Η εξερεύνηση της πόλης (Urban Exploration, UE) είναι η εξερεύνηση σε ανθρώπινες κατασκευές, σε μέρη συνήθως εγκαταλελειμμένα ή κρυμμένα από το γενικό κοινό. Πολλοί εξερευνητές πόλης συναρπάζονται από μια ερώτηση: Κι αν δεν είναι εγκαταλελειμμένο;

Με αυτό έχει να κάνει η παρακάτω ιστορία. Η «The Tourist» ή όπως είναι γνωστή ως Leslie, είναι μια διάσημη φωτογράφος και εξερευνήτρια από το Οντάριο που δημοσιεύει όμορφες φωτογραφίες από εγκαταλελειμμένες κατασκευές στο Instagram.

Ο γνωστός ιστότοπος Freaktography έγινε φαν της δουλειάς της και δήλωσε για τη Leslie: «Ο λογαριασμός μου στο Instagram είναι πάντα γεμάτος με όμορφες φωτογραφίες από ταλαντούχους εξερευνητές τους οποίους ακολουθώ και πάντα με εξέπληττε ευχάριστα πως η The Tourist έκανε κάτι τόσο απλό όσο μια καρέκλα σε ένα αγρόκτημα να μοιάζει ενδιαφέρουσα με μια περίεργη λεζάντα και τέλειο φωτισμό με φυσικό φως από το παράθυρο».

Τον Ιούνιο του 2015, η Leslie ξεκίνησε να δημοσιεύει μια νέα σειρά φωτογραφιών που άλλαζε το παιχνίδι των εξερευνήσεων πόλης και το Freaktography έκανε την ιστορία της διάσημη προκαλώντας αίσθηση.

Στα γενέθλιά της, η γυναίκα επέστρεφε σπίτι της μετά από μια μεγάλη μέρα γεμάτη εξερεύνηση αλλά αποφάσισε να σταματήσει σε ένα σπίτι που της τράβηξε την περιέργεια. Δεν γνώριζε πως πίσω από αυτές τις πόρτες υπήρχε κάτι ή μάλλον κάποιος που θα της άλλαζε τη ζωή για πάντα.

Η Leslie ή αλλιώς The Tourist, είναι μια εξερευνήτρια πόλης που εξερευνά και φωτογραφίζει κτήρια που έχουν εγκαταλειφτεί στο Οντάριο. Στα γενέθλιά της το 2015 αποφάσισε να κάνει μια στάση σε ένα σπίτι που πάντα την γοήτευε αλλά δεν γνώριζε πως με την είσοδό της εκεί η ζωή της θα άλλαζε για πάντα.

Δείτε την ιστορία ακριβώς όπως την καταγράφει η Leslie:

«Αυτός είναι ο Lawrence. Πίστευα πως το σπίτι είναι εγκαταλελειμμένο. Ο δρόμος είναι γεμάτος χόρτα, η οροφή χαμηλή και το εσωτερικό θα έκανε τον οποιονδήποτε να πιστεύει πως το μέρος είναι έρημο. Τον βρήκα στο σαλόνι. Περνάει άσχημα έξω για αυτό και μένει εδώ μέσα μόνος τον περισσότερο καιρό.

Του λείπει το δεξί του μάτι και το αριστερό του είναι επηρεασμένο από καταρράκτη. Ακόμη και αφού παρατήρησε έναν ξένο, ήταν γλυκός και ευγενικός μαζί μου. Ήταν μάλιστα αρκετά καλός ώστε να με αφήσει να τον φωτογραφίσω, η εικόνα του θα είναι για πάντα ο θησαυρός μου.

Έχει μια όμορφη ψυχή και σχεδιάζω να τον επισκέπτομαι συχνά. Δημοσιεύω αυτή τη φωτογραφία με την ελπίδα πως θα εμπνεύσω έστω έναν άνθρωπο να αναζητήσει κάποιον που ίσως έχει χάσει επαφή μαζί του ή τον έχει ξεχάσει. Αυτές οι παλιές ψυχές είναι ακόμη γεμάτες ζωή και νιώθω ευλογημένη που συνάντησα αυτόν τον άνθρωπο.»

«Αυτό είναι το σπίτι που μου έκλεψε την καρδιά- αυτό είναι το εξωτερικό του σπιτιού του νέου μου φίλου. Σήμερα καθίσαμε έξω και απολαύσαμε το όμορφο απόγευμα. Μου εξήγησε πως οι πληγές του ξεκίνησαν το 2000, όταν ένας ταύρος του προκάλεσε κάταγμα στο ισχίο. Μου είπε για την αρρώστια του αδερφού του και το πώς έχασαν κάθε επαφή.

Μου είπε πως ήμουν ευλογία για αυτόν. Του είπα ότι δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια τι σημαίνει για εμένα.»

«Απόψε ήταν η πρώτη από τις πολλές επόμενες συναντήσεις για δείπνο με τον νέο μου φίλο. Κατά τη διάρκεια 3 ωρών, φάγαμε, ήπιαμε και γελάσαμε. Ήμουν αρκετά τυχερή για να ακούσω για τη ζωή του. Τους αγώνες και τις επιτυχίες του.

Αυτή ήταν πραγματικά μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου και δεν βλέπω την ώρα να μοιραστώ ξανά ένα δείπνο με αυτή την ευγενική ψυχή».

«Οι συναντήσεις για φαγητό συνεχίζονται. Κρατάμε τις υποσχέσεις μας»

«Μια ενημέρωση σχετικά με τον φίλο μου: είναι σε καλή κατάσταση και πολύ χαρούμενος που έχει κάποιο δωμάτιο στο σπίτι του. Κατάφερα να πετάξω το παλιό του ψυγείο, τον φούρνο και τον ανεμιστήρα μαζί με πολλές σακούλες σκουπιδιών και άλλα πράγματα.

Όλα αυτά έγιναν πραγματικότητα από μια πολύ γενναιόδωρη εταιρία με μερικά απίθανα αγόρια με μεγάλη καρδιά και δυνατούς μύες.

Δεν μπορώ να ευχαριστήσω τους πάντες αρκετά για την υποστήριξή τους και τη γενναιοδωρία τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της ζωής μου, και της δικής του. Είναι απίστευτα ευγνώμον, όχι μόνο σε μένα αλλά και σε όλους εσάς που ακολουθείτε την ιστορία του 🙂

Μετά από μερικές πρόσφατες επισκέψεις στον γιατρό, είναι προφανές πως η υγεία του χειροτερεύει με γρήγορους ρυθμούς. Αυτοί μπορεί να είναι οι τελευταίοι μήνες που έχω με τον φίλο μου και σκοπεύω να τους κάνω όσο πιο άνετους και ευχάριστους μπορώ για τον ίδιο. Με έχει ενημερώσει για τις λεπτομέρειες της κηδείας του και ζήτησε να είμαι εκεί. Του είπα πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.

Μοιράστηκε μαζί μου κάτι που θα κρατήσω για πάντα. Είπε πως η ημέρα που εμφανίστηκα ήταν η καλύτερη της ζωής του. Καθώς γράφω, καταλαβαίνω πως νιώθει. Η καλύτερη μέρα της ζωής μου ήταν όταν τον γνώρισα. Μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω πραγματικά κάτι για κάποιον, μια πράξη καλοσύνης, χωρίς προσδοκίες ανταμοιβής. Είναι μια σπάνια περίπτωση και είμαι χαρούμενη που αποδέχτηκα την πρόκληση».

«Πριν λίγες μέρες ο φίλος μου με ρώτησε αν ήθελα να πάω σε ένα μπάρμπεκιου της εκκλησίας μαζί του. Η πρώτη μας έξοδος!!! Ήμουν τόσο χαρούμενη που μου το είχε ζητήσει που δεν μπορούσα να περιμένω. Σήμερα ήταν η μέρα του δείπνου μας… Το φαγητό ήταν απίθανο. Το πρόσφεραν οι τοπικοί αγρότες στη γειτονιά και είχαν ψηθεί πολλές πίτες από τις αξιαγάπητες γυναίκες τους. Ήταν όμορφα να τον βλέπω έξω από το σπίτι με ανθρώπους που γνώριζε όλη του τη ζωή.

Καθώς οδηγούσα για να γυρίσω σπίτι μου το βράδυ, δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που έχω την ευκαιρία να είμαι μέρος της ζωής ενός τέτοιου υπέροχου ανθρώπου. Ο φίλος μου είναι πραγματική ευλογία».

«Λοιπόν, είναι λίγος καιρός που δεν έχω δημοσιεύσει τίποτα για τον καλό μου φίλο οπότε ήρθε η ώρα να σας ενημερώσω. Μετά από μια παρατεταμένη διαμονή σε δύο διαφορετικά νοσοκομεία μετά το τελευταίο εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη, ο Lawrence ζει στο τοπικό γηροκομείο και πάει πολύ καλύτερα. Είναι ασφαλής και ζεστός και μοιάζει αρκετά χαρούμενος που γνωρίζει νέους ανθρώπους αν και του λείπει το σπίτι του.

Παίρνω και το σκυλάκι μου, την Violet όταν πάω επίσκεψη και έχει γίνει αγαπημένη στο σπίτι ενώ μοιάζει να διασκεδάζει εντελώς (απολαμβάνει ένα ακόμη μπισκότο όπως φαίνεται). Τα γενέθλια του Lawrence έρχονται σύντομα (την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου) και ανυπομονούμε να τα γιορτάσουμε μαζί, κατάλληλα…»

«Χρόνια πολλά σε αυτόν τον νέο μου φίλο»

Πρόκειται για μια απίθανη ιστορία: πρέπει να ήταν η μοίρα που οδήγησε τη Leslie στο σπίτι του Lawrence και τους έφερε κοντά ώστε να ενωθούν με μια βαθιά και πραγματική φιλία.

Πηγή: Freaktography, The_Tourist

Κάθε Σάββατο, ο παππούς μου και εγώ πηγαίνουμε με τα πόδια στο γηροκομείο που βρίσκεται λίγα τετράγωνα μακριά από το σπίτι μας. Αυτό της μαμάς δεν της αρέσει πολύ, γιατί αντί να είμαι με τον παππού θα μπορούσα να παίζω με τους φίλους μου.

Στο γηροκομείο πηγαίνουμε για να επισκεφθούμε τους ηλικιωμένους και άρρωστους ανθρώπους που ζουν εκεί γιατί δεν μπορούν πια να φροντίσουν τον εαυτό τους.

«Όποιος επισκέπτεται τους αρρώστους, τους δίνει ζωή», μου λέει πάντα ο παππούς μου.

Πρώτα θα επισκεφθούμε την κυρία Μαρία. Την αποκαλώ «Η μαγείρισσα». Της αρέσει να μιλάει για την εποχή εκείνη που ήταν διάσημη μαγείρισσα στην Αθήνα. Όπου δούλευε, έρχονταν άνθρωποι από όλη τη χώρα για να δοκιμάσουν την περίφημη κοτόσουπα της.

Στη συνέχεια θα επισκεφθούμε τον κύριο Πέτρο. Τον αποκαλώ ο «αστείος άνθρωπος». Καθόμαστε γύρω από το τραπέζι που πίνουν τον καφέ τους και μας λέει αστεία. Μερικά είναι πολύ αστεία, μερικά δεν είναι. Κάποια πάλι δεν τα καταλαβαίνω. Εκείνος γελάει με τα δικά του αστεία και κουνάει πάνω κάτω το κατακόκκινο πρόσωπο του. Ο παππούς και εγώ δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά και γελάμε μαζί του. Ακόμη και όταν τα αστεία του δεν είναι πολύ αστεία.

Δίπλα είναι ο κύριος Δημήτρης. Τον αποκαλώ «Ο Τραγουδιστής» επειδή του αρέσει να μας τραγουδά. Κάθε φορά που το κάνει, η όμορφη φωνή του γεμίζει τον αέρα, μας συνεπαίρνει και αρχίζουμε και εμείς να τραγουδάμε μαζί του.

Μετά επισκεπτόμαστε την κυρία Μερόπη, τη «Γιαγιά», που μας δείχνει συνέχεια φωτογραφίες από τα εγγόνια της. Υπάρχουν παντού σε όλο το δωμάτιο της, σε κορνίζες, σε άλμπουμ, ακόμα και στους τοίχους.

Το δωμάτιο της κυρίας Άννας είναι γεμάτο με αναμνήσεις. Αναμνήσεις που ζωντανεύουν όταν μας διηγείται ιστορίες από τα παλιά. Την αποκαλώ «η κυρία με τις αναμνήσεις».

Στη συνέχεια βλέπουμε τον κύριο Παναγιώτη. «Ο ήσυχος άνθρωπος». Δεν έχει πάρα πολλά να μας πει όταν μας βλέπει. Όταν φεύγουμε όμως μας γνέφει και μας χαμογελά. Τότε μόνο μας μιλάει και μας λέει να ξανάρθουμε την άλλη εβδομάδα.

Αυτό μας το λένε όλοι όταν φεύγουμε. Ακόμη και η νεαρή κυρία που κάθεται πίσω από το γραφείο.

Κάθε εβδομάδα κάνουμε πάντα την ίδια διαδρομή μέχρι το γηροκομείο για να δούμε τους φίλους μας. Ακόμη και όταν κάνει κρύο ή βρέχει, εμείς θα πάμε να δούμε την μαγείρισσα, τον αστείο άνθρωπο, τον τραγουδιστή, τη γιαγιά, την κυρία με τις αναμνήσεις και τον ήσυχο άνθρωπο.

Μια μέρα ο παππούς αρρώστησε βαριά και πήγε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί μας είπαν ότι δεν πιστεύουν ότι θα γίνει καλά.

Το Σάββατο ήρθε. ‘Ήταν ώρα να επισκεφτούμε το γηροκομείο. Αλλά ο παππούς έλειπε. Πώς θα μπορούσα να πάω επίσκεψη χωρίς τον παππού; Τότε θυμήθηκα τι μου είπε ο παππούς μου κάποτε: «Τίποτα δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο στον δρόμο σου όταν θέλεις να κάνεις μια καλή πράξη».

Έτσι πήγα μόνη μου.

Όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι που με είδαν αλλά απόρησαν που δεν ήταν μαζί μου ο παππούς. Όταν τους είπα ότι ήταν άρρωστος και στο νοσοκομείο, στεναχωρήθηκαν πάρα πολύ.

«Δεν μπορείς να κάνεις κάτι εσύ», μου είπαν. «Να είσαι δίπλα του όσο γίνεται και άσε τους γιατρούς να κάνουν τα υπόλοιπα».

Στη συνέχεια η μαγείρισσα μου αποκάλυψε μερικά από τα μυστικά συστατικά της. Ο αστείος άνθρωπος μου είπε τα τελευταία αστεία του. Ο τραγουδιστής μου τραγούδησε ένα τραγούδι ειδικά για μένα. Η γιαγιά μου έδειξε περισσότερες φωτογραφίες. Η κυρία με τις αναμνήσεις θυμήθηκε περισσότερες ιστορίες. Όταν επισκέφθηκα τον ήσυχο άνθρωπο, του έκανα πολλές ερωτήσεις. Όταν ξέμεινα από ερωτήσεις, του είπα όσα έμαθα στο σχολείο.

Μετά από λίγο είπα αντίο σε όλους, ακόμα και στη γυναίκα πίσω από το γραφείο.

«Σε ευχαριστώ που ήρθες;» μου είπε. «Ελπίζω ο παππούς σου να γίνει σύντομα τελείως καλά».

Λίγες μέρες αργότερα, ο παππούς μου ήταν ακόμα στο νοσοκομείο. Δεν έτρωγε, δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι και με δυσκολία μιλούσε. Πήγα στην γωνία του δωματίου, για να μην με δει που κλαίω. Η μητέρα μου πήρε τη θέση μου στο κρεβάτι και κράτησε το χέρι του παππού. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό και πολύ ήσυχο.

Ξαφνικά η νοσοκόμα μπήκε στο δωμάτιο και είπε, «Έχετε επισκέπτες».

«Ήρθαμε στο σωστό μέρος; Εδώ δεν γίνεται το πάρτι;» άκουσα μια γνώριμη φωνή στη πόρτα.

Κοίταξα και τους είδα. Ήταν όλοι εκεί: Ο αστείος άνθρωπος, η μαγείρισσα, ο τραγουδιστής, η γιαγιά, η κυρία με τις αναμνήσεις. Ακόμα και η γυναίκα πίσω από το γραφείο.

Η μαγείρισσα είπε στον παππού όλα όσα θα του μαγειρέψει όταν γίνει εντελώς καλά. Του είχε φέρει και λίγη από τη διάσημη σπιτική της κοτόσουπα.

«Κοτόσουπα; Τι να του κάνει; Αυτός ο άνθρωπος χρειάζεται σουβλάκια και πίτσα», φώναξε γελώντας ο αστείος άνθρωπος.

Όλοι γέλασαν μαζί του. Στη συνέχεια, μας είπε μερικά καινούργια αστεία. Όταν τελείωσε όλοι κρατούσαν μαντίλια για να σκουπίζουν τα δάκρυα από τα γέλια.

Στη συνέχεια, η γιαγιά έδειξε στον παππού μια κάρτα που έφτιαξαν τα εγγόνια της για εκείνον. Στο μπροστινό μέρος της κάρτας υπήρχε μια εικόνα ενός κλόουν που κρατούσε μπαλόνια. Στο πίσω μέρος έγραφε με μεγάλα κόκκινα γράμματα: «Ταχεία ανάρρωση!»

Ο τραγουδιστής ξεκίνησε να τραγουδάει, και όλοι τραγουδούσαν μαζί του. Η κυρία με τις αναμνήσεις μας είπε ότι μια φορά ο παππούς πήγε να την επισκεφτεί ενώ είχε χιονοθύελλα, απλά για να της πάει τριαντάφυλλα για τα γενέθλιά της.

Πριν το καταλάβω η ώρα του επισκεπτηρίου πέρασε. Όλοι χαιρέτησαν τον παππού, του ευχήθηκαν να γίνει σύντομα καλά και του είπαν ότι πολύ σύντομα θα έρθουν και πάλι.

Εκείνο το βράδυ, ο παππούς κάλεσε τη νοσοκόμα και της είπε ότι πεινούσε πολύ. Σύντομα ανασηκώθηκε. Την επόμενη μέρα έκανε προσπάθεια να σηκωθεί όρθιος. Κάθε μέρα που περνούσε αισθάνονταν όλο και καλύτερα. Όλο και πιο δυνατός. Μια εβδομάδα μετά ήταν σε θέση να πάει ξανά στο σπίτι.

Οι γιατροί σοκαρίστηκαν. Είπαν ότι η γρήγορη ανάρρωση του, ήταν ένα ιατρικό θαύμα. Αλλά εγώ ήξερα την αλήθεια: Η επίσκεψη των φίλων του, τον είχε κάνει καλά.

Ο παππούς είναι καλύτερα τώρα. Κάθε Σάββατο, χωρίς εξαιρέσεις, περπατάμε μαζί για να επισκεφθούμε τους φίλους μας: Την μαγείρισσα, τον αστείο άνθρωπο, τον τραγουδιστή, τη γιαγιά, τη κυρία με τις αναμνήσεις, τον ήσυχο άνθρωπο… και την νεαρή κυρία πίσω από το γραφείο.

Πηγή: dinfo.gr