Συντετριμμένος ο πατέρας του άτυχου Δημήτρη, Αναστάσιος Αλεξόπουλος, μίλησε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Star έπειτα την τραγική κατάληξη.

«Η θλίψη μου είναι πάρα πολύ μεγάλη. Ελπίζω να βγουν μαθήματα από αυτή την κατάσταση και ο πόνος αυτός να μην πάει στράφι. Να μην πονέσει άλλος, όπως πονάω εγώ σήμερα. Εκεί είναι μια παγίδα θανάτου, ούτως ή άλλως για την οποία δεν έχει δώσει κανείς καμία βαρύτητα και πεθαίνουν άνθρωποι χωρίς πραγματικό λόγο» σημείωσε ο κ. Αλεξόπουλος.

Μια φωτογραφία στην οποία ο πατέρας αναγνώρισε σε αυτή το παιδί μαζί με τη γιαγιά του είχε δώσει ελπίδες στην οικογένεια και σε όλους τους Έλληνες οι οποίοι από την πρώτη στιγμή καρδιοχτύπησαν για την τύχη του 13χρονου Δημήτρη. Χθες βράδυ εκδόθηκε missing alert από το Χαμόγελο του Παιδιού. Μερικές ώρες μετά όλα τελείωσαν.

«Θέλω να ευχαριστήσω όλον τον δημοσιογραφικό κόσμο, ο οποίος με συγκίνησε πραγματικά με την προσπάθεια του να συνδράμει το δράμα που έχω ζήσει και να πω ότι πραγματικά στην Ελλαδα η δημοσιογραφία λειτουργεί σε αντίθεση με πολλούς άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής μας. Οι λειτουργίες των θεσμών δεν είναι οι πρέπουσες τώρα. Από εκεί και πέρα τις ευθύνες πώς θα τις αναλογιστούμε ποινικά, πολιτικά, ηθικά κοινωνικά νοητικά αυτά πρέπει όλα να τα αναλογιστούμε μόνοι μας και να δούμε τι θα κάνουμε» δήλωσε ο άτυχος πατέρας.

Η ανάρτηση της ηθοποιού στο Instagram έγινε viral για έναν πολύ απλό λόγο: αρθρώνει καθαρά και ξάστερα όσα δεν καταφέραμε να αρθρώσουμε ακόμα εμείς, έτσι μουδιασμένοι και σαστισμένοι που είμαστε από το καλοκαίρι του πένθους
Οι σκληρές αλήθειες της Σμαράγδας Καρύδη για το Μάτι
Λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο «επικίνδυνο» από μία γυναίκα που είναι και όμορφη και έξυπνη ταυτόχρονα. Η έκφραση που χρησιμοποιεί η θεατρική πιάτσα όταν ένας ηθοποιός είναι καλός, είναι η εξής: «τα λέει». Η Σμαράγδα Καρύδη, με την πρόσφατη ανάρτησή της στα social media, έγινε viral επειδή έχει το χάρισμα να «τα λέει» όχι μόνο επί, αλλά και εκτός σκηνής.

Κάτι τέτοιο, είναι πολύ σημαντικό σε μέρες που κυκλοφορούμε όλοι σαστισμένοι στον δρόμο, βιώνοντας με διαφορά, το πιο βάναυσο καλοκαίρι της ζωής μας.

Πολλοί έχουν τοποθετηθεί για όσα συνέβησαν, πολλοί θα συνεχίσουν να τοποθετούνται· άλλωστε αυτή είναι η κατάρα και ευλογία των social media: ο καθένας έχει πλέον το δικό του βάθρο.

Τα όσα έγραψε όμως η Καρύδη, έχουν ξεχωριστό αντίκτυπο, όχι μόνο επειδή είναι μία φωτογενής και δημοφιλής ηθοποιός, η οποία για καλή —ή κακή;— της τύχη έγινε γνωστή στο πανελλήνιο ως «Ντάλια» του «Παρά πέντε» και όχι μόνο.

Είναι κι επειδή άρθρωσε με μοναδική διαύγεια όσα όλοι οι υπόλοιποι είναι ακόμη πολύ μουδιασμένοι για να αγγίξουν: μήπως είναι μοιρολατρικό και μάταιο το «#PrayForGreece»; Γιατί το σώμα μας έχει πάρει το σχήμα του καναπέ; Γιατί ξεσπάμε στο Twitter και συνεχίζουμε τις ζωές μας σα να μην συμβαίνει τίποτα; Γιατί βγαίνουμε στους δρόμους για τη Μακεδονία που είναι ελληνική και όχι και για τον Μαραθώνα και τον Βουτζά και το Μάτι που είναι κι αυτά ελληνικά;

Ας πάρουμε τον χρόνο να διαβάσουμε τα όσα έγραψε μία ηθοποιός που δεν μας έχει συνηθίσει σε κορώνες, γι’αυτό ακριβώς τα όσα γράφει έχουν ξεχωριστή σημασία. Στο «Παρά πέντε» υποδυόταν μία ζάμπλουτη που μόλις έμαθε ότι ο πατέρας της είχε βγάλει όλα αυτά τα λεφτά μέσα από κομπίνες που στοίχισαν τη ζωή σε ανθρώπους όπως σκηνοθετημένα αεροπορικά δυστυχήματα, πήρε τους άλλους τέσσερις φίλους της από την γνωστή πεντάδα και άρχισαν να πετάνε διακοσάευρα από την ταράτσα ενός κτιρίου για να τα βρει όποιος τα είχε ανάγκη.

Σε μια χώρα που δεν βρέχει λεφτά αλλά μόνο εθνικές καταστροφές τον τελευταίο καιρό, ίσως αντί να προσευχόμαστε, θα πρέπει να κάνουμε κάτι πιο αποτελεσματικό: να υποσχεθούμε ότι αυτή τη φορά, έστω γι’ αυτή τη μοναδική φορά, δεν θα ξεχάσουμε. Γιατί όπως λέει και η Σμαράγδα Καρύδη: «Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Γιατί δεν κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα».

Ας κάνουμε φόκους σε αυτό το «ακόμα» λοιπόν…

«Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ; Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας;

» Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ. Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο. Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα.

» Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε.
Αφού θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά. ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας, ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε. Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας.

Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή. Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό

Η προσευχή να μην είναι δικό μας το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της. Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους. Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν ποτέ να τα ψάχνουν.
Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει.
Για τον αντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι.
Δε θα βγούμε για τη Χρυσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα, την Εβελίνα και τη Μαριλια
Αυτοι οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύτουμε εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό;
Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική.
Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα
Όπως κι η Ελλάδα
Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς».

Η Σμαράγδα τα λέει. Σπουδαία ηθοποιός, σπουδαίος άνθρωπος, είχε, κατά την άποψή μου, την ατυχία να γίνει διάσημη μέσα από το σαχλό «Παρά Πέντε» του Καπουτζίδη. Αλλά μέσα από αυτό είχε την τύχη να απευθυνθεί σε μάζες. Σε ανθρώπους που αλλιώς κανείς δεν θα κατάφερνε να προσεγγίσει. Και τώρα τους λέει την αλήθεια που δεν θα ήθελαν να ακούσουν.

«Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς»…

Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χασταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ; Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαινει pray; Οτι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καιμε τα δάση, θα χτιζουμε όπου και οπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζωνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιως θα αδιαφορουμε για τα σκουπιδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφου θ αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας;; – Αφού θ ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαιρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουιτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρις να ενεργοποείται το σώμα μας που έχει παρει το σχήμα του καναπέ. Χωρις να ξεσηκωθεί ο παραμόρφωμένος μας αντίχειρας απ το πληκτρολόγιο. Χωρις να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρις να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα. Αφού το δικό μας σπιτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφου όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε . Αφου θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας , ποτέ για να αναδασωθουν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θ απαιτήσουμε ποτέ να παψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία , ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό,

A post shared by Smaragda Karidi (@smaragda_karidi_official) on Jul 27, 2018 at 9:03am PDT

Σώσαμε πάνω από 465 άτομα εμείς και πάνω από 700 τα ιδιωτικά σκάφη – Πήραμε το πρώτο σήμα να επέμβουμε για αποκλεισμένους ανθρώπους στην παραλία στις 18:30 το απόγευμα – Είδαμε νεκρούς στο δρόμο για Αργυρά Ακτή και ενημερώθηκε ο Αρχηγός του Λιμενικού

Καταλυτική είναι η μαρτυρία του επικεφαλής των 40 ανδρών της Ομάδας Υποβρυχίων Αποστολών που έσωσαν εκατοντάδες ανθρώπους στην παραλία της κολάσεως στο Μάτι.

Σύμφωνα με τον κ. Μπαλτάκο, η ομάδα του εντόπισε τους νεκρούς πολύ έγκαιρα, και συγκεκριμένα, όπως διευκρίνισε, πριν νυχτώσει, γεγονός για το οποίο ενημέρωσαν τον αρχηγό που αποβιβάστηκε στο ξενοδοχείο Ραμάντα λίγο αφότου έπεσε το σκοτάδι.

«Εντοπίσαμε τους πρώτους νεκρούς πριν βραδιάσει και το αναφέραμε στον αρχηγό»

Αποκαλυπτικά είναι τα όσα ανέφερε ο κ. Μπαλτάκος σε συνέντευξή του στο ΣΚΑΪ για τον χρόνο που η ομάδα του εντόπισε τους πρώτους νεκρούς στο σημείο.

«Εντοπίσαμε τους πρώτους νεκρούς πριν βραδιάσει. Δεν είχε πέσει το σκοτάδι. Μάλιστα πολύ σύντομα, αφότου έπεσε το σκοτάδι, ήρθε στο χώρο και ο αρχηγός του Λιμενικού Σώματος, αποβιβάστηκε στο ξενοδοχείο Ραμάντα και αφενός συντόνιζε και αφετέρου βοηθούσε τους ανθρώπους που ήταν εκεί ψυχολογικά. Οπότε ο πρώτος ο οποίος στον οποίο αναφέραμε αυτό το θέμα ήταν ο αρχηγός λίγο αφότου βράδιασε. Και λίγο αργότερα ήρθε κι ο κύριος υφυπουργός στο λιμάνι και ενημερώθηκε κι εκείνος», ανέφερε. Μάλιστα, ως επικεφαλής της ομάδας συνεχώς ενημέρωνε την ηγεσία του υπουργείου Ναυτιλίας για όσα συνέβαιναν στο σημείο.

Ωστόσο, ήταν άποψη της πολιτικής ηγεσίας είπε, να μην μιλήσουμε για νεκρούς για να μην επιβαρύνουμε το κλίμα.

Σε κάθε περίπτωση, οι πληροφορίες λένε ότι η κατάσταση των σορών ήταν τέτοια που οι άνδρες των ΟΥΚ δεν ήταν σε θέση μέσα στη γενική ατμόσφαιρα που επικρατούσε να επιβεβαιώσουν αν επρόκειτο για άνδρες, γυναίκες ή παιδιά.  Οι αστυνομικοί πάντως που μίλησαν δια του εκπροσώπου των ειδικών φρουρών στην ίδια εκπομπή επιβεβαίωσαν ότι εντόπισαν τον πρώτο νεκρό στις 19.40.

Ουδείς μίλησε για θύματα στην ενημέρωση του πρωθυπουργού

Παρόλα αυτά στις 11.30 το βράδυ, στην ενημέρωση του πρωθυπουργού στο Χαλάνδρι, ουδείς μίλησε για θύματα. Μιλούσαν για κάποια σπίτια που καίγονταν και για λίγους ανθρώπους που ήταν σε ένα λιμανάκι. Μολονότι όπως σύμφωνα με τον κ. Μπαλτάκο, η πολιτική και η φυσική του ηγεσία είχαν αμέσως ενημερωθεί, στο συντονιστικό ουδείς γνώριζε (ή ουδείς μίλησε) για την ύπαρξη νεκρών.

Εκατοντάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι στη θάλασσα και την παραλία

Ο κ. Μπαλτάκος ανέφερε ότι το Λιμεναρχείο Ραφήνας ειδοποιήθηκε στις 6.30 το απόγευμα ότι υπήρχαν αποκλεισμένοι άνθρωποι στα λιμανάκια στο Μάτι. Πήραν διαταγή από το κέντρο επιχειρήσεων κατόπιν εντολής από τον αρχηγό του Λιμενικού Σώματος και ξεκίνησαν από τον Άγιο Κοσμά.

Έφτασαν στο σημείο λίγο μετά τις 7 («δεν κοιτούσα την κρίσιμη εκείνη ώρα το ρολόι μου» είπε χαρακτηριστικά) και ρίχτηκαν στη μάχη, ενώ όπως διευκρίνισε, υπήρχε έντονη δυσκολία από τον καιρό και πολύ ψηλά κύματα.

«Από τον Άγιο Κοσμά έφυγαν δύο σκάφη και στη Ραφήνα βρήκαμε πολλά πλωτά του Λιμενικού Σώματος που κατά τη διάρκεια της νύχτας έγιναν μέχρι και 13 και τουλάχιστον 20 σκάφη ιδιωτών που είχε συντονίσει το λιμεναρχείο της Ραφήνας και ακόμα περισσότερα που είχαν κινητοποιηθεί αυτοβούλως», περιέγραψε ο κ. Μπαλτάκος.

Όταν έφτασε στο σημείο, η ομάδα άρχισε να βλέπει τις εστίες που υπήρχαν και τα προβλήματα. «Υπήρχαν τρεις παραλίες κι ένα ξενοδοχείο. Η παραλία με το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η γνωστή παραλία του Κάβου, όπου υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι. Υπήρχαν άλλες δύο παραλίες με κόσμο κι ένα ξενοδοχείο με τουλάχιστον 200 άτομα», διευκρίνισε ο κ. Μπαλτάκος.

Οι αξιωματικοί προσπάθησαν παρά τις δυσκολίες να επιβιβάσουν όσους περισσότερους ανθρώπους πάνω στα φουσκωτά.

«Δεκάδες άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους στον δρόμο προς το Λιμανάκι»

«Το θέαμα ήταν ιδιαίτερα απόκοσμο. Υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι στη θάλασσα, υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι ήταν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην παραλία, υπήρχαν άνθρωποι που δεν άφηναν τα σπίτια τους με τίποτα, παρότι είχαν καεί, άνθρωποι που έψαχναν τους δικούς τους και υπήρχαν δεκάδες άνθρωποι που είχαν χάσει τη ζωή τους στον δρόμο προς το Λιμανάκι», ανέφερε.

Τα ΟΥΚ έσωσαν 465 άτομα και το Λιμενικό πάνω από 700 άτομα

Ο κ. Μπαλτάκος σημείωσε ότι η ομάδα των ΟΥΚ έσωσε και μετέφερε στο λιμάνι της Ραφήνας 465 άτομα, ενώ το Λιμενικό έσωσε πάνω από 700 άτομα.

Στην επιχείρηση, όπως είπε, πήραν μέρος και έξι άνδρες της ομάδας ΔΙΑΣ της Αστυνομίας που είχαν φτάσει μέσα από τις φλόγες στην παραλία και αυτοί με αυτοθυσία βοήθησαν τον αποκλεισμένους στην παραλία της κολάσεως να επιβιβαστούν στα φουσκωτά.

Συνολικά στο απόγειο της επιχείρησης πήραν μέρος πάνω από 13 σκάφη του Λιμενικού και 20 ιδιωτών που συντονίζονταν από τον Λιμενάρχη της Ραφήνας, όμως στη συνέχεια βρέθηκαν στο σημείο και άλλα σκάφη ιδιωτών που έσπευσαν με δική τους πρωτοβουλία για να βοηθήσουν.

Η συγκλονιστική φωτογραφία από το Μάτι την ώρα της πυρκαγιάς, που έχει κάνει τον γύρο του κόσμου μέσα από τα social media, έχει πίσω της μια ακόμα πιο συγκλονιστική ιστορία.

Μια ιστορία θάρρους και γρήγορων αντανακλαστικών ενός 14χρονου αγοριού, του μικρού Βασίλη που έσωσε την οικογένεια του και βοήθησε να σωθούν κι άλλοι.

Μακάρι να είχε και η Πολιτεία τα ίδια γρήγορα αντανακλαστικά. Όντας στενή οικογενειακή τους φίλη και νονά της αδελφής του, σας αφηγούμαι την ιστορία όπως την άκουσα, με την ελπίδα ότι θα την ακούσουν και τα αυτιά των αρμοδίων.

«Έπαιζα στο σπίτι των γειτόνων μου και παιδικών μου φίλων όταν είδαμε μακριά στο βουνό (στο Νέο Βουτσά) τον καπνό. Καταλάβαμε πως είχε αρπάξει κάπου φωτιά κι εγώ είπα: ‘Δεν θα καταφέρει να μας φτάσει’. Πόσο λάθος έκανα. Σε λιγότερο από 10 λεπτά μας είχε φτάσει.

Έγινε μπλακ-ουτ και μαζί κόπηκε και το νερό. Η γιαγιά των γειτόνων μας ζήτησε να πάμε κοντά της να είμαστε όλοι μαζί. Πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου (στη δουλειά του) αλλά δεν είχε σήμα.

Αμέσως μετά, με κάλεσε πίσω και του είπα: ‘Μπαμπά, έχει φωτιά’. Εκείνος μου απάντησε: ‘Δεν φαντάζομαι να μου κάνεις πλάκα;’ ‘Όχι μπαμπά’ πρόλαβα μόνο να πω’ και πάλι έπεσε το σήμα.

Έτρεξα σπίτι παρακινώντας τους γείτονες να πάμε όλοι στη θάλασσα.

Το δικό μας εξοχικό είναι πάνω στο παραλιακό μονοπάτι.

Μπήκα στο σπίτι, έκλεισα τα παράθυρα και τις πόρτες (ευτυχώς γιατί έτσι τη γλύτωσε το παπαγαλάκι μας ο Λάκι από τους καπνούς) και τότε άκουσα έναν γείτονα να ουρλιάζει ‘φωτιά’. Τότε ανατρίχιασα. Ήταν η στιγμή που φοβήθηκα.

Είδα από το παράθυρο τα αγριόχορτα δίπλα στο πορτάκι του κήπου να αρπάζουν φωτιά και κατάλαβα πως έπρεπε να τρέξουμε για τη θάλασσα. Ήταν ή τότε ή ποτέ. Άρπαξα από το χέρι την αδελφή μου την Κάτια και τη γιαγιά μου τη Δήμητρα, που είχαν παγώσει από το φόβο τους και τρέξαμε μαζί στον κήπο.

Κατεβήκαμε την πέτρινη σκάλα, όπως ήμασταν.

Τελευταία στιγμή πήρα μαζί μου την τσάντα που είχαμε μέσα κομπιούτερ, κινητά τηλέφωνα, τάμπλετ.

Κάτω στη στενή παραλία μας έπνιγαν οι καπνοί. Δεν μπορούσε ο ένας να δει τον άλλο.

Με πήραν οι φίλοι μου που είχαν βάλει τα καναρίνια τους μέσα σε πορτοφόλια και τα είχαν μαζί τους στη θάλασσα. Κάθονταν δίπλα μου, αλλά δεν τους έβλεπα.

Ξαφνικά το πεύκο που υπήρχε στο φρύδι του βράχου πήρε φωτιά. Τα κλαδιά του ήταν πάνω από τα κεφάλια μας. Κατάλαβα ότι αν δεν το σβήναμε, κι έπεφτε στο νερό θα μας προκαλούσε ασφυξία ο καπνός.

Πήραμε την πρωτοβουλία, με τους φίλους μου και σβήσαμε τις φλόγες. Με ό,τι είχαμε. Σακούλες, μπλούζες. Από τις 7.00 μμ μέχρι τις 10.30 μμ. ήμασταν μέσα στη θάλασσα, πάνω στα βραχάκια, 60 άνθρωποι σε μια παραλία που δεν χωρά ούτε δέκα.

Ήρθε μια ψαρόβαρκα με άνδρες του λιμενικού. Μας είπαν ‘πέστε στη θάλασσα να κολυμπήσετε’ αλλά δεν μπορούσαν όλοι. Είχαμε ηλικιωμένους, έγκυες.

Ευτυχώς είχαν ένα κανό κι έπαιρναν τον κόσμο από τα βράχια. Βοήθησα κι εγώ τους ηλικιωμένους και τις εγκύους να μπουν μέσα και βούτηξα.

Ήμουν ο μόνος που πήγα στην ψαρόβαρκα κολυμπώντας.

Μας έβγαλαν στο λιμάνι της Ραφήνας. Ήταν εκεί ο πατέρας μου και πέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Τότε για πρώτη φορά, μίλησε η γιαγιά. Κοίταξε τον μπαμπά (τον γιο της) και του είπε: ‘Ο αέρας ήταν δαιμονικός’. Έπειτα μας έσφιξε στην αγκαλιά της, δυνατά για να διώξει τους δαίμονες».

lifo

Την οργή του προς τους πολιτικούς, μετά την τραγωδία με τους νεκρούς από τη φωτιά στο Μάτι, εκφράζει ο Γιάννης Αϊβάζης μέσα από τον λογαριασμό του στο Instagram. Το κείμενο της φωτογραφίας αναφέρει:

«Τραγικοί πολιτικάντηδες, δεν χρειάζεται ούτε δέντρο ούτε σκοινί!!! Εύχομαι να ζήσετε μέχρι τα βαθιά γεράματα για να κουβαλάτε στις σκέψεις σας και στις ψυχές σας κάθε βράδυ αυτές τις ψυχές που φύγανε!!!

P.S.: Βάλτε τις καρέκλες σας στον κώ… σας!

Γιάννης Αϊβάζης»

Στη λεζάντα, ο ηθοποιός γράφει:

Το υπογράφω για να ξέρετε ποιον θα μηνυσετε

A post shared by Yannis Aivazis (@yannisaivazis) on Jul 28, 2018 at 5:56am PDT

Με αφορμή τη χθεσινή ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον Έλληνα Πρωθυπουργό για την τραγωδία από τη φονική πυρκαγιά ,θεωρήσαμε χρήσιμο να ανατρέξουμε στα όσα υπαγορεύει το Σύνταγμα σε περιπτώσεις που αναζητείται κι αναλαμβάνεται η πολιτική ευθύνη για γεγονότα.

Το κείμενο του Δ. Τσάτσου, πιο επίκαιρο από ποτέ, δίνει τις πραγματικές διαστάσεις της φράσεως “πολιτική ευθύνη”.

Αυτό ήταν και το τελευταίο ίχνος ζωής του Σπύρου, ο οποίος ζούσε στο Μάτι με την 48χρονη φίλη του Νέλλη Καραλή. Τα αυτοκίνητα και των δύο βρέθηκαν καμένα και τρακαρισμένα μαζί με άλλα οχήματα. Η φίλη του Νέλλη Καραλή παραμένει αγνοούμενη.