Σοκαρισμένη είναι η μητέρα του Ανδρέα Γιαννιτσόπουλου, του 21χρονου φοιτητή που πέθανε στην κατάρρευση του κτηρίου στο Μαϊάμι
Θρήνος στις ΗΠΑ για τον Ανδρέα Γιαννιτσόπουλο τον 21χρονο ομογενή φοιτητή που έχασε τη ζωή του στο κτήριο που κατέρρευσε στο Μαϊάμι.
Η σορός του άτυχου 21χρονου εντοπίστηκε τα ξημερώματα της Πέμπτης.
«Ο γιός μου ήταν ο πιο δυνατός άνθρωπος άτομο που γνώριζα και το καλύτερο κομμάτι της ημέρας μου. Είχαμε τόσα πλάνα για το μέλλον» δήλωσε η μητέρα του Τίνα Γιαννιτσόπουλος μιλώντας στο NBC μετά την τραγική ενημέρωση που είχε από τους πυροσβέστες.
Όπως περιγράφει το NBC η Τίνα Γιαννιτσόπουλος πριν να ενημερωθεί από τις αρχές έβγαλε μια μεγάλη κραυγή για το παιδί της και χρειάστηκαν αρκετά λεπτά για να συνέλθει.
«Είμαι περήφανη για σένα Ανδρέα. Σε ευχαριστώ που ήσουν το καλύτερο παιδί στον κόσμο. Ξέρω ότι όλοι θα το πουν αυτό αλλά ήταν πραγματικά ένα χρυσό παιδί» είπε η μητέρα του άτυχου φοιτητή.
Ο άτυχος Ανδρέας ΓιαννιτσόπουλοςFacebook
Η ίδια μαζί με συγγενείς και φίλους έμενε σε ένα συγκρότημα κατοικιών έξω από το Μαϊάμι περιμένοντας ενημέρωση για την τύχη του Ανδρέα.
Ο άτυχος 21χρονος θα αποφοιτούσε το ερχόμενο καλοκαίρι από το πανεπιστήμιο του Βάντερμπιλτ και σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει το πτυχίο του στα οικονομικά για να στηρίξει την οικογένειά του.
Σύμφωνα με τη σελίδα του στο LinkediIn o νεαρός Ανδρέας έκανε μέιτζορ στα οικονομικά και είχε ολοκληρώσει την υποτροφία του με το Giorgetti το 2019.
Τις προηγούμενες ημέρες συγγενείς και φίλοι του άτυχου 21χρονου συγκεντρώνονταν έξω από το κτήριο και φώναζαν το όνομά του ελπίζοντας ότι θα υπάρξει κάποια ανταπόκριση.
«Φώναζα γιατί έχω δυνατή φωνή και ήλπιζα ότι θα με ακούσει» δήλωσε ο πρώην προπονητής του στον στίβο.
«Ήταν ένας μεγάλος αγωνιστής, πάντα χαμογελαστός και πάντα στην πρώτη γραμμή» δήλωσε ο Τζόζεφ Μαλούφ, ο πρώην προπονητής του Ανδρέα Γιαννιτσόπουλου στο λύκειο στο Χιούστον.
Ο Γιαννιτσόπουλος είχε ταξιδέψει στο Μαϊάμι για να επισκεφθεί τον νονό του και αυτό ήταν το δεύτερο ταξίδι του στην περιοχή τον τελευταίο μήνα.
O Ανδρέας ΓιαννιτσόπουλοςFacebook
18 συνολικά οι νεκροί
Σχεδόν μία εβδομάδα μετά την ξαφνική κατάρρευση πολυκατοικίας μπροστά στη θάλασσα στη Φλόριντα, ο απολογισμός έγινε ακόμη πιο βαρύς, φθάνοντας τους 18 νεκρούς, συμπεριλαμβανομένων δύο παιδιών, ενώ πάνω από 140 άνθρωποι αγνοούνται ακόμη και η ελπίδα πως θα βρεθούν επιζήσαντες αργοσβήνει κάθε ώρα και κάθε ημέρα που περνάει.
Όπως είπε η δήμαρχος της κομητείας Μαϊάμι-Ντέιντ, Ντανιέλα Λιβάιν Κάβα, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου. «Με μεγάλη λύπη, με αληθινή οδύνη είμαι υποχρεωμένη να ανακοινώσω ότι τα δύο θύματα ήταν παιδιά, 4 και 10 ετών».
Το δωδεκαώροφο κτίριο, τμήμα των λεγόμενων Champlain Towers, κατέρρευσε μέσα σ’ ένα σύννεφο σκόνης την περασμένη Πέμπτη γύρω στη 01:20. Επρόκειτο για μια από τις χειρότερες αστικές καταστροφές στην ιστορία των ΗΠΑ.
Αν και οι ομάδες έρευνας και διάσωσης εντόπισαν νέους θύλακες με οξυγόνο στα συντρίμμια, οι ελπίδες ότι θα βρεθούν επιζήσαντες είναι πια «ελάχιστες».
Οι αρχές υποσχέθηκαν ότι θα διενεργηθεί «ταχεία» έρευνα για τα αίτια της καταστροφής, που πάντως αναμένεται να διαρκέσει μήνες.
Στο Via Miniatura, το στέκι του 20χρονου Ανδρέα στην περιοχή του Βύρωνα, όπου για το προσωπικό ο 20χρονος είναι κάτι σαν ήρωας εν καιρώ ειρήνης – τίτλο που ο ίδιος δεν αποδέχεται, αναφέροντας ο ίδιος ότι «είναι αυτονόητο αυτό που έκανα, ήταν καθήκον μου να βοηθήσω συνανθρώπους μου» -, όσοι τον ξέρουν πλησιάζουν για ένα high five ή ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη.
«Καλά είσαι, αγόρι μου;», τον ρωτούν σαν να μην πιστεύουν στα μάτια τους που βγήκε αλώβητος μέσα από την κόλαση που σημειώθηκε στα Τέμπη. Η συζήτηση που θα ακολουθούσε, όταν βρεθήκαμε πλέον οι δυο μας σε μια ροτόντα στο βάθος του καταστήματος, έμοιαζε διάλογος σε τεντωμένο σκοινί, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Ανδρέας δεν λύγισε λεπτό. Oσο κι αν οι συσπάσεις στο σαγόνι του μαρτυρούσαν τον πόνο που ένιωθε μέσα του, όσο κι αν τα μάτια του θόλωναν διαρκώς, εκείνος δεν άφηνε τη συγκίνηση να τον νικήσει. Oπως θα μου έλεγε αργότερα, «από εκείνη την ημέρα μέχρι και σήμερα, δάκρυ από τα μάτια μου δεν έχει στάξει», παρότι παραδέχθηκε ότι έχει σκοπό να επισκεφθεί ειδικό προσθέτοντας πως «μόνο καλό θα μου κάνει, δεν είναι κάτι μικρό αυτό που έγινε, είμαι κι εγώ ένα από τα θύματα». Λίγο πριν αρχίσουμε κι επίσημα το γεύμα μας, που περιελάμβανε μόνο ένα πιάτο στη μέση, το οποίο ο ίδιος άγγιξε ελάχιστα («δεν μπορώ να κοιμηθώ και δεν μπορώ να φάω αυτές τις μέρες γιατί νιώθω ότι δεν το έχω ανάγκη, ίσως να νιώθω τύψεις που επέζησα», μου εκμυστηρεύθηκε στο τέλος), σε μια πρώτη αναγνωριστική κουβέντα θα μου φανέρωνε όλα τα κομματάκια του παζλ που συνθέτουν την προσωπικότητα του νεαρού εκείνου που η ελληνική κοινωνία γνώρισε ως έναν από τους σωτήρες των Τεμπών.
Στην οικογένεια έχει το παρατσούκλι «Λόρδος», για τους καλούς του τρόπους και την ψυχραιμία που πάντα επιδεικνύει μπροστά στα δύσκολα. Υπερπροστατευτικός με τη μικρή του αδερφή στις γειτονιές του Βύρωνα όπου μεγάλωσαν. Από τους γονείς του, τον οικοδόμο πατέρα του και τη μητέρα του που φροντίζει ένα παιδί ΑμεΑ, έμαθε να είναι πρώτα από όλα άνθρωπος. «Πάντα υπήρχε αλληλεγγύη και φιλότιμο στην οικογένειά μας κι έτσι έμαθα κι εγώ», εξηγεί. Το μικρόβιο της ανάγκης για προσφορά στον συνάνθρωπο φάνηκε από νωρίς. Μικρός ήθελε να γίνει καρδιολόγος και αργότερα, όταν ήρθε στη ζωή του ο αθλητισμός – έχει επτά πανελλήνια πρωταθλήματα στην κολύμβηση -, άρχισε να σκέφτεται τον κλάδο της αθλητικής ψυχολογίας. Τελικά τον κέρδισαν τα καράβια αφού το 2020 πέρασε, ως μηχανικός, στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού της Θεσσαλονίκης κι έκτοτε ανεβοκατέβαινε με το τρένο. Αυτή τη φορά, αν δεν ήταν το αμάξι του στο συνεργείο, θα το είχε αποφύγει. Ομως, την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, έπειτα από ένα εορταστικό τριήμερο στην Πάτρα, λίγο πριν από τις επτάμισι το απόγευμα, επιβιβάστηκε και ο ίδιος στο μοιραίο τρένο, την αμαξοστοιχία Intercity 62, στο δεύτερο βαγόνι – αμέσως μετά το κυλικείο – στη θέση με τον αριθμό 72. Κάποιες ώρες μετά, θα τον γνώριζε όλος ο κόσμος ως το αγόρι που με κίνδυνο της ζωής του έσωσε άλλες ζωές όταν, στην κοιλάδα των Τεμπών, σταμάτησε ο χρόνος και η λογική και εκείνος χρειάστηκε να πείσει τραυματισμένους συνεπιβάτες του να πραγματοποιήσουν άλμα από ένα βαγόνι που θα παραδιδόταν στις φλόγες. «Ή όλοι ή κανένας», ήταν η φράση που αναβόσβηνε σαν συναγερμός στο μυαλό του εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα. Μία εβδομάδα μετά, με ένα κοκτέιλ στο χέρι (διά χειρός του μπαρτέντερ φίλου του, Νίκου, που καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης είχε τον νου του στο τραπέζι μας, λες και αν τελείωνε το αλκοόλ θα ξεμέναμε από καύσιμα) και μάτια θλιμμένα, παίρνοντας μια ανάσα βαθιά, ανέβηκε πάλι στο τρένο του τρόμου για να μου δείξει πώς έγιναν όλα, λίγο πριν και λίγο μετά τη φονική μετωπική σύγκρουση.
«Στο τρένο ήμουν με τρεις συμφοιτητές μου, τον Δημήτρη που ταξιδεύαμε μαζί και δύο που βρήκα τυχαία. Μιλούσα στο τηλέφωνο για να ενημερώσω ότι λόγω καθυστερήσεων δεν θα προλάβω το λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη. Τη στιγμή εκείνη έγινε το μπαμ. Για καλή μου τύχη, ήμουν καθιστός γιατί νωρίτερα στεκόμασταν στις πόρτες του διαδρόμου που χώριζε τα βαγόνια 2 και 3. Την ώρα της συντριβής, ο διάδρομος έγινε χαλκομανία. Αν ήμασταν εκεί, θα είχαμε πολτοποιηθεί. Αμέσως μου έπεσε το κινητό από το χέρι και δεν το ξαναβρήκα ποτέ, έκλεισε το φως κι υπήρχαν παντού σπινθήρες. Με την ταχύτητα που τρέχαμε καταλάβαινα ότι ένας εκτροχιασμός μπορεί να είναι θανάσιμος, που εν τέλει ήταν. Γενικά, πρόλαβαν και πέρασαν πολλά από το μυαλό μου. Τα πρώτα δευτερόλεπτα σκεφτόμουν «τι έγινε τώρα, τι ζω, πώς γίνεται ξαφνικά να είμαστε αναποδογυρισμένοι». Σε δεύτερο χρόνο, σκέφτηκα ότι «εφόσον έγινε αυτό, πρόκειται να πεθάνω, κρίμα, δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τους δικούς μου». Χωρίς πανικό, απλά είχα αποδεχθεί τον θάνατό μου. Και σκέφτηκα, τουλάχιστον, να πεθάνω ακαριαία, όχι να καώ ζωντανός. Γιατί πάνω στη σύγκρουση ένιωσα όλη τη θερμότητα που διαπέρασε το βαγόνι», περιγράφει ο Ανδρέας αναφέροντας πως μερικά λεπτά μόνο πριν από τη σύγκρουση είχε πάει στο κυλικείο για νερό.
«Τα άσπρα μου παπούτσια έγιναν κόκκινα»
«Μόλις άνοιξαν τα παιδιά τον φακό από τα κινητά τους, θυμάμαι να είμαι σε ένα ερείπιο, το βαγόνι να έχει πλαγιάσει προς τα δεξιά και από κάτω να έχει φωτιά, η οποία ήταν επικίνδυνο να σπάσει το τζάμι και να μπει μέσα. Είχα αίματα στο κεφάλι, στα χέρια. Στο αριστερό μου πόδι είχα αίματα δικά μου και αίματα άλλων στο δεξί. Τα άσπρα μου παπούτσια έγιναν κόκκινα. Αποφασίσαμε με ένα παλικάρι να σπάσουμε το τζάμι από τα αριστερά με μια βαλίτσα. Βγάζοντας το κεφάλι μου από το παράθυρο, έπαθα πλάκα. Ηταν τουλάχιστον τριάμισι μέτρα το ύψος. Σκεφτόμουν «ακόμα και αν πηδήξω εγώ, πώς θα το αποφασίσουν οι άλλοι;». Τελικά, κρεμαστήκαμε από το παράθυρο αφήνοντας το σώμα μας να πέσει για να φτάσουμε στο έδαφος από μικρότερη απόσταση. Θυμάμαι να έχουμε μείνει στο βαγόνι με τον Δημήτρη που ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα και τραυματισμένος στα πλευρά, εγώ να του λέω «σήκω, θα καούμε ζωντανοί» κι εκείνος να λέει «δεν μπορώ». Εν τέλει, τον έπεισα κι εκείνον και πήδηξε από το βαγόνι και τελευταίος βγήκα εγώ. Το σκέφτηκα να φύγω να σωθώ. Αλλά αν δεν είχα βοηθήσει τους άλλους, μπορεί να μην πέθαινα εκείνη την ώρα, ψυχικά όμως θα ήμουν νεκρός για μια ζωή. Κι αν τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ μία, πιστεύω πως ίσως να μην μπορούσα να κοιμηθώ φυσιολογικά ποτέ. Στις 23.55 έκανα την πρώτη κλήση στο σπίτι», περιγράφει ο Ανδρέας. Τα πρώτα του λόγια; «Μαμά, εκτροχιάστηκε το τρένο, να ξέρεις είμαι όρθιος και περπατάω…». Και αμέσως μετά, η διαδρομή με το ασθενοφόρο, με τον τραυματισμένο του φίλο, που του φάνηκε αιώνας.
O «ταξιδιώτης του χρόνου από το 2671» αποκάλυψε τι μας περιμένει
Τη μεγάλη εικόνα του δυστυχήματος ο Ανδρέας την είδε για πρώτη φορά μέσα από τηλεοπτικά πλάνα την επομένη το απόγευμα, όταν, παίρνοντας εξιτήριο, πήγε απέναντι από το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας σε ένα φαστφουντάδικο με φίλους. «Τα παιδιά με τραβούσαν και μου έλεγαν «έλα, μην κοιτάς, φάε, δεν είναι ακόμα ώρα να το δεις». Προσπαθούσα να καταλάβω τι έγινε γιατί είχα μόνο εικόνα της δικής μου οπτικής γωνίας. Σαφώς δεν γνώριζα ότι τα τρένα στην Ελλάδα λειτουργούν με αυτόν τον απαρχαιωμένο τρόπο. Το 2023, με τόση τεχνογνωσία, δεν περίμενα ότι ένα μέσο, όπως το τρένο, που το χρησιμοποιεί τόσος κόσμος, δεν θα είχε έναν απλό αυτοματισμό. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο παράπονό μου», εξηγεί. «Υστερα από δύο μέρες κατάλαβα ότι υπήρχε πολύ μεγάλος κίνδυνος να είχε γίνει η σύγκρουση λίγα μέτρα πριν, στο τούνελ. Σκέφτηκα ότι οι επιζήσαντες σταθήκαμε για άλλη μία φορά τυχεροί μέσα στην ατυχία μας γιατί η τραγωδία αυτή θα ήταν πολλαπλάσια». Από όταν έγινε γνωστή η ιστορία του, άρχισε να δέχεται κλήσεις νυχθημερόν. «Με έπαιρναν τηλέφωνο γονείς αγνοουμένων κλαίγοντας και μου έλεγαν ότι είμαι η τελευταία τους ελπίδα. Με ρωτούσαν μήπως έσωσα το παιδί τους. Δέχθηκα πολλά τέτοια τηλεφωνήματα που ήταν και αρκετά «βαριά» γιατί είναι ήδη κακή η ψυχολογία μου», αναφέρει χαμηλόφωνα.
Τόσες μέρες μετά το δυστύχημα, κι ακόμα τα σημάδια – εσωτερικά και εξωτερικά – είναι εμφανή στον Ανδρέα, που ακόμα δεν ξέρει πώς να νιώσει: θυμό για τους υπαίτιους, χαρά που είναι αρτιμελής, θλίψη για τα θύματα και τους σοβαρά τραυματίες; «Ακόμα βγάζω κομματάκια γυαλιού από το κεφάλι μου», αναφέρει ενώ ταυτόχρονα βλέπω τις πληγές στα χέρια και στο κεφάλι του που, όπως μου εξηγεί, είναι εγκαύματα που προκάλεσε η θερμότητα την ώρα της σύγκρουσης ή αλλιώς της «τράκας», όπως την αποκάλεσε κυνικά ο μοιραίος σταθμάρχης. «Δεν έχω αρνητικά συναισθήματα για τον σταθμάρχη, σαφώς έχει μερίδιο ευθύνης. Δεν είναι όμως ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε πέντε αυτοί που έχουν μερίδιο ευθύνης. Εχουν περάσει τόσες μέρες και ολόκληρη εταιρεία, η Hellenic Train, δεν έχει εμφανιστεί πουθενά. Ως ναυτικός, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει μία αρμόδια Αρχή για έλεγχο και επιβολή κυρώσεων. Το έχω ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη. Πρέπει, στο σύντομο μέλλον, να βρεθεί ποιος φταίει και να πληρώσει για ό,τι έχει κάνει», λέει ο ίδιος.
«Κινητοποιήσεις, αλλά με τρόπο πολιτισμένο»
Για το σκηνικό με τα βίαια επεισόδια που στήνουν κάποιοι στις πλάτες των μαθητικών διαδηλώσεων και τη ρητορική στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που υποδαυλίζει το μίσος, ο Ανδρέας αναφέρει: «Θέλουμε να υπάρχει ενσυναίσθηση στην κοινωνία και να γίνονται κινητοποιήσεις αλλά με τρόπο πολιτισμένο, όπως είδα πολλά σχολεία να στέλνουν μηνύματα με τις σχολικές τους τσάντες. Οταν τα θύματα και οι συγγενείς των θυμάτων μιλούν πολιτισμένα, ενώ θα δικαιολογούνταν να έχουν κάθε είδους συμπεριφορά, δεν μπορεί άτομα που δεν είχαν καμία σχέση με το δυστύχημα να κάνουν καταστροφές και χουλιγκανισμούς». Με τους συνεπιβάτες της φονικής αμαξοστοιχίας και τους οικείους τους θα είναι για πάντα, όπως παραδέχεται ο ίδιος, μια μεγάλη οικογένεια αφού αυτή η οδυνηρή εμπειρία θα τους συνδέει στο διηνεκές. Οταν ο εφιάλτης κάπως καταλαγιάσει και είναι σε θέση και πάλι να λέει αστεία με τους φίλους του, να διασκεδάζει και να χαίρεται τη ζωή, ο Ανδρέας ονειρεύεται να αποκτήσει τη δική του μοτοσικλέτα. Οσο για το αν θα επιβιβαζόταν και πάλι σε τρένο όταν επανεκκινήσουν τα δρομολόγια, καθώς έχει ακόμα ένα εξάμηνο για το πτυχίο του, ο ίδιος ξεκαθαρίζει: «Σε τρένο δεν είναι ότι φοβάμαι να ξαναμπώ, δεν θα τo επιλέξω όμως γιατί δεν θέλω να πληρώσω ανθρώπους που δεν δίνουν σημασία στην ίδια μου τη ζωή».
Famagusta – Άγγελος Γεωργίου: Από τις 8 Λέξεις, στη νέα σειρά του Mega ο ανιψιός του Αντρέα Γεωργίου
Ο Ανδρέας Γεωργίου, έχει μεγάλη αδυναμία στην οικογένεια του και μάλιστα συνεργάζεται με τον ανιψιό του, Άγγελο στην σειρά Famagusta που έχει αγαπηθεί πάρα πολύ από το κοινό. Ο Άγγελος Γεωργίου, όπως ονομάζεται ο ανιψιός του Ανδρέα, έπαιζε μάλιστα και στις “8 λέξεις” στον ΣΚΑΙ
Ποιος είναι ο Αντρίκος Σέκερης, ο ρόλος που υποδύεται ο ανιψιός του Ανδρέα Γεωργίου στο Famagusta
Eίναι ο 6χρονος γιός του Παύλου και της Ιφιγένειας και αγαπημένος φίλος του μικρού Μάριου. Του αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο στην παραλία, να κολυμπάει και να μένει στον παππού και την γιαγιά που δεν του χαλάνε χατίρι. Η μεγαλύτερη επιθυμία του είναι να γυρίσει με τη μαμά και τον μπαμπά του όλο τον κόσμο με το τροχόσπιτο και να ξαναβρεί τον κύριο που έχει το ίδιο σημαδάκι με εκείνον στο μπράτσο.
Τα γενέθλιά της είχε η Μάρω Κοντού και ο Ανδρέας Γεωργίου φρόντισε να της ευχηθεί και δημόσια.
Η σπουδαία ηθοποιός που κλείνει τα 89 της χρόνια, και ο σκηνοθέτης συνεργάζονται στη «Γη της Ελιάς».
Σε ανάρτηση που έκανε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, ο Ανδρέας Γεωργίου της ευχήθηκε και εξέφρασε τα συναισθήματά του που συνεργάζεται μαζί της.
Συγκεκριμένα, δημοσίευσε ένα στιγμιότυπο, στο οποίο φαίνεται να της στέλνει ένα φιλί.
«Χρόνια πολλά στο κορίτσι μας! Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα αυτή η συνεργασία! Μάρω μου σε λατρεύουμε!», έγραψε στη λεζάντα.
Σε πελάγη ευτυχίας πλέουν η Σιμώνη Χριστοδούλου και ο Ανδρέας Γεωργίου, καθώς σήμερα, Τρίτη 26 Αυγούστου, έγιναν γονείς για πρώτη φορά!
Ο Ανδρέας Γεωργίου έκανε γνωστή τη χαρμόσυνη είδηση μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, ανεβάζοντας φωτογραφίες με την εκλεκτή της καρδιάς του και την νεογέννητη κόρη τους μέσα από το μαιευτήριο.
Η τρυφερή ανάρτηση του Ανδρέα Γεωργίου για τον ερχομό της κόρης του στον κόσμο
«Σήμερα, καθώς κρατώ στην αγκαλιά μου το μικρό μας θαύμα, νιώθω μια απέραντη ευγνωμοσύνη. Η γυναίκα μου, με τη δύναμη και την αποφασιστικότητά της, έφερε στη ζωή μας το πιο πολύτιμο δώρο. Σε κάθε πόνο, σε κάθε στιγμή αγωνίας, η καρδιά της χτύπαγε για εμάς.
Αγάπη μου, είσαι η ηρωίδα μου, η πηγή της ζωής και της αγάπης. Αυτό το ταξίδι είναι μόνο η αρχή και μαζί θα δημιουργήσουμε αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν για πάντα.
Ευχαριστώ που με έκανες μέρος αυτού του θαύματος. Σήμερα, έχω μάθει ότι η αγάπη μπορεί να έχει πολλές μορφές, αλλά η δική σου είναι η πιο δυνατή από όλες. Σε αγαπώ βαθιά και ανυπομονώ να ζήσουμε μαζί αυτή τη νέα περιπέτεια», έγραψε στη λεζάντα της ανάρτησής του.
Οι νονοί της κόρης του Ανδρέα Γεωργίου και τη Σιμώνης Χριστοδούλου
Την Τρίτη 5 Αυγούστου, ο Ανδρέας Γεωργίου μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς του φίλους ένα ιδιαίτερο στιγμιότυπο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram. Συγκεκριμένα, δημοσίευσε μια φωτογραφία με τους νονούς της κόρης του, αποκαλύπτοντας έτσι ποιοι θα βαφτίσουν τη μικρή όταν έρθει η ώρα. Μάλιστα, ένας από αυτούς είναι ο αδελφός της συζύγου του, για τον οποίο είχαμε μάθει εδώ και αρκετό καιρό ότι θα βαφτίσει το παιδί.
Το άλλο πρόσωπο είναι η Άντρεα Παχίτη, που φαίνεται πως είναι καλή φίλη του ζευγαριού.
Πριν από λίγη ώρα ο Ανδρέας Γεωργίου έκανε γνωστό μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram πως έχασε την πολυαγαπημένη του γιαγιά. Τον αρχηγό της οικογένειά του και το στήριγμά του σε όλα τα δύσκολα που έχει βιώσει.
Ο γνωστός σκηνοθέτης και παραγωγός των μεγάλων τηλεοπτικών επιτυχιών, έχει περάσει πολύ δύσκολα χρόνια μαζί με τα αδέρφια του, με τη μάχη που έδινε η μητέρα τους και τον θάνατό της από Aids. Σε μικρότερη ηλικία βίωσε ρατσισμό και η γιαγιά του ήταν αυτή που κατάφερε με τον χαρακτήρα της και την αγάπη της να τους προσφέρει καταφύγιο και προστασία από όλα.
Σήμερα την αποχαιρετά με μια μακροσκελή και συγκινητική δημοσίευση, περιγράφοντας τα εφόδια με τα οποία τον όπλισε η παρουσία της. Συγκεκριμένα ο Ανδρέας Γεωργίου έγραψε δίπλα στην κοινή τους φωτογραφία που ανήρτησε:
«Ήταν η πρώτη λέξη που είπα «γιαγιά».. ήταν η γυναίκα που με έμαθε να παλεύω, να επιβιώνω, να είμαι δυνατός… ένας άνθρωπος που ήταν ΠΑΝΤΑ εκεί, βράχος.. όλες οι σημαντικές στιγμές της ζωής μου από μωρό παιδί συνοδεύονται από αυτή τη φιγούρα, την φιγούρα που μου έμαθε να σεβομαι και να έχω αξιοπρέπεια! Ήταν το φιλαράκι μου, ο άνθρωπος μου. Ο άνθρωπος που φρόντιζε την κόρη της, την μάνα μου στην βαριά αρρώστια του AIDS, και την ίδια ωρα που της έκλεισε τα μάτια στο νεκροκρεβατο, κρατούσε στην αγκαλιά της και τους τέσσερις μας, εμένα και τα τρία μου αδέλφια, και έλεγε μας έλεγε, ετσι θα μείνουμε, ενωμένοι! Και το κατάφερε. Στάθηκε δυνατή απέναντι στον ρατσισμό και μας δίδαξε να κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια να τους συγχωρουμε και να τους καταλαβαίνουμε.. «στην θέση τους μπορεί να κάναμε το ίδιο» έλεγε.. Την θαύμαζα, την λάτρευα και δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα ερχόταν αυτή η ώρα… «θα έρθει η ώρα που εγώ θα φύγω» μου έλεγε και δεν την άφηνα να συνεχίσει αυτή την κουβέντα, δεν το δεχόμουν, δεν το φανταζόμουν.. «μα εν τζαι Εννα ζιώ με τα βουνά» μου έλεγε γελώντας. Μπράβο σου βασίλισσα μου! Μπράβο σου για όλα.. τα καταφέραμε όλα… θα είσαι πάντα ο αρχηγός μας ?».
O Ανδρέας Γεωργίου είναι καλεσμένος απόψε στις 00:10 στο «Night out» και στον Θεοχάρη Ιωαννίδη και μεταξύ άλλων μιλά για τις σκέψεις του να αποκτήσει παιδί και να κάνει οικογένεια.
Ανδρέας Γεωργίου: «Ήθελα να παντρευτώ και να κάνω παιδιά σε μικρή ηλικία»
«Όταν ήμουν μικρός, σκεφτόμουν ότι ήθελα να παντρευτώ και να κάνω παιδιά σε μικρή ηλικία. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν για εμένα, γιατί δεν μπορούσα να το συνδυάσω με την πορεία μου», είπε χαρακτηριστικά.
Στη συνέχεια, εξήγησε πως θα ήθελε να αποκτήσει παιδί, ωστόσο, ακόμα και χωρίς τον γάμο.
Ανδρέας Γεωργίου: «Νιώθω έτοιμος να κάνω οικογένεια»
«Έχω σκεφτεί ότι μπορεί τελικά, να κάνω παιδιά με μια φίλη μου, με παρένθετη μητέρα, μπορεί να υιοθετήσω. Νιώθω έτοιμος να κάνω οικογένεια. Έχω ψάξει το θέμα της παρένθετης μητέρας, αλλά είναι δύσκολο και μου δημιούργησε ένα άγχος», εξήγησε κλείνοντας.
Καλεσμένοι στην εκπομπή «Fay’s Time» βρέθηκαν οι Alcatrash την Παρασκευή 12/4.
Με την είσοδο του συγκροτήματος στο πλατό, η Φαίη Σκορδά αρχικά ρώτησε τον Ανδρέα Βούλγαρη για τον νεογέννητο γιο του, καρπό του έρωτά του με την Κατρίνα Τσάνταλη.
Για την ομοιότητα που έχει με τον γιο του, ο Ανδρέας Βούλγαρης είπε: «Λένε ότι είναι ίδιο. Είναι λίγο φωτοτυπία, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αλλά αυτό είναι τώρα».
Δείτε το βίντεο:
Σε ερώτηση γιατί προτίμησαν με την Κατρίνα Τσάνταλη να κρατήσουν κρυφή την εγκυμοσύνη, αλλά και τις πρώτες μέρες με τον γιο του, ο Ανδρέας Βούλγαρης αποκάλυψε: «Γιατί το κρατήσαμε κρυφό… Δε βγάζουμε την προσωπική μας ζωή… Πιστεύω αν θες κάτι να το κρατήσεις κρυφό, κρατιέται. Είμαστε σε μία φάση που μαθαίνεται επί τόπου…
Ασχολούμαι πάρα πολύ με το μωρό, όλη μέρα και όλη νύχτα. Δεν είχα ποτέ φόβο, δεν ξέρω γιατί, δεν είπα ποτέ ότι θα το πιάσω και θα σπάει. Η Κατρίνα είναι τέλεια. Την παλεύει όσο μπορεί. Αυτές οι φάσεις έχουν τα πάνω και τα κάτω τους, αλλά γενικά το πρόσημο είναι πολύ θετικό. Βλέπω πως αλλάζει μέρα με τη μέρα και πάει προς Κατρίνα. Καλό είναι αυτό. Και να μην το έχεις το πατρικό το βρίσκεις. Μόλις σε πετάξουν κολυμπάς».
«Τον τελευταίο καιρό είχα κάποιες αναποδιές και ατυχίες που δεν θα ήθελα να τις αναφέρω δημοσίως»
Ορόλος του στη θρυλική σειρά του Νίκου Φώσκολου «Λάμψη» ως Τίμος Δράκος ήταν καθοριστική για τον ηθοποιό, Ανδρέα Ανδρεόπουλο. Εντάχθηκε στο πρωταγωνιστικό καστ της σειράς του 1992, στις αρχές του δεύτερου κύκλου, μετά την αποχώρηση του ηθοποιού Τάκη Ανούση, που ερμήνευε το ρόλο του μικρού γιου του Γιάγκου Δράκου στον πρώτο κύκλο της σειράς.
Ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος αποχώρησε από τη «Λάμψη» το 1996, έπειτα από μια διαφωνία με τον σκηνοθέτη σχετικά με την σεναριακή εξέλιξη του ρόλου. Αν και έπαιξε σε πλήθος κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών, η «Λάμψη» τον σημάδεψε και έμεινε στο μυαλό των Ελλήνων.
Πριν από έναν χρόνο η οικονομική δυσπραγία τού χτύπησε την πόρτα. Μαθαίνοντας για το πρόβλημά του, η Άννα Φόνσου τού άνοιξε την αγκαλιά της και τον φιλοξένησε στο «Σπίτι του Ηθοποιού», όπου μένει μέχρι και σήμερα.
Ο ίδιος, μίλησε στην εφημερίδα Espresso» για τα πρώτα Χριστούγεννα ως φιλοξενούμενος στο ίδρυμα.
«Η ζωή μας είναι μια όμορφη περιπέτεια, γεμάτη με εκπλήξεις. Η δική μου ζωή ούτε ξεκινάει από τη “Λάμψη”, ούτε καταλήγει στη “Λάμψη”. Υπάρχουν πολλοί ενδιάμεσοι σταθμοί» ανέφερε στην εφημερίδα ο ηθοποιός.
Σε άλλο σημείο σημείωσε πως: «Πέρυσι δούλευα σε ένα σήριαλ με μεγάλη επιτυχία, στις “8 Λέξεις”. Πρέπει να πω και κάτι το οποίο παρεξηγεί ο πολύς κόσμος. Όταν ένας ηθοποιός, χάνεται για ένα διάστημα, δεν σημαίνει ότι έχει εγκαταλείψει το επάγγελμά του» και πρόσθεσε: «Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα στη ζωή και το επάγγελμα του κάθε ανθρώπου».
Ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος υπογράμμισε πως: «Όμως ένας ηθοποιός που παίζει συνεχώς στην τηλεόραση τυποποιείται. Εγώ έβγαλα χρήματα από το επάγγελμα. Δεν έγινα ποτέ πλούσιος. Ζούσα αξιοπρεπώς. Τον τελευταίο καιρό είχα κάποιες αναποδιές και ατυχίες που δεν θα ήθελα να τις αναφέρω δημοσίως».
Ο ηθοποιός, ζει στο «Σπίτι του Ηθοποιού» τον τελευταίο χρόνο και μιλώντας στην εφημερίδα για την Άννα Φόνσου ανέφερε πως: «Η Άννα είναι ένα πλάσμα που δεν μπορείς να το συγκρίνεις με κανένα άλλο».
Εδώ και ένα χρόνο ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος, φιλοξενείται στο Σπίτι του Ηθοποιού όπως αποκαλύπτει σήμερα η εφημερίδα Espresso.
«Έβγαλα χρήματα από το επάγγελμα. Δεν έγινα ποτέ πλούσιος, ζούσα αξιοπρεπώς. Τον τελευταίο καιρό είχα κάποιες αναποδιές και ατυχίες, που δεν θα ήθελα να τις αναφέρω δημοσίως.
Στο Σπίτι του Ηθοποιού ζω περίπου έναν χρόνο. Εδώ μέσα νιώθω τη ζεστασιά και τη θαλπωρή. Όμως δεν μπορώ να πω ότι νιώθω σαν τη ζεστασιά του δικού μου, πατρικού σπιτιού. Φιλοξενούμαι. Δεν μπορείς να ανταλλάξεις έτσι εύκολα τα συναισθήματα.
Η Άννα Φόνσου με έψαξε και με βρήκε όταν της είπαν ότι είχα πρόβλημα. Η Άννα είναι ένα πλάσμα που δεν μπορείς να το συγκρίνεις με κανένα άλλο», είπε ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος.
