Σε κάθε χώρα, υπάρχουν κτήρια που έχουν εγκαταλειφτεί ξαφνικά και χωρίς κανένα άνθρωπο για να πει την ιστορία τους, χάνονται με το πέρασμα του χρόνου.
Τα τελευταία χρόνια, ένα νέο κίνημα έχει βοηθήσει σημαντικά στην ανάκτηση και εκτίμηση τέτοιων κτηρίων. Ονομάζεται «urban exploration», (αστική εξερεύνηση) και σίγουρα δεν είναι κάτι συνηθισμένο.
Υπάρχουν πολλά τέτοια κτήρια αλλά το παρακάτω σίγουρα είναι από τα πιο περίεργα και ανατριχιαστικά. Αυτή είναι και η άποψη του εξερευνητή-φωτογράφου Ariston Santos De Leon.
Εσείς θα ήσασταν αρκετά γενναίοι ώστε να το επισκεφτείτε;
Δείτε τις φωτογραφίες του κτηρίου, παρακάτω:
Την ημέρα, ο Ariston Santos De Leon, είναι δάσκαλος σχολείου αλλά τη νύχτα είναι ένας αστικός εξερευνητής και παρά τις πολλές του ανακαλύψεις, το παρόν κτήριο είναι από τα πιο απίθανα που έχει βρει.
«Η λέξη αστικός δεν παραπέμπει μόνο στην πόλη. Προσωπικά η αστική εξερεύνηση σημαίνει πως ανακαλύπτω στοιχειωμένα σπίτια.»
«Βρίσκω πολύ χαρά στο να βλέπω τα αντικείμενα που κάποιοι άφησαν πίσω. Προσπαθώ να βρω ομορφιά μέσα από την ασχήμια. «Νοσοκομειακά κρεβάτια, παλιές τηλεοράσεις, βιβλία, λευκώματα, παλιά ευαγγέλια και άλλα, είναι μερικά μόνο από τα πολλά αντικείμενα που μπορεί να βρει κανείς.»
«Είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια χρονοκάψουλα στην οποία μαθαίνεις στοιχεία του παρελθόντος» γράφει ο ίδιος στο Facebook.
Το συγκεκριμένο κτήριο, ρημάζει σε ένα ξεχασμένο σημείο της πόλης. Ο Ariston, ανακάλυψε πως ήταν μουσείο κέρινων ομοιωμάτων. Σε αυτή τη φωτογραφία, φαίνεται το γλυπτό της Harriet Tubman(Αφροαμερικανή νοσοκόμα, κατάσκοπος και ακτιβίστρια).
«Όταν μπαίνω σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο, σκέφτομαι τους ανθρώπους που εργαζόντουσαν, που ζούσαν ή πέθαιναν εκεί.» προσθέτει.
Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το μουσείο αλλά τα εκθέματα που έχουν εγκαταλειφτεί είναι συναρπαστικά.
Η συνήθεια να ντύνουν κέρινες φιγούρες με ανθρώπινα ρούχα ξεκίνησε από το Μεσαίωνα και είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο έθιμο. Όταν κάποιος άνθρωπος έφευγε από τον κόσμο, οι δικοί του έντυναν με τα ρούχα του ένα κέρινο ομοίωμά του.
Ο κόσμος που ερχόταν να συλλυπηθεί, μπορούσε να θαυμάσει την ομορφιά του ομοιώματος.
Αρχικά τα χρησιμοποιούσαν οι πλούσιοι και οι πολύ σημαντικοί άνθρωποι ώσπου τελικά, κατέληξαν να γίνουν τουριστικά αξιοθέατα.
Όταν τα ομοιώματα σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται σε κηδείες, έγιναν πηγή ευλάβειας και ψυχαγωγίας.
Φυσικά ο Ariston, δεν γνωρίζει ποιος ήταν ο σκοπός αυτών των ομοιωμάτων, ούτε του μουσείου. Υπάρχει πιθανότητα να είχε πολλές και διαφορετικές χρήσεις ανά το πέρασμα των χρόνων.
Ο Ariston, δεν μπορεί να αποκαλύψει την τοποθεσία του συγκεκριμένου τόπου, για την προστασία της ιδιοκτησίας και των αντικειμένων.
Μπορούμε μόνο μέσα από τις φωτογραφίες να θαυμάσουμε την εγκαταλελειμμένη ομορφιά των πραγμάτων του κτηρίου.
