Το να ζεις μόνος στα μεγαλύτερα χρόνια σου μπορεί αρχικά να φαίνεται τρομακτικό, αλλά προσφέρει επίσης μια πολύτιμη ευκαιρία να επανασυνδεθείς με τον εαυτό σου, να δημιουργήσεις νέες συνήθειες και να βελτιώσεις τη σωματική, συναισθηματική και πνευματική σου υγεία.

Η μοναχικότητα δεν σημαίνει απομόνωση, ούτε σημαίνει πως πρέπει να εγκαταλείψεις τη χαρά ή τον σκοπό.

Με μερικές μόνο συνειδητές αλλαγές κάθε μέρα, αυτό το στάδιο της ζωής μπορεί να γίνει μια περίοδος γαλήνης, ολοκλήρωσης και προσωπικής ανάπτυξης.

Ακολουθούν τέσσερις ουσιαστικές πρακτικές που θα σε βοηθήσουν να παραμείνεις θετικός, υγιής και ψυχικά ανθεκτικός.

4 Απλές Συνήθειες για μια Χαρούμενη, Υγιή και Δυνατή Ψυχικά Ζωή

1. Δημιούργησε μια Ουσιαστική Καθημερινή Ρουτίνα

Όταν κανένας άλλος δεν καθορίζει το πρόγραμμά σου, οι μέρες μπορούν να μοιάζουν ίδιες. Μια οργανωμένη ρουτίνα μπορεί να επαναφέρει τη σαφήνεια, την εστίαση και την αίσθηση προσανατολισμού.

• Ξύπνα την ίδια ώρα καθημερινά, ακόμα και αν δεν έχεις ραντεβού.

• Ντύσου σαν να πρόκειται να βγεις έξω, ακόμα και αν μένεις μέσα.

• Προγραμμάτισε δραστηριότητες με σκοπό: διάβασμα, κηπουρική, περίπατο, μαγειρική ή απόλαυσε ένα όμορφο πρωινό.

• Σηματοδότησε την αρχή και το τέλος της ημέρας σου με ήρεμες συνήθειες, όπως ένα φλιτζάνι τσάι, χαλαρή μουσική ή ημερολόγιο.

Συμβουλή: Μην υποτιμάς ποτέ τη δύναμη της συνέπειας. Οι καθημερινές συνήθειες μπορούν να βελτιώσουν τον ύπνο σου, να μειώσουν το άγχος και να κρατήσουν το μυαλό σου σε εγρήγορση.

2. Βάλε Απαλή Κίνηση στην Ημέρα σου

Η ακινησία όχι μόνο εξασθενεί το σώμα αλλά μειώνει και τη διάθεσή σου. Δεν χρειάζεσαι έντονες προπονήσεις—ακόμα και λίγη κίνηση καθημερινά κάνει μεγάλη διαφορά.

• Περπάτησε μέσα στο σπίτι ή βγες έξω για λίγο καθαρό αέρα.

• Κάνε ελαφρές διατάσεις ενώ βλέπεις τηλεόραση ή περιμένεις το φαγητό σου.

• Πρακτική άσκηση: σήκω και κάτσε σε μια καρέκλα για να διατηρήσεις δυνατά τα πόδια σου.

• Βάλε μουσική και χόρεψε ελεύθερα, απλά για τη χαρά της κίνησης.

Συμβουλή: Δοκίμασε να γυμνάζεσαι την ίδια ώρα κάθε μέρα. Μια σταθερή ρουτίνα σε κρατά συνεπή και με κίνητρο.

3. Καλλιέργησε Καθημερινές Επαφές

Η αντιμετώπιση της συναισθηματικής μοναξιάς δεν απαιτεί να είσαι συνέχεια με κόσμο—αρκούν σύντομες αλλά ουσιαστικές αλληλεπιδράσεις.

• Κάλεσε έναν φίλο ή μέλος της οικογένειας.

• Χαιρέτησε με ειλικρίνεια έναν γείτονα.

• Γράψου σε μια κοινότητα ή δραστηριότητα στο διαδίκτυο.

• Προσφέρσου εθελοντικά ή ασχολήσου με κάτι που σε εμπνέει.

Συμβουλή: Κάθε γνήσια αλληλεπίδραση, όσο σύντομη κι αν είναι, επιβεβαιώνει τη θέση σου στον κόσμο. Η ανοιχτότητα στις σχέσεις ενισχύει τη συναισθηματική υγεία και μειώνει τα αισθήματα απομόνωσης.

4. Ανακάλυψε έναν Νέο Σκοπό

Μετά τη συνταξιοδότηση ή όταν δεν έχεις πλέον ρόλους φροντίδας, είναι φυσιολογικό να νιώθεις ότι έχασες την αίσθηση της χρησιμότητας. Ο σκοπός όμως δεν εξαφανίζεται—απλώς εξελίσσεται.

• Γράψε την ιστορία της ζωής σου ή γράμματα προς αγαπημένα πρόσωπα.

• Φρόντισε μερικά φυτά ή δημιούργησε έναν μικρό κήπο.

• Δοκίμασε ένα νέο χόμπι: ζωγραφική, μαγειρική ή μουσική.

• Υποστήριξε άλλους που ίσως νιώθουν κι αυτοί μόνοι.

Συμβουλή: Το μέγεθος των πράξεων δεν έχει σημασία—σημασία έχει να κάνεις κάτι που δίνει νόημα στις μέρες σου. Το να έχεις έναν λόγο να σηκώνεσαι από το κρεβάτι τροφοδοτεί τη συναισθηματική και πνευματική σου ενέργεια.

Τελική Σκέψη: Η Μοναξιά δεν σε Καθορίζει—Οι Επιλογές σου το Κάνουν

Το να ζεις μόνος δεν σημαίνει πως είσαι μόνος. Μέσα από συνειδητές δράσεις μπορείς να μεταμορφώσεις αυτό το κεφάλαιο σε περίοδο γαλήνης, σκοπού και αυτογνωσίας. Μη περιμένεις δύσκολες στιγμές για να κάνεις αλλαγές—κάθε μέρα είναι ευκαιρία να φροντίσεις τον εαυτό σου, να απολαύσεις τη συντροφιά σου και να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι.

Ο χυμός λεμονιού στο τηγάνισμα  έχει πολλά εκπληκτικά οφέλη που πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν:

Δεν πιτσιλίζει το λάδι 

Ο χυμός λεμονιού περιέχει κιτρικό οξύ, το οποίο μειώνει την επιφανειακή τάση του λαδιού.

Αυτό βοηθά στην αποφυγή υπερβολικού πιτσιλίσματος, και έτσι το τηγάνισμα είναι ασφαλέστερο και καθαρότερο.

Μειώνει τις δυσάρεστες οσμές

Το τηγάνισμα ψαριών ή φαγητά με έντονη μυρωδιά μπορεί να αφήσουν παρατεταμένες οσμές.

Μερικές σταγόνες από το χυμό  λεμονιού βοηθούν στην εξουδετέρωση των δυσάρεστων οσμών.

Ενισχύει την τραγανότητα των τηγανητών φαγητών 🍗

Η οξύτητα στο λεμόνι εξισορροπεί το pH του λαδιού, επιτρέποντας στα φαγητά να τηγανίζονται πιο ομοιόμορφα και να αποκτούν μια τραγανή και χρυσαφένια υφή.

Διατηρεί το λάδι πιο φρέσκο ​​για περισσότερο καιρό ♻️

Ο χυμός λεμονιού βοηθά στην επιβράδυνση της οξείδωσης του λαδιού, εμποδίζοντάς το να μαυρίσει και να ταγγίσει γρήγορα.Αυτό σημαίνει ότι μπορείτε να επαναχρησιμοποιήσετε το λάδι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα χωρίς να γίνει ανθυγιεινό.

 Βελτιώνει τη γεύση των τηγανητών φαγητών 🍽️

Το λεμόνι προσθέτει ένα λεπτό πικάντικο άρωμα που ενισχύει τη γεύση των τηγανητών πιάτων.

Ιδιαίτερα χρήσιμο όταν τηγανίζετε ψάρια, κοτόπουλο ή λαχανικά.

Αυτό το απλό κόλπο με λεμόνι κάνει το τηγάνισμα πιο ασφαλές, πιο νόστιμο και λιγότερο ακατάστατο.

Δοκιμάστε το την επόμενη φορά που θα μαγειρέψετε.  Θα θέλατε περισσότερα έξυπνα κόλπα για το μαγείρεμα;

Η Ζωή Λάσκαρη, από τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου, έγινε διάσημη αφού κέρδισε τον τίτλο της Σταρ Ελλάς το 1959 σε ηλικία 18 ετών.

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία της ήταν η ταινία «Κατήφορος» (1961), σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη. Η ταινία αυτή, που θεωρήθηκε τολμηρή για την εποχή της, σημείωσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και καθιέρωσε τη Λάσκαρη ως πρωταγωνίστρια.

Ο ρόλος μάλιστα είχε αρχικά προταθεί στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, η οποία τον αρνήθηκε. Η επιτυχία του «Κατήφορου» και άλλων ταινιών όπως «Νόμος 4000», «Μερικοί το προτιμούν κρύο» και «Στεφανία» καθιέρωσε τη Ζωή Λάσκαρη ως ένα από τα λαμπρότερα αστέρια της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου​.

Η Ζωή Λάσκαρη δεν γιόρταζε ποτέ τα Χριστούγεννα, κάτι που συνδεόταν με τις τραγικές απώλειες της παιδικής της ηλικίας. Ο πατέρας της, Κωνσταντίνος, σκοτώθηκε στον Εμφύλιο όταν εκείνη ήταν μόλις 8 μηνών, ενώ η μητέρα της πέθανε όταν η Ζωή ήταν 7 ετών. Η ηθοποιός μεγάλωσε με τον παππού και τη γιαγιά της σε ένα σπίτι που είχε διαρκώς πένθος, χωρίς στολισμένα δέντρα ή εορταστική ατμόσφαιρα. Όπως είχε δηλώσει, δεν αγάπησε ποτέ τα Χριστούγεννα, καθώς δεν είχε βιώσει την χαρά αυτών των ημερών κατά την παιδική της ηλικία.

Η Ζωή Λάσκαρη στα καλλιστεία του 1959 στα Αστέρια της Γλυφάδας

«Ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον εμφύλιο. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν επτά χρονών. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει», είχε πει η σπουδαία ηθοποιός που έφυγε από τη ζωή το 2007.

«Στο σπίτι μας, από την ώρα που πέθαναν η μάνα μου, ο πατέρας μου και ο θείος μου είχαμε μόνιμο πένθος, απαγορευόταν το ραδιόφωνο, η γιαγιά μου ήταν ντυμένη στα μαύρα, δεν είχα ποτέ χριστουγεννιάτικο δέντρο… Δεν με ενδιαφέρουν τα Χριστούγεννα, δεν τα θέλω, στεναχωριέμαι, δεν έχω καλές μνήμες. Όταν έκανα τα παιδιά μου, κι έπρεπε να στολίσω τα δέντρα, τα έκανα, αλλά δεν ήταν κάτι που πετούσα. Το έκανα για τα παιδιά μου με πολλή χαρά, αλλά μέχρι εκεί. Με θλίβουν τα Χριστούγεννα, δεν περνάω καλά, δεν με αφορούν», είχε πει σε άλλη συνέντευξη.

Παρά τις δυσκολίες, η Ζωή Λάσκαρη εξελίχθηκε σε μία από τις πιο λαμπερές και δυναμικές προσωπικότητες του ελληνικού κινηματογράφου, αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα της στην τέχνη.

Ζωή Λάσκαρη: Η στιγμή που την σημάδεψε και δεν γιόρταζε ποτέ τα Χριστούγεννα

Η Ζωή Λάσκαρη δεν γιόρταζε ποτέ τα Χριστούγεννα, αφού είχε “χάσει” τους γονείς της όταν εκείνη ήταν πολύ μικρή και δεν έζησε ποτέ γιορτινή ατμόσφαιρα στην παιδική της ηλικία.

Ειδικότερα, ο πατέρας της, Κωνσταντίνος, σκοτώθηκε στον Εμφύλιο, όταν εκείνη ήταν μόλις 8 μηνών, ενώ η μητέρα της πέθανε όταν η ηθοποιός ήταν 7 ετών και μεγάλωσε με τον παππού και τη γιαγιά της σε ένα σπίτι που είχε διαρκώς πένθος, χωρίς στολισμένα δέντρα ή εορταστική ατμόσφαιρα.

Όπως είχε εξομολογηθεί, δεν αγάπησε ποτέ τα Χριστούγεννα, καθώς δεν είχε βιώσει την χαρά αυτών των ημερών στην παιδική της ηλικία.

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια της Ζωής Λάσκαρη

Όπως χαρακτηριστικά είχε υπογραμμίσει «ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον εμφύλιο. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν επτά χρονών. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει».

Τα Χριστούγεννα προκαλούσαν θλίψη στη Ζωή Λάσκαρη

Και πρόσθεσε «στο σπίτι μας, από την ώρα που πέθαναν η μάνα μου, ο πατέρας μου και ο θείος μου, είχαμε μόνιμο πένθος, απαγορευόταν το ραδιόφωνο, η γιαγιά μου ήταν ντυμένη στα μαύρα, δεν είχα ποτέ χριστουγεννιάτικο δέντρο… Δεν με ενδιαφέρουν τα Χριστούγεννα, δεν τα θέλω, στεναχωριέμαι, δεν έχω καλές μνήμες. Όταν έκανα τα παιδιά μου, κι έπρεπε να στολίσω τα δέντρα, τα έκανα, αλλά δεν ήταν κάτι που πετούσα. Το έκανα για τα παιδιά μου με πολλή χαρά, αλλά μέχρι εκεί. Με θλίβουν τα Χριστούγεννα, δεν περνάω καλά, δεν με αφορούν».