Γίναμε Βουλγαρία στη φτώχεια των νοικοκυριών, καθώς η ένδεια είναι χαρακτηριστικό της χώρας μας και της κοινωνίας στα επτά χρόνια μετά την ένταξη της Ελλάδας στα μνημόνια.
Σύμφωνα με την ΗΜΕΡΗΣΙΑ, το ποσοστό των νοικοκυριών που διαβιούν σε συνθήκες φτώχειας διπλασιάστηκε. Ενώ το 2008, έτος που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, το 11,2% των Ελλήνων είχαν ελλείψεις σε βασικά αγαθά, το 2015 το ποσοστό αυτό «εκτινάχθηκε» στο 22,2%, όπως σε καμία άλλη χώρα της Ε.Ε.
Ειδικότερα σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από τη στατιστική υπηρεσία της Ε.Ε, η Ελλάδα είναι η τρίτη φτωχότερη χώρα-μέλος της Ε.Ε. μετά τη Βουλγαρία (34,2%) και τη Ρουμανία (22,7%). Με τη διαφορά, βεβαίως, ότι ενώ τα ποσοστά φτώχειας των πρώην κομμουνιστικών βαλκανικών κρατών έχουν μειωθεί σημαντικά -κατά σχεδόν ένα τρίτο στην περίπτωση της Ρουμανίας- το ποσοστό φτώχειας στην Ελλάδα έχει διπλασιαστεί από το 2008. Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος για τη φτώχεια την ίδια περίοδο (2008-2015) υποχώρησε από το 8,5 στο 8,1%. Τα χαμηλότερα ποσοστά φτώχειας καταγράφονται στη Σουηδία (0,7% το 2015 έναντι 1,4% το 2008), Νορβηγία (1,7% έναντι 2%) και τη Φινλανδία (2,2% το 2015 έναντι 3,5% το 2008).
Όπως αναφέρει το πρακτορείο Reuters, μπορεί η Ελλάδα να απέφυγε τη χρεοκοπία με την υπαγωγή της στο πρόγραμμα διάσωσης, ωστόσο οι πολιτικές αυστηρής λιτότητας που ακολουθούνται τα τελευταία επτά χρόνια έχουν ως αποτέλεσμα να βαθύνει η ύφεση και η χώρα να παρουσιάζει τη μεγαλύτερη αύξηση του ποσοστού φτώχειας στην Ε.Ε. «Ύστερα από την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 αρκετές χώρες της Ευρωζώνης στράφηκαν προς διεθνείς δανειστές. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, για παράδειγμα, ακολούθησαν προγράμματα διάσωσης και επέστρεψαν σε ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας τους. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με την Ελλάδα», τονίζει το Reuters.
Σημειώνεται ότι στην Πορτογαλία, το ποσοστό φτώχειας μειώθηκε έστω και οριακά από 9,7% το 2008 σε 9,6% το 2015, ενώ αντίθετα στην Κύπρο αυξήθηκε σε 15,4% το 2015 έναντι 9,1% το 2008.
Αρνητική «πρωτιά» στην Ε.Ε. έχει η χώρα μας και στα ποσοστά ανεργίας. Η ανεργία έχει υποχωρήσει από το ρεκόρ του 28% σε 23%, ωστόσο, όπως τονίζει το Reuters, το ποσοστό αυτό παραμένει το υψηλότερο στην Ε.Ε. Από την έναρξη της κρίσης, το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί κατά 25% και χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κλείσει.
Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνει με δραματικό τρόπο η τελευταία έκθεση της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) για τις Συνθήκες Διαβίωσης στην Ελλάδα το έτος 2015. Σύμφωνα με την έκθεση, το 39,9% του πληθυσμού στη χώρα στερείται βασικά υλικά αγαθά και υπηρεσίες, όπως φαγητό και θέρμανση, με το ποσοστό αυτό να αυξάνεται στο 44,5% του πληθυσμού ηλικίας 0-17 ετών. Μάλιστα, σχεδόν ένα στα έξι νοικοκυριά (ποσοστό 17,7%) διαμένουν σε σπίτια ακατάλληλα με διαρροές στη στέγη, υγρασία σε τοίχους, πατώματα, κ.ά. Συνολικά, περισσότεροι από 4.512.000 Έλληνες αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας, με τα παιδιά να απειλούνται περισσότερο. Ενδεικτικό είναι ότι 230.774 παιδιά ζουν σε νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο και ουσιαστικά χωρίς κανένα εισόδημα.
Στοιχεία-σοκ για τη Θεσσαλονίκη
Πολυτέλεια αποτελούν για πολλούς Θεσσαλονικείς βασικά υλικά, όπως η θέρμανση και η ηλεκτροδότηση του σπιτιού τους. Έξι στα δέκα νοικοκυριά δυσκολεύονται να πληρώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ περίπου 2.000 νοικοκυριά (14%) ζουν κάποιες περιόδους χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
Τα παραπάνω στοιχεία προκύπτουν από έρευνα της Palmos Analysis, για λογαριασμό της ευρωβουλευτού Μαρίας Σπυράκη, που διενεργήθηκε σε δείγμα 456 νοικοκυριών στο πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης από τις 3 έως τις 7 Φεβρουαρίου 2017. Σύμφωνα με την έρευνα, στη Θεσσαλονίκη ευάλωτα ή σε κατάσταση ενεργειακής φτώχειας βρίσκονται συνολικά 190.000 νοικοκυριά (62%). Προκειμένου δε, να καλύψουν το αυξημένο κόστος θέρμανσης τα νοικοκυριά έχουν περικόψει κυρίως δαπάνες ένδυσης και υπόδησης (58%) διασκέδασης και ψυχαγωγίας (36%) και τρόφιμα/ έξοδα σούπερ μάρκετ (32%).
Με βάση τα στοιχεία της έρευνας, συνολικά 22.000 νοικοκυριά (7%) δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο κόστος θέρμανσης και 15.000 νοικοκυριά (5%) στο κόστος ηλεκτροφωτισμού. Την ίδια ώρα, το 53% των νοικοκυριών τα βγάζει πέρα με δυσκολία με τα έξοδα θέρμανσης και το 60% με τα έξοδα ηλεκτροφωτισμού. Για συνολικά 8.000 νοικοκυριά (38%) υπάρχουν περίοδοι που το νοικοκυριό τους δεν θερμαίνεται και 65.000 (21%) θερμαίνουν μέρος μόνο του σπιτιού τους.
Επίσης, από την έρευνα προκύπτει ότι 31.000 νοικοκυριά (10%) δεν έχουν συνεχώς διαθέσιμο ζεστό νερό και αυτό συμβαίνει με ιδιαίτερη ένταση (41%) τα τελευταία κρίσιμα χρόνια της ύφεσης (2011-2017) λόγω, κυρίως, (70%) του υψηλού κόστους.
Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ως ευάλωτα στην κατάσταση ενεργειακής φτώχειας είναι τα νοικοκυριά τα οποία ξοδεύουν περισσότερο από 10% του εισοδήματός τους για θέρμανση και ηλεκτροφωτισμό. Ο μέσος όρος της αντίστοιχης δαπάνης στο πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης είναι 13%.
Έγινε γνωστός σαν το πρόσωπο μιας Ελλάδας που επιμένει στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Όποια κι αν είναι αυτή. Και χτες τα χαράματα, με τη 15χρονη κόρη του τη Βιβή, στάθηκε όρθιος στην αίθουσα της απονομής των βραβείων Όσκαρ στο Λoς Άντζελες κι έστειλε ένα δικό του μήνυμα σε όλο τον κόσμο.
«Είμαστε περήφανοι για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των πληρωμάτων του Λιμενικού Σώματος να μη χαθεί ούτε μια ζωή μέσα στην θάλασσα σε αυτήν την τραγωδία που ας μη ξεχνάμε πως ακόμα διαδραματίζεται στην Ελλάδα μας!», είπε στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο ανθυποπλοίαρχος Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο Μυτιληνιός κυβερνήτης του ΠΛΣ 602 που βρέθηκε από το στενό θαλασσινό ποτάμι αναμεταξύ Λέσβου και μικρασιατικών παραλίων ανάμεσα στις διασημότητες του πλανήτη.
Δίπλα στην πολυβραβευμένη ήδη Ελληνίδα φοιτήτρια Δάφνη Ματζιαράκη, η οποία διεκδίκησε το χρυσό αγαλματίδιο των Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ «4.1 miles». «Πρωταγωνιστής» στο ντοκιμαντέρ ο Κυριάκος Παπαδόπουλος.
Ο 43χρονος σήμερα ανθυποπλοίαρχος. έσωσε με τους συναδέλφους του εκατοντάδες ζωές προσφύγων το 2015 και μέχρι την άνοιξη του 2016, όταν και λιγόστεψαν οι ροές από τις απέναντι ακτές στο νησί.
Με τη δράση του εκείνες τις μέρες στη δίνη της προσφυγικής κρίσης ενέπνευσε την τελειόφοιτη τότε φοιτήτρια στη σχολή δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Berkley στην Καλιφόρνια. Ταξίδεψε μέχρι τη Μυτιλήνη όπου και πραγματοποίησε τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ «4.1 miles» – «4.1 μίλια» με το οποίο καταγράφηκε η δραματική προσπάθεια διάσωσης των προσφύγων από τους άνδρες του πληρώματος του σκάφους με κυβερνήτη τον Κυριάκο Παπαδόπουλο.
Μεγάλης αξίας καταγραφές οι δραματικές στιγμές του πολύνεκρου ναυαγίου στις 28 Οκτωβρίου 2015 ανοιχτά της Εφταλούς στη βόρεια Λέσβο και οι αγωνιώδεις προσπάθειες των στελεχών του Λιμενικού Σώματος να σώσουν ζωές.
Τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, που έτσι απλά από τον εργατικό μαχαλά της Μυτιλήνης, τη Λαγκάδα, βρέθηκε σήμερα τα χαράματα στην τελετή της απονομής των Όσκαρ στο Λος Άντζελες, θα μπορούσε κανείς να τον αποκαλέσει ήρωα. «Πόσους ανθρώπους έχετε σώσει;» τον ρώτησε ο τότε καγκελάριος της Αυστρίας Βέρνερ Φάιμαν όταν είχε επισκεφθεί τη Μυτιλήνη.
«Περισσότερους από πέντε χιλιάδες» του απάντησε ο Έλληνας ανθυποπλοίαρχος. Δεν άκουσε καλά ο Αυστριακός καγκελάριος και του είπε πως «πέντε ζωές είναι κάτι πολύ σημαντικό». Τον διόρθωσαν και του είπαν πως πρόκειται για πέντε χιλιάδες ζωές… «Είσαστε πραγματικός ήρωας», του είπε έκπληκτος ο Φάιμαν. Κι έφυγε για την Αυστρία… για να συντονίσει το κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου για τους πρόσφυγες προς τη βόρεια Ευρώπη!
Ο ανθυποπλοίαρχος Κυριάκος Παπαδόπουλος όμως έμεινε πίσω, εκεί όπου και σήμερα στέκει πιστός στο καθήκον του. «Οι στιγμές της προσωπικής αδυναμίας» είχε πει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ, «είναι πολυτέλεια, που δεν την έχουμε. Λίγα μίλια παραπέρα υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθεια μας. Εμείς έχουμε καιρό να κλάψουμε».
Γέννημα θρέμμα μιας προσφυγικής οικογένειας από τη Νικομήδεια της Μικρασίας, παιδί μαστόρων της μεταλλοτεχνίας που περηφανεύονται πως σμίλεψαν τις μεταλλικές δάφνες στο άγαλμα της ελευθερίας της Μυτιλήνης, το σήμα κατατεθέν της πόλης.
Μεγαλωμένος από εργάτες γονείς σε έναν λαϊκό μαχαλά της Μυτιλήνης, τη Λαγκάδα, απόφοιτος της Σχολής Εμποροπλοιάρχων των Οινουσών, ναυτικός πρώτα σε πλοίο του Εμπορικού Ναυτικού κι από εκεί στο Λιμενικό Σώμα. Είναι η εικόνα του Λιμενικού Σώματος σήμερα.
Ο μέσος αξιωματικός της Ελληνικής Ακτοφυλακής, ο αξιωματικός που βρίσκεται πίσω από κάθε δελτίο Τύπου που μιλά δυο χρόνια τώρα για επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο.
Ο απλός καθημερινός άνθρωπος με οικογένεια και δυο παιδιά. Ταγμένος σε όλη του τη ζωή να υπηρετεί στα σύνορα, πρώτα στον Μόλυβο κι ύστερα στη Μυτιλήνη. Χωρίς ωράριο με υψηλό αίσθημα καθήκοντος και… χαμηλές αποδοχές κοιτώντας κάθε πρωί την ακτή απέναντι.
Μιλώντας τα χαράματα με το messenger τον ρωτήσαμε ξανά και ξανά τι θυμόταν την ώρα της απονομής του Όσκαρ που τελικά δεν δόθηκε στην ελληνική συμμετοχή, «αλλά τι σημασία έχει;»
«Τα μάτια των ανθρώπων στα ναυάγια. Αυτά τα μάτια που ανάμεσα σε ουρλιαχτά μάς ζητούσαν να τα σώσουμε…», απαντά. Τα μάτια αυτά που χθες είχαν «εισβάλει» στην αίθουσα με τα κόκκινα χαλιά και τις πανάκριβες τουαλέτες στη χώρα όπου προεδρεύει ο Ντόναλντ Τραμπ.
Θυμόμαστε μια περιγραφή μιας διάσωσης από τον ανθυποπλοίαρχο, από το πλήρωμα του ΠΛΣ 602.
«Ήταν εγκλωβισμένο το παιδί, στο δίπλωμα του ημιβυθμισμένου φουσκωτού σκάφους. Η θάλασσα ήταν αγριεμένη. Δώσαμε σκοινιά, δέσαμε το φουσκωτό πάνω μας κι αρχίσαμε κρεμασμένοι από το σκάφος να ανεβάζουμε τον κόσμο… 10-11 παιδιά πρώτα κι ύστερα γυναίκες και ενήλικες. Σε στιγμές απίστευτου πανικού. Σε μια φουσκωτή εξάμετρη λέμβο κάπου 50 άτομα.
Ποιον να πρωτοσώσεις… Ο ένας πατούσε πάνω στον άλλο». Και κάπου εκεί είδε το δίχρονο παιδί. «Τον ανασύραμε τον μικρό μόλις τον εντοπίσαμε. Παρούσα στην επιχείρηση η διασώστρια Ζωή Λειβαδίτη. Αυτή πρώτη κι εγώ δεύτερος στη μάχη να ζήσει το παιδί… Το έχουμε ξανακάνει. Άλλες φορές τα καταφέραμε άλλες όχι…».
«Κάποια στιγμή το παιδί έδωσε σημάδια πως θα ζήσει. Έβγαλε νερό από το στόμα του κι από τη μύτη του. Συνέχισα να του δίνω το ‘φιλί της ζωής’. Χάρηκα, αλλά η χαρά κράτησε λίγο. Είχα καταλάβει πως το παιδί είχε πεθάνει, αλλά έλεγα πως δεν μπορεί, θα ζήσει. Πρέπει να ζήσει. Μέχρι που το παρέδωσα».
Ο σκληρός ανθυποπλοίαρχος του Λιμενικού Σώματος, ο κυβερνήτης του πλωτού σκάφους 602 χθες έσφιγγε το χέρι της έφηβης κόρης του της Βιβής. Σαν να τα πήρε όλα, κι ακόμα περισσότερα από τα Όσκαρ που μοιράστηκαν, ο Κυριάκος. Περήφανος και ωραίος ως Έλλην.
Ένα κείμενο του Τάκη Τρακουσέλλη από το newsauto.gr
Η τραγικότητα του δυστυχήματος με την Ferrari στη Βούλα δεν… αφήνει τον συντάκτη του ειδικού Τύπου, να προβεί σε περισπούδαστες αναλύσεις.
Είναι ένα ακόμα δραματικό γεγονός από τα πάμπολλα που καταγράφονται στους Ελληνικούς δρόμους κάθε εβδομάδα. Δεν έχει σημασία αν ο οδηγός του φονικού οχήματος ήταν γόνος πλούσιας οικογενείας.
Δεν έχει σημασία η μάρκα του αυτοκινήτου. Σημασία όμως έχει πως οι οδηγοί αυτοκινήτων 300 και 500 ίππων χειρίζονται αυτά τα όπλα που έχουν στα χέρια τους. Ναι, περί όπλων πρόκειται, τα οποία αν δεν ξέρεις να τα χειριστείς, θα σκοτώσουν εσένα και τους γύρω σου.
Εδώ είναι αυτό που έχω γράψει πολλές φορές: η συμπεριφορά μας στους δρόμους, δεν είναι κάτι προσωπικό, αλλά κοινωνικό. Η εκπαίδευσή μας, το αν οδηγούμε με κοινωνική συνείδηση (ναι υπάρχει και αυτό), το αν το αυτοκίνητό μας είναι παμπάλαιο έτοιμο να διαλυθεί, ακόμα και το αν ρυπαίνει υπερβολικά, δεν είναι κάτι που αφορά τον καθένα μας ξεχωριστά, αλλά όλους μας. Ολη την κοινωνία. Κι αν δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει το τι είναι κοινωνικά αποδεκτό ή το τι βλάπτει, τότε θα πρέπει να έρθει η πολιτεία και να το ορίσει αυτό. Ακόμα και να το επιβάλει.
Σίγουρα, αν το αυτοκίνητο ήταν ένα Golf «τσιπωμένο» από κάποιο βελτιωτικό οίκο, απόδοσης +600 ίππων, να μην έδινε κάποιος τόσο μεγάλη βαρύτητα, αφού -εκτός τους γνώστες- λίγοι θα καταλάβαιναν για το τι ακριβώς κρύβεται κάτω από το αμάξωμα του Golf.
Όμως λέγοντας «Porsche», πέρα του ότι όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για ένα γρήγορο αυτοκίνητο, βάζει και το… τσίλι στην είδηση. Επι της ουσία, δεν έχει σημασία αν ήταν Porsche ή ένα… κολοφτιαγμένο Golf. Σημασία έχει το πώς εμείς συμπεριφερόμαστε έχοντας στα χέρια μας αυτά τα όπλα.
Έχουμε την ανάλογη εκπαίδευση; Τις ανάλογες δυνατότητες (σωματικές, ακόμα και ψυχικές) να ρίξουμε ένα τέτοιο θηρίο στους δρόμους; Ολοι γνωρίζουμε ότι ο μέσος Ελληνας οδηγός δεν τις έχει, αφού η μικρή διαδικασία που περνάει στα 18 χρόνια του είναι για να μάθει να ξεπερνάει τις εξετάσεις και να πάρει το πολυπόθητο δίπλωμα οδήγησης.
Αλήθεια, όλοι εσείς που διαθέτετε ένα γρήγορο αυτοκίνητο (ακόμα και +200PS) γνωρίζετε τον χειρισμό που πρέπει να κάνετε για να αποφύγετε ένα τετακέ όταν το αυτοκίνητο υπερστρέφει (όπως συνέβη στο δυστύχημα της Ε.Ο.). Το χειρισμό στην υποστροφή;
Ξέρετε τι είναι υπερστροφή και τι υποστροφή;
Επειδή το Ελληνικό κράτος δε θέλει (γιατί μπορεί) να ορίσει μία δυναμικότερη (δε θα την ορίσω ως αυστηρότερη) διαδικασία εκπαίδευσης, κυρίως για αυτούς που έχουν στα χέρια τους τέτοια αυτοκίνητα, ας το κάνουμε από μόνοι μας. Είτε ως οδηγοί, είτε ως γονείς που έχουμε δώσει στα παιδιά μας το αυτοκίνητό μας.
Επιτέλους, ας αποκτήσουμε την παιδεία της εξέλιξης κι ας αποβάλουμε τη νοοτροπία του «τα ξέρω όλα».
Για μια ακόμα φορά, η χώρα ολόκληρη συγκλονίζεται από ένα τροχαίο. Αυτή τη φορά, νεκρός δεν είναι ένας γνωστός τραγουδιστής, αλλά μια μάνα με το μωρό της, καθώς και άλλοι δύο. Οι τελευταίοι, επιβάτες μιας Porsche, η οποία έφυγε ανεξέλεγκτη με τρομερή ταχύτητα μέσα στο πάρκινγκ της Εθνικής Οδού, στο 83ο χιλιόμετρο, στο Ύπατο Θηβών.
Δείτε το βίντεο
Και τώρα, η μισή Ελλάδα αναρωτιέται: “Ποιος φταίει για το τροχαίο με την Porsche”; Γιατί έγινε αυτή η τραγωδία; Και θα αρχίσουν οι ειδικοί και οι “ειδικοί”. Από το “οι Porsche είναι σκοτώστρες”, μέχρι “φταίνε οι πλούσιοι”. Και, τι έγινε αλήθεια, γιατί η Porsche μπήκε στο πάρκινγκ έχοντας χάσει ήδη τον έλεγχο; Λάστιχο με πολλά χιλιόμετρα; Αδιαθεσία του οδηγού; Προσπαθούσε να φωτογραφήσει το καντράν; Είχε πάει στην ευθεία της Θήβας να τελικιάσει; Απλά το “έχασε”; Μάλλον δεν θα το μάθουμε. Όλοι αυτό συζητάνε και δηλώνουν σοκαρισμένοι. Δήθεν. Ναι, δήθεν σοκαρισμένοι.
Κι εσύ, δήθεν σοκαρισμένος/η είσαι. Αν δεν ξέρεις ήδη το γιατί, η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως και θα ξαναεξηγήσω κάποια πράγματα που έχω ξαναγράψει για την υποκρισία των Ελλήνων στο κλάψιμο των νεκρών και τραυματιών από τροχαία. Γιατί, να ξέρεις, μικρή σημασία έχει το ποιος φταίει στο συγκεκριμένο τροχαίο. Και το ποιος θα φταίει στο επόμενο. Και στο μεθεπόμενο.
Μια χώρα που θρηνεί 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία κάθε χρόνο, (κατά μ.ο., γιατί έχουν αρχίσει να μειώνονται, λόγω μείωσης της κυκλοφορίας οχημάτων) πώς μπορεί να υποκρίνεται ότι συγκλονίζεται; Και γιατί δεν κάνει κάτι για να μην πάνε χαμένα τα παιδιά της, όπως πήγαν και αυτά; Γιατί στους Έλληνες αρέσει να κλαίνε τα παιδιά, τα αδέρφια, τους γονείς, τους συγγενείς τους;
“Μα, τι λες;”, θα πουν κάποιοι. Σε ποιον αρέσει να κλαίει τους ανθρώπους του; Κι όμως! Στους 9 στους 10 Έλληνες, αρέσει. Γιατί το αποδεικνύουν καθημερινά και δίνουν το παράδειγμα στους γύρω τους. Κι αμα τους πεις κουβέντα, θα τ’ ακούσεις.
Σκέψου ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που σήμερα “θρηνούν”, αύριο θα περάσουν με κόκκινο, θα παραβιάσουν το STOP, δεν θα φορέσουν ζώνη, θα μπουν ανάποδα στο μονόδρομο, θα παρκάρουν στη γωνία, θα το πατήσουν λίγο παραπάνω, θα πάρουν το αυτοκίνητο αφού έχουν πιει “δυο ποτηράκια”, θα κάνουν σφήνες και χίλια δυο ακόμα. Και, όταν κάποιος τους ζητήσει το λόγο, θα πουλήσουν “τσαμπουκά”. Ψέματα;
Αισθάνομαι σχεδόν γραφικός που με κάθε πολύνεκρο τροχαίο αναγκάζομαι να επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα και τίποτα να μην αλλάζει γύρω μου: Οι Έλληνες δεν έχουμε οδηγική παιδεία. Γενικώς έχουμε χαμηλό επίπεδο παιδείας (το οποίο, θεωρώ, ευθύνεται για τα κακά αντανακλαστικά μας στην κρίση), αλλά στην οδηγική, το χουμε τερματίσει. Οι αριθμοί, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές: Σε ό,τι αφορά τα τροχαία δυστυχήματα/ατυχήματα και την οδική ασφάλεια, η Ελλάδα βρίσκεται στην 28η, την τελευταία δηλαδή θέση της Ε.Ε. Κάθε μέρα, θρηνούμε πέντε νεκρούς, πέντε τετραπληγικούς, 10 παραπληγικούς, 60 τραυματίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες ευρώ είναι το κόστος σε υλικές ζημιές.
Γιατί οδηγούμε έχοντας χεσμένους τους γύρω μας και σα να μη μας ενδιαφέρει αν κάποιος/α μας περιμένει σπίτι; Τι φταίει;
Τα πάντα. Όλοι μας. Ο καθένας μας ξεχωριστά, που, έστω μια φορά θα πει “δε βαριέσαι”. Που δεν παίρνει την οδήγηση στα σοβαρά. Που γράφει τον ΚΟΚ και τη λογική στα παλιά του τα παπούτσια, είτε οδηγεί νταλίκα ή λεωφορείο (ακόμα και σχολικά, ρε αθεόφοβοι) με φθαρμένα λάστιχα, είτε αυτοκίνητο όπως του γουστάρει, είτε μηχανάκι/μηχανή ξεφτιλίζοντας τον ΚΟΚ, είτε ποδήλατο κινούμενος όπως και όπου του καπνίσει (αλήθεια, για εσάς τα φανάρια δεν ισχύουν, ή είστε απέθαντοι;), είτε ακόμα και ως πεζός που “προλαβαίνω να περάσω απέναντι”. Γιατί είμαστε μάγκες. Είμαστε έξυπνοι εμείς. Οι άλλοι δεν ξέρουν. Οι άλλοι είναι υπερβολικοί. Γιατί “ντάξει μωρέ τώρα να πούμε”.
Έπειτα, είναι το κράτος. Είναι αυτοί οι άσχετοι καρεκλοκένταυροι, που συμπεριφέρονται στους ιδιοκτήτες ΙΧ σαν να έχουν διαπράξει ποινικό αδίκημα. Που τους έχουν μουρλάνει στη φορολογία, ωθώντας τους, ουσιαστικά, να οδηγούν επικίνδυνα σαπάκια. Μα, βρε μπαγλαμά, δεν αντιλαμβάνεσαι ότι με το να υπερφορολογείς το αυτοκίνητο σε μια χώρα που έχει τρισάθλιες δημόσιες συγκοινωνίες, αναγκάζεις τον ιδιοκτήτη να επιλέξει το πιο παλιό, πιο κακοσυντηρημένο, πιο αν-ασφαλές αυτοκίνητο που υπάρχει; Δεν σου λέει τίποτα βρε πανάσχετε ότι γεμίσαμε με τα μεταχειρισμένα που πέταξαν στα σκουπίδια οι Γερμανοί και οι δικοί μας εξυπνάκηδες γύρισαν τα χιλιόμετρα και τα πουλάνε ως “σχετικά καινούρια”; Γιατί απαγορεύεις στον Έλληνα οικογενειάρχη να αγοράσει καινούριο αυτοκίνητο για να μετακινεί την οικογένειά του; Γιατί απαγορεύεις στο νέο να αγοράσει το αυτοκίνητο που αγαπά;
Και, συνεχίζοντας με τους φταίχτες, σιγά μην τους ξέχναγα: Φταίνε οι πολιτικοί- άρχοντες της μίζας (όχι μόνο της κεντρικής, αλλά και της τοπικής σκηνής) που παραλαμβάνουν δρόμους -λαιμητόμους, με απίστευτες κακοτεχνίες που οδηγούν σε θανάτους. Και δεν έχει μπει ποτέ, κανένας φυλακή γι’ αυτό! Άνθρωποι πληρώθηκαν για να παραδώσουν κατσικόδρομους! Και οι “εκπρόσωποί μας” τους παρέλαβαν!
Φταίει το σύστημα που επιβάλλει και διατηρεί ηλίθια όρια ταχύτητας -σε πολλά σημεία- μόνο και μόνο για να παραβιαστούν. Που μονοδρομεί δρόμους ανάλογα με το “δόντι” που έχει στο δημαρχείο κάποιος κάτοικος.
Φταίει η Τροχαία που στήνει καρτέρια για να κόψει κλήσεις, αντί να φροντίσει να επιμορφώσει: Να κάνει συστάσεις για κράνος- ζώνη, να βελτιώσει, με αστυνόμευση, τη συμπεριφορά των οδηγών.
Φταίνε οι δάσκαλοι οδήγησης και όλο το σάπιο κύκλωμα το οποίο χορήγησε έναν σκασμό άδειες οδήγησης σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε, επειδή έπεσε το “λαδάκι”.
Φταίνε οι διοργανωτές αγώνων αυτοκινήτου που μετέτρεψαν το άθλημα σε έναν κλειστό κύκλο. Μια κλίκα. Που δεν γίνονται οι οδηγοί, οι δάσκαλοι της οδικής ασφάλειας σε αυτή τη χώρα. Γιατί, ο κάθε οδηγός και ιδιαίτερα ο νέος, θα ακούσει με δέος τον “θεό” των ράλλυ. Αλλά, ξέχασα: Αντί να δουν πώς θα μαζέψουν κόσμο στις αναβάσεις και τις πίστες, σφάζονται μεταξύ τους, λες και είναι πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα νέα παιδιά εξελίσσονται σε γίδια τα οποία δίνουν διαδικτυακά ραντεβού στο Riba’s για να ξεσπάσουν.
Και φυσικά, φταίμε και οι δημοσιογράφοι, που είμαστε ό,τι να ναι. Φταίω κι εγώ, πιο πολύ απ’ όλους, που, παρότι έχω το βήμα, δεν σου πιπιλάω το μυαλό σε κάθε δοκιμή και παρουσίαση που κάνω ότι το γρήγορο αμάξι θα το ευχαριστηθείς στην πίστα. Ότι το καλό αμάξι είναι αυτό που σε κρατάει πιο ασφαλή. Ότι καλός οδηγός είσαι όταν δεν θέτεις σε κίνδυνο εαυτόν και άλλους. Ότι το υπεργρήγορο αμάξι που σου περιγράφω πώς ανοίγει, μπορούν να το χαρούν μόνο ζωντανοί. Ότι μάγκας είσαι μόνο στην πίστα. Που δεν τα γράφω αυτά και πολλά ακόμα. Βέβαια, αν το κάνω αυτό, δεν θα μου δώσεις ούτε ένα κλικ. Τουλάχιστον όμως, θα κοιμάμαι ήσυχος τις νύχτες.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή για τον Έλληνα αδιαφορία για ό,τι κακό γίνεται γύρω του (μέχρι να αγγίξει το σπίτι του) έχουν δημιουργήσει ένα είδος κουλτούρας. Με την κακή έννοια. Δηλαδή, κάνουμε όλοι τα στραβά μάτια στην παρανομία, επειδή, παρακάτω, θα την κάνουμε κι εμείς.
Και φυσικά, αντί για κατάρες και “φταις”, είναι ώρα περισυλλογής. Είναι ώρα να δούμε τι θα κάνουμε εμείς για την ασφάλειά μας και, όταν το φροντίσουμε αυτό και γίνουμε πολιτισμένοι άνθρωποι και όχι ούγκανα επάνω σε λαμαρίνες και πλαστικά, θα διεκδικήσουμε το δίκιο μας για τους δρόμους- ανέκδοτα στους οποίους κινούμαστε. Και πώς θα τα καταφέρουμε;
Σίγουρα, δεν θα περιμένουμε κάτι από κυβερνήσεις και πολιτικούς. Αυτοί, δουλειά τους κάνουν. Χεσμένους μας είχαν και χεσμένους μας έχουν. Άλλωστε, να σου πω και μια αλήθεια, αν είσαι άνεργος/η, παίρνεις οποιοδήποτε επίδομα ή σύνταξη και σκοτωθείς μια μέρα, χάρη θα τους κάνεις. Θα εξοικονομήσουν πόρους. Τι, ψέματα;
Η αλήθεια είναι, άλλωστε, ότι σε αυτό το χάος που συντελεί το ελληνικό κράτος -και εσύ είσαι υπεύθυνος/η για αυτό το χάος, βέβαια- δεν υπάρχει ικανός πολιτικός ή πόλιτικός σχηματισμός που θα πάρει την ευθύνη να συγκρουστεί με συμφέροντα και να αλλάξει το γίγνεσθαι των μεταφορών.
Για παράδειγμα, η χώρα μας έχει ειδική Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής, η οποία, μόνο φέτος, έχει συνεδριάσει έξι φορές και καμια δεκαριά πέρυσι. Σε αυτές τις φορές, έχει ενημερωθεί από ειδικούς και μη για ζητήματα οδικής ασφάλειας (λες και τα μέλη της είναι εξωγήινοι και κινούνται σε άλλους δρόμους), αλλά, όσο και αν αναζητήσαμε, δεν βρήκαμε κάποιο πόρισμα, ή ακόμα καλύτερα, κάποια δράση της για να φτιάξουν τα πράγματα και να σκοτώνεται λιγότερος κόσμος.
Παρακάτω, ανασύρουμε ένα (ακόμα) παλιό κείμενο από συνέντευξη του Ιαβέρη, ο οποίος εξηγεί ότι μέσα σε ένα χρόνο είχαμε 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία ατυχήματα.
Είναι σαν να πέφτει κάθε μέρα σε μια κατοικημένη περιοχή, ένα μικρό αεροσκάφος της αεροπλοΐας με 20 επιβάτες.
Τα πιο πολλά τροχαία ατυχήματα συμβαίνουν σε κατοικημένες περιοχές με ταχύτητες κάτω από 45 χλμ την ώρα. Και τα περισσότερα θύματα που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, είναι κάτω των 30 ετών. Σύμφωνα μάλιστα με τα τελευταία στοιχεία, το 60 με 70% των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα, είναι ηλικίας 15 – 29. Μας περισσεύουν ζωές νέων, φαίνεται, σε αυτή τη χώρα…
Αιτία; Οι τραγικοί δρόμοι και οι επικίνδυνοι οδηγοί που σε συνδυασμό με την άγνοια και την αδιαφορία οδηγούν σε ένα εγκληματικό αποτέλεσμα, όπως εξήγησε ο Ιαβέρης.
«Τον καρκίνο του δρόμου στη χώρα μας τον αντιμετωπίζουμε με παυσίπονο αντί χειρουργείου», είπε και έφερε ως παράδειγμα το γεγονός ότι, ενώ σε όλες τις χώρες έχουν μειωθεί τα τροχαία από 20% – 99,5%, όπως η Σουηδία, στην Ελλάδα είχαμε αύξηση ως και 60%.
«Το αυτοκίνητο γίνεται όπλο, όταν μπαίνει ένα βλήμα» είπε χαρακτηριστικά ο Ιαβέρης και εξήγησε: «Μέσα στα τελευταία 100 χρόνια, στην Ελλάδα που πέρασε και δύο πολέμους, έχασαν την ζωή τους σε ώρα μάχης 70.000 ελληνόπουλα. Στα 60 τελευταία χρόνια με το αυτοκίνητο έχασαν τη ζωή τους 140.000 άνθρωποι, δηλαδή τα θύματα ήταν τετραπλάσια, ενώ 350.000 έμειναν ανάπηροι».
Ο Ιαβέρης, έθεσε και μια άλλη σημαντική παράμετρο, την οικονομική καθώς όπως είπε, «το 40% του κόστους στην υγεία, είναι από τροχαία».
«Τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Στα 50 χρόνια σημαίνει 600 δισ. ευρώ πεταμένα ματωμένα, στην άσφαλτο. Και μετά λέμε πώς να εξοικονομήσουμε λεφτά και βάζουμε ισοδύναμα, όταν όλα αυτά τα χρήματα πετιούνται άδικα στο δρόμο», επεσήμανε ο Ιαβέρης.
«Ένας γονιός που οδηγεί με πάνω από 10 χλμ την ώρα το αυτοκίνητο και αφήνει το παιδί του να κάθεται στη μέση των πίσω καθισμάτων και δεν το δένει κανονικά στο παιδικό κάθισμα είναι σαν το προορίζει για αναπηρικό καροτσάκι που θα το σπρώχνει σε όλη του τη ζωή, αν συμβεί ένα βίαιο φρενάρισμα», τόνισε χαρακτηριστικά.
Μίλησε, όμως, και για γενικότερη άγνοια που υπάρχει στη κοινή γνώμη, σε ότι αφορά την σημασία που έχει η ασφαλής οδήγηση, επικαλούμενος το εξής παράδειγμα: «Ρωτήσανε σε ένα τηλεπαιχνίδι 100 ανθρώπους για ποιο επάγγελμα χρειάζεται μικρότερη προσοχή και η πιο δημοφιλής απάντηση με ποσοστό 80% ήταν ο επαγγελματίας οδηγός. Δηλαδή, ο οδηγός του σχολικού που μεταφέρει τα παιδιά μας», ανέφερε.
Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στην παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη, υπογραμμίζοντας ότι «είναι απόπειρα φόνου, είναι απόπειρα αυτοκτονίας».
Ο Ιαβέρης, υπογράμμισε ακόμα, ότι, μόνο αν αναληφθεί πρωτοβουλία σε υψηλό πολιτικό επίπεδο, μπορεί το εθνικό αυτό πρόβλημα να πάρει σοβαρές διαστάσεις.
«Για να σταματήσει το έγκλημα και η γενοκτονία που συντελείται καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους, πρέπει η Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας να πάει στο Μαξίμου και να ζητήσει από τον πρωθυπουργό να το πάρει πάνω του γιατί είναι μέγα εθνικό και πολιτικό ζήτημα», τόνισε και η πρόταση του αυτή έδειξε να έχει θετική αποδοχή από την Επιτροπή.
Κλείνοντας ο Ιαβέρης την ενημέρωση του, έδωσε μια συμβουλή σε όλους τους οδηγούς λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η λύση του προβλήματος είναι η αυτοεκτίμηση. Καθένας, πρέπει να ξέρει πόσο ανεκτίμητος και λατρεμένος είναι, και πόσο θα λείψει από τα παιδιά ή τους γονείς του, αν εμπλακεί σε μια ανόητη σύγκρουση, επειδή τα μυαλό του είναι στα κάγκελα. Αν θέλουμε άμεσα να μειώσουμε το οδικό έγκλημα, κάθε πρωί ας κοντοσταθούμε και ας σκεφτούμε πόσες αγκαλιές μας περιμένουν το απόγευμα».
Είναι γνωστό το γεγονός πως οι διάσημοι μπορούν να ταξιδέψουν στον χρόνο. Αν δεν μας πιστεύετε, μπορείτε να δείτε τις παρακάτω φωτογραφίες. Ίσως ανακαλύψετε πως οι αγαπημένοι σας ηθοποιοί και τραγουδιστές εμφανίζονται σε διάφορες χρονικές περιόδους της ιστορίας.
Από τον Τζον Τραβόλτα που μοιάζει με έναν άνδρα του 1860 ως τον Τζέι Ζι και τον Βλαντιμίρ Πούτιν, θα ανακαλύψετε πως είναι αθάνατοι.
#1 «Οι γονείς μου στον γάμο τους τον Φεβρουάριο του 1961. Νομίζω πως ο μπαμπάς μου μοιάζει με τον Ματ Ντέιμον.»
Είναι γνωστό ότι η κουλτούρα της Ασίας είναι πολύ διαφορετική από των δυτικών χωρών. Βεβαία η κουλτούρα αυτή δεν είναι παντού η ίδια, αφού από περιοχή σε περιοχή διαφέρει.
Σε αυτή τη φωτογραφική συλλογή θα δούμε μερικά παράξενα καμώματα των Ιαπώνων, που φημίζονται άλλωστε για την παραξενιά τους (από την οπτική γωνία των δυτικών πάντα).
Δεν έχει σημασία η ρουτίνα που βιώνουμε. Η αλήθεια είναι πως ζούμε σε έναν παράξενο κόσμο. Πλέον, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μπορούμε να δούμε τα πιο αστεία, παράξενα και ιδιαίτερα γεγονότα που συμβαίνουν.
Ορισμένες φορές προκαλούνται χαρούμενα ή και ανάμεικτα συναισθήματα. Παρά το γεγονός ότι ο κόσμος μας είναι γεμάτος με ομορφιά, διαθέτει επίσης και αρκετή παραξενιά.
#1 Με την πρώτη ματιά, το άλογο φαίνεται φυσιολογικό
Στην πραγματικότητα, τραβούν κουπί στο νερό και υπάρχουν φυτά τριγύρω δημιουργώντας ένα πράσινο πεδίο. Οι υάκινθοι αυτοί, ανθίζουν πάνω στον ποταμό Νείλο.
#6 Κοιτώντας αυτή την εικόνα, μπορεί να σκεφτεί κανείς πως σκόπιμα όλα έγιναν γκρι εκτός από το λουλούδι
Το χρώμα της κυμαίνεται ανάμεσα στο πράσινο και το καφέ και το σώμα της είναι γεμάτο με δηλητηριώδη αγκάθια.
Επειδή είναι πλήρως εναρμονισμένη με το φυσικό περιβάλλον της, πολλοί είναι οι ταξιδιώτες που ακουμπώντας πάνω σ’ ένα δέντρο, δεν την βλέπουν με αποτέλεσμα να τσιμπηθούν από τα δηλητηριώδη αγκάθια της
Εκχυμώσεις, εσωτερική αιμορραγία και νεφρική ανεπάρκεια είναι κάποιες από τις βλάβες που προκαλεί το δηλητήριό της στον ανθρώπινο οργανισμό.
Αρκετά είναι τα θανατηφόρα κρούσματα. Βέβαια, για να είναι ένα κρούσμα θανατηφόρο χρειάζονται τουλάχιστον 20 έως 100 τσιμπήματα, αφού κάθε τσίμπημα εκχύει μόνο λίγο δηλητήριο.
Υπάρχει όμως και μια θετική πλευρά, που αφορά στη Lonomia Obliqua. Η μικρή αυτή κάμπια αποτελεί αντικείμενο επιστημονικών ερευνών για τις αντιπηκτικές ιδιότητες που έχει το δηλητήριό της, για την πρόληψη των απειλητικών θρόμβων του αίματος.
Ενώ πολλοί καλλιτέχνες φροντίζουν να διατηρήσουν τα έργα τους, ο Κάλβιν Σίμπερτ με έδρα τη Νέα Υόρκη, δεν έχει καμία ανησυχία. Ο καλλιτέχνης, φτιάχνει τα έργα τέχνης του σε παραλίες. Αυτό σημαίνει πως τα γεωμετρικά κάστρα του διαρκούν για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Τα αγαπημένα του σημεία είναι η παραλία Τζονς στο Λονγκ Άιλαντ και το Κόνι Άιλαντ. Επίσης, έχει χτίσει ορισμένα αριστουργήματα στην Χαβάη. Μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα έργα του Κάλβιν έχουν λάβει επιπλέον προσοχή.
Ο Κάλβιν χρειάζεται περίπου 8-10 ώρες την ημέρα για να φτιάξει ένα κάστρο. Περνάει 4-5 ημέρες στην παραλία κάθε εβδομάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Μακάρι να μπορούσαν οι δημιουργίες να διαρκέσουν παραπάνω
Ο Κάλβιν αναφέρει πόσο γοητευτικές βρίσκει τις δημιουργίες στην άμμο. Ο ίδιος δηλώνει: «Το να χτίζει κανείς κάστρα στην άμμο είναι σαν ένα τεστ. Η φύση θα είναι πάντα εναντίων σου και ο χρόνος εξαντλείται. Αυτό που μου αρέσει είναι πως πρέπει να σκεφτώ γρήγορα και να το ολοκληρώσω».
Ο καλλιτέχνης εμπνέει τους ανθρώπους που χτίζουν κάστρα στην άμμο
Τα έργα του Κάλβιν μοιάζουν σαν να χτίστηκαν με κάποιο υπόβαθρο στον τομέα της αρχιτεκτονικής. Ωστόσο, οι άνθρωποι εκπλήσσονται όταν ανακαλύπτουν ότι ποτέ δεν υπήρξαν οποιαδήποτε σχέδια για τα έργα του.
Γνωρίζετε ότι η Σχολή και τα σπήλαια, που δίδαξε ο Αριστοτέλης τον Αλέξανδρο, βρίσκονται στη Νάουσα και μάλιστα πλέον μπορούμε να νιώσουμε με μια επίσκεψη το περιβάλλον και τις συνθήκες της εποχής;
Η Σχολή που δίδαξε ο Αριστοτέλης, στη Νάουσα
Το 343 / 2 π.Χ. ο βασιλιάς Φίλιππος της Μακεδονίας προσκαλεί τον φιλόσοφο Αριστοτέλη στη Μίεζα για να αναλάβει την εποπτεία της αγωγής του δεκατριάχρονου τότε Αλέξανδρου.
Ο μεγάλος στοχαστής, επιστήμονας και φιλόσοφος Αριστοτέλης που έμελλε να αναδειχτεί στη μεγαλύτερη παγκόσμια πνευματική φυσιογνωμία, δεν είχε ακόμη αποκτήσει εκείνη την εποχή ξεχωριστή φήμη, αλλά το όνομάτου ήταν ήδη διακεκριμένο στην Αθήνα και αλλού.
Η «Σχολή» όπως την ονομάζει ο Πλούταρχος, ιδρύθηκε στο Νυμφαίο, ιερό αφιερωμένο στις Νύμφες ων νερών κοντά στην πόλη Μίεζα, σ’ ένα τοπίο μαγευτικό, με οργιώδη βλάστηση και φυσικές πηγές που διατηρεί και σήμερα των ειδυλλιακό του χαρακτήρα.
Ανάμεσα σε δύο φυσικά σπήλαια λαξεύτηκε κάθετα ο βράχος, προστέθηκε μία ιωνική κιονοστοιχία και δημιουργήθηκε μία στεγασμένη στοά σε σχήμα Γ.
Ο χώρος που καταλαμβάνει το Νυμφαίο, δηλαδή το ιερό το αφιερωμένο στις Νύμφες, είναι ένα πολύ εντυπωσιακό φυσικό τοπίο, όπου τα αρχαία λείψανα – ο τοιχοβάτης μιας διώροφης στοάς με ιωνικούς κίονες σε σχήμα Π – συνδυαζόμενα με τρεις φυσικές σπηλιές που υπάρχουν εκεί, αποτελούν τον κύριο χώρο της σχολής.
Η κάθετη επιφάνεια του βράχου, όπου φαίνονται οι οπές για τη στήριξη των δοκαριών της στέγης, αποτελούσε το πίσω μέρος της σκιερής στοάς, που χτίστηκε τότε (350 π.Χ. και μετά), όπου δίδασκε ο Αριστοτέλης «τον ηθικόν και πολιτικόν λόγον (Πλούταρχος VII, 668) στους νεαρούς βλαστούς των Μακεδόνων ευγενών.
Στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Βέροιας υπάρχουν κεραμίδες και πήλινες σίμες από τη στέγη της στοάς. Το τοπίο όπου ο Δάσκαλος περιδιάβαζε με τους μαθητές του στα παρόχθια, γεμάτα από πυκνή βλάστηση μονοπάτια, ενώ γύρω τους ανάβλυζαν από τις πηγές και κυλούσαν ήρεμα δροσερά ρυάκια, συμπληρώνεται λίγο πιο πέρα με ένα ακόμη μεγαλύτερο σπήλαιο, με δύο λαξευμένες εισόδους, και σαφή λατρευτική χρήση.
Ο Αλέξανδρος μαζί με έναν εκλεκτό κύκλο μαθητών από γόνους ευγενών μακεδονικών οικογενειών παρέμεινε στη Σχολή για 2 χρόνια. Εδώ στους υπόσκιους περιπάτους και στις λίθινες έδρες που αναφέρει ο Πλούταρχος, ο μελλοντικός κοσμοκράτορας μυήθηκε στη φιλοσοφία και την ποίηση, στα μαθηματικά και στις φυσικές επιστήμες και γνωρίζουμε πως το αντίγραφο της Ιλιάδας που χάρισε ο Αριστοτέλης στον μαθητή του με ιδιόχειρη αφιέρωση τον συντρόφεψε μέχρι το τέλος της ζωής του και στάθηκε ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης.
Το 340 π.Χ. ο δεκαεξάχρονος μαθητής διακόπτει την παραμονή του στη Σχολή και γυρίζει στην Πέλλα για να ασκήσει τα καθήκοντα του αντιβασιλέα όσο ο πατέρας του λείπει στην Πέρινθο και στο Βυζάντιο.
Παρά το σύντομο χρονικό διάστημα λειτουργίας της Σχολής ο δεσμός που θα τον συνδέσει με τον δάσκαλό του θα μείνει για πάντα ισχυρός, όπως ισχυρή θα είναι και η επίδραση της αριστοτελικής σκέψης στην παιδεία του, τη φιλοσοφία ζωής για την ηθική και την πολιτική αλλά και τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, μια από τις πιο γοητευτικές προσωπικότητες του αρχαίου κόσμου.
