Η Γιόγκα είναι μία φυσική, νοητική και ψυχική πρακτική ή μαθητεία που προέρχεται από την Ινδία. Σκοπός της Γιόγκα είναι να επιτευχθεί η ένωση πνεύματος, σώματος και ψυχής, η εύρεση ηρεμίας και γαλήνης.
Στο βίντεο που ακολουθεί, βλέπουμε μία κοπέλα που κάνει Γιόγκα. Πίσω στον καναπέ, τρεις γάτες απολαμβάνουν την ηρεμία και την ησυχία. Μέχρι που η κοπέλα χάνει την ισορροπία της.
Δείτε το βίντεο!
Για όλους όσους συναρπάζονται από το απέραντο διάστημα, υπάρχει μια πληθώρα επιλογών για την διακόσμηση του χώρου τους. Πρόκειται για αντικείμενα, αξεσουάρ και έπιπλα που όχι μόνο είναι εντυπωσιακά, αλλά θα σας φέρουν λίγο πιο κοντά στους μακρινούς και άγνωστους πλανήτες, τους γαλαξίες και τους αστερισμούς…
Δείτε τις φωτογραφίες!
Όπως αποκάλυψε η ηλεκτρονική έκδοση της Mundo Deportivo, η FIBA ενημέρωσε την ισπανική ομοσπονδία πως αποκλείεται από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο!
Η FIBA “τραβά το σκοινί” της μονομαχίας της με την Euroleague στα άκρα! Οι απειλές της παγκόσμιας ομοσπονδίας γίνονται άμεσα πράξη, με την ηλεκτρονική έκδοση της Mundo Deportivo να αποκαλύπτει πως το Σάββατο (23/4) η παγκόσμια ομοσπονδία ανακοίνωσε στην ισπανική πως η “φούρια ρόχα” δεν θα συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο!
Πρόκειται για μια εξέλιξη – σοκ στον παγκόσμιο αθλητισμό αφού μιλάμε για τη χώρα που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Eurobasket 2015, την ώρα που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012.
Η FIBA είναι αποφασισμένη να “νουθετήσει” όσες ευρωπαϊκές ομοσπονδίες παρουσιάζονται να είναι αντίπαλες στα “θέλω” της, σε ό,τι αφορά το Champions League που θα διοργανώσει από την ερχόμενη αγωνιστική. Η Ισπανία έχει ταχθεί εδώ και καιρό στο πλευρό της Euroleague, με την ACB να αποφασίζει σχετικά μετά από σύσκεψη που έκαναν οι ομάδες τον Απρίλιο. Παρά την… προτροπή (sic) της FIBA και τις απειλές πως θα αποκλείσει ομάδες, η ισπανική ομοσπονδία δεν έδειξε διάθεση να αλλάξει στάση με αποτέλεσμα να ακολουθήσει η απόφαση – σοκ της παγκόσμιας ομοσπονδίας.
Και ακόμα είμαστε στην αρχή, έρχονται και άλλες “αποβολές”…
— Sergio Scariolo (@sergioscariolo) April 23, 2016
Πηγή: Sport24
Γιατί να παιδεύεστε με το συχνό πεντικιούρ και το βάψιμο των νυχιών, όταν υπάρχει αυτή η λύση που προτείνει μια εταιρεία από την Ιαπωνία;
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο προϊόν που θα υπόσχεται να σας απαλλάξει με μια κίνηση από τον πονοκέφαλο των περιποιημένων και βαμμένων νυχιών των ποδιών. Ο λόγος για τα ειδικά καλτσάκια τύπου καλσόν που έρχονται με έτοιμα «βαμμένα νύχια» στο σημείο των δαχτύλων!
Το Google Street View είναι μία υπηρεσία της Google που σου επιτρέπει να “εξερευνήσεις” τους δρόμους μιας πόλης μέσα από την οθόνη του υπολογιστή σου. Για να το πετύχει αυτό η Google χρησιμοποιεί ένα αυτοκίνητο με μία κάμερα στην οροφή του.
Σε ένα ταξίδι λοιπόν που είχε το αυτοκίνητο της Google, συνάντησε στο δρόμο έναν άνθρωπο που έκανε τη βόλτα του με το άλογό του. Η παρουσία όμως αυτού του περίεργου αυτοκινήτου “τάραξε” λίγο το άλογο… Όσο για τον άνθρωπο;
Δείτε καρέ καρέ την συνάντηση και την απρόσμενη εξέλιξή της!
Το να κάνουμε διάφορες σκιές με το χέρι μας μπορεί να είναι αρκετά διασκεδαστικό, αλλά ξέρετε τι είναι ακόμα πιο ξεκαρδιστικό; Οι ακούσιες σκιές που δημιουργούνται απλά με το να στεκόμαστε κάπου.
Δείτε παρακάτω 25 ανθρώπους, κατοικίδια και άψυχα αντικείμενα, που εντελώς τυχαία δημιουργούν αστείες και ξεκαρδιστικές σκιές. Ευτυχώς, υπήρχε κάποιος εκεί κοντά για να τραβήξει φωτογραφίες και να τις μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Το #23 φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό.
#1 Μάλλον έτσι βλέπει αυτή η γάτα τον εαυτό της.
#2 Πίτσα Hut ή απλά ένας τύπος με το καπέλο του;
#3 Όταν το σώμα σου δημιουργεί ένα πρόσωπο.
#4 Φαίνεται πολύ τσαντισμένος.
#5 Προστατεύοντας την πόλη Gotham.
#6 Αυτά τα φύλλα μοιάζουν με ένα παιδί που τρέχει και είναι λίγο ανατριχιαστικό.
#7 Όταν το χαλί σου μετατρέπεται σε δράκο.
#8 Αυτοί οι φοίνικες δημιουργούν σκιές που μοιάζουν με τον βασιλιά της ζούγκλας.
#9 Αναπάντεχη εγκυμοσύνη!
#10 Τυχαίο; Δεν νομίζω!
#11 Η σκιά αυτού του χαλιού μοιάζει με την θέας μιας πόλης.
#12 Δεν θα μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να φανταστούμε, ότι θα μπορούσαν να φτιάξουν αυτή την σκιά.
#13 Κατά βάθος αισθάνεται, ότι είναι γάτα.
#14 Δεν θα πούμε με τι μοιάζει αυτή η σκιά, αλλά μάλλον είναι αρκετά προφανές.
#15 Πως;
#16 Η σκιά από την σκόνη μοιάζει με οροσειρά.
#17 Το πιο άτακτο φύλλο.
#18 Οι σκιές που δημιουργούνται από αυτό το έργο τέχνης είναι απίστευτες.
#19 Η σκιά αυτού του πυροσβεστήρα φαίνεται σαν το πρόσωπο ενός θυμωμένου άντρα.
#20 Το φως κάνει την σκιά της πινακίδας να φαίνεται πιξελιασμένη.
#21 Έφτιαξε το δικό της διχτυωτό καλσόν.
#22 Όταν ο αδελφός σου μοιάζει με τον Αβραάμ Λίνκολν από την μια πλευρά.
#23 Ένας συνηθισμένος κένταυρος που κάνει βόλτα στην παραλία.
#24 Ας ελπίσουμε, ότι ο σκύλος δεν θα μπερδευτεί και δεν θα πάει να κατουρήσει.
#25 Φωτιστικό ή μυώδης άντρας;
Πιστεύετε, ότι με κάποιον τρόπο, κάπου είναι γραφτό ο καθένας μας να ζήσει έναν μεγάλο έρωτα; Κάποιο μπορεί να βρήκαν τον έρωτα της ζωής τους από νωρίς και να πέρασαν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους. Κάποιοι άλλοι ίσως δεν ήταν τόσο τυχεροί και συμβιβάστηκαν με κάτι λιγότερο ή δεν παντρεύτηκαν καθόλου. Ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να γνώρισαν τον έρωτα της ζωής τους και μετά από λίγο να χωρίστηκαν οι δρόμοι τους.
Μερικές φορές, η τύχη και η μοίρα παίζουν τέτοια παιχνίδια, ώστε να ξαναβρούμε την μεγάλη μας αγάπη με την παρέμβαση άλλων ανθρώπων, ακριβώς όπως η ιστορία αυτών των δυο ανθρώπων, που έχασαν ο ένας τον άλλον και βρέθηκαν ξανά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Οι δυο παλιοί εραστές ξαναβρέθηκαν μετά από 60 χρόνια, εξαιτίας ενός χαμένου πορτοφολιού.
“Καθώς περπατούσα σπίτι μια παγωμένη μέρα, έπεσα πάνω σε ένα πορτοφόλι που κάποιος είχε χάσει στον δρόμο. Το σήκωσα και κοίταξα μέσα, μήπως υπήρχε κάποια στοιχείο για τον ιδιοκτήτη, αλλά το πορτοφόλι περιείχε μόνο 3 δολάρια και ένα τσαλακωμένο γράμμα, που έμοιαζε να είναι εκεί για χρόνια.
Ο φάκελος ήταν φθαρμένος και το μόνο πράγμα που ήταν ευανάγνωστο ήταν η διεύθυνση του αποστολέα. Άνοιξα την επιστολή με την ελπίδα να βρω κάποιο στοιχείο. Τότε, είδα την ημερομηνία- 1924. Η επιστολή είχε γραφτεί σχεδόν εξήντα χρόνια πριν.
Ήταν γραμμένο με έναν όμορφο γυναικείο γραφικό χαρακτήρα και είχε ένα λουλούδι στην αριστερή γωνία. Ο παραλήπτης λεγόταν Michael και η γυναίκα του έλεγε, ότι δεν μπορούσε να τον ξαναδεί, γιατί η μητέρα της το απαγόρευε. Αλλά, ακόμα και έτσι του έλεγε, ότι θα τον αγαπάει για πάντα. Η γυναίκα λεγόταν Hannah. Ήταν ένα υπέροχο γράμμα, αλλά εκτός από το όνομα του παραλήπτη δεν υπήρχε κανένα άλλο στοιχεία για τον παραλήπτη. Ίσως, αν τηλεφωνούσα στις πληροφορίες, θα μπορούσαν να μου δώσουν το τηλέφωνο για την διεύθυνση στον φάκελο.”
“Γεια σας, έχω ένα ασυνήθιστο αίτημα. Προσπαθώ να βρω τον ιδιοκτήτη ενός πορτοφολιού που βρήκα στον δρόμο. Υπάρχει περίπτωση να μου πείτε, αν υπάρχει αριθμός τηλεφώνου για μια διεύθυνση, που ήταν σε έναν φάκελο στο πορτοφόλι;”
Η υπάλληλος μου συνέστησε να μιλήσω με τον προϊστάμενό της, ο οποίος δίστασε για μια στιγμή, στη συνέχεια είπε: “Υπάρχει ένας αριθμός τηλεφώνου, που αντιστοιχεί σε αυτή την διεύθυνση, αλλά δεν μπορώ να σας τον δώσω. Μου πρότεινε να τηλεφωνήσει η ίδια σε αυτόν τον αριθμό, να τους πει την ιστορία και να αποφασίσουν οι ίδιοι αν θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί μου. Αφού περίμενα για λίγο στην γραμμή, η προϊσταμένη μου είπε: “Έχω κάποιον που θέλει να σας μιλήσει.”
Ρώτησαν την γυναίκα στην άλλη μεριά της γραμμής, αν γνωρίζει κάποια γυναίκα με το όνομα Hannah. Λαχάνιασε. “Αγοράσαμε αυτό το σπίτι από μια οικογένεια, που είχε μια κόρη που την έλεγαν Hannah. Αλλά αυτό έγινε πριν από 30 χρόνια.” “Μήπως, γνωρίζετε που βρίσκετε αυτή η οικογένεια τώρα”, ρώτησα.
“Θυμάμαι, ότι η Hannah έπρεπε να βάλει την μητέρα της σε ένα γηροκομείο πριν από μερικά χρόνια. Ίσως, αν επικοινωνήσετε μαζί τους, μπορεί να σας πουν που βρίσκεται η Hannah”, είπε η γυναίκα. Μου έδωσε το όνομα του γηροκομείου και κάλεσα τον αριθμό. Μου είπαν, ότι η ηλικιωμένη γυναίκα είχε πεθάνει πριν από μερικά χρόνια, αλλά είχαν έναν αριθμό τηλεφώνου για το που πίστευαν, ότι ζούσε η κόρη. Τους ευχαρίστησα και μετά τηλεφώνησα στον αριθμό που μου έδωσαν. Η γυναίκα που απάντησε το τηλέφωνο μου εξήγησε, ότι η ίδια η Hannah ζει τώρα σε γηροκομείο.
Αναρωτιόμουν, αν όλο αυτό το πράγμα είχε κάποιο νόημα. Γιατί έκανα τόσο μεγάλο κόπο για βρω τον ιδιοκτήτη του πορτοφολιού που είχε μέσα μόνο 3 δολάρια και ένα γράμμα περίπου 60 ετών; Παρόλα αυτά τηλεφώνησα στο γηροκομείο που ζούσε η Hannah και μου είπα, ότι ήταν εκεί μαζί τους.
Αν και ήταν ήδη 10 το βράδυ, ρώτησα αν μπορούσα να περάσω να την δω. “Αν θέλετε να την δείτε”, μου είπε, “ίσως έχετε την ευκαιρία να την βρείτε στην αίθουσα τηλεόρασης.” Τον ευχαρίστησα και πήγα στο γηροκομείο. Η νυχτερινή νοσοκόμα και ο φύλακας με χαιρέτησαν στην πόρτα και πήγαμε στον τρίτο όροφο, που βρισκόταν η αίθουσα τηλεόρασης, όπου η νοσοκόμα με σύστησε στην Hannah.
Ήταν μια γλυκιά γυναίκα με λευκά μαλλιά και μια λάμψη στα μάτια της. Της είπα για το χαμένο πορτοφόλι που βρήκα και της έδειξα το γράμμα. Μόλις, αναγνώρισε το γράμμα πήρε μια βαθιά ανάσα και μου είπε: ” Νεαρέ μου, αυτή ήταν η τελευταία επαφή που είχα ποτέ με τον Michael.”
Κοίταξε μακριά για μια στιγμή και στην συνέχεια είπε σιγανά: “Τον αγαπούσα πάρα πολύ, αλλά τότε ήμουν μόλις 16 ετών και η μητέρα μου πίστευε, ότι ήμουν πολύ νέα. Ήταν τόσο όμορφος. Έμοιαζε με τον Σον Κόνερι, τον ηθοποιό.”
“Ο Michael Goldstein ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Αν τον βρεις, πες του ότι τον σκέφτομαι συχνά και..”, δίστασε για λίγο, “πες του ότι ακόμα τον αγαπώ. Δεν παντρεύτηκα ποτέ. Υποθέτω, ότι κανείς δεν μπορούσε να συγκριθεί με τον Michael”, είπε χαμογελώντας, καθώς άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια της.
Ευχαρίστησα την Hannah και έφυγα. Πήρα το ασανσέρ για το ισόγειο και καθώς στεκόμουν στην πόρτα, ο φύλακας με ρώτησε:“Σας βοήθησε η ηλικιωμένη κυρία;” Του είπα, ότι μου έδωσε κάποια στοιχεία. “Τουλάχιστον, τώρα ξέρω το επώνυμό του, αλλά νομίζω, ότι θα το αφήσω για λίγο καιρό. Ξόδεψα σχεδόν ολόκληρη την μέρα, προσπαθώντας να βρω τον ιδιοκτήτη του πορτοφολιού.’
Έβγαλα έξω το πορτοφόλι, το οποίο ήταν ένα απλό καφέ δερμάτινο πορτοφόλι με κόκκινο δέσιμο στο πλάι. Όταν ο φρουρός το είδε, είπε: “Μισό λεπτό! Αυτό το πορτοφόλι είναι του κύριου Goldstein. Θα αναγνώριζα παντού το κόκκινο δέσιμο στο πλάι. Πρέπει να το έχω βρει στις αίθουσες πάνω από τρεις φορές.”
“Ποιος είναι ο κύριος Goldstein”, είπα, καθώς τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν. “Είναι ένας από τους πιο παλιούς ενοίκους στον 8ο όροφο. Αυτό είναι το πορτοφόλι του σίγουρα. Πρέπει να το έχασε σε κάποια από τις βόλτες του.” Ευχαρίστησα τον φύλακα και έτρεξα στο γραφείο της νοσοκόμας. Της είπα αυτά που μου είπε ο φύλακας και πήραμε το ασανσέρ για τον 8ο όροφο. Προσευχόμουν ο κύριος Goldstein να είναι πάνω.
Όταν φτάσαμε στον 8ο όροφο, η νοσοκόμα μου είπε: “Νομίζω, ότι είναι ακόμα στην αίθουσα αναψυχής. Του αρέσει να διαβάζει τα βράδια. Είναι ένας αξιαγάπητος ηλικιωμένος άντρας.” Πήγαμε στο δωμάτιο και είδαμε, ότι ακόμα διάβαζε το βιβλίο του. Η νοσοκόμα πήγε κοντά του και τον ρώτησε, αν είχε χάσει το πορτοφόλι του. Ο κύριος Goldstein έψαξε στην τσέπη του και συνειδητοποίησε, ότι είχε χάσει το πορτοφόλι του. “Αυτός ο ευγενικός άντρας βρήκε ένα πορτοφόλι και αναρωτιόμασταν, αν είναι δικό σας.”
Έδωσα στον κύριο Goldstein το πορτοφόλι και μόλις το είδε, χαμογέλασε και είπε: “Ναι αυτό είναι. Πρέπει να μου έπεσε σήμερα το μεσημέρι. Θέλω να σου δώσω μια ανταμοιβή.” “Δεν χρειάζεται”, του είπα, “αλλά έχω και κάτι ακόμα να σας πω. Διάβασα το γράμμα μέσα στο πορτοφόλι, ελπίζοντας να μάθω τον ιδιοκτήτη.”
Το χαμόγελο στο πρόσωπό του εξαφανίστηκε ξαφνικά: “Διάβασες το γράμμα;”
“Όχι μόνο διάβασα το γράμμα, αλλά νομίζω, ότι ξέρω που είναι η Hannah.”
Χλόμιασε. “Η Hannah; Ξέρεις που είναι; Πως είναι; Είναι τόσο όμορφη όσο τότε; Σε παρακαλώ, πες μου.”
“Είναι καλά και είναι τόσο όμορφη όσο ήταν και τότε”, απάντησα. Ο ηλικιωμένος άντρας χαμογέλασε και με ρώτησε: ” Μπορείς να μου πεις που είναι. Θέλω να της τηλεφωνήσω αύριο. Ξέρεις, ήμουν τόσο ερωτευμένος μαζί της, που όταν έλαβα αυτό το γράμμα η ζωή μου κυριολεκτικά τελείωσε. Δεν παντρεύτηκα ποτέ. Μάλλον, δεν σταμάτησε ποτέ να την αγαπώ.”
“Κύριε Goldstein, ελάτε μαζί μου”, του είπα.
Πήραμε το ασανσέρ για τον τρίτο όροφο. Ο διάδρομος ήταν σκοτεινός και υπήρχαν μόνο 2 φώτα αναμμένα, που οδηγούσαν στην αίθουσα αναψυχής, στην οποία ήταν η Hannah και έβλεπε τηλεόραση. Η νοσοκόμα περπάτησε προς το μέρος της.
“Hannah”, είπε απαλά, δείχνοντας τον Michael, που περίμενε μαζί μου στην πόρτα. “Γνωρίζεις αυτόν τον άντρα;”
Έφτιαξε τα γυαλιά της, κοίταξε για μια στιγμή, αλλά δεν είπε λέξη.
Ο Michael είπε σχεδόν ψιθυρίζοντας, “Hannah, είμαι ο Michael. Με θυμάσαι;”
“Μichael; Δεν το πιστεύω, ότι είσαι εσύ, ότι σε ξαναβλέπω”, είπε η ηλικιωμένη γυναίκα.
Περπάτησε αργά προς το μέρος του και αγκαλιάστηκαν. Η νοσοκόμα και εγώ φύγαμε με δάκρυα στα μάτια μας.
“Είδες, αν κάτι είναι γραφτό να γίνει θα γίνει”, είπα.
Περίπου τρεις βδομάδες αργότερα έλαβα ένα τηλεφώνημα από το γηροκομείο: “Μπορείτε να έρθετε στο γηροκομείο την Κυριακή, για να παραστείτε σε έναν γάμο; Ο Michael και η Hannah αποφάσισαν να παντρευτούν.” Ήταν ένας υπέροχος γάμος με καλεσμένους όλους τους ενοίκους του γηροκομείου.
Έγινα κουμπάρος τους. Το γηροκομείο τους έδωσε δικό τους δωμάτιο και αν θέλετε να δείτε μια 76χρονη νύφη και ένα 79χρονο γαμπρό να συμπεριφέρονται σαν έφηβοι, τότε πρέπει να δείτε αυτό το ζευγάρι. Το ιδανικό τέλος για μια ερωτική σχέση που διήρκεσε σχεδόν 60 χρόνια.
Αυτή η ιστορία έχει κάνει τον γύρο του διαδικτύου, αν και ο συγγραφέας της παραμένει άγνωστος. Ήταν μια πολύ συγκινητική ιστορία δυο ανθρώπων που ξαναβρήκαν τον έρωτα της ζωής τους μετά από 60 χρόνια.
Τα κολιμπρί είναι από τα μικρότερα πουλιά στον κόσμο και ίσως τα πιο υποτιμημένα πλάσματα στην φύση.
Αυτά τα μικρά αξιολάτρευτα πουλιά είναι ευρέως γνωστά για το γρήγορο χτύπημα των φτερών τους που ενώ πλανώνται στον αέρα και φτάνουν τα 50 φτερουγίσματα το δευτερόλεπτο.
Αυτό που συνειδητοποιούμε σπάνια είναι το πόσο εξαιρετικά είναι και πόσο καταπληκτική προσωπικότητα διαθέτουν.
Η μουσικός Tracy Johnson με έδρα την Καλιφόρνια, είναι εξαιρετικά παθιασμένη με το να φωτογραφίζει κολιμπρί και δείχνει την απίθανη ομορφιά τους στον υπόλοιπο κόσμο, μέσω του λογαριασμού της στο Instagram.
Ξεκίνησε να ενδιαφέρεται για αυτά όταν είδε τα ζωντανά τους χρώματα να αντανακλώνται από το φως του ήλιου. Κάθε φορά που σταματούν για να φάνε από το χέρι της ή επιστρέφουν στα αγαπημένα τους σημεία στην αυλή, η Tracy βρίσκει ευκαιρία να θαυμάσει την ασυνήθιστη ομορφιά τους.
Δείτε τις παρακάτω εντυπωσιακές φωτογραφίες με τα όμορφα κολιμπρί και θα συμφωνήσετε για την απίστευτη ομορφιά τους.
Η τραγουδίστρια Tracy Johnson με έδρα την Καλιφόρνια, έχει ένα απίθανο πάθος για τα πουλιά κολιμπρί.
Το ενδιαφέρον της ξεκίνησε όταν με μια γρήγορη ματιά είδε τα ποικίλα χρώματα στα φτερά τους.
«Πριν ξεκινήσω να φωτογραφίζω τα κολιμπρί νόμιζα πως τα φτερά στο λαιμό τους έχουν το ίδιο χρώμα.» έγραψε στο Instagram.
«Μόνο όταν ξεκίνησα να τα βλέπω από πιο κοντά είδα όλο το φάσμα του ουράνιου τόξου ανάμεσα στα ιριδίζοντα φτερά τους» συμπλήρωσε.
Τα κολιμπρί στην αυλή της Johnson λατρεύουν να την περιτριγυρίζουν, να κάθονται στο χέρι της και να πίνουν από εκεί νερό.
Αυτό είναι ευλογία για την ίδια.
«Έχω την ευκαιρία να τα μελετήσω. Τα γνωρίζω όπως θα γνώριζα και ένα νέο φίλο» έγραψε.
Η γυναίκα κρατά αρχείο με όλα τα είδη που είδε μέχρι σήμερα: κολιμπρί Anna, Rufous, Allen, Calliope, Black-chinned και άλλα.
Επιπλέον, η Johnson παρατήρησε πως τείνουν να είναι εδαφικά.
«Θα υπερασπιστούνε το κομμάτι της γης τους πολύ επιθετικά. Αυτό είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για αυτά επειδή χρειάζονται να έχουν πρόσβαση σε νερό, λουλούδια και σε θηλυκά για να ζευγαρώσουν.» πρόσθεσε.
Είναι δύσκολο να τα φωτογραφίσει κανείς γιατί κινούνται πολύ γρήγορα.
Η Johnson συνιστά υπομονή: «Καθώς τα κολιμπρί είναι πλάσματα της συνήθειας, θα γυρίζουν γύρω από τα ίδια κλαδιά και σημεία ξανά και ξανά».
«Αν δείτε κάποιο από αυτά μια-δύο φορές σε διάστημα μισής ώρας, πάρτε την κάμερά σας και σταθείτε εκεί κοντά» έγραψε.
Οι φωτογραφίες της έχουν συλλάβει το αληθινό μεγαλείο, το βάθος και την πολυπλοκότητα του τριχώματος ενός κολιμπρί.
Τα φτερά τους είναι πολύ πυκνά, με αποτέλεσμα τα χρώματα να μοιάζουν πιο έντονα και πλουσιότερα.
Επιπλέον επισήμανε πως τα αρσενικά κολιμπρί έχουν ένα κεφάλι γεμάτο με λαμπερά χρωματιστά πούπουλα ενώ τα θηλυκά έχουν συχνά πουά μοτίβα ή ένα μικρό κομμάτι χρωμάτων στο λαιμό τους.
Το πιο ενδιαφέρον από όλα είναι πως η γυναίκα περιγράφει την απίστευτα γλυκιά ιδιοσυγκρασία τους.
«Είναι εκπληκτικό για μένα το πώς μπορεί να χωρέσει μια τέτοια προσωπικότητα σε ένα τόσο μικρό σώμα. Είναι μερικά εκατοστά αλλά ποτέ δεν θα κατάφερναν να με κάνουν να σταματήσω να τα παρατηρώ.» συμπλήρωσε.
Δεν είναι υπέροχα πλάσματα;
Αυτή η απίθανη κατασκευή είναι τόσο μοναδική και ταυτόχρονα εντυπωσιακή στο να την δεις κατά την κατασκευή, που θα σας εμπνεύσει να χρησιμοποιήσετε όλα αυτά τα χάλκινα κέρματα που δεν τα δέχεται κανείς.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ο εμπνευστής του έργου χρησιμοποιήσε 3500 κέρματα του 1 λεπτού του δολαρίου, τα οποία έβαλε στη σειρά. Και στο τέλος όμως το αποτέλεσμα είναι ένα πραγματικά μοναδικό έπιπλο. Όχι και άσχημο για 35 δολάρια (γύρω στα 31 ευρώ).
Δείτε το εντυπωσιακό βίντεο
Όλοι μας γνωρίζουμε πως ο άνθρωπος έχει κοινούς προγόνους με τον πίθηκο και χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια χρόνια για να πάρει τη τωρινή του μορφή. Αρκετές φορές μας φαίνεται πως κάποιοι άνθρωποι έχουν μερικά χαρακτηριστικά από εντελώς διαφορετικά ζώα.
Ο Γάλλος ζωγράφος Σαρλ Λε Μπρεν οποίος έζησε τον 17ο αιώνα και ήταν ο επικεφαλής της σχολής καλών τεχνών του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας, φαντάστηκε πώς θα ήταν ο άνθρωπος εάν εξελίσσονταν από άλλα ζώα.
Λιοντάρι
Κουκουβάγια
Ρακούν
Αετός
Πρόβατο
Ταύρος
Καμήλα
Κατσίκα
Αρκούδα
Αγριογούρουνο
Κουνέλι
Γάιδαρος
