Ο άντρας μου και εγώ είμαστε παντρεμένοι…εις διπλούν. Παντρευτήκαμε, πήραμε διαζύγιο και στη συνέχεια ξαναπαντρευτήκαμε.
Την πρώτη φορά που παντρευτήκαμε ήμασταν πολύ νέοι. Σπουδάζαμε ακόμα και ο γάμος φαινόταν σαν το πιο λογικό βήμα στην τέλεια ζωή που είχαμε οραματιστεί. Ήμασταν μαζί από το λύκειο. Δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να στραβώσει στην πορεία.
Και όμως. Όλα πήγαν στραβά.
Αμέσως μόλις πήρε το πτυχίο του διορίστηκε σε μία επαρχιακή πόλη τρεις ώρες μακριά. Ήταν σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι και σπάνια ερχόταν να με δει. Η απόσταση ήταν μακρινή και εκείνος έπρεπε να μελετά και να είναι προετοιμασμένος καλά για την επόμενη ημέρα στην τάξη.
Εμένα από την άλλη η μοναξιά μου με έπνιγε με αποτέλεσμα να τρώω όσα λεφτά μου έστελνε, αλλά και τα λεφτά που είχαμε μαζέψει από το γάμο μας σε ψώνια: ρούχα, παπούτσια και γενικά διάφορες αγορές με την ελπίδα ότι έτσι θα γεμίσω το κενό που ένιωθα μέσα μου. Αλλιώς φανταζόμουν το γάμο και αλλιώς ήταν. Όταν ανακάλυψε τι έκανα, σταμάτησε να μου έχει εμπιστοσύνη. Η προδοσία που ένιωσε τον οδήγησε στο να με απατήσει.
Γνωρίστηκε με μία κοπέλα εκεί στην επαρχία και έκαναν σχέση. Δεν ήταν αυτό που λέμε μία φορά και έξω από την πόρτα. Η σχέση συνεχίστηκε ακόμα και ένα χρόνο μετά, όταν πήρε μετάθεση και γύρισε σπίτι μας.
Μέχρι και που ήρθε δεν γνώριζα κάτι. Υποψιαζόμουν, αλλά δεν είχα αποδείξεις. Ποτέ μου δεν έψαξα ίσως γιατί φοβόμουν τι θα ανακαλύψω. Τελικά ήταν εκείνος που μου είπε ότι ήθελε να χωρίσουμε. Τα μάζεψε και έφυγε χωρίς να μου πει τίποτα. Λίγο καιρό μετά μου έστειλε σπίτι τα χαρτιά του διαζυγίου. Βρεθήκαμε τελευταία φορά σε μία καφετέρια όπου και υπογράψαμε. Εκεί μου έδωσε πίσω και κάποια πράγματα που κατά λάθος είχε πάρει από το σπίτι μας.
Όλα είχαν τελειώσει.
Για τέσσερα χρόνια είχα κλειστεί στον εαυτό μου και δεν είχα καμία διάθεση να βγω, να γνωρίσω, να αγαπήσω, να αγαπηθώ, να κάνω σχέση. Η αλήθεια είναι πως δοκίμασα μία και μόνο φορά, αλλά δεν μου βγήκε. Καλύτερα να έμενα μόνη μου, παρά να τα έφτιαχνα με κάποιον με τον οποίο η σχέση μας μόνο υγιής δεν θα ήταν. Κάθε βράδυ έπινα και έπαιρνα χάπια για να κοιμηθώ. Είχα εφιάλτες και ένιωθα ενοχές και ντροπή. Έκλαιγα κάθε μέρα και λυπόμουν για όσα είχα στα χέρια μου και τα έχασα.
Αποδείξεις για την απιστία του άντρα μου δεν βρήκα ποτέ. Όσα ήξερα ήταν μόνο φήμες. Δεν ήξερα τι από αυτά ίσχυε και τι όχι με αποτέλεσμα να κατηγορώ τον εαυτό μου για τη διάλυση της οικογένειάς μας. Μισούσα τον εαυτό μου που φτάσαμε μέχρι εκεί και που είχαμε να μιλήσουμε τόσα χρόνια.
Ένα βράδυ δεν άντεξα. Είχα πιει πέντε ποτήρια ουίσκι πριν αποφασίσω να του στείλω μήνυμα να τον ρωτήσω αυτό που με στοίχειωνε από τότε που ήμασταν παντρεμένοι: «Με απατούσες;». Σκέφτηκα ότι τα τόσα χρόνια που μας είχαν χωρίσει ήταν αρκετά και δεν υπήρχε πια κανένας λόγος να μου πει ψέματα. Είχα δίκιο. Παραδέχτηκε ότι με είχε απατήσει. Επίσης παραδέχθηκε ότι ήταν λάθος του και μου ζήτησε συγγνώμη.
Πέρασαν έξι ακόμα μήνες πριν αρχίσουμε και πάλι να μιλάμε μέσω μηνυμάτων. Το φθινόπωρο του 2012 ένα βράδυ μου ζήτησε να βγούμε για φαγητό. Συναντηθήκαμε στην ίδια καφετέρια που είχαμε υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου και μετά πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο. Ήταν ντυμένος πολύ ωραία. Είχε βάλει και ωραίο άρωμα. Από την πρώτη στιγμή θυμηθήκαμε μόνο τα καλά του γάμου μας και όχι τα κακά. Ήμασταν και οι δύο εντελώς διαφορετικοί απ’ ότι ήμασταν τότε. Εκείνος πιο ώριμος, πιο χαρούμενος, πιο ευδιάθετος και πιο πρόθυμος να αντιμετωπίσει τα όποια προβλήματα προέκυπταν. Το αποδίδω στο γεγονός ότι ζήσαμε χωριστά και ότι ο χρόνος μας έκανε να ωριμάσουμε.
Το ένα έφερε το άλλο και βρεθήκαμε ξανά στο κρεβάτι. Ήταν λες και τον γνώριζα, αλλά δεν τον γνώριζα. Ο χρόνος τον είχε αλλάξει πολύ. Είχε γίνει ένας άλλος άνθρωπος. Και εγώ όμως δεν ήμουν πια η ίδια. Το έβλεπα στον τρόπο που τον κοίταζα και του μίλαγα.
Σύντομα μου ζήτησε να ξαναείμαστε μαζί. Δέχτηκα, αλλά τον προειδοποίησα ότι αν με ξαναπατήσει, δεν θα με ξαναδεί. Μου πήρε πολύ καιρό να τον εμπιστευτώ, αλλά στο τέλος τα κατάφερα.
Μου ζήτησε να παντρευτούμε τον Ιούλιο του 2013 και είπα αμέσως ναι. Την ίδια χρονιά έμεινα έγκυος και ξαναπαντρευτήκαμε στο δημαρχείο αυτή τη φορά με καλεσμένους μόνο πέντε άτομα. Ο δεύτερος γάμος ήταν πολύ καλύτερος από τον πρώτο. Δεν υπήρχε προετοιμασία, δεν υπήρχε πίεση.
Είμαστε παντρεμένοι ήδη 5 χρόνια και έχουμε δύο παιδιά.
Αναρωτιέστε αν ανησυχώ μη με απατήσει ξανά; Το έχω βγάλει από το μυαλό μου. Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι και δεν αφήνω τις κακές σκέψεις να μου χαλάσουν την ευτυχία αυτή.
Αναγνωρίζω ότι η ιστορία μας είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Με τον καιρό και οι τσακωμοί θα έρθουν και τα προβλήματα και όλα. Πιστεύω όμως ότι είμαστε πια ικανοί να τα καταφέρουμε. Το αξίζουμε μετά από όσα περάσαμε.
Ιουλία