Πριν από 16 χρόνια άφησα έγκυο την τότε σχέση μου ενώ ήμασταν μόλις 20 χρονών. Ήμασταν πολύ νέοι για να γίνουμε γονείς ωστόσο αποφασίσαμε να το προσπαθήσουμε αλλά χωρίσαμε όταν η κόρη μας ήταν μόλις ενός έτους. Μετά το χωρισμό μας η πρώην μου πήρε το παιδί και εξαφανίστηκε κάτι που πίστευα ότι ήταν προσωρινό και μετά από λίγο θα επέστρεφε. Όπως αποδείχθηκε δεν επέστρεψε ποτέ ούτε επικοινώνησε μαζί μου για να μου δώσει το καινούργιο της τηλέφωνο ή τη νέα της διεύθυνση ούτε δέχτηκε κανείς να μου δώσει την οποιαδήποτε πληροφορία όσο κι αν επέμενα.

Για χρόνια προσπαθούσα να βρω την κόρη μου χωρίς επιτυχία. Όλο αυτό το διάστημα τη σκεφτόμουν κάθε μέρα και αισθανόμουν ενοχές και ακόμα περισσότερο τώρα που είμαι παντρεμένος με ένα γιο, τον οποίο λατρεύω.

Πριν από λίγους μήνες η κόρη μου με βρήκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ήμουν ευτυχισμένος που ξαναβρεθήκαμε, που επιτέλους η ζωή έφερε και πάλι κοντά μου αυτό που τόσα χρόνια η μητέρα της μου είχε στερήσει. Η πρώην μου έμαθε ότι η κόρη μας με εντόπισε και επικοινωνεί καθημερινά μαζί μου και παρόλο που δεν της άρεσε καθόλου αυτό, επέτρεψε την επικοινωνία.

Μετά την καραντίνα όταν τα μέτρα ελάφρυναν, αποφασίσαμε να συναντηθούμε από κοντά αλλά δεν εμφανίστηκε ποτέ και σταμάτησε ξαφνικά και να επικοινωνεί μαζί μου. Όσα μηνύματα και αν της έστειλα, όσα τηλέφωνα και αν την πήρα δεν απάντησε ποτέ.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι για το οποίο μετάνιωσε η ίδια ή αν έχει βάλει η μητέρα της το χεράκι της ή μήπως είπα εγώ κάτι που τη στεναχώρησε ή την αναστάτωσε, αλλά όπως και να έχει στεναχωρήθηκα πολύ. Τώρα που βρήκα το παιδί μου δεν θέλω να το ξαναχάσω. Εξάλλου θέλουν πολύ να τη γνωρίσουν και η γυναίκα μου και ο γιος μου.

Τι να κάνω για να φέρω και πάλι το παιδί μου κοντά μου; Τι με συμβουλεύετε;

Παναγιώτης

Ποτέ πριν δεν υπήρξε μεγαλύτερη διάσταση απόψεων στο θέμα της ανατροφής των παιδιών και των συνηθειών που έχουν οι μαμάδες. Θέματα όπως η διατροφή, οι τρόποι πειθαρχίας και η σχολική εκπαίδευση συχνά δημιουργούν δύο «στρατόπεδα» που μάχονται ανελέητα υποστηρίζοντας το καθένα σθεναρά τις δικές του απόψεις και το θέμα του ύπνου των παιδιών δεν αποτελεί εξαίρεση.

Σύμφωνα με την εμπειρία μου υπάρχουν δύο τύποι γονέων. Εκείνοι που είναι πολύ αυστηροί με το πρόγραμμα του ύπνου και βάζουν νωρίς τα παιδιά τους για ύπνο και εκείνοι που δεν έχουν συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και χαλαρώνουν μόνο όταν τα παιδιά τους αποφασίσουν από μόνα τους να γείρουν στο μαξιλάρι τους και να κοιμηθούν.

Εντάσσομαι πανηγυρικά στην πρώτη κατηγορία. Είμαι πάρα πολύ αυστηρή με το θέμα του ύπνου. 19:30 το αργότερο τα παιδιά είναι στα κρεβάτια τους και κοιμούνται.

Πέρυσι μία φίλη μου μας κάλεσε το Πάσχα στο εξοχικό της για να δουν λέει τα παιδάκια τα πυροτεχνήματα το βράδυ της Ανάστασης. Ανάσταση; Στις 12:00 τη νύχτα; Δεν υπήρχε περίπτωση. Μέχρι τις 12:00 το βράδυ τα παιδιά μου θα έχουν κοιμηθεί ήδη 4,5 ώρες. Φυσικά και δεν δέχτηκα. Τα παιδιά μου πέφτουν για ύπνο πριν δύσει ο ήλιος και έτσι πρέπει να γίνεται.

Τους πρώτους μήνες της ζωής τους δούλεψα σκληρά για να τις βάλω σε πρόγραμμα και να κοιμούνται νωρίς. Η οικογένειά μου είναι της νοοτροπίας «κοιμόμαστε νωρίς για να ξυπνάμε νωρίς», αλλά ανεξάρτητα από το τι ώρα πέσουν τα παιδιά για ύπνο ξέρω ότι η μικρή μου κόρη που είναι μόλις δύο χρόνων κάποια στιγμή προς το πρωί θα με ξυπνήσει αρκετά νωρίτερα απ’ ότι πρέπει τραγουδώντας και χτυπώντας χαρούμενη τα πόδια της στον τοίχο. Χαριτωμένο αλλά μερικές φορές είναι πολύ νωρίς και δεν σας κρύβω ότι θέλω να κοιμηθώ λίγο παραπάνω, μέχρι όμως να μεγαλώσουν και να μπορούν να ρυθμίζουν μόνες τους το υπνοδιάγραμμα τους θα αποφασίζει η μαμά τι ώρα θα πέφτουν για ύπνο. Πριν κάνω παιδιά κοιμόμουν πολύ πιο αργά, τώρα όμως αναγκαστικά κοιμάμαι και εγώ πιο νωρίς.

Ευτυχώς που και οι δύο είναι μικρές ακόμα και δεν καταλαβαίνουν ότι κοιμούνται όντως πολύ νωρίτερα από τα άλλα παιδιά. Δεν ξέρουν ότι την ώρα που εκείνες κοιμούνται τα άλλα παιδάκια είναι ακόμα έξω και παίζουν, ότι στην τηλεόραση βάζει κάτι πολύ ωραίες παιδικές σειρές ή ότι χάνουν όμορφες, οικογενειακές, βραδινές δραστηριότητες.

Η απάντησή μου σε αυτό; Δεν κινδυνεύεις από κάτι που δεν γνωρίζεις. Ο κόσμος είναι καλύτερος όταν είναι τα παιδιά χαρούμενα. Όταν τα παιδιά μου ξεκουράζονται είναι χαρούμενα και όταν είναι εκείνα χαρούμενα είμαι και εγώ. Καταλάβατε πού το πάω; Στο σπίτι μου ύπνος = ευτυχία γι’ αυτό για τα επόμενα χρόνια θα προτιμήσω τον ύπνο και την ξεκούραση των παιδιών και συνεπώς τη δική μου κι ας θυσιάζω την κοινωνική μου ζωή.

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση όταν βλέπω γονείς να αφήνουν τα παιδιά τους μέχρι πολύ αργά ξύπνια. «Μου φαίνεται απίστευτο που αφήνεις το παιδί ξύπνιο μέχρι να αλλάξει ο χρόνος. 12:00 είναι πολύ αργά» είπα στην καλύτερή μου φίλη όταν έμαθα ότι η τετράχρονη κόρη της έμεινε ξύπνια παραμονή Πρωτοχρονιάς τόσο αργά για να αλλάξει το χρόνο μαζί με τους γονείς της. «Μου αρέσει να έχω τα παιδιά μου κοντά μου τέτοιες στιγμές», μου είπε με νόημα κλείνοντας μου το μάτι. Είναι η καλύτερη μου φίλη και δεν την παρεξηγώ. Υπάρχει αμοιβαία κατανόηση ότι έχουμε διαφορετικές απόψεις στο θέμα αυτό.

Πολλές φορές ξεχνάω ότι δεν λειτουργούν όλες οικογένειες όπως η δική μου. Υπάρχουν νήπια που μένουν ξύπνια μέχρι τις 9 ή τις 10 το βράδυ, ακόμα και πιο αργά. Μπορεί αυτό το πρόγραμμα να λειτουργεί για κάποιους γονείς, όχι όμως για τα δικά μου παιδιά. Όπως μου κάνει εντύπωση όταν ακούω ότι αφήνουν τα παιδιά τους τόσο αργά ξύπνια έτσι και εκείνοι λογικά αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο όταν ακούνε τα παιδιά μου κοιμούνται από τις 19:30. Λογικό είναι.

Ίσως τα παιδιά αυτά- όπως άλλωστε και η κόρη της κολλητής μου- να κοιμούνται περισσότερο το πρωί. Ίσως πάλι να είναι ζωηρά την επόμενη ημέρα και ας κοιμήθηκαν λιγότερο το προηγούμενο βράδυ, κάτι που δεν συμβαίνει με τις κόρες μου.

Στην πραγματικότητα μου αρέσει το γεγονός που τα παιδιά μου κοιμούνται τόσο νωρίς. Ο χρόνος από τη στιγμή που πάνε εκείνες για ύπνο μέχρι τη στιγμή που θα πάω κι εγώ (είναι ελάχιστος) είναι μία ευκαιρία για μένα και τον άντρα μου να έρθουμε πιο κοντά, να μιλήσουμε για τη μέρα μας και να πούμε τα δικά μας χωρίς να έχουμε τα παιδιά μέσα στα πόδια μας να κλαίνε, να γκρινιάζουν και εμείς να πρέπει να τα κυνηγάμε.

Θα πηγαίνουν για ύπνο πάντα τόσο νωρίς; Σε καμία περίπτωση. Ήδη υπάρχουν κάποιες σπανιότατες φορές που κοιμούνται πιο αργά απ’ ότι πρέπει, μέχρι όμως να έρθει η στιγμή που θα «χαλάσουν» τελείως το ωραίο πρόγραμμα που τους έχω φτιάξει θα ακολουθούν το δικό μου και θα κοιμούνται στις 19:30. Όταν μεγαλώσουν λίγο ακόμα ίσως τις αφήσω να δουν τα πυροτεχνήματα στην Ανάσταση.

Λίγες μέρες αφού ο άντρας μου, μου εξομολογήθηκε ότι είχε εξωσυζυγική σχέση με μία πολύ νεότερη γυναίκα, έτυχε να παίζει ένα βράδυ στην τηλεόραση μία εκπομπή με παρουσιαστή έναν ψυχολόγο-σύμβουλο γάμου. Δεν θυμάμαι ποια εκπομπή ήταν. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχε πολλά να πει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα ζευγάρια.

Καλεσμένο ήταν ένα ζευγάρι, το οποίο προσπαθούσε να ξεπεράσει την απιστία του άντρα και αυτό έδωσε την αφορμή στον ψυχολόγο να μιλήσει για τους λόγους για τους οποίους άντρες και γυναίκες απατούν τους/τις συζύγους τους.

Μόλις έμαθα το θέμα της εκπομπής, έψαξα το χειριστήριο να αλλάξω κανάλι. Ήταν λες και όλοι ήξεραν τι ζούσα και έπαιζαν με τον πόνο μου. Η γυναίκα αυτή με πατούσε εκεί που πονούσα. Είχαμε ζήσει την ίδια εμπειρία και όλα όσα έλεγε με αφορούσαν άμεσα.

Ο πρώην σύζυγός μου ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και παρακολουθούσε την εκπομπή μη έχοντας διάθεση να αλλάξει κανάλι αφού όσα λέγονταν τον αφορούσαν άμεσα.

«Άλλαξέ το σε παρακαλώ. Δεν θέλω να το δω. Με εκνευρίζει η φωνή αυτής της γυναίκας», είπα στον πρώην άντρα μου.

Σαφώς και για την απιστία του πρώην συζύγου μου δεν ευθυνόταν η γυναίκα αυτή. Δεν τον έπιασε ποτέ να του πει «Πήγαινε φτιάξτα με την κοπελίτσα αυτή, κάντε σεξ στο αυτοκίνητο που βάζεις τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου και μετά γύρνα χορτάτος στο κορόιδο που είναι σπίτι και παλεύει όλη μέρα να μεγαλώσει τα τρία σας παιδιά». Δεν ήταν εκείνη που τον έπεισε να πειψέματα ότι τάχα έβγαινε με τους φίλους του ενώ εγώ τον πίστευα ότι όντως βγαίνει μαζί τους. Για πολλές εβδομάδες μετά τη «βόμβα» που έσκασε σπίτι μας, δεν μπορούσα να δω καθαρά. Με ενοχλούσαν τα πάντα. Ακόμα και οι φωνές του ψυχολόγου και της καλεσμένης του ήταν σαν καρφιά που καρφώνονταν στο δέρμα μου. 

«Νομίζω ότι πρέπει να το δούμε», είπε ο πρώην άντρας μου και βαθιά μέσα μου ήξερα ότι είχε δίκιο.

Τις τελευταίες εβδομάδες από τότε που έμαθα για την απιστία του δεν ήθελα ούτε να συζητήσω τους λόγους που τον οδήγησαν εκεί, κάτι που δεν μας βοηθούσε. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να προσποιούμαι ότι όλα ήταν καλά. Κάθε μέρα ο θυμός και η δυσαρέσκειά μου γίνονταν όλο και πιο έντονα και ο πρώην άντρας μου δεν τολμούσε να μου ανοιχτεί και να μου μιλήσει για το πώς ένιωθε κάτι που ήξερα πόσο πολύ το ήθελε.

Ο πρώην μου ήταν πάντα λιγομίλητος. Δεν ήξερε να εκφράσει τα συναισθήματά του και ακόμα χειρότερα δεν μου μίλησε ποτέ για τις ανάγκες και τα θέλω του. Ποτέ δεν ήξερα τι χρειάζεται, τι είχε ανάγκη, τι επιθυμούσε γιατί δεν μου μιλούσε, ούτε πριν την απιστία του ούτε μετά.

Άφησε τον εαυτό του να παρασυρθεί γιατί δεν μου είπε ποτέ πόσο μόνος ένιωθε στο γάμο μας. Τελικά έκατσα να δω την εκπομπή μήπως και καταλάβω τι τον οδήγησε μέχρι εκεί. Παρά τα προβλήματα μας εξακολουθούσα να τον αγαπώ.

Αφού δεν μπορούσε να μου πει από μόνος του τι συνέβαινε στο μυαλό του ίσως έπαιρνα τις απαντήσεις που έψαχνα από την εκπομπή αυτή. Και το έκανα.

Είπε ότι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι απατούν είναι γιατί το τρίτο πρόσωπο, τους κάνει να αισθάνονται διαφορετικά απ’ ότι ο/η σύζυγος: πιο δυνατοί, πιο σπουδαίοι, πιο θελκτικοί. Είπε επίσης ότι ένας παντρεμένος/μία παντρεμένη αναζητά στο τρίτο εκείνο πρόσωπο αυτό που του λείπει από το γάμο του. Θέλει και πάλι να νιώσει όπως ένιωθε τον πρώτο καιρό πριν «βαλτώσει» η σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι.

Μόλις άκουσα τα λόγια αυτά γύρισα και τον κοίταξα. Έκλαιγε.

«Αυτός ήταν ο λόγος; Σε έκανε να αισθάνεσαι διαφορετικά; Τόσο πολύ απέτυχα;».

«Ναι», είπε κλαίγοντας. «Δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας εκείνο το πάθος, εκείνη η σπίθα, το καινούργιο, το διαφορετικό. Δεν με κοιτάζεις πια όπως με κοίταζες. Κάθε σου βλέμμα μου υπενθυμίζει ότι όλα άλλαξαν και δεν θα είμαστε ποτέ ξανά όπως ήμασταν κάποτε. Πλέον μόνο για τα παιδιά μιλάμε. Κουράστηκα. Εκείνη μου θύμισε ποιος ήμουν. Κοντά της ένιωσα όμορφα, διαφορετικά».

Συνέχισε να μιλά, αλλά ήμουν τόσο χαμένη στις σκέψεις μου που δεν ξέρω αν τα άκουσα όλα. Είπε πως δεν αγαπούσε τη γυναίκα αυτή, ούτε καν του άρεσε, αλλά την ποθούσε. Κοντά της γινόταν άλλος άνθρωπος. Ήταν επίμονη, δεν τον άφηνε σε ησυχία. Και το σημαντικότερο; Τον άκουγε όταν ήθελε να μιλήσει κάτι που δεν έκανα εγώ.

Ήταν σκληρό για μένα να ακούω αυτά τα λόγια από το στόμα του άντρα μου. Ήθελα πραγματικά να σηκωθώ και να τον χτυπήσω. Τόση ώρα μιλούσε μόνο για τον εαυτό του και πως εκείνος ένιωθε. Είδε ποτέ τη δική μου οπτική; Μπορούσε να καταλάβει ότι μεγάλωνα σχεδόν μόνη μου τα τρία παιδιά μας; Παιδευόμουν όλη μέρα για να βρει ένα σπιτικό στην εντέλεια. Του μαγείρευα τα αγαπημένα του φαγητά, έτρεχα τα παιδιά στις δραστηριότητές τους, φρόντιζα ώστε να μη λείψει τίποτα από το σπίτι και έπρεπε να ήμουν φουλ οργανωμένη, γιατί αν χανόταν ο έλεγχος, πάει.

Ποτέ δεν είδε τον αγώνα που έδινα εγώ. Νόμιζε πως επειδή εκείνος εργαζόταν και εγώ όχι ήταν και πιο εύκολα τα πράγματα για μένα. Ποτέ δεν μου είπε ένα καλό λόγο. Μου φερόταν σαν να μην υπάρχω. Τόλμησε να παραδεχτεί ότι ποθούσε εκείνη τη γυναίκα. Εμένα με πόθησε ποτέ; Μου το έδειξε; Με πλησίασε ποτέ να μου δώσει έστω ένα φιλί στο μάγουλο; Ποτέ. Κατά τα άλλα, εγώ τον έσπρωξα να απατήσει.

Εκείνη τη στιγμή ήθελα μόνο να κάνω εμετό. Δεν του απάντησα. Δεν είπα κουβέντα αν και το μόνο που ήθελα να του πω ήταν ότι ήταν ανώριμος και εγωιστής που δεν άξιζε ούτε ένα από τα χρόνια που ξόδεψα για εκείνον. Ήθελα να τελειώνουμε. Πριν συζητήσουμε δεν ήμουν σίγουρη για το τι ήθελα, από τη στιγμή όμως που τον άκουσα να μου λέει όσα μου είπε, αποφάσισα ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω με ένα τέτοιον άνθρωπο. Ήμασταν παντρεμένοι 10 χρόνια και μαζί 13. Ήθελα να ακούσω την πλευρά του. Περίμενα να μου πει αυτό που λένε όλοι: «Ήταν μία άτυχη στιγμή/ένα λάθος και ντρέπομαι γι’ αυτό». Εκείνος όμως έριξε εμμέσως το φταίξιμο σε μένα.

Δεν μίλησα γιατί ήξερα πως αν μιλούσα θα καταλήγαμε σε Βατερλό. Προσπαθούσα να καταλάβω, αλλά δεν μπορούσα να χωνέψω τα λόγια του.

«Ποτέ δεν σκέφτηκα να σε αφήσω για τη γυναίκα αυτή. Το μόνο που ήθελα ήταν σεξ με κάποια που θα το χαιρόταν, κάποια που όταν της μιλάω θα με ακούει. Χαιρόμουν που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια δεν μιλούσα για λερωμένες πάνες και μύξες. Χαιρόμουν που ήμουν με κάποια που δεν μου έλεγε ότι ήταν κουρασμένη για να αποφύγει το σεξ».

Και εγώ ονειρευόμουν έναν άντρα που όταν θα γυρνούσε το βράδυ μετά τη δουλειά θα με αγκάλιαζε και θα με παρέσυρε στην κρεβατοκάμαρα για να κάνουμε παθιασμένο σεξ και όχι έναν άντρα που θα μου λέει «πλύνε μου τα εσώρουχα, φέρε μου τις παντόφλες, βάλε μου να φάω» ή που θα ρεύεται και θα κλάνει κάθε πεντάλεπτο. Και εμένα μου έλειπε ο ενθουσιασμός, τα αυθόρμητα ραντεβού, το σεξ και η επικοινωνία. Και εγώ αισθανόμουν όπως εκείνος, αλλά ουδέποτε σκέφτηκα να τον απατήσω.

Εκείνο το βράδυ αφού έβαλα τα παιδιά για ύπνο, έφυγα και πήγα να μείνω στο σπίτι μιας φίλης μου. Δεν μπορούσα να μείνω λεπτό άλλο εκεί.

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Κάτσαμε όλη νύχτα με τη φίλη μου ξύπνιες και συζητήσαμε για τα πάντα. Μου έδωσε μία συμβουλή που με έκανε να δω τα πράγματα εντελώς διαφορετικά: «Πολλές φορές έχω αισθανθεί και εγώ στο γάμο μου μόνη και έχω αναρωτηθεί πώς θα αντιδρούσα αν με πλησίαζε κάποιος που με έκανε να νιώσω ξεχωριστή. Ίσως και να ενέδιδα. Βάλε λίγο τον εαυτό σου στη θέση του. Ίσως να ήταν απλά ένα παραστράτημα και να έχει μετανιώσει γι’ αυτό. Σε όλους μας μπορεί να τύχει. Ψάξε μέσα σου που μπορεί να έφταιξες και εσύ. Σκέψου το. Είναι κάτι που μπορείτε να ξεπεράσετε. Δεν αξίζει να διαλύσετε την οικογένειά σας».

Η ειλικρίνειά της και η αλήθεια στα λόγια της με έκαναν να αντιμετωπίσω αυτό που δεν ήθελε να αντιμετωπίσω εδώ και καιρό: ο σύζυγός μου αισθανόταν μόνος και παρόλο που το ήξερα δεν έκανα ποτέ τίποτα.

Είχαμε να κάνουμε σεξ εδώ και τρεις μήνες. Είχε κάνει η αλήθεια είναι κάποιες απόπειρες αλλά όντως του έλεγα ότι ήμουν κουρασμένη και τον απέφευγα. Κανά δυο φορές μου είχε πει να βγούμε για φαγητό οι δυο μας, αλλά μετά από μία ακόμα έντονη μέρα με τα παιδιά βαριόμουν ακόμα και ντυθώ οπότε αρνήθηκα.

Αυτό δεν δικαιολογεί αυτό που έκανε. Ναι, έπρεπε να αναλάβω και εγώ τις ευθύνες μου. Δεν σκέφτηκα τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Μου αρκούσε που ήμουν καλή μάνα. Πίστευα πως αυτό αρκούσε για να κρατήσει κανείς όρθια την οικογένειά του.

Κάναμε και οι δύο λάθη. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα με απατούσε. Τον υποτίμησα. Πίστευα πως δεν θα έφτανε ποτέ μέχρι εκεί. Και εκείνος όμως έκανε λάθος. Σκέφτηκε ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει μία άλλη γυναίκα για να γίνει καλύτερος σύζυγος και να σώσει το γάμο του χωρίς να σκεφτεί ότι οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές.

Στην πορεία μίλησα με πολλούς άντρες και γυναίκες για την εξωσυζυγική σχέση του πρώην άντρα μου. Κάποιοι μου είπαν «και εγώ τα ίδια με τον άντρα σου έκανα. Η σχέση που έκανα κρυφά από τον άντρα μου/ τη γυναίκα μου με έκανε να νιώσω όμορφα. Δεν το έκανα για να τον/τη βλάψω. Το έκανα καθαρά για μένα. Στην αρχή ένιωθα ενοχές, αλλά στη συνέχεια με συνεπήραν ο εκστασιασμός και η ανυπομονησία να ξαναβρεθώ μαζί του/της».

Έχω μιλήσει με παντρεμένους και παντρεμένες που μπήκαν στον πειρασμό, αλλά δεν το έκαναν παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν στο γάμο τους, επειδή πίστευαν ότι οι συνέπειες μιας εξωσυζυγικής σχέσης δεν θα βοηθούσαν επί της ουσίας το γάμο τους. Γνωρίζουν καλά πως αν θέλουν να αντέξει ο γάμος τους πρέπει να παραμείνουν στο παιχνίδι και να τα δώσουν όλα.

Μίλησα και με ένα παντρεμένο ζευγάρι που κατάφερε να ξεπεράσει την απιστία. Η σύζυγος μάλιστα μου είπε ότι η απιστία της είναι ό, τι καλύτερο συνέβη ποτέ στο γάμο της καθώς ήταν η αφορμή να επισκεφτούν μαζί με το σύζυγό της ένα σύμβουλο γάμου που τόσο ανάγκη είχαν. Μου είπε ότι αισθανόταν και εκείνη στο γάμο της όπως αισθάνομαι και εγώ: αόρατη. Ένιωθε πως με το σύζυγό της είχαν από χρόνια απομακρυνθεί γι’ αυτό και όταν ξαναείδε μετά από χρόνια μία παλιά της σχέση ενέδωσε. Ήθελε απεγνωσμένα να νιώσει επιθυμητή, να νιώσει την αγάπη και τον πόθο ενός άντρα, του δικό της άντρα και όχι του εραστή της. Αυτόν τον χρησιμοποίησε μόνο για να πάρει αυτό που ήθελε. Δεν είχε κανένα σκοπό να εγκαταλείψει τον άντρα της για εκείνον.

Δεν δικαιολογώ τις εξωσυζυγικές σχέσεις. Αυτή εξάλλου ήταν η αιτία που εγώ και ο πρώην μου δεν καταφέραμε να σώσουμε το γάμο μας και τελικά χωρίσαμε. Μας βοήθησε όμως πολύ. Μπορεί να μην είμαστε πια μαζί, αλλά είμαστε καλύτερα από ποτέ. Υπάρχει κατανόηση, ειλικρίνεια, αγάπη και καθόλου εγωισμός, νεύρα ή εκδικητικότητα. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το πω, αλλά τελικά η απιστία του με βοήθησε να προχωρήσω.

Επέλεξα να συνεχίσω τη ζωή μου μακριά του. Αν ο σύζυγός σου σε απατά και το γνωρίζεις είναι στη δική σου κρίση το τι θα κάνεις. Κάποιοι μένουν και το παλεύουν και τελικά τα καταφέρνουν, κάποιοι μένουν και το παλεύουν αλλά δεν τα καταφέρνουν και κάποιοι άλλοι αποχωρούν χωρίς να προσπαθήσουν. Εμείς προσπαθήσαμε, αλλά δεν τα καταφέραμε. Το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε για την οικογένειά μας ήταν να χωρίσουμε και να μοιραστούμε την επιμέλεια των παιδιών φιλικά και χωρίς τσακωμούς.

Πριν αρχίσεις να κατηγορείς τον εαυτό σου και να λες «γιατί έκανα εκείνο και δεν έκανα το άλλο», είναι σημαντικό να καταλάβεις ότι ο/η σύζυγός σου σε απάτησε όχι για να σε πληγώσει, αλλά επειδή εκείνος/η δεν αισθανόταν καλά μέσα του. Δυστυχώς δεν σκέφτηκε τις συνέπειες. Επικεντρώθηκε στη νέα του σχέση και ξέχασε πόσο πολύ πονά τον άνθρωπο που μένει πίσω. Δεν είναι δικό σου λάθος. Το βάρος αυτό δεν πρέπει να το κουβαλάς εσύ, αλλά εκείνος/η που σε απάτησε.

Εσύ έχεις το μαχαίρι εσύ έχεις και το καρπούζι. Στο τέλος από σένα εξαρτάται αν θα συνεχίσεις να αγωνίζεσαι για να βελτιώσεις το γάμο αυτό ή θα παραδεχτείς ότι όλα τελείωσαν και θα προχωρήσεις.

Καλησπέρα!!!! Έχω μια κόρη περίπου 7 ετών! Είμαι χωρισμένη και ζω με τους γονείς μου.
Μετά από πολύ καιρό γνώρισα κι εγώ έναν άνθρωπο.

Μετά από 5 μήνες γνωριμίας έμεινα έγκυος, ήμουν κάθετη όμως πως δεν θέλω άλλο παιδί και έκανα εκτρωση. Εκείνος ήθελε να το κρατησουμε αν και έχει ήδη 4 παιδιά.

Μετά από 6 μήνες ξανά έγκυος ξανά κάθετη εγώ. Τώρα είμαι πάλι αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Και θέλω και δεν θέλω. Με τον μπαμπά όμως έχουμε τσακωθεί.

Η κοινωνία που ζω είναι μικρή και δεν μπορώ να έχω κι άλλη μια ταμπέλα……
Ξέρω οτι οι γονείς μου δεν θα το δεχτούν αυτό. Είμαι απελπισμένη!!!!!

Απαντάει η σύμβουλος ψυχικής υγείας κυρία Ίρις Κρέμερ

Απ’ ότι καταλαβαίνω από τα λεγόμενα σας αυτή είναι η τρίτη φορά μέσα στην σχέση σας που μείνατε έγκυος. Το ένστικτό σας, η επιθυμία σας και οι ανάγκες σας φαίνεται να σας έδειχναν ξεκάθαρα ότι δεν επιθυμείτε να αποκτήσετε ένα δεύτερο παιδί –για την ώρα τουλάχιστον.

Οι συνθήκες απ’ ότι λέτε δεν είναι κατάλληλες κοινωνικά, όμως δε θα σταθώ σε αυτό καθώς στην απόκτηση ενός παιδιού η σχέση του ζευγαριού είναι πιο σημαντική από οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα. Είναι βασικό και πρωτεύον να εστιάσετε στη σχέση που έχετε με τον σύντροφο σας. Το να φέρετε στο κόσμο ένα παιδί σημαίνει ότι δένεστε μέσω του παιδιού για πάντα. Πως νιώθετε για αυτό τον άντρα; Πως φαντάζεστε το μέλλον σας μαζί του; Απ’ ότι καταλαβαίνω είστε τουλάχιστον 11 μήνες μαζί, έχετε κάποια κοινά όνειρα ή η σχέση σας είναι περισσότερο μια συντροφική σχέση χωρίς όμως την επιθυμία να ζήσετε υπό την ίδια στέγη ή να δημιουργήσετε μια οικογένεια μαζί; Πως αντιμετωπίζετε εσείς αυτή την σχέση;

ADVERTISEMENT

Επίσης, εξίσου σημαντικό είναι οι λόγοι που δεν επιθυμείτε να αποκτήσετε δεύτερο παιδί. Αυτό σχετίζεται με το ποιος θα είναι ο πατέρας του παιδιού σας και ποια θα είναι τα δεδομένα της σχέσης σας (αν θα ζείτε μαζί, αν θα είστε παντρεμένοι) ή για σας είναι ξεκάθαρο ότι γενικότερα στην ζωή σας δεν επιθυμείτε να ξαναγίνετε μητέρα; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι που θα σας βοηθήσουν να κατανοήσετε τι επιθυμείτε αρχικά εσείς μέσα σας. Στη πορεία αν σκεφτείτε να κρατήσετε αυτό το παιδί θα πρέπει να εξετάσετε και υπό ποιες συνθήκες θέλετε να συμβεί αυτό, τι περιμένετε από τον σύντροφο σας ώστε να νιώθετε κι εσείς ασφαλής στο κοινωνικό περιβάλλον που ζείτε.

Ένας ακόμα άνθρωπος που επιβάλλεται να λάβετε υπόψιν σας είναι το παιδί που έχετε ήδη από την προηγούμενη σχέση σας. Πιστεύετε ότι αν γινόσασταν όλοι μαζί οικογένεια η κόρη σας θα μπορούσε να προσαρμοστεί σε μία νέα ζωή; Ο σύντροφός σας θα «αγκάλιαζε» το παιδί σας κι εσείς τα δικά του ζώντας, φαντάζομαι, υπό την ίδια στέγη; Αυτά είναι ζητήματα που είναι σημαντικό να τα συζητήσετε και με τον σύντροφο σας όταν ξαναέρθετε σε επαφή κι εφόσον επιθυμείτε, τελικά, και οι δύο να κρατήσετε αυτό το παιδί.

Όσον αφορά τους γονείς σας, υποθέτω πως σας βοηθούν οικονομικά στεγάζοντας εσάς και το παιδί σας. Η επιλογή να φέρετε στον κόσμο ένα παιδί είναι δική σας και του συντρόφου σας και κανένας άλλος δεν έχει λόγο σε αυτό. Εξίσου, όμως, ανήκει σε εσάς και η ευθύνη να μεγαλώσετε και να φροντίσετε αυτό το παιδί χωρίς να βασίζεστε εξ’ ολοκλήρου στην στήριξη τρίτων, έστω κι αν αυτοί οι τρίτοι είναι οι γονείς σας.

Σκεφτείτε λοιπόν πρώτα αν εσείς συναισθηματικά επιθυμείτε να ξαναγίνετε μητέρα, στη πορεία συζητείστε με τον σύντροφο σας ποιες είναι οι προϋποθέσεις που κατά τη γνώμη σας χρειάζεται να υπάρχουν για να γίνετε γονείς και λάβετε σοβαρά υπόψιν σας την κόρη σας που δε θα παύσει να είναι παιδί σας επειδή θα αποκτήσετε ένα ακόμα παιδί με έναν νέο σύντροφο.

Ίριδα Κρέμερ
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Τηλέφωνο: 2130049125
E-mail: [email protected]
Web: http://lifemade.gr/

Για 8 ολόκληρα χρόνια ήμουν σε σχέση με έναν άντρα μέχρι που εμφανίστηκαν κάποια προβλήματα που δεν μπορέσαμε να λύσουμε και χωρίσαμε. Είναι ένας πολύ στοργικός άνθρωπος με χιούμορ, που με λατρεύει και μου φέρεται σαν βασίλισσα αλλά ο εθισμός του στο αλκοόλ και οι κρίσεις άγχους που πάθαινε συχνά άρχισαν να επηρεάζουν και εμένα και τα παιδιά μου αφού ζούσαμε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι οπότε και αποφάσισα να χωρίσουμε.

Από τότε έχουν περάσει 4 χρόνια και εξακολουθεί να μένει σπίτι μου! Έχει κάνει κατάληψη στον καναπέ μου και όλο ψάχνει για δουλειά, αλλά δεν βρίσκει. 4 χρόνια παλεύει να ξεπεράσει τα προβλήματά του, αλλά ακόμα τίποτα. Πρόοδος μηδέν! Τον λυπήθηκα που δεν είχε χρήματα και αποφάσισα να τον αφήσω να μείνει μαζί μας για λίγο αλλά αυτό το λίγο έχει γίνει 4 χρόνια και μου φαίνεται πως έχει βολευτεί.

Είναι σε άρνηση και αντιμετωπίζει τη σχέση μας σαν να υπάρχει ακόμα παρόλο που ξέρει ακριβώς πώς νιώθω. Θέλω να φύγει, το ίδιο και τα παιδιά μου. Τσακωνόμαστε σχεδόν κάθε μέρα και τα βάζουν μαζί μου ότι τον αφήνω να μένει μαζί μας, ότι δεν τον διώχνω και ότι δεν κάνω κάτι να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

Τα παιδιά μου είναι πια μεγάλα και καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζω αλλά δεν δίνουν λίγο τόπο στην οργή. Δεν μου κάνει καρδιά να ανοίξω την πόρτα και να τον πετάξω έξω παρόλο που όντως θέλω να βρει το δρόμο του και να φύγει. Δεν έχει συγγενείς και όλοι του οι φίλοι τον εγκατέλειψαν λόγω του εθισμού του. Επισκέπτεται αραιά και που ένα ψυχολόγο και κάθε φορά που γυρνάει μετά από μία συνεδρία μου λέει πως καταλαβαίνει πως νιώθω και ότι δεν θέλει να με κρατάει όμηρο σε μία σχέση που δεν υπάρχει αλλά μετά από λίγο ξεχνά τι είπε και συνεχίζει τα ίδια.

Δεν θέλω να ζω άλλο μέσα στο θυμό και τις εντάσεις. Είναι ένας άνθρωπος εξαρτημένος, για τον οποίο ενδιαφέρομαι πραγματικά αλλά δεν αντέχω άλλο να είμαι ανάμεσα σε εκείνον και τα παιδιά μου. Όσο και να θέλω να τον προστατεύσω, έχουν και τα παιδιά το δίκιο τους, δεν γίνεται να μένει άλλο εδώ. Πολλές φορές πάνω στα νεύρα μου λέω ότι θα αλλάξω κλειδαριές για να μην μπορέσει να ξαναμπεί αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Θέλω να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά πώς;

Ελίνα