Φίδια. Ενώ πολλοί δικαιολογημένα τα φοβούνται, αυτά τα παρεξηγημένα πλάσματα είναι αναμφισβήτητα όμορφα με τον δικό τους τρόπο. Ο φωτογράφος Μαρκ Λέϊτα ξεκίνησε να απαθανατίζει αυτην την ομορφιά για το βιβλίο του με τίτλο “Serpentine“.
Το βιβλίο είναι μια συλλογή από όμορφα φωτισμένα φίδια σε μαύρο φόντο, για να αναδείξει καλύτερα τα εκπληκτικά χρώματα και τις υφές των φιδιών. Και ενώ μπορεί να έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τους λάτρεις των φιδιών και τους ερπετολόγους, ο συγγραφέας επιμένει ότι το έργο πρέπει να θεωρηθεί ως τέχνη.
“Η πρόθεσή μου ήταν να διερευνήσω το χρώμα, το σχήμα και την κίνηση, χρησιμοποιώντας φίδια ως θέμα, αλλά πιθανότατα θα απολαύσουν και οι ερπετολόγοι αυτές τις φωτογραφίες”, είπε στον Wired.
Ένα από τα φίδια που επιλέχθηκαν για το βιβλίο ήταν το θανατηφόρο μαύρο μάμπα, ένα πολύ επιθετικό και δηλητηριώδες φίδι από την αφρικανική ήπειρο. Παρά τις προφυλάξεις ασφαλείας κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, συνέβη ένα ατύχημα ενώ ο ιδιοκτήτης πήγε για πιάσει το φίδι με ένα γάντζο.
Ο γάντζος τελικά έπιασε ένα κόκκινο φωτογραφικό καλώδιο που ήταν κοντά και επειδή το φίδι φοβήθηκε τσίμπησε το πόδι του φωτογράφου. Το αίμα άρχισε να τρέχει από την πληγή και ο Λέϊτα φοβήθηκε για το χειρότερο. «Ω γ****ο», ήταν η αρχική του αντίδραση, σύμφωνα με μια συνέντευξη με τους Strange Behaviors.
Παρόλο που δεν αφαιρέθηκαν οι αδένες του δηλητηρίου αυτού του φιδιού που συνεπώς το καταστεί εξαιρετικά θανατηφόρο, ο Λέϊτα δεν πήγε στο νοσοκομείο για το αντίδοτο. Αυτό συμβαίνει ενάντια στις συμβουλές των εμπειρογνωμόνων σχετικά με το θέμα και ήταν μια εξαιρετικά επικίνδυνη αντιμετώπιση.
Ευτυχώς γι ‘αυτόν, το φίδι είτε του έδωσε ένα «ξηρό δάγκωμα», στο οποίο επέλεξε να μην εγχύσει δηλητήριο, ή το δηλητήριο έφυγε αμέσως από την έντονη αιμορραγία που προκάλεσε το δάγκωμα. Πρέπει να υπήρχε άγχος μετά το τσίμπημα, όμως, καθώς δεν μπορούσε να γνωρίζει με βεβαιότητα αν κάποιο δηλητήριο είχε εισέλθει στον οργανισμό του. “Με πονούσε απίστευτα πολύ εκείνη τη νύχτα”, θυμάται ο Λέϊτα. “Ήταν σαν να είχα πολλές καρφίτσες να πιέζονται στο δέρμα μου”.
Αναζητώντας αργότερα τις φωτογραφίες του, ο Λέϊτα διαπίστωσε ότι είχε τραβήξει ένα στιγμιότυπο της ακριβούς στιγμής του τσιμπήματος, που μπορείτε να δείτε παρακάτω. Αυτό οδήγησε σε κατηγορίες και ισχυρισμούς ότι αυτό ήταν ένα στημένο κόλπο για να προωθήσει το βιβλίο του, χρησιμοποιώντας μια παραπλανητική ιστορία. Ο Λέϊτα επέμεινε ότι αυτό δεν συνέβη εντούτοις, λέγοντας ότι ήθελε οι άνθρωποι να μιλάνε για το βιβλίο, όχι για το δάγκωμα. “Το όλο θέμα είναι ηλίθιο, και με κάνει να μοιάζω με έναν απερίσκεπτο βλάκα, κάτι που δεν είμαι.”
Η επιβίωση των δαγκωμάτων των μαύρων μάμπα χωρίς θεραπεία είναι τόσο σπάνια, που η περίπτωση του Λέϊτα αναφέρεται στη σελίδα του Wikipedia του μαύρου mamba. Το επεισόδιο είναι μια απίστευτη ιστορία και ναι, το μαύρο μάμπα θα μπορούσε να έχει σκοτώσει τον συγγραφέα. Δείτε μερικές από τις εκπληκτικές φωτογραφίες από το βιβλίο του.
Όταν ο φωτογράφος Μαρκ Λέϊτα ξεκίνησε να συλλαμβάνει την ομορφιά των φιδιών για το βιβλίο του, πιθανότατα δεν περίμενε να τσιμπηθεί από ένα
Ένα ατύχημα συνέβη ενώ ο ιδιοκτήτης πήγε να πάρει το φίδι με ένα γάντζο. Το μαύρο μάμπα τσίμπησε στο πόδι του φωτογράφου
Η επιβίωση κάποιου από το τσίμπημα των μαύρων μάμπα χωρίς θεραπεία είναι σπάνια, αλλά ο φωτογράφος αποφάσισε να συνεχίσει την φωτογράφιση
“Η πρόθεσή μου ήταν να διερευνήσω το χρώμα, το σχήμα και την κίνηση, χρησιμοποιώντας τα φίδια ως θέμα.” Μπορείτε να απολαύσετε περισσότερα από τα όμορφα έργα του παρακάτω
#1
Mark Laita
#2
Mark Laita
#3
Mark Laita
#4
Mark Laita
#5
Mark Laita
#6
Mark Laita
#7
Mark Laita
#8 
Mark Laita
#9
Mark Laita
#10
Mark Laita
#11
Mark Laita
#12
Mark Laita
#13
Mark Laita
#14
Χρησιμοποιώντας τη γραμμικότητα που χαρακτηρίζει το κτίριο του Ζενέτου στα ανοίγματα του, αλλά και τους εξώστες των γειτονικών κτιρίων, η όψη της πολυκατοικίας απαρτίζεται από έντονα γραμμικά ανοίγματα σε διαφορετικά ύψη, που φανερώνουν ή κρύβουν κομμάτια του αστικού τοπίου.
Μέσα σε μια γκρίζα πόλη το έντονα λευκό της όψης ξεχωρίζει. Η διάτρηση των μπαλκονιών ακολουθεί το μοτίβο της πύκνωσης και αραίωσης που παρουσιάζουν και τα ανοίγματα. Ο πρώτος όροφος διαφοροποιείται από τους υπόλοιπους ορόφους ως προς τη χρήση αλλά και ως προς την όψη, όπως και στο κτίριο του Μουσείου της Ακρόπολης.
Η πίσω όψη, σημαντική επίσης, έρχεται αντιμέτωπη με τη γκρίζα, παρατημένη αθέατη όψη της πρωτεύουσας. Και εδώ χρησιμοποιείται η έννοια του φιλτραρίσματος, που επιτυγχάνεται από τη θέαση μέσα από έγχρωμους υαλοπίνακες διαφορετικών χρωμάτων.
Κάθε όροφος είναι διαφορετικός και κάθε διαμέρισμα απαντά σε άλλες ερωτήσεις και σενάρια ζωής. Τα ρετιρέ με ενιαία μπαλκόνια έχουν ξεχωριστή αντιμετώπιση και ενιαία κουφώματα δημιουργούν την κύρια όψη με θέα τον Παρθενώνα.
