωρο Κρίτα με είδαν, με ενέκριναν κι έφυγα με τον Γριμάνη. Τρεις μήνες στην Αίγυπτο, δύο μήνες στην Κύπρο κι ένα μήνα στην Κωνσταντινούπολη. Μια πρωτόγνωρη εμπειρία…!
«Π»: Και μετά στο Παρίσι;
Σ.ΝΤ.: Αχ, το Παρίσι, η πόλη του φωτός! Στο μαγικό, λοιπόν, Παρίσι, στην πόλη των τεχνών έμεινα τρεις μήνες, στη μεγαλύτερη σχολή του Στούνιο ΒΑΚΕΡ. Εκεί συνάντησα τους μεγαλύτερους χορευτές του κόσμου. Σπούδασα μπαλέτο φλαμένκο και σ’αυτό τον χορό βρήκα εμένα, βρήκα τον εαυτό μου! Ο μοντέρνος χορός δεν μου πολυάρεσε. Όμως όταν γνώρισα και έμαθα τις καστανιέτες, κάτι «ταράχτηκε» μέσα μου!
«Π»: Τί είναι η πειθαρχία στο χορό;
Σ.ΝΤ.: Είναι το άλφα και το ωμέγα για έναν χορευτή το να έχει πειθαρχία. Περιλαμβάνει τα πάντα, καθώς ο χορός είναι μέτρημα, βήματα, τεχνική και όχι μόνο. Ήμουν εξαιρετικά πειθαρχημένο άτομο γι’αυτό και κατάφερα τέτοια επιτυχημένη καριέρα στο χορό. Ο χορός είναι όπως ο στρατός. Αυτό διδάσκονται οι χορευτές και το εφαρμόζουν και στη ζωή τους έξω από τον χορό.
«Π»: Ποιά είναι η καλύτερη παράσταση που έχετε δει ποτέ;
Σ.ΝΤ.: Δύσκολη ερώτηση… Η «Μπατερφλάι», με συνεπήρα η Μποέμ, η Τραβιάτα, η Αΐντα, ο Ναμπούκο, αχ και η Μαρία Κάλλας αναμφισβήτητα.
Θυμάμαι επίσης τον Νουρέγιεφ στο Ηρώδειο, τον οποίο γνώρισα μέσα από τις παραστάσεις του στο Παρίσι με την Ντάι Ντε στην «Ωραία Κοιμωμένη» με κοστούμια Ιβ Σεν Λοράν. Θα μου μείνει αξέχαστη παράσταση!
«Π»: Μιλήστε μας για την εκπομπή «Να, η ευκαιρία».
Σ.ΝΤ.: Τί να πρωτοπώ! Πέρασα δέκα εξαιρετικά χρόνια και μάλιστα ήμουν η μόνη που έμεινα τόσο μαζί τους. Με αγκάλιασαν όλοι στην Επιτροπή, ο σκηνοθέτης Γρηγόρης Γρηγορίου, ο συνθέτης Γιώργος Κατσαρός, η δημοσιογράφος και κριτικός Ρωζίτα Σώκου, ο χορογράφος Γιάννης Φλερύ, ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος. Δεν ήμουν αυστηρή νομίζω, βοηθούσα τα παιδιά και πάντα έβαζα καλούς βαθμούς.
«Π»: Είστε ευτυχισμένος άνθρωπος;
Σ.ΝΤ.: Ναι, απολύτως! Νοιώθω ευτυχισμένη, «γεμάτη», έκανα ακριβώς ό,τι ήθελα και ήμουν και είμαι πλαισιωμένη από πολλή αγάπη με φίλους ζωής. Νοιώθω πως η ζωή μου είναι ένα όνειρο!
«Π»: Τί σας στενοχωρεί;
Σ.ΝΤ.: Με απόλυτη ειλικρίνεια θα σας πω ότι διώχνω τα θλιβερά. Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια και δεν ήθελα η ζωή μου να μαυρίζει άλλο. Οι όμορφες αναμνήσεις της καλλιτεχνικής μου ζωής με βοήθησαν και τα ξεπέρασα όλα.
«Π»: Μαθαίνουμε τη ζωή σας μέσα από τα «36 Μαθήματα Χορού» του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη.
Σ.ΝΤ.: Ο θάνατος του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη ήταν ένα εξαιρετικά τραγικό γεγονός για μένα. Για ένα χρόνο σχεδόν ήταν καθημερινά μαζί μου, δεθήκαμε πολύ, τον αγάπησα βαθιά όπως κι εκείνος ανέπτυξε μια σχέση στοργής μαζί μου. Μου λείπει πολύ… Ήταν ένας καταπληκτικός επαγγελματίας, άψογος στη δουλειά του, αξιαγάπητος ως άνθρωπος και είχε εξαιρετικές γνώσεις.
