Ένα απίστευτο περιστατικό συνέβη στην Ρωσία. Ένας άνδρας έχασε τη ζωή του, επειδή αποφάσισε να βγάλει φωτογραφίες με μια χειροβομβίδα ενώ μάλιστα έχει αφαιρέσει προηγουμένως την περόνη.

Ο Αλεξάντερ Τσέτσνικ, όπως είναι το όνομα του θύματος, έστειλε μία φωτογραφία σε φίλο του, στην οποία κρατούσε τη χειροβομβίδα, λίγες μόλις στιγμής πριν αυτή εκραγεί και τον σκοτώσει.

Σύμφωνα με την αστυνομία, είχε στείλει αυτή τη φωτογραφία σε αρκετούς φίλους και εκτιμάται ότι δεν είχε σκοπό να βάλει τέλος στη ζωή του, αναφέρει η Daily Mail, ενώ οι αστυνομικοί πιστεύουν πώς το θύμα δεν περίμενε να εκραγεί η χειροβομβίδα αν δεν την πετούσε.

[dailymail] [etypos]

«Να βάλω σκουλαρίκια για τη φωτογράφιση;» Η Ελένη Αρβελέρ τα αναζήτησε στην τσάντα της, αλλά δεν τα βρήκε. «Δεν πειράζει. Ξεκινάμε».

Στο γραφείο της, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, στην Πλάκα, ήταν το ραντεβού μας. Η Γαλλία και ο Μακρόν, η αριστερά και η Ελλάδα, η γυναίκα σήμερα και η σχέση της με τον εαυτό της, τους άνδρες και την κοινωνία, η μονογαμία, αλλά και ο χρόνος, ο χρόνος που περνά, έρχονταν και ξανάρχονταν στην κουβέντα μας. Δεν μιλήσαμε για το Βυζάντιο -έτσι κι αλλιώς το φέρει μέσα της. Μιλήσαμε όμως για τη δύναμη του μυαλού, της ψυχής και της καρδιάς. Για την λαμπρή πορεία μιας γυναίκας που έριξε πολλά κάστρα στο διάβα της….

«Μεγάλωσα με την ιδέα της Κωνσταντινούπολης. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από τη μάνα μου είναι όταν πηγαίναμε για την Κονστάντσα, που σταμάτησε το πλοίο στην Πόλη και είδε η μάνα μου την Αγιά Σοφιά και δάκρυσε. Τη θυμάμαι να κλαίει. 
Εχω γράψει γύρω στα 70-80 ποιήματα για την Πόλη. Θα εκδοθούν το φθινόπωρο από το Ερμή. Στην εισαγωγή, έγραψα εναντίον του Ερντογάν, χωρίς να αναφέρω καν το όνομά του. Ποίηση έγραφα πάντα. Οπως και πάντα έγραφα στα γαλλικά. Τα βιβλία για το Βυζάντιο, οι μελέτες μου, όλα. Τώρα έχω αρχίσει να γράφω ελληνικά.

Είμαι 91 ετών. Τι σημαίνει χρόνος; Ποια είναι η αίσθηση του χρόνου; Εδώ είναι θέμα αριθμών, όχι ρυθμών. 

Και λέω: «Στα ενενήντα περπατώ, στα εκατό θα φτάσω και τότε μόνο θα σκεφτώ αν πρέπει να γεράσω». Μόνον τα πόδια μου με έχουν κάνει να καταλάβω ότι γέρασα. Βλέπω στον ύπνο μου ότι τρέχω, ότι ανεβαίνω σκαλιά, ότι τρέχω πίσω από λεωφορεία για να τα προλάβω και ξυπνώ και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ. Το μόνον που μου μένει είναι το μυαλό.

Ο χρόνος είναι για μένα οι στιγμές. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν μπορείς να πεις τι θα κάνεις. Η ευτυχία είναι θέμα στιγμών, όχι διαρκείας. Ξέρω ότι τώρα δεν είμαι ερωτεύσιμη, αλλά είμαι ερωτευμένη.

Τι θα πει χρόνος; Υπάρχει; Δεν υπάρχει. Είναι ένας αριθμός. Τι είναι τα γηρατειά; Να κάνεις από καθήκον αυτό που πριν έκανες από ευχαρίστηση. Κάποτε από το καράβι πήδαγα από το ψηλό κατάρτι. Ημουν μεγάλη κολυμβήτρια. Ο Σεφέρης γράφει κάπου για τα μπαστούνια, τα μπαστούνια και τα κατάρτια. Τώρα έχω το μπαστούνι.

Υπάρχει μια διαφορά. Οταν λες εσύ μυαλό και ψυχή, λέω εγώ μυαλό και καρδιά. Γιατί; Γιατί με την καρδιά ενδιαφέρεσαι για τους άλλους ενώ με την ψυχή, για τον εαυτό σου. Οταν ο Πλάτων γράφει «επιμελείσθαι της ψυχής», δεν το έλεγε για τους άλλους, είναι για τον εαυτό σου. Ενώ με την καρδιά, πάμε για τους άλλους. Εκεί που έχω φτάσει λοιπόν, με ενδιαφέρουν οι άλλοι.

Μια μέρα, οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τους υπαλλήλους του Πανεπιστημίου: «Τα βγάζει πέρα η πρύτανις;». Κι εκείνοι τους απάντησαν: «Η πρύτανις είναι άνδρας». Κι έρχεται μια μέρα η Σιμόν Βέιλ και ξέρετε τι μου λέει; Οτι πρόκειται να με ανακηρύξουν «άνδρα της χρονιάς»….

Εγώ δεν είμαι υπέρ των γυναικών, είμαι υπέρ του ζευγαριού. Οταν οι δύο είναι μαζί καταφέρνουν να κάνουν κάτι που μπορεί να σε πάει πιο μπροστά. Είτε ένας άνδρας και μια γυναίκα, είτε ομοφυλόφιλοι. Σήμερα η γυναίκα έχει καταφέρει να μπορεί να κερδίσει τη ζωή της. Κι αυτό την έχει κάνει να έχει οικονομική ανεξαρτησία, την έχει κάνει «αυτοδέσποτη», ανεξάρτητη, αυτόνομη, να λέει εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ. Πριν ήταν μόνο εσύ, για τον άνδρα της. Αυτά ως προς τα εφόδιά της. Τώρα τι έχει κάνει με αυτά τα εφόδια, εκείνη ξέρει. Η κάθε μία ξεχωριστά. Δεν μου αρέσουν οι γενικότητες.

Παρά την παιδεία, την κατάρτιση, τα οικονομικά οφέλη, εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα μεγάλη διαφορά, τεράστια διαφορά, στη Γαλλία τουλάχιστον που ξέρω, ανάμεσα στις γυναίκες και τους άνδρες. Στα ανώτατα συμβούλια των επιχειρήσεων υπάρχει σήμερα ένας παρά πολύ μικρός αριθμός γυναικών. Στο Πανεπιστήμιο, όταν έγινα εγώ πρύτανης ήταν 3% οι γυναίκες καθηγητές και σε ποσοστό 40% οι βοηθοί. Αρχιζαν λοιπόν να λένε ότι δεν μπορείς να είσαι και γυναίκα, και μάνα, και επαγγελματίας, κάτι δεν θα κάνεις καλά.
Ενώ έχουν τα πόδια στη γη, οι γυναίκες, δεν έχουν όλες τα μάτια στον ουρανό. Εγώ τα είχα. 

Οταν αποφασίσεις να κάνεις μια δουλειά, οι άνδρες αναλαμβάνουν τη δουλειά για να πάνε πιο πάνω. Οι γυναίκες, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, παίρνουν τη δουλειά για να την κάνουν καλά. Εχει μεγάλη διαφορά.

Είδατε, κάναμε γυναίκα πρύτανη, είπε μια μέρα ο Μιτεράν, ενώ με σύστηνε. Του είπα ότι οι γυναίκες δεν έχουν το δικαίωμα να αποτύχουν.Γιατί αν αποτύχουν θα πάρουν και τις επόμενες στο λαιμό τους.

Ακόμα και σήμερα, δεν βλέπετε τι λένε για τις ισχυρές γυναίκες; Θατσερισμός, Μερκελισμός… Τις παρουσιάζουν αντρογυναίκες. Αυτά δεν έχουν αλλάξει, είτε γιατί οι άντρες φοβούνται είτε γιατί έχουν την αλαζονεία ως πρώτη αρετή. Υπάρχουν ίσως κι εκείνες οι γυναίκες που τους το επιτρέπουν. Να σας πως κάτι; Κάποια στιγμή μάλωσα με πολλές κυρίες, εν Αθήναις, γιατί τους είπα ότι δεν μιλάω με μονογαμικές… Κι άρχισαν όλες να λένε «ο άντρας μου, ο άντρας μου»…

Δεν ζω στην Ελλάδα. Ζω στη Γαλλία, στο Παρίσι, όπως και η κόρη μου. Εδώ έρχομαι μόνον για το Κέντρο Δελφών, του οποίου είμαι πρόεδρος.

Αν δεν υπήρχε ο Μακρόν θα είχε διαλυθεί η Ευρώπη. Κι αυτό το λέω σοβαρά. Γιατί αν στον δεύτερο γύρο έβγαιναν ο Μελανσόν και η Λεπέν, δεν θα υπήρχε Ευρώπη. Οντως ήμουν υπέρ του Brexit, γιατί οι Βρετανοί κάθε φορά σε κάθε τι, έβαζαν και μια υποσημείωση για τους εαυτούς τους. Ενώ οι Γάλλοι με τους Γερμανούς ήταν αυτοί που έκαναν την Ευρώπη. 

Ο Μακρόν είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει τέλειες σπουδές, ξέρει τα οικονομικά. Κι αυτή τη στιγμή τον κόσμο, στη Δύση τουλάχιστον, τον διοικούν εκείνοι που ξέρουν οικονομικά, και όχι στρατιωτικά ή πολιτικά. Είναι ο άνθρωπος που κατάφερε να πείσει τους Γάλλους ότι δεν είναι ούτε δεξιός ούτε αριστερός, άρα μοντέρνος.

Πιστεύω ότι οι μόνοι πολιτικοί που μπορούν να κάνουν κάτι καινούργιο είναι εκείνοι που έχουν φύγει από τις παλιές ταυτότητες και βρίσκουν μια άλλη ταυτότητα. Εμείς βρήκαμε τη μνημονιακή και την αντιμνημονιακή. Ο Μακρόν είναι υπέρ της Ευρώπης και της Γαλλίας.

Ως προς τα προσωπικά του, θα σας πω το εξής: Πήγε λέει ο Μακρόν στον Τραμπ και τον ρώτησε ο αμερικανός πρόεδρος, «τι διαφορά ηλικίας έχετε με τη γυναίκα σας»; Και του απάντησε ο γάλλος, «ακριβώς την ίδια που έχετε κι εσείς». Μέχρι τώρα δεν μας νοιάζει όταν ένας εξηντάρης παντρεύεται μια εικοσάρα, γιατί λοιπόν να μας νοιάξει το αντίθετο; Οι δυο τους δείχνουν τέλειο ζευγάρι. 

Κάθε πρόεδρος στη Γαλλία, κι ένα πρότυπο. Ο Ντε Γκολ ήταν ένα πρότυπο ευρωπαϊκό. Ο Μιτεράν ήταν πρότυπο σε άλλο πεδίο. Ηταν ο πιο μορφωμένος, ο πλέον που κρατούσε τις αποστάσεις χωρίς να χάνει την οικειότητα. Αλλά δεν  μπορούσες να χτυπήσεις τον Μιτεράν στην πλάτη. Αντιθέτως, μπορούσες να το κάνεις με τον Σαρκοζί, να του χτυπήσεις την πλάτη. Κι αυτό τον έφαγε. Οπως και ότι έφυγε η γυναίκα του. Ηταν πλήγμα, μεγάλο πλήγμα, να τον εγκαταλείψει αφού βγήκε πρόεδρος.Γι΄αυτό και αναζήτησαν την Κάρλα, εσπευσμένως.

Αριστερός είναι αυτός που κάνει αριστερά πράγματα και όχι αυτός που λέει ότι είναι. Τι αριστερό έχει κάνει σήμερα η κυβέρνηση; Μόνον το σύμφωνο συμβίωσης έχει κάνει, αλλά όχι τον γάμο. Ούτε τζαμί, ούτε αποτεφρωτήριο. 

Ξέρετε μια δημοκρατία πρέπει να έχει και κυβέρνηση και αντιπολίτευση και κόμματα δημοκρατικά. Να ενδιαφέρονται για τον τόπο και όχι για την καρέκλα.
Γνωρίζω τον Κυριάκο Μητσοτάκη από παιδί. Τότε, στην εσωκομματική αντιπαράθεση στη Νέα Δημοκρατία είχα επέμβει και είχα μιλήσει υπέρ του. Του έχω εμπιστοσύνη. Αλλά δεν έγινα δεξιά. Είμαι πάντα αριστερή. 

Ξέρετε κάτι, αν διευθύνουν οι ανίκανοι, φταίνε οι ικανοί. Κι αν διευθύνουν οι ανάξιοι, τότε φταίει η γενική απαξίωση».

Φωτογραφίες: ΒΟVARY – Πάνος Μάλλιαρης

[bovary]

«Δική μας η επιχείρηση σύλληψης των Τούρκων» τόνισε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης

«Δεν υπάρχουν ενδείξεις που να μας προσανατολίζουν στο ότι τα άτομα που συνελήφθησαν σήμερα προετοίμαζαν επίθεση για την επίσκεψη του Ερντογάν στη χώρα μας», τόνισε ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας, μιλώντας απόψε στο δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1.

«Η Ελληνική Αστυνομία δεν δουλεύει ευκαιριακά, αλλά με σύστημα», υπογράμμισε ο κ.Τόσκας. «Δουλεύει με βάση ενδείξεις για την αντιμετώπιση παράνομων ενεργειών. Εχουν εξεταστεί οι χώροι που ζούσαν οι συλληφθέντες, ενώ δεν έχει ολοκληρωθεί ο έλεγχος στα τρία διαμερίσματα. Υπάρχουν κάποια υλικά που μπορούν να δημιουργήσουν εκρηκτικά εμπορικού τύπου, χαμηλής έντασης. Πάντως, οι έρευνες συνεχίζονται».

Όσον αφορά σε έναν από τους εννέα Τούρκους υπηκόους που συνελήφθησαν σήμερα, ο κ.Τόσκας ανέφερε, ότι σε βάρος του υπήρχε ένταλμα σύλληψης, ενώ είχε εμπλοκή στην υπόθεση της Χίου, το 2013. Επισήμανε ακόμη, ότι δεν έχει αποδειχθεί, έως τώρα τουλάχιστον, ότι οι συλληφθέντες ανήκουν σε συγκεκριμένη οργάνωση. «Οι συλληφθέντες δεν είναι ιδιαίτερα συνεργάσιμοι», πρόσθεσε. «Είναι ευχαριστημένοι από τις συνθήκες κράτησης. Παρέβησαν το νόμο και θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη».

Αμέσως μετά ο κ.Τόσκας διευκρίνισε, ότι δεν υπήρξε καμία συνεργασία με Αρχές άλλων χωρών για την σημερινή επιχείρηση, η οποία ήταν καθαρά θέμα της ΕΛ.ΑΣ, ενώ τόνισε πως η Τουρκία δεν έχει ζητήσει κάποια ενημέρωση για αυτή την υπόθεση.

Απαντώντας σε ερώτηση που του υποβλήθηκε σχετικά με την κριτική που ασκεί η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για τη στάση της απέναντι στις ενέργειες του «Ρουβίκωνα», ο αναπληρωτής υπουργός τόνισε:«Η αντιπολίτευση θα έπρεπε να κοιτάξει πως αντιμετωπίζουμε τις εγκληματικές ομάδες. Ο «Ρουβίκωνας» κινείται στα όρια του νόμου. Αρκετές φορές μέλη του έχουν συλληφθεί και οδηγηθεί στην δικαιοσύνη. Εμείς εφαρμόζουμε το νόμο. Ο «Ρουβίκωνας» δεν είναι γραφική περίπτωση. Μας δημιουργεί πολλά προβλήματα».

Τέλος, σχετικά με το θέμα των Εξαρχείων, ο κ.Τόσκας υπογράμμισε, μεταξύ άλλων: «Να υπενθυμίσω την εκκένωση του κτιρίου που τελούσε υπό κατάληψη στα Εξάρχεια, όπου διαβιούσαν άτομα που είχαν σχέση με την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Περνάμε τα μηνύματα, εκεί που πρέπει, με … χειρουργικές παρεμβάσεις.

Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου ήταν η πιο ήρεμη, εάν εξαιρέσουμε τον τραυματισμό της δικηγόρου. Το σχέδιο για τα Εξάρχεια δεν θα πρέπει να περιλαμβάνει μόνο αστυνομική παρέμβαση, αλλά και διαφόρων φορέων. Προσπαθούμε να ελέγξουμε την κατάσταση. Με το χτύπημα κατά των κυκλωμάτων ναρκωτικών στείλαμε το μήνυμα εκεί που έπρεπε».

[real] [parapolitika]

Ο αγαπημένος ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου, μέσα από την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Showtime» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ, εξομολογείται για πρώτη φορά τον εθισμό του στον τζόγο. Ο γνωστός σε όλους «Αντωνάκης» με το αφοπλιστικό χαμόγελο, άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για τις δυσκολίες της ζωής του που πολλές φορές τον έκαναν να χάσει το χαμόγελό του και την αισιοδοξία του.

Ο  πρωταγωνιστής του ελληνικού κινηματογράφου περιγράφει στο βιβλίο του τα εφιαλτικά βράδια που πέρασε εξαιτίας του εθισμού του, ενώ παράλληλα αφηγείται ποια ήταν η αρχή του κακού.

«Μου άρεσαν τα τυχερά παιχνίδια. Και, τελικά, μου έγινε ένακαταστροφικό πάθος που δεν μπόρεσα να ελέγξω. Δεν ήμουνα από τους τυχερούς παίκτες. Και ποιος είναι άλλωστε; Δεν πιστεύω ότι μένει κανείς τυχερός για πολύ. Εξ ου και το ρητό “Πας παίζων, χάνει”. Ωστόσο, εγώ παραήμουν άτυχος. Στα παιχνίδια της πόκας, από τα επτά άτομα που παίζαμε συνήθως εκείνος που έφευγε σχεδόν πάντα πρώτος από το τραπέζι ήμουν εγώ», αναφέρει χαρακτηριστικά το απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του ηθοποιού, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Espresso.

«Αργότερα, όταν το καζίνο μπήκε στην ζωή μου, άρχισαν να συμβαίνουν κάποια γεγονότα που με έκαναν να ψάξω, να μελετήσω την απαρχή της εξάρτησης και την παράλληλη πορεία της ζωής μου με τον τζόγο», εξομολογείται ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ενώ μιλάει και για την εποχή που χρωστούσε σε τοκογλύφους.

«Είχα κάνει μια θεατρική παράσταση που με κατέστρεψε. Αναγκάστηκα να χρεωθώ σε τοκογλύφους. Προσπάθησα να ρεφάρω με δύο επόμενες δουλειές, αλλά και αυτές ήταν καταστροφικές. Φαινόμουν τελειωμένος. Όμως, ήμουνα και πολύ νέος ακόμα για να πέσει ο τίτλος “Τέλος”. Έπειτα δεν θα είχε γούστο γι’ αυτόν που σκάρωνε το παιχνίδι να το τελειώσει στα γρήγορα. Είχα πολλά χρόνια μπροστά μου για να βασανιστώ, έτσι που να το κάνει απόλυτη ευχαρίστηση. Για ποιον μιλάω; Πιστεύω στην ύπαρξη του καλού και του κακού πνεύματος. Αλίμονο. Πιστεύω στον Θεό, με λίγα λόγια. Και πιστεύω ότι ο τζόγος, μαζί με το μίσος του πολέμου, είναι τα αγαπημένα, τα απόλυτα παιχνίδια του κακού», εξηγεί, μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός.

«Ο πόλεμος και ο τζόγος. Κάποιοι φίλοι με παρότρυναν να πάμε στο καζίνο. Είχα ξαναπάει, αλλά δεν μου είχε προξενήσει το ενδιαφέρον. Προτιμούσα την χαρτοπαιξία. Μου φάνηκε τρελό. Κατεστραμμένος εντελώς, με κάτι ελάχιστα λεφτά στην τσέπη, αιχμάλωτος των τοκογλύφων... Πού πάω; Πήγα. Τους ακολούθησα χωρίς να έχω την πρόθεση να παίξω. Και έπαιξα, Εκείνα τα ελάχιστα που είχα τα έπαιξα. Κέρδισα ένα μεγάλο ποσό. Την άλλη μέρα, κάλυψα ένα μέρος από τα χρέη μου και το βράδυ ξαναπήγα στο καζίνο. Απίστευτο… Κέρδισα ένα μεγαλύτερο ποσό. Την τρίτη βραδιά είχα εξοφλήσει όλα τα χρέη μου. Μου φάνηκε εκπληκτικό, μεταφυσικό. Ομως, όταν έκανα την ανατομία του εγκλήματος της ζωής μου, ανακάλυψα πως ό,τι μου φάνηκε τοτε εκπληκτικό ήταν μια παγίδα, που έμελλε να με καθηλώσει για αρκετά χρόνια στην πράσινη τσόχα. Ηταν η πρώτη δόση του ναρκωτικού που με οδήγησε στην εξάρτηση. Η τύχη μου δεν ήταν «τυχαία». Για καιρό πήγαινα στον ντίλερ να πάρω τη δόση μου. Τα πράγματα πήγαιναν καλά, στην καριέρα μου εννοώ. Κι έχοντας χρηματα, ο εθισμός ήταν ανώδυνος, απλώς μια διασκέδαση. Δεν είχα ακόμα καταλάβει τίποτα. Ωσπου κάποια στιγμή, σε ένα τραπέζι ρουλέτας καθίσαμε απέναντι εγώ και ο άλλος, ο βασανιστής των ψυχών. Τον έβλεπα πώς με έπαιζε, πώς χαιρόταν με τη δυστυχία μου. Μελετούσα τα νούμερα και τους απίστευτους συνδυασμούς πάνω στο τραπέζι, πώς μετατοπιζόντουσαν, πώς άλλαζαν για να με οδηγήσουν την παράνοια και την στην απελπισία. Ηταν ο καιρός της πτώσης. Της απόγνωσης. Φεύγοντας τα βράδια απ’ το καζίνο, παρ’ όλο το ψυχικό κουρέλιασμα, υποσχόμουν στον Κύριο ότι ποτέ δεν θα ζητούσα τη βοήθεια εκείνου, του καταστροφέα για να κερδίσω. 

Και μόνο με τη σκέψη ανατρίχιαζα. Αντίθετα, ζητούσα τη βοήθεια του αγαθού Πνεύματος για να ξεφύγω από το πάθος. Κάποτε έγινε κι αυτό. Εδωσα τη μάχη και την κέρδισα. Τελείωσε. Για πάντα». 

 [thetoc] [iefimerida]

Σε δίωρη απεργία προχώρησαν χτες (28/11) οι εργαζόμενοι στο κατάστημα Ikea του Μιλάνου, σε ένδειξη συμπαράστασης προς μητέρα παιδιού με ειδικές ανάγκες η οποία απολύθηκε διότι, όπως γράφει ο Τύπος, δεν μπορεί να αρχίζει να εργάζεται, κάθε ημέρα, από τις επτά το πρωί.

Το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων Ansa, προσθέτει ότι η τριανταεννιάχρονη, διαζευγμένη μητέρα είχε δεχθεί, πρόσφατα την αλλαγή τομέα, αλλά είχε ζητήσει από τον σουηδικό όμιλο να υπάρξει ελαστικότητα σε ό,τι αφορά το ωράριο εργασίας και να μπορεί να ξεκινά την δουλειά της από τις εννέα, και όχι τις επτά το πρωί.

Ο όμιλος, αρχικά, φέρεται να υιοθέτησε ελαστική και συναινετική στάση, αλλά στην συνέχεια, μετά από δυο «καθυστερήσεις» της υπαλλήλου, την απέλυσε. Οι συνάδελφοί της πρόκειται να προχωρήσουν σε διαμαρτυρία έξω από τις εγκαταστάσεις στις οποίες εργάζονται, στην περιοχή Κόρσικο, στις 5 Δεκεμβρίου. «Με τον τρόπο αυτό, ο όμιλος Ikea θέλει να στείλει ένα μήνυμα σε όλους: αν δεν σέβεσαι τα ωράρια, φεύγεις», δήλωσε υπεύθυνος του ιταλικού κεντροαριστερού συνδικάτου Cgil.

H μητέρα

[corriere] [thetoc]