Το Gorbea είναι ένα δασύλλιο μεταξύ των επαρχιών Alava και Vizcaya στη βόρεια Ισπανία και έχει πάρει το όνομά του από την ψηλότερη κορυφή Gorbea του βουνού που δεσπόζει ολόγυρα (1.482 μ.).
Η καταπράσινη περιοχή βρίσκεται κοντά σε μια σειρά από πόλεις και κωμοπόλεις και είναι δημοφιλής προορισμός για τους πεζοπόρους, τους ορειβάτες αλλά και τους λάτρεις της φύσης που απολαμβάνουν την πλούσια χλωρίδα και πανίδα.
Βασικό χαρακτηριστικό του είναι το απόκοσμο τοπίο που υπάρχει στο δασύλλιο, με παράξενα δέντρα με γυμνούς κορμούς αλλά και με τις ρίζες των φυτών να βγαίνουν από το έδαφος. Κι όλα αυτά συνδυασμένα με πυκνή ομίχλη για να νομίζει ο επισκέπτης ότι βρίσκεται σε κάποια μυστηριώδη χώρα, βγαλμένη από ταινία τρόμου!
H ταινία Άρπα Colla, μαζί με το Λούφα και παραλλαγή από τελούν δύο από τις πιο εμβληματικές ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, δύο ταινίες του Νίκου Περάκη σταθμός στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά που έφευγε από τις νόρμες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου των 50s-60s-70s και ασχολούταν με σύγχρονα θέματα ή με παλαιότερα αλλά με σύγχρονη σατιρική ματιά.
Η ταινία είναι παραγωγής Ελληνικής και Δυτικής Γερμανίας γι’ αυτό έχει εναλλακτικό τίτλο Zwei verruckte kinovogel. Η γλώσσα αυτής, Ελληνική και Αγγλική. Θα περίμενε κανείς ότι σε μία τέτοια παραγωγή όλα θα ήταν τέλεια, τίποτα δε θα είχε ξεφύγει από τον τεχνικό και καλλιτεχνικό έλεγχο. Ποτέ όμως δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι κάποιο λάθος δε θα περάσει στην τελική κόπια προβολής.
Αυτό συνέβη και με το Άρπα Colla τουλάχιστον σε ένα πολύ χτυπητό σημείο, μίας πολύ εμβληματικής σκηνής τη ταινίας. Στη σκηνή μεταξύ άλλων εμφανίζονται οι Δημήτρης Πιατάς , Μίμης Χρυσομάλλης , Ηλίας Λογοθέτης, Νίκος Καλογερόπουλος και διαδραματίζεται σε μία παραλία, τοποθετημένη στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Οι ηθοποιοί φορούν ρούχα εποχής, εμφανίζονται στρατιωτικές σημαίες του Τρίτου Ράιχ με τη σβάστικα αλλά ένα πλάνο στο βάθος της σκηνής, μέσα στη θάλασσα ξέφυγε από τους μοντέρ, τους οπερατέρ και τελικά πρόδωσε την πραγματική εποχή που γυρίζεται η σκηνή.
Ένα σύγχρονο ταχύπλοο φαίνεται στο 34ο δευτερόλεπτο του παρακάτω βίντεο, να περνάει όχι μόνο από το πλάνο αλλά να περνάει και τον έλεγχο του μοντάζ. Φυσικά μιλάμε για σινεμά όπου δεν υπάρχουν πολυκάμερα γυρίσματα σε όλες τις σκηνές για να επιλεχθεί άλλο πλάνο αλλά ούτε και μπάτζετ για να γίνουν συμπληρωματικά γυρίσματα αν ένα τέτοιο λάθος υποπέσει στην αντίληψη του μοντέρ.
Δεν γνωρίζει κανείς αν η τελική σκηνή ήταν συνειδητή επιλογή της παραγωγής να μην κοπεί γιατί δεν υπήρχε εναλλακτική λύση ή αν τελικά ξέφυγε από τόσα μάτια ή αν ακόμα και αν θεωρήθηκε ασήμαντο το λάθος και πολύ πιο κοστοβόρα η διόρθωσή του.
H, κατά τα άλλα, σπουδαία αυτή ταινία, προβάλλεται αυτές τις ημέρες και από το ERTflix και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν την έχει δει μέχρι σήμερα.
Ενα μουσείο Τέχνης στο χωριό Λιά της Ηπείρου εγκαινίασε πρόσφατα ο αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδ Τζέφτι Πάιτ.
Τον υποδέχθηκε και τον ξενάγησε ο ελληνοαμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Γκατζογιάννης. Ο συγγραφέας του «μυθιστορήματος» Ελένη, που όταν εκδόθηκε συνάντησε τεράστια διεθνή επιτυχία, έγινε ταινία, αλλά έγινε δεκτό με οργή από την ελληνική αριστερά..
Το Μουσείο Τέχνης στο χωριό Λιά.
Ένα Μουσείο Τέχνης,που φιλοξενεί σπουδαία έργα του Θεόφιλου, καθώς και δημιουργίες του σύγχρονου καλλιτέχνη Σωτήρη Σόρογκα, ο οποίος κατάγεται από το χωριό Λιά, εγκαινίασε ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρι Πάιατ, που επισκέφθηκε το χωριό της θεσπρωτίας. Τα εγκαίνια του Μουσείου, έγιναν λίγο μετά το μεσημέρι από τον Αμερικανό Πρέσβη στην Ελλάδα Τζέφρι Πάιατ, παρουσία των τοπικών αρχών της Ηπείρου και πλήθους κόσμου. Ο Αμερικανός διπλωμάτης χαιρέτησε στα ελληνικά τους παρευρισκόμενους, είπε καλημέρα και ευχαρίστησε για την φιλοξενία, ενώ τόνισε πως το Μουσείο είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα, ένα χαρακτηριστικό δείγμα της ανθεκτικότητας, αποφασιστικότητας του ελληνικού λαού να συνεχίζει. Ο κ. Πάιατ ανέφερε ότι, όπως πολλοί Αμερικανοί γνώρισε την ιστορία της περιοχής και τις δύσκολες εμπειρίες της γερμανικής κατοχής και εμφυλίου, μέσα από τα μάτια της μητέρας του Νίκου Γκατζογιάννη, μέσα από το βιβλίο «Ελένη».
Η Ελένη του Νίκου Γκατζογιάννη
Για το βιβλίο έγραψε πρόσφατα στην Καθημερινή ο γνωστός καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Yale Στάθης Καλύβας:
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Το 1948 η Ελένη Γκατζογιάννη, κάτοικος του ορεινού χωριού Λια της Μουργκάνας στην Ηπειρο, που ελέγχεται από τους αντάρτες του «Δημοκρατικού Στρατού», αρνείται να παραδώσει τα παιδιά της στις τοπικές αρχές, δηλαδή το ΚΚΕ που σκοπεύει να στρατολογήσει τα μεγαλύτερα και να μετακινήσει στις φιλικές προς αυτό χώρες τα μικρότερα. Πρόκειται για το λεγόμενο «παιδομάζωμα», μια κίνηση που σκοπό είχε να ενισχύσει τις ισχνές εφεδρείες του κόμματος και του στρατού του, αυξάνοντας ταυτόχρονα τον έλεγχό του πάνω στους εναπομείναντες αγροτικούς πληθυσμούς που ζούσαν υπό τον έλεγχό του. Αντιδρώντας, η Ελένη συμμετέχει με επιτυχία στη φυγάδευση των παιδιών της προς την περιοχή που ελέγχεται από το κράτος, μαζί με άλλα παιδιά και κάποιους μεγάλους, συνολικά είκοσι άνθρωποι, όλοι τους άμαχοι. Για την πράξη της αυτή συλλαμβάνεται, βασανίζεται, «δικάζεται» δημόσια και εκτελείται τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, μαζί με άλλους τέσσερις συγχωριανούς της. Μια τοπική τραγωδία ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες που σημάδεψαν τον Εμφύλιο και που θα παρέμενε χαμένη στην αχλή της μνήμης των γερόντων ενός ερειπωμένου πια ακριτικού χωριού και διαστρεβλωμένη από τη φημολογία των απογόνων τους, εσωτερικών ή εξωτερικών μεταναστών.
Καθώς ο άνδρας της Ελένης ήταν μετανάστης στην Αμερική, μετά τον χαμό της μάνας τους τα παιδιά της εγκαταστάθηκαν σε μια καινούργια χώρα. Ο μονάκριβος γιος της, ο Νίκος, εξελίχθηκε σε πετυχημένο δημοσιογράφο στους New York Times. Ομως, η ιστορία της μητέρας του για την οποία γνώριζε μόνο αντικρουόμενες φήμες τις οποίες κάλυπτε ένα γενικευμένο πέπλο σιωπής, τον βασάνιζε. Ξεκίνησε λοιπόν μια μεγάλη δημοσιογραφική και ιστορική έρευνα που κατέληξε στην «Ελένη», το 1983. Γραμμένο στα αγγλικά, το βιβλίο γνώρισε μια απίστευτη διεθνή καριέρα. Ο λόγος προφανής: στο κέντρο του βρίσκεται ένα μυστήριο (ο θάνατος της Ελένης), η πρόσβαση στο οποίο συνδυάζει την εξονυχιστική έρευνα με τη ζωντανή γραφή. Πρωταγωνιστής ο ίδιος ο συγγραφέας που δεν είναι απλά ένας ερευνητής. Το βιβλίο ξεπερνάει τα γεωγραφικά και ιστορικά όρια της Ελλάδας και γεννά συναισθήματα αντίστοιχα της αρχαίας τραγωδίας: η θυσία μιας μάνας, η σχέση με τους προγόνους μας, η προσωπική κάθαρση, το νόημα της αλήθειας και της γνώσης, το περιεχόμενο της ταυτότητάς μας, η σύγκρουση δικαιοσύνης και εκδίκησης, μνήμης και λήθης.
Ο Εμφύλιος στον μικρόκοσμο ενός χωριού
Δεν πρόκειται όμως μόνο για ένα αφήγημα πανανθρώπινης εμβέλειας. Είναι και μια βαθύτατα ελληνική ιστορία. Στην καρδιά της βρίσκεται μια εξαιρετική ανθρωπολογική θεώρηση ενός ελληνικού χωριού του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, τόσο κοντά μας και ταυτόχρονα τόσο μακριά μας. Μας προσφέρει παράλληλα μια αποτύπωση του Εμφυλίου από την οπτική ενός χωριού που βρέθηκε μέσα στη «κόκκινη» ζώνη, με τη διπλή έννοια της σχέσης του με το ΚΚΕ και της πρώτης γραμμής ενός πολέμου. Ο Λιας ήταν μια «μικρή Μόσχα», δηλαδή ένα φιλικά προσκείμενο στο ΚΚΕ χωριό γιατί τα χρόνια της Κατοχής, όταν κυριάρχησε το ΕΑΜ, υπήρξαν σχετικά εύκολα. Αντίθετα, τα μετακατοχικά χρόνια ήταν πολύ σκληρά με αποτέλεσμα το χωριό να διαιρεθεί, να εγκαταλειφθεί από την πλειοψηφία των κατοίκων του και να υποφέρει τα πάνδεινα. Η «Ελένη» μας επιτρέπει να καταλάβουμε το πώς ακριβώς τοπικές διαμάχες συμπλέκονται με υπερτοπικά, στρατιωτικά και πολιτικά διακυβεύματα μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα, για να οδηγήσουν στην τραγωδία. Από την άποψη αυτή, το βιβλίο είναι σε αφηρημένο επίπεδο αντιπροσωπευτικό μιας πανεθνικής τραγωδίας. Συγχρόνως όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάθε εμπειρία έχει τις ιδιαιτερότητές της και πως ο Εμφύλιος ήταν ένα μεγάλο μωσαϊκό. Η «Ελένη» δεν μπορεί, και δεν επιδιώκει άλλωστε, να υποκαταστήσει την ιστορία του Εμφυλίου, ακόμη και στο μικροεπίπεδο των καθημερινών ανθρώπων. Ανοίγει προοπτικές, δεν κλείνει.
Οι αντιδράσεις της ελληνικής αριστεράς.
Τέλος, η «Ελένη» είναι και η ιστορία της υποδοχής της – και του τι μας διδάσκει για τη δημόσια μνήμη του Εμφυλίου. Οι αντιδράσεις στη χώρα μας ήταν από αρνητικές έως εχθρικές (ιδιαίτερα όταν προβλήθηκε η ταινία που βασίστηκε στο βιβλίο). Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η «Δεξιά» (δηλαδή το μη κομμουνιστικό στρατόπεδο, που ξεκινούσε από τις παρυφές του ΚΚΕ και πήγαινε ώς την πιο ακραία δεξιά) δεν είχε δικαίωμα ούτε να έχει, αλλά ούτε και να θρηνεί θύματα. Αντίστροφα, η Αριστερά μπορούσε να διεκδικεί (όλα) τα θύματα και να καλύπτει τους δικούς της θύτες. Πρόκειται για μια γελοία αντίληψη που πλέον πνέει τα λοίσθια, αλλά είχε αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια και μας έκανε πολύ κακό, καθιστώντας δυνατή και τη φάρσα του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» των δύο τελευταίων ετών. Από την άποψη αυτή, ίσως να μην υπάρχει πιο κατάλληλη στιγμή για να διαβαστεί το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο.
Το Μουσείο στο χωριό της Ελένης.
Στην είσοδο του Μουσείου, φιλοξενούνται εικόνες από την καθημερινότητα στο χωριό τον περασμένο αιώνα, καθώς και φωτογραφίες διάσημων επισκεπτών. Στις κυρίως αίθουσες φιλοξενούνται 3 εικόνες του Θεόφιλου, οι οποίες μέχρι πρόσφατα φυλάσσονταν σε εκκλησία. Τις είχε δωρίσει ο λαϊκός ζωγράφος σε κάτοικο του Λιά, ο οποίος δια διαθήκης της άφησε στην εκκλησία. Το 1976 οι 3 εικόνες χαρακτηρίστηκαν μνημεία, από το υπουργείο Πολιτισμού. Η προσφορά του ζωγράφου Σωτήρη Σόρογκα στο «Μουσείο Υφαντή», αποτελείται από 4 πίνακες με συμβολισμούς για την περιοχή, Το Μουσείο δίνει συνέχεια στην ιστορία του παλιού πετρόχορτου Σχολείου. Το κόστος της αναπαλαίωσης του κτιρίου και της κατασκευής του Μουσείου, ανέλαβε ο επιχειρηματίας Αλέκος Υφαντής ο οποίος κατάγεται από τον Λιά και προς τιμή του το φέρει το όνομα του «Μουσείο Υφαντή». Το εγχείρημα υποστήριξε ο Δήμος Φιλιατών και η Περιφέρεια Ηπείρου. Ο τόπος έζησε δύσκολα χρόνια. Δοκιμάστηκε, εγκαταλείφτηκε, ξαναζωντάνεψε, οι άνθρωποι ξενιτεύτηκαν αλλά δεν ξέχασαν την πατρική γη. Το Σχολείο κτίστηκε με χορηγία ξενιτεμένου στην Νότια Αφρική, το 1934 και αρχικά λειτούργησε ως Δημοτικό. Την περίοδο του εμφυλίου, το χωριό ερήμωσε και όταν ο κόσμος επέστρεψε το 1954 το Σχολείο έγινε Οικοκυρική Σχολή. Με το νέο κύμα μετανάστευσης το 1960 το ορεινό χωριό και πάλι άρχισε να εγκαταλείπεται. Λίγο αργότερα το ισόγειο του κτιρίου στέγασε την Αστυνομία και ο 1ος όροφος άρχισε να καταρρέει. Στο θέμα δόθηκε η καλύτερη απάντηση. Η ιδέα να δημιουργηθεί Μουσείο, γρήγορα βρήκε ανταπόκριση.
Ο συγγραφέας Νίκος Γκατζογιάννης.
Ο συγγραφέας Νίκος Γκατζογιάννης, ο οποίος έφυγε απο τον Λιά για την Αμερική, σε ηλικία 9 ετών, κατά τον χαιρετισμό του, τόνισε ότι χρειάζεται προσπάθεια να κρατηθούν τα χωριά ζωντανά, ενώ παρομοίασε το Μουσείο, με το λουλούδι που φυτρώνει στην πέτρα σε ένα έργο του Σωτήρη Σόρογκα. Μάλιστα επισήμανε: «Ακόμη και στο πιο δύσκολο περιβάλλον η ομορφιά έχει παρουσία, ακόμη στα πιο ορεινά μέρη της πατρίδας μας η δημιουργική φαντασία του ελληνικού λαού θα βρεθεί».
Ο Νίκος Γκατζογιάννης (Nicholas Gage) γεννήθηκε το 1939 σε ένα απομακρυσμένο ελληνικό χωριό της Ηπείρου, τον Λια, και το 1949 διέφυγε στις ΗΠΑ με τις τρεις αδελφές του, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Σπούδασε σε σχολεία του Γουόρτσεστερ της Μασαχουσέτης και κέρδισε υποτροφία για τη Σχολή Δημόσιας Επικοινωνίας του πανεπιστημίου της Βοστόνης. Το 1964 πήρε μεταπτυχιακό τίτλο από τη Σχολή Δημοσιογραφίας του πανεπιστημίου Κολούμπια και ξεκίνησε δημοσιογραφική σταδιοδρομία περνώντας από το πρακτορείο Associated Press και τις εφημερίδες The Boston Herald Traveller, The Wall Street Journal και The New York Times, όπου εργάστηκε από το 1970 ως το 1980. Εκείνη την περίοδο έγραψε τρία βιβλία για το οργανωμένο έγκλημα, καθώς και δύο μυθιστορήματα. Του απονεμήθηκαν τα βραβεία Hearst, Page One Award της Newspaper Guild και Sigma Delta Chi.
Το 1980 εγκατέλειψε τους Times, για να εκπληρώσει μια παλιά υπόσχεση προς τον ίδιο τον εαυτό του: να γράψει την ιστορία της ζωής και του θανάτου της μητέρας του. Η “Ελένη” μεταφράστηκε σε είκοσι έξι γλώσσες, ανακηρύχθηκε βιβλίο του μήνα, προτάθηκε για καλύτερη βιογραφία από την Εθνική Ένωση Βιβλιοκριτικών και έλαβε το βραβείο Heinemann ως το καλύτερο βιβλίο του 1984, από τη Βασιλική Λογοτεχνική Εταιρεία της Μεγάλης Βρετανίας. Η κινηματογραφική ταινία “Ελένη” με πρωταγωνιστές τους Τζον Μάλκοβιτς και Κέιτ Νέλιγκαν, προβλήθηκε το 1985.
Το επόμενο βιβλίο του, “A Place for As”, επαινέθηκε ευρύτατα ως ένα συγκινητικό έπος για την εμπειρία των σύγχρονων μεταναστών, ενώ τα βιβλία που έγραψε για την πατρίδα του, “Hellas” και “Greece-Land of Light”, επαινέθηκαν για την “έκφραση μιας σχεδόν ευλαβικής αγάπης για την Ελλάδα”, όπως επισήμανε το The New Yorker.
Επίσης του έχουν απονεμηθεί 5 τιμητικοί τίτλοι διδάκτορα, ενώ το 1985 του απονεμήθηκε ακόμη ένας από το πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Απονέμοντας του τον τίτλο, ο πρόεδρος του πανεπιστημίου Τζον Σίλ-μπερ, ανέφερε μεταξύ άλλων: “Όπως ο Τζ. Κόνραντ και ο Σ. Μπέκετ, έτσι και εσείς γράφετε στη δεύτερη σας γλώσσα με μια μαεστρία που σπανίως επιτυγχάνουν άνθρωποι που γράφουν στη μητρική τους. Όντας πρόσφυγας και μετανάστης, καθώς αναρριχηθήκατε στην κορυφή του δύσκολου επαγγέλματος σας, παραμείνατε πιστός τόσο απέναντι στην πατρίδα σας όσο και στην αποικία των γιων και των θυγατέρων της που μεταφυτεύτηκε στην Αμερική”.
Πέρα από τη συγγραφή βιβλίων, έχει σταδιοδρομήσει και στον κινηματογράφο, καθώς υπήρξε συμπαραγωγός στην κινηματογραφική εκδοχή της “Ελένης” και διευθυντής παραγωγής στο “Ο Νονός 3”.
Είναι ενεργό μέλος της ΑΗΕΡΑ και του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, ενώ το 1988 τιμήθηκε από τον πατριάρχη Βαρθολομαίο με τη διάκριση του Άρχοντα, Διδάσκαλου του Γένους. Επίσης διετέλεσε πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας.
Ο Νίκος Γκατζογιάννης και η σύζυγος του Τζόαν Πόλσον, συμμαθήτρια του από το πανεπιστήμιο Κολούμπια και επίσης συγγραφέας, έχουν τρία παιδιά: τον Χρήστο, σεναριογράφο που ζει στο Λος Άντζελες, την Ελένη, συντάκτρια περιοδικού στη Νέα Υόρκη, και τη Μαρίνα, διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων που ζει στη Βοστόνη.
Είναι σίγουρα ένα από τα πλέον εντυπωσιακά δάση του πλανήτη, που αφήνει άναυδο τον επισκέπτη από την πρώτη στιγμή.
Και όχι μόνο λόγω της απίστευτης φυσικής ομορφιάς του αλλά κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι ο ιδιαίτερος ήχος που παράγεται από τον άνεμο ανάμεσα στις φυλλωσιές των μπαμπού αποτελεί έναν από τους 100 διατηρητέους και αναγνωρίσιμους ιαπωνικούς ήχους!
Το «Δάσος των Μπαμπού» βρίσκεται στο Sagano της Ιαπωνίας και αναπτύχθηκε εδώ και αιώνες από τη βασιλική οικογένεια της Ιαπωνίας Hata, αποτελώντας έναν επίγειο «παράδεισο» για τον αυτοκράτορα, ο οποίος απολάμβανε το κυνήγι ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα των γιγάντιων μπαμπού.
Αυτό που εντυπωσίαζε, μάλιστα, τους ευγενείς που τον συνόδευαν ήταν ο ήχος ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων, που συχνά τον παρομοίαζαν με «μια άρτια μουσική εκτέλεση»!
Από τότε μέχρι σήμερα ο ήχος παραμένει ο ίδιος, αποτελώντας έναν από τους 100 πιο αναγνωρίσιμους ιαπωνικούς ήχους. Όσοι έχουν επισκεφθεί το δάσος συμφωνούν πως αποτελεί από μόνο του όχι μόνο ένα «θαύμα της φύσης» αλλά και ένα φυσικό δημιούργημα της μουσικής τέχνης, που θα ζήλευαν οι μεγαλύτεροι μαέστροι και μουσικοί του κόσμου.
Κατά μήκος του δάσους ο επισκέπτης θα συναντήσει ενδιαφέροντες ναούς και ιερά της ιαπωνικής παράδοσης, πολλά εστιατόρια και καταστήματα, αφού ολόκληρη η γύρω περιοχή αποτελεί ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο.
Πώς αλλιώς, άλλωστε, αφού η ίδια η φύση προνόησε για ένα… μουσικό διάλειμμα πέρα από τα καθιερωμένα και, μάλιστα, σε συνδυασμό με την απόλαυση ενός καταπληκτικού τοπίου!
Ένα διαφορετικό «Μουσικό Κουτί» ετοιμάζεται τις τελευταίες μέρες με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για τους άμαχους και τους πρόσφυγες της Ουκρανίας εξαιτίας της ρωσικής εισβολής.
Περισσότεροι από 45 καλλιτέχνες- συνθέτες και ερμηνευτές- θα φιλοξενηθούν στην ειδική έκδοση της εκπομπής με το Νίκο Πορτοκάλογλου και τη Ρένα Μόρφη, με σκοπό να ενώσουν τις φωνές τους για να στηρίξουν συνανθρώπους μας που υπομένουν τους συνεχείς βομβαρδισμούς στην Ουκρανία ή που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, παίρνοντας το δρόμο της προσφυγιάς.
Το συναυλιακών χαρακτηριστικών έκτακτο «Μουσικό κουτί» έχει προγραμματιστεί για τις 4 Απριλίου και θα βγει στον αέρα στις 22.00 από την ΕΡΤ1.
Η οικονομική βοήθεια θα αρχίσει να συγκεντρώνεται ήδη από το πρωί της Δευτέρας (4 Απριλίου) μέσα από τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές της ΕΡΤ που θα ανακοινώσουν έναν πενταψήφιο τηλεφωνικό αριθμό στον οποίο θα μπορεί κανείς να στείλει 3 ευρώ, είτε μέσω SMS, είτε μέσω σταθερού τηλεφώνου, ενώ για όσους επιθυμούν να στείλουν μεγαλύτερο ποσό θα δοθεί και ο τελικός αποδέκτης τραπεζικός λογαριασμός του Ερυθρού Σταυρού, που από την πρώτη στιγμή είναι συνεχώς παρών στην ευρύτερη περιοχή για να απαλύνει όσο μπορεί τις συνέπειες αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης.
Στην εκπομπή που θα μεταδοθεί και ραδιοφωνικά από το Δεύτερο πρόγραμμα συμμετάσχουν (αλφαβητικά), μεταξύ άλλων οι: Γιώργος Ανδρέου, Ελένη Βιτάλη, Παυλίνα Βουλγαράκη, Δήμητρα Γαλάνη, Φοίβος Δεληβοριάς, Γιώργος Δημητριάδης, Στάθης Δρογώσης, Ευρυδίκη, Νίκος Ζιώγαλας, Νίκος Ζούδιαρης, Βίκυ Καρατζόγλου, Γρηγόρης Κλιούμης, Αρετή Κετιμέ, Γιάννης Κότσιρας, Κίτρινα Ποδήλατα, Μάρκος Κούμαρης, Κορίνα Λεγάκη, Κώστας Λειβαδάς, Κωστής Μαραβέγιας, Θοδωρής Μαραντίνης, Γιάννης Μαρκόπουλος, Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μητσοτάκης, Αναστασία Μουτσάτσου, Μπαζούκα, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Νατάσσα Μποφίλιου, Γιώτα Νέγκα, Γιώργος Νταλάρας, Μαρία Παπαγεωργίου, Λάκης Παπαδόπουλος, Έλλη Πασπαλά, Μίλτος Πασχαλίδης, Γιώργος Περρής, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Μαρίζα Ρίζου, Ρόδες, Διονύσης Σαββόπουλος, Αλεξάνδρα Σιετή, Μύρωνας Στρατής, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Οδυσσέας Τσάκαλος, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μπάμπης Τσέρτος, Τζώρτζια, Μανώλης Φάμελλος, Μαρία Φαραντούρη, Νεφέλη Φασούλη, αλλά και ο Eric Burdon από τους θρυλικούς Animals.
Στέκεται απομονωμένο στην απέραντη έρημο στα βόρεια της Σαουδικής Αραβίας
Το Qasr al-Farid, ή το «μοναχικό κάστρο» όπως είναι αλλιώς γνωστό στέκεται εγκαταλελειμμένο, όμως συνάμα επιβλητικό, στο ερημικό τοπίο από τον 1ο αιώνα μ.Χ.
Πιστεύεται ότι κατασκευάστηκε κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα μ.Χ. και βρίσκεται σε μια από τις πιο σημαντικές αρχαίες εμπορικές οδούς, που συνδέει το βόρειο και το νότιο τμήμα της Αραβικής χερσονήσου.
Οι λόγοι όμως για τους οποίους το μυστηριώδες αυτό μνημείο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ δεν είναι γνωστοί.
Παρά το όνομά του, το επιβλητικό αυτό μνημείο είναι στην πραγματικότητα ένας τάφος και τα περίπλοκα σκαλίσματά του δανείζονται διακοσμητικά στοιχεία από την αιγυπτιακή και ελληνιστική αρχιτεκτονική, αλλά και την αρχιτεκτονική των Ασσύριων.
Ο τάφος αυτός είναι ο μεγαλύτερος από 131 τάφους μνημεία, οι οποίοι σκαλίστηκαν επάνω σε βράχους στην πόλη Mada’in Saleh την εποχή των Ναβαταίων.
Το μέγεθος του συγκεκριμένου τάφου, ο οποίος είναι γνωστός γιατί στέκεται μόνος, θα μπορούσε να είναι ενδεικτικό της κοινωνικής τάξης και του πλούτου του «ενοίκου» του, που θα μπορούσε να ήταν κάποιος με θέση εξουσίας.
Το μνημείο βρίσκεται σε έναν προ-ισλαμικό αρχαιολογικό χώρο στην περιοχή Al-Ula. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κατάφερε να διατηρηθεί σε πολύ κατάσταση για πάνω από 1.900 χρόνια, κάτι που οι ειδικοί αποδίδουν στο ξηρό κλίμα της περιοχής.
Η συλλογή με τους τάφους-μνημεία της Σαουδικής Αραβίας ανακηρύχθηκαν ως το πρώτο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της χώρας από την Unesco το 2008, αναφέρει η MailOnline.
Το «μικρόβιο» της υποκριτικής και τη σπάνια ομορφιά της έχει κληρονομήσει η ταλαντούχα νεαρή Τζένη Καζάκου από τη γιαγιά της.
Πήρε τα γονίδιά της
Η Τζένη Καζάκου, κόρη της Τάνιας Τρύπη και του Κωνσταντίνου Καζάκου, δε θα μπορούσε παρά να ακολουθήσει επαγγελματικά τον δρόμο της υποκριτικής.Αδιαμφισβήτητα, έχει κληρονομήσει το καλλιτεχνικό «αίμα» από τους γονείς της αλλά και από τη γιαγιά της Τζένη Καρέζη και τον παππού της Κώστα Καζάκο.Η Τζένη Καζάκου κρατά χαμηλό προφίλ στα προσωπικά της και προσέχει πολύ τις δημόσιες εμφανίσεις της.
Πρόσφατα, ο φωτογραφικός φακός την εντόπισε με τη μητέρα της
Μητέρα και κόρη φωτογραφήθηκαν χαμογελαστές μέσα στα μαύρα σύνολά τους. Η μεν Τζένη επέλεξε ένα δερμάτινο jacket με μαύρο παντελόνι, top με cut outs και δερμάτινη τσάντα, η δε Τάνια ένα μαύρο πουλόβερ με ψηλό γιακά, τζιν τζάκετ και μαύρο παντελόνι. Μπορούμε να πούμε ότι η ομοιότητά τους είναι κάτι παραπάνω εμφανής.
Για την Τζένη Καρέζη
Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που αναφέρουν πως εκτός από το όνομα, η 24χρονη Τζένη έχει την γοητεία και την αύρα της αείμνηστης Τζένης Καρέζη.Σχετικά με την γιαγιά της, Τζένη Καρέζη, η Τζένη Καζάκου έχει αναφέρει: «Έχω ακούσει άπειρες ιστορίες για την γιαγιά μου και είναι σαν να την έχω γνωρίσει.
Με τρομάζει το πώς θα με αντιμετωπίσει ο κόσμος. Είναι δύσκολο να φύγω από αυτό και να είμαι η Τζένη. Είναι σαν να έχω μία ταμπέλα».
Δυο βήματα από την πολυσύχναστη Κηφισίας, μέσα σ’ ένα περιβάλλον εντελώς εξοχικό: κήπος, μποστάνι, λιμνούλες και ζωάκια. Ο Σωτήρης και η Φούλη Γεωργακοπούλου έχουν πολλά να θυμηθούν από μια 25χρονη ευτυχισμένη ζωή στο σπίτι του παραμυθιού.
Πείτε μας με λίγα λόγια το ιστορικό του σπιτιού…
Σαν ανύπαντρο ζευγάρι ήμασταν άνθρωποι του κέντρου, μέναμε σ’ ένα διαμέρισμα με τα ελάχιστα, απαραίτητα έπιπλα στον Λυκαβηττό. Όταν η οικογένεια άρχισε να μεγαλώνει θελήσαμε ένα σπίτι σπιτένιο… να μοιάζει εξοχικό, να έχει κήπο, να μυρίζει χώμα, να έχει ζωάκια. Βρήκαμε αυτό εδώ στον Παράδεισο Αμαρουσίου, ένα μεγάλο κτήμα, με σπίτι σχεδόν γκρεμίδι, και κήπο με χορτάρια ενάμιση μέτρο ψηλά. Από τότε το σπίτι μεγαλώνει όπως μεγαλώνει και η οικογένεια, κι εμείς στη διάρκεια της ζωής μας συνέχεια χτίζουμε, γκρεμίζουμε, προσθέτουμε, αλλάζουμε. Μένουμε πια 25 ολόκληρα χρόνια, όσο ακριβώς είναι και η κόρη μας, που τη φέραμε εδώ 35 ημερών μωρό. Σκεφτείτε ότι όλα αυτά τα κάναμε και συνεχίζουμε χωρίς καν το σπίτι να μας ανήκει, μένουμε με ενοίκιο!
Τι παρεμβάσεις κάνατε; Πώς είναι η σημερινή του μορφή;
Σχεδόν το φτιάξαμε από την αρχή. Αλλάξαμε την εσωτερική του διαρρύθμιση, φτιάξαμε τις μονώσεις και όλες τις τεχνικές εργασίες, χρησιμοποιήσαμε κάποια από τα παλιά υλικά. Προσθέσαμε σέρες που δίνουν πολύ φως και την αίσθηση ότι βρίσκεσαι εντελώς μέσα στη φύση, χτίσαμε στο μεγάλο κήπο τρία σπιτάκια, ένα πέτρινο, ένα ξύλινο και ένα από τούβλα, φτιάξαμε πισίνα, μια λίμνη, μια παιδική χαρά με σκάμμα… και όχι ένα, αλλά δύο υπέροχα δεντρόσπιτα.
Στο σπίτι σας μπλέκονται απρόσμενα χρώματα, καλόγουστα έπιπλα και αντικείμενα, πολλή φαντασία… Συνεργαστήκατε με interior designer;
Όλα τα τεχνικά-λειτουργικά τα επιμελήθηκε ο άντρας μου που είναι αρχιτέκτονας, με τα υπόλοιπα ασχολήθηκα εγώ που –παρότι δεν έχω καμία σχέση– λατρεύω τη διακόσμηση.
Πώς είναι να ζεις σ’ ένα σπίτι του παραμυθιού μέσα στο κέντρο της «σκληρής» πόλης;
Καταρχήν είναι πολυτέλεια. Παρότι δίνει την αίσθηση ότι είμαστε στη μακρινή εξοχή –μέχρι πριν λίγα χρόνια, να φανταστείτε, γύρω μας ήταν χωράφια με πρόβατα–, βρίσκεται σε κομβικό σημείο και απέχει δέκα λεπτά από το κέντρο. Από την άλλη είναι εσωστρεφές, κι αυτό μπορεί να κρύβει την «παγίδα» της απομόνωσης. Είναι όμως ωραίο μέσα στο κέντρο της πόλης να ξέρεις ότι πάντα υπάρχει για σένα το «μικρό σπίτι στο λιβάδι».
Περιγράψτε μας μια «καθημερινή» μέρα του σπιτιού…
Το σπίτι «ξυπνάει» στις 7.30 το πρωί. Από κείνη την ώρα μπαινοβγαίνει κόσμος – ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι ο Σωτήρης junior (ο 14χρονος μικρότερος γιος) έχει φέρει 3 φίλους του, γίνονται συνέχεια μαγειρέματα, το βράδυ σχεδόν ποτέ δεν βγαίνουμε, περνάμε ώρες μαζί στη σέρα και κατά τη συνήθεια της οικογένειας πάντα κάτι χαλάμε, κάτι καινούργιο φτιάχνουμε, ασχολούμαστε με τα ζώα…
Και μια μέρα γιορτής;
Μέρα γιορτής για μας είναι όταν μαζεύονται τα παιδιά, που τώρα μάλιστα έχουν κι αυτά τα δικά τους παιδιά, τα εγγόνια μας. Τότε στρώνουμε μεγάλο τραπέζι, στολισμένο με τα καλύτερα, μια ολόκληρη τελετουργία. Η γιορτή θέλει τραπεζώματα, τσουγκρίσματα, καλό φαγητό, κρασί και αγαπημένα πρόσωπα.
Τι δίνει ψυχή σ’ ένα χώρο;
Οι άνθρωποι. Πάντα.
Ποιο είναι το αγαπημένο σας στιλ στη διακόσμηση;
Κατά εποχές και ανάλογα με τις φάσεις της ζωής έχω περάσει απ’ όλα. Παίζει μεγάλο ρόλο και το περιβάλλον. Παλιότερα, πριν παντρευτούμε, το διαμέρισμα του κέντρου ήταν σχεδόν άδειο. Αυτό πάλι εδώ είναι σαν αγρόκτημα, country να το πούμε;
Και οι αγαπημένοι σας συνδυασμοί χρωμάτων;
Α! Από χρώματα, τα έχουμε όλα! Αλλάζουμε και βάφουμε συνέχεια τοίχους και έπιπλα. Εξάλλου όλα τα χρώματα του φάσματος συνδυάζονται.
Ποια θα είναι η επόμενη αγορά σας για το σπίτι; Τι σας λείπει;
Τώρα πια δεν παίρνω, ευχαρίστως χαρίζω! Παλιότερα μαζί με τον άντρα μου μαζεύαμε ποτήρια, ποτήρια, ποτήρια… και αρκετά πιάτα, μέχρι και από τα ταξίδια μας κουβαλάγαμε. Αλλά και τα παλιά μας έπιπλα τα μεταποιούμε, τα βάφουμε, τους αλλάζουμε χρήση. Έχουμε βέβαια μια μεγάλη συλλογή από κομπιούτερ, όλη η οικογένεια είναι φαν της τεχνολογίας.
Ποιο είναι το πιο πολυσύχναστο σημείο του σπιτιού;
Η σέρα που μαζευόμαστε είτε οι δυο μας είτε όλοι μας κάποια στιγμή. Και ο κήπος το καλοκαίρι.
Βλέπουμε και μια υπέροχη γάτα κι έναν ακόμη πιο υπέροχο σκύλο. Πώς τους λένε; Συμβιώνουν αρμονικά; Υπάρχουν κι άλλα ζώα στο σπίτι;
Ο γάτος είναι ο Μότσαρτ κι ο σκύλος είναι ο Τσάρλι, και είναι πολύ αγαπημένοι. Υπάρχουν κι άλλα σκυλιά, καθώς και κότες, πάπιες, κουνέλια, παπαγάλοι, άλλα πουλιά, ψάρια στη λιμνούλα και το χάμστερ του γιου μου.
Πείτε μας ότι υπάρχει και μποστάνι…
Φυσικά, και τρέφει την οικογένεια! Έχουμε αυτή την εποχή σπανάκια, μπρόκολα, κουνουπίδια, ρόκες, και το καλοκαίρι όλα τα μαναβικά. Κι ακόμη υπάρχουν λεμονιές, πορτοκαλιές, αχλαδιές, ροδιές, ροδακινιές, αμυγδαλιές, μουριές, κληματαριές.
Αν τώρα, μετά από 25 χρόνια, χρειαζόταν να μετακομίσετε σ’ ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας πώς θα σας φαινόταν;
Θα έπρεπε να με σύρουν σιδηροδέσμια! Βρίσκω το κέντρο της πόλης αποκρουστικό.
Πού και πώς σας φαντάζεστε μετά από δέκα χρόνια;
Σε μια εξοχή. Μόλις φύγει και το μικρότερο παιδί για σπουδές θα μπορούσα να φύγω ακόμη πιο έξω. Σε μια επαρχία, σ’ ένα νησί για να βλέπουμε θάλασσα… κάπου κοντά στη φύση. Το ότι το σπίτι δεν είναι δικό μας είναι κάτι που μας απελευθερώνει, μπορούμε πιο εύκολα να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας.
Το μότο σας στη ζωή;
Να είσαι θετικός, να μην έχεις φόβο για τη ζωή, να την παίρνεις όπως σου έρχεται…
Ποιο είναι το καλύτερο κομπλιμέντο που σας έχουν κάνει για το σπίτι σας;
Το καλύτερο κομπλιμέντο μάς το κάνουν τα παιδιά μας. Αν και πια έχουν μεγαλώσει και έχουν χαράξει τις δικές τους πορείες, πάντα επιστρέφουν εδώ στο σπίτι, κοντά μας, είναι ο παράδεισός τους.
Το να υπηρετήσει κανείς τη θητεία του ως εύζωνας στην προεδρική φρουρά, θεωρείται ύψιστη τιμή και δεν είναι εύκολη δουλειά το να στέκεις ακίνητος ειδικά σήμερα που ο καύσωνας χτύπησε την Ελλάδα.
Συνεχίζουν να παραμένουν όρθιοι παρά τους 40 βαθμούς στην Αθήνα οι τσολιάδες της προεδρικής φρουράς.
Μπροστά στο άγαλμα του Αγνώστου Στρατιώτη οι τσολιάδες υποφέρουν παρά τις βαμβακερές στολές της εποχής.
Δείτε τις φωτογραφίες που δημοσιεύει το newsbeast.gr.
Μια αποκάλυψη-απόδειξη βόμβα «έσκασε» από τον Σκοπιανό πρωθυπουργό Ζόραν Ζάεφ, που μας αποδεικνύει ξεκάθαρα όλες εκείνες τις αλυτρωτικές προβλέψεις που υπάρχουν στην Συμφωνία των Πρεσπών.
Συγκεκριμένα, ο Ζάεφ δήλωσε «το όνομα «Μακεδονία» θα παραμείνει σε μερικά άρθρα του Συντάγματος, παρά τα όσα ισχυρίστηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.»
Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς, φρόντισαν να είναι οι δημιουργοί δημιουργοί του προδοτικού και αλυτρωτικού τερατουργήματος.
Πώς;
Με το να προχωρήσουν σε μια συμφωνία που δεν γνωστοποίησαν ποτέ και ‘λύνοντας’ έτσι το ονοματολογικό ζήτημα με αυτόν το παράνομο και ντροπιαστικό τρόπο!
Σε μια επισήμανση που θα προκαλέσει συζητήσεις ο Σκοπιανός πρωθυπουργός Ζόραν Ζαέφ τόνισε, σε συνέντευξη Τύπου που παρεχώρησε μετά τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, πως το όνομα «Μακεδονία» δεν αντικαθίσταται σε όλα τα άρθρα του Συντάγματος στο πλαίσιο της Συμφωνίας των Πρεσπών.
«Η πρώτη τροπολογία θα είναι η αντικατάσταση του ονόματος ‘’Μακεδονία’’, με το ‘’Βόρεια Μακεδονία’’ σε όλο το Σύνταγμα, εκτός του άρθρου 36, όπου υπάρχει μια ‘’ιστορική πτυχή’’» τόνισε χαρακτηριστικά.
«Μέσω μιας ολοκληρωμένης και διαφανούς διαδικασίας, η κυβέρνηση έχει καταρτίσει τέσσερα σχέδια τροπολογιών για την τροποποίηση του Συντάγματος σύμφωνα με τη Συμφωνία Πρεσπών» σημείωσε ο Ζόραν Ζάεφ.
Το άρθρο 36:
«Η Δημοκρατία εγγυάται συγκεκριμένα δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης σε βετεράνους του αντιφασιστικού πολέμου και σε όλους τους ‘’Μακεδονικούς’’ εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους, στους ανάπηρους πολέμου, σε εκδιωγμένους και φυλακισμένους για τις ιδέες της ξεχωριστής ταυτότητας του ‘’Μακεδονικού λαού’’ και της ‘’Μακεδονικής” πολιτειακής υπόστασης όσο και στα μέλη των οικογενειών τους χωρίς μέσα υλικής και κοινωνικής διαβίωσης. Τα συγκεκριμένα δικαιώματα ρυθμίζονται από το νόμο».
Ενώ όσον αφορά τη δεύτερη τροπολογία διευκρίνισε ότι αφορά στο προοίμιο του Συντάγματος, με εξειδίκευση στην αναφορά στην ASNOM (Αντιφασιστική Συνέλευση για την Λαϊκή Απελευθέρωση της ”Μακεδονίας”, από το 1944), ενώ στο προοίμιο του Συντάγματος θα αναφέρεται πλέον και η ειρηνευτική συμφωνία της Οχρίδας από το 2002, με την οποία δόθηκε τέλος στις ένοπλες συγκρούσεις που είχαν ξεσπάσει νωρίτερα τότε μεταξύ Αλβανών ανταρτών και κυβερνητικών δυνάμεων.
Τέλος, με την τρίτη τροπολογία προστίθεται στο Σύνταγμα η αναφορά ότι η χώρα σέβεται την εθνική κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία των γειτονικών χωρών. Σύμφωνα με τον Ζόραν Ζάεφ, «έτσι παρέχονται ισχυρότερες εγγυήσεις για το σεβασμό και το απαραβίαστο των συνόρων με την Ελλάδα, αν και ισχύει για όλες τις χώρες με τις οποίες συνορεύει η ΠΓΔΜ».
