Κάθε γενιά έχει τη δική της «συλλογική μνήμη». Τις δικές της κοινές αναμνήσεις από τα «καλύτερά της χρόνια» – αυτά που δεν τ’ αλλάζει με τίποτα.

Και η γενιά που είχε την ευτυχία να τα διανύσει την δεκαετία του ’90, έχει πολλά ιδιαίτερα πράγματα να θυμηθεί από το πώς διασκέδαζε εκείνη την εποχή – την τελευταία εποχή που τα παιδικά και εφηβικά πάρτι δεν περιλάμβαναν κινητά και playlists στον υπολογιστή.

Έχει να θυμηθεί ρυθμικούς χορούς υπό την αιγίδα των Los del Rio, δρακουλίνια βουτηγμένα σε πορτοκαλάδα, κασέτες με λαμπάντα και Θάνο Καλλίρη, κιτς δώρα και πρώτα φιλιά με το soundtrack του Τιτανικού για υπόκρουση. Αν μεγαλώσατε κι εσείς στα ‘90s, σίγουρα θα αναγνωρίσετε τα παρακάτω απαραίτητα συστατικά των πάρτι εκείνης της δεκαετίας που… δεν την αλλάζουμε με τίποτα.

*Οι προσκλήσεις

Κάθε πάρτι της προκοπής έπρεπε να έχει προετοιμάσει το έδαφος με προσκλήσεις σε χρωματιστά/αρωματικά φακελάκια, που ο εορτάζων μοίραζε στην τάξη μόνο στους εκλεκτούς συμμαθητές που είχαν την τιμή να προσκληθούν.

Φυσικά, περισσότερο από τα καλλιγραφικά γράμματα, τα χρωματιστά στυλό, τις σφραγιδούλες ή τις πρώτες απόπειρες στο Microsoft Word (μετά το 1997) πάνω στις προσκλήσεις, θέμα συζήτησης γινόταν κυρίως το ποιοι από την τάξη έμειναν «εκτός», για να σχεδιαστεί εκ νέου ο «χάρτης» συμπαθειών και αντιπαθειών στην αίθουσα.

*Τα δώρα

Πόσα λούτρινα αρκουδάκια χρειάζεται ένα παιδί; Προφανώς πολλά, στο δημοτικό και στο γυμνάσιο, γι’ αυτό και στο πάρτι του λάμβανε καμιά δεκαριά από δαύτα, σε μια κίνηση των συμμαθητών να του δείξουν, όχι την τρυφερότητά τους, αλλά πως αυτή ήταν η μόνη ιδέα για να βγουν από την δύσκολη θέση της επιλογής πρωτότυπου δώρου.

Σίγουρα πάντως ήταν πιο καλοδεχούμενα από τα βιβλία που έφερνε μια μειοψηφία φίλων, έχοντας καταφανώς αφήσει το έργο της επιλογής δώρου στη μαμά τους.

Φυσικά, προς τα τέλη της δεκαετίας ιδρύθηκε μια φανταστική –στα παιδικά μας μάτια- αλυσίδα καταστημάτων δώρων, η «Ρεζέρβα», που έβγαλε μια για πάντα τους εφήβους πλέον των ‘90s από την δύσκολη θέση: Οι ασπρόμαυρες σακούλες έφταναν σωρηδόν στα πάρτι, περιέχοντας «αστεία» διακοσμητικά, ψεύτικα Όσκαρ και δωράκια με πονηρά υπονοούμενα για τους πιο «κουλ».

*Το Μακαρένα

Πάρτι χωρίς έναν τουλάχιστον ομαδικό χορό Μακαρένα δεν ήταν πάρτι. Για την ακρίβεια, πάντως, ποτέ δεν μπορούσες να χορέψεις μόνο ένα «Μακαρένα».

Η κασέτα έπαιρνε φωτιά από το rewind (στις περιπτώσεις που ο εορτάζων «cassette jokey» δεν είχε προνοήσει ώστε να γράψει μια ολόκληρη πλευρά κασέτας με απανωτά Μακαρένα) και ο απόλυτος dance ύμνος των ‘90s χορεύονταν μέχρι να ιδρώσει και ο τελευταίος καλεσμένος.

*Οι κασέτες

Και μιας και αναφέραμε το απόλυτο μουσικό gadget εκείνης της δεκαετίας, δεν μπορούμε να μην αποτίσουμε τον δέοντα φόρο τιμής στις «κασετοθήκες» της εποχής: Τα παιδικά πάρτι έπρεπε να διαθέτουν τις τελευταίες κασέτες του Θάνου Καλλίρη, του Δημήτρη Κόκοτα, της Μαντώς, της Καίτης Γαρμπή, της Ευρυδίκης, της Άννας Βίσσης (sic), των Spice Girls, των Take That και όλων των υπόλοιπων pop bands της εποχής. Και πολλές «mix» επιλογές, από τις περίφημες εγγραφές με τα «Ελληνικά διάφορα» και τα «Ξένα διάφορα».

*Το πρώτο μπλουζ

Αφού στέγνωνε ο ιδρώτας από το Μακαρένα και είχε αρχίσει ο μεταβολισμός της τούρτας, ερχόταν η πιο ρομαντική στιγμή του πάρτι: Στα ηχεία ακουγόταν κάποιο μελιστάλαχτο κομμάτι – κλασική επιλογή οι Scorpions, ακόμη κλασικότερη το “My heart will go on” και τα αγόρια της ομήγυρης έπρεπε να εκδηλωθούν και να επιλέξουν «ντάμα» για τον χορό. Και εδώ ξαναγραφόταν εκ νέου ο χάρτης της σχολικής τάξης:

Αφενός τα αγόρια έπρεπε να δείξουν ποια «αγαπούσαν» (ή ποια «γούσταραν» στην εφηβική εκδοχή του πάρτι) και αφετέρου οι πιθανές χυλόπιτες των κοριτσιών έπρεπε να «διαβαστούν» ώστε να αποκαλυφθεί ποιον στην πραγματικότητα ήθελε η καθεμία.

Τουλάχιστον μέχρι να της πατήσει άγαρμπα το πόδι πάνω στην κορυφαία κορώνα της Celine Dion και να ξενερώσει εντελώς, όπως θα έγραφε κλαίγοντας στο ημερολόγιό της.

*Το dress code των ‘90s parties

Λίγο-πολύ το ενδυματολογικό σκηνικό σε οποιοδήποτε πάρτι εκείνης της δεκαετίας έμοιαζε με αποκριάτικο. Και όχι επειδή μας άρεσαν τα theme parties καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς, αλλά επειδή ούτως ή άλλως τα ρούχα εκείνης της περιόδου ήταν από μόνα τους σκέτο καρναβάλι:

Φουσκωτά μπουφάν για μικρούς αστροναύτες, στέκες και κορδέλες που έβγαζαν μάτι, συνδυασμοί γυαλιστερής φόρμας με άσπρες κάλτσες και πουκάμισα για μικρομέγαλους «κυριούληδες», αθλητικά παπούτσια με φωτάκια και καλσόν με πεταλουδίτσες και καρδούλες ήταν εκ των ων ουκ άνευ στα μαθητικά “events”.

Κερασάκι ήταν η «Μυρτώ», το λεμονάτο άρωμα της οποίας ανάβλυζε άφθονο από όλη την παρέα – κολόνια που αντικαταστάθηκε αργότερα από τα πιο προχωρημένα BU για κορίτσια και STR8 για αγόρια. Φυσικά, στο φόντο, υπήρχε πάντα μια μάνα που κατέφθανε με την τούρτα, πάνω από την οποία ξεχώριζαν δύο τεράστιες βάτες.

*Το φαγητό του πάρτι

Για την ακρίβεια δεν ήταν φαγητό. Ήταν ένας σωρός από σακουλάκια της Tasty Foods και των Cheetos που σερβίρονταν σε χρωματιστά χάρτινα πιατάκια: Δρακουλίνια, πακοτίνια, πιτσίνια, φουντούνια και έξτρα τυρογαριδάκια καταναλώνονταν με το κιλό, ενώ ο γκουρμέ μπουφές συμπληρωνόταν από τα τυροπιτάκια και τα λουκανοπιτάκια της μαμάς.

Και ενώ στα εφηβικά πάρτι, το «έγκλημα» οργανωνόταν καλά ώστε να απουσιάζουν οι γονείς και να βγει στη φόρα το αλκοόλ (και να μην τη βγάλουν όλοι με Gordon Space), στα πιο αθώα μας χρόνια η απόλυτη απόλαυση ήταν άλλη: Η ανάμιξη της κοακόλας με πορτοκαλάδα, που ισοδυναμούσε με την πιο cool πρωτοτυπία στην ιστορία του mixology και ξεχώριζε τους προχώ από τους ξενέρωτους.

*Ώρα για παιχνίδι

Πολλά ήταν τα παιχνίδια που μπορούσαν να κρατήσουν απασχολημένους και χαρούμενους τους καλεσμένους ενός παιδικού πάρτι – βλέπε «Σκοτεινό Δωμάτιο», «Πυθία», «Σι-μα-ρι-ο». Αλλά το «ντουέτο» που εγγυόταν πως θα φύγουν ευχαριστημένοι και με την αίσθηση πως «πήγε καλά το πάρτι» ήταν μερικά περιποιημένα και πιπεράτα sessions Μπουκάλας και Θάρρους ή αλήθειας.

Ντροπές, αναψοκοκκινίσματα, πεταχτά φιλιά, πειράγματα για τα πεταχτά φιλιά, ερωτήσεις που άλλαζαν για άλλη μια φορά – τελευταία, το ορκιζόμαστε – τον χάρτη των συμπαθειών στην τάξη, τρελές απαιτήσεις από τους τολμηρούς που διάλεγαν «θάρρος» και πολλά σκιρτήματα ήταν αυτά που καθόριζαν αν τελικά το πάρτι του Κωστάκη θα γινόταν αντικείμενο συζήτησης την Δευτέρα στα πηγαδάκια του Γ2 και αν οι προσκλήσεις, τα πιτσίνια, οι κασέτες και η τούρτα με τον κόκκινο Power Ranger στην επικάλυψη άξιζαν τον κόπο της μαμάς του Κωστάκη, που πιθανότατα ακόμη συγυρίζει το χάος.

IN2LIFE

H Bronnie Ware εργαζόταν στην παρηγορητική φροντίδα ασθενών, κυρίως σε αυτούς που γυρνούσαν στα σπίτια τους για να πεθάνουν…

Για χρόνια μιλούσε με ανθρώπους που δεν κατάφερναν να ξεπεράσουν τις ασθένειές τους και κρατούσε σημειώσεις απ’όσα έλεγαν. Έπειτα από καιρό έγραψε και κυκλοφόρησε το βιβλίο «The Top Five Regrets of the Dying», για όσα μετανιώνουν οι άνθρωποι όταν φτάνουν στο τέλος της ζωής τους.

Η ίδια αναφέρει στο blog της: Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ όταν έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο. Οι ασθενείς, περνώντας από πολλά και διαφορετικά συναισθήματα (άρνηση, φόβο, θυμό, στεναχώρια, περισσότερη άρνηση), στο τέλος αποδέχονταν το τέλος τους. Κάθε ασθενής έβρισκε την εσωτερική του γαλήνη.

Όταν τους ρωτούσα αν μετάνιωναν για κάτι ή αν θα έκαναν κάτι διαφορετικά, παρατήρησα πως πολλές απαντήσεις ήταν κοινές. Παρακάτω σας δίνω αυτά που άκουσα πιο συχνά:

1. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα στ” αλήθεια, κι όχι όπως ήθελαν οι άλλοι.

Αυτή ήταν η πιο συνηθισμένη απάντηση. Όταν συνειδητοποιείς πως η ζωή σου τελειώνει και κοιτάς πίσω σου, βλέπεις πόσα όνειρα έμειναν απραγματοποίητα. Οι περισσότεροι δεν είχαν κάνει ούτε τα μισά και θα πέθαιναν γνωρίζοντας πως γι” αυτό έφταιγαν οι επιλογές που είχαν κάνει, ή δεν είχαν κάνει. Είναι σημαντικό να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις κάποια όνειρά σου – όταν χάσεις την υγεία σου θα ναι αργά.

2. Εύχομαι να μην δούλευα τόσο σκληρά.

Aυτό ειπώθηκε από όλους τους άντρες. Έχασαν τα παιδικά χρόνια του γιου ή της κόρης τους, δεν έζησαν όσο έπρεπε τη συντροφικότητα. Οι γυναίκες επίσης εξέφρασαν μετάνοια για τον καιρό που έχαναν δουλεύοντας. Κάνοντας πιο απλή τη ζωή σας και κάνοντας πιο συνειδητοποιημένες επιλογές, είναι πιθανό να μην χρειαστείτε το εισόδημα που πιστεύετε πως πρέπει να αποκτήσετε. Και κάνοντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο χαρούμενοι και ανοιχτοί σε νέες ευκαιρίες, που ταιριάζουν περισσότερο στο νέο τρόπο ζωής σας.

3. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να εκφράσω τα συναισθήματά μου.

Πολλοί άνθρωποι καταπίεζαν τα συναισθήματά τους για να κρατήσουν ήρεμο περιβάλλον γύρω τους και να αποφύγουν καβγάδες. Έτσι ζούσαν μια μέτρια ζωή. Πολλές ανίατες ασθένειές τους σχετίζονταν, εν μέρει, με την πικρία και την αναπόφευκτη μνησικακία που κουβαλούσαν σ” ολόκληρη τη ζωή τους.

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε πώς θα αντιδράσουν οι γύρω μας. Όμως, ακόμη και αν πολλοί άνθρωποι αντιδράσουν άσχημα όταν αρχίσετε να μιλάτε με ειλικρίνεια, στο τέλος αυτό περνά τις σχέσεις σε άλλο επίπεδο, πιο υγιές, ή καταργεί τις λάθος σχέσεις από τη ζωή σας. Όπως και να έχει βγαίνετε κερδισμένοι.

4. Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου.

Συχνά οι ασθενείς δεν είχαν πλήρως αντιληφθεί όλα τα οφέλη μιας παλιάς φιλίας, μέχρι τη στιγμή που έμαθαν πως πέθαιναν. Και τότε δεν ήταν εύκολο να εντοπίσουν τα άτομα αυτά. Πολλοί είχαν απορροφηθεί τόσο πολύ από τις ζωές τους που άφησαν «χρυσές φιλίες» να χαθούν μέσα στα χρόνια. Συχνά οι ετοιμοθάνατοι μετάνιωναν βαθιά που δεν είχαν «ξοδέψει» περισσότερα σε μια φιλία. Όλοι ανεξαιρέτως νοσταλγούν τους φίλους τους όταν πεθαίνουν.

Είναι σύνηθες όταν έχεις πλήρες καθημερινό πρόγραμμα στη ζωή σου να ξεχνάς τους φίλους σου, όμως όταν αντιμετωπίζεις τον θάνατο, οι φυσικές λεπτομέρειες της ζωής δεν μετρούν πια. Οι άνθρωποι θέλουν να τακτοποιήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, όμως ούτε τα λεφτά, ούτε η κοινωνική θέση απασχολούν τους ανθρώπους τις τελευταίες τους στιγμές. Αυτό που μένει τότε σε όλους είναι η αγάπη και οι σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους.

5. Εύχομαι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να νιώσει ευτυχισμένος.

Αυτό ήταν, παραδόξως, πολύ σύνηθες. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονταν πως η ευτυχία είναι επιλογή, παρά μόνο στο τέλος της ζωής τους. Είχαν κολλήσει σε παλιές συνήθειες και συμπεριφορές. Αυτό που λέγεται «βόλεμα» ή «οικείο» γέμιζε τα συναισθήματά τους και τις ζωές τους.

Ο φόβος της αλλαγής τούς έκανε να υποκρίνονται στους άλλους, και στους εαυτούς τους, πως είναι πλήρεις. Όταν είσαι στο νεκροκρέβατο, αυτό που νομίζουν οι άλλοι δεν σε αφορά. Θέλεις να σηκωθείς και να χαμογελάσεις και να απελευθερωθείς από όλα αυτά. Η ζωή είναι επιλογή. Είναι Η ΖΩΗ ΣΟΥ. Πρέπει να επιλέγεις συνειδητά, σοφά και με ειλικρίνεια. Επέλεξε την ευτυχία.

via

Εφτιαξε το πρώτο antivirus για υπολογιστές, έβγαλε εκατομμύρια, έχασε σχεδόν τα πάντα, κατέφυγε στο ιδιωτικό του τροπικό νησί, θεωρήθηκε ύποπτος για παρασκευή ναρκωτικών, κατηγορήθηκε για φόνο, έζησε ως φυγάς και σήμερα επιτίθεται στην Google, λέγοντας ότι εισβάλλει στις ζωές μας.

Ιδεαλιστής ή καιροσκόπος; Υπερασπιστής του δικαιώματος προστασίας των προσωπικών μας δεδομένων ή εγκληματίας; Διαβολικά έξυπνος ή σχιζοφρενής; Ο Τζον ΜακΑφι, δημιουργός του πρώτου προγράμματος προστασίας από ιούς για ηλεκτρονικούς υπολογιστές -πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ’80-, είναι μια σκοτεινή φυσιογνωμία. Εγινε πάμπλουτος βλέποντας στο ψηφιακό μέλλον, το οποίο όμως επιφύλασσε μύριες όσες περιπέτειες και μπλεξίματα.

«Δεν γίνεται κάποιοι να εισβάλουν στις ζωές μας και εμείς να εξακολουθούμε να έχουμε την ελευθερία μας… Η ελευθερία μου είναι το μόνο που έχω. Και αυτό είναι το μόνο που έχετε κι εσεις, αν το καλοσκεφτείτε», είπε πρόσφατα ο Τζον ΜακΑφι στο Λας Βέγκας.

Απευθυνόμενος στο πολυπληθές κοινό του συνεδρίου Defcon, της μεγαλύτερης γνωστής μάζωξης χάκερ στον κόσμο, ο πρωτοπόρος της προστασίας των υπολογιστικών συστημάτων από επιθέσεις κακόβουλου λογισμικού έστρεψε τα πυρά του κατά της Google.

«Η Google θέλει να πιστέψουμε ότι αν δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε, δεν πρέπει να ενδιαφερόμαστε αν όλοι γνωρίζουν τα πάντα γι’ αυτά που κάνουμε. Ομως, αν όλοι γνώριζαν τα πάντα για όλους, τι θα συνέβαινε με την ανθρώπινη συμπεριφορά; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφτούμε διεξοδικά».

Ο Τζον ΜακΑφι το 2012 στην προβλήτα του ιδιωτικού του νησιού στην Καραϊβική

Την ίδια μέρα, ο αμφιλεγόμενος Τζον ΜακΑφι ανακοίνωσε και τη σύσταση της πρωτοβουλίας «The Brown List». Στόχος του να συντονίσει τη δράση μεμονωμένων ατόμων στην αντιμετώπιση μεγάλων προβλημάτων. Πώς; Με την online συγκέντρωση καταγγελιών από τους πολίτες για αδικίες που υφίστανται, όπως η προσπάθεια καταστολής από μια κυβέρνηση ή η ανάλγητη πράξη μιας μεγάλης εταιρείας.

«Γυρίστε τον θυμό σας σε κάτι θετικό», είπε στην ομιλία του στο Λας Βέγκας, ορμώμενος προφανώς από τα προσωπικά του βιώματα. Υποστήριξε, δε, πως όλα του τα λεφτά έμειναν δεσμευμένα σε τράπεζες της Μπελίζ και έτσι συγκεντρώνει χρήματα από δωρεές για το νέο του εγχείρημα.

Οχυρό μέσα στη ζούγκλα

Στο μικρό κρατίδιο της Κεντρικής Αμερικής, στις βορειοδυτικές ακτές της Καραϊβικής, ο 68χρονος σήμερα ΜακΑφι είχε στήσει πριν από μερικά χρόνια το δικό του οχυρό. Ζούσε υπό την προστασία ενός μικρού ιδιωτικού στρατού, που στην πλειοψηφία του απαρτιζόταν από πρώην κατάδικους. Περιστοιχιζόταν επίσης από νεαρές Λατίνες, με τις οποίες μοιραζόταν το κρεβάτι του.

Οταν το καλοκαίρι του 2012 ο Τζόσουα Ντέιβις του περιοδικού «Wired» τον συνάντησε στο ιδιόκτητο τροπικό νησί του, 24 χιλιόμετρα από τις ακτές της Μπελίζ, δεν μπορούσε να κρύψει την έκπληξή του για όσα είδε να συμβαίνουν εκεί…

Ο Τζον ΜακΑφι, λιπόσαρκος, με βαμμένα ξανθά κατά τόπους τα μαλλιά του και τατουάζ να καλύπτουν τα χέρια και τους ώμους του, τον υποδέχτηκε κρατώντας ένα περίστροφο. Εχοντας αφήσει μια σφαίρα στον μύλο του Smith & Wesson, δεν δίστασε να παίξει ρώσικη ρουλέτα ενώπιον του τρομαγμένου ρεπόρτερ.

Εβαζε το όπλο στο κεφάλι του και τραβούσε τη σκανδάλη ξανά και ξανά! Μπροστά του, στο τραπεζάκι του σαλονιού της ξύλινης οικίας, υπήρχαν πυρομαχικά, πλαστές ταυτότητες με τη φωτογραφία του, ένα ισχυρό απωθητικό σπρέι για αρκούδες και μια βρεφική πιπίλα…

«Μπορώ να το κάνω αυτό όλη την ημέρα», είχε πει, με τον ήχο του κλικ της σκανδάλης να μοιάζει με σφυρί στα αυτιά του Ντέιβις. «Μπορώ να το κάνω αυτό χιλιάδες φορές, δέκα χιλιάδες φορές. Τίποτα δεν θα συμβεί ποτέ. Γιατί; Επειδή έχετε χάσει κάτι. Λειτουργείτε με υποθετική αντίληψη της πραγματικότητας που είναι λανθασμένη…».

Αφού, λοιπόν, ο Τζον ΜακΑφι έπαιξε με τις αντοχές και το μυαλό του επισκέπτη του, αναφέρθηκε στην τότε πρόσφατη έφοδο των διωκτικών αρχών στην αγροικία του.

Ο ΜακΑφι σε ασθενοφόρο σε πόλη της Γουατεμάλας, όταν προφασίστηκε καρδιακό επεισόδιο για να καθυστερήσει την έκδοσή του στην Μπελίζ

Η έφοδος των κομάντο

Ηταν νύχτα της 30ής Απριλίου του 2012, όταν ο φρουρός στο φυλάκιο της εισόδου δεν αντιλήφθηκε τι συνέβαινε στην άλλη άκρη του κτήματος. Μια ειδικά εκπαιδευμένη από το FBI ομάδα αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος είχε ήδη εισβάλει στον χώρο. Βαριά οπλισμένοι, οι κομάντο δεν άφησαν περιθώρια αντίδρασης στη φρουρά του ΜακΑφι.

Εκείνος, γυμνός και με ένα περίστροφο στο χέρι, ήταν ξαπλωμένος στο υπνοδωμάτιο της βίλας, η οποία στεκόταν σε πασσάλους έξι μέτρα πάνω από το υγρό έδαφος. Δεν θύμιζε σε τίποτα τον μεγιστάνα της Σίλικον Βάλεϊ που ήταν κάποτε.

Το 2009 είχε πουλήσει όλα του τα περιουσιακά στοιχεία – μεταξύ των οποίων εκτάσεις και ακίνητα στη Χαβάη, στο Κολοράντο, στο Νέο Μεξικό και το Τέξας, όπως και το ιδιωτικό του αεροσκάφος, και είχε μετακομίσει στην Καραϊβική. Είχε ανακοινώσει πως θα ασχολιόταν με τη δημιουργία φυσικών αντιβιοτικών, από συστατικά που υπάρχουν στα δάση της βροχής. Για τον σκοπό αυτό είχε κατασκευάσει και ένα εργαστήριο.

Τώρα το προπύργιό του δεχόταν επίθεση και καμιά τριανταριά αποφασισμένοι κομάντο της Αστυνομίας πλησίαζαν προς το μέρος του. Οπως περιγράφει στο δημοσίευμα ο ρεπόρτερ του «Wired», ήταν τρομοκρατημένος…

Πήρε αγκαλιά τη 17χρονη κοπέλα που κοιμόταν στο κρεβάτι του. Καθώς οι κομάντο εισέβαλαν στο σπίτι, έβαλε ένα σορτς και με τα χέρια ψηλά βγήκε στον διάδρομο. Οι αστυνομικοί τον έσπρωξαν στον τοίχο και του φόρεσαν χειροπέδες.

«Είστε υπό κράτηση ως ύποπτος για την παραγωγή μεθαμφεταμίνης», του φώναξε ένας από τους αστυνομικούς. «Αυτό είναι μια καταπληκτική υπόθεση, κύριε», αποκρίθηκε ο ΜακΑφι. «Και αυτό γιατί δεν έχω πουλήσει ναρκωτικά από το 1983…» – έχει παραδεχτεί ότι έκανε για πολλά χρόνια χρήση κοκαΐνης, την οποία «έσπρωχνε» και σε συναδέλφους. Επίσης ήταν αλκοολικός, από την εποχή ακόμα που σπούδαζε στο κολέγιο, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, βρίσκοντας χρόνια αργότερα καταφύγιο στις συναντήσεις των Ανώνυμων Αλκοολικών.

Στα κρατητήρια της Μπελίζ

Οι αστυνομικοί έκαναν άνω κάτω τη βίλα και τα υπόλοιπα μπανγκαλόου, όπου συνήθως διέμεναν οι νεαρές ερωμένες του. Βρήκαν αρκετά όπλα και πυρομαχικά, αλλά και εκατοντάδες μπουκάλια με χημικά, τα οποία δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν.

Στη διάρκεια των ερευνών πυροβόλησαν και σκότωσαν ένα από τα σκυλιά του, όταν εκείνο κινήθηκε με άγριες διαθέσεις. Τελικά και αφού είχε πια ξημερώσει τον μετέφεραν μαζί με έναν φυγόδικο άντρα της προσωπικής του φρουράς στα κρατητήρια του κεντρικού αστυνομικού σταθμού της πρωτεύουσας. Ο Τζον ΜακΑφι κρατήθηκε εκεί λιγότερο από 24 ώρες. Δεν του απαγγέλθηκαν τελικά σοβαρές κατηγορίες. Στο εργαστήριό του δεν είχαν βρεθεί παράνομες ουσίες. Κατηγορήθηκε μόνο για τη μη νόμιμη κατοχή των όπλων και την επόμενη μέρα το πρωί αφέθηκε ελεύθερος.

Ο ΜακΑφι είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον των διωκτικών αρχών όταν δύο χρόνια μετά τη μετεγκατάστασή του στην Μπελίζ δημοσίευσε δεκάδες σχόλια στο φόρουμ bluelight.ru, το οποίο αναφέρεται σε θέματα φαρμακευτικών και ναρκωτικών ουσιών. Εγραφε ότι πειραματιζόταν με ένα ψυχοτρόπο διεγερτικό που βρίσκεται σε άλατα μπάνιου.

Πρόκειται για μια κατηγορία ουσιών που έχουν παρόμοιες επιδράσεις με τις αμφεταμίνες και την κοκαΐνη. «Οταν κατά λάθος για πρώτη φορά έπεσαν μερικές σταγόνες στα δάχτυλά μου από μια μεταχειρισμένη φιάλη δεν κοιμήθηκα για τέσσερις μέρες. Είχα οπτικές και ακουστικές ψευδαισθήσεις και τη χειρότερη παράνοια της ζωής μου», έγραφε σε ένα από τα posts του.

Εντούτοις, αργότερα υποστήριξε πως όλα αυτά ήταν απλώς μια περίτεχνη φάρσα. «Αν πρόκειται να πάρω ναρκωτικά, θα πάρω κάτι που ξέρω ότι είναι καλό…

Κάποια μανιτάρια και ίσως εξαιρετικής ποιότητας κοκαΐνη. Οποιος με ξέρει καλά, όμως, γνωρίζει ότι δεν παίρνω πια ναρκωτικά», είπε παίζοντας με τα νεύρα των διωκτών του.

Φυγάς στη Γουατεμάλα

Τελικά, στα μέσα Νοεμβρίου του 2012, ο Τζον ΜακΑφι άφησε για πάντα πίσω του την Μπελίζ. Ηταν πλέον καταζητούμενος για την πιθανή ανάμειξή του σε φόνο. Επικαλούμενος αργότερα τον φόβο του, ότι η αστυνομία της χώρας ήθελε στην πραγματικότητα να τον σκοτώσει, δικαιολόγησε την απόφασή του να φύγει μακριά, όταν κατάλαβε ότι θα ανακρινόταν για τον φόνο του Γκρέγκορι Βίαντ Φολ, ο οποίος είχε βρεθεί πυροβολημένος στο κεφάλι, στην πισίνα του σπιτιού του. Με τον Φολ είχαν λογοφέρει κάποιες φορές στο παρελθόν…

Οταν ένα απόγευμα ο ΜακΑφι αντιλήφθηκε ότι αστυνομικοί πλησίαζαν και πάλι το σπίτι του, έσκαψε γρήγορα ένα χαντάκι στην άμμο και κρύφτηκε εκεί, μισοθαμμένος για ώρες, έχοντας βάλει πάνω από το κεφάλι του ένα κομμάτι χαρτόνι.

Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο φυγάς πλέον ΜακΑφι εντοπίστηκε στη Γουατεμάλα, μετά το λάθος ενός δημοσιογράφου να δημοσιεύσει μια φωτογραφία του με τα στοιχεία τοποθεσίας της. Είχε καταφύγει εκεί, αφού πρώτα έμεινε για μικρό διάστημα σε ένα πανάκριβο θέρετρο, στη χερσόνησο του Γιουκατάν στο Μεξικό, σχετικά κοντά στα σύνορα με την Μπελίζ.

Μετά την αποκάλυψή του στη γειτονική Γουατεμάλα ζήτησε πολιτικό άσυλο. Ακολούθησε η σύλληψή του για παράνομη είσοδο στη χώρα της Κεντρικής Αμερικής. Λίγες ημέρες αργότερα το αίτημά του απορρίφθηκε, οπότε μεταφέρθηκε σε κέντρο κράτησης.

Εκεί, όπως αργότερα ο ίδιος ισχυρίστηκε, προφασίστηκε δύο φορές καρδιακό επεισόδιο, προκειμένου να δώσει περισσότερο χρόνο στον δικηγόρο του να καταθέσει μια σειρά από προσφυγές, αποτρέποντας την έκδοσή του στην Μπελίζ. Τελικά, στις 12 Δεκεμβρίου, ο Τζον ΜακΑφι απελάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μέχρι σήμερα οι Αρχές της Μπελίζ δεν έχουν απαγγείλει συγκεκριμένη κατηγορία στον ΜακΑφι. Πάντως, τα περιουσιακά του στοιχεία στη χώρα της Καραϊβικής δημοπρατήθηκαν και το σπίτι του κάηκε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Ο πρώτος ηλεκτρονικός ιός

Η ιστορία της επιστήμης των υπολογιστών γράφει ότι το 1986 δύο αδέρφια από το Πακιστάν έγραψαν τον κώδικα του πρώτου γνωστού ιού με στόχο ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Δεν ήθελαν να καταστρέψουν κάτι. Το έκαναν από απλή περιέργεια, προκειμένου να διαπιστώσουν πόσο μακριά θα ταξίδευε. Για τον σκοπό αυτό συμπεριέλαβαν τα ονόματά τους, τη διεύθυνση και το τηλέφωνο της επιχείρησής τους στην πόλη Λαχόρη. Περίπου έναν χρόνο μετά το τηλέφωνό τους άρχισε να χτυπά ασταμάτητα. Ο ιός τους, με την ονομασία «Brain», είχε προσβάλει υπολογιστές σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Τζον ΜακΑφι ήταν ήδη τότε καθαρός από ουσίες και αλκοόλ για τέσσερα χρόνια και εργαζόταν στη Lockheed πάνω σε ένα διαβαθμισμένο πρότζεκτ αναγνώρισης φωνής. Μεταξύ άλλων, από το 1968 είχε δουλέψει σε προγράμματα ανάπτυξης λογισμικού για λογαριασμό της NASA και της Xerox. Διαβάζοντας σε μια εφημερίδα του Σαν Χοσέ ένα άρθρο για την εξάπλωση του πακιστανικού ιού, βρήκε την ιδέα τρομακτική. Του θύμισε τα παιδικά του χρόνια όταν ο πατέρας του τον χτυπούσε χωρίς λόγο. Γνώριζε καλά πώς ήταν να δέχεσαι μια αναίτια επίθεση. Ετσι αποφάσισε να κάνει κάτι. Το 1987 ίδρυσε τη McAfee Associates στο σπίτι του στη Σάντα Κλάρα και δημιούργησε το πρώτο πρόγραμμα αντιμετώπισης ψηφιακών απειλών, το οποίο δημοσίευσε σε διάφορες βάσεις δεδομένων της εποχής. Δεν περίμενε ότι κάποιος θα πλήρωνε για να το αποκτήσει.

Ο σκοπός του ήταν να πείσει τις κοινότητες των χρηστών απλώς να το εγκαταστήσουν – κυρίως σε υπολογιστές επιχειρήσεων. Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια περίπου οι μισές από τις εταιρείες του Fortune 100 έτρεχαν το antivirus του ΜακΑφι, αρχίζοντας να καταβάλουν χρήματα για την άδεια χρήσης του, αποφέροντας στον δημιουργό του έσοδα αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο.

Τον Οκτώβριο του 1992 η McAfee Associates εισήχθη στον Nasdaq και οι μετοχές του ιδρυτή της άξιζαν μονομιάς 80 εκατ. δολάρια. Το 1994 ο Τζον ΜακΑφι παραιτήθηκε από τη διοίκηση της εταιρείας του και δύο χρόνια αργότερα πούλησε και τα τελευταία πακέτα μετοχών της που είχε στο χαρτοφυλάκιό του. Τον Αύγουστο του 2009 οι «New York Times» δημοσίευσαν την είδηση ότι η αξία της προσωπικής του περιουσίας είχε συρρικνωθεί από τα 100 στα 4 εκατ. δολάρια ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της επιλογής του να επενδύσει τα προηγούμενα χρόνια κυρίως σε ακίνητα.

Η εταιρεία που είχε ιδρύσει, μετά από σειρά συγχωνεύσεων, εξαγοράστηκε το 2010 από την Intel, η οποία έχει ενσωματώσει το λογισμικό ασφαλείας στις πλατφόρμες της.

Ο ΜακΑφι σε ασθενοφόρο σε πόλη της Γουατεμάλας, όταν προφασίστηκε καρδιακό επεισόδιο για να καθυστερήσει την έκδοσή του στην Μπελίζ.

Ζούσε υπό την προστασία ενός μικρού ιδιωτικού στρατού και περιστοιχιζόταν από νεαρές Λατίνες, με τις οποίες μοιραζόταν το κρεβάτι του.

via