Φοιτητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης ήταν, κάπου στο 2016. Βρισκόταν στην Πανεπιστημιούπολη του Γάλλου στο Ρέθυμνο. Πριν περάσει το κατώφλι ενός αμφιθεάτρου του τμήματός του, τον σταμάτησαν για μία απλή ενημέρωση για τους δότες μυελού των οστών.

Πείστηκε μέσα σε ελάχιστα λεπτά κι έλαβε μία απόφαση που ούτε καν μπορούσε να φανταστεί ότι θα εξελισσόταν σε σταθμό: Έδωσε δείγμα, γράφτηκε στη σχετική πλατφόρμα και πρόσφερε μία δυνητική … ελπίδα σε κάποιον συνάνθρωπό μας.

Μια εξαετία μεσολάβησε, ώσπου το περασμένο καλοκαίρι ο – δάσκαλος σήμερα – Γιώργος Δατσέρης πήρε και παρέδωσε ένα τεράστιο μάθημα ζωής…

Το μοιράστηκε με τους αναγνώστες της “Κρητικής Επιθεώρησης“, όπως έκανε και την περασμένη Τετάρτη στην εκδήλωση για την εθελοντική αιμοδοσία και τη δωρεά μυελού των οστών που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της Περιηγητικής Λέσχης Ρεθύμνου, με πρωτοβουλία και οργάνωση του συλλόγου σε συνεργασία με το «Όραμα Ελπίδας» και τους «Δότες Ζωής»¨.

Σε έναν δρόμο χωρίς γυρισμό

“Υπήρχε ένα σωματείο από φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, “Φυλή Εξ Αίματος” λεγόταν. Διοργάνωνε μία εκδήλωση ενημέρωσης και συλλογής δειγμάτων μυελού των οστών. Πηγαίνοντας μια μέρα προς το μάθημά μου με σταμάτησε μία συμφοιτήτριά μου, μου είπε τι είναι ο μυελός των οστών. Δεν ήξερα καθόλου, δεν είχα ξανακούσει τίποτα. Με ενημέρωσαν οι κοπέλες αν θέλω να γίνω δότης και δέχτηκα” θυμάται ο 27χρονος Λασιθιώτης εκπαιδευτικός.

Η λήψη δείγματος συμβατότητας γίνεται δίνοντας μόνο λίγο σάλιο από το στόμα.

“Σου παίρνουν δείγμα και σε καταχωρούν σε μία πλατφόρμα που είναι πανελλήνια και παγκόσμια. Αν βρεθείς συμβατός δότης, πράγμα πολύ σπάνιο, τότε ξεκινάει η διαδικασία” μας πληροφορεί ο κ. Δατσέρης, περιγράφοντας το τί ακολούθησε: “Το δείγμα το είχα δώσει το 2016, ως φοιτητής. Τον περασμένο Μάιο, λοιπόν, με πήραν τηλέφωνο από το Όραμα Ελπίδας – εκεί συλλέγονται τα δείγματα. Είχα επαφή με δύο γιατρούς και μου ανακοίνωσαν ότι είμαι συμβατός δότης. Μου εξήγησαν με κάθε λεπτομέρεια τη διαδικασία και με ρώτησαν αν θέλω να δώσω μόσχευμα. Η απάντησή μου ήταν θετική”.

Από εκεί και μετά, ο νεαρός δάσκαλος μπήκε σε έναν δρόμο που η συνείδησή του τού υπαγόρευε ότι δεν υπάρχει γυρισμός.

“Με ρώτησαν πρώτα απ’ όλα αν θέλω να δώσω. Μπορείς να αρνηθείς. Δεν είναι και τόσο καλό, βέβαια, γιατί νωρίτερα έχει ενημερωθεί ο λήπτης. Είναι η μοναδική θεραπεία ανθρώπων με λευχαιμία κι άλλες σοβαρές παθήσεις. Αν αρνηθείς είναι σαν να κόβεις τα φτερά από έναν άνθρωπο που έχει πάρει ελπίδα”.

Έκανε δεύτερες σκέψεις, δεν το κρύβει, όμως είχε πάρει ήδη την απόφασή του.

Αφού απάντησε θετικά, ξεκίνησε ο πρώτος κύκλος εξετάσεων, στο νοσοκομείο Ρεθύμνου. Ένα μήνα αργότερα, πήγε και στο ΠΑΓΝΗ, στο Ηράκλειο, με καλυμμένα έξοδα, δίνοντας ξανά αίμα.

“Ήταν αναλυτικές εξετάσεις, έξι σελίδες. Σε τσεκάρουν σε πάρα πολλά πράγματα. Κοιτάζουν τη ζωή του δότη. Αφού επιβεβαίωσαν ότι είμαι υγιής, προχωρήσαμε παρακάτω. Μου έκλεισαν ραντεβού ένα μήνα μετά, τον περασμένο Ιούλιο, ξανά στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, όπου κι έγινε η διαδικασία”.

Συνεχής παρακολούθηση και απλή διαδικασία

Τέσσερις μέρες πριν τη λήψη τού είχαν δώσει να κάνει ενέσεις, οι οποίες αύξαναν τα πρωτόγονα αιμοποιητικά κύτταρα. “Παρήγαγα έξτρα κύτταρα ώστε να κρατήσω αυτά που είχα. Ήταν ένα μικρό σοκ για τον οργανισμό. Ήμουν λίγο αδιάθετος, είχα μυαλγίες, αλλά δεν ήταν κάτι ακραίο. Σκεφτείτε ότι ήμουν διακοπές εκείνο το διάστημα και δεν τις διέκοψα. Ένιωθα βεβαίως λίγο παράξενα”.

Τέσσερις μέρες μετά πήγε για τελευταία φορά στο ΠΑΓΝΗ.

“Τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά απ’ όσο νόμιζα” παραδέχεται.

“Μου έβαλαν δύο βελόνες τις αιμοδοσίας, απλές: τη μία στο ένα χέρι και την άλλη στο άλλο, οι οποίες κατέληγαν σε ένα μηχάνημα από το οποίο πέρναγε όλο μου το αίμα, κρατούσε τα κύτταρα που χρειαζόταν και μου επέστρεφε το αίμα πίσω. Οπότε στην ουσία δεν έχασα καν αίμα! Έκατσα τρεις ώρες εκεί, αλλά μπροστά σε αυτό που κάνεις δεν υπάρχει ταλαιπωρία. Αφότου τελείωσα κι έφυγα, νύσταζα. Πήγα κοιμήθηκα, και το απόγευμα και το βράδυ ήμουν μια χαρά. Την επόμενη μέρα ήμουν σαν να μην είχα κάνει τίποτα”.

Πώς αντέδρασε όμως το περιβάλλον τους; “Οι περισσότεροι εξέφραζαν το σκεπτικισμό τους. Σχεδόν όλοι δεν ήταν καλά ενημερωμένοι – ακόμα και φαρμακοποιοί. Πήγα να κάνω την ένεση και μού είπε φαρμακοποιός ότι θα μου πάρουν το δείγμα με παρακέντηση. Δεν ίσχυε όμως αυτό. Συνειδητοποίησα ότι δεν είναι καλά ενημερωμένοι. Ακόμη κι εγώ το είχα πιο δύσκολο στο μυαλό μου απ’ ό,τι ήταν πραγματικά. Δεν μου έκαναν καμία νάρκωση. Ήταν σαν να δίνεις αίμα”.

Ο νεαρός δάσκαλος ούτε λιγόψυχος αποδείχθηκε, ούτε φυγόμαχος. Όταν εισήλθε κι ακόμη περισσότερο όταν εξήλθε από το νοσοκομείο, βίωσε συναισθήματα που απλά δεν περιγράφονται με λόγια! Ήταν μία απ’ τις πιο ευτυχισμένες στιγμές που έχει βιώσει…

“Όταν έμπαινα στο νοσοκομείο, γιατί γενικά είμαι ένας άνθρωπος που με τα νοσοκομεία και τις βελόνες δεν τα πάω καλά, είχα μία απίστευτη αύρα. Ήταν κάτι τρομερό. Κι ακόμη περισσότερο όταν βγήκα έξω από το νοσοκομείο. Δεν περιγράφεται. Ήταν το πιο έντονο συναίσθημα που έχει ζήσει μέχρι τώρα. Το λέω ειλικρινά και ανατριχιάζω. Και τις επόμενες μέρες βέβαια ήμουν έτσι”.

Σε δύο χρόνια θα μάθει που πήγε το δείγμα και πώς κύλησε η διαδικασία. “Με νοιάζει να είναι καλά ο άνθρωπος που το πήρε, αυτό μόνο. Για εμένα ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω. Αν μου έλεγαν απόψε ότι αύριο το πρωί πρέπει να πάω και να ξαναδώσω, θα το έκανα χωρίς δεύτερες σκέψεις”.

Στην υπηρεσία της προσφοράς και του εθελοντισμού

Ο Γιώργος Δατσέρης είχε μιλήσει πέρσι στους μαθητές του για τη σπουδαία πράξη του.

“Πέρσι είχα παιδιά έκτης δημοτικού και το είχαμε συζητήσει. Γενικά μου αρέσει να μιλάω στους μαθητές μου περί εθελοντισμού και προσφοράς. Είμαι αυτής της ιδεολογίας. Εφέτος, έχω πρωτάκια και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς θα τους το επικοινωνήσω”.

Όλοι πάντως με το που μαθαίνουν γι’ αυτό που έκανε τον κοιτούν με θαυμασμό. Γίνεται δέκτης κυμάτων αγάπης και συμπαράστασης.

“Είναι απίστευτο και συγκινητικό” μας σχολιάζει, έχοντας και θέλοντας να επηρεάσει κι άλλο κόσμο με το παράδειγμά του: “Νομίζω ότι έχουν γραφτεί αρκετά άτομα στο σύστημα από τότε. Σχεδιάζουμε να κάνουμε δράσεις στο Πανεπιστήμιο. Να ενεργοποιηθεί ξανά αυτή η δράση. Έχω επικοινωνήσει με τους Δότες Ζωής στο Ρέθυμνο, που προσφέρουν σπουδαίο έργο, και τους έχω πει ότι μπορούν να με αξιοποιήσουν όπως θέλουν”

“Ο άνθρωπος πάει μαζί με την αλληλεγγύη”

Ο ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος εκπαιδευτικός έλκει την καταγωγή του από το Λασίθι όμως νιώθει κι είναι κομμάτι του Ρεθύμνου. Μόνο εννιά μήνες έλλειψε τα τελευταία χρόνια από το Ρέθυμνο, το διάστημα που υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Κύπρο.

Είναι δάσκαλος ειδικής αγωγής. Η (εκπαιδευτική) του περιπλάνηση στο νομό ξεκίνησε μια τριετία πίσω από το Σπήλι, πέρσι ήταν στο 10ο Δημοτικό στον Τσεσμέ κι εφέτος είναι στα Ζωνιανά.

Άνθρωπος με (κοινωνικές) ανησυχίες, από παλιά (εξ ου και στράφηκε στην ειδική αγωγή), η προσφορά ζωής που έκανε, τον επηρέασε περισσότερο από όσο πίστευε: “Δεν το περίμενα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει τότε τι έκανα. Δεν το είχα σπουδαιολογήσει. Όλα είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Ήταν ένα μεγάλο μάθημα για εμένα προσωπικά αυτό που έγινε. Ήμουν από πριν στον εθελοντισμό και τώρα είμαι ακόμη πιο ενεργός” συνειδητοποιεί.

Αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει την Αιματολόγο από το Πανεπιστημιακό που τον παρακολουθούσε προσωπικά, πριν κι αφότου έδωσε το δείγμα, καθώς και το Όραμα Ελπίδας απ’ όπου του παρείχαν ψυχολογική υποστήριξη.

“Ο άνθρωπος πάει μαζί με την αλληλεγγύη” είναι η διδαχή που πήρε και εκπέμπει ο ίδιος.

“Ένα ζευγάρι ζώων, ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό, αν μείνει μόνο του στον κόσμο μπορεί να επιβιώσει. Ο άνθρωπος, χωρίς αλληλεγγύη, και προσφορά ο ένας προς τον άλλον, δεν μπορεί να επιβιώσει. Οι άνθρωποι χτίσαμε ό,τι έχουμε μέσω της αλληλεγγύης και της προσφοράς. Κι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Οπότε όπου κι όποτε μπορούμε, πρέπει να προσφέρουμε. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τη ζωή κάποιου συνανθρώπου μας. Όλοι πρέπει να βάλουμε το λιθαράκι μας για να γίνει καλύτερος ο κόσμος σε όλα τα επίπεδα”.