Το νησί βρίσκεται λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από την πανέμορφη Μονεμβασιά στο χωριό Άγιος Φωκάς
Λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από την πανέμορφη Μονεμβασιά, στο χωριό Άγιος Φωκάς, βρίσκεται ίσως το μοναδικό νησί της Ελλάδας που δεν θα θέλατε να περάσετε μέρος των διακοπών σας.
Μιλάμε για το «Νησί των Νεκρών», το οποίο έχει για μοναδικούς κατοίκους τους νεκρούς του χωριού και τα μνήματά τους. Ένα τοπίο πραγματικά απόκοσμο και μοναδικό σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Δείτε το βίντεο του Up Stories και μάθετε την ιστορία αυτού του ξεχωριστού νησιού, αλλά και περιπλανηθείτε στην πανέμορφη Μονεμβασιά.
Το μοναδικό μουσείο παιχνιδιών της Ελλάδας, άνοιξε τις πόρτες του στη Ρόδο και είναι έτοιμο να υποδεχθεί μικρούς και μεγάλους και να τους μυήσει στον μαγικό του κόσμο!
Το «Toy Museum» λειτουργεί καθημερινά από τις 10 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα για όλη τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου και τον χειμώνα κάθε Κυριακή. Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό και βρίσκεται στον δρόμο Αρχίπολης-Ψίνθου.
Το μουσείο άνοιξε τον Νοέμβριο του 2016 από τον Θανάση Ιωάννου με καταγωγή από την Αθήνα ο οποίος είχε κατάστημα με αντίκες στην πρωτεύουσα και την σύζυγό του Ζακλίν Ντέιμαν, μουσικό.
Ο Θανάσης Ιωάννου με καταγωγή από την Ολλανδία, που ήρθαν στην Ρόδο πριν από περίπου 11 χρόνια, όταν αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Αθήνα και επέλεξαν το νησί μας για να εγκατασταθούν, αναζητώντας ποιοτικότερες συνθήκες διαβίωσης για την οικογένειά τους.
Στο μουσείο παιχνιδιού, που πλέον λειτουργεί σε καθημερινή βάση, γίνονται διάφορες διαδραστικές εκδηλώσεις για τα παιδιά και αρκετά σχολεία της Ρόδου το έχουν ήδη επισκεφθεί, στους λίγους μήνες λειτουργίας του.
Τα παιχνίδια που εκτίθενται στο μουσείο, ανήκουν στην προσωπική συλλογή του κ. Θανάση Ιωάννου, ο οποίος συλλέγει παιχνίδια από μικρό παιδί και είναι όλα κατασκευασμένα στην Ελλάδα, στο χρονικό διάστημα από το 1930 έως και το 1980.
Είναι αξιοσημείωτο ότι πολλοί τουρίστες το έχουν εντάξει στο πρόγραμμα των επισκέψεών τους και αποτελεί πόλο έλξης για μικρά αλλά και για μεγάλα παιδιά!
Τριζόνια. Λιλιπούτειο μεν, το μεγαλύτερο του Κορινθιακού δε. Και το μοναδικό κατοικημένο. Ένα άγνωστο νησί σε ένα σημείο-πέρασμα…
Μικρό, πολύχρωμο, ήσυχο. Μόλις 2,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με μέγιστο μήκος τα 3 χλμ., διεκδικεί επάξια τον τίτλο ενός από τα μικρότερα νησιά της χώρας. Τα χρωματιστά του σπίτια, οι ελιές και ατελείωτες πικροδάφνες συνθέτουν τον χρωματικό πίνακα.
Όσον αφορά την… ησυχία; Λείπει η βουή, καθώς οι μοναδικοί ήχοι που ακούει κανείς στα Τριζόνια είναι αυτοί των σκαφών που φθάνουν συνεχώς, των τζιτζικιών και των κυμάτων. Και των χαρούμενων επισκεπτών του. Τα αυτοκίνητα απαγορεύονται διά νόμου στο αγαπημένο νησί των ντόπιων και από τις δύο πλευρές – και από τη Φωκίδα και από την Αχαϊα.
Τα Τριζόνια βρίσκονται μια… δρασκελιά από τη στεριά, σε απόσταση μόλις 500 μέτρων από τις ακτές της Φωκίδας και συγκεκριμένα από τα χωριά Σπηλιά και Γλυφάδα.
Τα καΐκια μεταφέρουν το ένα πίσω από το άλλο, σε μερικά λεπτά, όσους αποζητούν να απολαύσουν λίγες στιγμές ηρεμίας και να κάνουν και τη βουτιά τους στις πεντακάθαρες ακτές του μικρού αυτού νησιού με τις γωνιές που μοιάζουν να βγαίνουν από άλλη εποχή.
Ένας μικρός οικισμός 50 σπιτιών (οι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους 160), ένα μικρό λιμάνι, μια εκκλησία, μια μαρίνα, μερικές ταβέρνες που απλώνουν τα τραπέζια τους μέχρι εκεί που χτυπάει το κύμα και τέσσερις παραλίες. Και αυτές στα… μέτρα του νησιού.
Μια ακρογιαλιά μπροστά από το λιμανάκι, η Πούντα, 2 χλμ. νοτιοανατολικά από το λιμάνι και δυο ακόμη με θέα την Πελοπόννησο, τα Ασπρα Χαλίκια και οι Καψάλες. Αυτό είναι όλο και όλο το άγνωστο αυτό νησί του Κορινθιακού.
Ενα νησί-ιδανικός προορισμός για μονοήμερες αποδράσεις, για οικογενειακές διακοπές και για όσους αποζητούν την ηρεμία, ένας τόπος που χρησιμεύει ως ενδιάμεσος σταθμός για σκάφη αναψυχής που κατευθύνονται από τον Σαρωνικό και το Αιγαίο προς τον Πατραϊκό Κόλπο και το Ιόνιο και αντίστροφα.
Τα παλιά χρόνια, μάλιστα, ήταν πραγματικά κομβικό σημείο στον Κορινθιακό κόλπο (αναφέρεται ότι απέχει το ίδιο από τη Λευκάδα και τον Πειραιά, 89 μίλια και από τα δύο μέρη).
Στο απάνεμο φυσικό λιμάνι του νησιού παλαιότερα διανυκτέρευαν οι ναυτικοί προκειμένου να συνεχίσουν με ασφάλεια το ταξίδι τους την επομένη, ενώ σήμερα τα κότερα και τα γιοτ χρησιμοποιούν τη μαρίνα των Τριζονιών ως σταθμό ξεκούρασης.
Το νησί που ήθελε να αγοράσει ο Ωνάσης
Για την προέλευση του ονόματος του νησιού υπάρχουν τρεις εκδοχές.
Η μία θέλει να το οφείλει στο συμπαθές ομώνυμο έντομο, μια άλλη από παραφθορά της λέξης «τριονήσια», καθώς με αυτό το όνομα περιέγραφαν οι ντόπιοι το σύμπλεγμα των Τριζονίων που περιλαμβάνει τα τρία μεγαλύτερα νησιά, και μια τρίτη σχετίζεται με την ύπαρξη τριών θαλάσσιων ζωνών, απ’ όπου μπορεί κανείς να επισκεφτεί το νησί, δηλαδή από Ιόνιο (δυτικά), από Πειραιά (ανατολικά) και από Πελοπόννησο (νότια).
Το σίγουρο είναι ότι το νησί ξελόγιασε και τον τον Αριστοτέλη Ωνάση, ο οποίος, όπως θέλουν οι αναφορές, την περίοδο που έψαχνε να αγοράσει ένα δικό του νησί, επισκεπτόταν συνεχώς τα Τριζόνια και αναζητούσε τρόπο να τα αποκτήσει.
Κάποιοι παλαιότεροι θυμούνται ακόμη τις επισκέψεις του με τη θαλαμηγό «Χριστίνα» και το υδροπλάνο. Ο Ελληνας κροίσος όμως, όσο κι αν προσπάθησε, δεν κατάφερε να αποκτήσει το μικρό αυτό νησάκι του Κορινθιακού και έβαλε πλώρη για το Σκορπιό.
Παρακολουθήστε το βίντεο του Άγγελου Αρναουτέλη:
Παρακολουθήστε και το βίντεο του Greek Orthodox Vlogger:
Το μοναδικό κατοικημένο νησί λίμνης στην Ευρώπη βρίσκεται στην Ελλάδα. Ο λόγος φυσικά για το νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων, το οποίο, όμως, δεν έχει μόνο αυτή την πρωτοτυπία. Είναι επίσης το μοναδικό νησί λίμνης στον κόσμο χωρίς όνομα!
Ενα νησί ολόκληρο ένας πευκόφυτος βράχος, που η έκτασή του δεν ξεπερνά τα 200 στρέμματα, με έναν παραδοσιακό ηπειρώτικο οικισμό, φτιαγμένο από πέτρα, στη μέση μιας λίμνη, τα νερά της οποίας πρέπει καθημερινά να διασχίσουν οι περίπου 100 οικογένειες που κατοικούν στο νησάκι. Στη λιλιπούτεια ενδοχώρα και στις ακτές του, χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο σχεδόν, επτά βυζαντινά και μεταβυζαντινά μοναστήρια σχηματίζουν μια μοναστική πολιτεία αιώνων, που είναι και η τρίτη μεγαλύτερη στην Ελλάδα, μετά το Αγιον Ορος και τα Μετέωρα.
Ενα νησί στη μέση μιας λίμνης γεμάτης από θρύλους και παραδόσεις. Στη λίμνη στην οποία πνίγηκε η κυρά Φροσύνη από το ζηλιάρη Αλή Πασά Μήλον της ερωτικής έριδος μεταξύ ενός Ελληνα, του γιου του Αλή Πασά και του ίδιου του Αλή Πασά, η Φροσύνη λέγεται πως αρπάχτηκε από τον μουσουλμάνο άρχοντα –μαζί με αρκετές ακόμη Ελληνίδες για να… θολωθούν τα νερά- και κατέληξε πνιγμένη στην λίμνη.
Επίσης ανεπιβεβαίωτη παραμένει η ύπαρξη του υπόγειου τούνελ που υποτίθεται ότι οδηγεί από το νησάκι στην πόλη των Ιωαννίνων, ενώ τους θρύλους και τους μύθους συντηρούν και τα εκθέματα στο κτίσμα της μονής του Αγίου Παντελεήμονα, όπου δολοφονήθηκε ο Αλή Πασάς, και το οποίο έχει διαμορφωθεί σε ένα παραδοσιακό λαϊκό γιαννιώτικο σπίτι που φιλοξενεί διάφορα αντικείμενα της καθημερινής ζωής παλαιότερων εποχών. Την προσοχή τραβά ο πίνακας που απεικονίζει την παράδοση του κεφαλιού του Αλή Πασά στον σουλτάνο αλλά στον χώρο θα δεις και προσωπογραφίες και σκηνές από τη ζωή του Αλή, τις οποίες έφτιαξαν περιηγητές που είχαν επισκεφτεί την αυλή του. Οι περισσότεροι επισκέπτες εντυπωσιάζονται με το άνοιγμα στο πάτωμα από όπου θεωρείται πως πέρασε η σφαίρα που σκότωσε τον Αλή Πασά.
Το νησάκι ξεπροβάλλει μέσα από ένα «πέπλο ομίχλης» για να αποκαλύψει τη δική του μακραίωνη ιστορία.Τα καραβάκια ξεκινούν από το μόλο κάτω από το Κάστρο των Ιωαννίνων και στο μόλις 10 λεπτών ταξίδι το βλέμμα του επισκέπτη είναι στραμμένο αποκλειστικά στη θέα του κάστρου και στους ψηλούς μιναρέδες, μέχρι να εντοπίσει τον τόπο που θα τον αιχμαλωτίσει ολοκληρωτικά. Το καραβάκι αράζει στη μικρή αποβάθρα, που είναι γεμάτη ψαρόβαρκες και δίχτυα, καθώς η βασική ασχολία των κατοίκων είναι το ψάρεμα.
Το στενό δρομάκι που ξεκινά από την αποβάθρα καταλήγει στην κεντρική πλατεία, το Μπακαλιώ όπως ονομάζεται, με τα παραδοσιακά καφενεία. Από εκεί γραφικά ασβεστωμένα δρομάκια οδηγούν στις μονές του νησιού.
Στη βορειοανατολική άκρη του νησιού υπάρχει οικισμός με 110 σπίτια παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, ανάμεσά τους και το πατρικό του Κάρολου Παπούλια.
Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήρθαν από τη Μάνη, κάτι που, ωστόσο, δεν έχει τεκμηριωθεί. Επίσης, ευρήματα μαρτυρούν μια πρώτη ένδειξη ζωής την Εποχή του Χαλκού.
Το Νησάκι γνώρισε την περίοδο ακμής του το 13ο αι., όταν ιδρύθηκε το Δεσποτάτο της Ηπείρου και ανεγέρθηκαν τέσσερις μονές. Αργότερα, το 16ο αι., χτίζονται άλλες δύο, με αποτέλεσμα να αποτελεί προπύργιο του βυζαντινού μοναστικού βίου, καθώς η πνευματική και καλλιτεχνική δραστηριότητα συνεχίστηκε αδιατάρακτη όλα τα χρόνια. Η παρακμή έρχεται με τον Αλή πασά, που καταπατά την περιουσία των μοναστηριών και επιβάλλει βαριά φορολογία στους κατοίκους. Αυτές οι δύο ενέργειές του είχαν ως αποτέλεσμα το Νησάκι να ερημώσει μέχρι το 1822, οπότε, με την πτώση του Αλή πασά, οι κάτοικοι επιστρέφουν. Στις μέρες μας αποτελεί αυτόνομη κοινότητα με δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο.
Στο κέντρο της φιλοσοφίας της Slim Bites είναι τα χειροποίητα, ολιγοθερμιδικά γλυκά, οι συνταγές των οποίων βασίζονται στη γαλλική ζαχαροπλαστική, χωρίς πάντως να λείπουν και οι επιρροές από τον υπόλοιπο κόσμο.
Με μότο το «Γλυκό από την Αρχή», η εταιρεία βασίζεται στον παραδοσιακό τρόπο παρασκευής γλυκισμάτων, χωρίς την χρήση έτοιμων μιγμάτων και συντηρητικών.
Με μότο το «Γλυκό από την Αρχή», η εταιρεία βασίζεται στον παραδοσιακό τρόπο παρασκευής γλυκισμάτων, χωρίς την χρήση έτοιμων μιγμάτων και συντηρητικών. Στα καταστήματά της (Ψυχικό, Κολωνάκι,Βριλήσσια, Γλυφάδα) θα βρείτε μια πλούσια ποικιλία γλυκισμάτων, που ενδείκνυται αν ακολουθείτε μια ποιοτική διατροφή ή κάνετε συγκεκριμένη δίαιτα, ενώ υπάρχουν πολλές επιλογές και για όσους ακολουθούν ειδικά πρόγραμμα διατροφής για λόγους υγείας (σακχαρώδης διαβήτης κτλ).
Στα καταστήματά της (Ψυχικό, Κολωνάκι,Βριλήσσια, Γλυφάδα) θα βρείτε μια πλούσια ποικιλία γλυκισμάτων
Πρόσφατα μάλιστα δημιουργήθηκε και μια νέα σειρά για αυτούς που δεν τους επιτρέπεται να εντάξουν στη δίαιτα τους τη γλουτένη, το αυγό και την λακτόζη. Μια καινοτομία των καταστημάτων είναι πως κάθε γλυκό παρουσιάζεται θερμιδομετρημένο, ώστε ο καταναλωτής να γνωρίζει τι είναι κατάλληλο για τον ίδιο να αγοράσει.
Πρόσφατα μάλιστα δημιουργήθηκε και μια νέα σειρά για αυτούς που δεν τους επιτρέπεται να εντάξουν στη δίαιτα τους τη γλουτένη, το αυγό και την λακτόζη.
Δοκιμάστε επίσης τις μαρμελάδες, με φρέσκα ελληνικά φρούτα διαλεγμένα στην καλύτερή τους στιγμή, μόνο με φυσικά συστατικά, χωρίς προσθήκη ζάχαρης, πρόσθετα, αρώματα, χρώματα ή συντηρητικά. H μεγάλη περιεκτικότητα φρούτου δίνει στις μαρμελάδες εξαιρετική γεύση, σπιτική υφή, υψηλή θρεπτική αξία αλλά ελάχιστες θερμίδες για να συνοδεύσετε το πρωινό σας.
H μεγάλη περιεκτικότητα φρούτου δίνει στις μαρμελάδες εξαιρετική γεύση, σπιτική υφή, υψηλή θρεπτική αξία αλλά ελάχιστες θερμίδες για να συνοδεύσετε το πρωινό σας.
Φυσικά υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία από σοκολατάκια, με σοκολάτα Βελγίου, αλλά και σοκολάτες χειροποίητες με στέβια που θα βρείτε σε μια ιδιαίτερη συσκευασία σε αρκετές γεύσεις
Φυσικά υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία από σοκολατάκια, με σοκολάτα Βελγίου, αλλά και σοκολάτες χειροποίητες με στέβια που θα βρείτε σε μια ιδιαίτερη συσκευασία σε αρκετές γεύσεις: bitter, bitter γεμιστή με πορτοκάλι, γάλακτος με ακατέργαστο κακάο και γάλακτος γεμιστή με φυστικοβούτυρο.
Αν πάλι προτιμάτε τις αλμυρές γεύσεις, μπορείτε να δοκιμάσετε τις τάρτες και τα cupcakes με frosting γιαουρτιού
Αν πάλι προτιμάτε τις αλμυρές γεύσεις, μπορείτε να δοκιμάσετε τις τάρτες και τα cupcakes με frosting γιαουρτιού και να τα συνοδεύσετε με ένα δροσερό cocktail margarita, που σερβίρεται σε τέσσερις διαφορετικές γεύσεις: sorbet λεμόνι με βασιλικό, sorbet βατόμουρο, sorbet μάνγκο και sorbet σοκολάτα. Επίσης αν θέλετε μπορείτε να κάνετε τη δική σας παραγγελία ή να αναθέσετε το catering για εκδηλώσεις, όπως γάμους, βαφτίσεις κτλ.
Αν και το Ζαγόρι αποτελεί δημοφιλή χειμερινό προορισμό, ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν όλα τα χωριά του, ιδίως εκείνα που βρίσκονται στο ανατολικό, λιγότερο τουριστικό τμήμα του.
Ένα από αυτά είναι και η Βοβούσα Ζαγορίου, ένα μικρό χωριουδάκι με μόλις 115 κατοίκους, με υψόμετρο στα 1.000 μέτρα και θέα, σε μια κοιλάδα γεμάτη οξιές, έλατα και μαυρόπευκα, που κόβει την ανάσα.
Πρόκειται για έναν γραφικό οικισμό, που περιβάλλεται από πλούσια, καταπράσινη βλάστηση, η οποία οργιάζει γύρω από τα γάργαρα νερά του Αώου ποταμού, του μεγαλύτερου ποταμού της Ηπείρου, που χωρίζει στα δύο το χωριό.
Σύμφωνα με τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, πρόκειται για το μοναδικό χωριό που «κόβεται» στη μέση από έναν κανονικό ποταμό, χαρακτηριστικό που του έδωσε και το όνομά του (Βοβούσα < εκ της βοής των ορμητικών νερών που κυλούν και «ντύνουν» ηχητικά το χωριό).
Πάνω από τον Αώο βρίσκεται και ένα πέτρινο, τοξωτό γεφύρι, το οποίο συνδέει τα δύο τμήματα του οικισμού. Το εντυπωσιακό αυτό γεφύρι χτίστηκε το 1748 και έχει πλέον αναγνωριστεί ως νεότερο αρχαιολογικό μνημείο.
Ακριβώς κάτω από αυτό έχει δημιουργηθεί ένα μικρό φράγμα, το οποίο μάλιστα σχηματίζει ευρύχωρη φυσική πισίνα, στην οποία οι επισκέπτες μπορούν να κάνουν τα μπάνια τους, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Το καταγάλανο ποτάμι και η επιβλητική γέφυρα, σε συνδυασμό με τα γραφικά σπιτάκια σκεπασμένα με κόκκινες κεραμοσκεπές και το καταπράσινο τοπίο συνθέτουν μια εικόνα που θυμίζει απομακρυσμένο χωριό της Κεντρικής Ευρώπης.
Μάλιστα, το χωριό είναι και μια από τις εισόδους προς την Βάλια Κάλντα, το παρθένο οικοσύστημα του Εθνικού Δρυμού Πίνδου, τοποθεσία «must» για φυσιολάτρεις και περιπατητές.
Αν και η Βοβούσα αποτελεί έναν από τους ομορφότερους χειμερινούς προορισμούς στη Βόρεια Ελλάδα, παραμένει άγνωστη για το μεγαλύτερο μέρος των τουριστών, γεγονός που την καθιστά ιδανική επιλογή για όσους αναζητούν μερικές ημέρες ηρεμίας και γαλήνης, στην αγκαλιά της φύσης.
Η Τζαμάικα της Ελλάδας! Το ελληνικό χωριό όπου όλα τα μαγαζιά ανοίγουν στις 11 το βράδυ και κλείνουν το πρωί!
Η ζωή στην Ικαρία κινείται σε ρυθμούς απόλυτης βραδύτητας! Το πιο γραφικό ίσως ορεινό χωριό, ο Χριστός Ραχών, ζει τη… νύχτα, αφού είναι μάλλον απίθανο να συναντήσετε άνθρωπο πριν από το μεσημέρι, συνήθεια που έχει τις ρίζες της στην εποχή των πειρατών.
Όλη την ημέρα τα πάντα είναι κλειστά και κανείς δεν κυκλοφορεί στους δρόμους. Κατά τις 7 το απόγευμα η ζωή αρχίζει νωχελικά, ενώ γύρω στις 10-11 το βράδυ, θα δείτε όλα τα μαγαζιά ανοιχτά, από τα ψιλικατζίδικα έως τα μίνι μάρκετ!
Από μακριά ο Χριστός, το κεφαλοχώρι των Ραχών Ικαρίας, που βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 400, περικυκλωμένο από καταπράσινο δάσος, δεν έχει μεγάλη διαφορά από τα περισσότερα χωριά των ελληνικών νησιών.
Από κοντά όμως, μόλις μπει κανείς στον Χριστό, όλα αλλάζουν. Εδώ ο χρόνος κυλάει διαφορετικά ή δεν κυλάει καθόλου. Το ρολόι δεν έχει θέση στα χέρια και τα σπίτια των κατοίκων.
Και βέβαια ούτε λόγος για άγχος, αγωνία να τα προλάβουν όλα, να τρέξουν πίσω από τον χρόνο. Αυτά είναι μάλλον άγνωστες έννοιες για τους συνολικά 2.200 κατοίκους των Ραχών. Οι Ράχες Ικαρίας είναι η «αργή πόλη» της Ελλάδας.
Περισσότερο από 30 χρόνια εφαρμόζεται αυτό το ωράριο στις Ράχες. Από τότε που οι κάτοικοι της περιοχής δεν είχαν αυτοκίνητα και έπρεπε να μετακινούνται με τα ζώα. «Τότε ξεκινούσαν από το χωριό τους και μέχρι να φθάσουν στον Χριστό να κάνουν τις δουλειές τους βράδιαζε. Τα μαγαζιά έπρεπε να είναι ανοικτά για να εξυπηρετηθούν».
Στην πραγματικότητα, το χωριό δεν αποκτά ζωή μόνο το βράδυ. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους ξυπνούν πολύ νωρίς το πρωί. Πηγαίνουν στους κήπους ή τις καλλιέργειές τους, φροντίζουν τα ζώα τους, περιποιούνται τα μελίσσια τους.
Γιατί όλοι έχουν έστω και μια μικρή έκταση που καλλιεργούν, έναν κήπο για να παράγουν τα δικά τους προϊόντα και μερικά ζώα που τους εξασφαλίζουν το γάλα και το κρέας για το σπίτι τους, και κάμποσες κυψέλες για το μέλι της χρονιάς. Ακόμα και εκείνοι που δεν έχουν αγροτικές ασχολίες, δουλεύουν το πρωί σε διάφορες άλλες δουλειές.
Οι μόνες ώρες που τους μένουν για να βρεθούν μαζί ή να κάνουν τα ψώνια τους είναι το βράδυ. Από τις 9.00 και μετά ξεκινά η κυκλοφορία στην πλατεία
Λίγες ώρες νωρίτερα, στις 7.30 το απόγευμα, η ίδια πλατεία ήταν έρημη και το χωριό έμοιαζε να μην κατοικείται. Όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Όχι βέβαια κλειδωμένα και με τους εξωτερικούς πάγκους γεμάτους εμπορεύματα.
Ο φούρναρης ψήνει το ψωμί και… φεύγει!
Πριν από τις 10 το πρωί μόνο τα σχολεία και το ταχυδρομείο είναι ανοικτά. Αυτά και ο φούρνος του Κόλια, λίγο μετά την είσοδο του Χριστού. Ο Νικόλας (τον φωνάζουν Κόλια, καθένας στο χωριό, εξάλλου, έχει το προσωπικό του παρατσούκλι) έχει τον παραδοσιακό φούρνο με ξύλα εδώ και 20 χρόνια.
Ξυπνάει πολύ νωρίς κάθε πρωί για να ζυμώσει το ψωμί. Είναι το μόνο που οι Ραχιώτες αγοράζουν νωρίς. Γύρω στις 11 θα είναι έτοιμο. Ο Κόλιας τακτοποιεί το ψωμί στον πάγκο και φεύγει.
Είναι η ώρα που θα πάει για ψάρεμα στον Εύδηλο, ένα παραθαλάσσιο χωριό λίγο πριν από τον Χριστό. Όμως αυτό δεν τον εμποδίζει σε τίποτα να πουλήσει το ψωμί που έχει ζυμώσει. Καθένας μπαίνει από την ανοικτή είσοδο του φούρνου, παίρνει όση ποσότητα χρειάζεται και αφήνει τα χρήματα στο συρτάρι.
«Ο φούρνος έχει δύο πόρτες. Είναι και οι δύο ανοικτές μέχρι αργά το απόγευμα και για τους ντόπιους και για τους ξένους που έρχονται στο χωριό». Σημασία έχει να εξυπηρετείται ο κόσμος. Δεν θα περιμένει να βρει εμένα εδώ για να αγοράσει το ψωμί του», λέει ο Κόλιας που κλειδώνει τον φούρνο μόνο για να δώσει το «σήμα» στους συγχωριανούς του πως το ψωμί τελείωσε. «Για να μην έρχονται να ψάχνουν άδικα».
Τελικά ίσως στην Ικαρία να έχουν βρει το ελιξίριο της μακροζωίας αφού οι Ικαριώτες ζουν κατά μέσο όρο δέκα χρόνια περισσότερο από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους.
Κατά τους επιστήμονες, το μυστικό της μακροζωίας στην Ικαρία, μπορεί να είναι ο καθαρός αέρας, ο φιλικός και ανοιχτός τρόπος ζωής, τα φρέσκα λαχανικά ή το φρέσκο γάλα κατσίκας. Ακόμη, το ορεινό έδαφος, καθώς η μετακίνηση από το ένα μέρος στο άλλο σε κρατά σε καλή φυσική κατάσταση.
Μπορεί ακόμη, να οφείλεται στη φυσική ακτινοβολία από τους βράχους από γρανίτη, ενώ βέβαιο είναι πως στη μακροζωία τους συμβάλλουν και οι αργοί ρυθμοί ζωής και ο μεσημεριανός ύπνος, όπως σημειώνεται.
Οι κάτοικοι του χωριού δηλώνουν υπερήφανοι και προειδοποιούν όλους τους επισκέπτες…
«Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο, πρέφα και καφέ» τραγουδούσε στα τέλη της δεκαετία του ’60 ο Κώστας Χατζής περιγράφοντας όλη την καθημερινότητα ενός καφενείου στα ελληνικά χωριά.
Μία καθημερινότητα που κρατάει μέχρι και σήμερα καθώς η κλασική εικόνα που αντικρίζει κάποιος σ’ ένα καφενείο ενός χωριού είναι άνθρωποι, κυρίως άνδρες, που πίνουν καφέ, κρατώντας ένα τσιγάρο στο χέρι.
Κι όμως, υπάρχει ένα χωριό που αποτελεί εξαίρεση στην παραπάνω εικόνα. Στην Κρήτη – έναν τόπο που σύμφωνα και με πρόσφατες έρευνες οι άνθρωποι είναι «θεριακλήδες» – υπάρχει ένα χωριό, κοντά στο Ηράκλειο χωρίς ούτε έναν καπνιστή. Πρόκειται για το χωριό Σκοτεινό, που βρίσκεται 22,5 χιλιόμετρα ανατολικά του Ηρακλείου, λίγο πιο πάνω από τις Γούβες.
Σε αυτή την περιοχή την δεκαετία του ’70 οι κάτοικοι τυχαία αποφάσισαν να κόψουν το τσιγάρο και να μην το ξαναπιάσουν ποτέ. «Σε αυτό το χωριό δεν καπνίζει κανείς από την δεκαετία του ’70.
Εγώ έλειπα από το Σκοτεινό για αρκετά χρόνια κι όταν επέστρεψα αντίκρισα ένα χωριό στο οποίο δεν καπνίζει κανένας. Αυτό μεταδώσαμε και στα παιδιά μας με αποτέλεσμα ούτε επόμενη γενιά να έχει αυτό το κακό συνήθειο», αναφέρει μιλώντας στο cretapost, ο Ζαχαρίας Μουδατσάκης, κάτοικος του χωριού.
Οι Σκοτεινιανοί δηλώνουν υπερήφανοι γι’ αυτή τους την συνήθεια και τονίζουν σε όλους τους επισκέπτες ότι όποιος θέλει να καπνίσει να έχει ήδη προμηθευτεί τα τσιγάρα του καθώς στο χωριό δεν πρόκειται να βρει ούτε για… δείγμα.
«Ο επισκέπτης που θα έρθει στο χωριό δεν θα μπορεί να βρει τσιγάρα. Δεν πουλάνε πουθενά. Θα πρέπει να κρατάει μαζί διαφορετικά θα μπει στο δικό μας το λούκι», υπογράμμισε σχετικά ο κ. Ζερβάκης.
Από την εποχή του Λόρδου Βύρωνα έχει περάσει τόσος καιρός που δυσκολευόμαστε στις ημέρες μας να ορίσουμε τι θα πει φιλέλληνας. Αποδίδουμε κατά καιρούς αυτόν τον άτυπο τίτλο τιμής, σε ορισμένους ξένους που ασχολούνται με την αρχαία ελληνική γραμματεία ή συμμετέχουν στις πρωτοβουλίες μας για την επιστροφή των Μαρμάρων. Εντούτοις, η σύγχρονη εκδοχή του φιλελληνισμού έχει τη λάμψη της αυτοθυσίας και του ρομαντισμού του Βρετανού ποιητή.
Ποιος είναι λοιπόν ο σημερινός φιλέλλην; Κάποιος που θα προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να μας σώσει από την υποτίμηση κάποιου ξένου οικονομικού οίκου; Εκείνος που θα ήταν διατεθειμένος να ταξιδέψει ιδίοις εξόδοις από την πατρίδα του για να μας βοηθήσει να σβήσουμε φωτιές τα καλοκαίρια;
Οι αλλοδαποί που πήραν μέρος ως εθελοντές στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Όσοι αισθάνονται γνήσιοι απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και μαθαίνουν αρχαία ελληνικά; Δύσκολες ερωτήσεις…
Η απάντηση; Ο Σαμ Τσέκουας. Είναι από τη Νιγηρία και μιλάει τα καλύτερα ελληνικά που έχετε ακούσει στη ζωή σας.
Το μεγαλύτερό του κατόρθωμα όμως είναι ότι τα τελευταία χρόνια διαθέτει το μοναδικό ελληνικό βιβλιοπωλείο σε ολόκληρη την Νέα Υόρκη, μια πόλη όπου κατοικούν εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνοαμερικανοί. Ιδρυτής και ιδιοκτήτης του «Sunburn books», που όχι μόνο πουλά αλλά και εκδίδει βιβλία στην ελληνική γλώσσα, ο Νιγηριανός είναι μία από τις πλέον αγαπητές προσωπικότητες της παροικίας.
Χειμαρρώδης, πνευματώδης, μετέχων της ελληνικής παιδείας, δεν φοβάται να μιλήσει για την Ελλάδα και τους Έλληνες με συναισθηματισμό αλλά και κριτικό πνεύμα. Άλλωστε όταν τον ρωτούν από πού είναι, απαντά με φυσικότητα, «Θεσσαλονικιός», διότι εκεί σπούδασε οδοντιατρική.
Η ιστορία του από την Αφρική στη Θεσσαλονίκη και από εκεί στην Αστόρια, είναι συγκινητική. Τη διηγήθηκε στην «Κ» αλλά και στο βιβλίο του: «Το θαύμα να νιώθεις Έλληνας»:
«Γεννήθηκα σε μια πόλη της Νιγηρίας. H Ελλάδα ήταν εντελώς άγνωστη έννοια. Όταν ήμουν ακόμα έφηβος, διάβασα σε αγγλική μετάφραση την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Αυτό το βιβλίο μου άλλαξε τη ζωή. Ένιωσα αμέσως μια σύνδεση με τον ελληνικό πολιτισμό, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να μάθω περισσότερα πράγματα.
Ύστερα ένας φίλος του πατέρα μου, ο οποίος ζούσε στο Λονδίνο, μου έστειλε άλλο ένα βιβλίο για την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αυτό ήταν! Με συνεπήρε τόσο που σκεφτόμουν συνέχεια πώς θα επισκεφθώ τη χώρα. Τελικά στα 18 μου βρέθηκα να σπουδάζω ελληνική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης». – Πώς αισθανθήκατε ερχόμενος στην Ελλάδα το 1980; Σας αντιμετώπισαν περίεργα;
– Ήμουν μεγαλωμένος στη Νιγηρία, σε μια ομοιογενή κοινωνία όπου ο ρατσισμός ήταν άγνωστη λέξη. Οταν ήρθα στην Ελλάδα, που δεν είχε τότε μετανάστες, ακόμα και αν κάποιος με αντιπαθούσε για το χρώμα του δέρματός μου ούτε καν το έπαιρνα χαμπάρι. Πέρασα υπέροχα στη Θεσσαλονίκη και δεν αντιμετώπισα τέτοια προβλήματα, κατά την επταετία όπου έμεινα στην πόλη.
Άλλωστε είχα πάντα έναν σκοπό: να μάθω περισσότερα πράγματα για την Ελλάδα, τον αρχαίο και τον σύγχρονο πολιτισμό και να τα μεταφέρω στους συμπατριώτες μου. Τελικά ενώ σπούδαζα φιλολογία, μια καθηγήτριά μου με έπεισε να σπουδάσω οδοντιατρική για να μπορέσω να τα βγάλω πέρα οικονομικά. Τελικά όμως κατέληξα να προωθώ αυτό που αγάπησα περισσότερο, τα ελληνικά γράμματα.
– Στη Νέα Υόρκη πώς καταλήξατε;
– Όσο ήμουν στην Ελλάδα, στη Νιγηρία υπήρχε Χούντα και εγώ ήμουν αναμεμειγμένος στον αντιδικτατορικό αγώνα. Αν επέστρεφα στην πατρίδα μου, δεν θα ζούσα σήμερα. Έτσι επέλεξα να έρθω στη Νέα Υόρκη, όπου ζούσαν τα πέντε αδέλφια μου. Ύστερα από δύο χρόνια άνοιξα το πρώτο μου βιβλιοπωλείο.
Μετά πήρα έναν μεγαλύτερο χώρο, πάλι στην Αστόρια, όπου έχω στα ράφια και στην αποθήκη 50.000 βιβλία. Ανάμεσα σε αυτά, υπάρχουν και 7.000 ελληνικοί τίτλοι. Παλαιότερα τα ελληνικά βιβλία είχαν περισσότερη ζήτηση. Με το ευρώ, οι τιμές ανέβηκαν πολύ σε σχέση με το παρελθόν. Το κόστος τους για τους Έλληνες της Αμερικής που πληρώνουν σε δολάρια είναι πολύ υψηλό.
– Οι Έλληνες της Αμερικής γιατί υστερούν πολιτιστικά;
– Έχουν βαθιά αγάπη και πόνο για τη χώρα, αλλά νιώθουν ίσως περισσότερο συνδεδεμένοι με τη μουσική, τον χορό και το φαγητό. Θεωρούν ίσως το ελληνικό τυρί αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς τους, αλλά όχι το βιβλίο. Πρέπει να τους βοηθήσουμε να το βάλουν στη ζωή τους. Το ελληνικό βιβλίο θα μπορούσε να φέρει συνάλλαγμα στην Ελλάδα. Πρώτα απ’ όλα όμως δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως εμπόρευμα, αλλά ως την έμπρακτη απόδειξη ότι τα ελληνικά γράμματα μπορούν να εξαχθούν στο εξωτερικό. Δεν ρίχνω όμως το φταίξιμο μόνο στην Ελλάδα. Κάνω και εγώ την αυτοκριτική μου. Θα ήθελα να έχω κάνει περισσότερα πράγματα για να κάνω το βιβλιοπωλείο μου και ίσως να έχω μείνει και εγώ πίσω.
– Πού αποδίδετε το γεγονός ότι έχετε το μοναδικό ελληνικό βιβλιοπωλείο στη Νέα Υόρκη, όπου ζουν χιλιάδες Ελληνοαμερικανοί;
– Μα και εγώ Έλληνας νιώθω. Πρέπει να σας πω όμως ότι είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει μια τέτοια επιχείρηση εδώ. Εγώ κάνω λειτούργημα, δείχνω την ευγνωμοσύνη μου, εκφράζω την ευχαριστία μου για μια χώρα που με αγκάλιασε, με σπούδασε και με έθρεψε. Της χρωστάω της Ελλάδας. Οι Έλληνες που ήρθαν εδώ, ήθελαν να βελτιώσουν τη ζωή τους οικονομικά και ο πολιτισμός δεν είναι μία από τις προτεραιότητές τους. Χρειάζονται πολλά χρόνια για να νιώσουν ασφάλεια και να δουν και άλλα πράγματα πέραν της εργασίας. – Η ελληνική γλώσσα χάνεται;
– Και βέβαια. Δεν αρκούν οι 3 ώρες ελληνικού σχολείου που πηγαίνουν συνήθως τα ελληνοαμερικανάκια για να συγκρατήσουν τις λέξεις, να τους γίνουν κτήμα. Ο,τι δεν γιορτάζεται, αποξενώνεται και πεθαίνει.
Δεν υπάρχει έμφαση στη γλώσσα ως ταυτότητα, αλλά στη μουσική και στη διασκέδαση, τουλάχιστον στην Αμερική. Όμως και το ελληνικό κράτος δεν κάνει σοβαρές προσπάθειες να αγκαλιάσει και να βοηθήσει όσους θέλουν να μάθουν ελληνικά είτε είναι ξένοι είτε Ελληνοαμερικανοί.
Δεν έχουμε σοβαρά ιδρύματα όπως το Γκαίτε, το Ιταλικό και το Γαλλικό Ινστιτούτο. Μαζί με τη γλώσσα, θα χάσουμε και τους φιλέλληνες, διότι δεν υπάρχει στο εξωτερικό ένας χώρος που να τους συσπειρώνει πνευματικά και αυτό είναι η πικρή αλήθεια. Κάθε αμερικανικό πανεπιστήμιο πρέπει να έχει τμήμα ελληνικών σπουδών. Αλλά πώς να γίνει αυτό χωρίς υποστήριξη; – Η Ελλάδα ζει σε οικονομική και ίσως πνευματική παρακμή. Πώς το αντιμετωπίζετε;
– Με θλίβει βαθιά αλλά είμαι αισιόδοξος. Είναι ένα μπουρίνι και θα περάσει όταν βρεθούν πραγματικοί ηγέτες. Όταν προσεύχομαι, σε κάθε μου προσευχή βάζω και την Ελλάδα. Χωρίς αυτή τη χώρα, η ζωή του ανθρώπου θα ήταν χωρίς φιλοσοφία, ο άνθρωπος θα έχανε ένα μέρος της ομορφιάς της ψυχής του. Οι Έλληνες δεν έχουν πάψει να δημιουργούν, αλλά δεν έχουν πνευματική εξωστρέφεια. Όταν προωθείς την ελληνική παιδεία, προωθείς την ανθρωπότητα. Οι συμπατριώτες μου με καμαρώνουν γιατί έχω αυτή την ενασχόληση με την Ελλάδα, δεν θα με εκτιμούσαν το ίδιο αν ήμουν ένας επιτυχημένος οδοντίατρος.
– Τι θα αλλάζατε στην Ελλάδα;
– Δεν μου αρέσει να βλέπω τους Έλληνες να βρίζουν και να καπνίζουν. Κυρίως όμως θα ήθελα να διώξω την ξενομανία, να θεωρείτε πάντα καλύτερο τον ξένο. Η ποιότητα ξεκινά από εσάς, όχι από τους ξένους…
Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Σαμ Τσέκουας έχει πει:
«Η Ελλάδα για μένα παραμένει πάντα η χώρα που έδωσε το φως στην ανθρωπότητα και οι άνθρωποί της, εκείνοι που γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους τη φιλανθρωπία και τη φιλοξενία. Όλοι οι νέοι άνθρωποι στη Γη κατά κάποιο τρόπο επιδιώκουν να γίνουν Έλληνες, αφού όποιος θέλει να γίνει φιλόσοφος, μαθαίνει τον Αριστοτέλη, όποιος γιατρός τον Ιπποκράτη και όποιος θεατρικός συγγραφέας τον Αριστοφάνη».
Σχολιάζοντας την κρίση στην Ελλάδα και τα αρνητικά σχόλια για τους Έλληνες, σημειώνει ότι όσοι κατηγορούν την Ελλάδα, δεν καταλαβαίνουν πως άλλο είναι μια χώρα και οι άνθρωποί της και άλλο η διαχείριση της κρίσης.
«Πως μπορούν να λένε ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, όταν ελληνόπουλα, σπουδαία μυαλά, πηγαίνουν στο εξωτερικό και διαπρέπουν;»
Τέλος, δηλώνει ότι όνειρό του είναι «κάθε γειτονιά της Νέας Υόρκης να έχει ένα ελληνικό βιβλιοπωλείο, για να μπορούν τα παιδιά να ανακαλύπτουν τον Καβάφη, τον Ρίτσο και τον Σεφέρη».
Το ζωικό βασίλειο ποτέ δεν θα σταματήσει να μας εκπλήσσει και το παρακάτω βίντεο είναι η απόδειξη.
Ένα νεαρό Anna’s Hummingbird (κολιμπρί), περνά μερικά λεπτά μπροστά από την κάμερα προκαλώντας θαυμασμό. Τα ιδιαίτερα όμορφα ιριδίζοντα φτερά του τραβούν τα βλέμματα αλλάζοντας χρώματα κάθε φορά που γυρνά το κεφάλι του.
Το συγκεκριμένο είδος ζει στη δυτική ακτή της Βόρειας Αμερικής και εμφανίζεται συχνά σε πάρκα και αυλές τρώγοντας ανθοφόρα φυτά. Τα χρώματα πάνω του αλλάζουν ανάλογα με το φως του ήλιου και τις κινήσεις που κάνει κάθε φορά. Μπορεί να μοιάζει γκρι, κόκκινο, μοβ ή καφέ συγκριτικά με τις αντανακλάσεις του ήλιου και τη θέση του πουλιού. Το πολύχρωμο στοιχείο του είναι αυτό που το βοηθά να ζευγαρώσει.
Δείτε το βίντεο με το καταπληκτικό πουλί και σίγουρα θα εντυπωσιαστείτε.
