Το 1888 ο καπνός φτάνει με καϊκια στην Καλαμάτα και τα αδέλφια Γιώργος και Ευστάθιος Καρέλιας φτιάχνουν τσιγάρα και προμηθεύουν τη γύρω περιοχή.

Στον αντίποδα το 2014, στην εποχή της βαθιάς κρίσης η εταιρεία Καρέλιας σημειώνει κέρδη και μοιράζει 2,5 εκατομμύρια ευρώ ως μπόνους στους εργαζόμενους. Αυτή είναι η ιστορία της βιομηχανίας καπνού Κεράνη, του μοναδικού ατόφια ελληνικού σήματος που διασώζεται.

Η γέννηση του Ανδρέα Καρέλια

«Ο καπνός, καθώς η Μεσσηνία δεν είναι καπνοπαραγωγική περιοχή, έρχεται με καΐκια από το Αγρίνιο και τη Λαμία. Ο Γιώργος Καρέλιας απέκτησε οκτώ παιδιά, τέσσερις γιους και τέσσερα κορίτσια. Αργότερα οι γιοι του Ανδρέας, Κωνσταντίνος, Ιωάννης και Ευστάθιος ασχολούνται με την επιχείρηση.

Ο πρωτότοκος Ανδρέας, ο οποίος κατέχει τη νευραλγική θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου της «Καρέλια» αντίκρυσε το φως του κόσμου στις 31 Οκτωβρίου του 1966. Επίσης 31 Οκτωβρίου, αλλά του 1969, έχει γεννηθεί ο αδελφός του Στάθης. Αντιπρόεδρος και Γενικός Διευθυντής της εισηγμένης στο χρηματιστήριο εταιρείας.

Το 1916 ο γιος του Ανδρέας Καρέλιας αγοράζει την πρώτη σιγαροποιητική μηχανή» Ανατρέχοντας στην Ιστορία του Ελληνικού Τσιγάρου από το ανεξάντλητου πλούτου Ελληνικό Λογοτεχνικό Ιστορικό Αρχείο ανιχνεύουμε τις απαρχές αυτής της εταιρείας που έμελλε να γιγαντωθεί.

Το 1930 το σήμα Καρέλιας είναι πασίγνωστο στην Πελοπόννησο αλλά άγνωστο στην υπόλοιπη Ελλάδα με το πρώτο τσιγάρο να ονομάζεται «Πετρόμπεης Σιγαρέτα Αφοί Καρέλια». Έπρεπε να φτάσει η εποχή του Μεσοπολέμου για να αρχίσει η μεγαλύτερη άνθηση και η μεταπολεμική περίοδος για να γίνουν τα σιγαρέτα γνωστά σε όλη την Ελλάδα.

Το 1929 η εταιρεία Καρέλιας κατόρθωσε να αναδειχθεί στην 29η θέση των ελληνικών βιομηχανιών καπνού. Η ανάπτυξή της ήταν αρκετά γρήγορη. Το 1932 βρέθηκε στην ένατη θέση μεταξύ των 164 καπνοβιομηχανιών επεξεργαζόμενη 131.105 κιλά καπνού και τον επόμενο χρόνο, το 1933, διατηρήθηκε στην ίδια θέση, μεταξύ όμως των 140 καπνοβιομηχανιών, ενώ φαίνεται ότι κέρδισε μερίδιο στην αγορά, αφού επεξεργάστηκε 136.788 κιλά καπνού. Και τα επόμενα χρόνια είναι ανοδικά για την εταιρεία. Το 1934 λανσάρει τα «Εξτρα Καρέλια» από καπνά Αγρινίου.

Τα τσιγάρα της λαϊκής μάζας

Η «απογείωσή» της όμως γίνεται μετά τον πόλεμο, στη δεκαετία του 1950. Λίγο πριν, το 1947, προωθεί τα τσιγάρα «Αφοί Καρέλια», λαϊκά τσιγάρα σε πακέτο των 100, τα «Σέρτικα Λαμίας» με το περίφημο κόκκινο πακέτο που «καπνίσθηκε κατά κόρον από τις λαϊκές μάζες και τους πελοποννήσιους αγρότες. Θεωρήθηκε το καλύτερο σέρτικο τσιγάρο της εποχής του» και τα «Αφοί Καρέλια Αγρινίου». Από το 1950 και μετά τα τσιγάρα του Καρέλια προωθούνται πανελλαδικά και αποκτούν φανατικούς φίλους. Ώσπου το 1957 κυκλοφορεί το κλασικό πλέον «Καρέλια Φίλτρο» στην περίφημη κασετίνα που γνωρίζει εντυπωσιακή επιτυχία. Επίσης την ίδια περίοδο κυκλοφόρησαν τα σήματα «Εκλεκτά», «Εξτρα Καρέλια», «Λουξ», «Ρεκόρ», «Rex», «Λήθη», «Ζαπάντι», «Ζαπάντι 12» και «Ζαπάντι 13».

Η εταιρεία το 1962 μετατρέπεται σε ανώνυμη και βρίσκεται μεταξύ των τεσσάρων κορυφαίων εταιρειών του κλάδου. Η παραγωγή της στηρίζεται στα λαϊκά τσιγάρα κατά κύριο λόγο και στα ημιπολυτελείας. Διέθετε 11 σήματα: στην κατηγορία των πολυτελείας τα «Φίλτρο» και «Rex», στα ημιπολυτελείας τις επωνυμίες «Φίλτρο» και «Καρέλια Αγρινίου», στην κατηγορία «εξαιρετικά» τα «Καρέλια Rekor» και «Σέρτικα Λαμίας», στην κατηγορία «συρταρωτά» τα «Εξτρα Καρέλια» και στην κατηγορία «βασικά» τα «Ελαφρά», τα «Σέρτικα» και τα «Τέλειον».

Παραμένει σε ελληνικά χέρια

Το 1971 μεταφέρει τις εγκαταστάσεις της από το κέντρο της Καλαμάτας δύο χιλιόμετρα έξω από την πόλη και το 1973 η διοίκηση της εταιρείας κάνει το μεγάλο βήμα: εισάγει τις μετοχές της στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Το ίδιο διάστημα τα ηνία της εταιρείας αναλαμβάνει ο Γεώργιος Καρέλιας, ως διευθύνων σύμβουλος, εκπροσωπώντας την τρίτη γενιά της οικογένειας. Τότε δημιουργείται το σήμα «Karelia Lights» που έρχεται πρώτο σε πωλήσεις στην κατηγορία του. Σήμερα η καπνοβιομηχανία Καρέλια ΑΕ είναι η δεύτερη σε μέγεθος καπνοβιομηχανία στην ελληνική αγορά αλλά η μοναδική που παραμένει σε ελληνικά χέρια.

Μια γυναίκα στο τιμόνι

Πρόεδρος της εταιρείας σήμερα είναι η κυρία Βικτωρία Γ. Καρέλια. Η εταιρεία έχει δυνατότητα παραγωγής 45 εκατομμυρίων τσιγάρων ημερησίως και διαθέτει αντιστοίχως 45.000 σημεία πώλησης σε όλη την Ελλάδα. Η εξαγωγική δραστηριότητά της εκτείνεται σε περισσότερες από 30 χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής.

Πριν από μερικά χρόνια, όταν διεκόπη η συνεργασία της με την αμερικανική R. J. Reynolds – παρήγε και διένεμε τα τσιγάρα «Camel» -, αρκετοί προέβλεπαν ότι η εταιρεία θα κλυδωνιζόταν, ωστόσο κατόρθωσε να αναδείξει ως βασικό παίκτη της αγοράς το «Καρέλια χρυσή κασετίνα» που ως τότε «κρατούσε χαμηλά».

Χορηγός του πολιτισμού

Ιδιαίτερη σχέση αναπτύσσει όμως η εταιρεία και με τον πολιτισμό. Στις 17 Οκτωβρίου 2006, ο κατάλογος του φημισμένου Μουσείου του Λούβρου στο Παρίσι απέκτησε και μία μετάφραση στα Νέα Ελληνικά.Στο παρελθόν δεν υπήρχε ελληνική μετάφραση των κειμένων του, μολονότι που το Μουσείο διαθέτει την πλουσιότερη συλλογή ελληνικών αρχαιοτήτων στον κόσμο, μεταξύ των οποίων η Αφροδίτη της Μήλου, η Νίκη της Σαμοθράκης, η Κόρη της Σάμου, ακόμα και τμήματα του ναού του Ολυμπίου Διός και του Παρθενώνα.

Η Καπνοβιομηχανία Καρέλια ήταν ο ένας εκ των δύο Ελλήνων χορηγών οι οποίοι βοήθησαν να πραγματοποιηθεί το έργο αυτό. Η Εταιρεία μας έχει μακρά παράδοση στήριξης εκδηλώσεων που αποσκοπούν στην προώθηση του ελληνικού πολιτισμού και είναι υπερήφανη που συμμετείχε σε αυτό το ιδιαίτερα σημαντικό πολιτιστικό και καλλιτεχνικό γεγονός.

1,8 εκατ. ευρώ μπόνους στους υπαλλήλους

Σε μια ασυνήθιστη κίνηση για τα δεδομένα της εποχής το 2012 προχώρησε ο διευθύνων σύμβουλος της καπνοβιομηχανίας Καρέλιας κ. Ανδρέας Καρέλιας.

Την ώρα που οι περισσότερες επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο ή απολύουν εργαζομένους λόγω κρίσης, έστω και αν κάποιες φορές η κρίση χρησιμοποιείται ως πρόφαση, η «Καπνοβιομηχανία Καρέλιας» ανακοίνωσε το 2012 την χορήγηση περισσότερων από 1,8 εκατομμυρίων ευρώ με τη μορφή μπόνους προς τους εργαζομένους.

Ποσό-ρεκόρ στον Χριστουγεννιάτικο μποναμά σε υπαλλήλους και φορείς της Καλαμάτας

Στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου απολογισμού για το 2019, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, η πρόεδρος της εταιρείας Βίκυ Καρέλια, ο Διευθύνων Σύμβουλος Ανδρέας Καρέλιας και ο αντιπρόεδρος Στάθης Καρέλιας μίλησαν για τη χρονιά που έκλεισε, και οριοθέτησαν τους στόχους για το 2020.

Ο Ανδρέας Καρέλιας ανέφερε ότι το 2019 έκλεισε με ιστορικό ρεκόρ στον τζίρο της εταιρείας. Όπως είπε, εάν αφαιρεθούν οι φόροι μπορεί να είναι και ο μεγαλύτερος στα 130 χρόνια της ιστορίας της. Παράλληλα, τόνισαν ότι σημειώθηκε άνοδος 6% στα τσιγάρα στην ελληνική αγορά και 11% στο στριφτό τσιγάρο ενώ στο μερίδιο αγοράς στην Ελλάδα η ΚΑΡΕΛΙΑΣ καταλαμβάνει το 18% στα τσιγάρα, που είναι η καλύτερη θέση τα τελευταία 20 χρόνια που έχει βρεθεί ενώ στα στριφτά καταλαμβάνει το 26% στο μερίδιο αγοράς που είναι η καλύτερη θέση στην ιστορία της.

Σημαντικές ήταν επίσης οι αυξήσεις στις πωλήσεις και εκτός Ελλάδας με ιδιαίτερα σημαντική την αγορά της Βουλγαρίας που η εταιρεία καταλαμβάνει πλέον 21% στο μερίδιο αγοράς.

Το 2019, οι θέσεις εργασίας στην εταιρεία αυξήθηκαν κατά 10%. Παράλληλα, μέσω φορολογίας, το δημόσιο εισέπραξε 532 εκατ. ευρώ και τα ασφαλιστικά ταμεία 8 εκατ. ευρώ.

Για το 2020 η ΚΑΡΕΛΙΑΣ προγραμμάτισε επενδύσεις άνω των 7,5 εκατ. ευρώ σε εξοπλισμό και 5εκατ. για νέα εμπορικά σήματα.

Για τον αντικαπνιστικό νόμο

Πάντως, ο κ. Καρέλιας, αν και όπως τόνισε, σέβεται τα δικαιώματα των μη καπνιστών, σημείωσε ότι δεν αντιλαμβάνεται τη «σπουδή» για την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου, σε μια περίοδο που όπως είπε, η Ελλάδα έχει σημαντικότερα προβλήματα.

Σε αυτό το πλαίσιο ανέφερε ότι οι καπνοβιομηχανίες χτυπήθηκαν αρκετά με την επιβολή μεγάλων ειδικών φόρων, που οδήγησαν στην αύξηση των τιμών και την έξαρση του λαθρεμπορίου, καθώς τα λαθραία τσιγάρα καταλαμβάνουν το 25% στο μερίδιο της αγοράς.

Μεγάλη δωρεά 50 εξοπλισμένων σταθμών ΜΕΘ από την καπνοβιομηχανία «Καρέλια»

Η οικογένεια Καρέλια, η οποία συγκαταλέγεται στους καλύτερους εργοδότες της χώρας αυξάνοντας τους μισθούς των εργαζομένων της και μοιράζοντάς τους κάθε χρόνο παροχές αρκετών εκατομμυρίων ευρώ, για άλλη μια φορά ξεχώρισε για την κοινωνική ευαισθησία της. Έτσι, αποδεικνύοντας εμπράκτως την αλληλεγγύη της τη δύσκολη αυτή συγκυρία που διανύουμε προσφέρει στη μάχη κατά του κορονοϊού 50 εξοπλισμένους σταθμούς ΜΕΘ.

Ο Ανδρέας Καρέλιας είναι ένας κορυφαίος Έλληνας επιχειρηματίας που θεωρείται ο καλύτερος εργοδότης και έχει κατακτήσει την κορυφή.

Λίγα λόγια

Ανδρέας Καρέλιας: Ο γνωστός Έλληνας επιχειρηματίας γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1966. Είναι ο πρωτότοκος γιος του Γιάννη Καρέλια, ο οποίος έχει συνολικά οκτώ παιδιά, τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Ο Ανδρέας είναι ο πρωτότοκος κι αυτός που ανέλαβε τη θέση του Διευθύνοντα Συμβούλου της εταιρείας. Στις 31 Οκτωβρίου του 1969 γεννήθηκε και ο αδερφός του Στάθης, ο οποίος είναι Αντιπρόεδρος και Γενικός Διευθυντής.

Στην επιχείριση δραστηριοποιούνται και τα άλλα δύο αγόρια της οικογένειας, ο Κωνστανίνος και ο Ιωάννης. Η εταιρεία καπνοβιομηχανίας Karelia έγινε γρήγορα πασίγνωστη και γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Η απογείωσή της ήρθε το 1950 με τους αγρότες να καπνίζουν το καλύτερο σέρτικο τσιγάρο της εποχής. Το 1957 κυκλοφόρησε το «Καρέλια Φίλτρο» ενώ ακολούθησαν τα εμπορικά σήματα «Εκλεκτά», «Ρεκόρ», «Λουξ», «Ζαπάντι», «Λήθη», «Rex» και άλλα.

Ανδρέας Καρέλιας: Η πορεία του, η σχέση με τους υπαλλήλους του

Μία γυναίκα είναι στο τιμόνι της καπνοβιομηχανίας του Ανδρέα Καρέλια

Πρόεδρος της εταιρείας είναι η Βικτώρια Γ. Καρέλια. Η εταιρεία παράγει 45 εκατομμύρια τσιγάρα καθημερινά ενώ έχει 45.000 σημεία πώλησης στην Ελλάδα. Εξάγει τα τσιγάρα της σε παραπάνω από 30 χώρες στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία και την Αφρική.

Είχε συνεργασία με την αμερικανική εταιρεία R. J. Reynolds και διέμενε τα τσιγάρα Camel. Ωστόσο όταν διεκόπη η συνεργασία, υπήρχαν φόβοι ότι η Karelia δεν θα αντέξει, κάτι το οποίο δεν έγινε. Ανέδειξε την «Καρέλια Χρυσή Κασετίνα» που ήταν πλέον βασικός παίκτης της αγοράς.

Ενώ στην Ελλάδα της κρίσης, πολλές επιχειρήσεις πτώχευαν και έβαζαν λουκέτα. Η Karelia το 2012 αποφάσισε να μοιράσει 1,8 εκατομμύρια ευρώ με τη μορφή μπόνους στους εργαζομένους της.

Επίσης το 2019 η καπνοβιομηχανία σημείωσε ρεκόρ τζίρου και είπε ότι είναι ο μεγαλύτερος στα 130 χρόνια που είναι στην αγορά. Η εταιρεία αύξησε τις πωλήσεις της τόσο εντός Ελλάδας όσο και στο εξωτερικό. Ενώ, το 2019 οι θέσεις εργασίας αυξήθηκαν κατά 10%.

Το δημόσιο εισέπραξε 532 εκατομμύρια ευρώ και τα ασφαλιστικά ταμεία 8 εκατομμύρια ευρώ από την φορολογία.

Η οικογένεια Καρέλια πραγματοποιεί μεγάλες δωρεές και σε κοινωνικές δράσεις, δείχνοντας την κοινωνική ευαισθησία της. Για παράδειγμα, πριν λίγο διάστημα δώρισε 50 νέες ΜΕΘ για την αντιμετώπιση της μάχης με τον κορονοϊό.

Στο Via Miniatura, το στέκι του 20χρονου Ανδρέα στην περιοχή του Βύρωνα, όπου για το προσωπικό ο 20χρονος είναι κάτι σαν ήρωας εν καιρώ ειρήνης – τίτλο που ο ίδιος δεν αποδέχεται, αναφέροντας ο ίδιος ότι «είναι αυτονόητο αυτό που έκανα, ήταν καθήκον μου να βοηθήσω συνανθρώπους μου» -, όσοι τον ξέρουν πλησιάζουν για ένα high five ή ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη.

«Καλά είσαι, αγόρι μου;», τον ρωτούν σαν να μην πιστεύουν στα μάτια τους που βγήκε αλώβητος μέσα από την κόλαση που σημειώθηκε στα Τέμπη. Η συζήτηση που θα ακολουθούσε, όταν βρεθήκαμε πλέον οι δυο μας σε μια ροτόντα στο βάθος του καταστήματος, έμοιαζε διάλογος σε τεντωμένο σκοινί, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Ανδρέας δεν λύγισε λεπτό. Oσο κι αν οι συσπάσεις στο σαγόνι του μαρτυρούσαν τον πόνο που ένιωθε μέσα του, όσο κι αν τα μάτια του θόλωναν διαρκώς, εκείνος δεν άφηνε τη συγκίνηση να τον νικήσει. Oπως θα μου έλεγε αργότερα, «από εκείνη την ημέρα μέχρι και σήμερα, δάκρυ από τα μάτια μου δεν έχει στάξει», παρότι παραδέχθηκε ότι έχει σκοπό να επισκεφθεί ειδικό προσθέτοντας πως «μόνο καλό θα μου κάνει, δεν είναι κάτι μικρό αυτό που έγινε, είμαι κι εγώ ένα από τα θύματα». Λίγο πριν αρχίσουμε κι επίσημα το γεύμα μας, που περιελάμβανε μόνο ένα πιάτο στη μέση, το οποίο ο ίδιος άγγιξε ελάχιστα («δεν μπορώ να κοιμηθώ και δεν μπορώ να φάω αυτές τις μέρες γιατί νιώθω ότι δεν το έχω ανάγκη, ίσως να νιώθω τύψεις που επέζησα», μου εκμυστηρεύθηκε στο τέλος), σε μια πρώτη αναγνωριστική κουβέντα θα μου φανέρωνε όλα τα κομματάκια του παζλ που συνθέτουν την προσωπικότητα του νεαρού εκείνου που η ελληνική κοινωνία γνώρισε ως έναν από τους σωτήρες των Τεμπών.

Στην οικογένεια έχει το παρατσούκλι «Λόρδος», για τους καλούς του τρόπους και την ψυχραιμία που πάντα επιδεικνύει μπροστά στα δύσκολα. Υπερπροστατευτικός με τη μικρή του αδερφή στις γειτονιές του Βύρωνα όπου μεγάλωσαν. Από τους γονείς του, τον οικοδόμο πατέρα του και τη μητέρα του που φροντίζει ένα παιδί ΑμεΑ, έμαθε να είναι πρώτα από όλα άνθρωπος. «Πάντα υπήρχε αλληλεγγύη και φιλότιμο στην οικογένειά μας κι έτσι έμαθα κι εγώ», εξηγεί. Το μικρόβιο της ανάγκης για προσφορά στον συνάνθρωπο φάνηκε από νωρίς. Μικρός ήθελε να γίνει καρδιολόγος και αργότερα, όταν ήρθε στη ζωή του ο αθλητισμός – έχει επτά πανελλήνια πρωταθλήματα στην κολύμβηση -, άρχισε να σκέφτεται τον κλάδο της αθλητικής ψυχολογίας. Τελικά τον κέρδισαν τα καράβια αφού το 2020 πέρασε, ως μηχανικός, στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού της Θεσσαλονίκης κι έκτοτε ανεβοκατέβαινε με το τρένο. Αυτή τη φορά, αν δεν ήταν το αμάξι του στο συνεργείο, θα το είχε αποφύγει. Ομως, την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, έπειτα από ένα εορταστικό τριήμερο στην Πάτρα, λίγο πριν από τις επτάμισι το απόγευμα, επιβιβάστηκε και ο ίδιος στο μοιραίο τρένο, την αμαξοστοιχία Intercity 62, στο δεύτερο βαγόνι – αμέσως μετά το κυλικείο – στη θέση με τον αριθμό 72. Κάποιες ώρες μετά, θα τον γνώριζε όλος ο κόσμος ως το αγόρι που με κίνδυνο της ζωής του έσωσε άλλες ζωές όταν, στην κοιλάδα των Τεμπών, σταμάτησε ο χρόνος και η λογική και εκείνος χρειάστηκε να πείσει τραυματισμένους συνεπιβάτες του να πραγματοποιήσουν άλμα από ένα βαγόνι που θα παραδιδόταν στις φλόγες. «Ή όλοι ή κανένας», ήταν η φράση που αναβόσβηνε σαν συναγερμός στο μυαλό του εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα. Μία εβδομάδα μετά, με ένα κοκτέιλ στο χέρι (διά χειρός του μπαρτέντερ φίλου του, Νίκου, που καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης είχε τον νου του στο τραπέζι μας, λες και αν τελείωνε το αλκοόλ θα ξεμέναμε από καύσιμα) και μάτια θλιμμένα, παίρνοντας μια ανάσα βαθιά, ανέβηκε πάλι στο τρένο του τρόμου για να μου δείξει πώς έγιναν όλα, λίγο πριν και λίγο μετά τη φονική μετωπική σύγκρουση.

«Στο τρένο ήμουν με τρεις συμφοιτητές μου, τον Δημήτρη που ταξιδεύαμε μαζί και δύο που βρήκα τυχαία. Μιλούσα στο τηλέφωνο για να ενημερώσω ότι λόγω καθυστερήσεων δεν θα προλάβω το λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη. Τη στιγμή εκείνη έγινε το μπαμ. Για καλή μου τύχη, ήμουν καθιστός γιατί νωρίτερα στεκόμασταν στις πόρτες του διαδρόμου που χώριζε τα βαγόνια 2 και 3. Την ώρα της συντριβής, ο διάδρομος έγινε χαλκομανία. Αν ήμασταν εκεί, θα είχαμε πολτοποιηθεί. Αμέσως μου έπεσε το κινητό από το χέρι και δεν το ξαναβρήκα ποτέ, έκλεισε το φως κι υπήρχαν παντού σπινθήρες. Με την ταχύτητα που τρέχαμε καταλάβαινα ότι ένας εκτροχιασμός μπορεί να είναι θανάσιμος, που εν τέλει ήταν. Γενικά, πρόλαβαν και πέρασαν πολλά από το μυαλό μου. Τα πρώτα δευτερόλεπτα σκεφτόμουν «τι έγινε τώρα, τι ζω, πώς γίνεται ξαφνικά να είμαστε αναποδογυρισμένοι». Σε δεύτερο χρόνο, σκέφτηκα ότι «εφόσον έγινε αυτό, πρόκειται να πεθάνω, κρίμα, δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τους δικούς μου». Χωρίς πανικό, απλά είχα αποδεχθεί τον θάνατό μου. Και σκέφτηκα, τουλάχιστον, να πεθάνω ακαριαία, όχι να καώ ζωντανός. Γιατί πάνω στη σύγκρουση ένιωσα όλη τη θερμότητα που διαπέρασε το βαγόνι», περιγράφει ο Ανδρέας αναφέροντας πως μερικά λεπτά μόνο πριν από τη σύγκρουση είχε πάει στο κυλικείο για νερό.

«Τα άσπρα μου παπούτσια έγιναν κόκκινα»

«Μόλις άνοιξαν τα παιδιά τον φακό από τα κινητά τους, θυμάμαι να είμαι σε ένα ερείπιο, το βαγόνι να έχει πλαγιάσει προς τα δεξιά και από κάτω να έχει φωτιά, η οποία ήταν επικίνδυνο να σπάσει το τζάμι και να μπει μέσα. Είχα αίματα στο κεφάλι, στα χέρια. Στο αριστερό μου πόδι είχα αίματα δικά μου και αίματα άλλων στο δεξί. Τα άσπρα μου παπούτσια έγιναν κόκκινα. Αποφασίσαμε με ένα παλικάρι να σπάσουμε το τζάμι από τα αριστερά με μια βαλίτσα. Βγάζοντας το κεφάλι μου από το παράθυρο, έπαθα πλάκα. Ηταν τουλάχιστον τριάμισι μέτρα το ύψος. Σκεφτόμουν «ακόμα και αν πηδήξω εγώ, πώς θα το αποφασίσουν οι άλλοι;». Τελικά, κρεμαστήκαμε από το παράθυρο αφήνοντας το σώμα μας να πέσει για να φτάσουμε στο έδαφος από μικρότερη απόσταση. Θυμάμαι να έχουμε μείνει στο βαγόνι με τον Δημήτρη που ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα και τραυματισμένος στα πλευρά, εγώ να του λέω «σήκω, θα καούμε ζωντανοί» κι εκείνος να λέει «δεν μπορώ». Εν τέλει, τον έπεισα κι εκείνον και πήδηξε από το βαγόνι και τελευταίος βγήκα εγώ. Το σκέφτηκα να φύγω να σωθώ. Αλλά αν δεν είχα βοηθήσει τους άλλους, μπορεί να μην πέθαινα εκείνη την ώρα, ψυχικά όμως θα ήμουν νεκρός για μια ζωή. Κι αν τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ μία, πιστεύω πως ίσως να μην μπορούσα να κοιμηθώ φυσιολογικά ποτέ. Στις 23.55 έκανα την πρώτη κλήση στο σπίτι», περιγράφει ο Ανδρέας. Τα πρώτα του λόγια; «Μαμά, εκτροχιάστηκε το τρένο, να ξέρεις είμαι όρθιος και περπατάω…». Και αμέσως μετά, η διαδρομή με το ασθενοφόρο, με τον τραυματισμένο του φίλο, που του φάνηκε αιώνας.

Τη μεγάλη εικόνα του δυστυχήματος ο Ανδρέας την είδε για πρώτη φορά μέσα από τηλεοπτικά πλάνα την επομένη το απόγευμα, όταν, παίρνοντας εξιτήριο, πήγε απέναντι από το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας σε ένα φαστφουντάδικο με φίλους. «Τα παιδιά με τραβούσαν και μου έλεγαν «έλα, μην κοιτάς, φάε, δεν είναι ακόμα ώρα να το δεις». Προσπαθούσα να καταλάβω τι έγινε γιατί είχα μόνο εικόνα της δικής μου οπτικής γωνίας. Σαφώς δεν γνώριζα ότι τα τρένα στην Ελλάδα λειτουργούν με αυτόν τον απαρχαιωμένο τρόπο. Το 2023, με τόση τεχνογνωσία, δεν περίμενα ότι ένα μέσο, όπως το τρένο, που το χρησιμοποιεί τόσος κόσμος, δεν θα είχε έναν απλό αυτοματισμό. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο παράπονό μου», εξηγεί. «Υστερα από δύο μέρες κατάλαβα ότι υπήρχε πολύ μεγάλος κίνδυνος να είχε γίνει η σύγκρουση λίγα μέτρα πριν, στο τούνελ. Σκέφτηκα ότι οι επιζήσαντες σταθήκαμε για άλλη μία φορά τυχεροί μέσα στην ατυχία μας γιατί η τραγωδία αυτή θα ήταν πολλαπλάσια». Από όταν έγινε γνωστή η ιστορία του, άρχισε να δέχεται κλήσεις νυχθημερόν. «Με έπαιρναν τηλέφωνο γονείς αγνοουμένων κλαίγοντας και μου έλεγαν ότι είμαι η τελευταία τους ελπίδα. Με ρωτούσαν μήπως έσωσα το παιδί τους. Δέχθηκα πολλά τέτοια τηλεφωνήματα που ήταν και αρκετά «βαριά» γιατί είναι ήδη κακή η ψυχολογία μου», αναφέρει χαμηλόφωνα.

Τόσες μέρες μετά το δυστύχημα, κι ακόμα τα σημάδια – εσωτερικά και εξωτερικά – είναι εμφανή στον Ανδρέα, που ακόμα δεν ξέρει πώς να νιώσει: θυμό για τους υπαίτιους, χαρά που είναι αρτιμελής, θλίψη για τα θύματα και τους σοβαρά τραυματίες; «Ακόμα βγάζω κομματάκια γυαλιού από το κεφάλι μου», αναφέρει ενώ ταυτόχρονα βλέπω τις πληγές στα χέρια και στο κεφάλι του που, όπως μου εξηγεί, είναι εγκαύματα που προκάλεσε η θερμότητα την ώρα της σύγκρουσης ή αλλιώς της «τράκας», όπως την αποκάλεσε κυνικά ο μοιραίος σταθμάρχης. «Δεν έχω αρνητικά συναισθήματα για τον σταθμάρχη, σαφώς έχει μερίδιο ευθύνης. Δεν είναι όμως ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε πέντε αυτοί που έχουν μερίδιο ευθύνης. Εχουν περάσει τόσες μέρες και ολόκληρη εταιρεία, η Hellenic Train, δεν έχει εμφανιστεί πουθενά. Ως ναυτικός, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει μία αρμόδια Αρχή για έλεγχο και επιβολή κυρώσεων. Το έχω ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη. Πρέπει, στο σύντομο μέλλον, να βρεθεί ποιος φταίει και να πληρώσει για ό,τι έχει κάνει», λέει ο ίδιος.

«Κινητοποιήσεις, αλλά με τρόπο πολιτισμένο»

Για το σκηνικό με τα βίαια επεισόδια που στήνουν κάποιοι στις πλάτες των μαθητικών διαδηλώσεων και τη ρητορική στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που υποδαυλίζει το μίσος, ο Ανδρέας αναφέρει: «Θέλουμε να υπάρχει ενσυναίσθηση στην κοινωνία και να γίνονται κινητοποιήσεις αλλά με τρόπο πολιτισμένο, όπως είδα πολλά σχολεία να στέλνουν μηνύματα με τις σχολικές τους τσάντες. Οταν τα θύματα και οι συγγενείς των θυμάτων μιλούν πολιτισμένα, ενώ θα δικαιολογούνταν να έχουν κάθε είδους συμπεριφορά, δεν μπορεί άτομα που δεν είχαν καμία σχέση με το δυστύχημα να κάνουν καταστροφές και χουλιγκανισμούς». Με τους συνεπιβάτες της φονικής αμαξοστοιχίας και τους οικείους τους θα είναι για πάντα, όπως παραδέχεται ο ίδιος, μια μεγάλη οικογένεια αφού αυτή η οδυνηρή εμπειρία θα τους συνδέει στο διηνεκές. Οταν ο εφιάλτης κάπως καταλαγιάσει και είναι σε θέση και πάλι να λέει αστεία με τους φίλους του, να διασκεδάζει και να χαίρεται τη ζωή, ο Ανδρέας ονειρεύεται να αποκτήσει τη δική του μοτοσικλέτα. Οσο για το αν θα επιβιβαζόταν και πάλι σε τρένο όταν επανεκκινήσουν τα δρομολόγια, καθώς έχει ακόμα ένα εξάμηνο για το πτυχίο του, ο ίδιος ξεκαθαρίζει: «Σε τρένο δεν είναι ότι φοβάμαι να ξαναμπώ, δεν θα τo επιλέξω όμως γιατί δεν θέλω να πληρώσω ανθρώπους που δεν δίνουν σημασία στην ίδια μου τη ζωή».

Famagusta – Άγγελος Γεωργίου: Από τις 8 Λέξεις, στη νέα σειρά του Mega ο ανιψιός του Αντρέα Γεωργίου

Ο Ανδρέας Γεωργίου, έχει μεγάλη αδυναμία στην οικογένεια του και μάλιστα συνεργάζεται με τον ανιψιό του, Άγγελο στην σειρά Famagusta που έχει αγαπηθεί πάρα πολύ από το κοινό. Ο Άγγελος Γεωργίου, όπως ονομάζεται ο ανιψιός του Ανδρέα, έπαιζε μάλιστα και στις “8 λέξεις” στον ΣΚΑΙ

Ποιος είναι ο Αντρίκος Σέκερης, ο ρόλος που υποδύεται ο ανιψιός του Ανδρέα Γεωργίου στο Famagusta

Eίναι ο 6χρονος γιός του Παύλου και της Ιφιγένειας και αγαπημένος φίλος του μικρού Μάριου. Του αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο στην παραλία, να κολυμπάει και να μένει στον παππού και την γιαγιά που δεν του χαλάνε χατίρι. Η μεγαλύτερη επιθυμία του είναι να γυρίσει με τη μαμά και τον μπαμπά του όλο τον κόσμο με το τροχόσπιτο και να ξαναβρεί τον κύριο που έχει το ίδιο σημαδάκι με εκείνον στο μπράτσο.