Στην Ελλάδα όλο και περισσότερα είναι τα θύματα τα οποία έχουν χάσει τα ποδήλατα τους από κλέφτες. Στην Βραζιλία στο Flamengo Park τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.
Αντιμέτωποι με αυτή την μάστιγα ο Eduardo Barreto από το κανάλι στο YouTube αποφάσισε να δώσει ένα μάθημα στους κλέφτες με αυτόν τον τρόπο….
Δείτε το βίντεο
Μπορεί οι πόλεις να αλλάζουν, οι κατοικίες, οι δρόμοι, τα καταστήματα, ακόμα και οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτές αλλάζουν… Ο χρόνος περνά και τα πάντα εξελίσσονται. Θεμιτό είναι αυτό, άλλωστε.
Ωστόσο έχει μεγάλο ενδιαφέρον να βλέπουμε κάθε φορά τη «μεταμόρφωση» μιας πόλης μέσα από παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες στη σύγχρονη… έγχρωμη μορφή της. Αυτό σκέφτηκε και η Ομάδα «Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης» στο Facebook και παρουσιάζει σε ένα συγκλονιστικό 8λεπτο βίντεο τη «Μεταμόρφωση μιας πόλης».
Μια αγνώριστη Θεσσαλονίκη δεκαετίες πριν, με τραμ, αρχοντικά, χωματόδρομους, κατοίκους με φουστανέλες και σκηνικό βγαλμένο από παλιά, πολύ παλιά ελληνική ταινία.
Απολαύστε το βίντεο
Ο Βασίλης Τζιγκούρας είναι ο υδραυλικός που αποφάσισε να χρησιμοποιεί τις γνώσεις και τις δεξιότητες του για να βοηθάει τα ανάπηρα σκυλιά αφιλοκερδώς. Χωρίς κανένα κόστος. Και μέχρι σήμερα το έχει πετύχει απόλυτα όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ!
Ο Ρομέο είναι ανάπηρος στα πίσω άκρα του και όταν ο ιδιοκτήτης του έμαθε για τα αμαξίδια που φτιάχνει ο Βασίλης, του ζήτησε τη βοήθεια του.
Όταν το αμαξίδιο ήταν έτοιμο, ο Ρομέο το φόρεσε και έκανε τα πρώτα του βήματα…
Μετά από πολλά χρόνια ο ιδιοκτήτης του Ρομέο, τον βλέπει όρθιο να περπατάει! Τον αγκαλιάζει και δεν αντέχει.. Ξεσπάει.
Μια πραγματικά συγκλονιστική στιγμή σε μια εξίσου συγκλονιστική φωτογραφία!
Που ωστόσο, βασίζεται σε απλά μαθηματικά.
Το είχατε όμως σκεφτεί;
Αν νομίζεις ότι το τατουάζ είναι ακόμα μία μόδα είσαι γελασμένος. Αν πάλι το μυαλό σου πάει σε παραβάτες, φυλακισμένους, ναυτικούς και πουτάνες μάλλον θα πρέπει να αρχίσεις να κάνεις παρέα με τη γιαγιά μου.
Ακόμα, στροβιλίζει στο μυαλό μου η μορφή της, με την λευκή κεντημένη ποδιά της, να στέκεται με φροντίδα πάνω από το τηγάνι με τους κεφτέδες στην κουζίνα και να σχολιάζει το γείτονα που συνάντησε το πρωί στο δρόμο, που είχε χτυπήσει στο χέρι του ένα τεράστιο δράκο. «Αυτά τα κάνουν οι φυλακόβιοι» μουρμούριζε ενώ γύριζε τους κεφτέδες.
Τα τατουάζ είναι κάτι παραπάνω από όλα αυτά που νομίζεις.
Δεν είναι μία μόδα των καιρών που τη «χτυπάς» και ύστερα βγαίνεις στην παραλία να παίξεις ρακέτες. Δεν είναι η μάσκα για να κρύψεις το σεμνότυφο εαυτό σου, ούτε το καβλιάρικο σχεδιάκι που θα βοηθήσει να βγάλεις καινούργια γκόμενα.
Το τατουάζ είναι θάρρος. Είναι γούστο, ανάμνηση, χώρος και χρόνος. Είναι εκείνα που δε θες να πετάξεις, όσα σημάδεψαν τη ζωή σου, είναι τα όνειρά σου. Είναι το ενθύμιο για τις γαμημένες μέρες που ήσουν έτοιμος να πέσεις σε κατάθλιψη και όμως επιβίωσες. Είναι η οικογένεια σου, τα θέλω σου, εσύ. Το θράσος που τόλμησες να παρακούσεις τα λόγια της μάνας σου και έπεσες στην αλητεία επειδή τόλμησες να χαράξεις με μελάνι το κορμί σου.
Με εκείνο το μελάνι που παραστράτησε μαζί με εσένα, που έγινε εθιστικό και θρασύ και θέλει να εξαπλωθεί σε όλο σου το κορμί. Λες κι εκτός από το σώμα σου, σημάδεψε και το μυαλό σου και τώρα ξέρεις ότι ένα δεν είναι ποτέ αρκετό.
Και είναι ακριβώς έτσι. Όπως στα πατατάκια ισχύει ότι κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα, έτσι και στα τατουάζ ισχύει ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει μόνο ένα.
Βιολογικά λένε ότι αυτή η εθιστική δράση του τατουάζ οφείλεται στην απελευθέρωση ενδορφινών που συνδέεται με την επικίνδυνη διείσδυσή στο αίμα. Στην πραγματικότητα όμως, το τατουάζ είναι εθιστικό εξαιτίας της μοναδικότητα και της ατομικότητας που σου προσδίδει.
Δε θα ξεχάσω την ημέρα που χτύπησα το πρώτο μου. Μου είχαν μιλήσει για πόνο, τον ξέχασα. Μου μιλούσαν για μόλυνση και εγώ θυμάμαι να του βάζω τις κρεμούλες του με περισσή φροντίδα. Μου έλεγαν ότι θα το μετανιώσω και όμως για κάποιον περίεργο λόγο μόλις έφυγα από το τατουατζίδικο η πρώτη μου σκέψη ήταν ποιο θα είναι το επόμενο.
Αυτή η βελόνα που καρφώθηκε επάνω σου, σου δίνει μια μαγική δύναμη. Ξεχνάς τα όποια άτσαλα εξωτερικά χαρακτηριστικά σου και επικεντρώνεσαι στο σχέδιο που κοσμεί το σώμα σου.
Είναι μια αλητεία που χαράσσεται επάνω σου για να σου υπενθυμίζει ότι είσαι δυνατός. Δεν είναι μόδα, είναι ιδέα, είναι τρόπος ζωής, είναι τέχνη, είναι εσύ.
Μεγάλη υπόθεση να ξέρεις ποιος είσαι και συνειδητοποιημένα να το ζωγραφίζεις επάνω σου. Να επαναστατείς στον καταπιεσμένο σου εαυτό και να ζωγραφίζεις όσα δεν τολμάς να πεις, όσα φοβήθηκες, όσα αρνήθηκες και όσα αγαπάς.
Ξυπνάς το πρωί. Πας τουαλέτα, σηκώνεις καπάκι, κατουράς. Κάθεσαι κουζίνα με τσιγάρο. Σκέφτεσαι, ας στείλω στο Μαράκι, καιρό έχω να πηδήξω.
Το Μαράκι σε βρίζει γιατί τη θυμάσαι όποτε έχεις κάβλες. Και καλά σου κάνει. Γιατί τι είναι το Μαράκι; Μαλάκας; Να είναι πάντα διαθέσιμη για σένα που δεν έχεις σκοπό να τη δεις σοβαρά;
Αφήνεις κινητό. Το έφαγες το άκυρό σου, θα στείλω σε καμιά άλλη, σκέφτεσαι. Ή καλύτερη ιδέα, θα στείλω στην πρώην. Ναι, αυτή κι αν είναι ιδέα! Θα στείλω στην πρώην που με παράτησε γιατί δεν ήξερα να φερθώ, λέει.
Η πρώην ξέρει τα δικά σου πισωγυρίσματα. Ξέρει κι εκείνη όπως και το Μαράκι, ότι γυρνάς όποτε δεν έχεις με κάτι ή καλύτερα με κάποια, να ασχολείσαι. Και σε βρίζει κι αυτή. Πιο εύστοχα αυτή τη φορά, γιατί η πρώην ξέρει.
Κι έρχεσαι στο σημείο που αναρωτιέσαι: «Γιατί προκαλώ το φθόνο ολόκληρου του γυναικείου φύλου;». Καλή ερώτηση μάνα μου. Θα στην απαντήσω σύντομα και περιεκτικά. Γιατί δεν ξέρεις να φέρεσαι.
Είναι στη φύση σου να είσαι κάφρος, το καταλαβαίνω. Αλλά ξέρεις, υπάρχουν και κάποια όρια. Καλή η τρέλα, καλό και το καφριλίκι μέχρι κάποιο σημείο. Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν καλό είναι να αρχίσεις να σοβαρεύεσαι κι εσύ. Καμία δε θέλει δίπλα της κάποιον που δεν μπορεί να κάνει μια σοβαρή κουβέντα μαζί του. Όπως και καμία δε θέλει δίπλα της κάποιον που είναι μονίμως σοβαρός, ανέκφραστος και ανοργασμικός.
Επίσης καταλαβαίνω ότι τέλειος γκόμενος δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και τέλεια γκόμενα. Ούτως ή άλλως τα ατελή ερωτευόμαστε. Αυτά που έρχονται και αράζουν με τα δικά μας ατελή και φτιάχνουν κάτι που πλησιάζει στο ιδανικό. Γι’ αυτό άραξε κι εσύ και άκου τι θα έκανα εγώ στη θέση σου.
Αν είχα γεννηθεί καταταγμένη στο «δυνατό» φύλο θα ήμουν ο τέλειος γκόμενος. Θα είχα την αυτοπεποίθηση να κυνηγήσω τη λεία μου. Κι αν αυτή δεν ανταποκρινόταν, τουλάχιστον θα ήξερα ότι η προσπάθειά μου εκτιμήθηκε. Αν πάλι ανταποκρινόταν, θα συνέχιζα το παιχνίδι μου με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, θα πρόσθετα εκπλήξεις κι όμορφα λόγια πίσω από φαινομενικά σκληρές πράξεις.
Θα είχα την τρέλα να σηκώσω το τηλέφωνο και να της πω «Ετοιμάσου, έκλεισα διήμερο στο Πήλιο, σε μισή ώρα θα είμαι κάτω από το σπίτι σου». Θα επιδίωκα να περνάω περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο μου μαζί της γιατί οι γυναίκες αυτό ζητάμε, χρόνο. Θα την πήγαινα βόλτες, σινεμά. Θα την κρατούσα από το χέρι στις εξόδους μας. Θα την σύστηνα στους κολλητούς.
Θα μιλούσα γι’ αυτήν στους φίλους σαν να ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα ποτέ. Θα τους έκανα να ζηλέψουν που εγώ θα είχα αυτήν που άλλοι θα σκότωναν να αποκτήσουν. Θα την έκανα να αισθάνεται η ομορφότερη των ομορφότερων κάθε μέρα, ακόμη κι όταν δε θα ήμασταν μαζί. Θα της άφηνα τα δικά της περιθώρια, το δικό της κύκλο ελευθερίας. Θα προσπαθούσα να μην τη ζηλεύω σε επίπεδο ασφυξίας. Κι αν ζήλευα θα το έκανα κάπως διακριτικά.
Θα της αφιέρωνα τραγούδια, μέχρι να βρούμε το δικό μας, εκείνο που και μετά το χωρισμό μας θα το άκουγε και θα σκεφτόταν ό,τι όμορφο είχαμε ζήσει. Δε θα τη βομβάρδιζα με μηνύματα και κλήσεις. Λίγες είναι αυτές που θέλουν να είναι όλη την ώρα με ένα κινητό στο χέρι. Θα την έπαιρνα όσες αγκαλιές μπορούσα κι αν το αισθανόμουν θα της έλεγα ότι την αγαπώ με κάθε ευκαιρία.
Θα ήμουν όσο περισσότερο ειλικρινής μπορούσα, θα έλεγα ό,τι σκεφτόμουν, θα της προκαλούσα ασφάλεια κι η επιβεβαίωση ότι είμαι εκεί, ότι ανήκω σ’ εκείνη, θα ήταν καθημερινό φαινόμενο. Θα ήμουν σκληρή –συγγνώμη, σκληρός– εκεί που θα έπρεπε και ρομαντικός και ιππότης όπου χρειαζόταν.
Θα επιδίωκα να μιλάω μαζί της. Δεν εννοώ μόνο τα τυπικά. Θα επιδίωκα να επικοινωνώ. Να ακούω αυτά που θα είχε να μου πει και όχι να τα περνάω στο ντούκου. Θα προσπαθούσα να είμαι ο τέλειος εραστής και γιατί όχι, να άκουγα και καμία συμβουλή. Δε θα της έλεγα πράγματα του αέρα και δε θα έδινα υποσχέσεις που δε θα μπορούσα να κρατήσω.
Θα τη φιλούσα σαν να ήταν μόνο για μια φορά και θα την έκανα να γελάει συνέχεια. Δε θα έκανα ηλίθια αστεία γι’ αυτήν μπροστά στους φίλους μου, ούτε θα επέτρεπα να κάνουν εκείνοι ηλίθια σχόλια για τη συμπεριφορά, τους τρόπους ή την εμφάνισή της. Και κυρίως θα έδειχνα τα συναισθήματά μου όσο το δυνατόν περισσότερο. Με πράξεις. Χειροπιαστά συναισθήματα παρακαλάμε. Έχουμε χορτάσει από λόγια.
Βέβαια όλα αυτά θα τα έκανα εγώ. Αν είχα γεννηθεί άντρας. Που το πιθανότερο είναι να μην τα έλεγα γιατί πολύ απλά δε θα τα είχα δει από τη γυναικεία μεριά.
Δύσκολο να είσαι άντρας, δε λέω. Αλλά δυσκολότερο να είσαι γυναίκα με όλους αυτούς εκεί έξω που δεν ξέρουν να φέρονται. Χωρίς παρεξήγηση. Take notes και καλό κυνήγι.
Αν οι άνθρωποι έκαναν μια καλή πράξη ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.
Ένας ψαράς από την Ταϊλάνδη ανακηρύχτηκε ήρωας μετά τη διάσωση ενός ηλικιωμένου ζευγαριού από την Νορβηγία. Το ζευγάρι αποφάσισε να βγάλει φωτογραφίες πουλιών στην ακτή του ποταμού Krabi όταν παγιδεύτηκε στη λάσπη. Τότε ο 44 ετών Chat Ubonchinda πρόσφερε τη βοήθειά του.
Αρχικά απομακρύνει την κάμερα από το σημείο. Επιστρέφει αλλά δυσκολεύεται να τραβήξει το ζευγάρι έξω από τη λάσπη με αποτέλεσμα να βρει έναν πιο ανορθόδοξο αλλά αποτελεσματικό τρόπο.
Ο ψαράς δεν διστάζει να ξαπλώσει στο έδαφος για να αποτελέσει στήριγμα για τους δυο Νορβηγούς. Αφού τους ελευθερώνει επιστρέφει στη βάρκα του.
Όταν το ζευγάρι έψαξε τον Chat για να τον ευχαριστήσει, απάντησε πως δεν χρειάζεται να τον ευχαριστεί κανείς επειδή βοήθησε κάποιους που πραγματικά είχαν ανάγκη.
Η στιγμή απαθανατίστηκε από έναν παρευρισκόμενο και το βίντεο δεν άργησε να γίνει διάσημο σε πολλές γωνιές του κόσμου.
Δείτε το βίντεο
Ο Άντριου και η Γκαμπριέλα Μόρισον καιρό ονειρεύονταν την δικιά τους κατοικία. Αλλά όπως όλοι ξέρουμε, ένα μεγάλο σπίτι έχει και πολλά έξοδα. Για αυτό η οικογένεια Μόρισον αποφάσισε να μην πάρει δάνειο για την αγορά ενός άνετου σπιτιού, μιας και στο προηγούμενο σπίτι τους που ήτανε και αυτό μικρό και πάλι ήτανε ευτυχισμένοι.
Για αυτό και αποφασίσανε να φτιάξουνε ένα σπίτι που θα είχε όλα τα αναγκαία σε χώρο μόλις 20 τ.μ. Θα αναρωτιέστε πως ένα ζευγάρι θα μπορούσε να ζήσει σε έναν τόσο μικρό χώρο και όμως είναι δυνατόν όπως θα δείτε από τις παρακάτω εικόνες.
Ο Άντριου και η Γκαμπριέλα Μόρισον είναι χαρούμενη που δεν έβαλαν πάνω τους τις αλυσίδες του δανείου.
Παρόλο την έκταση του χώρου, καταφέρανε να χωρέσουν όλους τους αναγκαίους χώρους.
Η Κουζίνα διαθέτει όλες τις απαραίτητες ηλεκτρικές συσκευές.
Κουζίνα,ράφια,ψυγείο και όλες οι άλλες συσκευές.
Το σπίτι έχει ακόμα και χώρο για διάβασμα και ένα τραπέζι για το φαγητό που εύκολα μετατρέπεται σε χώρο εργασίας.
Ο χώρος κάτω από την σκάλα αξιοποιήθηκε με ντουλαπάκια για τα ρούχα.
Στον δεύτερο όροφο βρίσκεται η κρεβατοκάμαρα.
Ένα μικρό και αναπαυτικό σαλόνι.
Το μπάνιο είναι εξοπλισμένο με σύγχρονο υδραυλικό σύστημα αποχέτευσης.
Στο σπίτι και βέβαια υπάρχει και χώρος για την ντουζιέρα.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό του σπιτιού είναι πως είναι φτιαγμένο πάνω σε ρόδες. Το ζευγάρι μπορεί να πηγαίνει ταξίδια χωρίς να φεύγει από το σπίτι.
Αυτές οι φωτογραφίες αποδεικνύουν για ακόμη μια φορά πως ακόμα και ένας τόσο μικρός χώρος μπορεί να γίνει και εργονομικός και άνετος.
Πηγή: tinyhousebuild
Σύμφωνα με τις ιατρικές διαγνώσεις, ο μικρός Christopher Duffley δεν θα μπορούσε να ζήσει περισσότερο από μια μέρα. Γεννημένος πρόωρα από γονείς που είχαν μπλεξίματα, με λίγο περισσότερο βάρος από 1 κιλό, το τυφλό αγοράκι έπρεπε να παλέψει με την κοκαΐνη που υπήρχε μέσα του όταν οι γιατροί τον εξέταζαν.
Ευτυχώς, ο Christopher κατάφερε να επιβιώσει, αλλά ο αγώνας του δεν τελείωσε εκεί. Όταν τον ανέλαβαν οι ανάδοχες οικογένειές του, ανακαλύφθηκε πως ο μικρός έχει αυτισμό. Ανίκανος ή απρόθυμος να πει μόλις μια λέξη, άφησε τους πάντες άφωνους όταν ξεκίνησε να τραγουδά. Η θεία του, του έμαθε να χρησιμοποιεί το χάρισμά του.
Στο παρακάτω βίντεο θα δείτε τον Christopher να τραγουδά το διάσημο τραγούδι «Lean on me» με τη συνοδεία 150 άλλων παιδιών. Χωρίς αμφιβολία, είναι υπέροχος. Στο τέλος προσκαλεί τον κόσμο να τον ακολουθήσει στις σελίδες του στα social media.
Απολαύστε ένα πραγματικά συγκινητικό βίντεο γεμάτο δύναμη και πάθος.
Στην ατελείωτη προσπάθεια να φτάσει κανείς την τελειότητα μέσα από σεμινάρια και βιβλία, αυτοί που ασχολούνται με την τελειοποίηση του εαυτού τους, αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα- δεν μπορούν να δεχτούν τον εαυτό τους όπως είναι.
Για να σας βοηθήσουμε να καταλάβετε αυτό το πρόβλημα, σας παραθέτουμε παρακάτω την ιστορία μιας γυναίκας που επιτέλους κατάφερε να πει “ναι” στον εαυτό της.
“…Πριν ένα χρόνο, καθόμουν μια κρύα σκοτεινή μέρα του Οκτώβρη στο γραφείο μου και πλήττοντας μέχρι θανάτου, σκεφτόμουν πόσο άδεια και χωρίς σκοπό ήταν η ζωή μου. Ένιωθα ότι δεν ήξερα πως να συνεχίσω να ζω και να βρω την ευτυχία.
Εκείνη την στιγμή έλαβα ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου. Ήταν μια πρόσκληση για μαθήματα πάνω στην προσωπική βελτίωση. Έδινε την υπόσχεση ότι μέσα σε έξι μαθήματα θα μπορούσα να αποκτήσω τα “εργαλεία” για να “μεταμορφώσω” την ζωή μου. Ένιωσα ότι δεν είχα τίποτα να χάσω. Αποφάσισα να δοκιμάσω. Ίσως κάτι να έβγαινε καλό από όλο αυτό τελικά.
Δεν μπορώ να πω ότι τα μαθήματα κατάφεραν να “μεταμορφώσουν την ζωή μου”, αλλά τουλάχιστον στην αρχή είχαν θετική επίδραση επάνω μου. Κυριεύτηκα από την επιθυμία να σκεφτώ τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου, να καταλάβω γιατί ζούσα σε ένα κύκλο καταστροφικών πραγμάτων και να εντοπίσω γιατί αισθανόμουν ότι είχα αποτύχει.
Ένιωσα αληθινή επιθυμία να αλλάξω την ζωή μου, να της δώσω νόημα και να γίνω πιο ευτυχισμένη.
Μου έγινε συνήθεια να πηγαίνω στα εργαστήρια και τα μαθήματα εκπαίδευσης, που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τα λοιπά και τα λοιπά. Μου υπενθύμισαν αυτόν που περιπλανιέται διψασμένος μέχρι θανάτου μέσα στην έρημο και πως νιώθει την στιγμή που βλέπει μπροστά του την όαση.
Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου να μην σταματήσει και να συνεχίσω αυτό το μονοπάτι και θα φτάσω στο τέλος του κόσμου και θα καταλάβω ποια πραγματικά είμαι και τι χρειάζομαι.
Δεν υπάρχει τέλος στην διαδικασία της τελειοποίησης του εαυτού μας, συχνά υποστηρίζεται, αλλά φάνηκε πως για μένα υπήρχε.
Σε κάποιο από τα σεμινάρια κατάλαβα πως ότι και να έκανα, παρά τις μεγάλες προσπάθειες που κατέβαλα, δεν είχα μάθει τίποτα καινούργιο για τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι αυτό που έπρεπε να ξέρω για μένα, το ήξερα ήδη και ότι κανένας ειδικός δεν θα με μάθαινε τίποτα περισσότερο. Αλλά το πρόβλημα ήταν, ότι δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου, δεν εμπιστευόμουν την φωνή μέσα στο κεφάλι μου ή την διαίσθησή μου.
Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η έμμονη ιδέα με την ψυχολογία για την βελτίωση του εαυτού μου δεν ήταν παρά μια έκφραση της άρνησής μου να αποδεχτώ ποια πραγματικά είμαι. Όλη αυτή η φρενήρης δραστηριότητα ήταν μια ένδειξη ότι δεν ήθελα να παραδεχτώ την πραγματικότητα, ότι δηλαδή ήμουν μια άτολμη, αδύναμη που ήταν μπερδεμένη και φοβισμένη από την ζωή και ότι μερικές φορές έλεγα ή έκανα ή σκεφτόμουν άσχημα πράγματα. Δεν ήμουν τέλεια και ποτέ δεν θα γινόμουν.
Τότε αποφάσισα να σταματήσω.
Σταμάτησα να διαβάζω τα βιβλία και τους τόμους γύρω από την πνευματικότητα και “ανακαλύψτε τον εαυτό σας”. Σταμάτησα τα μαθήματα και τα σεμινάρια. Σταμάτησα να προσπαθώ να μελετώ και να αναλύω το μυαλό μου κάθε μέρα.
Αλλά άρχισα κάτι νέο να κάνω στην ζωή μου. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ περνούσα μια ώρα μόνη μου.
Απλά καθόμουν σιωπηλή με τα μάτια κλειστά και παρατηρούσα τον εαυτό μου- το σώμα μου, την αναπνοή μου, τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου. Παρατηρώ,αισθάνομαι και δέχομαι με αγάπη όλους τους φόβους μου, τον θυμό μου και τα άσχημα: ενοχές,λάθη και αποτυχίες. Αλλά δεν αναλύω τίποτα από αυτά. Μόνο τα παρατηρώ.
Και κάθε φορά κάτι καταπληκτικό συμβαίνει: Το ασταμάτητο ποτάμι από κριτική και ανησυχίες που κατακλύζει το μυαλό μου σταδιακά υποχωρεί: η ένταση αφήνει το σώμα μου, πέφτει η ένταση στα συναισθήματα και όλα αντικαθιστώνται από γνώση,απαντήσεις, ηρεμία, αποδοχή και αγάπη.
Είναι η στιγμή που αισθάνομαι την αξία του ποια είμαι, την σημασία του μονοπατιού μου στην ζωή, τις επιλογές μου, τις απόψεις μου και τα λάθη μου. Χάρη σε αυτήν την παρακολούθηση του εαυτού μου, άρχισα τελικά να καταλαβαίνω τι σημαίνει να δέχομαι τον εαυτό μου.
Για μένα, το να δέχεσαι χωρίς όρους το ποιος είσαι σημαίνει τα ακόλουθα:
Τέλος πρέπει να επισημάνω ότι δεν λέω ότι η ψυχολογία, τα βιβλία για εσωτερική και πνευματική αναζήτηση δεν βοηθούν να βρείτε τι είναι καλύτερο για εσάς στην ζωή.
Είμαι ευγνώμων σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να βοηθήσουν άλλους να ξεπεράσουν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν και τον αγώνα που κάνουν με τον εαυτό τους.
Αλλά ελπίζω ότι αυτά που γράφω εδώ ίσως βοηθήσουν άλλους που βρίσκουν τα υπόλοιπα ανεπαρκή. Υιοθέτησα την δική μου μέθοδο όχι από επιθυμία να γίνω τέλεια αλλά γιατί με κάνει να αισθάνομαι πιο χαρούμενη -σήμερα, αυτή τη στιγμή.”