«Υιοθέτησαν» ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο του δημοσίου που αποτελούσε εστία μόλυνσης στην περιοχή τους και το μετέτρεψαν σε έναν μικρό παράδεισο, ένα «υπαίθριο καφενείο», όπου συναντιούνται, καθημερινά, με ασφάλεια, εν μέσω της πανδημίας Covid-19.
Μια παρέα συνταξιούχων από την Καλαμαριά βοήθησε στην υλοποίηση της ιδέας που είχε ο γείτονάς τους Νίκος Μανουσαρίδης, προϊστάμενος της Γενικής Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών & Μηχανοργάνωσης του ΑΠΘ και μαζί δημιούργησαν το δικό τους «καταφύγιο» από την πανδημία.
«Περνώντας μπροστά απ’ αυτό το οικόπεδο για να πάρω το αυτοκίνητό μου ή να πάω στην εκκλησία, το έβλεπα εγκαταλελειμμένο», εξήγησε στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM» o Νίκος Μανουσαρίδης, εξηγώντας πως «κανένας δεν του έδινε σημασία και ο δήμος θεσμικά δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει.
«Το σημείο αυτό ήταν ένας τόπος με σκουπίδια, σακούλες και άγρια χόρτα. Με τα μέτρα για τη μη διάδοση της πανδημίας, αποφάσισα να φέρω ένα μηχάνημα για να το καθαρίσουμε και αφού ειδοποιήσαμε τον δήμο, ήρθαν και μάζεψαν τα σκουπίδια, τα κλαδιά και τα μπάζα που συγκεντρώθηκαν και στη συνέχεια φτιάξαμε παγκάκια για να μπορούμε να πίνουμε τον καφέ μας και να καθόμαστε να κουβεντιάζουμε με ασφάλεια», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Μανουσαρίδης.
Στην προσπάθεια αυτή δεν ήταν μόνος. Τον βοήθησε μια παρέα συνταξιούχων. «Συμπαραστάτες μου είναι τρεις συνταξιούχοι, ο Σόλωνας (ο πεθερός μου), ο Παναγιώτης και ο Φλωριάς, δύο εκ των οποίων μάλιστα είναι και πάνω από 80 ετών. Έβαψαν τους τοίχους, κατασκευάσαμε μαζί παγκάκια, καρέκλες, φέραμε χαλίκια, φυτέψαμε λουλούδια και βέβαια κάναμε και τον μπαξέ μας», σημείωσε.
«Ερχόμαστε εδώ και βρισκόμαστε, κρατώντας όμως τις αποστάσεις. Ήταν πολύ δύσκολα με την καραντίνα και εδώ μπορούμε να συναντηθούμε με ασφάλεια, να ανταλλάξουμε καμιά κουβέντα», ανέφεραν στο «Πρακτορείο FM», ο Φλωριάς Λαγκούσης και ο φίλος του Σόλωνας Ουσατζόπουλος, εξηγώντας πώς διαμόρφωσαν το μέρος ώστε να αποτελέσει το σημείο της καθημερινής τους συνάντησης: «Φυτέψαμε δέντρα, φέραμε νερό και εδώ πλέον μπορούμε να πάρουμε την ανάσα μας. Είναι ένα υπαίθριο καφενείο καθώς πλέον δεν μπορούμε να πάμε σε καφενείο και εδώ βρισκόμαστε και συζητάμε».
Ο «κηπουρός» της παρέας είναι ο Παναγιώτης Θεοδοσιάδης. «Εγώ ανέλαβα τον κήπο από την ημέρα που ξεκινήσαμε. Έχουμε αγγουράκια, ντομάτες, πιπεριές καυτερές και την ημέρα που γιόρταζε ο Άγιος Παντελεήμων, η εκκλησία μας, μαζευτήκαμε εδώ και κεραστήκαμε. Έρχομαι κάθε πρωί, μεσημέρι και απόγευμα για να προσέχω τον κήπο, καθώς θέλουν φροντίδα τα φυτά», εκμυστηρεύτηκε.
Ο δήμαρχος της Καλαμαριάς Γιάννης Δαρδαμανέλης, όταν ενημερώθηκε γι’ αυτή την ιδιαίτερη πρωτοβουλία, επισκέφθηκε το συγκεκριμένο σημείο και «αγκάλιασε» την προσπάθεια των κατοίκων της περιοχής. «Είχα τη χαρά να επισκεφθώ αυτόν τον χώρο, ένα τριγωνικό οικόπεδο του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί. Στον δήμο μας έχουμε αρκετά οικόπεδα που δεν ανήκουν στον δήμο και σε ιδιώτες, αλλά ανήκουν στην Πρόνοια, στο ΙΚΑ και στο ελληνικό δημόσιο. Οι κάτοικοι πήραν αυτή την πρωτοβουλία, καθώς το οικόπεδο ήταν μια εστία μόλυνσης και έγινε πλέον ένας χώρος που μαζεύονται, βρίσκονται και ανακτούν κάτι από τις ημέρες πριν από την πανδημία. Έρχονται πιο κοντά ο ένας στον άλλον, μπορούν να κάνουν μια κουβέντα, τηρώντας πάντα και τις απαιτούμενες αποστάσεις».
Από την πλευρά του, ο κ. Μανουσαρίδης, ο οποίος και είχε την πρωτοβουλία για το εγχείρημα, εξήγησε πως δεν χρειάζεται να τα περιμένουμε όλα από τους δήμους. «Κάποια στιγμή», σημείωσε, «στο γραφείο μου στο ΑΠΘ, αγόρασα τέσσερις βασιλικούς, αξίας δύο ευρώ, και τους φύτεψα. Από αυτά τα φυτά έβγαλα και αλλά φυτά, με αποτέλεσμα να έχω φυτέψει 34 βασιλικούς με κόστος δύο ευρώ. Προσπάθησα, στο πανεπιστήμιο, να το περάσω αυτό και στους συναδέλφους μου. Φανταστείτε 4000 υπάλληλους, να βάλει καθένας από αυτούς τέσσερεις βασιλικούς. Σκεφτόμουν ότι ακόμα και το αεροπλάνο που θα περνάει πάνω από τη Θεσσαλονίκη, θα μοσχοβολάει το άρωμα του βασιλικού!»
Πεποίθησή του είναι πως αυτά τα δύσκολα, όπως τόνισε χρόνια, «όλοι πρέπει να συνεισφέρουμε κάτι στον τόπο μας» και να κάνουμε ό,τι μπορούμε καθώς οι μικρές πράξεις μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή μας.