30 εικόνες που θα σας κάνουν να αμφισβητήσετε αυτά που ξέρετε.
Ο Πολωνός γραφίστας Pawel Kuczynski είναι γνωστός για τις πανέξυπνες και πολύ δυνατές εικόνες που δημιουργεί μέσα από τις οποίες περνά διάφορα μηνύματα, κυρίως πολιτικά αλλά και κοινωνικά.
Δείτε τις ξεχωριστές εικόνες με τα πολύ δυνατά νοήματα που ακολουθούν.
Το πρώτο μυθιστόρημα του Ίαν Φλέμινγκ για τον Τζέιμς Μποντ, Casino Royale , δόθηκε στη δημοσιότητα το 1953, Από τότε έχουμε ακολουθήσει τα κατορθώματα του κατασκόπου από χώρα σε χώρα και από γυναίκα σε γυναίκα για περισσότερο από πέντε δεκαετίες. Μπορείς εμείς να ζόυμε μονάχα μόνο δύο φορές, αλλά ο Μποντ φαίνεται οτι θα ζήσει για πάντα.
8 γεγονότα που δεν ξέραμε για τον Τζέιμς Μποντ:
1. Ο Ίαν Φλέμινγκ τον ονόμασε «Μποντ» που ήταν το επίθετο ενός ορνιθολόγου και ήταν «το πιο βαρετό επίθετο» που είχε ακούσει ποτέ
Ο Φλέμινγκ μιλώντας στο The New Yorker εξηγεί:
Όταν έγραψα το πρώτο βιβλίο το 1953, ήθελα ο Μποντ να είναι ένας εξαιρετικά βαρετός, πληκτικός άνθρωπος στον οποίο συνέβαιναν διάφορα πράγματα … Ένα από τα γαπημένα μου βιβλία όταν ήμουν μικρός ήταν τα Πουλιά στις Δυτικές Ινδίες , του Τζέιμς Μποντ, ενός πολύ γνωστού ορνιθολόγου, και καθώς έψαχνα ένα όνομα ένα όνομα για τον πρωταγωνιστή μου σκέφτηκα: « Θεέ μου, αυτή είναι το πιο βαρετό όνομα που έχω ακούσει ποτέ. Έτσι το ιδιοποιήθηκα. Τώρα το πιο βαρετό όνομα στον κόσμο έχει γίνει το πιο συναρπαστικό. Μάλιστα ο Κος Μποντ κάποτε μου έγραψε ένα γράμμα για να με ευχαριστήσει για τη χρήση του.
Ο χαρακτήρας του Μποντ βασίζεται σε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Φλέμινγκ, καθώς εκείνος ήταν κατάσκοποςκατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου για το Βρετανικό Ναυτικό.
Εικόνες: WikiCommons
2. Ο Πηρς Μπρόσναν ήταν ο πιο δολοφονικός Τζέιμς Μποντ, έχοντας σκοτώσει 135 άτομα.
Πριν το “Skyfall,” ο Τζέιμς Μποντ είχε σκοτώσει 354 ανθρώπους.”
Σε κάθε περίπτωση, o Πηρς Μπρόσναν σκοτώσε κατά μέσο όρο 33,8 άτομα ανά ταινία , φθάνοντας το εξοντωτικό σύνολο των 135. Η ταινία “Ζείς μονάχα δύο φορές», στην οποία πρωταγωνίστησε ο Σον Κόνερι, ήταν ο πιο θανατηφόρα ταινία συνολικά, με 196 νεκρούς.
Από μία άλλη οπτική γωνία, ο James Bond έχει κοιμηθεί με 55 γυναίκες σε όλες τις ταινίες.
3. Ο Τζέιμς Μοντ έγινε Σκωτσέζος μετά τον Σον Κόννερυ
Ο Ίαν Φλέμινγκ ήταν αρχικά ανήσυχος για τον Σον Κόνερι, καθώς εκείνος δεν ταίριαζε με το χαρακτήρα που είχε κατά νου (περισσότερα για αυτό πιο κάτω). «Δεν είναι αυτός που οραματίστηκα γαι Τζέιμς Μποντ» είπε «Ψάχνω για έναν ηγετικό Μποντ, όχι έναν υπερήλικο ακροβάτη».
Ωστόσο, αφού είδε τον Κόνερι στην ταινία “Dr. No” σκέφτηκε πως ο ηθοποιός έκανε μια θαυμάσια δουλειά. Έτσι ο Φλέμινγκ πρόσθεσε την καταγωγή του Κόνερι στον χαρακτήρα. Στο βιβλίο Ζεις Μονάχα Δυο Φορές, ο Φλέμινγκ έγραψε ότι ο πατέρας του Τζέιμς Μποντ ήταν Σκωτσέζος από την πόλη Glencoe .
4. Η βασική μουσική της ταινίας στηρίζεται σε ένα τραγούδι για το φτάρνισμα από ένα αποτυχημένο μιούζικαλ.
Ο συνθέτης Μόρτυ Νόρμαν τραγουδά, «Γεννήθηκα με αυτό το ατυχές φτέρνισμα, και το χειρότερο, ήρθα στον κόσμο με λάθος τρόπο. Οι αυθεντίες συμφωνούν ότι είμαι ο λόγος που ο πατέρας μου έπεσε μέσα στη λίμνη του χωριού και πνίγηκε»…
5. Ο χαρακτήρας «Q» στις ταινίες στηρίζεται σε έναν εμπειρογνώμονα στα όπλα που έγραφε στον Ίαν Φλέμινγκ γράμματα θαυμασμού.
Έχω γίνει πλέον λάτρης του κ Τζέιμς Μποντ. Μου αρέσουν τα περισσότερα πράγματα γι αυτόν, με εξαίρεση το μάλλον αξιοθρήνητο γούστο του στα πυροβόλα όπλα. Συγκεκριμένα, δεν μου αρέσει ένας άνθρωπος που έρχεται σε επαφή με τρομερούς ανθρώπους χρησιμοποιώντας μία Beretta 25 ACP. Αυτό το είδος του όπλου είναι πραγματικά γυναικείο. Αν ο κ Μποντ πρέπει να χρησιμοποιήσει ένα όπλο θα πρέπει το διαμέτρημα να είναι 22. Έτσι η σφαίρα θα προκαλέσει πιο συγκλονιστική επίδραση από το 25άρι.
Να σας προτείνω να δώσετε στον κο Μποντ ένα ρεβόλβερ;
Στο “Dr. No” ο Boothroyd λέει στον Μποντ πως η Beretta 418 που χρησιμοποιούσε είναι για γυναίκες και του έδωσε ένα Walther PPK.
6. Ο Ρόαλντ Νταλ έγραψε το σενάριο του «Ζεις Μονάχα Δυο Φορές»
Οι παραγωγοί της ταινίας πλησίασα τον Ρόαλντ Νταλ το 1966 για να γράψει το σενάριο για το «Ζεις Μονάχα Δυο Φορές» που θα κυκλοφορούσε το 1967.
Ο Νταλ είναι ο διάσημος παιδικός μυθιστοριογράφος των βιβλίων Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο Σοκολάτας και του Ματίλντα.
Εικόνα: WikiCommons
7. Ο Κλιντ Ίστγουντ απέρριψε τον ρόλο του Τζέιμς Μποντ, γιατί πίστευε ότι ο ρόλος δεν πρέπει να παίζεται από Αμερικανό, αλλά όμως ο πρώτος Μποντ ήταν από τις ΗΠΑ και ονομαζόταν «Τζίμυ Μποντ»
Ο Ίστγουντ εξήγησε στο Hero Complex το 2010 πως κάποια στιγμή ο δικηγόρος του τον ενημέρωσε πως οι παραγωγοί τον ήθελαν στον ρόλο του Μποντ:
Μου προσφέρθηκαν αρκετά καλά χρήματα για να αναλάβω τον ρόλο του Τζέιμς Μποντ. Αυτό έγινε αφότου ο Σον Κόνερι έφυγε. Ο δικηγόρος μου ήρθε και μου είπε, «Θα ήθελαν πολύ να σας έχουν στην ταινία» αλλά για μένα, καλά, αυτό ήταν για κάποιον άλλο. Αυτό ήταν δουλειά του Σον. Δεν μου φάνηκε σωστό να το κάνω.
8. Ο Τζων Κέννεντυ ήταν μεγάλος θαυμαστής του 007 και μάλιστα είχε πει κάποτε, «Μακάρι να είχα τον Τζέιμς Μποντ στο προσωπικό μου»
Πιθανόν η Τζάκι Κέννεντι να είναι αυτή που του έδωσε το πρώτο του βιβλίο του Τζέιμς Μποντ, και από τότε εκείνος έγινε φανατικός. Κάποια στιγμή ο Κέννεντυ είπε πως το Από τη Ρωσία με Αγάπη είναι ένα από τα 10 αγαπημένα του βιβλία. Η συγκεκριμένη ταινία λέγεται ότι ήταν η τελευταία που είδε Κένεντι στον Λευκό Οίκο πριν από το ταξίδι του στο Ντάλας, όπου δολοφονήθηκε, το 1963.
Το ντοκιμαντέρ «Όλα ή Τίποτα» αναφέρει τον Κέννεντι να λέει: «Μακάρι να είχα τον Τζέιμς Μποντ στο προσωπικό μου» όταν η Κρίση των Πυραύλων της Κούβας συνέπεσε με την προβολή της ταινίας «Dr. No».
Ο Φλέμινγκ είχε προσκληθεί σε ένα δείπνο του Λευκού Οίκου και έδωσε στον Κένεντι μίαπερίεργη συμβουλή για το πώς να νικήσει τον Φιντέλ Κάστρο.Ο συγγραφέας αναφέρθηκε σε μία έρευνα Αμερικανών επιστημόνων που έλεγε πως τα μόυσια προσελκύουν τη ραδιενέργεια και προκαλούν στειρότητα. Εάν ο Κάστρο ξύριζχε τα μούσια του θα έχανε όλη του τη δύναμη, καθώς οι υποστηρικτές του θα έβλεπαν πως είναι ένας κανονικός άνθρωπος.
BONUS: Αυτό είναι ίσως το πρόσωπο στο οποίο ο Ίαν Φλέμινγκ βάσισε την εμφάνιση του Τζέιμς Μποντ.
Αυτό είναι λίγο υποθετικό, αλλά σύμφωνα με ορισμένα βιβλία, ο Ίαν Φλέμινγκ σκέφτηκε πως ο Τζέιμς Μποντ έμοιαζε με τον Αμερικανό τραγουδιστή Hoagy Carmichael, αλλά με πιο «σκοτεινά» χαρακτηριστικά.
Ένας παππούς 80 χρονών πάει στο γιατρό για γενικό τσεκάπ.
– Πώς αισθάνεστε;
– Ποτέ δεν ένιωσα καλύτερα. Είμαι παντρεμένος με μια 25χρονη, με την οποία περνάω θαυμάσια, και μάλιστα είναι και έγκυος. Μου ετοιμάζει παιδί.
Ο γιατρός τον κοιτάει για λίγα δευτερόλεπτα σκεπτικός …
– Να σας πω μια ιστορία… Ήταν ένας φίλος μου κυνηγός, ο οποίος καθώς έφευγε από το σπίτι του, αντί να πάρει το όπλο του, πήρε κατά λάθος την ομπρέλα.
Αφού περπατούσε για κάμποση ώρα στο δάσος, είδε μπροστά του ξαφνικά μια άγρια αρκούδα. Σηκώνει λοιπόν την ομπρέλα του και κάνει να πυροβολήσει και η αρκούδα… πέφτει κάτω νεκρή, τέζα.
– Αποκλείεται φωνάζει ο παππούς, άλλος την πυροβόλησε.
Η Wendy Tsao είναι μια μητέρα ενός 4χρονου αγοριού που έχει καλλιτεχνικές ευαισθησίες.
“Ο γιος μου ζωγραφίζει όλη μέρα στο σπίτι και στο σχολείο και μετά αναλύουμε τις εικόνες του.
Αντί να κρατάω τα χαρτιά για καιρό, αποφάσισα να μετατρέψω τις ζωγραφιές του σε λούτρινα παιχνίδια”, λέει η ίδια.
“Είμαι καλλιτέχνις και εκτιμώ τη δημιουργικότητα σε όλους τους τομείς της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της τέχνης για παιδιά. Οι ζωγραφιές κάθε παιδιού δηλώνουν τις μοναδικές τους δεξιότητες και είναι πάντα πρωτότυπες και ξεχωριστές όπως και τα ίδια τα παιδιά». Η ίδια παίρνει τη ζωγραφιά και στη συνέχεια φτιάχνει το κουκλάκι στα ίδια χρώματα και αντιγράφοντας ακριβώς το σχέδιο του παιδιού. Τα παιχνίδια της κάνουν θραύση στις αγορές της Ιαπωνίας και οι παραγγελίες πέφτουν βροχή!
Το γυαλί είναι ένα εύπλαστο υλικό από το οποίο δημιουργούνται πλήθος αντικειμένων, μεταξύ αυτών χρηστικά αλλά και διακοσμητικά.
Ο καλλιτέχνης εδώ, ακολουθώντας τον παραδοσιακό τρόπο, μας δείχνει πώς μέσα σε 2 λεπτά καταφέρνει να φτιάξει ένα μικρό αλογάκι.
Χρησιμοποιώντας το γυαλί που ζεσταίνει στην εστία αλλά και μια μεγάλη τσιμπίδα μάς εντυπωσιάζει με το αποτέλεσμα αλλά και την ταχύτητά του! Δείτε το βίντεο για να καταλάβετε.
Μια «ξεχωριστή» γάτα θα μπορούσε να φερθεί τρυφερά σε ένα μικρό σπουργιτάκι που ζητά να ζεσταθεί στον κόρφο της.
Τι κι αν είναι λίγο… μεγαλύτερη από τη μαμά του! Τι κι αν νιαουρίζει πού και πού! Τι κι αν θα μπορούσε να το κάνει μια «χαψιά»! Τι κι αν είναι «άσπονδοι» εχθροί!
Οι «νόμοι» στη φύση μπερδεύονται καμιά φορά, και το αποτέλεσμα μάς εκπλήσσει, όπως, άλλωστε, φαίνεται και στο βίντεο…
Κάποιος έμπορος έστειλε το γιο του να μάθει το μυστικό της ευτυχίας από τον σοφότερο άνθρωπο στον κόσμο.
Το αγόρι βάδιζε σαράντα μέρες στην έρημο, ώσπου τελικά έφτασε σ΄ένα ωραίο κάστρο, στην κορυφή ενός βουνού. Εκεί κατοικούσε ο σοφός που αναζητούσε το αγόρι.
Αντί όμως να συναντήσει έναν άγιο άνθρωπο, το παιδί μπήκε σε μια αίθουσα γεμάτη κίνηση. Έμποροι μπαινόβγαιναν, άνθρωποι συζητούσαν στις γωνίες, μια μικρή ορχήστρα έπαιζε απαλές μελωδίες και υπήρχε ένα πλούσιο τραπέζι στρωμένο με τα πιο νόστιμα φαγητά εκείνης της περιοχής του κόσμου. Ο σοφός συζητούσε με όλους και το αγόρι έπρεπε να περιμένει δύο ώρες ώσπου να φτάσει η σειρά του να του μιλήσει.
Ο σοφός άκουσε προσεχτικά το λόγο της επίσκεψης του αγοριού, του απάντησε όμως ότι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καιρό να του εξηγήσει το μυστικό της ευτυχίας. Πρότεινε στο αγόρι να κάνει μια βόλτα μέσα στο παλάτι και να ξαναγυρίσει σε δύο ώρες.
«Στο μεταξύ, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη «, είπε ο σοφός τελειώνοντας κι έδωσε στο αγόρι ένα μικρό κουτάλι στο οποίο έριξε δυο σταγόνες λάδι. «Καθώς θα περπατάς, κράτα αυτό το κουτάλι, προσέχοντας να μη χυθεί το λάδι.
Το αγόρι άρχισε να ανεβαίνει και να κατεβαίνει τις σκάλες του παλατιού, μην αφήνοντας το κουτάλι απ΄τα μάτια του. Δύο ώρες αργότερα, παρουσιάστηκε στο σοφό.
«Λοιπόν, ρώτησε ο σοφός, «κοίταξες καθόλου τα περσικά χαλιά που έχω στην τραπεζαρία μου; Είδες τον κήπο που ο αρχικηπουρός έκανε δέκα ολόκληρα χρόνια να τον φτιάξει; Πρόσεξες τις θαυμάσιες περγαμηνές της βιβλιοθήκης μου;»
Το αγόρι ντράπηκε και παραδέχτηκε ότι δεν είχε δει τίποτε απ΄όλα αυτά. Η μόνη του φροντίδα ήταν να μη χυθούν οι σταγόνες του λαδιού που ο σοφός του είχε εμπιστευτεί.
«Πήγαινε πίσω, λοιπόν, για να γνωρίσεις τα θαύματα του κόσμου μου» του είπε ο σοφός. «Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο, αν δε γνωρίζεις το σπίτι του.»
Το αγόρι, πιο ήρεμο τώρα πια, έπιασε το κουτάλι και ξεκίνησε πάλι να κάνει το γύρο του παλατιού, προσέχοντας αυτή τη φορά όλα τα έργα τέχνης που κρέμονταν απ΄το ταβάνι και τους τοίχους. Θαύμασε τους κήπους, τα τριγύρω βουνά, τα ευαίσθητα λουλούδια, πρόσεξε με τι γούστο κάθε έργο τέχνης ήταν τοποθετημένο στη σωστή θέση. Γυρίζοντας στον σοφό του διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα είχε δει.
«Πού είναι όμως οι σταγόνες λαδιού που σου είχα εμπιστευτεί;”
Κοιτάζοντας το κουτάλι, το αγόρι κατάλαβε ότι είχαν χυθεί.
«Να, λοιπόν, η συμβουλή που έχω να σου δώσω» είπε ο σοφότερος των σοφών. «Το μυστικό της ευτυχίας βρίσκεται στο να κοιτάζεις τα θαύματα του κόσμου, χωρίς να ξεχάσεις ποτέ τις δύο σταγόνες λαδιού στο κουτάλι.»
Παρασκευή 12/1/2007, 7:51 π.μ. Ουάσινγκτον, Στάση Μετρό L’Enfant Plaza. Ένας άντρας στέκεται κοντά στην είσοδο και αρχίζει να ερμηνεύει με το βιολί του κλασικά κομμάτια των Μπαχ και Σούμπερτ.
Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους. Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό.
Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός.
Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι – χωρίς καμία εξαίρεση – τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους. Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν – έστω και για λίγο – μόνο 6 άνθρωποι.
Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν χρήματα στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης και η τιμή ενός μέσου εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια. Ο Bell αμείβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό!
Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα.
Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»
Το πείραμα απέφερε στη Washington Post ένα Pulitzer to 2007.
Αυτό που ξεκίνησε ως μια ακόμη εργασία για τη σχολή της 24χρονης Βερόνικα Σκοτ, κατέληξε να αλλάξει τη ζωή των αστέγων της περιοχής της. Προς το καλύτερο!
Όταν ο καθηγητής της, στο μάθημα «Σχεδιασμός προϊόντος» ανέθεσε στους φοιτητές του να δημιουργήσουν κάτι που οι άνθρωποι θα χρειάζονται πραγματικά, η Βερόνικα είχε την ιδέα να σχεδιάσει ένα παλτό-υπνόσακο για τους άστεγους.
«Σκέφτηκα την ιδέα για το παλτό όταν μια μέρα περνώντας από μια παιδική χαρά, είδα κάποιον άστεγο να την έχει κάνει σπίτι του. Ήταν παράξενο γιατί 20 μόλις μέτρα μακριά υπήρχε ένα δωρεάν καταφύγιο για ανθρώπους που δεν έχουν σπίτι. Μα γιατί κάποιος να προτιμήσει να κοιμηθεί έξω αντί να περπατήσει μερικά μέτρα και να μπει στο καταφύγιο; Ίσως γιατί, όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι, όσοι ζουν στους δρόμους είναι υπερήφανοι για τους εαυτούς τους και επιθυμούν την ανεξαρτησία τους» εξηγεί η Βερόνικα.
«Δεν θέλουν να έχουν ανάγκη κανέναν άλλο για να ζήσουν.»
Έτσι η Βερόνικα σχεδίασε ένα παλτό που θα μπορούσε εύκολα να μεταμορφωθεί σε υπνόσακο για τους άστεγους του Ντιτρόιτ.
«Υπάρχουν περίπου 20.000 άστεγοι στο Ντιτρόιτ και πάνω από 3,5 εκατομμύρια σε όλες τις ΗΠΑ» λέει η Βερόνικα. Ίσως αυτό είναι κάτι που θα μπορέσει να τους βοηθήσει»
Έτσι ξεκίνησε να κατασκευάζει παλτά και να τα μοιράζει στους άστεγους. Μέχρι που μια γυναίκα την βοήθησε να σκεφτεί κάτι ακόμη καλύτερο.
«Θυμάμαι, είχα πάει να δώσω παλτά σε άστεγους που ζούσαν σε ένα καταφύγιο όταν μια γυναίκα άρχισε κυριολεκτικά να ουρλιάζει: «Δεν χρειαζόμαστε παλτά, χρειαζόμαστε δουλειά. Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό που κανείς δεν έχει κανένα νόημα.»
Τότε η Βερόνικα αποφάσισε να προχωρήσει την ιδέα της ένα βήμα περισσότερο. Ίδρυσε την εταιρεία «Πρόγραμμα Ενδυνάμωσης» και με τη βοήθεια χορηγιών, προσέλαβε ανθρώπους που ζούσαν σε καταφύγια αστέγων να εργαστούν στην εταιρεία της.
Με αυτό το τρόπο οι άστεγοι εργάζονται για να κατασκευάζουν παλτά-υπνόσακους για τους άστεγους!
Στην πορεία, η Βερόνικα είχε ακούσει επανειλημμένα ότι το σχέδιό της δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει. Με σκληρή δουλειά όμως και με την βοήθεια των γυναικών που εργάζονται στο πλευρό της, κατάφερε να αποδείξει στους αρνητές της ότι κάνουν λάθος. Τι εμπνευσμένη ιστορία!
