Όταν γίνεσαι μάνα, σιγά σιγά αλλάζει ο τρόπος ζωής σου. Μπαίνουν άλλες προτεραιότητες, αυτές του/των παιδιού/ών σου πρώτα.
Και ναι, μπορεί να έγινες μητέρα συνειδητά με χαρά και προσμονή, μπορεί να έγινες μητέρα λίγο από τύχη λίγο από επιπόλαιες επιλογές, αλλά η διαφορά είναι μικρή όσον αφορά το γεγονός ότι τα παιδιά περιμένουν από την μητέρα πρωτίστως τον κόσμο όλο!
Μεγάλο βάρος για τους γονείς που είναι υπεύθυνοι και νιώθουν συνεχώς το άγχος του “τώρα αυτό που κάνω είναι σωστό, είναι επαρκές, μήπως θα του αφήσω ψυχικά τραύματα;”, κι άλλες τέτοιες αγωνίες…
Χαλαρώστε!!! Η καθημερινότητα είναι κουραστική, η υπομονή εξαντλείται αρκετές φορές, το καμπανάκι χτυπάει, ακούστε το και πάρτε μια βαθιά ανάσα! Και δυο και τρεις.
Είναι σημαντικό για το παιδί να βλέπει τους γονείς του ήρεμους να μπορούν να χειρίζονται δυσκολίες. Πώς θα γίνει αυτό όταν ο ίδιος ο γονέας έχει φτάσει ή ξεπεράσει τα όρια της αντοχής του;
Με έναν τρόπο μόνο: Να αρχίσει να φροντίζει τον εαυτό του.
Μα πώς; Οι δουλειές στο σπίτι δεν τελειώνουν ποτέ, οι εξωτερικές εργασίες το ίδιο, το καθημερινό μαγείρεμα και συγύρισμα απαιτεί χρόνο κι ενέργεια, αν τα παιδιά πανε σχολείο χρειάζονται οργάνωση στο διάβασμά τους, και οι εξωσχολικές δραστηριότητες επίσης τρώνε χρόνο με το πήγαινε έλα. Πώς θα φροντίσει λοιπόν ο γονέας τον εαυτό του;!!!
Είναι απλό και καθόλου εγωιστικό. Θα διεκδικήσει χρόνο! Είτε είναι μετά τον βραδινό ύπνο των παιδιών είτε το μεσημέρι που χαλαρώνουν τα παιδιά. Διαφορετικά, μπορεί να κανονιστεί μια φορά τη βδομάδα ή κάθε 15 τα παιδιά να πηγαίνουν κάπου (σε γιαγιάδες/παπούδες, σε συγγενείς, κουμπάρους) και να μένουν οι γονείς μόνοι να αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους και στη σχέση τους.
Εναλλακτικά, αν δεν υπάρχουν άτομα να κρατήσουν τα παιδιά, μπορεί ένας γονέας κάθε φορά να αναλαμβάνει τη φροντίδα τους εξολοκλήρου για μια μέρα στο σπίτι ή πηγαίνοντας τα μια σύντομη εκδρομή/βόλτα.
Εκμεταλλευτείτε τον ελεύθερο χρόνο σας όχι για δουλειές του σπιτιού αλλά για να κάνετε κάτι που σας αναζωογονεί. Μπορεί να είναι μια περιποίηση ομορφιάς, μια βόλτα με φίλους, γυμναστική, χρόνος για διάβασμα, για καλλιτεχνικές ανησυχίες, για ψώνια, για έναν καφέ κι ένα γλυκό χωρίς το άγχος του ρολογιού. Ή απλά για να κοιμηθείτε δυο ώρες απερίσπαστα. Για οτιδήποτε δηλαδή έχετε στερηθεί και σας έχει λήψει κατά τα τελευταία χρόνια ανατροφής του/των παιδιού/ών σας.
Για ευτυχισμένα παιδιά χρειάζεται να είστε εσείς οι γονείς πρώτα ευτυχισμένοι! Το αξίζετε!
Η νεαρή γυναίκα δυσκολευόταν ακόμα και να περπατήσει!
Η 24χρονη Ashleigh Munn από τη Σκωτία είχε φτάσει να έχει τόσο βάρος που μετά βίας μπορούσε να περπατήσει: τα κιλά της είχαν ξεπεράσει τα 100.
Κατάφερε ωστόσο να χάσει τα περισσότερα και κατέγραψε την προσπάθειά της στο Instagram με στόχο να εμπνεύσει κι άλλους ανθρώπους που κάνουν τον ίδιο αγώνα με εκείνη.
Η 24χρονη είχε αρχίσει να χρειάζεται πατερίτσες για να βαδίσει αφού οι αρθρώσεις της δυσκολεύονταν να σηκώνουν το βάρος της.
Η ώθηση που χρειαζόταν για να αρχίσει να φροντίζει τον εαυτό της ήρθε όταν οι γιατροί εντόπισαν μια κύστη στις ωοθήκες της. Η Ashleigh φοβήθηκε πως το μεγάλο βάρος της είχε επιδεινώσει την κατάστασή της και αποφάσισε να δράσει: έβγαλε από τη ζωή της το κρέας ακολουθώντας χορτοφαγική διατροφή κι άρχισε να κάνει γιόγκα. Πέτυχε έτσι να φοράει ρούχα νούμερο 8, από 18, και να έχει χάσει 35 κιλά.
Καταγράφοντας την προσπάθειά της στο Instagram ελπίζει να εμπνεύσει κι άλλους ανθρώπους που μάχονται με τα κιλά τους.
«Έβλεπα τις μαμάδες στην παιδική χαρά να τρέχουν με τα παιδιά τους και ντρεπόμουν για το μέγεθός μου, εγώ λαχάνιαζα αμέσως», περιγράφει στη Daily Mail.
«Δεν ήθελα η κόρη μου να μεγαλώσει με τη μαμά της να μην συμμετέχει στα παιχνίδια της και να τρώει σκουπίδια.
Ήθελα να είμαι το καλύτερο πρότυπο. Δεν θα μπορούσαμε, ο μπαμπάς της κι εγώ, να τη συμβουλεύσουμε να ακολουθεί υγιεινό τρόπο ζωής αν δεν το κάναμε πρώτα εμείς», τονίζει.
«Πλέον έχω μάθει να μαγειρεύω, πηγαίνω στο γυμναστήριο, κάνω γιόγκα, μπορώ να τρέχω και περπατάω πολύ με την κόρη μου και τον μπαμπά της. Νιώθω καλά με τον εαυτό μου», καταλήγει.
Το να κατανοήσεις πραγματικά κάποιον μπορεί να χρειαστεί χρόνια—ή μόλις λίγα λεπτά—αν ξέρεις πού να κοιτάξεις.
Δεν είναι ζήτημα να κρίνεις από τις εμφανίσεις ή από όσα οι άνθρωποι λένε για τον εαυτό τους. Τα πραγματικά στοιχεία βρίσκονται στις λεπτές συμπεριφορές και τις αυθόρμητες αντιδράσεις, που μιλούν πιο δυνατά από τις λέξεις.
Ο Καρλ Γιουνγκ, ο διάσημος Ελβετός ψυχίατρος και ιδρυτής της αναλυτικής ψυχολογίας, πίστευε ότι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται πιο καθαρά στις καθημερινές, αυθόρμητες στιγμές. Σύμφωνα με τον Γιουνγκ, αν θέλεις να ανακαλύψεις την πραγματική φύση κάποιου, υπάρχουν δύο βασικές συμπεριφορές που πρέπει να παρατηρήσεις. Η απλή αλλά ισχυρή του διορατικότητα προσφέρει έναν βαθύτερο τρόπο να βλέπουμε τους ανθρώπους όπως πραγματικά είναι.
Δύο λεπτά σημάδια που αποκαλύπτουν τον πραγματικό χαρακτήρα
Ο Γιουνγκ πίστευε ότι ο χαρακτήρας δεν αποκαλύπτεται με μεγάλες δηλώσεις ή προσεκτικά σχεδιασμένες εικόνες, αλλά από το πώς οι άνθρωποι συμπεριφέρονται όταν δεν υπάρχει ανταμοιβή ή κοινό. Εντόπισε δύο βασικούς δείκτες:
1. Πώς φέρεται κάποιος σε εκείνους που δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι σε αντάλλαγμα
Παρατήρησε πώς κάποιος συμπεριφέρεται σε ανθρώπους που δεν έχουν δύναμη—όπως εργαζόμενοι σε υπηρεσίες, ξένοι, ή ευάλωτα άτομα. Όταν κάποιος είναι ευγενικός, σεβαστικός και προσεκτικός σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό δείχνει ενσυναίσθηση και ακεραιότητα. Αντίθετα, όσοι είναι απότομοι ή αγενείς, αποκαλύπτουν συχνά αλαζονεία ή έλλειψη ηθικού βάθους.
2. Πώς διαχειρίζεται κάποιος την απογοήτευση
Η αντίδραση ενός ανθρώπου όταν τα πράγματα πάνε στραβά—όταν αντιμετωπίζει καθυστερήσεις, αποτυχίες ή απρόβλεπτες δυσκολίες—λέει πολλά. Αντιδρά με οργή, κατηγορεί άλλους ή χάνει την ψυχραιμία του; Ή παραμένει ψύχραιμος, αναλαμβάνει την ευθύνη και δείχνει ανθεκτικότητα; Αυτές οι στιγμές δοκιμάζουν τη συναισθηματική ωριμότητα, την ταπεινότητα και τον αυτοέλεγχο. Όπως σημείωσε ο Γιουνγκ, ο χαρακτήρας δεν αποκαλύπτεται στην άνεση, αλλά στην κρίση.
Άλλοι τρόποι για να καταλάβεις κάποιον σε βάθος
Εκτός από αυτούς τους δύο δείκτες, άλλες συμπεριφορές μπορούν να δώσουν σημαντικές ενδείξεις για τον εσωτερικό κόσμο κάποιου:
Η αίσθηση του χιούμορ: Το είδος των αστείων που κάνει κάποιος μπορεί να δείξει υποκείμενα συναισθήματα—είτε είναι συμπονετικός, επικριτικός, ανασφαλής ή ακόμη και εχθρικός.
Πώς μιλάει για τους άλλους: Η συχνή κουτσομπολιά ή η κριτική δείχνουν συνήθως εσωτερική δυσαρέσκεια ή προβολή.
Πόσο καλά ακούει: Η γνήσια ακρόαση, χωρίς διακοπές ή κυριαρχία στη συζήτηση, είναι σημάδι συναισθηματικής επίγνωσης και σεβασμού.
Η χρήση της εξουσίας: Λίγα πράγματα αποκαλύπτουν περισσότερα για κάποιον από τον τρόπο που συμπεριφέρεται όταν έχει εξουσία ή επιρροή.
Παρατηρώντας αυτές τις μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες, μπορούμε να μάθουμε περισσότερα για τον πραγματικό εαυτό ενός ανθρώπου—χωρίς να περιμένουμε χρόνια.
Όπως τόνισε ο Καρλ Γιουνγκ, ο χαρακτήρας αποκαλύπτεται όχι σε όσα φαίνονται, αλλά σε όσα γίνονται αθόρυβα… αρκεί να δίνουμε προσοχή.
Ο Γιουνγκ πράγματι πίστευε ότι η πραγματική φύση και ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου αναδύονται μέσα από καταστάσεις πίεσης, απογοήτευσης, και ειδικά μέσα από ασυνείδητες συμπεριφορές—σε αυτό το σημείο το παραπάνω κείμενο αντανακλά σωστά την ψυχολογία του.
Τα «δύο σημάδια» που αναφερθήκαμε παραπάνω (πώς φερόμαστε σε όσους δεν μπορούν να μας ανταποδώσουν κάτι, και πώς διαχειριζόμαστε την απογοήτευση) είναι εκλαϊκευμένες ερμηνείες της φιλοσοφίας του Γιουνγκ, και όχι ακριβή λόγια του που είναι συνήθως άκρως περίπλοκα και χρειάζονται ανάλυση.
Ας δούμε όμως κάποιες ποιο περίπλοκες βαθυστόχαστες αναλύσεις του:
Ακολουθούν πραγματικά αποσπάσματα από τον Καρλ Γιουνγκ (μετάφραση στα ελληνικά) πάνω σε θέματα χαρακτήρα, σκιώδους εαυτού και αυθεντικότητας, μαζί με σύντομη εξήγηση για το καθένα:
🌓 1. Ο Σκιώδης Εαυτός
«Όσο περισσότερο προβάλλεις την εσωτερική σου σκιά στους άλλους, τόσο λιγότερο είσαι σε θέση να την αναγνωρίσεις στον εαυτό σου.»
— Carl Jung, «Aion» (1951)
📌 Σημασία: Η «σκιά» είναι το καταπιεσμένο ή ασυνείδητο κομμάτι της προσωπικότητας. Ο Γιουνγκ πίστευε πως για να κατανοήσεις τον εαυτό σου (και τους άλλους), πρέπει να αντιμετωπίσεις τη σκιά σου, αντί να την αποδίδεις στους άλλους.
🔥 2. Ο Χαρακτήρας αποκαλύπτεται σε καταστάσεις έντασης
«Ο άνθρωπος δεν ανακαλύπτει τη φωτεινότητά του χωρίς να έχει γνωρίσει το σκοτάδι.»
— Carl Jung, «Modern Man in Search of a Soul» (1933)
📌 Σημασία: Ο χαρακτήρας και η ψυχική μας δύναμη δοκιμάζονται όχι στην άνεση, αλλά σε στιγμές κρίσης και δυσκολίας.
🪞 3. Αυτογνωσία και Προβολή
«Ό,τι μας ενοχλεί περισσότερο στους άλλους μπορεί να είναι μια προβολή αυτού που αρνούμαστε να δούμε στον εαυτό μας.»
— Carl Jung, Psychological Reflections
📌 Σημασία: Συχνά κριτικάρουμε στους άλλους ό,τι μας ανησυχεί κρυφά μέσα μας. Η κατανόηση αυτού του μηχανισμού είναι θεμελιώδης για να δούμε τον «πραγματικό χαρακτήρα» — και των άλλων και του εαυτού μας.
💬 4. Η αυθεντικότητα δεν έχει ανάγκη επίδειξης
«Να μην προσπαθείς να είσαι καλός — να είσαι αυθεντικός. Το καλό είναι η μάσκα του αυθεντικού.»
📌 Σημασία: Ο Γιουνγκ πίστευε ότι η αυθεντικότητα είναι πιο σημαντική από την κοινωνικά αποδεκτή “καλοσύνη”. Ένας άνθρωπος μπορεί να φαίνεται καλός, αλλά να μην είναι αληθινός.
⚖️ 5. Ολόκληρος εαυτός = φως και σκοτάδι
«Η πληρότητα δεν επιτυγχάνεται απομακρύνοντας το σκοτάδι, αλλά ενώνοντάς το με το φως.»
— Carl Jung, «Psychology and Alchemy» (1944)
📌 Σημασία: Δεν γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι αγνοώντας τις «σκοτεινές» μας πλευρές. Τις ενσωματώνουμε συνειδητά για να αποκτήσουμε ισορροπία και αυτογνωσία.
«Με έχει καταπλήξει με τη δύναμη της, το κουράγιο και τη θετική στάση που εξακολουθεί να διατηρεί παρόλα όσα πέρασε»
Όταν η Αλίσσα Μπουσκέ ολοκλήρωσε τον τελευταίο κύκλο χημειοθεραπείας, ο σύζυγός της Μπραντ έσπευσε να της αγοράσει λουλούδια για να γιορτάσει μαζί της τη μεγάλη μέρα. Αλλά δεν μπορούσε να της αγοράσει απλά μια ανθοδέσμη.
Ο Μπράντ στρατολόγησε τους κατοίκους της μικρής κοινότητα του Όκλαντ, όπου ζουν με τη σύζυγό του, και κατάφερε να συγκεντρώσει και να χαρίσει στην Αλίσσα 500 τριαντάφυλλα!
«Με έχει καταπλήξει με τη δύναμη της, το κουράγιο και τη θετική στάση που εξακολουθεί να διατηρεί παρόλα όσα πέρασε», έγραψε ο Μπραντ.
«Ήθελα να κάνω κάτι ιδιαίτερο για να γιορτάσω μαζί της το τέλος της χημειοθεραπείας και να της δείξω την τεράστια αγάπη και την υποστήριξη που έχει από τους φίλους και την οικογένειά της».
Για να το πετύχει ο Μπράντ συνεργάστηκε με ένα ανθοπωλείο το οποίο ανήκει στην Σου Μπέκνερ. Μίλησε με την Μπέκνερ και της πρότεινε να πουλήσει τα τριαντάφυλλα της σε όποιον ήθελε να τα στείλει στη σύζυγο του για 10 δολάρια το ένα. Στη συνέχεια της ζήτησε τα κέρδη της να τα δωρίσει στο Ίδρυμα Susan G. Komen στο όνομα της γυναίκας του.
Μόλις έκλεισε η συμφωνία ο Μπράντ επικοινώνησε με 20 φίλους του και τους παρακάλεσε να αγοράσουν ένα τριαντάφυλλο και να το διαδώσουν στους δικούς τους φίλους. Το αποτέλεσμα: Πολύ σύντομα το ανθοπωλείο της Μπέκνερ είχε πουλήσει 500 τριαντάφυλλα και τα κέρδη, 4.500 δολάρια, δωρίστηκαν στο ίδρυμα όπως είχε συμφωνηθεί.
«Αυτό είναι πολύ όμορφο για μια τόσο μικρή πόλη», δήλωσε η Μπέκνερ σε έναν τοπικό τηλεοπτικό σταθμό. «Αλλά όταν χρειάζεσαι βοήθεια δεν υπάρχει καλύτερο μέρος», συνέχισε.
Μόλις η Αλίσα έλαβε τα 500 τριαντάφυλλα, οι κόρες της και οι φίλοι της τα μοίρασαν στους υπόλοιπους καρκινοπαθείς που νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο καθώς και στο ιατρικό προσωπικό.
«Το να δίνεις είναι σίγουρα πολύ καλύτερο από το να παίρνεις», δήλωσε ο Αλίσσα.
Παρακολουθήστε τη συγκινητική ιστορία στο βίντεο που ακολουθεί..
Τα φυτά συνδέονται άρρηκτα με την ωραία αύρα και σύμφωνα με το Φενγκ Σούι τοποθετούνται συγκεκριμένα μέσα στον χώρο.
Σύμφωνα με το Φενγκ Σούι, τα φυτά σε έναν χώρο επηρεάζουν θετικά τον ψυχισμό και τη ζωή του ανθρώπου. Διευκολύνουν την κυκλοφορία τόσο της δικής τους θετικής ενέργειας όσο και των άλλων «καλών» αντικειμένων που βρίσκονται μέσα στον χώρο.
Επίσης, τα φυτά λειτουργούν ως «φυσικό» αγχολυτικό, καθώς με τη βοήθειά τους ισχυροποιείται και εδραιώνεται η δύναμη του ξύλου. Ένα από τα πέντε θεμελιώδη στοιχεία του Φενγκ Σούι. Το μέρος που θα τα τοποθετήσεις, από την άλλη, παίζει κι αυτό τον ρόλο του. Τα κατάλληλα σημεία θα βοηθήσουν τη ροή της ενέργειας Τσι (Qi) και μόλις αποκαλύφθηκαν από μια Φενγκ Σούι expert που μίλησε στο Real Simple.
«Μπορείς να εξισορροπήσεις πολλές ενέργειες που ρέουν μέσα στο σπίτι σου, τοποθετώντας φυτά εσωτερικού χώρου σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού και όχι μόνο σε ένα», ανέφερε στην αρχή η Clara Leung.
Φενγκ Σούι: Οι καλύτερες και οι χειρότερες τοποθεσίες του σπιτιού για τα φυτά
Εάν το φυτό που αγόρασες ανήκει στην οικονομική κατηγορία των φυτών (για παράδειγμα η σανσεβιέρια είναι ένα οικονομικό φυτό), τοποθέτησέ το κοντά στην κύρια είσοδο για να αποτρέψεις την είσοδο κακής ενέργειας στον εσωτερικό χώρο του σπιτιού.
Αν θέλεις να βελτιώσεις την ερωτική σου ζωή, τοποθέτησε τη μονστέρα σου στο σαλόνι ή στην κρεβατοκάμαρα, αλλά όχι πάνω από το κρεβάτι, στην περίπτωση που έχεις κάποιον χώρο εκεί και ακουμπάς τα πράγματά σου. «Μην τοποθετήσεις τίποτα πάνω στο κεφαλάρι. Έτσι θα ενισχύσεις τη γαλήνη και την ηρεμία», λέει η ειδικός του Φενγκ Σούι.
Η μονστέρα είναι ένα φυτό που δεν ταιριάζει στο μπάνιο. Σε γενικότερα πλαίσια, απόφυγε να τοποθετήσεις φυτά πάνω από την τουαλέτα. «Η τοποθέτηση μιας ζάμιας πάνω από την τουαλέτα υποδηλώνει ότι τα χρήματά σου θα χαθούν», προσθέτει η Clara Leung.
Τέλος, για να καταφέρει το φυτό σου να προσελκύσει τη θετική ενέργεια, μην τοποθετήσεις ποτέ τη γλάστρα απευθείας στο πάτωμα. «Αν δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος μεταξύ της γλάστρας και του δαπέδου, παρεμποδίζεται η ελεύθερη ροή του αέρα. Μια βάση στήριξης βοηθά τον αέρα να ρέει ανεμπόδιστα και κατ’ επέκταση τη θετική ενέργεια στον υπόλοιπο χώρο», συμβουλεύει η ίδια.
Η Katana και εγώ κάνουμε πεζοπορία μαζί από την παρθενική μας πεζοπορία στο μονοπάτι Appalachian το 2014. Ήταν τριών ετών και εγώ 24. Το 2016 ξεκινήσαμε την επόμενη εξέλιξη του εθισμού μας… μια πεζοπορία στο Pacific Crest Trail . Ήταν στη μέση αυτής της πεζοπορίας που η Katana μαστίστηκε και διαγνώστηκε με γλαύκωμα, μια ασθένεια του ματιού που προκαλεί τύφλωση. Ήταν τυφλή στο αριστερό της μάτι μέσα σε 36 ώρες από την έναρξη της νόσου.
Όταν ένας σκύλος χάνει την όρασή του λόγω γλαυκώματος, η κανονική διαδικασία είναι η αφαίρεση του ματιού. Η πίεση που προκαλεί το γλαύκωμα προκαλεί μεγάλο πόνο, που ισοδυναμεί με σοβαρή ημικρανία. Μετά από πεζοπορία περίπου 800 μιλίων από το μονοπάτι μαζί μου, η Katana πήγε σπίτι για να αφαιρέσουνε το μάτι της. Αρκετές εβδομάδες αργότερα, έλαβε άδεια από τον οφθαλμίατρό της για πλήρεις δραστηριότητες και ήρθε ξανά μαζί μου στο μονοπάτι για τα τελευταία 500+ μίλια που είχα απομείνει για πεζοπορία. Ολοκλήρωσε την πεζοπορία ως μονόφθαλμος σκύλος, ακόμη και πεζοπορώντας μια μέρα 30 μιλίων μέσα από το χιόνι στην Ουάσιγκτον.
Δύο χρόνια αργότερα το 2018 μετά από πολλές άλλες περιπέτειες με ένα μάτι, το γλαύκωμα εμφανίστηκε επιθετικά στο δεξί της μάτι. Ξέραμε ότι ήταν μόνο θέμα χρόνου, αλλά ήλπιζα ότι θα είχαμε περισσότερα από μερικά χρόνια με το μάτι της που είχε απομείνει. Μόλις έγινε 100% φανερό ότι ήταν τελείως τυφλή, αφαιρέσαμε το δεξί της μάτι και η Katana έγινε «σκύλος χωρίς μάτια».
Ήταν πολύ συγκινητικό για μένα να τη βλέπω χωρίς μάτια. Η τύφλωση φαινόταν σαν ένα σκληρό αστείο για έναν σκύλο που είχε δει και κάνει περισσότερα από τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Η αυτοπεποίθησή της δέχτηκε μεγάλο χτύπημα. Ήταν αβέβαιη για τον εαυτό της και πολύ προσεκτική με τις κινήσεις της. Μερικές φορές χρειαζόταν λίγα λεπτά για να βρει το θάρρος να πηδήξει πάνω ή κάτω από έναν καναπέ ή κρεβάτι ή να περάσει ένα κατώφλι που οδηγεί μέσα ή έξω. Ήταν αποκαρδιωτικό να βλέπεις αυτό το ζώο που είχε διανύσει χιλιάδες μίλια σε διάφορα μέρη της χώρας να μην είναι σίγουρο ότι θα διασχίσει το σαλόνι.
Εργαζόμουν με την Katana σε καθημερινή βάση, εξασκώντας εντολές και προσπαθώντας να ανακτήσω την αυτοπεποίθησή της ακολουθώντας με — ή απλώς να περιηγηθεί μόνη της στο περιβάλλον της. Έγινε καλύτερη, αλλά ήταν μια ανατροπή από μέρα σε μέρα. Ενώ η πρόοδός της ήταν ενθαρρυντική, το να θυμάται κανείς το σκυλί που ήταν παλιά ήταν σχεδόν υπερβολικό για να το σκεφτεί. Ήξερα ότι αν ήθελα να επαναφέρω την αυτοπεποίθησή της κάπου κοντά σε αυτό που ήταν, θα έπρεπε να κάνουμε κάτι πιο ακραίο από το να ασκούμε απλώς εντολές γύρω από το σπίτι και τα τοπικά μονοπάτια. Χρειαζόμασταν να βυθιστούμε εντελώς στην τύφλωσή της και να τη ζήσουμε μαζί στο μονοπάτι.
Είχα το βλέμμα μου στο Μονοπάτι της Φλόριντα για μερικά χρόνια, αλλά ποτέ δεν έκανα κανένα επίσημο σχέδιο να το πεζοπορήσω. Αφού η Katana τυφλώθηκε, φαινόταν σαν το τέλειο μονοπάτι για να τη βοηθήσει να συμβιβαστεί με τις νέες της συνθήκες. Το μονοπάτι της Φλόριντα ήταν ως επί το πλείστον επίπεδο, μπορούσε να γίνει πεζοπορία το χειμώνα, δεν υπήρχε εποχιακό παράθυρο “do or die” για να το τελειώσει, θα χρειαζόταν μόνο μερικούς μήνες για να ολοκληρωθεί και δεν θα ήμασταν ποτέ περισσότερες από λίγες ώρες από κανένα φίλο ή οικογένεια σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Το να πάρεις την Katana στο μονοπάτι της Φλόριντα ως πρόσφατα τυφλό σκυλί ήταν ένας υπολογισμένος κίνδυνος. Ονομάστε το… θεραπεία εμβάπτισης. Ως πρώην αθλητικός προπονητής, δεν είμαι άγνωστος στο να ξεκινήσω το “SAID” (Ειδικές Προσαρμογές σε Επιβαλλόμενες Απαιτήσεις) για τον εαυτό μου ή τους προηγούμενους πελάτες μου. Το σώμα και το μυαλό θα προσαρμοστούν σε ό,τι του πετάξετε – απλά πρέπει να ξέρετε τι να πετάξετε, πόσο από αυτό και πόσο συχνά.
Στην περίπτωση της Katana, για να είναι όσο το δυνατόν πιο επιτυχημένη στο να είναι τυφλή – έπρεπε να «ζήσει» την τύφλωση της. Για να εξερευνήσει και να αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές της, χρειαζόταν να εργαστεί με πλήρες ωράριο, σε περιβάλλοντα/τοπία συνεχώς μεταβαλλόμενα και εξελισσόμενα.
Η Katana μπορούσε να απομνημονεύσει τη διάταξη ενός σπιτιού και να ζήσει τις υπόλοιπες μέρες της με οικεία άνεση… αλλά τότε θα ήταν εξαιρετική στην πλοήγηση μόνο σε ένα μέρος. Η ζωή μας δεν το απαιτεί αυτό. Και οι δύο τη χρειαζόμαστε να είναι καλή στην πλοήγηση σε οποιοδήποτε μέρος και γι’ αυτό χρειαζόταν αυτοπεποίθηση και εμπειρία σε ένα επίπεδο που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πετύχουμε δουλεύοντας μόνο λίγες ώρες την ημέρα στο σπίτι. Και οι δύο χρειαζόμασταν να το ζήσουμε 24 ώρες το 24ωρο, και δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία από το να κάνουμε άλλη μια πεζοπορία μαζί σε ένα μονοπάτι που θα μου επέτρεπε τη μέγιστη ευελιξία να συνεργαστώ μαζί της.
Το να πάρεις έναν πρόσφατα τυφλό σκύλο σε μια πεζοπορία για να μάθει πώς να περιηγείται στον σκοτεινό κόσμο του μοιάζει με το να πετάς ένα παιδί που δεν ξέρει να κολυμπήσει στο βαθύ άκρο μιας πισίνας. Ή θα βουλιάξουν ή θα κολυμπήσουν. Ανεβάστε τα πονταρίσματα όσο πιο ψηλά μπορείτε, ενώ εξακολουθείτε να έχετε τον σχετικό έλεγχο της κατάστασης και οι άνθρωποι/ζώα θα σας εκπλήξουν με το τι μπορούν να κάνουν.
Όταν έφερα την Katana στο μονοπάτι της Φλόριντα, ήταν είτε να βουλιάξει είτε να κολυμπήσει… το μόνο που έπιασα ήταν ότι δεν θα την άφηνα να βυθιστεί. Τρώγαμε και κοιμόμασταν με την τύφλωσή της για μήνες, αλλά από τη στιγμή που θα ακολουθούσαμε, θα την αναπνέαμε επίσης. Η αναπνοή είναι εκεί που συμβαίνει η μαγεία. Είναι όπου απαιτείται η μεγαλύτερη αφοσίωση και όπου συμβαίνουν οι μεγαλύτερες αλλαγές και προσαρμογές – σε οτιδήποτε. Οι επαγγελματίες και ολυμπιονίκες αθλητές δεν έφτασαν εκεί που είναι ασχολούμενοι με τα αντίστοιχα επαγγέλματά τους. Έφτασαν εκεί τρώγοντας, κοιμώμενοι και αναπνέοντας τα πάθη τους. Αυτό ισχύει για οτιδήποτε στη ζωή, όχι μόνο για αθλήματα ή σωματικές δραστηριότητες.
Η Katana κατέληξε στο ύψος των περιστάσεων με θεαματικό τρόπο. Μέσα από την καρδιά μου ήξερα ότι θα τα πήγαινε καλά εκεί έξω, αλλά ποτέ δεν ονειρευόμουν ότι θα τα πήγαινε τόσο απίστευτα όσο εκείνη.
Η πεζοπορία ήταν πολλές φορές βάναυση. Σε σύγκριση με άλλα μονοπάτια που κάναμε πεζοπορία μαζί, το Florida Trail ήταν σχεδόν τόσο μονότονο και εξαντλητικό όσο και να είναι… ειδικά με έναν τυφλό σκύλο. Θα ήταν μια δύσκολη πεζοπορία χωρίς σκύλο (ή ακόμα και σκύλο με όραση), αλλά το να το κάνω με ένα τυφλό σκυλί ήταν η μεγαλύτερη συνεχής δοκιμασία υπομονής και επιμονής που έχω βιώσει ποτέ κατά τη διάρκεια αρκετών μηνών. Ποτέ στη ζωή μου δεν χρειάστηκε να απομακρυνθώ από τις παρούσες συνθήκες μου τόσες φορές για να τις ξεπεράσω, όσο έκανα σε αυτήν την πεζοπορία.
Τόσες πολλές εξαντλητικές καταστάσεις που απαιτούσαν υπερβολική ποσότητα ψυχικής αντοχής για να παραμείνουν «tru to the thru». Η απόσπαση δεν είναι κάτι αρνητικό, αλλά μια στρατηγική για να διατηρήσεις το ηθικό και να διατηρήσεις το ψυχικό σθένος για να συνεχίσεις να βάζεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο χωρίς να βιώσεις την κατάρρευση της ψυχικής και συναισθηματικής σου ακεραιότητας λόγω άγχους, δυστυχίας, πόνου, πλήξης, ή δυσφορία. Μπορεί να είναι τόσο απλό όσο να βρεις ένα χαρούμενο μέρος μέσα στο κεφάλι σου, αναλαμβάνοντας μια παθητική αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω σας. Ή αστεία για τη δύσκολη θέση σας με οποιονδήποτε συμπατριώτη σας μπορεί να συμμετάσχει στον αγώνα μαζί σας, παρόλο που όλοι αισθάνονται ότι θέλουν να πεθάνουν.
Το επίσημο μονοπάτι ξεκίνησε στο Big Cypress στο Everglades, δυτικά του Μαϊάμι στο κάτω μέρος της Φλόριντα. Από εκεί έπληξε τον δρόμο του 1.100 μίλια βόρεια και μετά δυτικά κατά μήκος της πολιτείας προς το Φορτ Πίκενς στο βορειοδυτικό τμήμα της πολιτείας, ακριβώς απέναντι από τα σύνορα με την Αλαμπάμα. Ξεκινήσαμε το μονοπάτι στις 8 Ιανουαρίου και τελειώσαμε στις 22 Μαρτίου. Μας πήρε 73 ημέρες για να ολοκληρώσουμε τα 1.800 μίλια, κάτι που ήταν στο ίδιο διάστημα με το χρόνο που πίστευα ότι θα μας έπαιρνε για να το κάνουμε. Δεδομένων των συνθηκών της Katana, είχα υπολογίσει δύο με τρεις μήνες.
Η Katana ήταν εκπληκτικά όλη την ώρα. Της άρεσε κάθε δευτερόλεπτο της ελευθερίας του μονοπατιού και να εξερευνά νέα μέρη κάθε μέρα. Πραγματικά πιστεύω ότι αυτό είναι το όνειρο κάθε σκύλου. Η Katana περπάτησε η ίδια περισσότερα από 200 μίλια από το μονοπάτι, ενώ εγώ την κουβαλούσα περισσότερα από 800 μίλια. Ευτυχώς είναι ένα ευκίνητο, συμπαγές σκυλί που ζυγίζει μόνο 21 κιλά. Μπορούσα να την βάλω στην κορυφή της τσάντας και στους ώμους μου, και μπορούσε να ξαπλώσει εκεί για μίλια όπως τη στιγμή που ήταν ξαπλωμένη σε έναν καναπέ πίσω στο σπίτι. Το σύστημα λειτούργησε απίστευτα καλά.
Το ίδιο το μονοπάτι ήταν συχνά αυτό που θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει εφιάλτη. Ήταν υγρό, λασπωμένο, με λάσπη, και μερικές φορές περπατούσαμε μέσα σε νερό, λάσπη ή βάλτο για μίλια τη φορά, μερικές φορές μέχρι τη μέση μου. Υπήρχαν αμέτρητες περιπτώσεις στις οποίες οι συνθήκες των μονοπατιών δεν ευνοούσαν έναν τυφλό σκύλο – βάλτοι, βαθύτερα νερά, αυλοί, φίδια, περιπάτους σε πολυσύχναστους αυτοκινητόδρομους, μονοπάτι κατάφυτο, σπασμένα δέντρα, καθώς και απουσία οποιουδήποτε μονοπατιού. Ανεξάρτητα από αυτό, η Katana έπρεπε να κάνει πεζοπορία μόνη της κάθε μέρα όταν οι συνθήκες του μονοπατιού συνεργάζονταν, ακόμα κι αν ήταν μόνο για ένα ή δύο μίλι. Υπήρχαν πολλές μέρες που πήγαινε σε τέσσερα ή πέντε μίλια ευθεία κάθε φορά, ακόμα και μια μέρα που έκανε πάνω από 10 μίλια χωρίς να χρειαστεί ποτέ να την πάρω. Αν το μονοπάτι δεν ήταν τόσο βάναυσο όσο συχνά, θα είχε μαζέψει πολύ περισσότερα μίλια. Ήταν σκληρό,
Το να τη βλέπεις να τα πηγαίνει τόσο καλά ήταν συγκινητικό. Πεζοπορούσε σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα από τις νοσταλγικές μέρες μας, όταν ξεκινήσαμε για πρώτη φορά την πεζοπορία μεγάλων αποστάσεων. Δεν είναι υπερβολή όταν λέω ότι δεν μπορούσα να πω ότι ήταν τυφλό σκυλί περίπου το 80% του χρόνου που ήταν εκεί έξω. Θα μπορούσε να με ακολουθήσει στο μονοπάτι, αλλά προτιμούσε να οδηγεί, όπως παλιά. Δεν ξέρω ακριβώς πώς το έκανε, αλλά θα μπορούσε να με οδηγήσει στο μονοπάτι τέλεια, χωρίς να χτυπήσει ούτε ένα εμπόδιο, λαμβάνοντας υπόψη κάθε ανατροπή και στροφή στο μονοπάτι – ήταν απίστευτο! Η Κατάνα από προσεκτική και συνεσταλμένη έγινε σίγουρη και περίεργη. Όποτε σταματούσαμε για διάλειμμα ή κατασκήνωση, έφευγε και εξερευνούσε την άμεση περιοχή, χαρτογραφώντας το περιβάλλον της και καταγράφοντας μυρωδιές. Αυτές τις στιγμές δεν παρατήρησα ούτε μια διαφορά στη συμπεριφορά ή τη συμπεριφορά της σε σύγκριση με όταν είχε όραση.
Οι μεγαλύτερες αλλαγές που είδα στην Κατάνα αφορούσαν σίγουρα την αυτοπεποίθησή της. Σταμάτησε να μαντεύει τον εαυτό της και το περιβάλλον της και άρχισε να παίρνει μεγάλες μπουκιές από τη ζωή όπως παλιά. Ανέκτησε πίσω τη σπίθα της, καθώς και το ταλέντο και το κέφι που την έκαναν πάντα μοναδική.
Το μόνο που ήθελα για την Katana σε αυτήν την πεζοπορία ήταν να την ξαναφέρω όσο πιο κοντά στο σκυλί που ήταν προτού το γλαύκωμα της κόψει την όραση. Κατά μία έννοια, προσπαθούσα να αναιρέσω τις αλλαγές που είχε επηρεάσει η τύφλωση. Μέχρι το τέλος της διαδρομής των 1.100 μιλίων, θα έλεγα ότι ήμασταν περισσότερο από επιτυχημένοι – είναι τόσο κοντά όσο ποτέ στο σκυλί που ήταν όταν είχε μάτια. Μπορεί να τρέξει μέσα από το σπίτι χωρίς δεύτερη σκέψη, να περιηγηθεί σε πολλές πόρτες σκυλιών για να μπει και να βγει από την πίσω αυλή και να πηδήξει πάνω-κάτω από καναπέδες και κρεβάτια χωρίς δισταγμό. Πριν από την πεζοπορία, όταν έκανε ένα λάθος ή έπεφτε σε κάτι, σήκωνε και εγκατέλειπε ό,τι κι αν έκανε. Τώρα, όταν κάνει ένα λάθος ή προσκρούει σε κάτι ενώ παίζει, το παίρνει χαμπάρι χωρίς να φαίνεται καν ότι το καταγράφει (εκτός από το να μην επαναλαμβάνει το λάθος).
Αν υπήρχε ένα καθολικό μάθημα που θα ήθελα να αφαιρέσουν οι άνθρωποι από την εμπειρία μας, αυτό θα ήταν… Δεν μπορείς πάντα να σταματήσεις αυτό που έρχεται, αλλά μπορείς να αποφασίσεις να μην τα παρατήσεις ή να τα παρατήσεις χωρίς μάχη.
Μη θέλοντας να γεράσουν μόνοι τους σε ένα γηροκομείο, δεκατέσσερις ηλικιωμένοι αγόρασαν ένα μεγάλο σπίτι για να ζήσουν όλοι μαζί.
Παρόλο που δεν γνώριζαν ο ένας τον άλλον, αποφάσισαν να ζήσουν μαζί σε αυτό το ακίνητο 300 τ.μ, το οποίο περιλαμβάνει ένα τεράστιο κήπο και αρκετά βοηθητικά κτίσματα.
Δείτε το βίντεο:
Κοντά στην Τουλούζη (Haute-Garonne), στη μικρή κοινότητα Bérat, το «La Ménardière» είναι ένα εξαιρετικά ασυνήθιστο και σχεδόν ουτοπικό μέρος. Χρονολογείται από τον 18ο αιώνα. Αυτό το υπέροχο αρχοντικό έχει γίνει μια κοινή κατοικία για ηλικιωμένους, ένα σπίτι διακοπών και ένα πολιτιστικό κέντρο ανοιχτό σε όλους τους κατοίκους του χωριού, το οποίο έχει πληθυσμό 3.000 κατοίκων. Πίσω από αυτό το τρελό σχέδιο βρίσκονται η Anne-Marie Faucon και ο σύντροφός της Michel Malacarnet, ιδρυτές του δικτύου ανεξάρτητων κινηματογράφων Utopia.
Το όραμα το ηλικιωμένου ζευγαριού για διαμονή σε κάστρο
Η ιδέα γεννήθηκε το 2018, όταν το ζευγάρι διοργάνωσε μια δημόσια συζήτηση. «Πλησιάζαμε στη συνταξιοδότηση και το τελευταίο πράγμα που θέλαμε ήταν να τελειώσουμε τη ζωή μας σε οίκο ευγηρίας, εξηγεί ο 78χρονος Michel. Πρόκειται για μέρη όπου οι ηλικιωμένοι δεν υπολογίζονται πια, δεν βλέπουν κανέναν, δεν κάνουν τίποτα. Πολλοί υποφέρουν από μοναξιά, για να μην αναφέρουμε την κακομεταχείριση…».
«Η Anne-Marie Faucon και ο Michel Malacarnet άρχισαν να ονειρεύονται ένα μέρος, «σαν ένα μεγάλο κάστρο», όπου οι ηλικιωμένοι θα μπορούσαν να ζουν μαζί ανεξάρτητα, βοηθώντας ο ένας τον άλλον και, πάνω απ’ όλα, συνεχίζοντας να είναι δραστήριοι. Παρασυρμένοι από αυτή την εναλλακτική λύση, μια χούφτα συνταξιούχων ή ανθρώπων που βρίσκονται κοντά στη συνταξιοδότηση, τους ακολούθησαν σε αυτό το σχέδιο.
«Δεν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον, αλλά όλοι θέλαμε το ίδιο πράγμα: να διατηρήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας μέχρι το τέλος», πρόσθεσε ο Μισέλ.
«Ξέραμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι με αυτό. Ξέραμε ότι θα μπορούσαμε να εγκαταστήσουμε εκεί περίπου δέκα διαμερίσματα, αλλά θα μπορούσαμε επίσης να χτίσουμε μικρές κατοικίες στο οικόπεδο. Ήταν το ιδανικό μέρος. Έτσι, οι 14 από αυτούς αγόρασαν το κτήμα για 1,1 εκατομμύρια ευρώ ως συνεταιρισμός. Αν και διαταράχθηκε κάπως από το Covid-19, οι εργασίες ανακαίνισης ολοκληρώθηκαν τον Ιούλιο του 2021 και οι πρώτοι κάτοικοι μετακόμισαν.
Η ηλικία των μελών του συνεταιρισμού κυμαίνεται από 62 έως 81 ετών. Αλλά από την αρχή της περιπέτειας, κάποιοι προτίμησαν να εγκαταλείψουν το έργο και αντικαταστάθηκαν. «Η συνεταιριστική αρχή καθιστά πολύ εύκολη την επιστροφή των μεριδίων σας αν φύγετε», εξηγεί η Anne-Marie Faucon, μιλώντας στην εφημερίδα Οuest-France. Το ενοίκιο ποικίλλει ανάλογα με την επιφάνεια που καταλαμβάνει.
Ένα χώρος συνάντησης και αναψυχής
Το ακίνητο που εντόπισε η Libération περιλαμβάνει περίπου δέκα κατοικίες από 25 έως 60 τ.μ. Απλώνονται σε δύο ορόφους που εξυπηρετούνται από ανελκυστήρα. Το ισόγειο μοιράζονται όλοι οι κάτοικοι: υπάρχει κουζίνα, μεγάλη τραπεζαρία, σαλόνι, βιβλιοθήκη κ.λπ. Η εβδομηντάχρονη και ο σύντροφός της είναι μεταξύ των επτά εργαζομένων που ζουν σήμερα στο χώρο. Οι υπόλοιποι θα μετακομίσουν σε τέσσερις κατοικίες των 80 τ.μ. που κατασκευάζονται επί του παρόντος στον χώρο.
Το «La Ménardière» βρίσκεται κοντά σε καταστήματα και ιατρείο και είναι αποφασιστικά εξωστρεφές. Διοργανώνει ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικών εκδηλώσεων ανοιχτών σε όλους, όπως συναυλίες, αναγνώσεις, συζητήσεις, εκθέσεις και υπαίθριες παραστάσεις όταν ο καιρός είναι καλός. Στους πρώην στάβλους γίνονται επίσης προβολές ταινιών.
«Δημιουργήσαμε έναν τόπο συνάντησης που αποτελεί μέρος της ζωής του χωριού και είμαστε πολύ περήφανοι γι’ αυτό. Μπορεί να είμαστε γέροι, αλλά εξακολουθούμε να αισθανόμαστε χρήσιμοι», καταλήγει χαμογελώντας η Anne-Marie Faucon.
Όταν κάποιος που αγαπάμε φεύγει από τη ζωή, η επιθυμία να νιώσουμε ξανά την παρουσία του είναι φυσιολογική.
Πολλοί άνθρωποι αναφέρουν ότι αισθάνονται κάτι μετά τον θάνατο ενός αγαπημένου: ένα απαλό άγγιγμα, ένα γνώριμο άρωμα ή ακόμα και ένα ξαφνικό κύμα γαλήνης. Αλλά πώς μπορούμε να ξέρουμε αν αυτό που βιώνουμε είναι πράγματι το πνεύμα ενός αγαπημένου που έφυγε — ή κάτι εντελώς διαφορετικό; Η διάκριση ανάμεσα στη γαλήνια παρουσία ενός αγαπημένου και στην ανησυχητική επιρροή άλλων δυνάμεων μπορεί να φέρει καθαρότητα, διαβεβαίωση και ψυχική ηρεμία.
1. Η Ενέργεια που Μεταφέρουν
Το πνεύμα ενός αγαπημένου σχεδόν πάντα συνοδεύεται από ένα αίσθημα οικειότητας.Μπορεί να νιώσετε γαλήνη, ασφάλεια και συναισθηματική παρηγοριά όταν η παρουσία του είναι κοντά. Είναι σαν μια ζεστή αγκαλιά ή μια υπενθύμιση ότι δεν είστε μόνοι. Άλλες δυνάμεις, όμως, συχνά μεταφέρουν διαφορετική ενέργεια. Μπορεί να προκαλέσουν ανησυχία, ξαφνικά ρίγη ή ακόμη και φόβο. Αν η εμπειρία σας αφήνει αναστατωμένους αντί για παρηγορημένους, τότε ίσως να μην είναι ο αγαπημένος σας που προσπαθεί να επικοινωνήσει.
2. Η Φύση των Σημάτων
Όταν οι αγαπημένοι προσπαθούν να συνδεθούν, το κάνουν συνήθως μέσω λεπτών, προσωπικών σημάτων. Μπορεί να μυρίσετε το αγαπημένο άρωμα της μητέρας σας, να ακούσετε ένα τραγούδι που είχε σημασία για εσάς και τον σύντροφό σας ή να παρατηρήσετε αντικείμενα που σχετίζονται με αυτούς να κινούνται απαλά. Αυτές οι στιγμές είναι βαθιά προσωπικές και συνδέονται συχνά με κοινές αναμνήσεις. Αντίθετα, άλλες δυνάμεις μπορεί να δημιουργούν τυχαίες ή χαοτικές διαταραχές που μοιάζουν άσχετες με τη ζωή σας: παράξενους θορύβους, ανησυχητικές σκιές ή ανεξήγητες κινήσεις χωρίς προσωπικό νόημα.
3. Η Συναισθηματική Επίδραση
Μία από τις πιο ξεκάθαρες διαφορές βρίσκεται στο πώς αισθάνεστε μετά. Οι συναντήσεις με το πνεύμα ενός αγαπημένου φέρνουν συχνά δάκρυα ανακούφισης, ευγνωμοσύνης ή ακόμα και χαράς. Οι άνθρωποι περιγράφουν συχνά αυτές τις στιγμές ως θεραπευτικές. Από την άλλη, αν συναντήσετε μια ενέργεια που σας αφήνει εξαντλημένους, αγχωμένους ή φοβισμένους, είναι πιο πιθανό να πρόκειται για μια εξωτερική δύναμη που δεν έχει σχέση με τον αγαπημένο σας. Το πνεύμα κάποιου που σας φρόντιζε στη ζωή σπάνια, αν ποτέ, θα σας προκαλέσει φόβο.
4. Ο Χρόνος και τα Συμφραζόμενα
Τα πνεύματα αγαπημένων εμφανίζονται συχνά σε σημαντικές στιγμές: επέτειοι, γενέθλια, γιορτές ή στιγμές που έχετε βαθιά ανάγκη καθοδήγησης. Η παρουσία τους μοιάζει σκόπιμη, σαν να θέλουν να σας καθησυχάσουν ή να σας δείξουν ότι είναι δίπλα σας. Άλλες δυνάμεις, όμως, μπορεί να εμφανιστούν ξαφνικά και χωρίς καμία σύνδεση με το προσωπικό σας ταξίδι. Ο χρόνος τους συχνά μοιάζει να σας διακόπτει αντί να σας υποστηρίζει.
5. Πώς να Αντιδράσετε
Αν πιστεύετε ότι ο αγαπημένος σας προσπαθεί να επικοινωνήσει, μπορείτε να ανταποκριθείτε με ευγνωμοσύνη — ανάψτε ένα κερί, πείτε μια προσευχή ή απλώς αναγνωρίστε τον με λόγια από την καρδιά. Αυτό μπορεί να ενισχύσει τον δεσμό και να φέρει παρηγοριά. Αν, όμως, υποψιάζεστε ότι πρόκειται για άλλη δύναμη, είναι σημαντικό να θέσετε όρια. Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν πρακτικές προστασίας, όπως να περιβάλλονται με θετικές επιβεβαιώσεις, να καλούν την πίστη τους ή να καθαρίζουν τον χώρο τους με τελετουργίες που φέρνουν γαλήνη.
6. Εμπιστευθείτε τη Διαίσθησή σας
Ίσως η πιο σημαντική διάκριση προέρχεται από μέσα μας. Στα βάθη της ψυχής μας, συχνά ξέρουμε αν η παρουσία που νιώθουμε είναι γαλήνια ή ανησυχητική. Η διαίσθηση είναι ισχυρό εργαλείο. Αν αισθανθείτε ζεστασιά, οικειότητα και αγάπη, είναι πιθανό να πρόκειται για τον αγαπημένο σας. Αν, αντίθετα, αισθανθείτε σύγχυση, φόβο ή αρνητικότητα, μπορεί να είναι μια εντελώς διαφορετική μορφή ενέργειας.
Eπειγόντως ανάγκη από ανανέωση έχει η ομάδα των Μαχητών στο Survivor καθώς μετά από 4 ήττες στην πρώτη εβδομάδα του ριάλιτι φαίνεται πως αν δεν ενισχυθεί άμεσα η ομάδα τους με δυνατούς παίκτες πολύ σύντομα θα πεινάσουν πάρα πολύ και θα απομείνουν λίγοι.
Η παραγωγή έχει ήδη έτοιμη τη λύση για το πρώτο στάδιο της ανάκαμψης της μπλε ομάδας στέλνοντας άμεσα έναν πολύ δυνατό παίκτη. Πρόκειται για τον Σωτήρη Λαμάι, ο οποίος απασχολείται στην υποδοχή ενός διάσημου νυχτερινού κέντρου στην Αθήνα.
Ο Σωτήρης δραστηριοποιείται ενεργά και στον τομέα των επιχειρήσεων γενικότερα αλλά ο πολύς κόσμος τον γνωρίζει μέσα από τα social media. Εδικά στο Tik Tok ο νέος παίκτης του Acun έχει έναν λογαριασμό με πολλούς χιλιάδες ακόλουθους. Ο ίδιος είχε ξαναπροσπαθήσει δύο φορές να μπει στο Survivor στο παρελθόν, αλλά δεν τα κατάφερε, για λόγους που, όπως αναφέρει ο ίδιος, αφορούν την αλβανική καταγωγή του.
«Είμαστε εδώ για να πούμε κάποιες αλήθειες. Πράγματα που δεν ξέρει ο κόσμος. Φέτος, πραγματικά περίμενα πως θα έμπαινα στο παιχνίδι. Ότι ήρθε η σειρά μου. Νομίζω πως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Ο λόγος που δεν μπήκα στο παιχνίδι ήταν καθαρά θέμα καταγωγής. Εμένα η καταγωγή μου είναι από την Αλβανία. Έχω ένα παιδάκι και η γυναίκα μου είναι Ελληνίδα. Όλη μου τη ζωή την έχω ζήσει εδώ. Νιώθω πιο Έλληνας από αρκετούς Έλληνες.
Κάνω δέκα δουλειές κάθε μέρα. Έχω το παιδί μου. Γιατί με ταλαιπωρείτε καθημερινά ή κάθε δύο βδομάδες σε ένα casting πέντε με έξι ωρών; Για να πω τι; Το όνομα μου; “Λέγομαι Σωτήρης Λαμάι, είμαι 34 χρονών και θέλω να μπω στο Survivor”. Πιστεύω πως οι περισσότεροι άνθρωποι της παραγωγής δεν σέβονται τον κάθε άνθρωπο που θα πάει εκεί και θα αφιερώσει το χρόνο του. Η επιλογή είναι τραγική. Εντελώς λάθος!».
Ο φιναλίστ του Survivor απολαμβάνει ένα πλούσιο γεύμα παρέα με τον Κώστα Φραγκολιά και τις συντρόφους τους – Δείτε το Instagram story του
Σχεδόν επτά μήνες μετά, το Survivor ολοκληρώθηκε χθες με νικητή τον Στάθη Σχίζα, ο οποίος επικράτησε επί του Άρη Σοϊλέδη με μικρή διαφορά, όπως ανακοίνωσε ο παρουσιαστής Γιώργος Λιανός.
Ο φιναλίστ Άρης Σοϊλέδης επέστρεψε στο σπίτι του με τη σύντροφό του, Μαρία Αντωνά και άνοιξε τα social media του. Μέσα από την πρώτη του ανάρτηση στο Instagram, ο ποδοσφαιριστής μοιράστηκε με τους ακόλουθούς του ένα βίντεο στο οποίο είναι οι δυο τους, ο Κώστας Φραγκολιάς και η σύντροφός του.
Όπως τόνισε στο story, απολαμβάνει το πλούσιο γεύμα του και κυρίως τις μεγάλες μπριζόλες που υπάρχουν στο τραπέζι, μετά από το διάστημα που πέρασε στην παραλία του Αγίου Δομινίκου, με λιγοστή τροφή. Δεν παρέλειψε να αυχαριστήσει όσους τον στήριξαν στο παιχνίδι, ενώ στο τέλος του βίντεο υποσχέθηκε στο διαδικτυακό κοινό του, ότι θα τα πουν σύντρομα.
