Η ζωή είναι γεμάτη από καταπληκτικά γεγονότα, κάποια είναι αστεία, άλλα είναι συγκινητικά και μερικά είναι λυπητερά. Δείτε παρακάτω 10 αληθινές ιστορίες, που έφεραν γέλια και κλάματα σε όσους τις διάβασαν.
Ιστορία #1
Πριν από λίγο καιρό, ξέσπασε μια φωτιά στο διαμέρισμά μας, αλλά ευτυχώς εγώ, η οικογένειά μου και ο σκύλος μου καταφέραμε να βγούμε έξω, χωρίς να πάθουμε τίποτα. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μόλις, βγήκαμε έξω από το κτίριο, ξαφνικά θυμήθηκα, ότι η χελώνα μας ήταν ακόμα πάνω. Μετά, όμως, η ματιά μου πήγε στον σκύλο μας, που είχε την χελώνα στο στόμα του! Έτσι, το ένα τετράποδο έσωσε το άλλο!
Ιστορία #2
Σήμερα, καθώς ψώνιζα, παρατήρησα ένα 9χρονο κοριτσάκι που παρακαλούσε την μητέρα της να της πάρει μια σοκολάτα. Μετά από πολλά όχι τελικά η μητέρα είπε ναι και αγόρασε την σοκολάτα στην κόρη της. Μόλις, η μικρή πήρε την σοκολάτα στα χέρια της πήγε κατευθείαν σε ένα αγοράκι που έκλαιγε και του την έδωσε. Όταν η μητέρα ρώτησε την κόρη της, γιατί το έκανε αυτό, η μικρή της είπε, ότι άκουσε το αγοράκι να ζητάει μια σοκολάτα από την μαμά του και εκείνη του απάντησε, ότι δεν έχουν λεφτά για σοκολάτες μέχρι να βρει δουλειά.
Ιστορία #3
Έχουν περάσει 2,5 χρόνια από τότε που πέθανε η μαμά μου. Σήμερα, η αδερφή μου μου έστειλε μια φωτογραφία και μου είπε “Τα θυμάσαι αυτά;” Κοιτάζοντας την φωτογραφία, αναγνώρισα τα γάντια που είχε αρχίσει να πλέκει η μαμά μου για μένα λίγο πριν πεθάνει. Τα είχε σχεδόν τελειώσει, εκτός από το ένα μικρό δαχτυλάκι. Η αδερφή μου είχε βρει ένα παρόμοιο χρωματιστό νήμα και τα ολοκλήρωσε. “Αυτό είναι ένα ενθύμιο από την μαμά για σένα”, μου έγραψε στην συνέχεια. Αυτή την στιγμή, κάθομαι στην δουλειά και δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω.
Ιστορία #4
Το όνομά μου είναι Κέιτ και είμαι 25 ετών. Ο γιος μου είναι 8 ετών και πάει στην δευτέρα δημοτικού. Τον έκανα, όταν ήμουν 17 ετών και δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την εκπαίδευσή μου. Τώρα, δουλεύω ως σύμβουλος σε ένα κατάστημα με ρούχα και τα χρήματα που βγάζω δεν είναι πάρα πολλά. Τα περισσότερα από τα χρήματά μου πάνε στο ιδιωτικό σχολείο του γιου μου, γιατί θέλω να έχει ένα λαμπρό μέλλον. Πρόσφατα, ένας καθηγητής του τους έβαλε μια πρωτότυπη εργασία: τους είπε να πάρουν μαζί τους στο σχολείο το πράγμα που αγαπάνε περισσότερο στον κόσμο. Την επόμενη μέρα, κάποιος είχε φέρει το σκέιτ του, κάποιος άλλος τον σκύλο του και άλλος το τάμπλετ του. Ο μικρός μου έφερε…εμένα! Εκείνη την στιγμή κατάλαβα, ότι παρόλο που δεν μπορώ να αγοράζω στον μικρό μου ακριβά πράγματα, εκείνος με αγαπάει με όλη του την καρδιά. Χθες, μπόρεσα να εκπληρώσω μια επιθυμία του και τώρα έχουμε έναν υπέροχο σκύλο.
Ιστορία #5
Όταν ήμουν μικρή, υπήρχε ένα κύριος γύρω στα 60 που ζούσε στην γειτονιά μου. Φαινόταν παράξενος, γιατί φορούσε συνέχεια περίεργα και παλιομοδίτικα κοστούμια, μαύρα γυαλιά και δεν είχε οικογένεια. Τα περισσότερα παιδιά της γειτονιάς τον απέφευγαν και τον προσέβαλαν. Μια μέρα, ένας γείτονας μου είπε, ότι ο άντρας αυτός ήταν βετεράνος πολέμου και είχε χάσει την οικογένειά του σε ένα ατύχημα πριν από μερικά χρόνια. Ένιωσα τόσο άσχημα για αυτόν τον άνθρωπο, που πήγα, χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του και του έδωσα ό,τι πολυτιμότερο είχα εκείνη την εποχή, μια λευκή και κεραμιδί γάτα. “Κύριε, πάρτε την γάτα μου. Δεν θέλω να αισθάνεστε μόνος σας”, θυμάμαι να του λέω.
Ιστορία #6
Χθες, γύρισε η γυναίκα μου από την δουλειά και ήταν κουρασμένη και εκνευρισμένη. Αμέσως, άρχισε να μου φωνάζει, επειδή δεν είχα πλύνει τα πιάτα και είχα αφήσει τις κάλτσες πεταμένες. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Πρώτα από όλα τύλιξα την γυναίκα μου με μια ζεστή κουβέρτα και της έφτιαξα ένα τσάι. Στην συνέχεια, πήγα στην κουζίνα και έπλυνα τα πιάτα. Είναι σημαντικό να τα κάνεις όλα γρήγορα και αθόρυβα. Μετά από περίπου 9 λεπτά είχε χαλαρώσει, ήθελε να κάτσουμε αγκαλιά και μου ζήτησε συγγνώμη για αυτά που είπε.
Ιστορία #7
Την προηγούμενη βδομάδα, έπρεπε να λείψω μια ολόκληρη μέρα από το σπίτι. Ο άντρας μου είχε πολλή δουλειά, οπότε ζήτησα από τον αδερφό μου να προσέχει την 5 μηνών κόρη μας. Του άφησα ό,τι μπορεί να χρειαζόταν για να φροντίσει το μωρό και όταν γύρισα σπίτι μπήκα μέσα πολύ προσεχτικά σε περίπτωση που το μωρό κοιμόταν. Αυτό που είδα ήταν εκπληκτικό! Ο 30χρονος αδερφός μου στεκόταν στο παράθυρο, τυλιγμένος με μια κουβέρτα με σχέδιο τίγρη και τάιζε την μικρή με το μπιμπερό της. Βλέποντας την απορία στα μάτια μου, μου είπε, ότι ήθελε να νιώσει σαν την Μαντόνα.
Ιστορία #8
Μια γειτόνισσά μου είχε έναν παπαγάλο, που είχε μάθει να μιμείται τον ήχο του κουδουνιού της πόρτας. Αυτό σήμαινε, ότι η γυναίκα έπρεπε να τρέχει στην πόρτα κάθε 15 με 20 λεπτά, απλά για να δει, ότι δεν είναι κανείς στην πόρτα. Πέρσι, κάποιος αγόρασε στην γειτόνισσά μου έναν σκύλο για τα γενέθλιά της. Η γυναίκα αμέσως αγάπησε τον σκύλο, αφού γάβγιζε μόνο, όταν κάποιος ήταν πραγματικά στην πόρτα. Πλέον, δεν χρειαζόταν να τρέχει στην πόρτα κάθε τρεις και λίγο. Η χαρά της, όμως, δεν κράτησε πολύ. Δυο βδομάδες αργότερα, ο παπαγάλος έμαθε να μιμείται το γάβγισμα του σκύλου!
Ιστορία #9
Όταν ήμουν 5 ετών η νονά μου και εγώ είχαμε πάει σε μια παιδική θεατρική παράσταση. Καθώς πηγαίναμε στο θέατρο, αγοράσαμε μερικά λουλούδια για να τα δώσουμε στους ηθοποιούς μετά την την παράσταση. Στο τέλος της παράστασης όλοι οι ηθοποιοί ανέβηκαν στην σκηνή και απόλαυσαν το χειροκρότημα του κόσμου. Πολλά παιδιά σηκώθηκαν και πήγαν να δώσουν λουλούδια στον αγαπημένο τους ηθοποιό. Όλοι πήραν λουλούδια εκτός από αυτόν που υποδυόταν την αγελάδα. Καθόταν μόνος και λυπημένος στην γωνία. Τότε, αποφάσισα να πάω να του δώσω εγώ λουλούδια. Χάρηκε τόσο πολύ που φώναζε “Κοιτάξτε! Και εμένα με συμπαθούν!” Εκείνη την μέρα κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι το να είσαι καλός και ευγενικός με τους ανθρώπους.
Ιστορία #10
Γνώρισα έναν τύπο πρόσφατα σε κινέζικο προξενείο, που είχαμε πάει και οι δυο για να βγάλουμε τουριστικές βίζες. Μόλις, τελειώσαμε από το προξενείο, πήγαμε για φαγητό σε ένα κοντινό εστιατόριο και μετά πήγαμε μια βόλτα και μιλούσαμε για διάφορα θέματα. Όταν τελικά αποφασίσαμε να αποχαιρετιστούμε ήταν αργά το απόγευμα και είχαμε την αίσθηση, ότι γνωριζόμασταν χρόνια. Ζήτησε τον αριθμό μου και όταν πήγε να τον γράψει το κινητό του, είδε, ότι δεν είχε μπαταρία. Δυστυχώς, κανένας από τους δυο δεν είχε μαζί του χαρτί ή στυλό. Και δεν υπήρχε κανένας περαστικός για να ζητήσουμε βοήθεια. Τότε, έκανε κάτι που με άφησε με το στόμα ανοιχτό: Κοίταξε τριγύρω και πήρε ένα αρκετά μεγάλο κλαδί δέντρου και μια αιχμηρή πέτρα. Μετά, πήγε κάτω από ένα φως και χάραξε με την πέτρα τον αριθμό πάνω στο κλαδί. Όταν συναντηθήκαμε λίγες μέρες αργότερα, μου είπε, ότι η μητέρα του σοκαρίστηκε, όταν γύρισε σπίτι εκείνη την μέρα. Σίγουρα, μπορώ να καταλάβω την καημένη την γυναίκα: πρώτα ο γιος της δεν σηκώνει το κινητό του όλη μέρα και μετά γυρίζει σπίτι χαρούμενος και κουβαλώντας ένα κλαδί δέντρου στον ώμο του, λέγοντας “Μαμά, μην το αγγίξεις μέχρι να ξυπνήσω το πρωί!”
