Του κ. ΕΜΜ. ΜΙΚΡΟΓΙΑΝΝΑΚΗ
Καθηγητού Ιστορίας Πανεπιστημίου Αθηνών

Κρίσις είναι το αποτέλεσμα μιας κρισίμου καταστάσεως όχι το αίτιον. Το ρήμα κρίνω σημαίνει κυρίως ξεχωρίζω. Κρίσις είναι το ρήγμα που προκαλεί η αναταραχή, ο κοινωνικός σεισμός.

Όταν σε κοινωνία ανθρώπων, πολιτικά διαρθρωμένη, συσσωρεύεται ενέργεια, όταν ηλεκτρίζεται η ατμόσφαιρα, τότε, όσοι συνειδητοποιούν την κατάσταση ή τείνουν σε περαιτέρω όξυνση ή αναζητούν τρόπους διαχειρίσεως του ενεργειακού αποθεματικού. Η προσπάθεια θα καταλήξει σε δίλημμα που στην κλασσικώτερη του μορφή είναι: πόλεμος ή ειρήνη. Το δίλημμα το οποίον προβάλλει και ζητεί απάντηση μπορεί (αναλόγως των ταγών της πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας) να οδηγήσει σε διευθέτηση ειρηνική ή πολεμική σύρραξη.

Η κρισιμώτερη φάση ενός πολέμου είναι η προ της αρχής αυτού κατάσταση. Εδώ ζυγίζονται οι δυνάμεις, υλικές και ηθικές, των εμπολέμων, εδώ συνειδητοποιείται ότι από ένα ναι ή ένα όχι εξαρτάται η σωτηρία ή η απώλεια.

Ο ιστορικός Θουκυδίδης πολλαπλώς επαινούμενος σήμερον για πολλές αρετές του σε όλον τον κόσμο, είναι, ως πιστεύω, ο δεινότερος αναλυτής της εν γένει κρίσεως. Συνειδητοποιεί από την αρχή το μέγεθος του πολέμου (magnitudo belli) που τείνει να ξεσπάσει, παρακολουθεί την όξυνση της εντάσεως, αναλύει με απαράμιλλες δημηγορίες αντιπάλων τις δρώσες δυνάμεις στην ιστορία και, όταν εισέλθει πλέον στον πόλεμο, επισημαίνει επί μέρους κρίσιμες καταστάσεις που οδηγούν στην κορύφωση, σε κάποιο ισχυρό πλήγμα που κρίνει τον πόλεμο, δηλ. αφήνει να φανεί ποιος  διαφαίνεται ως νικητής.

Ο Θουκυδίδης με ανέφικτη διεισδυτικότητα επεσήμανε τα κομβικά σημεία όχι μόνον του ιδικού του πολέμου, του Πελοποννησιακού, αλλά κάθε πολεμικού γεγονότος.

Κομβικά είναι τα σημεία που χρειάζεται απόφαση. Έχω παρατηρήσει ότι τα κρίσιμα σημεία στην εξέλιξη ενός πολέμου είναι εκείνα που στην παραδεδομένη, αποδεκτή γενικώς γραμμή προβάλλεται ένα ΟΧΙ, κάποια ένταση που εκφράζεται ως διχασμός. Εδώ ο Θουκυδίδης επιθυμών να φωτίσει ακριβώς αυτά τα δύσλυτα σημεία παρενείρει τις δημηγορίες του, που είναι το αποκορύφωμα του ρητορικού και πολιτικού λόγου. Είναι 40 πλήρεις λόγοι, σύντομοι, πυκνοί και δυσνόητοι, που απαιτούν για την ερμηνεία τους φιλολογικό οπλισμό, άρτια ιστορική σκέψη και φιλοσοφική προδιάθεση. Ιδού μερικές περιπτώσεις όπου παραμερίζεται η στρατιωτική εμπειρία και ικανότητα και απαιτείται αποδοχή ένος ενός ΝΑΙ ή ενός ΟΧΙ: Σε μια δύναμη (π.χ. των Αθηνών) έρχεται να προστεθεί άλλη (των Κερκυραίων): Η αποδοχή των Κερκυραίων στην αθηναϊκή συμμαχία θα βλάψει τους Κορινθίους. Οι Αθηναίοι είναι ενώπιον ασυδωπήτου διλήμματος: να  δεχθούν ή όχι;

Άλλη περίπτωση!

Να σεβασθούν την ουδετερότητα των Μηλίων ή να ζητήσουν την ένταξή των στην Αθηναϊκή ναυτική αυτοκρατορία. Και από της πλευράς των Μηλίων το δίλημμα είναι ανάλογο! να αποδεχθούν τους Αθηναίους ή να αντισταθούν; Άλλο! να ανοίξομε μέτωπο στη Σικελία ή όχι;

Τον Μάϊο 2006 έγινε το Γ΄Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο για τον Θουκυδίδη από τον Δήμο Αλίμου με ειδικώτερο θέμα τις δημηγορίες του μεγάλου ιστορικού. Κορυφαίοι επιστήμονες από όλον τον κόσμο κατέθεσαν τις απόψεις των και οι εργασίες των εδημοσιεύθησαν σε μεγάλο τόμο. Ως Πρόεδρος του Συνεδρίου είχα την εξαιρετική ευθύνη της οργανώσεώς.

Στο Συνέδριο αυτό ανέπτυξα μια εντελώς νέα άποψη σε μια κολοσσιαία κρίση που αναφέρεται στη Λέσβο. Καίρια η σημασία της νήσου, ιδίως της Μυτιλήνης για την Αθηναϊκή ναυτική αυτοκρατορία του Αιγαίου. Αποστατεί η Λέσβος: Η αποστασία αυτή είναι πελώριο ρήγμα για την Αθήνα. Αλίσκεται στη συνέχεια η Μυτιλήνη και ανακτάται η Λέσβος. Ερώτημα  πώς θα αντιμετωπίσουν οι Αθηναίοι τους Μυτιληναίους; Δικαστές οι Αθηναίοι στην Πνύκα. Είναι η κυβέρνηση της πόλεως. Το πιο διευρυμένο υπουργικό συμβούλιο στον κόσμο. Ποιοι συμμετέχουν σ’ αυτό; Οι  βουλόμενοι. Και το πιο εντυπωσιακό από όλα! δεν έχει πρωθυπουργό.

Η κυβέρνηση αυτή του αθηναϊκού βίου, όχι της έμμεσης αλλά της άμεσης δημοκρατίας αποφασίζει να θανατωθούν όλοι οι άνδρες της Μυτιλήνης και να πωληθούν ως δούλοι γυναίκες και παιδιά. Αμέσως στέλλουν ένα πλοίο στη Μυτιλήνη με εντολή να εκτελεσθεί αμέσως η απόφαση. Το ίδιο όμως βράδυ οι Αθηναίοι λέγεται ότι μεταμελήθηκαν. Τους φάνηκε σκληρή η απόφαση. Και εζήτησαν επανεξέταση για την επομένη. Ο ιστορικός του πολέμου παραθέτει εκτενώς τα λεχθέντα κατ’ αυτήν την δεύτερη ημέρα. Δεν υπεισέρχομαι εδώ στην πιστότητα ή όχι των λεχθέντων. Σημασία έχει ότι η συνέλευση αυτή κατέληξε σε διαφορετική απόφαση επιεικέστερη της πρώτης. Οι Αθηναίοι έστειλαν αμέσως άλλο πλοίο να εμποδίσει την εκτέλεση της πρώτης αποφάσεως. Το δεύτερο πλοίο έφθασε «στο τσακ» και αυτό θεωρείται ως ένα από τα πιο εντυπωσιακά «ρεπορτάζ» της ιστορίας, πρόσφορο για κινηματογράφηση.

Στον τόμο του Συνεδρίου που κυκλοφορεί τώρα, έχω αναπτύξει μια ριζικά διάφορη άποψη που εγγίζει το μέγα θέμα της διαχειρίσεως του δέους. Είναι τόσο σημαντικός αυτός ο χειρισμός, ώστε ήδη στο ΄Ομηρο ο μήστωρ φόβοιο αποτελούσε χαρακτηριστικό κορυφαίο μεγάλου ηγέτου. Ο μήστωρ του δέους γνωρίζει να ενσπείρει τρόμο (να είναι τρομοκράτης) και να αποσείει ο ίδιος τον φόβο από τον εαυτό του για να έχει άδειαν.

Οι Αθηναίοι στην περίπτωση της Μυτιλήνης είχαν σκοπό να τρομοκρατήσουν τους Μυτιληναίους και να αποτρέψουν άλλες αποστασίες στο Αιγαίο. Κυρίως απέβλεπαν στην εκτέλεση των πρωταιτίων (των χιλίων που ξεχώρισαν). Αν άρχιζαν με τους χιλίους, θα είχαν αντίδραση. Και τί έπραξαν. Προέβαλαν το μείζον με την πρώτη απόφαση για να επιτύχουν το έλασσον. Η πρώτη απόφαση δεν ελήφθη για να εκτελεσθεί. ΄Ηταν απλώς προοίμιο της δεύτερης (της οριστικής), που εξετελέσθη. Οι Μυτιληναίοι δεν εσώθησαν συμπτωματικά. Υπήρξε μεθόδευση με την αντιμετώπιση σε δύο επίπεδα. Στην άποψή μου αυτή σημειωτέον βρήκα μεγάλο έρεισμα στον ιστορικό και γεωγράφο Στράβωνα, ο οποίος παρουσιάζει το δεύτερο πλοίο να φθάνει μία ολόκληρη ημέρα θάττον, δηλ. ενωρίτερα από κάποιο χρονικό σημείο που είχε ορισθεί η εκτέλεση.

Η θέση μου αυτή αναθεωρεί βεβαίως την κρατούσα περί Θουκυδίδου άποψη ως πιστου και αντικειμενικού αφηγητού, αλλά από την άλλη άποψη τον αναβιβάζει ως διδάσκαλο της πολιτικής και δεινό αναλυτή των κρίσεων. ΄Εχει πολύ μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην ενάσκηση της πολιτικής το να εμφανίζεται κάτι «ως από μηχανής» στο κρισιμώτερο σημείο.

Αλλά ο Θουκυδίδης δεν υποδεικνύει μόνον πώς θα αντιμετωπίσομε μερικώτερες κρίσεις. Είναι ο ιστορικός που στα 431 π.Χ. αντελήφθη βαθύτερα από κάθε άλλο ότι η Ελλάς μπορούσε να μεγαλουργήσει αλλά με ίσες πιθανότητες και να καταβαραθρωθεί. ΄Εσκυψε με πολύ ενδιαφέρον και την εμβρίθεια μεγάλου ιατρού να διαπιστώσει ποιες δυνάμεις δρουν και ενώ παρέχουν την ελπίδα θριάμβου και μεγαλείου αποδεικνύονται καταστροφικές από κακή εκτίμηση. Η Ελλάς από κακή εκτίμηση κυρίως πολιτειακής φύσεως έγινε ερειπιώνας.

Ενας λόγιος του 1^ου αι. π.Χ. ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, θα προτιμούσε να είχε λησμονηθεί αυτός ο πόλεμος που τόσο μας πικραίνει. Θα προτιμούσε να μη τον είχε αφηγηθεί ο Θουκυδίδης. Νεώτερος πολύ γνωστός ιστορικός και πολιτισμολόγος, ο Arnold Toynbee, θα μας πει ότι με τον Πελοποννησιακό πόλεμο έγινε κάτι χειρότερο  Η Ελλάς αυτοκτόνησε.

Κάτι παραπάνω! οι συνέπειες του αυτοχειριασμού εκδηλώθηκαν πολλούς αιώνες κατόπιν για να επαληθεύσει και εδώ ότι μια συμφορά ή ένα μεγάλο γεγονός υποθηκεύει το μέλλον και των απογόνων μας σε μεγάλη προοπτική του χρόνου. Η διαπίστωση αυτή επαυξάνει τις ευθύνες μας.

Η κορυφαία των επιστημών, η πολιτική, αυτό ακριβώς διδάσκει. Τί; Το ορθοτομείν εν καιρώ (εν κρισίμω καταστάσει).

Της Θένιας Παφραλίδου

Όταν η μητέρα της βρήκε έναν όγκο και ξεκίνησε την χημειοθεραπεία τον προηγούμενο μήνα, η 33 ετών στυλίστρια Sarah K, αποφάσισε πως πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό. Η μητέρα της Sarah, συγγραφέας και επιζών καρκίνου εδώ και 15 χρόνια, έβαψε τα μαλλιά της ροζ και τα κούρεψε σε μια εντυπωσιακή μοϊκάνα.

«Τα πηγαίνει περίφημα,» έγραψε η Sarah στο Reddit. «Βρήκε έναν όγκο στον ίδιο μαστό τον προηγούμενο μήνα και έχει προγραμματιστεί διπλή μαστεκτομή μετά το τέλος των χημειοθεραπειών. Σκέφτεται να καλύψει τις περιοχές όπου βρίσκονταν οι μαστοί πριν την αφαίρεση με τατουάζ, παρά να τα αναπλάσει, και πιστεύω πως θα δείχνουν τέλεια.»

Η χημειοθεραπεία επιτίθεται ραγδαία στα αναπτυσσόμενα καρκινικά κύτταρα, αλλά επιτίθεται επίσης και σε άλλα αναπτυσσόμενα κύτταρα του σώματος, όπως αυτά στις ρίζες των μαλλιών. Τα μαλλιά συνήθως πέφτουν μεταξύ δεύτερης και τέταρτης εβδομάδας από την έναρξη της θεραπείας.

γράφει ο  Χρίστος Χ. Λιάπης – Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών Αιγινήτειο Nοσοκομείο Αθηνών Tufts Medical Center, Boston Massachusetts

Για τον Υπουργό μας επί των Οικονομικών, κ. Γιάνη Βαρουφάκη σχεδίαζα ούτως ή άλλως να γράψω, ακόμη και αν δεν είχαν επισυμβεί οι τραγικές για τον κοινωνικό και οικονομικό μας ιστό συνέπειες του capital control, καθώς η περίπτωση του παθολογικού ναρκισσισμού του άπτεται της ιατρικής μου ιδιότητας, ενώ η εν γένει παρουσία του και οι πολιτικοί χειρισμοί του βρίθουν συμπεριφορικών στοιχείων που στοιχειοθετούν τη διάγνωση του Συνδρόμου της Ύβρεως, εμπίπτοντας στο ερευνητικό πεδίο στο οποίο συνεργάζομαι με την Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου του Tufts, και τον Καθηγητή Νασσίρ Γκέμι.

O τελευταίος είναι ο συγγραφέας του best seller «A first rate madness», στο οποίο πραγματεύεται τη διασύνδεση ανάμεσα στην ψυχιατρική παθολογία και την άσκηση εξουσίας σε υψηλό επίπεδο. Μαζί με τον Λόρδο Όουεν (πρώην Υπουργό Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Ψυχίατρο κατά σπουδές και εμπνευστή του σχεδίου Βάνς-Όουεν για την ειρήνη στην πρώην Γιουγκοσλαβία) που επίσης έχει καταγράψει σημαντικές εκδοτικές επιτυχίες με το «Σύνδρομο της Ύβρεως» και με το «Ασθενείς Ηγέτες στην Εξουσία», αποτελούν πρωτοπόρους στο καινοφανές διεπιστημονικό πεδίο της «πολιτικής ψυχιατρικής» και της «ψυχολογίας της ιστορίας».

Πρώτος ο Λόρδος Όουεν εισήγαγε στην ψυχιατρική νοσολογία, αλλά και στον χώρο των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών, μία καινούρια ψυχιατρική οντότητα που την ονόμασε «Σύνδρομο της Ύβρεως», δανειζόμενος τον όρο από την αρχαία ελληνική γραμματεία, όπου η υπέρβαση του μέτρου, η αλαζονεία και η περιφρόνηση για τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους ονομαζόταν Ύβρις, με συνέπεια την αγανάκτηση των θεών (Νέμεσις) οι οποίοι έστελναν την Τήσι για να θολώσει την κρίση του υβριστή και να τον οδηγήσει στην καταστροφή. Σύμφωνα με τα γραφόμενά του, αρκετοί ηγέτες όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά και ο Τόνυ Μπλερ και ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος -κατά τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου- πέσανε θύματα του συνδρόμου αυτού, το οποίο συνδέεται άμεσα με την άσκηση εξουσίας.

Οι εκφάνσεις και οι συνέπειες του συνδρόμου αυτού δεν περιορίζονται, μάλιστα, στον χώρο της πολιτικής αλλά επεκτείνονται και σε όλα τα πεδία άσκησης εξουσίας (π.χ. διοικητικής, στρατιωτικής ή οικονομικής) με την οικονομική κρίση που ταλανίζει τα τελευταία χρόνια την Ενωμένη Ευρώπη -και ιδιαίτερα τη χώρα μας, τις τελευταίες μάλιστα ημέρες με πρωτοφανούς τριτοκοσμικής εντάσεως εικόνες και ταλαιπωρίες- να παρουσιάζεται από τον Λόρδο Όουεν ως επακόλουθο της υβριστικής και αλαζονικής συμπεριφοράς και της μειωμένης επαφής με την πραγματικότητα αρκετών μεγαλοστελεχών, εκτελεστικών διευθυντών και διευθυνόντων συμβούλων των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Μια τέτοια προσέγγιση σίγουρα θα είχε αρκετό ενδιαφέρον αν, στα καθ” ημάς, επιχειρούσαμε να δούμε κατά πόσον οι πολιτικοί ηγέτες που οδήγησαν τη χώρα μας σε αυτόν τον κυκεώνα διεθνούς επαιτείας, λιτότητας και -τις τελευταίες ημέρες- κεφαλαιακής ασφυξίας, ήταν υπό την επήρεια του «Συνδρόμου της Ύβρεως»

Σίγουρα, πάντως, ο κ. Βαρουφάκης αποτελεί έναν πολιτικό ο οποίος υπερπληρεί τα διαγνωστικά κριτήρια τόσο της ναρκισσιστικής διαταραχής της προσωπικότητας, όσο και του συνδρόμου της ύβρεως, στον βαθμό μάλιστα που αυτά αλληλεπικαλύπτονται. Αναλυτικότερα:

. Εμφανίζει υπερβολική εμπιστοσύνη στην κρίση του και περιφρονεί τις συμβουλές και την κριτική των άλλων.
. Εμφανίζει υπερβολική αυτοπεποίθηση, μέχρι των ορίων της παντοδυναμίας, σε ότι αφορά αυτά που μπορεί μόνος του να επιτύχει.
. Απώλεσε την επαφή του με την πραγματικότητα, σε συνδυασμό με σταδιακή απομόνωσή του.
. Επέδειξε (και συνεχίζει να επιδεικνύει) αυτό που ο Όουεν αποκαλεί υβριστική αδυναμία («Hubristic incompetence»), όταν τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα και οι εταίροι μας έδειξαν πως δεν θα κάνουν πίσω και είναι έτοιμοι να φτάσουν τη διαπραγμάτευση μέχρι τα ακρότατα του grexit και του graccident. Αυτό συνέβη εξαιτίας της υπερβολικής του αυτοπεποίθησης που τον κάνει να αδιαφορεί για τις λεπτομέρειες της πρακτικής εφαρμογής της (σε ορισμένα θεωρητικά σημεία σωστής) πολιτικής του.
. Επιδεικνύει το χαρακτηριστικό τρίπτυχο του Συνδρόμου της Ύβρεως με αεικίνητους ρυθμούς (ταξίδια, συνέδρια, δηλώσεις, συνεντεύξεις κτλ), απροσεξία και αυθορμητισμό, που οδήγησε τελικά στο κλείσιμο των τραπεζών.
. Βλέπει, ναρκισσιστικά, τον κόσμο ολόκληρο ως μια φαντασμαγορική αρένα στην οποία μπορεί να ασκήσει εξουσία και να κυνηγήσει τη δόξα.
. Ενδιαφέρεται υπερβολικά για την εξωτερική του εικόνα και παρουσία (βλέπε τους σηκωμένους με τα χρωματιστά επιράμματα γιακάδες στα σακάκια του και τα περασμένα στα κουμπιά των πουκαμίσων του, σαν καρφίτσες, στυλό.
. Έχει την τάση να μιλά συχνά για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο ή να χρησιμοποιεί το βασιλικό «εμείς».
. Πιστεύει πως δεν υπόκειται στην κρίση των τετριμμένων συναδέλφων του ή της βαρετής κοινής γνώμης και πως η Ιστορία είναι το μόνο δικαστήριο αρμόδιο για να τον κρίνει.
. Έχει την τάση να αδιαφορεί για τις πρακτικές λεπτομέρειες, τα κόστη και τα αποτελέσματα, προκειμένου να υποστηρίξει την αρχική του ιδέα.
. Χαρακτηρίζεται από ένα διάχυτο μοτίβο μεγαλείου (στη φαντασία ή/και στη συμπεριφορά), με έντονα παρούσες την ανάγκη για θαυμασμό και την έλλειψη ενσυναίσθησης (δηλαδή της ικανότητας να βάζει τον εαυτό του στη θέση των άλλων, π.χ των δύσμοιρων συνταξιούχων μπροστά στα ΑΤΜ ή των υπόλοιπων 18 ομολόγων του στο eurogroup).
. Έχει μια μεγαλειώδη αίσθηση για τη σημαντικότητα του εαυτού του (π.χ., υπερβάλλει τα επιτεύγματα και τα ταλέντα του, προσδοκά να αναγνωρίζεται ως ανώτερος χωρίς ανάλογα επιτεύγματα).
. Είναι απασχολημένος με φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, λάμψης, ομορφιάς, ή ιδανικής αγάπης.
. Πιστεύει ότι είναι «ιδιαίτερος» και μοναδικός και μπορεί να τον καταλάβουν ή να σχετιστεί μόνο με άλλα «ιδιαίτερα» ή υψηλού επιπέδου άτομα ή φορείς.
. Έχει παράλογες απαιτήσεις για ιδιαίτερα ευνοϊκή μεταχείριση ή αυτόματη συμμόρφωση με τις προσδοκίες του (στο κριτήριο αυτό ταιριάζει και με την πρόεδρο της Βουλής κα Κωνσταντοπούλου).
. Εκμεταλλεύεται τους άλλους για να επιτύχει τους δικούς του σκοπούς που δεν είναι άλλοι από μια προσοδοφόρα καριέρα ως διεθνής ομιλητής και συγγραφέας best sellers για το graccident. Για αυτό και δεν διστάζει να Αργεντινοποιήσει τη χώρα μας.

Και φυσικά, στα ανωτέρω κριτήρια προστίθενται και στοιχεία της εκδραματιστικής-ιστριονικής διαταραχής της προσωπικότητας, καθώς ο Υπουργός μας,

– Δείχνει να μη νιώθει άνετα σε καταστάσεις όπου δεν είναι στο επίκεντρο της προσοχής
– Η διαντίδρασή του με τους άλλους συχνά χαρακτηρίζεται από απρόσφορα σαγηνευτική ή προκλητική συμπεριφορά
– Συστηματικά χρησιμοποιεί την εξωτερική του εμφάνιση για να προσελκύσει την προσοχή στον εαυτό του
– Έχει ένα τρόπο ομιλίας που είναι υπερβολικά ιμπρεσσιονιστικός και στερούμενος λεπτομερειών
Κάποια από τα ανωτέρω αποτελούν στοιχεία διαχρονικώς παρόντα στην εξέλιξη της προσωπικότητάς του. Κάποια άλλα φαίνεται πως εμφανίστηκαν υπό τη διαβρωτική επίδραση της εξουσίας που ασκεί αυτούς τους πέντε μήνες οι οποίοι μεσολάβησαν από την ανάληψη των υπουργικών του καθηκόντων.

Πάντοτε όμως μετά την Ύβρη έρχεται η Νέμεσις. Αυτό είναι το διαχρονικό τίμημα για την υπέρβαση του μέτρου. Μόνον που τώρα, η Νέμεσις, δεν ήρθε -ακόμη- για τον κ. Βαρουφάκη αλλά έφτασε δραματικά για όλους τους Έλληνες. Ήρθε μπροστά στα ΑΤΜ, με «αντίτιμο αίματος εκ προδοσίας» τα προσεχώς εξαντλημένα 60 Ευρώ ημερησίως και τις κουτσουρεμένες συντάξεις των γερόντων μας.

Χρίστος Χ. Λιάπης MD, MSc, PhD

Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Αιγινήτειο Nοσοκομείο Αθηνών
Tufts Medical Center, Boston Massachusetts

via

Άρθρο-ανάλυση του καθηγητή
Παναγιώτη Ήφαιστου
Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές
Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Τμήμα Διεθνών-Ευρωπαϊκών Σπουδών

Η συνέντευξη του πρωθυπουργού ήταν ολιστική, αληθής και αληθινή. Σπάνιο κάτι τέτοιο στην σύγχρονη ελληνική πολιτική. Η πιο σημαντική αποκρυστάλλωση αφορά τον μέγα και ιστορικό εκβιασμό. Όταν νομιμοποιημένα και θεμιτά η Ελληνική κυβέρνηση όπως συχνά συνέβη στο παρελθόν προσέφυγε στην λαϊκή ετυμηγορία το «τέρας-τεχνόσφαιρα της Αποκαλύψεως», όπως έχει καταντήσει η τεχνόσφαιρα των Βρυξελλών, εκβιαστικά και για να στριμώξει την Ελλάδα και όσους αντιστέκονται, έκοψε την χρηματοδότηση και οδήγησε στο κλείσιμο των τραπεζών.

Να το πούμε με το όνομά του: Κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτοι τεχνοκράτες που συναγελάζονται μέσα στην δίνη της ηγεμονικής διαπάλης και των κερδοσκοπικών-τοκογλυφικών συναλλαγών μεθόδευσαν να κλείσουν οι Ελληνικές τράπεζες για να επηρεάσουν τις εσωτερικές εξελίξεις και το δημοκρατικό δικαίωμα ελεύθερης πολιτικής θέσης των Ελλήνων πολιτών.

Ωμός εκβιασμός που δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο κανένα πολίτη που εμφορείται από φιλοπατρία αλλά και που πιστεύει ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν μπορεί να εξελιχθεί σε ένα σύστημα εκβιαστών που συγκροτούν ηγεμονικοί αντιπρόσωποι, τοκογλύφοι και κερδοσκόποι.

Διανύουμε μια από τις σημαντικότερες ιστορικές στιγμές μετά την Ελληνική επανάσταση. Ολοφάνερα πλέον το διακύβευμα δεν είναι κάποια δισεκατομμύρια ευρώ αλλά η με θυσίες παλινόρθωση της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Την ροκάνισαν ξενοκινούμενοι εγχώριοι πραιτοριανοί ολιγάρχες –ή απλά χρήσιμοι ηλίθιοι– οι οποίοι εθελόδουλα ή με το να κάνουν χονδροειδή λάθη και επί χρόνια δημιούργησαν μιας μη βιώσιμη οικονομική κατάσταση από την οποία εάν δεν υπάρξει διέξοδος αυτή η χώρα και κυρίως η επόμενη γενιά δεν έχει μέλλον. Θα είναι εκποιημένη, υποτελής και έρμαιο.

Ο πολίτης απαιτείται να σκεφτεί ότι τον σώζει μόνο εάν ανεξαρτήτως θυσιών παλινορθωθεί η εθνική ανεξαρτησία.

Αυτό σημαίνει να λειτουργήσει το συλλογικό και ατομικό ένστικτο αυτοσυντήρησης/επιβίωσης και να αντισταθεί σθεναρά κατά του ολοφάνερου μεταμοντέρνου πολέμου. Μεταμοντέρνου πολέμου στον οποίο όπως σε κάθε άλλο της ύστερης εποχής ενώ το δίλημμα είναι άσπρο-μαύρο ο πολίτης βομβαρδίζεται με ηλίθια επιχειρήματα, με εγκληματική προπαγάνδα, με παραπληροφόρηση, με στρεβλώσεις και κυρίως με εκφοβισμό. Φόβος. Φόβος στον οποίο συχνά μερικοί λογικά προσχωρώντας σε ένα καθωσπρέπει ενδοτισμό υποτάσσονται προγραμματικά.

Το είδαμε την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, του εμφυλίου πολέμου και της ξενοκίνητης χούντας. Με πολύ ακριβό τίμημα. Το λάθος αυτή την φορά όμως θα είναι μοιραίο.

Οι κομματικές και «ιδεολογικές ταμπέλες δεν έχουν πλέον καμιά σημασία. Η παρούσα κυβέρνηση έκανε λάθη χειρισμών. Κυρίως δεν πείσμωσε τον Φεβρουάριο πλην το έκανε πέντε μήνες μετά (η ποιοτική διαφορά με τους προηγούμενους όμως είναι γιγαντιαία).

Επίσης, πίστευε ότι υπάρχει ηθική συμπεριφορά εκτός του κράτους κάτι που αντιβαίνει στον κρατοκεντρικό χαρακτήρα της ΕΕ και του ευρύτερου διεθνούς συστήματος. Από καιρό ο Θουκυδίδης και πολλοί άλλοι προσδιόρισαν ορθά την κρατοκεντρική λογική: «Μεταξύ κρατών η μεγαλύτερη γέφυρα είναι το συμφέρον» οι δε σχέσεις μεταξύ κρατών σε ένα διεθνές (και ευρωπαϊκό!) σύστημα που στερείται κοινωνικοπολιτικά νομιμοποιημένης ρυθμιστικής εξουσίας οι σχέσεις είναι σχέσεις ισχύος». Η ηθική που προσδιορίζει τις πολιτικές αποφάσεις προσδιορίζεται εθνοκρατικά εκεί όπου υπάρχει κοινωνία και κοινωνικοπολιτικό σύστημα.

Στην διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης η πρακτική μέχρι τώρα ήταν να λαμβάνεται υπόψη η λαϊκή κυριαρχία των κοινωνιών των κρατών μελών και αυτό συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν. Οι αποφάσεις θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την λαϊκή κυριαρχία, εξ ου και οι αποφάσεις στην ΕΕ επί δεκαετίες ήταν συναινετικές. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και ο πρωθυπουργός στην συνέντευξή του τα έκανε ακόμη πιο ξεκάθαρα.

Για τους αμφιταλαντευόμενους, επίσης, η συνέντευξη έκανε κάτι τελείως φανερό. Ο Αλέξης Τσίπρας μέσα από την διαπραγμάτευση δεν είναι ο αντιπρόσωπος του ιδεολογικού συνονθυλεύματος που ακούει στο όνομα Σύριζα.

Είναι ένας πολύ χαρισματικός άνθρωπος που μαθαίνει γρήγορα και προσχωρεί τίμια –σπάνιο φαινόμενο στην Ελλάδα τους δύο τελευταίους αιώνες– στο «στρατόπεδο» της φιλοπατρίας. Εάν είχε μορφωθεί στην νεότητά του απορροφώντας πολιτική σκέψη όπως αυτή του Κονδύλη, του Κοντογιώργη και του Ζιάκα η πολιτική του υπόσταση θα ήταν χίλιες φορές πιο υψηλότερη.

Μετά την συνέντευξη ακούγοντας τυχαία μερικές συζητήσεις πείθουν ότι είναι σήμερα ο υψηλότερος σε σύγκριση με τους συνήθεις νάνους της συμφοράς μας οι οποίοι αδίστακτα σπέρνουν φόβου, εκπέμπουν κατάπτυστες σοφιστείες, προκρίνουν την υποδούλωσή μας και δεν ξέρουν την σημασία της εθνικής ανεξαρτησίας για την ελευθερία και την δημοκρατία μιας χώρας.

Πώς να ξέρουν όταν η συνήθης πρακτική επί διακόσια χρόνια για να κάθεται κάποιος στην καρέκλα της εξουσίας ήταν να ασκεί ρόλο εγχώριου πραιτοριανού ξένων συμφερόντων. Όχι μόνο ήλθε η στιγμή αυτό να αλλάξει αλλά θα είναι ίσως και η τελευταία ευκαιρία.

Την ερχόμενη Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 το δίλημμα είναι άσπρο-μαύρο και «απλό»: Το ΟΧΙ δυναμώνει την διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας κάτι που ίσως οδηγήσει σε μια βιώσιμη διέξοδο (ήδη ακούγονται φωνές πολύ υψηλά για το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο).

Μας ενισχύει επίσης να παλέψουμε για την παλινόρθωση της εθνικής μας ανεξαρτησίας γιατί όπως και να έχουν τα πράγματα τους επόμενους μήνες οι δυσκολίες είναι πολλές και οι Έλληνες δεν θα τα βγάλουν πέρα εάν δεν κυριαρχήσει η φιλοπατρία, εάν με ψυχραιμία παραβλέψουμε την προπαγάνδα φόβου και εάν με ορθολογισμό και γενναιότητα στηρίξουμε το κράτος και την πολιτική του κυριαρχία.

Το ΝΑΙ δεν μπορεί παρά να είναι μια εθελόδουλη και ανάξια απόφαση ασύμβατη με τις πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας. Θα σκάψουμε τον τάφο μας. Όπως προαναφέραμε προκαλεί αηδία και εμετό η μαζική προπαγάνδα ψεύδους, εκφοβισμού, απειλών και παραπληροφόρησης στη οποία αναμενόμενα εμπλέκονται πολλοί του σάπιου συστήματος της μεταπολίτευσης το οποίο όσο ποτέ άλλοτε κινείται μέσα στις λογικές βρώμικων «ποταμίσιων» νερών.

Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία για το τι συμβαίνει στις Βρυξέλλες γιατί πέταξαν τα προσωπεία με μαζικές παρεμβάσεις τους στην Ελληνική πολιτική σκηνή. Κάθε αμφιβολία, υπογραμμίζεται, διαλύθηκε.

Το ΟΧΙ πέραν το ότι θα δώσει την δυνατότητα στον πρωθυπουργό να διαπραγματευτεί από «θέση ισχύος» θα πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις που θα αλλάξουν ριζικά το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας για μια νέα αφετηρία και με μεγάλες πιθανότητες ανασύνταξης και ανοδικής πορείας.

Μόνο τυφλοί δεν βλέπουν ότι το πολιτικό σύστημα είναι πολλά μαζί καζάνια που βράζουν και ότι συγκροτούνται νέα σύνορα. Είναι τα σύνορα αυτών που με αποφασιστικότητα και χωρίς φόβο συνάμα κα ετοιμότητα θυσιών και αξιοπρέπεια είναι έτοιμοι να αντισταθούν για την ανεξαρτησία μας και εκείνων που μας σέρνουν στην άβυσσο μιας μη βιώσιμης πολιτικοοικονομικής κατάστασης εν μέσω ενός ασταθούς και ρευστού ευρωπαϊκού και διεθνούς περιβάλλοντος.

Όσο ποτέ η εθνική μας ανεξαρτησία είναι συνώνυμη της συλλογικής επιβίωσής μας, της δημοκρατίας μας και της ελευθερίας μας. Οι παρωχημένοι κομματικοί και ιδεολογικοί στρεβλωτικοί φακοί θα πρέπει να πεταχτούν και να σκεφτούμε μόνο την επιβίωσή μας.

Με το ΝΑΙ εισερχόμαστε στα αχαρτογράφητα νερά της συμφοράς μας. Αυτά που δημιούργησε η σάπια μεταπολίτευση και που υπέβοσκαν για πολλά χρόνια συντηρώντας μια εύθραυστη κατάσταση. Καλλιέργησαν τον εθνομηδενισμό (σε όλο το πολιτικό φάσμα), καλλιέργησαν εθελόδουλες σκέψεις και μαζικά και μεθοδικά παραπληροφόρησαν τους πολίτες για τον χαρακτήρα και τις λειτουργίες της διεθνούς και ευρωπαϊκής πολιτικής.

Ένα ναι που θα φέρει το ναυαγισμένο σύστημα στις καρέκλες εξουσίας υπό τις παρούσες περιστάσεις θα φέρει ρευστότητα, αστάθεια και υπό καθεστώς πλήρους πλέον και έξωθεν υποκινούμενης εξάντλησής μας θα προκαλέσει διαιρέσεις και εμφύλια σύνδρομα. Ας μην παρασυρόμαστε από τις επίπλαστες κομματικές ταμπέλλες στα συχνά επίπλαστα τηλεοπτικά πάνελ φωνασκιών.

Όσοι στοιχειωδώς παροικούν στην Ιερουσαλήμ ή όσοι προσέξουν τι συμβαίνει γύρω μας αντιλαμβάνονται πως στο ευρύτερο πολιτικό πεδίο –και κυρίως στην αξιωματική αντιπολίτευση– κυριαρχεί το απόλυτο χάος. Το ίδιο ισχύει και στην λεγόμενη «αριστερά». Μια συσπείρωση γύρω από αξιώσεις εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοσυντήρησης οδηγεί λογικά στην αποκόλληση των υγιών δυνάμεων από τον εθνομηδενισμό.

Η αντίσταση στους ξένους εκβιασμούς και απειλές κάνει φανερή την αλήθεια, λογικά συσπειρώνει τις φιλοπάτριδες δυνάμεις όλου το πολιτικού φάσματος και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να παλέψουμε για την επιβίωσή μας.

Τέλος, τις επόμενες μέρες μέχρι την Κυριακή θα εκδηλωθούν πρωτοφανή φαινόμενα ιδιαίτερης έντασης τα οποία ο πολίτης έχει συμφέρον να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία, λογική και ορθολογισμό.

• Όλοι οι τσολάκογλου της ελληνικής ιστορίας θα ωχριούν μπροστά στους σύγχρονους εθελόδουλους των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων που επιδίδονται σε εκστρατεία φόβου και τρόμου. Ο μεταμοντέρνος πόλεμος και τα τσιράκια των δραστών των οικονομικών δολοφόνων είναι εξολοθρευτές κοινωνιών.

• Το τέρας-τεχνόσφαιρα της Αποκαλύψεως των Βρυξελλών –καμιά σχέση με κάποια «Ευρώπη των Πατρίδων» και οι συνέπειες αυτών των εξελίξεων αναπόδραστα θα είναι μεγάλες– θα επιδοθεί σε μια οργανωμένη εκστρατεία τρομοκράτησης των Ελλήνων.

Ήδη με όρους πολιτικού πολιτισμού και διακηρύξεων για το τι είναι η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση η απρόκλητη και προπετής επέμβαση στα εσωτερικά της κυρίαρχης Ελλάδας από υπαλλήλους χωρίς τη παραμικρή!!! πολιτική νομιμοποίηση επαληθεύει την θέση ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στη Εσπερία, και ιδιαίτερα στη Δυτική Ευρώπη. Μόνο και μόνο για αυτό δικαιολογείται ένα ηχηρό ΟΧΙ. Κανείς δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει στα εσωτερικά ενός κυρίαρχου κράτους μέλους.

• Επειδή αυτό είναι πόρισμα επιστημονικών μελετών των οποίων η δημοσίευση επέρχεται, η Ελλάδα απαιτείται να αντισταθεί συντεταγμένα και με ομοψυχία. ΌΧΙ στους εκβιασμούς για να μην δεχθούμε την υποδούλωσή μας και να κερδίσουμε χρόνο κατά της ολοφάνερης προσπάθειας μόνιμης αναίρεσης της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

• Αντίσταση που θα τιμήσει τους προγόνους μας που πάλεψαν και πέθαναν για την Ελευθερία μας. Οι εγχώριες και ξένες δυνάμεις είναι επικοινωνιακά υπέρτερες πλην πάντα λυγίζουν μπροστά στη αντίσταση ενός έθνους.

• Υπομονή, καρτερικές και ψύχραιμες στάσεις στήριξης του εθνοκράτους μας και βεβαιότητα ότι δεν ψηφίζουμε για κάποιο πρόσωπο ή κόμμα αλλά

o α) για την εθνική ανεξαρτησία,
o β) για την προοπτική ριζικής πολιτικής ανασύνταξης του πολιτειακού μας συστήματος και
o γ) για την δημιουργία μιας αφετηρίας δύσκολης μεν (όλες οι εκδοχές είναι πολύ δύσκολες) αλλά με δυνατότητα βιώσιμης διεξόδου.

• Ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός και οι εγχώριοι και ξένοι που εργολαβικά μας εκφοβίαουν πολλοί.

Τέλος, εκτιμώ ότι μέχρι την Κυριακή κάθε ενδιαφερόμενος θα πρέπει να ακούσει ξανά και ξανά κάθε λέξη και απόχρωση θέσεων του Πρωθυπουργού. Σπάνια πολιτικοί μιλούν έτσι. Να καταλάβουν σίγουρα ότι τις τράπεζες τις έκλεισαν ξένοι και όχι η κυβέρνηση. Για να μας εκφοβίσουν και υποτάξουν.

via