Μπάλος. Πασίγνωστη, διάσημη, πολυφωτογραφημένη, ονειρική, παραδεισένια, είναι μερικοί από τους χαρακτηριστικούς προσδιορισμούς της λιμνοθάλασσας του Μπάλου στην Κρήτη.
Ο Sarantos Nikos δημιούργησε ένα βίντεο όπου βλέπουμε την ομορφία της περιοχής. Αυτό προσφέρει τη δυνατότητα να δούμε τον Μπάλο… διαφορετικά: Από ψηλά με τη βοήθεια ενός drone.
Από τις ομορφότερες παραλίες του κόσμου. Για πολλούς η ομορφότερη! Ένα απίστευτο σεληνιακό τοπίο, που σε σε μαγεύει και σε αιχμαλωτίζει για πάντα, μόλις το αντικρίσεις.
Το μεγαλείο της φύσης, μπροστά μας….
Εκπληκτικές φωτογραφίες νέων μαμάδων, που κρατούν τρυφερά στην αγκαλιά τους τα μόλις 24 ωρών μωρά τους!
Το «One Day Young» είναι μια υπέροχη συλλογή από τη φωτογράφο Jenny Lewis η οποία αποτυπώνει την ευτυχία στο πρόσωπο των γυναικών που πριν από λίγες ώρες βίωσαν το θαύμα της μητρότητας.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στο Λονδίνο, στα σπίτια των νέων μαμάδων, που κρατούν στην αγκαλιά τους τα νεογέννητα αγγελούδια τους τις πρώτες ώρες της ζωής τους. Τίποτα δεν είναι στημένο, ρετουσαρισμένο, φτιαχτό ή στιλιζαρισμένο… τα πάντα είναι φυσικά, και μοναδικό σκοπό έχουν να συλλάβουν την ομορφιά των συναισθημάτων που νιώθει κάθε νέα μαμά.
Το συγκεκριμένο project, που διήρκεσε 4 ολόκληρα χρόνια, ξεκίνησε σαν μια γιορτή αφιερωμένη στη μητρότητα, με επίκεντρο το μοναδικό δεσμό που αναπτύσσεται ανάμεσα στη μαμά και το παιδί της. Η Jenny Lewis, που είναι και η ίδια μαμά δύο παιδιών, απαθανάτισε περισσότερες από 100 Λονδρέζες σε αυτά τα απίστευτα πορτρέτα με τα μωράκια τους.
«Φτάνοντας στο Γαλαξίδι, το πρώτο που συναντάς είναι η… ησυχία του. Ο δρόμος σε οδηγεί από μόνος του στην πλατεία Νικολάου Μάμα και στο κυρίως λιμάνι. Φρέσκο θαλασσινό αεράκι, καφενεία και ταβέρνες στη σειρά, δεμένα καΐκια και ιστιοφόρα να θυμίζουν παλιές δόξες, κόσμος να βολτάρει και απέναντι η πευκόφυτη πλαγιά, η Πέρα Πάντα. Διατηρητέα καπετανόσπιτα συνθέτουν ένα σκηνικό που θυμίζει Ναύπλιο, με έναν πολύ πιο ήπιο, ελάχιστα εμπορικό, χαρακτήρα.
Ανεβαίνοντας την οδό Ηρώων, ρίχνω κλεφτές ματιές μέσα από αυλόπορτες σε ωραία βοτσαλωτά, ενώ από ανοιχτά παράθυρα νεοκλασικών βγαίνει απαλή μουσική. Ζηλεύω… Πολύ θα ήθελα να μένω σε μια τέτοια μονοκατοικία, αλλά προσπερνώ τη σκέψη και προχωρώ προς το Ναυτικό Μουσείο.
Εδώ συναντάμε τον Γαλαξιδιώτη στην καταγωγή Γιώργο Κουρεντή, ο οποίος, ενώ γνώρισε τον κόσμο ταξιδεύοντας ως ναυτικός και έχοντας βάση το κοσμοπολίτικο Λονδίνο, επέστρεψε για να συναντηθεί με τις ρίζες του και έχει μεταλλαχθεί σε παθιασμένο ξεναγό, που σε ταξιδεύει στην ιστορία του Γαλαξιδίου με αφοσίωση.
Το μικρό αυτό μουσείο, με τον σφαιρικό αμφορέα της 3ης χιλιετίας π.Χ., νομίσματα, όπλα, ακρόπρωρα και την εξαιρετική συλλογή γραμματοσήμων, είναι μια πολύ καλή εισαγωγή στο Γαλαξίδι.
Στην ίδια γειτονιά, το «Παληο-Γαλάξειδο» του 1655, το ολόγλυπτο ξύλινο τέμπλο του προστάτη των θαλασσινών Αη Νικόλα, θα μας αφήσει πραγματικά άφωνους, ιδιαίτερα παρατηρώντας κάθε του λεπτομέρεια.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι Γαλαξιδιώτες δεν κατάφεραν να περάσουν από τα πανιά στον ατμό. Το πιο εμπορικό και ακμαίο λιμάνι της Ελλάδας, μαζί με αυτό της Σύρου, την εποχή των ιστιοφόρων έχασε το στοίχημα του εκσυγχρονισμού, αλλά κατάφερε να διασώσει την ιδιαίτερη φυσιογνωμία του, παραμένοντας ένας τόπος ποτισμένος με ιστορία και την αρχοντιά της ναυτικής του παράδοσης.
Το Γαλαξίδι χαρακτηρίστηκε διατηρητέο το 1978. Μια παλιά, ένδοξη ναυτική πολιτεία μετατράπηκε έτσι σε σύγχρονο παραδοσιακό οικισμό, προσανατολισμένο στον ήπιο τουρισμό. Σύνδεσμός τους, τα αρχοντικά και τα καντούνια, που διατηρήθηκαν σε μεγάλο βαθμό αναλλοίωτα στο πέρασμα δεκαετιών και αιώνων, γύρω από τα δύο λιμανάκια του.
ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΡΧΟΝΤΙΚΑ
Η Αυστραλή γιατρός Νικόλ έρχεται για τέταρτη φορά στο Γαλαξίδι. «Σε αιχμαλωτίζει με την αισθητική και την ησυχία του», μας λέει. Μαζί της μοιάζουν να συμφωνούν Γάλλοι κυρίως και κάποιοι Γερμανοί τουρίστες, που βρίσκονται εδώ εκτός τουριστικής σεζόν.
Η κοσμοπολίτικη αυλή του παλιού ξενοδοχείου «Γανυμήδης» είναι γεμάτη ακόμη και εκτός εποχής, με Ευρωπαίους κατά κύριο λόγο, που αναζητούν την ιστορία και την αισθητική της χώρας μας συνδυάζοντας Δελφούς και Γαλαξίδι.
Επιστροφή στο λιμανάκι για φαγητό, κατηφορίζοντας το καντούνι του Αη Νικόλα, ενώ σαν θαύμα προκύπτει απογευματινός καφές στο νεοκλασικό που ζήλευα το πρωί.
Μαζί του γλυκό του κουταλιού από τη Ρωξάνη Λημνιού, φωτογραφίες προγόνων, όμορφα πλεκτά με βελονάκι, ζωγραφισμένες από τον σύζυγό της Αρη καμάρες παραθύρων, πέρασμα στην αρχοντιά και στη γοητεία μιας άλλης εποχής.
Το κέικ πορτοκαλιού της Στέλλας Σεντούκα θα μας φέρει απέναντι σε ένα άλλο, εξαιρετικά αναπαλαιωμένο αρχοντικό. Δεν συνιστώ να αρχίσετε να χτυπάτε κουδούνια ή ρόπτρα στις εξώπορτες, αλλά πραγματικά αξίζει να βρεθεί κανείς στο εσωτερικό διατηρητέων αρχοντικών.
Οι Γαλαξιδιώτες ναυτικοί έβαφαν τα πατώματά τους πάντα με χρώμα πλαστικό, αυτό που είχε περισσέψει από τα καράβια, ενώ το «αβέρτο», ο επάνω όροφος στα σπίτια, ήταν ενιαίο, χωρίς τοίχους, για να απλώνουν και να ράβουν τα πανιά· στοιχεία της γαλαξιδιώτικης αισθητικής, που κάθε προσεκτική αναπαλαίωση συντηρεί και διαιωνίζει.
Αλλο γοητευτικό στοιχείο, το τμήμα βράχου που βρίσκεται ενσωματωμένο στο κατώι αρκετών παλιών αρχοντικών. Σύγχρονες ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις άλλοτε τον εντάσσουν στο μπάνιο και άλλες φορές στο διάκοσμο του ξενώνα, στον οποίο διαμορφώνονται πλέον πολλά παλιά κατώγια.
ΒΟΛΤΕΣ ΣΤΟΝ ΧΗΡΟΛΑΚΑ
Απογευματινή βόλτα με ποδήλατο και γνωριμία με τον Χηρόλακα, το δεύτερο λιμανάκι της Ακτής Οιάνθης. Στο αρχοντικό της λαογράφου Ροδούλας Σταθάκη-Κούμαρη νιώθεις σαν σε ταινία εποχής, χάνεσαι στα λόγια της για το Γαλαξίδι, αλλά και στην όλη ατμόσφαιρα ενός σπιτιού που αγαπάει τα βιβλία και τις γάτες.
Παρατηρούμε απέναντι τα διαφορετικά δείγματα γαλαξιδιώτικης αρχιτεκτονικής, όπως το παλιό «Σιδηροπουλέικο» και ένα σπίτι θεμελιωμένο πάνω στα τείχη του αρχαίου «Χαλείου». Ετσι ονομαζόταν το Γαλαξίδι στην αρχαιότητα και η ναυτική του ταυτότητα χάνεται πίσω στα βάθη της Ιστορίας.
Σημείο αναφοράς για τον ταξιδιώτη στον Χηρόλακα, το παλιό διατηρητέο Λιοτρίβι. Το μπαλκόνι του, πραγματικά πάνω στη θάλασσα, προσφέρει καφέ, φαγητό και μια πολύ νησιώτικη αίσθηση. Δεν είναι τυχαίο, καθώς όλο το Γαλαξίδι, «μέχρι το 1963 που τελείωσε ο δρόμος Ιτέας – Ναυπάκτου, έμεινε ήσυχο και γραφικό, γιατί η κύρια σύνδεσή του ήταν οι θαλάσσιοι δρόμοι.
Ετσι, χωρίς να είναι νησί, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα νησιώτικη και έναν χαρακτήρα δικό του», γράφει η Ροδούλα Σταθάκη. Ενας τόπος ζεστός, ακόμη και το χειμώνα κάθεσαι άνετα έξω μόλις ξεπροβάλει για λίγο ο ήλιος, γι’ αυτό άλλωστε ενδείκνυται για απόδραση χειμερινή δίπλα στη θάλασσα.
Το Λιοτρίβι στεγάζει και τα έργα του ιδιοκτήτη του και ζωγράφου Γιώργου Μηνά. «Εχουμε αφήσει τις δουλειές μας στην Αθήνα και κάνουμε εδώ τους θεματοφύλακες! Να μην έρθουν οι Γερμανοί και μας τα πάρουν για ένα κομμάτι ψωμί», λέει η αδελφή του τελευταίου, Μίνα, δίνοντας μια άλλη διάσταση της τουριστικής ενασχόλησης με τον τόπο και τις ιδιοκτησίες του.
ΚΑΘΑΡΟΣ ΑΕΡΑΣ ΚΑΙ ΣΠΙΤΙΚΟ ΠΡΩΙΝΟ
Η νυχτερινή ζωή του Γαλαξιδίου ενδείκνυται για φαγητό και χαλαρό ποτάκι σε ένα από τα μαγαζιά του πρώτου λιμανιού. Αν ξαφνικά θελήσετε κάτι πιο έντονο, θυμίζουμε πως η Αράχωβα βρίσκεται μισή ώρα μακριά. Απλώς το ξέφρενο ξενύχτι δεν ταιριάζει με την ηρεμία του Γαλαξιδίου.
Περισσότερο του πάει μια πρωινή βόλτα στην Πέρα Πάντα: από τη μια η θάλασσα, από την άλλη πεύκα και βαθιές τονωτικές εισπνοές καθαρού αέρα. Ποιος είπε, άλλωστε, πως το Γαλαξίδι δεν είναι μια ρομαντική, νοσταλγική πολίχνη; Με τους αργούς, ήρεμους ρυθμούς αλλοτινών εποχών;
Στα λιγοστά μαγαζιά θα βρείτε κάτι για ενθύμιο, αλλά αποκλείεται να παρασυρθείτε σε πάρτι καταναλωτισμού. Πιο πιθανό είναι να γυρίσετε πίσω με διαφορετικές γεύσεις σπιτικής μαρμελάδας. Μια πρώτη δοκιμή θα κάνετε σε όποιον ξενώνα κι αν μείνετε.
Το πλουσιοπάροχο ελληνικό πρωινό που καθιερώθηκε από τον «Γανυμήδη» και τον πρώτο Ιταλό ιδιοκτήτη του Βruno έχει πλέον γίνει κανόνας σε όλα τα καταλύματα, που είναι μικρές οικογενειακές προσπάθειες, με όλη τη φροντίδα που εμπεριέχουν. Αμφιβάλλω αν υπάρχει ξενοδοχείο ή ξενώνας χωρίς χειροποίητες μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού ή πίτες, σπιτικά αυγά και κέικ.
Ενα διήμερο είναι αρκετό για να σε κερδίσει το Γαλαξίδι, να σε χαλαρώσει και να σε βάλει στους ρυθμούς του. Ενας τόπος με έντονη αίσθηση ταυτότητας, που, ακριβώς όπως λένε οι Γαλαξιδιώτες, «μιλάει με τη σιωπή του».
Το καρπούζι (επιστημονική ονομασία.: Κίτρουλλος ο εριώδης, Citrullus lanatus) είναι ένα φρούτο το οποίο προέρχεται από τη νότια Αφρική. Οι ποικιλίες που καταναλώνονται σήμερα μπορούν να φτάσουν σε βάρος αρκετά κιλά.
Το καρπούζι είναι ένα καλοκαιρινό φρούτο που μας αρέσει να το τρώμε παγωμένο. Ωστόσο σε αυτό το βίντεο θα δείτε πώς μπορεί να γίνει και ένα εξαιρετικό φαγητό στον… φούρνο!
Ναι καλά ακούσατε υπάρχουν συνταγές οι οποίες μας προτείνουν μια πολύ διαφορετική εκδοχή του αγαπημένου καλοκαιρινού φρούτου… ψητό!
Δείτε το σχετικό βίντεο και είμαστε σίγουροι πώς θα εντυπωσιαστείτε με τα αποτελέσματα που μας προτείνει το κανάλι του Youtube Cooking Light.
Το γύρο του κόσμου κάνει το βίντεο με πρωταγωνιστή ένα νεαρό μαθητή που έπεσε θύμα bullying εν ώρα μαθήματος από άλλους συνομήλικούς του.
Ειδικότερα, όπως φαίνεται και στο βίντεο, δύο μαθητές χτυπούν το άτυχο αγόρι το οποίο σε πρώτη φάση τους αγνοεί θέλοντας να παρακολουθήσει το μάθημά του. Ωστόσο, τα χτυπήματα συνεχίζονται και ο νεαρός Τζαμαϊκανός δεν καταφέρνει να συγκρατήσει τα νεύρα του.
Διαφημιστική εταιρεία στο Ισραήλ στο πλαίσιο προώθησης ξυριστικής μηχανής έφτιαξε ένα βίντεο, στο οποίο ακολουθεί τις πραγματικές στιγμές που ζει ένας άνδρας όταν ξυρίζει το μούσι του μετά από 14 χρόνια.
Αρχικά πηγαίνει στο μαγαζί που δουλεύουν η μητέρα του και η δίδυμη αδελφή του, οι οποίες δυσκολεύονται να το αναγνωρίσουν και ακόμα πιο αστεία είναι η στιγμή με τον πατέρα του. Φυσικά καλύτερες όλων είναι οι καταγραφές με τα παιδιά και τη σύζυγο του, η οποία τον φιλάει και του λέει «αισθάνομαι ότι σε απατάω»…
Έχετε αναρωτηθεί πώς είναι η ζωή στο Πακιστάν; Πώς περνάνε την μέρα τους οι άνθωποι εκεί και πόσο πολύ διαφέρει από άλλες περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες;
Δείτε 20 φωτογραφικά καρέ που μας δίνουν μια γεύση από την καθημερινότητα των ανθρώπων στο Πακιστάν.
Το γκέτο (ghetto) είναι μία περιοχή όπου άνθρωποι συγκεκριμένης εθνικότητας ή θρησκείας ή άλλου κοινού γνωρίσματος ζουν ομαδικά, εθελοντικά ή υποχρεωτικά, σε ήπια ή έντονη απομόνωση.
Στην εποχή μας γκέτο υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, κυρίως στις μεγάλες πόλεις. Στις περιοχές αυτές συνήθως διαμένουν οι μειονότητες (άτομα διαφορετικής εθνικότητας, φυλής ή και θρησκείας από αυτή που επικρατεί).
Σε όλα τα γκέτο υπάρχει μεγαλύτερη διαφορετικότητα σε τομείς όπως η ένδυση και ο τρόπος ζωής. Στην φωτογραφική συλλογή θα δούμε 15 καταστάσεις που μόνο σε γκέτο μπορεί να της πετύχεις.
Οι ξέγνοιαστες καλοκαιρινές ημέρες. Είναι το βασικό υλικό των παιδικών αναμνήσεων· υπέροχα ανέμελα απογεύματα αδιαπραγμάτευτης ελευθερίας, παιχνίδια στον ήλιο με τους φίλους, τα μαθήματα και το σχολείο να μοιάζουν χαμένα σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.
Όμως για εκατομμύρια μαθήτριες στην Αίγυπτο, αυτή η εποχή του χρόνου συνδέεται με κάτι πολύ σκοτεινό: την έναρξη της περιόδου ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων (female genital mutilation – FGM).
Η Mona Mohamed ήταν δέκα ετών όταν υπέστη τη δοκιμασία αυτή – που αποκαλείται επίσης γυναικεία περιτομή, μια ζεστή καλοκαιρινή ημέρα στο χωριό της στην Αίγυπτο.
«Ήμουν τρομοκρατημένη», αφηγείται στο CNN, «με κρατούσαν στο πάτωμα, η μαμά μου από το ένα χέρι και η γιαγιά μου από το άλλο».
Την ώρα που το 10χρονο κορίτσι προσπαθούσε να απελευθερωθεί από τον κλοιό των αγαπημένων της προσώπων στο πάτωμα του σαλονιού, ένας γιατρός της έκανε ένεση με αναισθητικό. Η Mona θυμάται πως της έδωσαν να μασά μία τσίχλα μέχρι που τελικά κοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε συνειδητοποίησε πως είχε ακρωτηριαστεί.
Αίγυπτος: Η «πρωτεύουσα» του FGM
Ιστορίες σαν της Mona δεν είναι σπάνιες στην Αίγυπτο, όπου το «κόψιμο» των γυναικείων γεννητικών οργάνων θεωρείται το βάρβαρο τελετουργικό της ωρίμανσης των κοριτσιών από την εποχή των φαραώ.
Μεταξύ των 125 εκατομμυρίων κοριτσιών που είναι σήμερα εν ζωή και έχουν υποβληθεί σε αυτή την απάνθρωπη διαδικασία, ένα στα τέσσερα ζουν στην Αίγυπτο, αριθμός μεγαλύτερος από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Το 92% των παντρεμένων γυναικών στην Αίγυπτο ηλικίας από 15 έως 49 ετών έχει υποστεί ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων, σύμφωνα με κυβερνητική έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Μάιο. Ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί ελαφρώς από το 97% που ήταν το 2000, αλλά η βασανιστική και επικίνδυνη αυτή πρακτική εξακολουθεί να θεωρείται κανόνας.
Τα περισσότερα κορίτσια υφίστανται τον ακρωτηριασμό σε ηλικία από 9 έως 12 ετών και οι «επεμβάσεις»- αν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έτσι- γίνονται κατά τη διάρκεια των διακοπών του καλοκαιριού ούτως ώστε τα κορίτσια να αναρρώσουν στο σπίτι τους.
Ο ΟΗΕ τονίζει πως δεν υπάρχει κανένα ιατρικό όφελος από τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων. Αντίθετα μπορεί να προκαλέσει σωματικά και συναισθηματικά τραύματα που βασανίζουν τα κορίτσια για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
«Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», καταγγέλλει ο Jaime Nadal-Roig, εκπρόσωπος του Οργανισμού στο Κάιρο. «Δεν προσθέτει τίποτα στη ζωή των κοριτσιών και δεν υπάρχει καμία ιατρική ή θρησκευτική βάση για τη διαδικασία αυτή».
Παράδοση
Η πιο κοινή διαδικασία ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων στην Αίγυπτο είναι ο τύπος Ι, δηλαδή η μερική ή ολική αφαίρεση της κλειτορίδας. Αυτό που υπέστησαν η Mona Mohamed και οι μεγαλύτερες αδελφές της πριν από χρόνια.
Σε σύγκριση με τις αδελφές της, η Mona ήταν τυχερή, από την άποψη πως αυτός που της ακρωτηρίασε τα γεννητικά όργανα ήταν γιατρός. Οι αδελφές της έπεσαν στα χέρια μιας γυναίκας που αποκαλείται παραδοσιακά μαμή- δεν είναι γιατρός προφανώς- η οποία τις έκοψε με τη λάμα ξυραφιού και έριξε στις πληγές του χώμα για να σταματήσει την αιμορραγία.
Η 47χρονη σήμερα Mona θυμάται να ρωτά τη μαμά της γιατί ήταν τόσο σημαντική η γυναικεία περιτομή. «Συνήθως τα κορίτσια στην ηλικία σου αρχίζουν να διεγείρονται και η επέμβαση το αντιμετωπίζει αυτό», της απάντησε.
Ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων είναι παράνομος στην Αίγυπτο από το 2008 αλλά η πρακτική παραμένει γραμμένη στο DNA της αιγυπτιακής κοινωνίας, όπου πολλοί θεωρούν τον ακρωτηριασμό μέθοδο «ανγοποίησης» του κοριτσιού ώστε να μπορέσει να παντρευτεί.
«Συνηθιζόταν να γίνεται κι ένα πάρτι για ένα κορίτσι μετά τον ακρωτηριασμό του, για να γιορτάσουν και να ανταλλάξουν δώρα», εξηγεί ο Nadal-Roig. «Έτσι για να πει κάποιος ‘αυτό είναι έγκλημα, είναι αμαρτία, δεν επιτρέπεται από τη θρησκεία’ θα πρέπει να βρεθεί απέναντι σε πολλές πεποιθήσεις ριζωμένες και κοινωνικές νόρμες».
Σημάδια προόδου
Πρόοδος ωστόσο καταγράφεται: Το ποσοστό των κοριτσιών 15-17 ετών που υπέστησαν αυτή τη βάρβαρη διαδικασία έπεσε από το 74,4% το 2008 στο 61% το 2014- ένα σαφές σημάδι πως η προσπάθεια να εξαλειφθεί η πρακτική αυτή έχει κάποιο αποτέλεσμα.
Η Αίγυπτος ανακοίνωσε προ καιρού σχέδιο για τον περιορισμό του FGM κατά 10-15% στην επόμενη 5ετία. Αν αυτό επιτευχθεί θα είναι η πρώτη φορά σε διάστημα δεκαετιών που οι γυναίκες που έχουν γλιτώσει θα είναι περισσότερες από εκείνες που έχουν ακρωτηριαστεί.
«Είναι ένα φιλόδοξο σχέδιο αλλά τώρα πιστεύω πως το πολιτικό κλίμα είναι υποστηρικτικό και μπορούμε να πετύχουμε το στόχο μας», δηλώνει η Vivian Fouad, επικεφαλής του Νational Population Council που ηγείται της προσπάθειας εξάλειψης του FGM. «Για χρόνια ήμαστε στην άμυνα, τώρα περάσαμε στην επίθεση».
Η μάχη να εκλείψει ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων στην Αίγυπτο εκτυλίσσεται παράλληλα σε πολλά μέτωπα, από τα δικαστήρια ως τους χώρους λατρείας και τους δρόμους.
Τον Ιανουάριο ένας γιατρός καταδικάστηκε αντιμετωπίζοντας κατηγορίες σχετικά με τον ακρωτηριασμό ενός κοριτσιού- η πρώτη τέτοια καταδίκη που καταγράφεται μετά την απαγόρευση δια νόμου του FGM το 2008.
Η ετυμηγορία ήταν μια νίκη της εκστρατείας κατά του FGM αλλά η Fouad επισημαίνει πως πολλοί γιατροί εξακολουθούν να είναι πρόθυμοι να πάρουν λεφτά από οικογένειες για να ακρωτηριάσουν τα κορίτσια τους και να παραβλέψουν το νόμο.
«Είναι ένα καλό εισόδημα για τους γιατρούς», εξηγεί, «και ορισμένοι έχουν κοινωνικό και πολιτισμικό background που στηρίζει τον ακρωτηριασμό». Η ίδια προσδιορίζει τη μάχη κατά της γυναικείας περιτομής ως μάχη για τη μεσαία τάξη.
«Αν οι γιατροί, οι δικαστές, οι δάσκαλοι υποστηρίζουν τον ακρωτηριασμό, πώς θα μπορέσουμε να πείσουμε τις φτωχότερες γυναίκες να μην τον κάνουν;» διερωτάται.
Οι πολέμιοι του FGM προσπαθούν παράλληλα να πείσουν τοπικούς θρησκευτικούς ηγέτες να σταματήσουν να κηρύσσουν υπέρ των υποτιθέμενων ωφελειών του ακρωτηριασμού για τις μητέρας. Συχνά αυτό είναι πολύ δύσκολο στη χώρα όπου περισσότερες από τις μισές γυναίκες ακόμα πιστεύουν, λανθασμένα, πως ο ακρωτηριασμός είναι απαίτηση της θρησκείας.
«Πρέπει να πείσεις τους ανθρώπους να μην το κάνουν αυτό στις κόρες τους», τονίζει η επικεφαλής του προγράμματος UNFPA, Germain Haddad. «Πρέπει να δουλέψεις πάνω στις πεποιθήσεις τους». Στην κατεύθυνση αυτή το UNFPA έχει προσλάβει μια θεατρική ομάδα που παρουσιάζει σκετσάκια και δρώμενα στους δρόμους πολλών κοινοτήτων σε όλη τη χώρα με στόχο να ενσταλάξουν τον σπόρο της αμφιβολίας για το αν και πόσο πραγματικά απαραίτητος είναι ο ακρωτηριασμός.
«Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι ντροπαλοί», προσθέτει η Haddad, «όταν κάναμε σεμινάρια για τον FGM ήταν πολύ δύσκολο να μπουν στη διαδικασία να απευθύνουν ερωτήσεις. Αυτά τα μικρά θεατρικά βοηθούν στο να σπάσει ο πάγος και τότε ως δια μαγείας όλα είναι πιο εύκολα. Και οι γυναίκες μπορούν να δουν με τρόπο κωμικό πως ο FGM είναι γελοίος».
«Μισώ τον άνδρα που μου το έκανε αυτό»
Ο αγώνας όμως παραμένει δύσκολος. Περίπου έξι στις δέκα γυναίκες πιστεύουν πως η πρακτική του ακρωτηριασμού θα πρέπει να συνεχίσει να εφαρμόζεται, σύμφωνα με πρόσφατη κυβερνητική έκθεση.
«Είναι η παράδοση, δεν υπάρχει διαφυγή», λέει η Sarah Abulaziz Mohamed, που υπέστη τον ακρωτηριασμό στα 12 χρόνια της στο Μansour.«Πλήγωσε την αξιοπρέπειά μου, ήμουν αναγκασμένη να το κάνω αυτό ενώ δεν ήθελα, μισώ τον άνδρα που μου το έκανε αυτό».
Η Sarah είναι τώρα 40 χρονών και έχει δύο μικρές κόρες. Λέει πως ο FGM της προκάλεσε ψυχολογικά τραύματα εφ’ όρου ζωής αλλά της δίδαξε κι ένα πολύτιμο μάθημα. «Δεν θα το έκανα ποτέ και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες στις κόρες μου. Μέχρι σήμερα ακόμα πονάω. Ό,τι έφυγε, έφυγε… το κομμάτι μου αυτό δεν μπορεί ποτέ να μου επιστραφεί».
