Συναγερμός έχει σημάνει στην Πυροσβεστική μετά την κατάρρευση τμήματος γέφυρας στα Μποζαΐτικα της Πάτρας.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες υπάρχουν αναφορές για εγκλωβισμένα άτομα.
Όπως μεταδίδουν τα τοπικά ΜΜΕ στο πλαίσιο ελεγχόμενης κατεδάφισης γέφυρας αποκολλήθηκε μεγάλο κομμάτι της γέφυρας με αποτέλεσμα να πέσει στο δρόμο.
Οι δίδυμες γέφυρες παρουσίαζαν βλάβες και προβλήματα στατικής επάρκειας. Τα έργα αποκατάστασης ξεκίνησαν το 2021 για την επισκευή δύο γεφυρών επί της Περιμετρικής.
Οι γέφυρες, μήκους 167 μέτρων και 169 μέτρων αντίστοιχα σε κάθε κλάδο κυκλοφορίας, βρίσκονται στην αρχή της Παράκαμψης των Πατρών.
Στο σημείο έσπευσαν ασθενοφόρα του ΕΚΒΑ καθώς επίσης 6 οχήματα με 12 Πυροσβέστες.
Ήδη με εντολή του Διοικητή της 6ης ΥΠΕ στην εφημερία εκτός του νοσοκομείου Αγιος Ανδρέας μπαίνει και το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίου για τη μεταφορά τραυματιών.
Μέχρι στιγμής έχουν διακομιστεί 3 τραυματίες στο νοσοκομείο «Ο Άγιος Ανδρέας» που εφημερεύει.
Ήδη, έχει διακοπεί η κυκλοφορία των οχημάτων στην ευρεία παράκαμψη των Πατρών, στο ρεύμα κυκλοφορίας προς Αθήνα και διενεργούνται εκτροπές στον κόμβο Εγλυκαδας. Επιπλέον, έχει διακοπεί η κυκλοφορία των οχημάτων επί της οδού Διοδώρου στην Πάτρα.
Ανυπολόγιστες είναι οι ζημιές τόσο στο φυσικό περιβάλλον όσο και στα σπίτια και τις ξενοδοχειακές μονάδες στη Ρόδο από το πέρασμα της πύρινης λαίλαπας.
>Η κυρία Νατάσα Κούλουρου, συνεργάτης του περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου, μίλησε στην εκπομπή «Τώρα Μαζί» του ΟΡΕΝ για τη δική της εμπειρία από τις εφιαλτικές στιγμές που βιώνουν οι κάτοικοι της Ρόδου τις τελευταίες ημέρες.
«Δεν ξέρω ποιος έχει ευθύνη για όλο αυτό. Μιλάμε σίγουρα για ένα οργανωμένο έγκλημα. Το νησί της Ρόδου έχει καεί ολοσχερώς, το «σμαραγδένιο» νησί σήμερα είναι μαύρο», αναφέρει συγκινημένη η κυρία Κούλουρου.
«Θα σας μιλήσω για αλληλεγγύη, για αγάπη, για ανθρώπους που στεναχωριούνται γιατί τα σπίτια τους είναι μικρά και δεν μπορούν να φιλοξενήσουν πολύ κόσμο. Η φωτιά έκαψε τα πάντα αλλά δεν νίκησε. Μας δυνάμωσε και μας θύμισε τι σημαίνει ανθρωπιά»,τονίζει η συνεργάτης του περιφερειάρχη, «λυγίζοντας» στον αέρα του ΟΡΕΝ.
«Το νησί έχει καεί ολοσχερώς. Η ναυαρχίδα του τουρισμού, το νησί που προσφέρει το μεγαλύτερο ποσοστό στο ΑΕΠ της χώρας, έχει καεί. Έχει στηθεί ένα τεράστιο δίκτυο με πρόσκοπους, γιατρούς, ψυχολόγους. Ο κόσμος μεταφέρει ό,τι μπορεί»,είπε η κυρία Κούλουρου.
Αίσθηση προκάλεσε η δήλωση του Γιάννη Ζουγανέλη σχετικά με τις απολαβές του για τη συμμετοχή σε σήριαλ που του προτάθηκε να συμμετέχει τον περασμένο χρόνο.
Ο γνωστός καλλιτέχνης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «OnTime», είπε μεταξύ άλλων πως δέχθηκε πρόταση πέρσι να πάει να παίξει σε σήριαλ με 300 ευρώ το επεισόδιο και πως μάλιστα του το πρότεινε φίλος, θέλοντας να τονίσει πως τα συγκεκριμένα χρήματα είναι λίγα. Μάλιστα, ο Γιάννης Ζουγανέλης αποκάλυψε πως αρνήθηκε τη συγκεκριμένη πρόταση λέγοντας «Τι είναι αυτά τα λεφτά; Τίποτα».
Ο ίδιος είπε πως η σειρά επρόκειτο να έχει 80 επεισόδια και το καθαρό κέρδος μετά τις κρατήσεις θα ήταν 16.000.
Βέβαια, στην Ελλάδα υπάρχουν οικογένειες που ζουν με πολύ λιγότερα χρήματα ολόκληρο το έτος, οπότε τα όσα είπε ο γνωστός καλλιτέχνης, είναι ελαφρώς προκλητικά.
Διαβάστε τι είπε ο Γιάννης Ζουγανέλης:
«Δέχθηκα πρόταση πέρσι να πάω να παίξω σε σήριαλ με 300 ευρώ το επεισόδιο και μάλιστα μου το πρότεινε φίλος. Του είπα: ευχαριστώ πολύ, να είστε καλά αλλά δεν… Και μου είπαν να κάνω 80 επεισόδια σε καθημερινή σειρά… και λοιπόν; Τι είναι αυτά τα λεφτά; Τίποτα, γιατί δεν είναι 300 ευρώ, είναι 200 ευρώ καθαρά. Συγνώμη, δουλέψαμε τόσα χρόνια, αγαπήσαμε τον κόσμο, τον εκφράσαμε…
Ο ηθοποιός δεν πρέπει να πληρωθεί; Ποιος θα παίρνει τα χρήματα, η παραγωγή ή τα κανάλια μέσα από τις διαφημίσεις; Δεν είναι χρήματα αυτά για έναν άνθρωπο. Εγώ έχω εισπράξει τεράστια αγάπη από τον κόσμο, πρέπει να πατάω επάνω της. Για να κάνεις ένα καθημερινό σήριαλ, τα παρατάς όλα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο».
Τις καλοκαιρινές του διακοπές έχει ξεκινήσει ο Νίκος Χατζηνικολάου, ο οποίος δεν παραλείπει να μοιράζεται σχετικά στιγμιότυπα με τους διαδικτυακούς του φίλους και followers στο instagram.
Σε μία από τις τελευταίες του αναρτήσεις, ωστόσο, στην οποία τον βλέπουμε να επιδίδεται σε θαλάσσιο σκι, το κλίμα «βάρυνε» καθώς ο ίδιος αποκάλυψε πως μπήκε στο χειρουργείο για μία επέμβαση στη σπονδυλική του στήλη, για την οποία δεν είχε μιλήσει μέχρι σήμερα.
«Στα 60 και μετά από ένα ζόρικο χειρουργείο στη σπονδυλική στήλη… Συνεχίζουμε! Με αγωνιστική διάθεση και νεανικό πείσμα» έγραψε χαρακτηριστικά ο Νίκος Χατζηνικολάου, με τους διαδικτυακούς του φίλους να τον ενθαρρύνουν ακόμη περισσότερο με τα μηνύματά τους!», έγραψε χαρακτηριστικά.
Και κάπως έτσι, ξεκαθάρισε ότι… δεν το βάζει κάτω.
Το αποκλεισμό των τρανσέξουαλ γυναικών από τα Μις Ιταλία ανακοίνωσαν τα καλλιστεία, λίγες μέρες μετά τον σάλο που προκλήθηκε με την πρόσφατη νίκη της τρανς Rikkie Valerie Kolle στα καλλιστεία της Ολλανδίας.
Οπως ανακοίνωσαν οι διοργανωτές του θεσμού, στα καλλιστεία θα μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μόνο «εκ γενετής» γυναίκες.
Patrizia Mirigliani, the official patron of Miss Italy, has made it clear that contestants in the competition must be "a woman from birth." #italy#transgenderhttps://t.co/GHkktvBGN9
Η Patrizia Mirigliani, η υπεύθυνη των ιταλικών καλλιστείων, εξέφρασε τις ανησυχίες της για την τάση των διαγωνισμών ομορφιάς να χρησιμοποιούν «παράλογες» στρατηγικές για να προσελκύσουν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης.
Τόνισε μάλιστα ότι η Μις Ιταλία δεν θα συμμετάσχει στη «λαμπερή μπάντα του τρανς ακτιβισμού».
Πάντως, η Μις Ολλανδία θα εκπροσωπήσει τη χώρα της στα καλλιστεία της Μις Υφήλιος, τα οποία δέχονται τρανς υποψήφιες από το 2012.
Νύχτα αγωνίας βιώνει το νησί της Ρόδου με την φωτιά να συνεχίζει ανεξέλεγκτη την καταστροφική της πορεία.
Το μέγεθος του πύρινου μετώπου που εκτείνεται σε μήκος πολλών χιλιομέτρων φαίνεται σε βίντεο που αναρτήθηκε από χρήστη του Twitter μέσα από αεροπλάνο επιβεβαιώνοντας τις τρομαχτικές εκτάσεις που έχει πάρει η φωτιά.
Την ίδια στιγμή, σε ανάρτηση της ομάδας Prometheus φαίνεται η απόσταση που διένυσαν οι φλόγες μέσα σε διάστημα επτά ωρών.
#Πυρκαγιά#Ρόδος#Rhode Η σύγκριση των περιοχών που έχουν καεί και των ενεργών εστιών σε διάστημα 7 ωρών. Η δορυφορική απεικόνιση έχει κάποια χρονική καθυστέρηση λόγω της επεξεργασίας των δεδομένων. Γνωρίζουμε από μαρτυρίες ότι η πυρκαγιά έχει φτάσει σε πολλά σημεία στην θάλασσα pic.twitter.com/qwQLfbOLnz
— PROMETHEUS Team – Disaster Intelligence (@PROMETHEUSTeam1) July 22, 2023
Μόλις κυκλοφόρησε η αφίσα της Άννας Βίσση από τη συναυλία που ετοιμάζει στο Ηρώδειο. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου και θα έχει μία επιπλέον ξεχωριστή σημασία, καθώς θα ενισχυθεί το φιλανθρωπικό έργο της ΕΛΕΠΑΠ.
Μία βραδιά γεμάτη διαχρονικές επιτυχίες, ασυναγώνιστες ερμηνείες, λάμψη, παλμό και δυνατά συναισθήματα. Με τη σπουδαία και αγαπημένη σε όλους φωνή της και πλαισιωμένη από τους εξαιρετικούς μουσικούς της, θα παρουσιάσει μερικές από τις σελίδες του σπουδαίου καλλιτεχνικού βιβλίου που έχει γράψει αυτά τα 50 χρόνια και περιλαμβάνει μία τεράστια δισκογραφική παραγωγή με ευρεία γκάμα τραγουδιών, τα οποία έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην καριέρα της και στην ελληνική μουσική εν γένει.
Στη σκηνή θα τη συνοδεύουν το Σύνολο Ποικίλης Μουσικής «Φιλαρμόνια» υπό τη διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη, η 40μελής Ακαδημαϊκή Χορωδία Νέων Αθηνών και η βραβευμένη πιανίστα Βικτωρία Φιοράλμπα Κιαζίμη. Η προπώληση θα ανοίξει τις επόμενες μέρες.
Αντιδράσεις για τη συναυλία της Βίσση στο Ηρώδειο
Σημειώνεται ότι η συναυλία της Άννας Βίσση, αρχικά, απορρίφθηκε από το ΚΑΣ, καθώς υπήρξε διχογνωμία. Τελικά, όμως, εγκρίθηκε έπειτα από ένσταση και νέα ψηφοφορία, λόγω του φιλανθρωπικού χαρακτήρα της εκδήλωσης.
Για την ιστορία, τα αιτήματα για την παραχώρηση του Ηρωδείου κατατίθενται στο υπουργείο Πολιτισμού και εξετάζονται αρχικά από 11μελή επιτροπή που ορίζεται επί τούτου και η οποία αποτελείται από υψηλόβαθμα στελέχη υπηρεσιών και φορέων του ΥΠΠΟ και από τους καλλιτεχνικούς διευθυντές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, του Εθνικού Θεάτρου και του Ελληνικού Φεστιβάλ.
Η πρότασή τους κατατίθεται στη Διεύθυνση Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, η οποία, αφού την εξετάσει και κατά περίπτωση ενδεχομένως εκφράσει άλλη άποψη, κάνει την εισήγησή της στα μέλη του ΚΑΣ. Στη συνέχεια ο/η υπουργός Πολιτισμού έχει το δικαίωμα ν’ απορρίψει, ν’ αποδεχθεί ή να τροποποιήσει τη γνωμοδότηση του ΚΑΣ.
Θα ήθελα και γω με τη σειρά μου να σας εξομολογηθώ την δική μου εμπειρία.
Είμαι 38 χρονών, παντρεμένη και μαμά 3 υπέροχων κοριτσιών (4 χρ., 3 χρ. και 10 μηνών). Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε στο εξωτερικό πριν 10 χρόνια. Εγώ φοιτήτρια, αυτός μη Έλληνας και χωρισμένος πατέρας ενός 10χρονου αγοριού τότε. Ερωτευθήκαμε τρελλά και απολαμβάναμε κάθε στιγμή που ήμασταν μαζί. Το γεγονός ότι ο άνθρωπός μου ήταν χωρισμένος με παιδί καθόλου δεν με ένοιαξε. Εν αντιθέσει με την μητέρα μου, η οποία απειλούσε οτι θα πεθάνει, επειδή ο άνθρωπός με τον οποίο ήμουν μαζί και ήμουν ευτυχισμένη, είχε – σύμφωνα με την γνώμη της- τρία κακα: 1. δεν ήταν Έλληνας 2. ήταν χωρισμένος 3. είχε ήδη παιδί. Εγώ όμως αγνόησα και μάνα και πατέρα και όλους και συνέχισα με τον άνθρωπο που με έκανε απόλυτα ευτυχισμένη.
Τον Νοέμβριο του 2007 μου έκανε την πιο ρομαντική πρόταση γάμου (μετά απο περίπου 2 χρόνια που ήμασταν μαζί) στην Ακρόπολη, όπου είχαμε πάει ταξίδι για να του γνωρίσω τις ομορφιές της Ελλάδος μας. Με τον αρραβώνα μας το πήρε απόφαση και η μάνα μου και δέχθηκε να τον γνωρίσει. Την απόλυτη όμως ευτυχία την κατακεραύνωσε ένα γεγονός που γύρισε την ζωή όλων μας τούμπα. Στον 10χρονο γιο του τότε αρραβωνιαστικού μου και σημερινού συζύγου μου διαγνώστηκε κακοήθης όγκος στο κεφάλι. Τα λόγια μικρά να περιγράψω τον πόνο, την πίκρα, την αγανάκτηση, την οργή και όλα αυτά τα συναισθήματα που κάποιος νιώθει, όταν μαθαίνει ότι ο καρκίνος χτυπάει έναν δικό του άνθρωπο και χειρότερα: το ίδιο σου το παιδί.
Έβλεπα τον άνθρωπό μου να καταρρέει μέρα με τη μέρα, να εγκαταλείπει δουλειά και υποχρεώσεις και να βρίσκεται μέρα και νύχτα στο νοσοκομείο, στο προσκεφάλι του μικρού ήρωα, να μιλάει μαζί του, να παίζει μαζί του, να προσπαθεί να τον κάνει να γελάσει, να του δώσει κουράγιο και να προσπαθήσει να τον πείσει κάτι που και ο ίδιος βαθιά μεσα του δεν πίστευε: ότι θα νικήσει τον καρκίνο. Δυστυχώς. Μετά απο ένα χρόνο με χημειοθεραπείες, νοσοκομεία και ταλαιπωρίες, η άτιμη αυτή αρρώστια κέρδισε και ο μικρος Τίγρης (έτσι αποκαλούσε ο άντρας μου τον γιο του) άφησε την τελευταία του πνοή, 2 βδομάδες πριν κλείσει τα 12 του γενέθλια.
Θυμάμαι τον εαυτό μου τότε να μην ζει, απλά να λειτουργεί. Να τρέχω το πρωί στην δουλειά, μετά στο νοσοκομείο, να βλέπω τον άνθρωπό μου σε κακά χάλια και να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να τον βοηθήσω. Τις στιγμές που έφευγε από το νοσοκομείο και ερχόταν σπίτι να φάει κάτι ήμουν εκεί, να του δίνω κουράγιο. Και τα βράδια μιλουσαμε στο τηλέφωνο, αυτός στο νοσοκομείο και γω σπίτι, να ΄του δίνω δύναμη και κουράγιο. Του είχα πει τότε ότι μόνο μια έγνοια πρέπει να έχει: τον γιο του. Εγώ θα τακτοποιήσω τα υπόλοιπα. Όπως και έγινε.
Ανέλαβα όλες τις υποχρεώσεις, όλες τις χαρτούρες, την σχολή, που είχε ανοίξει και παράλληλα δούλευα οκτάωρο. Και κάθε βράδυ να προσπαθώ να κοιμηθώ, κατάκοπη αλλά τα δάκρυα να μην το επιτρέπουν. Με τον θάνατο του μικρού άλλαξε και ο άνθρωπός μου: έγινε απότομος, νευρικός, ξεσπούσε πάνω μου(δεν με χτύπησε, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό) με φώναζε χωρίς λόγο, με έδιωχνε από κοντά του. Εκείνο το διάστημα χωρίσαμε πάνω απο 40 φορές. Άρχισε να πίνει!
Αυτός, που ως αθλητής και διεθνώς διεκεκριμένος μάλιστα πρωταθλητής πολεμικών τεχνών, δεν ήξερε μέχρι τότε τι γεύση είχε το αλκοόλ. Χανόταν για μέρες, χωρίς να δίνει σημεία ζωής και γω να τρελλαίνομαι απο την αγωνία ότι μπορεί και να έδωσε τέλος στη ζωή του. Και όμως εγώ δεν το έβαλα κάτω. Έμεινα εκεί, δίπλα του, να τον στηρίζω και να ανέχομαι όλα αυτά, που θα έκαναν μια άλλη γυναίκα να φύγει. Έμεινα εκεί και πάλεψα μόνη μου, να σώσω την σχέση μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον άφηνα. Όχι έτσι, όχι εκείνη την χρονική στιγμή.
Κατάλαβα ότι ο θυμός του απέναντί μου δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η πληγωμένη του ψυχούλα, που αιμορραγούσε επειδή έχασε το σπλάχνο του, τον μονάκριβό του γιο. Το αγοράκι που είχε επίσης διακριθεί στις πολεμικές τέχνες. Το αγοράκι που ήταν το στήριγμα του, που του έδινε δύναμη, που τον λάτρευε σαν πατέρα. Η οικογένεια του άντρα μου άφαντη. Μια μάνα, ένας πατέρας και επτά αδερφές, που εγκατέλειψαν τον αντρα μου στην χειρότερη στιγμή της ζωής του. Που το τηλέφωνο του χτύπησε μόνο για τα συλληπητήρια και μετά άφαντοι: όλοι τους. Τον άφησαν μόνο μεσα στον πόνο του. Να έκανα και γω το ίδιο; ΟΧΙ, ΟΧΙ και πάλι ΟΧΙ. Εγώ έμεινα και υπέμεινα. Εγώ του στάθηκα και του συμπαραστάθηκα. Εγώ πάλεψα και νίκησα.
Και ναι! Σήμερα είμαι ακόμη με αυτόν τον άντρα και είμαι ευτυχισμένη. Κάναμε οικογένεια και είναι ένας υπέροχος πατέρας και ένας αξιολάτρευτος σύζυγος: αυτός ετοιμάζει και πηγαίνει τα παιδιά στον παιδικό, για να μπορώ εγώ να πάω στην δουλειά μου. Αυτός σηκώνεται τα βράδια να τα σκεπάσει και να τα παρηγορήσει αν κλαίνε. Αυτός παίρνει συνήθως άδεια και μένει σπίτι όταν ο παιδικός έχει αργία. Αυτός με βοηθάει και στις δουλειές του σπιτιού. Αυτός γέμισε το σπίτι με ροδοπέταλα, με κεριά και έντυσε τα παιδιά με τα καλά τους ρούχα επειδή κλείναμε 10 χρόνια που ήμασταν μαζί. Και ‘γω γύρισα από την δουλειά χωρίς να έχω ιδέα και είδα αυτό το σκηνικό και μόνο έκλαιγα από ευτυχία.
Αυτός με αγκάλιασε και μου είπε: “Σε ευχαριστώ για όλα αυτά τα χρόνια. Σε ευχαριστώ για τα υπέροχα αυτά παιδιά. Σε ευχαριστώ που μου έσωσες την ζωή”.
Η Κάλλι Αναγνώστου, μια βαριά εγκαυματίας που έζησε την κόλαση της φωτιάς και τον γολγοθά των νοσοκομείων περιέγραψε με οδύνη όσα έζησε στο Μάτι και πώς κατόρθωσε να επιζήσει η ίδια και το παιδάκι της 4,5 χρόνων.
Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ
«Είμαστε αγκαλιά με το γιο μου και συζητούσαμε για την εξαφάνιση των ειδών. Του είχα υποσχεθεί ότι θα πάμε στο Πλανητάριο κατά τις πέντε και ξύπνησα από τους καπνούς. Όπως ήμουν με το παιδί στην αγκαλιά και κοιτούσα το κινητό για συμβάν κοντά στη περιοχή μας.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έγιναν γεγονότα στην περιοχή. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήρθε κανένας. Κάποια στιγμή κατά τις έξι παρά κατέβηκα κάτω. Έριξα μια ματιά από τα παράθυρα και έβλεπα μια μαυρίλα. Δεν υπήρχε σειρήνα, πυροσβεστικό αστυνομία τίποτα. Εμεις δεν ξέραμε τίποτα, ήταν ο πεθερός μου και εκείνος ανήσυχος. Καναμε βόλτα γύρω από το σπίτι.
Μονο μαυρίλα. Καποια στιγμή στη βεράντα έβλεπα πράγματα να πετάνε. Κάηκε το χέρι μου που έπεσε ένα μεγάλο κομμάτι στάχτης. Το μόνο που άκουσα ήταν ο δήμαρχος Ραφήνας ότι η φωτιά πάει στο Διόνυσο και οι κάτοικοι να μη βγουν» περιέγραψε.
Ακολούθησαν λεπτά έντονης ανησυχίας, με τη γυναίκα να παίρνει τηλέφωνα παντού προκειμένου αν δει τι να κάνει για να σωθεί εκείνη και η οικογένεια της.
«Τα τηλέφωνα είτε δεν απαντούν είτε βουιζουν. Κατά τις έξι και πέντε ξύπνησε το παιδί και τότε κόπηκε το ρεύμα. Από ένστικτο ανέβηκα επάνω και πήρα ρούχα για το παιδί. Έριξα μια ματιά έξω και είδα το μαύρο σύννεφο είχε φτάσει σε εμάς. Είδα τεράστιες φλόγες δεξιά μου και φώναξα το παιδί μου.
Καιγόμαστε! Κλάματα! Δεν μπορεί να γίνεται αυτό! Είναι ταινία! Είναι όνειρο! Είναι εφιάλτης. Ήταν ο δικός μου εφιάλτης. Φώναξα στο παιδί μου «Κωνσταντίνε φεύγουμε τώρα!».
Κανένας δεν μας είπε να φύγουμε. Να μη ζήσει το παιδί μου αυτό που έζησε. Αρχιζει να ουρλιάζει «μαμά μου θα κάνουμε; Μαμά μου θα πεθάνουμε; Και εγώ να του λέω ντύσου θα φύγουμε. Δεν έχουμε επιλογή. Τις φλόγες τις βλέπαμε στα δέντρα γύρω μας.
Έξι και τέταρτο. Το ρολόι που φορούσα είχε μέταλλο και μου έκαψε το δέρμα. Με πάγωσε περισσότερο η θέα από τις φλόγες που έρχονταν πάνω μου».
Ξεσπώντας σε λυγμούς, είπε “μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει τη φρίκη; Κανένας. Γιατι δεν ήταν εκεί. Εμεις είμαστε εκεί και το ζήσαμε. Ξαφνικά το παιδί φωνάζει μαμά! Και πέφτουμε και οι δύο κάτω και αρχίζει να ουρλιάζει!Μαμά καίγομαι!!!”
Συνειδητοποίησα δεν είχε βάλει τη μπλούζα του. Καίγεται το δέρμα του και έχω βάλει τα νύχια μου μέσα στο σώμα του. Φωνάζω συνέχεια. Μην κοιτάς τίποτα μόνο τρέξε. Βρισκόμαστε ανάμεσα στο δρόμο…Όπως τρέχουμε λιώνουν τα πόδια του και εγώ δεν μπορώ να του πω τίποτα.
Φωνάζει «μαμά βοηθά με, μαμά σώσε με». Εγώ δεν τον πήρα αγκαλιά γιατί αν το έκανα αυτό, θα είμαστε οι πρώτοι που θα έβρισκαν αγκαλιά.
Ήμασταν μόνοι μας και καιγόμαστε. Η μόνη φωνή και τα ουρλιαχτά ήταν του παιδιού μου. Μια φωνή που την έχω μέσα μου ακομα και τώρα φοβάμαι να τον πάρω αγκαλιά».
Συνεχίζοντας την περιγραφή της, η Κάλλι Αναγνώστου περιέγραψε λεπτό προς λεπτό την προσπάθεια της να φτάσει σε ασφαλές σημείο με το γιο της.
«Κάποια στιγμή όπως τρέχαμε είδαμε προβολείς. Ήταν ο γιος ενός γείτονα και θεώρησε ότι ήταν πυροσβέστες, αλλά είδε και μια μικρή σκιά. Εγώ πέθαινα ήδη… Είχα πάρει μεγάλο φορτίο. Ενιωθα τις φλέβες μου να χτυπάνε ακανόνιστα λες και ήθελαν όλα να βγουν από το σώμα.
Μας κατεβάζει κάτω και βλέπαμε μόνο καπνούς και πύρινες μπάλες. Μας αφήνει και μας είπε ότι πρέπει να φύγει. Με το που κλείνω την πόρτα του αυτοκινήτου λιποθύμησα για πρώτη φορά.
Με παίρνει ο πεθερός μου να με ανεβάσει σε ένα τραπέζι και να πάει να βρει νερό. Δεν ήταν εύκολο.Ειχαν φύγει όλοι σαν τρελοί. Καιγόμαστε σαν τα ποντίκια και φύγαμε σαν τα ποντίκια. Βρηκε ένα μπουκάλι και μου έδωσε λίγες σταγόνες.
Εκεινη την ώρα λιποθύμησα και άλλες φορές μετά. Με έσυρε. Με έβαλε πάνω στην πλάτη του. Η πεθερά μου πήρε τον μικρό και πήγαν σε έναν κολπίσκο. Ευτυχώς ήταν μια τουρίστρια και τύλιξε τα ποδαράκια του και αυτό τον βοήθησε.
Αν δεν ήταν εκείνη το παιδί μου θα το είχα χάσει. Στην καλύτερη περίπτωση θα είχε χάσει τα πόδια και τα χέρια του. Μου ζητά βοήθεια. Δεν μπορούσα να του μιλήσω, αλλά δεν ήθελα να καταλάβει ότι πέθαινα.
Ο κόσμος ούρλιαζε για βοήθεια και να μην έρχεται η βοήθεια. Δεν υπήρχαμε έως τότε. Όμως δεν υπήρχαμε ούτε και μετά στη ουσία..Αμελητέες οι δικές μας οι απώλειες. Τα παιδιά να ουρλιάζουν. Είδα τη θάλασσα και είπα να μπω να δροσιστώ αλλά δεν ήθελα να με δει το παιδί μου να πεθαίνω μπροστά του. Είχαμε ένα μπουκάλι νερό και μοιράζαμε τις σταγόνες. Ο σύζυγος μου που ήταν έξω προσπαθούσε να μας βρει. Μίλησε με τον πεθερό μου και του είπε καιγόμαστε.
Με ρώτησε αν ήθελα να του μιλήσω.Τι να του πω; Ότι το παιδί ήταν καμένο και δεν τον προστάτευσα; Κάποια στιγμή ήρθαν πυροσβέστες. Έδωσα τον Κωνσταντίνο και εκείνος φώναζε «θέλω τη μαμά μου».
Προσπαθησαν να πάρουν και εμένα αλλά είχα τόσο καεί, είχα ανοίξει και δεν μπορούσαν να με πιάσουν από πουθενά. Πάλευα να ανέβω. Τα πόδια μου ήταν γεμάτα υγρό. Το μόνο που έκανα κάθε φορά που ανάσαινα ήταν να νιώθω τις στάχτες μέσα μου.
Ανέβηκα επάνω και δεν τους είδα πουθενά. Είχαν φύγει. Ρώτησα έναν κύριο που είναι το παιδί μου. Κανένας δεν κατέβηκε κάτω γιατί φοβόταν. Εμείς δεν φοβόμαστε δεν καιγόμαστε και δεν πνιγόμαστε».
Περιγράφοντας στο δικαστήριο τη προσπάθειά της να σωθεί, έδωσε μια σοκαριστική εικόνα στο δικαστήριο.
«Απέναντί μου είδα κάτι που νόμιζα ότι ήταν κορμός δέντρου. Δεν ήταν. Ήταν άνθρωπος που κάηκε. Αυτός ο άνθρωπος δεν φοβήθηκε. Κάθισα σε κάτι σκαλάκια και είπα να κάτσω εκεί να περάσω το τέλος. Δεν μπορούσα να φύγω. Σωριάστηκα και έχασα τις αισθήσεις μου.
Κάποια στιγμή ξύπνησα. Ειδα μια κυρία καμένη.Με βλέπει και την ακούω να λέει για εμένα, «έχει πεθάνει ή ζει;». Με όλα αυτά πλέον δεν ζούσα. Μου μιλάνε και λένε δεν θα την βγάλει…Περίμενα …Το τίποτα. Προσευχομουν να φτάσει το λάδι μου να αντέξει και να είμαι καλά».
Όπως εξήγησε δεν ερχόταν βοήθεια από κανένα, μέχρι που εμφανίστηκε ένα βαν ιδιώτη.
«Μας βάζει μέσα για να μπορέσουμε να φύγουμε. Μπαίνουμε μέσα τρεις και ξεκινάμε να φύγουμε. Μας λέει συνεχώς κάντε υπομονή θα φτάσουμε. Θα μας πάνε τα παιδιά.
Ηταν δύο αστυνομικοί της Δίας που ήρθαν μόνοι τους γιατί άκουσαν ότι κατω καίγονται και ήρθαν. Το άκουσαν! Από που; Από τους ασύρματους που κάποιοι δεν άκουγαν. Μας πήγαν στο Σισμανόγλειο
. Άλλος Γολγοθάς. Και αν δεν φτάναμε μόνοι μας θα είμαστε νεκροί. Με έβαλαν σε φορείο και με ένα ψαλίδι έκοβαν τα ρούχα μου. Μου έβαλαν έναν ορό. Είμαι σε ένα φορείο στο διάδρομο και απέναντι μου έχω μια πόρτα ανοιχτή και εκεί έβαζαν σάκους που τους στιβαζονταν ο ένας πάνω στον άλλον. Εγω το ήξερα. Δεν ξέρω πως άλλοι δεν το γνώριζαν».
«Μένω εκεί μέχρι αργά με μια κουβέρτα, γυμνή και περιμένω να δω τι θα με κάνουν. Έχω τηλέφωνο στα χέρια μου και περιμένω να δω τι έχει γίνει με το παιδί μου. Δεν ξέρω αν έχει φτάσει, πως είναι, αν έχει ζήσει, αν ξέρει για μένα και τι ξέρει.
Τον έχουν πάει στο Αγία Σοφια στα επείγοντα να τον καθαρίσουν, να του περιποιηθούν τις πληγές. Εγώ δεν ξέρω τίποτα. Φοβάται και είναι μόνος του. Ένα μωρό 5,5 ετών. Μέχρι τότε ήξερε μόνο εμάς. Δεν ήξερε κανέναν.
Έπρεπε να αφήσει άλλους ξένους να τον περιποιηθούν να τον ψαχουλέψουν, να του βάλουν σωληνάκια, να τον γδάρουν, όπως έγδαραν κι εμένα μετά. Ζητάει τη μαμά του και το μπαμπά του και δεν είμαστε εκεί. Κανένας δεν περίμενε ότι εγώ θα ζήσω. Για το παιδί μου το έκανα. Με είχαν σε ένα δωμάτιο με ανθρώπους που είχαν λοιμώξεις, εγώ να είμαι ανοιχτή. Με μια κουβέρτα. Σα να μην έφτανε ότι εισέπνευσα από τα τοξικά» είπε η μάρτυρας.
Η Κάλλι Αναγνωστου περιέγραψε λεπτομερώς όσα ακολούθησαν στα νοσοκομεία και τον Γολγοθά που πέρασε για να καταφέρει να ζήσει.
«Η περιποίηση τους ήταν να μου σκάσουν τις φουσκάλες με βελόνα. Ότι υπήρχε κόλλησε πάνω μου. Με πήραν στο Γεννήματα. Μπαίνουν γιατροί, νοσοκόμοι μου λένε σφιξε με, βρίσε με αλλά άσε να κάνουν τη δουλειά τους.
Τότε κατάλαβα. Αρχίζουν να με τραβάνε. Μου τραβούσαν το δέρμα. Να ουρλιάζω, να μη μπορώ να το αντέξω. Να ξέρω ότι αυτό το έχει περάσει το παιδί μου.
Ο αδελφός μου απ έξω δεν άντεξε. Έφτασε στο προαύλιο. Μέχρι εκεί ακούστηκαν τα ουρλιαχτά. Δεν μου είχαν δώσει ένα παυσίπονο στο Σισμανόγλειο. Δεν πίστευαν ότι θα ζήσω. Νόμιζαν ότι θα μείνω εκεί από καρδιά, από τις απλές αυτές σωματικές βλάβες.
Με έβαλαν σε ένα δωμάτιο μόνη μου με ένα σάκο σαν αυτούς που βάζουν στα νεκροτομεία. Είχα άγχος για το παιδί. Δεν ήξερα τι γίνεται. Ντρεπόμουν που δεν έκανα ότι καλύτερο μπορούσα».
Συνεχίζοντας την περιγραφή της, η μάρτυρας αναφέρθηκε λεπτομερώς στη διαδικασία που ακολούθησαν οι γιατροί, την οποία οι ίδιοι χαρακτήρισαν «βιασμό».
«Στις 25 Ιουλίου έρχονται να μου κάνουν αλλαγή. Μου έγδαραν ότι μπορούσαν, τα καθάρισαν. Είχαν πάρει δυο μεγάλες σακκούλες σκουπιδιών και πετούσαν γάζες, επιδέσμους, τις σάρκες μου. Τα έβλεπα και σκεφτόμουν τι έχει περάσει το παιδί μου. Ακούω στην τηλεόραση «όλα τα κάναμε καλά και θα τα ξανακαναμε με τον ίδιο τρόπο».
Οι νεκροί κι εμείς είμαστε η απόδειξη ότι όλα έγιναν καλά! Με τον ίδιο τρόπο θα τα ξαναέκαναν! Τους λέω στείλτε με μέσα στη Βουλή να δουν ποσο καλά τα κάνανε!
Ήμουν καμμένη σε όλο το σώμα. Το πρόσωπο παραμορφωμένο. Το ματι έχει κλείσει δεν ξέρω αν θα έχω όραση. Να νιώθω τα πάντα να τεντώνουν, να μαζεύουν, να πετάνε οι φλέβες. Να τσούζω, να πονάω.
Με είχαν γεμίσει με σωληνάκια. Δεν υπήρχε φλέβα να μην έχει χρησιμοποιηθεί. Και να καίνε όλα. Όλα αυτό που είχα εισπνεύσει είχε συγκεντρωθεί στα πνευμονία μαζί με τη λοίμωξη. Άρχισα να κάνω αιμοπτυση, να βγάζω πήγματα μαύρα».
Τη στιγμή που πίστευε ότι δεν θα καταφέρει να ζήσει, η Κάλλι Αναγνωστου σκεφτόταν μόνο το παιδί της.
«Ήθελα να χαιρετίσω το παιδί μου. Με διασωλήνωσαν, εγώ ήθελα να ακούσω το παιδί μου. Δεν μπορεί τα τελευταία μου λόγια να είναι «τρέξε, φυγε». Οσο είμαι εκεί το παιδί μου σου Αγία Σοφια. Είναι καμμένη όλη η πλάτη του, τα χεράκια του, τα ποδαράκια του.
Έχει γίνει αγρίμι. Το μωρό. Ένα παιδί κοινωνικό και γλυκό. Ρωτούσε γιατί δεν έρχεται η μαμά μου; Γιατί δε μου μιλάει; Του είπαν ότι η μαμά κοιμάται. Πέρασαν έτσι 3 εβδομάδες».
Φανερά οργισμένη ανέφερε πως όταν ξύπνησε άκουσε στην τηλεόραση πως για όσα έγιναν στο Ματι, έφταιγαν οι κάτοικοι.
«Το πρώτο πράγμα που άκουσα όταν συνήλθα ήταν να ακούω ποιοι «έφυγαν» και για εμάς που μείναμε. Η μόνη σειρήνα που άκουσα εγώ ήταν από το Θριάσειο στο Γεννήματα.
Αν είχα ακούσει κάτι ίσως να μην ειχε γίνει τίποτα απ όλα αυτά» είπε και συμπλήρωσα: «Όσο ήμουν στο νοσοκομείο έπρεπε να κάνω αλλαγές. Με έβαλαν να κάνω χειρουργείο με χειροκίνητο θερμοτομο, αυτομοσχευματα όλα. Για να με κλείσουν μετά μου τα χτυπούσαν με συραπτικά.
Μετά για να μου τα βγάλουν χρησιμοποιούσαν τανάλιες. Πέρασα ένα μήνα σε ακινησία και να μαθαίνω ότι από θύματα είχαμε γίνει θύτες».
Η μάρτυρας περιέγραψε ότι όταν το παιδί της βγήκε από το νοσοκομείο, ήθελε να τη δει.
«Εγώ δεν ήθελα. Ήμουν γεμάτη πληγές και σωληνάκια. Έκανα δεύτερο χειρουργείο. Ηλπιζα να φύγω και να παω να τον δω από κοντά. Οι σωματικές βλάβες που αναφέρουν θα μας κυνηγούν μια ζωή. Θα πρέπει να προσέχουμε, να κάνουμε χειρουργεία, δε θα έχουμε φυσιολογική ζωή».
Αναφερόμενη στο παιδί της είπε:
«Ένα παιδί 5,5 ετών που έχει μια ζωή που μόνο παιδική δεν είναι. Δεν μπορεί να αθληθεί, να παίξει. Να ξυπναει τα βραδιά, να ουρλιάζει. Να το ζει ξανά και ξανά. Όπως κι εμείς. Ο,τι ζήσαμε εκεί και στα νοσοκομεία.
Το παιδί μου δε θα έχει ζωή όπως τα αλλά παιδιά. Ξυπναει και λέει «χεράκια μου, ποδαράκια μου δεν θα είστε ξανά τα ίδια».
Θέλει να μάθει λεπτομέρειες. Που είναι τα αλλά παιδάκια που χάθηκαν».
Εκφράζοντας το παράπονο της ότι δεν ακούστηκε μια συγγνώμη από τις Αρχές, ανέφερε:
«Συγγνώμη μου είπε η φυσιοθεραπεύτρια, ο γιατρός. Να σε γδέρνουν και να βγάζουν φωτογραφίες. 10%, 15%, 35% που θα φτάσει! Τους λέω αφήστε με. Δεν αντέχω άλλο. Βιασμός σώματος και ψυχής ξανά και ξανά. Δεν έφτασε η κόλαση της φωτιάς, έπρεπε να ζήσουμε κι αυτή την κόλαση. Ζούμε ζωές φυλακισμένες, ζούμε σε σώματα φυλακισμένα.
Μας είχαν κλείσει τους δρόμους και δε μπορούσαμε να φύγουμε. Περίμεναν απ’ έξω. Κανένας από εμάς δεν κοιμάται καλά το βράδυ. Τέσσερα χρόνια ουρλιάζουν όλα μέσα σου. Σωματική βλάβη.
Και να ουρλιάζει το παιδί μου κάθε βράδυ και να το ζει ξανά και ξανά. Να κοιμάται με το μπαμπά του για να μη ξύνεται.Επι 2,5 χρόνια ξυπνούσε ματωμένος. Κάθε πρωί να αλλάζουμε σεντόνια και να είναι ματωμένο μέχρι το κρεβάτι.
Ακόμα. Και τώρα γίνεται αυτό. Μπορεί να έχει φύγει το έντονο πρήξιμο αλλά είναι εκεί. Όσο μεγαλώνει, όσο ψηλώνει το δεσμά τεντώνει και σκίζεται.
Αρνούμαι να κάνω χειρουργεία γιατί δε θέλω να με δει. Είναι με αυτονοσχεύματα. Δε θέλω να με δει. Δε θα τα κάνω. Παίρνουμε αποφάσεις μόνοι μας. Μόνοι μες φροντίζουμε για όλα αυτά. Μόνοι μας κάναμε λίστες ο ένας για τον άλλο».
«Δε μπορώ εγώ να φτιάξω αυτά ότι έχουν χαλάσει στο παιδί μου. Δε μπορώ να κάνω τίποτα άλλο γι αυτό. Το μόνο που μπορώ είναι σας ζητήσω όλος αυτός ο πόνος του γιου μου να μη περάσει έτσι.
Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που τα έζησε όλα. Θέλω να δικαιωθεί αυτό. Να βγει αυτή η αλήθεια. Να μη ξανασυμβεί. Θέλω να μου επιτρέψετε να φέρω τη φωνή του εδώ μέσα. Δεν μπορεί να έρθει ο ίδιος» είπε.
Σε εκείνο το σημείο η μάρτυρας έβαλε ένα βίντεο να παίξει με τη φωνούλα του γιου της να ζητάει δικαιοσύνη.
Ξέρω μαμάδες που τις γνώρισε ο πόνος …που τους χάιδεψε τα μαλλιά..που τους ψιθύρισε στο αυτί χίλιες νύχτες να κάνουν κουράγιο,υπομονή….κάτι βράδια που αργούσε να ξημερώσει…με πνιχτή σιωπή και τον ήχο του μηχανήματος για την έγχυση φαρμάκων να εχει ρυθμιστεί με τον χτύπο της καρδιάς τους..
Ξέρω «μανούλες» που ξεχάσαν το όνομα τους γιατί οι γιατροί και οι νοσοκόμες τις αποκαλούσαν «μανούλα» ή με το επίθετο του παιδιού τους….έκανα μήνες να ακούσω το όνομα μου…και όταν το άκουσα ξανά δεν ήμουνα η ίδια…
Ξέρω μαμάδες που ζούσαν για μήνες σε ένα δωμάτιο ογκολογικής που άπλωναν το βουβό κορμί τους δίπλα στο σπλάχνο τους …που έκαναν μπάνιο …που έπιναν και έτρωγαν εκεί…που 24 ώρες πήγαιναν πάσο στην ζωή….τουλάχιστον ετσι όπως την νόμιζαν…
Ξέρω μαμάδες που έδιναν και δίνουν δύναμη σε άλλες μαμάδες και πλέον τις αποκαλούν «αδελφές» τους…άνθρωποι που συναντήθηκαν σε μία κουζίνα σε έναν παιδότοπο και οι ψυχές τους ακολούθησαν ενα δικό τους μονοπάτι…
Ξέρω μαμάδες που έδωσαν χρυσάνθεμα και ουρανό ..
Ξέρω μαμάδες που έλεγαν και λένε την ευχή…και κάνανε προσευχή..και τώρα απόμειναν να ανάβουν ένα καντηλάκι μπροστά απο την φωτογραφία του παιδιού τους για να ¨»νιώθουν» οτι είναι και αυτό εδώ..
Ξέρω μαμάδες που ψάχνουν σημάδια σε ένα σύννεφο,σε ενα τραγούδι,σε ένα βιβλίο,σε έναν σκοπό…ψάχνουν να καταλάβουν …για να αντέξουν..για να διώξουν τις ρυτίδες της απελπισίας….
Ξέρω μαμάδες που τις γνώρισε ο πόνος ,τις γονάτισε …αλλες σηκώθηκαν άλλες προσπαθούν ακόμα και τα δύο ανθρώπινα..
Ξέρω μαμάδες και είναι πολλές….και γονατίζω μπροστά τους …γιατί όλες …μα όλες τις αγαπώ…άλλωστε είναι αλλιώτική η σιώπη με παρέα.
Ξέρω μαμάδες.
