Σε αυτό το τεστ θα δούμε 16 κομμάτια που στη τιμημένη δεκαετία του 1990 γνωρίζαμε απέξω και ανακατωτά. Τους στίχους σίγουρα τους γνωρίζαμε τους καλλιτέχνες όμως; Ας δωκιμάσουμε της γνώσης μας σε ένα μουσική τεστ που δημιούργησε το Oneman.
Για προσπαθήστε να τα βρείτε και δώστε την απάντηση σας στα σχόλια!
Ένα συγκλονιστικό σκίτσο για τον εφιάλτη του πολέμου στη Συρία και το Χαλέπι δημοσίευσε ο Κρις Ρίντελ στη βρετανική εφημερίδα Guardian.
Στο σκίτσο ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ Αλ-Άσαντ είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ενώ δίπλα του εμφανίζονται τα φαντάσματα των νεκρών παιδιών του πολέμου.
Το να τρως όλα τα ξηροκάρπια δεν είναι μαγκιά, είναι αυτοταπείνωση.
Ήγγικεν η ώρα. Σαββατόβραδο και είσαι έτοιμος για τη μεγάλη έξοδο. Εκείνη που περίμενες καρτερικά όλη την εβδομάδα για να ξεχαρμανιάσεις. Τα τηλεφωνήματα έχουν ήδη πέσει, οι προτάσεις για το τυχερό μπαρ που θα ανοίξει τις πόρτες για να υποδεχθεί εσένα και το παρεάκι σου έχουν κατατεθεί κι όπου να ‘ναι θα μαζευτείτε για να πάτε να κατακτήσετε τη νυχτερινή Αθήνα.
Κι όπως κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, έτσι και η νυχτερινή έξοδος με τα φιλαράκια σου έχει κι αυτή τους κανόνες της.
Τους εξής κανόνες
Βασικότερο όλων: Βγαίνετε για πάρτη σας και όχι για να σαλιαρίσετε.
Δεν είσαι ποτέ το κορόιδο που θα πάρει τηλέφωνο για να κανονίσει με τους υπόλοιπους. Η τελευταία φορά που συνεννοηθήκατε σαν άνθρωποι δεν έχει υπάρξει ακόμα.
Αν σκοπεύεις να ξεστομίσεις κατά τη διάρκεια της βραδιάς τις ατάκες «παίρνω αντιβίωση» και «δουλεύω το πρωί», καλύτερα κάτσε σπίτι.
Δεν παίρνεις αμάξι. Λες και καλά ότι θες να πιεις, ότι το ‘χεις στο συνεργείο, ότι στο πήρε η τράπεζα, αρκεί να μην είσαι εσύ εκείνος που θα χρειαστεί να παρκάρει στο πήγαινε και να συγκεντρωθεί στην οδήγηση στο έλα.
Δεν φωνάζεις σαν ούγκανος μέσα στο μαγαζί. Μέσα στο μαγαζί δεν φωνάζεις σαν ούγκανος. Σαν ούγκανος δεν φωνάζεις μέσα στο μαγαζί.
Αποφεύγετε τις συζητήσεις για πολιτικά, αθλητικά ή οτιδήποτε τέλοσπαντων μπορεί να οδηγήσει σε ανεβασμένους τόνους.
Δεν κάνεις ποτέ κεφαλοκλείδωμα στο μπολ με τα ξηροκάρπια και τα πατατάκια. Καλύτερη εφαρμογή του κομμουνισμού δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ από μια σεβαστική παρέα στην οποία ο καθένας απολαμβάνει τα φυστίκια που του αναλογούν.
ΕΚΕΙΝΟ το πατατάκι ή το ξηροκάρπιο που θα πρωτοπιάσεις Σιχαμενόπουλε, ΕΚΕΙΝΟ θα φας. Σε είδαμε που μόλις γύρισες από την τουαλέτα.
Αν κάθεστε στη μπάρα όρθιοι και περισσεύει μια καρέκλα, την καβατζώνεις διακριτικά για ώρα ανάγκης (βλ. >3 υποβρύχια).
Αν στη ζητήσει η ομορφούλα από τη διπλανή παρέα, την προσφέρεις ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 10 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ.
Όταν ο κολλητός αρχίζει και κάνει σαρδάμ δεν τον κοροϊδεύεις. Ή μάλλον, δεν τον κοροϊδεύεις μόνο. Οφείλεις να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια σε κάθε τσαφ που κάνει, να τον δείχνεις με το δάχτυλο και να του αφήνεις υποννοούμενα ότι δεν το σηκώνει.
Όταν αρχίζεις και κάνεις εσύ σαρδάμ, σταματάς να μιλάς.
Αν σου τελειώσουν τα τσιγάρα, δεν κάνεις τράκα το μισό πακέτο του κολλητού, αλλά πετάγεσαι στο πιο κοντινό περίπτερο. Εκτός κι αν πίνεις το ποτό σου σε μέρος που η ταμπέλα απ’ έξω γράφει «Καταφύγιο Μύτικας».
Παραγγέλνεις σφηνάκια, κερνάς σφηνάκια, πληρώνεις σφηνάκια. Δεν κάνεις το μαλάκα.
Δεν κοιτάς τριγύρω για σαματά και δεν τσαμπουκαλεύεσαι. Ο Γιώργος είσαι, όχι ο Τζιμπούρ.
Οφείλεις να λες την παραγγελία σου ξεκάθαρα. Κάτι αστειάκια του τύπου «το συνηθισμένο» σε μαγαζί που πατάς για πρώτη φορά, ξέχασέ τα.
Όταν πας τουαλέτα, προτιμότερο είναι να κάνεις ανάποδο κωλοτουμπίδι και για να πατήσεις το κουμπί στο καζανάκι με τη μύτη του παπουτσιού σου, παρά με το δάχτυλο του χεριού σου.
Ο πρώτος που βλέπει και σχολιάζει, δικαιωματικά ξεκινάει την πεσιματική.
Κατά τη διάρκεια της πεσιματικής, οι υπόλοιποι κάνουν σαν να μην τρέχει τίποτα. Δεν κοιτάζουν, δεν γελάνε, δεν κοροϊδεύουν.
Το γκομενάκι απέναντι πολλοί αγάπησαν, το πέσιμο λίγοι. Γι’ αυτό, φρόντισε να έχεις στην παρέα σου τουλάχιστον έναν wingman.
Δεν σε κερνάνε, δεν ξαναπατάς.
Σε κερνάνε, το χτίζεις.
Μιλάς στον μπάρμαν και στις σερβιτόρες σαν να είναι οι θεοί σου και όχι οι σκλάβοι σου.
Κάθε φορά που βγαίνει κινητό σε μια παρέα για να υπολογιστεί ο λογαριασμός, ένα παιδάκι στην Αφρική πεθαίνει.
Προτιμότερο να ζήσεις 10 χρόνια λιγότερο από το να επιτρέψεις στην κοπέλα του κολλητού που «δεν είχε κανονίσει κάτι, να έρθει μαζί γιατί κρίμα είναι μωρέ».
Δεν μπορείς να κοιτάξεις το κινητό σου πάνω από 5 νανοσεκόντ κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Κι αυτό μόνο αν περιμένεις να κλείσεις κουπόνι άνω των 300 ευρώ.
Τα 5 λεπτά της βραδιάς που θα μιλήσετε σοβαρά με την παρέα προσπάθησε να μην είσαι αυτός που θα γαμήσει τη συζήτηση. Ξέρουμε, είναι δύσκολο αλλά ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ!
Μετά τη λήξη της μπαρότσαρκας, τρέχετε πανικόβλητοι προς το κοντινότερο βρώμικο. Για την κατάληψη καλής θέσης στην ουρά, μπορείς να χρησιμοποιήσεις χέρια, πόδια, κουτουλιά και ότι άλλο πιστεύεις ότι θα αφήσει τους φίλους σου πίσω.
Ακόμη πιο βασικότερο; Αν χρειαστεί παίζεις ακόμη και σφαλιάρες με τον μεθυσμένο φίλο σου που δεν παίρνει από λόγια κι επιμένει να οδηγήσει.
Ξεχάσαμε κάτι;
[ratpack]
Τα ραντεβού συνήθως δίνονται εκεί γιατί βολεύει το σημείο. Και συνήθως στα ραντεβού αργείς. Κατεβαίνεις τρέχοντας την Ερμού, πολυσύχναστη έτσι κι αλλιώς. Ανάμεσα στον κόσμο, πολλούς περαστικούς που χαζεύουν βιτρίνες, παιδάκια, μικροπωλητές και πλανόδιους μουσικούς, διακρίνεται στο βάθος η γνωστή αυτή μικρή εκκλησία, ακριβώς στη μέση του δρόμου.
Τα περισσότερα νεαρά παιδιά που συχνάζουν στα πεζούλια της Καπνικαρέας δεν γνωρίζουν καν την ιστορία της αλλά φωτογραφίζονται χαρούμενα με φόντο τους παμπάλαιους τοίχους της. Είναι καλό ένα φρεσκάρισμα γνώσεων και πληροφοριών για μία από τις πιο δημοφιλείς εκκλησίες της Αθήνας.
Γιατί Καπνικαρέα;
Το όνομα του ναού είναι «Παναγία της Καπνικαρέας», κατά καιρούς όμως είχε κι άλλα ονόματα (όπως «Χαμουκαρέα», «Παναγία της Βασιλοπούλας», «Καμουχαριώτισσα» κ.ά.). Το όνομα μάλλον προέρχεται από τη λέξη «καπνικάριος», το άτομο δηλαδή που εισέπραττε το λεγόμενο «καπνικό φόρο» στα χρόνια του Βυζαντίου, φόρος συνδεδεμένος με τον καπνό που έβγαινε από τις εστίες των σπιτιών. Ο φοροεισπράκτορας αυτός μάλλον ήταν και ο κτήτορας ή ο δωρητής του ναού.
Αρχιτεκτονική και εικονογράφηση του ναού
Ο ναός είναι σύνθετος τετρακιόνιος εγγεγραμμένος σταυροειδής με τρούλο και εικονογραφήθηκε από τον Φώτη Κόντογλου, ο οποίος υπέγραψε τα έργα του στο εσωτερικό του στο μέσο του 20ού αιώνα. Η Καπνικαρέα αποτελείται από πολλά μέρη με το κύριο μέρος να χρονολογείται τον 11ο αι., ενώ ο εξωνάρθηκας και το πρόπυλο χρονολογούνται τον 12ο αι. και το μονόχωρο παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας ακόμα αργότερα. Κι αν οι όροι που μόλις ανέφερα σε κάνουν να ξύνεις το κεφάλι και να διαβάζεις με βλέμμα απορίας, το Byzantine Athens διαθέτει ένα βίντεο με τρισδιάστατη αναπαράσταση του ναού και αρκετά επεξηγηματικά σχόλια που θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις καλύτερα την αρχιτεκτονική του.
Ο ναός επρόκειτο να κατεδαφιστεί ώστε να υπάρχει χώρος για την οδό Ερμού, σύμφωνα με τα νέα πολεοδομικά σχέδια για την Αθήνα το 1834. Ωστόσο, ο πατέρας του βασιλιά Όθωνα, Λουδοβίκος βασιλιάς της Βαυαρίας, τον έσωσε κι έτσι ο δρόμος δημιουργήθηκε γύρω από την Καπνικαρέα. Αργότερα υπήρξαν εκ νέου προτάσεις να κατεδαφιστεί, ωστόσο επιβίωσε ξανά με απόφαση του Θεόφιλου Α΄ Βλαχοπαπαδόπουλου ο οποίος ήταν Μητροπολίτης Αθηνών.
Ο ναός αυτός θα μπορούσε να είχε καταστραφεί με τα χρόνια και να υπήρχαν μόνο τα ερείπιά του. Ωστόσο, στέκεται όρθιος και ανοιχτός στους επισκέπτες. Άνθρωποι περνούν ασταμάτητα, βγάζουν φωτογραφίες ή πουλούν την πραμάτεια τους, χωρίς να συνειδητοποιούν πως βρίσκονται δίπλα σε ένα μνημείο που υπήρξε μάρτυρας ιστορικών γεγονότων.
Κι έτσι όπως ο κόσμος περπατάει γύρω του νευρικά, περιμένει ή κάθεται στο πεζούλι, το παρελθόν συναντάει το παρόν δημιουργώντας ένα μωσαϊκό ιστορίας. Δεν είναι όμως δεδομένο πως ο ναός θα υπάρχει για πάντα, μπορεί στο παρελθόν να τον προστάτεψαν, ίσως στο μέλλον κάποιος αποφασίσει να τον κατεδαφίσει – αν και πλέον είναι υπό την προστασία του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Για αυτό πρέπει να ζούμε στο τώρα, να παρατηρούμε τι υπάρχει γύρω μας, να γνωρίζουμε την πόλη μας. Να μπούμε σε εκείνη την εκκλησία που πάντα προσπερνάμε, να παρατηρήσουμε το διάκοσμο στο εξωτερικό μέρος. Κι ενώ καθόμαστε στο πεζούλι, να θαυμάσουμε την ομορφιά της.
Η ζωή μάς γεμίζει με υποχρεώσεις, άγχος, δουλειές, είναι σημαντικό να ξέρουμε πότε να κάνουμε ένα διάλειμμα ώστε να εκτιμήσουμε την ίδια μας την πόλη. Όσα νομίζεις πως σήμερα είναι δεδομένα, αλλάζουν από τη μια στιγμή στην επόμενη.
[dinfo]
Επικίνδυνη, εξαντλητική, μοναχική αλλά και μοναδική. Ετσι περιγράφει στο «Εθνος της Κυριακής» τη δουλειά του ο Τάσος Λάππας, ο μοναδικός Ελληνας που οδηγεί νταλίκα στην… άκρη του κόσμου, πάνω στις παγωμένες λίμνες του Αρκτικού Κύκλου.
Για τον «Ice Man», όπως είναι το παρατσούκλι του 43χρονου οδηγού, τα δρομολόγια μέσα στο απόλυτο λευκό στον βόρειο Καναδά είναι ατελείωτα, καθημερινά η νύχτα γίνεται μέρα και η μέρα νύχτα, ενώ είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις μεγαλύτερες χιονοθύελλες και θερμοκρασίες που φτάνουν τους -60 βαθμούς Κελσίου.
Ο Τάσος Λάππας ποζάρει μπροστά από την νταλίκα του με φόντο το χιονισμένο τοπίο φορώντας κοντομάνικο!
Για δύο μήνες κάθε χρόνο και κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες ο «ice trucker» από την Καρδίτσα είναι επιφορτισμένος με τον εφοδιασμό των απομονωμένων ορυχείων διαμαντιού και χρυσού που αποτελούν ολόκληρες κοινότητες.
«Ξεκινάμε από την πόλη του Yellowknife, 500 χιλιόμετρα κάτω από τον Βόρειο Αρκτικό Κύκλο, και πηγαίνουμε προς τα ορυχεία που βρίσκονται βόρεια», μας λέει και εξηγεί ότι η τροφοδοσία των ορυχείων γίνεται μόνο τους μήνες Φεβρουάριο – Μάρτιο που παγώνουν οι λίμνες και ανοίγει ο λεγόμενος Ice Road. «Η τροφοδοσία των ορυχείων γίνεται αυτούς τους δύο μήνες μάξιμουμ, μπορεί να είναι 40 ή 50 μέρες αναλόγως με τον καιρό και τον υπόλοιπο χρόνο η μοναδική επικοινωνία γίνεται με ελικόπτερο.
Τους μήνες Φεβρουάριο – Μάρτιο παγώνουν οι λίμνες και ανοίγει ο λεγόμενος Ice Road.
Την πρώτη χρονιά μετέφερα λυόμενες κατασκευές, σίδερα, τσιμέντο σε σκόνη, οχήματα και οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς ότι χρειάζεται μια κοινότητα, γιατί κάθε ορυχείο είναι μία κοινότητα και πρέπει να είναι πλήρως εφοδιασμένη για να λειτουργήσει όλο τον υπόλοιπο χρόνο, μέχρι την επόμενη σεζόν που θα ανοίξει ο Ice Road και θα ξεκινήσει η τροφοδοσία.
Πέρυσι μετέφερα αποκλειστικά νιτρική αμμωνία, που χρησιμοποιείται για εκρηκτική ύλη, και τώρα με προορίζουν για καύσιμα, κάτι που θεωρείται ως προαγωγή».
Για κάθε δρομολόγιο ο Τάσος Λάππας οδηγεί επί 36 ώρες -άλλοτε συνεχόμενα χωρίς καθόλου ύπνο και άλλοτε με δύο ώρες ύπνο ενδιάμεσα- τη μήκους 26 μέτρων και βάρους 23,5 τόνων Super B νταλίκα του και με ταχύτητα που κυμαίνεται από 10 μέχρι 60 χ.α.ω.
Χωρίς αλυσίδες «Για τα πρώτα 70 χιλιόμετρα οδηγούμε σε κανονικό δρόμο και μετά μπαίνουμε στις λίμνες. Δεν είναι μία η λίμνη, για αυτό δεν μπορεί να γίνει η τροφοδοσία με πλωτά μέσα τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου», μας εξηγεί. «Δεν μπορείς να βάλεις αλυσίδες, γιατί μπορεί να σπάσει ο πάγος και από κάτω έχει νερό. Είναι εντυπωσιακό το πώς ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις χωρίς αλυσίδες έναν παγωμένο λοφίσκο. Οδηγείς πάνω στις λίμνες και είσαι φουλ φορτωμένος. Δεν πρέπει με τίποτα να γλιστρήσεις».
Τα ρίσκα του επαγγέλματος είναι τόσο μεγάλα που το History Channel έχει γυρίσει ολόκληρη σειρά «ντοκιμαντέρ» για τους ice truckers του Καναδά, ωστόσο ο ίδιος ο Τάσος μας εξηγεί πόσο απέχει αυτό που κάνει από αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση: «Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που κάνω.
Στην καμπίνα της νταλίκας υπάρχoυν τα πάντα, από φούρνο μικροκυμάτων μέχρι καφετιέρα και ψυγείο.
Είναι απόλυτα στημένο για να πουλήσει. Δεν μπορεί την ώρα που σπάει ο πάγος να είναι στημένη εκεί η κάμερα και να περιμένει. Εγώ δεν ανήκω στην κατηγορία της ηθοποιίας, εγώ είμαι στο “real thing”», όπως μας λέει.
Η δουλειά που κάνει «αποτελεί τη μέγιστη δοκιμασία για τον επαγγελματία οδηγό βαρέου οχήματος, δοκιμάζεις τις αντοχές σου», αναφέρει ο Τάσος, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στο τιμόνι ως οδηγός στον ελληνικό στρατό και στη συνέχεια ως οδηγός ταξί στην Καρδίτσα και στη συνέχεια στα ΚΤΕΛ Καρδίτσας.
«Ο κυριότερος αντίπαλος είναι οι καιρικές συνθήκες, οι χαμηλές θερμοκρασίες. Μέχρι τώρα δόξα τω Θεώ δεν είχα ατυχήματα», ανέφερε ο Τάσος στο «Εθνος της Κυριακής» και μας αφηγήθηκε ένα δύσκολο περιστατικό που αντιμετώπισε την πρώτη χρονιά που δούλεψε στον Ice Road: «Είχα αποκλειστεί τρεις ημέρες από χιονοθύελλα επιπέδου 5, που είναι το υψηλότερο. Δεν κουνιόταν τίποτα, ήμουν τρεις μέρες μέσα στο φορτηγό και η μόνη μου επικοινωνία ήταν με τον ασύρματο. Εγώ προσωπικά είχα φούρνο μικροκυμάτων, καφετιέρα, φαγητό στο ψυγείο, είχα τα πάντα».
Το ψύχος στον Καναδά παγώνει ακόμα και τις βλεφαρίδες…
Η μηχανή Οπως μας εξήγησε, ο οδηγός είναι ασφαλής και η μηχανή είναι πλήρως «ντυμένη», αρκεί να έχει αρκετά καύσιμα ώστε να μη σβήσει. Λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών, «το φορτηγό δεν πρέπει να σβήσει καθόλου για τους δύο αυτούς μήνες που λειτουργεί, εκτός από όταν μπαίνει στο συνεργείο».
Τη στιγμή που μιλούσαμε μαζί του στο τηλέφωνο μέσω Διαδικτύου ο Τάσος έκανε μεταφορές με το φορτηγό του μεταξύ των πόλεων Yellowknife και Edmonton, με τον υδράργυρο να δείχνει -27 βαθμούς Κελσίου και το «real feel» (δηλαδή τη θερμοκρασία που αισθάνεται το σώμα) στους -40 (το χαμηλότερο που έχει ζήσει είναι -53 με real feel -61 βαθμούς).
Αυτούς τους δύο μήνες που εργάζεται στον Ice Road ο ύπνος είναι λιγοστός. «Από την τελευταία σεζόν θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Την τελευταία εβδομάδα είχα 12 ώρες ύπνο, μέσα σε μία εβδομάδα. Ολες οι υπόλοιπες ήταν οδήγηση και φόρτωμα – ξεφόρτωμα. Να με φορτώσουν, να δέσω τους ιμάντες μου, να ασφαλίσω το φορτίο», αφηγείται.
Πάντως θεωρεί το επάγγελμά του μοναδικό παρά τις δυσκολίες που έχει. «Δεν πρόκειται να αφήσω τη δουλειά εδώ, μου αρέσει η μοναδικότητα που έχει, τα ρίσκα που παίρνω και που οικονομικά με αποκαθιστά», μας είπε και μας εξήγησε ότι «μετά το δεύτερο διαζύγιο που πήρα τον περασμένο Μάρτιο αποφάσισα να μείνω για περισσότερους μήνες στο Yellowknife, αφού εδώ βρήκα την ηρεμία μου, κάνω τον διαλογισμό μου, βρίσκω τον εαυτό μου».
Τους υπόλοιπους μήνες μένει στο Τορόντο, αλλά στα άμεσα σχέδιά του είναι να μένει έξι μήνες τον χρόνο στον Καναδά και τους υπόλοιπους έξι να εργάζεται στην Ελλάδα, όπου ζουν και οι δύο κόρες του από τον πρώτο του γάμο.
Ο Τάσος, ο οποίος γεννήθηκε στον Καναδά αλλά ήρθε τριών χρόνων στην Ελλάδα, αποφάσισε να επιστρέψει την περίοδο 2011-2012, όταν είχε ξεκίνησε η οικονομική κρίση στη χώρα μας.
«Πέρυσι μετέφερα αποκλειστικά νιτρική αμμωνία, που χρησιμοποιείται για εκρηκτική ύλη, και τώρα με προορίζουν για καύσιμα, κάτι που θεωρείται ως προαγωγή», τονίζει ο Τάσος Λάππας.
Εχοντας τα δικαιώματα Καναδού υπηκόου βρήκε το καλοκαίρι του 2012 δουλειά στην πόλη Αλμπέρτα, όπου κουβαλούσε αργό πετρέλαιο για δύο χρόνια. «Εκεί απέκτησα πολύ μεγάλη εμπειρία στον πάγο και στις χαμηλές θερμοκρασίες», μας εξηγεί. Μερικά χρόνια αργότερα πήγε στο Yellowknife, όπου ξεκίνησε να εργάζεται στον Ice Road το 2015.
«Το μεγάλο θετικό της δουλειάς είναι τα χρήματα, ρισκάρεις, αμείβεσαι. Είσαι κάτι σαν κασκαντέρ, για τις δύσκολες σκηνές, για αυτό έχει καλή αμοιβή. Αμοιβές που φαντάζουν αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα εξωπραγματικές».
Ενδιαφέρον από Ελληνες Το «success story» του Τάσου, του μοναδικού Ελληνα που εργάζεται στο Ice Road, έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών οδηγών βαρέων οχημάτων στη χώρα μας που εν μέσω κρίσης ψάχνουν μια διέξοδο: «Πολλοί συνάδελφοι θέλουν να φύγουν γιατί δύσκολεύονται εργασιακά στην Ελλάδα και ζητάνε να μάθουν με ποιον τρόπο μπορούν να έρθουν», μας ανέφερε.
ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ
Εκτός από τις καιρικές συνθήκες, ο «ice trucker» έχει να αντιμετωπίσει και τη μοναξιά. «Υπάρχει απόλυτη απομόνωση, είσαι μόνος σου όταν οδηγείς πάνω στον πάγο και πας στα ορυχεία και δεν έχεις καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο, δεν έχεις σήμα στο τηλέφωνό σου. Απαγορεύεται να έχεις συνοδηγό, ούτε καν τον σκύλο σου. Η μόνη σου συντροφιά είναι τα τραγούδια που θα έχεις σε στικάκι, γιατί δεν πιάνει ούτε ραδιόφωνο».
Άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην έντυπη εφημερίδα της Καθημερινής.
Σε αυτόν τον τόπο υπήρχαν πάντοτε δύο Ελλάδες. Η μία που ταίριαζε σε εκείνη την περίφημη ρήση του Κώστα Σημίτη (αυτή είναι η Ελλάδα…) και η άλλη που πίστευε ότι αυτός ο τόπος μπορεί να απογειωθεί. Η μία που ήθελε τη βολή της· η άλλη που ήθελε να παίζει «στα ίσα» σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Διαπιστώνουμε τούτη την περίοδο, με μεγάλη αγωνία, ότι η μία Ελλάδα φεύγει. Ο,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος εγκαταλείπει τη χώρα και αναζητεί ευκαιρίες σε όλο τον πλανήτη. Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς τους αριθμούς, αν και υπάρχουν σοβαρές σχετικές μελέτες που έχει δημοσιεύσει και η «Κ». Κάθε μέρα, όμως, ακούμε πραγματικές ιστορίες.
Φορολογικά γραφεία «μετακομίζουν» σωρηδόν Ελληνες πολίτες στη ΔΟΥ Ελλήνων εξωτερικού. Μαζί τους παίρνουν φόρους, εισφορές και οικονομική δραστηριότητα. Επισκέπτες σε νοσοκομεία στη Γερμανία, ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο, επιχειρήσεις στο Χονγκ Κονγκ συναντούν Ελληνες που ακολουθούν μια πανάρχαια παράδοση της φυλής.
Υπάρχει, όμως, ένας κίνδυνος, μια μεγάλη απειλή. Η Ελλάδα που μένει είναι κουρασμένη, απελπισμένη και έχει λίγο-πολύ σταματήσει να πιστεύει στις δυνάμεις της.
Είναι πολύ δύσκολο να εμπνεύσεις τους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε και δεν ανοίγουν το καλοριφέρ εδώ και χρόνια ότι πρέπει να πάρουν οι ίδιοι και η χώρα ρίσκα για να πάμε μπροστά. Ακούν μεταρρυθμίσεις και βουρκώνουν, γιατί νιώθουν ότι κάποιος θα τους κόψει και άλλο τη σύνταξη.
Ενα άλλο κομμάτι έχει κάνει ιδεολογία τη βολή, την αποδοχή της μετριότητας και του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή. Το βλέπουμε πολύ έντονα στην παιδεία. Εχουν φτιαχθεί δήθεν ιδεολογικά οχυρά, πίσω από τα οποία κρύβονται οι μέτριοι, οι συνδικαλισμένοι κι εκείνοι που έχουν ως στόχο να καταστρέψουν ό,τι ξεχωρίζει.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, πολλές χιλιάδες Ελληνες δουλεύουν σαν σκυλιά, ας μου επιτραπεί η έκφραση, σε πολύ αντίξοες συνθήκες.
Γιατροί, ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί, αστυνομικοί και άλλοι, που κρατούν όρθια τη χώρα. Οι άνθρωποι του ιδιωτικού τομέα, που δεν το βάζουν κάτω παρά τον πόλεμο που υφίστανται.
Και αυτοί, όμως, βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης.
Ποιος είναι ο κίνδυνος; Η Ελλάδα που έχει φύγει να σταματήσει να μπολιάζει με δυναμισμό και όραμα την Ελλάδα που μένει. Να γίνει η απλή επιβίωση, και εν μέρει η βολή, στόχος για όσους έμειναν, λόγω κούρασης και απελπισίας. Ο λογαριασμός, πάντως, δεν βγαίνει.
Χωρίς νέο πλούτο και ένα νέο εθνικό παράδειγμα που θα λατρέψει την επιχειρηματικότητα και το ρίσκο δεν θα πάμε μακριά, θα αρχίσουμε να τρώμε τις σάρκες μας.
Είναι ώρα να σκεφτούμε ανατρεπτικά, για να αποφύγουμε το μοιραίο. Λύσεις δεν θα μας βρουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, ούτε κανείς άλλος. Το στοίχημα είναι καθαρά δικό μας. Μπορούμε και αξίζουμε κάτι πολύ καλύτερο, που θα απαιτήσει προσπάθεια και άμιλλα;
Ή θα γίνουμε η μεγάλη Εντατική της Ευρώπης και θα είμαστε ικανοποιημένοι απλώς που ζούμε;
Παρά τα εξαιρετικά υψηλά νούμερα τηλεθέασης που σημειώνει στο νεανικό κοινό οι υπεύθυνοι του Alpha στις σειρές πιστεύουν πως η κωμωδία έχει κάνει κοιλιά και μετά από 4 σεζόν πρέπει να ολοκληρώσει τον κύκλο της.
Τα νέα ζευγάρια «δεν τραβάνε» δεν έχουν κάνει το γκελ που έκαναν τις δύο πρώτες σεζόν Βλάχος και Τριανταφυλλίδου και οι ιστορίες της καθημερινότητας έχουν πια στερέψει και τραβιούνται από τα μαλλιά.
Έτσι στο κανάλι ήδη ψάχνουν νέα κωμωδία (Ισπανική η λατινοαμερικάνικη), χαμηλού κόστους που σημαίνει μόνο εσωτερικά γυρίσματα για την νέα σεζόν.
Το πρώτο επεισόδιο τις σειρές έχει σχεδόν 2 εκατομμύρια προβολές στo YouTube, η σειρά έκανε πρεμιέρα στις 7 Οκτωβρίου 2013
[gossiptv]
Η 16χρονη Ελληνίδα Δήμητρα Μιλάνο που ζει μόνιμα στην Αμερική, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον γεμάτο τέχνη. Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν μόλις είχε ξεκινήσει να ζωγραφίζει, οι γονείς της άνοιξαν ένα Ινστιτούτο Τέχνης.
Τότε της επέτρεψαν να παρίστανται σε όλα τα μαθήματα που εκείνη ήθελε.
Από κλασικές, μέχρι τις πιο σύγχρονες τεχνικές ζωγραφικής.
Σιγά σιγά, οι δεξιότητές της αναπτύσσονταν, ενώ ταυτόχρονα μεγάλωνε και η επιθυμία της να ζωγραφίζει.
Στη συνέχεια, ξεκίνησε εκπαίδευση κατ’ οίκον και αφιέρωσε όλο της τον ελεύθερο χρόνο στη ζωγραφική.
Σήμερα, η 16χρονη πια Δήμητρα είναι μια διάσημη επαγγελματίας καλλιτέχνης.
Το ταλέντο της μοναδικό και σίγουρα θα τη δούμε στο μέλλον με περισσότερα έργα στο ενεργητικό της.
Ένα πρόσφατο έργο της
Εδώ βλέπουμε την ίδια να ολοκληρώνει ένα από τα έργα της
Η ίδια
Η σελίδα της στο διαδίκτυο είναι η dimitramilan.com,όπου μπορείτε να βρείτε και έργα της προς πώληση.
Κόντρα σε νόμους, κόντρα στο ρεύμα!
Σε πολλούς δεν αρέσουν τα τετριμμένα και ο καθένας από αυτούς το εκφράζει ανάλογα, στις φωτογραφίες που ακολουθούν! Μικροί επαναστάτες που λατρεύουν να τα κάνουν όλα… αντίθετα!
Δείτε τις φωτογραφίες!
Χώρος μόνο για μηχανές
Απαγορεύονται οι σέλφι
Παρακαλούμε, μην κάθεστε στα σκαλιά
Παρακαλούμε, μην αγγίζετε τις χελώνες
Τα παιδιά απαγορεύεται να παίζουν πέρα από αυτό το σημείο
Παρακαλούμε, μη γλείφετε το φορτηγό
Ένας τρόπος για να αφυπνιστούν όσοι δεν πιστεύουν στην καταστροφή του κόσμου και το κακό που προκαλούν οι άνθρωποι στον πλανήτη μας, είναι να παρακολουθήσουν ταινίες με θέμα την μετα-αποκαλυπτική εποχή.
Για να μας δώσει ένα ακόμη πιο έντονο αποτέλεσμα, ο Bora Barroso δημιούργησε ένα μοντάζ με σκηνές ταινιών που εξελίσσονται στον μετα-αποκαλυπτικό κόσμο. Στράφηκε σε ταινίες όπως το “Mad Max: Fury Road”, “The Road” και “I Am Legend”, που δείχνουν η καθεμία τη δική της εκδοχή για το τι θα μπορούσε να συμβεί μετά την καταστροφή του κόσμου.
Δείτε το βίντεο.