Ξέρω μαμάδες που τις γνώρισε ο πόνος …που τους χάιδεψε τα μαλλιά..που τους ψιθύρισε στο αυτί χίλιες νύχτες να κάνουν κουράγιο,υπομονή….κάτι βράδια που αργούσε να ξημερώσει…με πνιχτή σιωπή και τον ήχο του μηχανήματος για την έγχυση φαρμάκων να εχει ρυθμιστεί με τον χτύπο της καρδιάς τους..

Ξέρω «μανούλες» που ξεχάσαν το όνομα τους γιατί οι γιατροί και οι νοσοκόμες τις αποκαλούσαν «μανούλα» ή με το επίθετο του παιδιού τους….έκανα μήνες να ακούσω το όνομα μου…και όταν το άκουσα ξανά δεν ήμουνα η ίδια…
Ξέρω μαμάδες που ζούσαν για μήνες σε ένα δωμάτιο ογκολογικής που άπλωναν το βουβό κορμί τους δίπλα στο σπλάχνο τους …που έκαναν μπάνιο …που έπιναν και έτρωγαν εκεί…που 24 ώρες πήγαιναν πάσο στην ζωή….τουλάχιστον ετσι όπως την νόμιζαν…
Ξέρω μαμάδες που έδιναν και δίνουν δύναμη σε άλλες μαμάδες και πλέον τις αποκαλούν «αδελφές» τους…άνθρωποι που συναντήθηκαν σε μία κουζίνα σε έναν παιδότοπο και οι ψυχές τους ακολούθησαν ενα δικό τους μονοπάτι…

Ξέρω μαμάδες που έδωσαν χρυσάνθεμα και ουρανό ..
Ξέρω μαμάδες που έλεγαν και λένε την ευχή…και κάνανε προσευχή..και τώρα απόμειναν να ανάβουν ένα καντηλάκι μπροστά απο την φωτογραφία του παιδιού τους για να ¨»νιώθουν» οτι είναι και αυτό εδώ..
Ξέρω μαμάδες που ψάχνουν σημάδια σε ένα σύννεφο,σε ενα τραγούδι,σε ένα βιβλίο,σε έναν σκοπό…ψάχνουν να καταλάβουν …για να αντέξουν..για να διώξουν τις ρυτίδες της απελπισίας….

Ξέρω μαμάδες που τις γνώρισε ο πόνος ,τις γονάτισε …αλλες σηκώθηκαν άλλες προσπαθούν ακόμα και τα δύο ανθρώπινα..
Ξέρω μαμάδες και είναι πολλές….και γονατίζω μπροστά τους …γιατί όλες …μα όλες τις αγαπώ…άλλωστε είναι αλλιώτική η σιώπη με παρέα.
Ξέρω μαμάδες.

~~Κατερίνα Σταματελατου ~~
6 Ιουλίου 2018

Πηγή: http://wincancer.gr

Ο άντρας μου και εγώ είμαστε παντρεμένοι…εις διπλούν. Παντρευτήκαμε, πήραμε διαζύγιο και στη συνέχεια ξαναπαντρευτήκαμε.

Την πρώτη φορά που παντρευτήκαμε ήμασταν πολύ νέοι. Σπουδάζαμε ακόμα και ο γάμος φαινόταν σαν το πιο λογικό βήμα στην τέλεια ζωή που είχαμε οραματιστεί. Ήμασταν μαζί από το λύκειο. Δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να στραβώσει στην πορεία.

Και όμως. Όλα πήγαν στραβά.

Αμέσως μόλις πήρε το πτυχίο του διορίστηκε σε μία επαρχιακή πόλη τρεις ώρες μακριά. Ήταν σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι και σπάνια ερχόταν να με δει. Η απόσταση ήταν μακρινή και εκείνος έπρεπε να μελετά και να είναι προετοιμασμένος καλά για την επόμενη ημέρα στην τάξη.

Εμένα από την άλλη η μοναξιά μου με έπνιγε με αποτέλεσμα να τρώω όσα λεφτά μου έστελνε, αλλά και τα λεφτά που είχαμε μαζέψει από το γάμο μας σε ψώνια: ρούχα, παπούτσια και γενικά διάφορες αγορές με την ελπίδα ότι έτσι θα γεμίσω το κενό που ένιωθα μέσα μου. Αλλιώς φανταζόμουν το γάμο και αλλιώς ήταν. Όταν ανακάλυψε τι έκανα, σταμάτησε να μου έχει εμπιστοσύνη. Η προδοσία που ένιωσε τον οδήγησε στο να με απατήσει.

Γνωρίστηκε με μία κοπέλα εκεί στην επαρχία και έκαναν σχέση. Δεν ήταν αυτό που λέμε μία φορά και έξω από την πόρτα. Η σχέση συνεχίστηκε ακόμα και ένα χρόνο μετά, όταν πήρε μετάθεση και γύρισε σπίτι μας.

Μέχρι και που ήρθε δεν γνώριζα κάτι. Υποψιαζόμουν, αλλά δεν είχα αποδείξεις. Ποτέ μου δεν έψαξα ίσως γιατί φοβόμουν τι θα ανακαλύψω. Τελικά ήταν εκείνος που μου είπε ότι ήθελε να χωρίσουμε. Τα μάζεψε και έφυγε χωρίς να μου πει τίποτα. Λίγο καιρό μετά μου έστειλε σπίτι τα χαρτιά του διαζυγίου. Βρεθήκαμε τελευταία φορά σε μία καφετέρια όπου και υπογράψαμε. Εκεί μου έδωσε πίσω και κάποια πράγματα που κατά λάθος είχε πάρει από το σπίτι μας.

Όλα είχαν τελειώσει.

Για τέσσερα χρόνια είχα κλειστεί στον εαυτό μου και δεν είχα καμία διάθεση να βγω, να γνωρίσω, να αγαπήσω, να αγαπηθώ, να κάνω σχέση. Η αλήθεια είναι πως δοκίμασα μία και μόνο φορά, αλλά δεν μου βγήκε. Καλύτερα να έμενα μόνη μου, παρά να τα έφτιαχνα με κάποιον με τον οποίο η σχέση μας μόνο υγιής δεν θα ήταν. Κάθε βράδυ έπινα και έπαιρνα χάπια για να κοιμηθώ. Είχα εφιάλτες και ένιωθα ενοχές και ντροπή. Έκλαιγα κάθε μέρα και λυπόμουν για όσα είχα στα χέρια μου και τα έχασα.

Αποδείξεις για την απιστία του άντρα μου δεν βρήκα ποτέ. Όσα ήξερα ήταν μόνο φήμες. Δεν ήξερα τι από αυτά ίσχυε και τι όχι με αποτέλεσμα να κατηγορώ τον εαυτό μου για τη διάλυση της οικογένειάς μας. Μισούσα τον εαυτό μου που φτάσαμε μέχρι εκεί και που είχαμε να μιλήσουμε τόσα χρόνια.

Ένα βράδυ δεν άντεξα. Είχα πιει πέντε ποτήρια ουίσκι πριν αποφασίσω να του στείλω μήνυμα να τον ρωτήσω αυτό που με στοίχειωνε από τότε που ήμασταν παντρεμένοι: «Με απατούσες;». Σκέφτηκα ότι τα τόσα χρόνια που μας είχαν χωρίσει ήταν αρκετά και δεν υπήρχε πια κανένας λόγος να μου πει ψέματα. Είχα δίκιο. Παραδέχτηκε ότι με είχε απατήσει. Επίσης παραδέχθηκε ότι ήταν λάθος του και μου ζήτησε συγγνώμη.

Πέρασαν έξι ακόμα μήνες πριν αρχίσουμε και πάλι να μιλάμε μέσω μηνυμάτων. Το φθινόπωρο του 2012 ένα βράδυ μου ζήτησε να βγούμε για φαγητό. Συναντηθήκαμε στην ίδια καφετέρια που είχαμε υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου και μετά πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο. Ήταν ντυμένος πολύ ωραία. Είχε βάλει και ωραίο άρωμα. Από την πρώτη στιγμή θυμηθήκαμε μόνο τα καλά του γάμου μας και όχι τα κακά. Ήμασταν και οι δύο εντελώς διαφορετικοί απ’ ότι ήμασταν τότε. Εκείνος πιο ώριμος, πιο χαρούμενος, πιο ευδιάθετος και πιο πρόθυμος να αντιμετωπίσει τα όποια προβλήματα προέκυπταν. Το αποδίδω στο γεγονός ότι ζήσαμε χωριστά και ότι ο χρόνος μας έκανε να ωριμάσουμε.

Το ένα έφερε το άλλο και βρεθήκαμε ξανά στο κρεβάτι. Ήταν λες και τον γνώριζα, αλλά δεν τον γνώριζα. Ο χρόνος τον είχε αλλάξει πολύ. Είχε γίνει ένας άλλος άνθρωπος. Και εγώ όμως δεν ήμουν πια η ίδια. Το έβλεπα στον τρόπο που τον κοίταζα και του μίλαγα.

Σύντομα μου ζήτησε να ξαναείμαστε μαζί. Δέχτηκα, αλλά τον προειδοποίησα ότι αν με ξαναπατήσει, δεν θα με ξαναδεί. Μου πήρε πολύ καιρό να τον εμπιστευτώ, αλλά στο τέλος τα κατάφερα.

Μου ζήτησε να παντρευτούμε τον Ιούλιο του 2013 και είπα αμέσως ναι. Την ίδια χρονιά έμεινα έγκυος και ξαναπαντρευτήκαμε στο δημαρχείο αυτή τη φορά με καλεσμένους μόνο πέντε άτομα. Ο δεύτερος γάμος ήταν πολύ καλύτερος από τον πρώτο. Δεν υπήρχε προετοιμασία, δεν υπήρχε πίεση. 

Είμαστε παντρεμένοι ήδη 5 χρόνια και έχουμε δύο παιδιά.

Αναρωτιέστε αν ανησυχώ μη με απατήσει ξανά; Το έχω βγάλει από το μυαλό μου. Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι και δεν αφήνω τις κακές σκέψεις να μου χαλάσουν την ευτυχία αυτή.

Αναγνωρίζω ότι η ιστορία μας είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Με τον καιρό και οι τσακωμοί θα έρθουν και τα προβλήματα και όλα. Πιστεύω όμως ότι είμαστε πια ικανοί να τα καταφέρουμε. Το αξίζουμε μετά από όσα περάσαμε.

Ιουλία

Είμαι 59 ετών και παντρεμένη 23 χρόνια με πέντε μεγάλα παιδιά. Ζούμε σε μεζονέτα στα βόρεια προάστια, ο καθένας μας έχει το δικό του, ολοκαινούργιο και πανάκριβο αυτοκίνητο και με τον άντρα μου έχουμε δική μας εταιρεία που πάει πολύ καλά και χρόνο με το χρόνο αυξάνει τα κέρδη της. Γενικά ζω μία όμορφη και άνετη ζωή.

Μέσα μου όμως νιώθω μόνη. Νιώθω άδεια, κενή. Με το σύζυγό μου έχουμε πάψει από χρόνια να επικοινωνούμε και συχνά σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν τον χώριζα. Θέλω δίπλα μου κάποιον που να μπορώ να του μιλήσω, κάποιον που να με αγγίζει και να λιώνω, κάποιον που να με νιώθει, θα με «απογειώνει» σαν γυναίκα και θα ικανοποιεί τις ανάγκες μου.

Με τον άντρα μου έχει χαθεί η επικοινωνία. Πλέον δεν έχουμε να πούμε τίποτα ο ένας στον άλλον. Βαριόμαστε και μόνο που βλεπόμαστε. Κάποτε ήμασταν φουλ ερωτευμένοι και κάναμε τα πάντα μαζί, αλλά πλέον δείχνουμε να μην έχουμε τίποτα κοινό και καμία διάθεση να διορθώσουμε την κατάσταση.

Πριν από 10 χρόνια, όταν ήμουν 49 ετών, γνωρίστηκα με κάποιον που ήταν 35. Με έκανε να νιώθω ξεχωριστή, σαν να ήμουν η μοναδική γυναίκα στον κόσμο.

Η σχέση μας εξελίχθηκε γρήγορα. Επικοινωνούσαμε καθημερινά και βρισκόμασταν τακτικότατα για φαγητό, βόλτες και σεξ. Έπεσα με τα μούτρα πάνω του και παρόλο που ήξερα ότι ήταν λάθος, δεν σκόπευα να τον αφήσω. Για πρώτη φορά μετά από καιρό ένιωθα και πάλι γυναίκα.

Τον προσέλαβα στην εταιρία που έχουμε με το σύζυγό μου και ήμουν πολύ ευτυχισμένη που μπορούσα να τον βλέπω καθημερινά και να δουλεύουμε μαζί. Σε κάθε διάλειμμα τρώγαμε μαζί γεγονός που έκανε τη σχέση μας ακόμα πιο δυνατή. Του αγόρασα ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο, καινούργια ρούχα και γενικά ξόδεψα ένα πολύ μεγάλο ποσό για χάρη του. Χαλάλι του, το άξιζε. Ποτέ δεν πίστεψα ότι με χρησιμοποιούσε. Ο, τι έκανα το έκανα από αγάπη. Και εκείνος όμως με αγαπούσε και ήθελε να είναι μαζί μου.

Μοιραζόμασταν τα προβλήματά μας και τις πιο βαθιές σκέψεις μας. Μου έδωσε όλα όσα μου έλειπαν από τη σχέση μου με το σύζυγό μου.

Τα πράγματα άλλαξαν, όταν του σύστησα τη μεγαλύτερή μου κόρη.

Τον ερωτεύτηκε αμέσως μόλις τον είδε, αλλά εκείνος μου εκμυστηρεύτηκε ότι δεν είχε συναισθήματα για εκείνη. Η κόρη μου, από τη μεριά της μού είχε δηλώσει ξεκάθαρα ότι ήθελε να τον παντρευτεί. Ζήλεψα, αλλά όταν το σκέφτηκα καλύτερα, είπα «Καλύτερα έτσι. Θα γίνει γαμπρός μου, άρα θα μένει μαζί μας». Όσο τρελό και παράλογο και αν ακούγεται, αυτό είπα. Θα μπορούσα να τον βλέπω κάθε μέρα, όλη μέρα! Θα βγαίναμε όλοι μαζί για φαγητό, θα πηγαίναμε για ψώνια, θα ταξιδεύαμε! Μπορεί να ήταν παντρεμένος με την κόρη μου, αλλά πίστευα ότι έτσι η σχέση μας θα γινόταν ακόμα πιο ισχυρή. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έβλαπτα την ίδια μου την κόρη και μόνο που σκεφτόμουν αυτά που σκεφτόμουν.

Τελικά και παντρεύτηκαν και ανακάλυψε η κόρη μου το κρυφό μου παρελθόν με τον πλέον σύζυγό της. Τον πήρε και έφυγαν μακριά χωρίς να μας πουν καν που πηγαίνουν.

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε και ακόμα αισθάνομαι πολύ άσχημα. Με το σύζυγό της και πρώην εραστή μου είμαστε σε επαφή, αλλά η κόρη μου δεν θέλει ούτε να με βλέπει. Δεν μου έχει πει που μένουν. Σε ένα από τα τηλεφωνήματά του μου είπε ότι του έλειπα πολύ και ευχόταν να μπορούσε να γυρίσει πίσω για να είμαστε και πάλι μαζί.

Από εκείνη την ημέρα που μου είπε αυτή την κουβέντα, κόλλησα και πάλι μαζί του. Τον παρακολουθώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μέχρι που προσέλαβα ιδιωτικό ντετέκτιβ. Θέλω να γνωρίζω οτιδήποτε τον αφορά με κάθε λεπτομέρεια. Δεν μπορώ να τον ξεπεράσω. Εξαιτίας του κοντεύω να χάσω το μυαλό μου και κλαίω κάθε βράδυ όταν μένω στο δωμάτιο μόνη μου. Ο άντρας μου που βλέπει το χάλι μου, πιστεύει ότι μου λείπει η κόρη μου, αλλά στην πραγματικότητα μου λείπει ο άντρας της.

Το ξέρω ότι είμαι κακή μητέρα, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Χωρίς εκείνον, είμαι μόνη και χαμένη. Καμιά φορά μου στέλνει μηνύματα και με ρωτάει τι κάνω. Νιώθω ευτυχισμένη που με σκέφτεται, που βλέπω το όνομά του στην οθόνη του κινητού μου και τον περιμένω να επιστρέψει κοντά μου. Λέει ότι με αγαπάει ακόμα και ότι βαριέται την κόρη μου. Πιστεύω όσα μου λέει. Γνωριζόμαστε τόσα χρόνια. Τον γνωρίζω καλύτερα απ’ ότι τον ξέρει η κόρη μου και τίποτα δεν μπορεί να σπάσει το δέσιμο που έχουμε μεταξύ μας. Είναι ο ιδανικός για μένα. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον τρόπο που με φιλούσε και με άγγιζε.

Θα μπορέσει ποτέ η κόρη μου να με συγχωρέσει; Ξέρω ότι δεν μπορώ να έχω και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο, αλλά θα προσπαθήσω. Πιστεύω πως μόνο αν της μιλήσω θα μπορέσει να καταλάβει πως νιώθω. Δεν θέλω να τον μοιράζομαι, τον θέλω δικό μου. Τι να κάνω;

Κική

H σχέση της γυναίκας με τον άντρα αυτό διήρκησε 8 μήνες, κατά τους οποίους ήταν αχώριστοι. Η συναισθηματική βία ξεκίνησε μόλις τον δεύτερο μήνα και το θύμα υπέβαλλε δύο μηνύσεις η πρώτη από την οποία εκδικάστηκε.

«Η γυναικεία κακοποίηση δεν διαχωρίζει κοινωνικό και πνευματικό επίπεδο. Οι γυναίκες μπορεί να είναι γυναίκες πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, κάποιες από αυτές με θέσεις κύρους στην κοινωνία. Δεν σώζεις τον καθωσπρεπισμό σου όταν σιωπάς, αντιθέτως δημιουργείς νέα θύματα». Με αυτό τον τρόπο ξεκινά την συγκλονιστική ιστορία της η Φ.Γ. μία γυναίκα που βίωσε την κακοποίηση και θέλησε να δημοσιοποιήσει την ιστορία της σπάζοντας τη σιωπή της.

Η συγκλονιστική επιστολή που δημοσιεύει το e-evros.gr έχει ως εξής:

«Η γυναικεία κακοποίηση δεν διαχωρίζει κοινωνικό και πνευματικό επίπεδο. Οι γυναίκες μπορεί να είναι γυναίκες πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, κάποιες από αυτές με θέσεις κύρους στην κοινωνία. Δεν σώζεις τον καθωσπρεπισμό σου όταν σιωπάς, αντιθέτως δημιουργείς νέα θύματα. Η κακοποίηση έχει και επανάληψη: όποιος σηκώσει χέρι και χτυπήσει θα το ξανακάνει. Νόμος. Η σιωπή, ο φόβος, η ανασφάλεια των θυμάτων, οπλίζει το χέρι των ανθρώπων-τεράτων. Νόμος. Είναι άδικη η κοινωνία, η νομοθεσία, η δικαιοσύνη για τις ψυχές που χαθήκαν επειδή έπεσαν θύματα κακοποίησης. Είναι άδικο για τα κορίτσια εκείνα που ζούνε με τον φόβο, έναν φόβο που τις εμποδίζει να καταγγείλουν τι τους συμβαίνει. Είναι άδικο που ο θύτης και ο κοινωνικός περίγυρος τις κάνουν να πιστεύουν ότι αν μιλήσουν, δε θα επιβιώσουν, θα μείνουν άνεργες, θα στοχοποιηθούν, ότι έτσι θα πληγώσουν τα παιδιά τους. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Με την σιωπή είναι ήδη νεκρές. Τα παιδιά τους ήδη πληγωμένα. Σας καταθέτω την μαρτυρία μιας κακοποιημένης γυναίκας που ευτυχώς είναι ακόμη ΖΩΝΤΑΝΗ. Τον γνώρισα σε μια άσχημη καμπή της ζωής μου, οικονομικά κατεστραμμένη, άνεργη, απαισιόδοξη για το αύριο, με την ευθύνη ενός ανήλικου παιδιού, χωρίς αυτοπεποίθηση ως άτομο και ως γυναίκα, χωρίς φίλους, με μόνη συντροφιά τον εαυτό μου. Όταν ξεκίνησε η σχέση μας, από το πρώτο λεπτό γαντζώθηκα επάνω του. Θεώρησα ότι ταιριάζουμε, ότι ήμασταν ερωτευμένοι.

Όταν όλα άρχισαν να αλλάζουν, και εγώ μαζί, οι τρίτοι βλέπανε, αντιδρούσανε, εγώ όχι. Ήταν ο άνθρωπος μου, ο ήρωας μου, είχε χτίσει γύρω μου ένα φρούριο, τάχα για να με προστατέψει. Αρχικά ξεκίνησε η συναισθηματική βία. Αν και υπήρξα παντρεμένη στο παρελθόν, ως ελεύθερη είχα ερωτικούς συντρόφους, αλλά στην ερωτική επαφή ήμουν συντηρητική κατά τα λεγόμενα του. Μου αφηγούνταν τις ερωτικές του περιπέτειες, τις ερωτικές του επιδόσεις, τα σεξουαλικά κόλπα που έκανε κατά το παρελθόν με άλλες συντρόφους του, μου έδειχνε φωτογραφίες σε διάφορες ερωτικές πόζες πρώην ερωτικών συντρόφων του.

Το αποτέλεσμα; Μου φύτεψε την σκέψη στο μυαλό ότι «αν δεν με ικανοποιήσεις ερωτικά θα πάω με άλλη γυναίκα και θα φταις εσύ, ξενέρωτη». Ναι, έτσι με αποκαλούσε. «Ξενέρωτη». Όταν δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στα διεστραμμένα ερωτικά του παιχνίδια ή όταν μου προκαλούσε πόνο κατά τη διάρκεια τους και λύγιζα. «Ξενέρωτη». Έμαθα να αντέχω τον πόνο, μετατράπηκα κατά την διάρκεια λίγων μηνών σε σεξουαλικό αντικείμενο των ορέξεων του. Έπειτα ήρθε το ποτό. Προσπάθησε να με εθίσει, δεν τα κατάφερε. Συγχρόνως ήρθε και η πρώτη άσκηση σωματικής βίας. Απομακρύνθηκα για λίγο καιρό, κατάφερε όμως να μου περάσει το μήνυμα ότι «ήμουν υπεύθυνη για ό,τι έγινε».

Όταν αντέδρασα, άρχισε τα παρακάλια, ζητούσε συγχώρεση. «Δε θα σε ξαναχτυπήσω» υποσχέθηκε. Η ανόητη τον πίστεψα… λόγια, όλο λόγια. Δέθηκα με αλυσίδες στο φρούριο που είχε χτίσει, όλοι στα μάτια μου έγιναν εχθροί, άγγιξα τον θάνατο και αυτό ήταν η αρχή του τέλους μου, παραδόθηκα απόλυτα στα χέρια του. Δεν υπήρχαν για εμένα ούτε συγγενείς, ούτε φίλοι, ούτε το παιδί μου. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που το γράφω, αλλά ναι, θεωρούσα εχθρό ακόμη και το παιδί μου… Η σωματική κακοποίηση συνεχιζόταν με «μικρά» περιστατικά βίας, στα οποία βέβαια πάντα «εγώ έφταιγα».

Η ψυχολογική κακοποίηση είχε γίνει καθημερινή ρουτίνα. Οι σεξουαλικές του φαντασιώσεις έγιναν υποσυνείδητα και δικές μου, άλλωστε ήταν ανώφελο. Κάθε άρνηση μου, κάθε όχι μου, το εκλάμβανε ως Ναι. Μέχρι που ήρθε εκείνο το εφιαλτικό βράδυ, το βράδυ που μου έκανε το μεγαλύτερο «δώρο»… Άρχισε με λεκτικές προσβολές. Έπειτα μια γροθιά. Έπειτα η αναγκαστική εκπόρνευση μου.

Όταν κατάλαβε ότι δεν εκπορνεύομαι, ήρθε η μεγαλύτερη άσκηση σωματικής βίας μέχρι τότε. Ήρθε η απόπειρα βιασμού, ο εξευτελισμός της γενετήσιας φύσης μου. Ασέλγησε και ούρησε πάνω στο ματωμένο κορμί μου… και όλα αυτά ενώ οι γονείς του ήταν στο διπλανό δωμάτιο και ενώ άκουγαν τα ουρλιαχτά μου, τις κραυγές μου για βοήθεια, και δεν επενέβησαν στιγμή. Βρέθηκα μισόγυμνη και ματωμένη τα ξημερώματα από τους δικούς μου, κρυμμένη πίσω από έναν κάδο σκουπιδιών, με το κινητό μου τηλέφωνο στο αυτί και αυτό το τέρας να ουρλιάζει από την τηλεφωνική γραμμή “Γύρνα πίσω, αλλιώς δε θα ξαναδείς το παιδί σου ποτέ”. Αστυνομία, νοσοκομείο, δικαστήριο.

Η ποινή του; Ελάχιστοι μήνες με αναστολή. Τόσο άξιζε η ζωή μου. Το κοινωνικό μου περιβάλλον άρχισε να με δικάζει. «Τα ήθελες και τα έπαθες”. Ανόητοι, ηθικοί, αναμάρτητοι, στρουθοκαμηλιστές άνθρωποι. Ο νόμος τον χάιδεψε. Εάν χτυπούσε ένα ζώο, η τιμωρία του θα ήταν αυστηρότερη. Δεν υπήρχε δικαιοσύνη, προστασία, έλεος. Άδικη η υπεράνθρωπη προσπάθεια των ειδικών ψυχολόγων να μου παράσχουν βοήθεια, θεωρούσα τον εαυτό μου από θύμα, θύτη. «Αυτό μου άξιζε, αυτός μου άξιζε». Και ξαναγύρισα…

Υπάρχει όμως και Θεός. Ο Θεός. Και επικαλούμαι τον Θεό, διότι έστειλε δίπλα μου ανθρώπους – Αγγέλους, που με όπλισαν με την δύναμη τους, μου χάρισαν τα φτερά τους και ΠΕΤΑΞΑ, ξαφνικά, απρόσμενα, απροειδοποίητα μακριά από το τέρας που με κακοποιούσε. Τώρα δε φοβάμαι, δε σιωπώ. Πολεμάω το τέρας-άνθρωπο με κάθε τρόπο, με κάθε νόμιμο μέσο…και θα συνεχίσω μέχρι να έρθει η ημέρα που η δικαιοσύνη θα τον φυλακίσει πίσω από το φρούριο, που του έχω χτίσει ΕΓΩ… ΔΕΝ ΣΙΩΠΩ, ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ. Φ.Γ.»

H σχέση της γυναίκας με τον άντρα αυτό διήρκησε 8 μήνες, κατά τους οποίους ήταν αχώριστοι. Η συναισθηματική βία ξεκίνησε μόλις τον δεύτερο μήνα. Η Φ.Γ. έχει υποβάλλει 2 μηνύσεις. Η πρώτη, η οποία εκδικάστηκε στις 27/12/2014, είχε ως αποτέλεσμα μόνο 16 μήνες φυλάκισης με αναστολή για τον άντρα, ο οποίος συνέχισε να τη διεκδικεί, να την εκβιάζει και να την απειλεί. Γι’ αυτό το λόγο πριν λίγες μέρες η κυρία υπέβαλλε και δεύτερη μήνυση για εκβιασμό κατά ζωής και απειλή διακίνησης υλικού ευρύτερων ερωτικών στιγμών. Ζητά παραδειγματική τιμωρία για έναν άνθρωπο επικίνδυνο γι’ αυτήν, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία».