Ιστορία καλοσύνης: Μια ιστορία ενος μικρού παιδιού που μας διδάσκει το ότι η καλοσύνη τελικά στον κόσμο μας δεν πάει στράφι και ανταμείβετε.
Ιστορία καλοσύνης: Η αρχή του μικρού Χάουαρντ Κέλι
Ένα μικρο παιδί προσπαθούσε να βγάλει λεφτα πουλώντας αγαθά από πόρτα σε πόρτα για να πληρώσει τα δίδακτρα του σχολείου του. Σε καποια στιγμή πείνασε και πηρε την απόφαση ότι στο επόμενο σπίτι θα ζητήσει λίγο φαγητό. Τα λεφτα που είχε στις βγάλει δεν έφταναν για να αγοράσει τίποτα να φάει.
Βρέθηκε μπροστά από ένα μικρο σπιτάκι. Ο μικρός χτύπησε διστακτικά. Μια όμορφη νεαρή του άνοιξε την πόρτα και ο μικρός τα έχασε. Από την ντροπή του ζήτησε ένα ποτήρι νερό αντί για λίγο φαγητό.
Η κοπέλα τον είδε και κατάλαβε ότι θα ήταν πεινασμένος. Πήγε μέσα και όταν επέστρεψε του έφερε ένα μεγάλο ποτήρι γάλα.
Το αγόρι το ήπιε αργά και στη συνέχεια τη ρώτησε: «Πόσο σας χρωστάω;»
«Δεν μου χρωστάς τίποτα» του απάντησε εκείνη: «Η μητέρα μου, μου έχει διδάξει να μην αποδέχομαι ποτέ πληρωμή για μια πράξη καλοσύνης»
Ο μικρός συγκινημένος την ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο του.
Όταν ο μικρός Χάουαρντ Κέλι έφυγε από εκείνο το σπίτι και ένιωθε και πολύ μεγαλύτερη μεγαλύτερη πίστη στον άνθρωπο.
Λίγο πριν χτυπήσει την πόρτα της άγνωστης γυναίκας ένιωθε έτοιμος να παρατήσει την προσπάθεια του να μαζέψει χρήματα για το σχολείο του. Είχε συναντήσει τόσους και τόσους ανθρώπους, χτυπώντας πόρτες, αλλά ελάχιστοι αγόραζαν αυτά που πουλούσε και κανείς τους δεν σκέφτηκε να του προσφέρει έστω ένα ποτήρι νερό.
Η ευγενική πράξη όμως εκείνης της άγνωστης γυναίκας τον βοήθησε να βρει το κουράγιο και να συνεχίσει την προσπάθεια.
Ιστορία καλοσύνης: Τώρα πλέων ως γιατρός.
Χρόνια αργότερα, η ίδια γυναίκα, είχε ένα πολύ σπάνιο πρόβλημα υγείας και βρίσκονταν σε κρίσιμη κατάσταση. Οι γιατροί της μικρής πόλης, αδυνατούσαν να βρουν τη λύση. Την έστειλαν με το ασθενοφόρο στο σύγχρονο νοσοκομείο της κοντινής μεγάλης πόλης.
Στο νοσοκομείο κλήθηκε να την εξετάσει ο γιατρός Χάουαρντ Κέλι.
Όταν άκουσε το όνομα της πόλης από την οποία είχε έρθει η ασθενής με την σπάνια πάθηση, ένα περίεργο φως γέμισε τα μάτια του.
Την αναγνώρισε αμέσως. Την εξέτασε και επέστρεψε στο γραφείο του αποφασισμένος να κάνει ότι καλύτερό μπορεί για να σώσει τη ζωή της.
Μετά από έναν μακρύ και δύσκολο αγώνα, η μάχη κερδήθηκε.
Ώσπου ήρθε η ώρα φεύγοντας η φτωχή γυναίκα να πληρώσει τα έξοδα του νοσοκομείου.
Ο Δρ Κέλι πριν σταλθεί το χαρτί στο δωμάτιο της γυναίκας ζήτησε πρώτα να το φέρουν σε αυτόν για να το εγκρίνει. Το κοίταξε και στη συνέχεια έγραψε κάτι πάνω του. Έπειτα το έβαλε σε ένα φάκελο και το έδωσε στο προσωπικό για να μεταφερθεί στο δωμάτιο της γυναίκας.
Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί, το κοίταξε αλλά εκεί που θα έπρεπε να γράφει το πόσο με τα χρήματα που χρωστούσε, έγραφε κάτι άλλο.
«Πληρωμένο εξ ολοκλήρου με ένα ποτήρι γάλα.» Από κάτω υπήρχε η υπογραφή του Δρ Χάουαρντ Κέλι.
Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια της, τη στιγμή που θυμήθηκε εκείνο το μικρό, πεινασμένο αγόρι που της είχε χτυπήσει την πόρτα.
Αυτή η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα από την ζωή του Δρ. Χάουαρντ Κέλι (1858-1943).
«Ένιωσα δικαίωση ως γιος οικοδόμου που έπαιξα στην Επίδαυρο»
Στον καναπέ της εκπομπής «Στούντιο 4» της ΕΡΤ βρέθηκε καλεσμένος ο Αλέκος Συσσοβίτης το μεσημέρι της Τρίτης (10/01) και μίλησε για την ζωή του στους παρουσιαστές Νάνσυ Ζαμπέτογλου και Θανάση Αναγνωστόπουλο.
Ο ηθοποιός, απάντησε στους παρουσιαστές ποια είναι η στιγμή που του άλλαξε τη ζωή και τότε αναφέρθηκε στην ανεργία που μαστίζει τη χώρα.
«Μπορεί η στιγμή που άλλαξε η ζωή μου να ήταν στα 13 μου που με πήρε ο πατέρας μου στην οικοδομή. Που νομίζω ότι αυτή ήταν η στιγμή μου. Όταν σκληραγωγείσαι και όταν τα υπόλοιπα παιδιά είναι έξω, παίζουν, είναι στις καφετέριες κλπ και έχουν μια ανέμελη ζωή και εσύ πρέπει να μάθεις να σκάβεις… Εκεί γαλουχείσαι» ανέφερε αρχικά ο Αλέκος Συσσοβίτης και πρόσθεσε: «Ήταν ένα καθεστώς για την οικογένειά μου η οικοδομή. Όλοι δουλεύαμε εκεί. Ήταν τόσο φτωχή η Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ’80».
Ο ηθοποιός, θυμήθηκε πως τότε: «Μου είχαν γεμίσει οι φτέρνες καρφιά. Ήταν άλλες εποχές».
«Προτιμούν να είναι 25% άνεργοι, παρά να σηκώσουν τα μανίκια και να δουλέψουν»
Σε ότι αφορά την ανεργία που μαστίζει τη χώρα, ο Αλέκος Συσσοβίτης σημείωσε μεταξύ άλλων πως: «Μιλάμε για ανεργία κι εγώ που έχω το Faust και ψάχνω κόσμο να δουλέψει, πραγματικά δεν βρίσκω παιδιά να δουλέψουν. Ζούμε σε άλλες εποχές. Η τεχνολογία και το ίντερνετ άλλαξαν τα πάντα. Ο κόσμος είναι σε έναν αυτισμό, κάθεται σε ένα κινητό, είναι αμήχανος είναι σε ένα τέλμα και βούρκο και παρόλα αυτά δεν δραστηριοποιείται και παρόλ΄αυτά δεν πάει να δουλέψει. Προτιμούν να είναι 25% άνεργοι, παρά να σηκώσουν τα μανίκια και να δουλέψουν. Το γνωρίζουμε και παράλληλα ακούς νέους ανθρώπους να λένε δεν έχω δουλειά. Γιατί δεν έχεις δουλειά; Δούλεψε, βγες, ψάξε, κάνε και δείξε. Βλέπω κι άλλα νέα παιδιά που είναι δουλευταράδες κι αυτό τους σώνει. Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι το 90% της επιτυχίας είναι η δουλειά, δεν είναι το ταλέντο».
Πώς ήταν στην εφηβεία του
Ερωτηθείς για το πώς ήταν ο ίδιος λίγο μετά την εφηβεία του, ο ηθοποιός απάντησε πως ήταν «άστοχος και λίγο μοιρολάτρης», εξηγώντας γιατί δεν πίστευε αυτό που λέει ο Κοέλο ότι το σύμπαν συγκλίνει για να γίνουν τα πράγματα για εμάς. «Στη Θεσσαλονίκη ένιωθα μία ιδιαίτερη ανησυχία, ήμασταν πολύ έντονα παιδιά και σαν να μην μας χώραγε ο τόπος. Ήθελα πραγματικά να ανοίξω τα φτερά και να πάω να δω πού θα με βγάλει. Τότε θέλαμε να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή» ανέφερε ο Αλέκος Συσσοβίτης και πρόσθεσε: «Πραγματικά δοκιμάζαμε να ταξιδέψουμε σε μία ανοιχτή θάλασσα, δεν είχα όμως κάτι κατά νου. Τότε, εκείνη την εποχή θέλαμε απλά να ζήσουμε μία καλύτερη ζωή, το ευ ζην κοιτάγαμε».
Η ζωή στη Θεσσαλονίκη
Μιλώντας για τη ζωή του στη Θεσσαλονίκη, όπου όπως είπε κοιμόταν στην κουζίνα του 40 τ.μ. σπιτιού της οικογένειάς του, ο Αλέκος Συσσοβίτης θυμήθηκε με νοσταλγία τα συγκεκριμένα χρόνια, εξηγώντας πως «η φύση του ανθρώπου είναι να είναι γκρινιάρης σε αυτά που έχει. Δεν κοιτάμε τα καλά μας, κοιτάμε τα τρία κακά μας. Αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία μας. Έχει μία τάση στη θλίψη και την κατάθλιψη ο άνθρωπος γιατί ενδόμυχα γνωρίζει ότι κάποια στιγμή θα φύγει από τη ζωή, οπότε αυτό επισκιάζει όλη του την πορεία, όλη τη διαδρομή του. Εδώ λένε οι γιατροί ότι από το πρώτο κλάμα γνωρίζει ότι αυτός ο κύκλος θα κλείσει κάποια στιγμή».
Η σχέση του με την μητέρα του
Ο Αλέκος Συσσοβίτης μίλησε και για τη σχέση του με τη μητέρα του, η οποία έφυγε από τη ζωή από Αλτσχάιμερ και όπως είπε, «μέχρι τα τελευταία της υπήρχε αυτή η εξάρτηση, η δέσμευση, την οποία νοσταλγώ και λατρεύω».
«Όταν έλειπα μεγάλα διαστήματα η μητέρα μου ταλαιπωρούνταν πάρα πολύ, πονούσε πολύ, έκλαιγε και απλά με άφηνε να κάνω την πορεία μου. Δεν ήμουν όμως εξαφανισμένος, είχα έρωτα με τη μητέρα μου. Το Οιδιπόδειο ήταν αμφίδρομο. Κάποια στιγμή ήθελα να φύγω στην Αμερική, δεν έφυγα γιατί οι γιατροί μου είπαν ότι πρέπει να είμαι κοντά», ανέφερε και παραδέχθηκε πως ενώ είχε αρκετές ευκαιρίες να ζήσει στο εξωτερικό δεν το έκανε για εκείνη, χωρίς να κρύψει τη συγκίνησή του.
«Ένιωσα δικαίωση ως γιος οικοδόμου που έπαιξα στην Επίδαυρο»
«Υποστήριζα την ομάδα του Άρη απλώς πουλούσα φελιζόλ έξω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Ήμουν 11 χρονών και πούλαγα φενιζόλ έξω από το γήπεδο. Τα παίρναμε από την οικοδομή του θείου μου, βγάζαμε μια δραχμή σε όλη την εβδομάδα και αυτά ήταν τα κουλούρια μας, με αυτά ζούσαμε. Εγώ με τον ξάδερφό μου ψάχναμε τρόπους να βγάλουμε λεφτά, δεν θέλαμε να πάρουμε από τους γονείς μας», είπε σε άλλο σημείο της συνέντευξής του ο Αλέκος Συσσοβίτης.
Στη συνέχεια εξομολογήθηκε ποια ήταν η ημέρα που ένιωσε δικαίωση ως ηθοποιός αναφέροντας: «Όταν βγαίνεις στην Επίδαυρο τελειώνουν όλα. Πέρυσι στην Επίδαυρο που ήμουν στο τέλος της παράστασης ήμουν εγώ μαζί με άλλους 3 ηθοποιούς αγκαλιαστήκαμε και είπαμε είμαστε τρία παιδιά οικοδόμων και ενός φούρναρη. Το λέω και τρέμω είναι τρομερά συγκινητική σκηνή που κάποια άνθρωποι κατάφεραν να φθάσουν εκεί, να συγκινήσουν, να κάνουν καλά τη δουλειά τους και μετά όλα αυτό να τους δικαιώσει. Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που υπήρξαν γονείς από πίσω να τους στηρίξουν. Όταν τελειώσαμε την περιοδεία κλαίγαμε όλοι σαν μωρά παιδιά, ολόκληροι άνδρες».
Κλήρωση Τζόκερ: Ένας υπερτυχερός κατάφερε να μαντέψει σωστά τους πέντε τυχερούς αριθμούς και τον αριθμό τζόκερ, με αποτέλεσμα να κερδίσει πάνω από 6 εκατ. ευρώ!
Οι τυχεροί αριθμοί που ανέδειξε η κληρωτίδα είναι οι 3, 9, 18, 33, 44 και Τζόκερ ο αριθμός 16.
Στην αποψινή κλήρωση, αναδείχθηκε ένας μεγάλος τυχερός ο οποίος θα λάβει το αστρονομικό ποσό των 6.156.959,89 ευρώ!
Αξίζει να σημειωθεί ότι από την αποψινή κλήρωση αναδείχθηκαν και 5 επιτυχημένα δελτία στην δεύτερη κατηγορία (5αρια) που κερδίζουν από 20.817,06 ευρώ το κάθε ένα!
Τα συστήματα που αυξάνουν τις πιθανότητες να κερδίσετε
Για να αυξήσουν οι παίκτες τις πιθανότητες να βρουν με επιτυχία τους τυχερούς αριθμούς του Τζόκερ, δεν θα πρέπει να ξεχνούν ότι υπάρχουν και τα συστήματα.
Μερικά από τα συστήματα που προτείνουν ιδιοκτήτες πρακτορείων και αυξάνουν τις πιθανότητες για επιτυχία στο Τζόκερ είναι τα εξής:
Σύμφωνα με τα προγνωστικά και τις πιθανότητες, τα καλύτερα συστήματα για τους όσους συμμετέχουν στο τυχερό παιχνίδι του ΟΠΑΠ κάθε Πέμπτη και Κυριακή είναι το 45 και το 25, με πιθανότητες 23,8%.
Στη δήλωση του επικεφαλής της ΑΔΑΕ Χρήστου Ράμμου που μιλά για κατάφωρη παραβίαση της συνταγματικά κατοχυρωμένης ανεξαρτησίας της ΑΔΑΕ, και πλήθους νομικών επιστημόνων, παραπέμπει η εκπρόσωπος Τύπου ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, Πόπη Τσαπανίδου απαντώντας στον κυβερνητικό εκπρόσωπο, σε σχέση με την επικίνδυνη παρέμβαση Ντογιάκου.
Η ίδια σχολιάζοντας ότι ο Γ. Οικονόμου εκπροσωπεί την κυβέρνηση που «έχει κάνει κουρέλι τα άρθρα του Συντάγματος» αναρωτιέται πώς μπορεί να επιτίθεται στον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και να επικαλείται σεβασμό στους θεσμούς, τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία, όταν, μάλιστα ο ίδιος έχει πέσει θύμα παρακολουθήσεων από τον παρακρατικό μηχανισμό του Κ. Μητσοτάκη.
Νωρίτερα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επέλεξε να επιτεθεί στον Αλέξη Τσίπρα υπερασπιζόμενος την αντισυνταγματική γνωμοδότηση του Ισίδωρου Ντογιάκου, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να κατηγορήσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ για «θεατρινισμούς».
Είχε προηγηθεί η ηχηρή παρέμβαση του Αλ. Τσίπρα, ο οποίος απευθυνόμενος στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ανακοίνωσε πως παραιτείται της βουλευτικής ασυλίας του, καλώντας τον Ισίδωρο Ντογιάκο να τον συλλάβει.
Αναλυτικά η δήλωση της Π. Τσαπανίδου:
«Παραπέμπουμε τον κ. Οικονόμου στη δήλωση του επικεφαλής της ΑΔΑΕ κ. Ράμμου και πλήθους νομικών επιστημόνων και συνταγματολόγων, που μιλούν για κατάφωρη παραβίαση της συνταγματικά κατοχυρωμένης ανεξαρτησίας της ΑΔΑΕ.
Αναρωτιόμαστε, μάλιστα, πώς μπορεί να επιτίθεται στον αρχηγό της Αντιπολίτευσης και να επικαλείται σεβασμό στους θεσμούς, τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία, την ώρα που η κυβέρνηση που εκπροσωπεί έχει κάνει κουρέλι τα άρθρα του Συντάγματος, βάλλει ευθέως κατά των θεσμών και παρακολουθεί παράνομα πολιτικούς αντιπάλους, υπουργούς, δημοσιογράφους και τους αρχηγούς του στρατεύματος.
Όταν, μάλιστα, είναι και ο ίδιος ο κ. Οικονόμου θύμα παρακολουθήσεων από τον παρακρατικό μηχανισμό του κ. Μητσοτάκη».
Σε συνέντευξη στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Το GPS της επικαιρότητας» με τον Θάνο Σιαφάκα, μίλησε ο νευρολόγος, ψυχίατρος, διδάκτωρ Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, Θάνος Ασκητής, αναφέρθηκε για την ζημιά που κάνουν τα social media στους ανθρώπους, καθώς καθώς δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Στον αντίποδα, το βιβλίο εξακολουθεί να αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο για να αναπτύξει κανείς τη φαντασία.
Θάνος Ασκητής: Τα social media δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα
Όπως είπε μάλιστα: «Τα social media όχι μόνο χειραγωγούν και καθοδηγούν την ανθρώπινη ζωή, αλλά δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Έχουμε δει τα τελευταία 30- 40 χρόνια ότι αυτή η ευμάρεια που μπήκε στη ζωή μας, η αστικοποίηση και κυρίως η νέα τεχνολογία, έκανε τους ανθρώπους να απομονωθούν, να χάσουν τον αυθορμητισμό τους, την προσωπική επαφή και επικοινωνία, να μιλούν λιγότερο. Ο προφορικός λόγος έχασε σημαντικό κομμάτι. Ο γραπτός λόγος έχασε πάρα πολύ όπως έχασε και η φαντασία. Δηλαδή οι άνθρωποι δεν δημιουργούν συναισθήματα»..
Στην συνέχεια πρόσθεσε: «Τα social media πρέπει να είναι χειριστικά και όχι να μας χειρίζονται. Δυστυχώς έχουμε φτάσει στην εποχή που οι άνθρωποι απομονώνονται και εθίζονται. Υπάρχει συσχέτιση της χρήσης των social media με την κατάθλιψη, το αλκοόλ και το τζόγο, φαινόμενα τα οποία ουσιαστικά συσχετίζονται πάρα πολύ με την ηλεκτρονική αντίληψη. Οι γονείς πρέπει να προσέξουν να περιορίσουν όσο μπορούν τη χρήση των social media στα παιδιά τους, αλλά και οι ίδιοι πρέπει να το κάνουν. Έχει καταγραφεί ότι ο θυμός και η κατάθλιψη συσχετίζεται με την υπερβολική χρήση των social media που καταστρέφει και τον εγκέφαλο», πρόσθεσε ο κ. Ασκητής σχετικά με την χρήση των social media και τους κινδύνους που ενέχει η συχνή χρήση αυτών.
Θάνος Ασκητής: Ας διαβάσουμε βιβλία
«Το βιβλίο πάντα ήταν το μεγαλύτερο όπλο για να αναπτύξεις τη φαντασία, την αντιληπτική κρίση και τη νοητική εξέλιξη»
Επεσήμανε μάλιστα, τα βιβλία είναι ένα σημαντικό όπλο για να αναπτύξει ο κάθε άνθρωπος τη φαντασία, την αντιληπτική κρίση και τη νοητική εξέλιξη. «Ζούμε μια εποχή που πρέπει να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί, πιο ανοικτοί, να διαβάσουμε πιο πολλά βιβλία. Το 2023 θα έλεγα σε όλους μας, ας διαβάσουμε περισσότερα βιβλία, ας ακούσουμε περισσότερο μουσική, ας αποφύγουμε τα social media όσο μπορούμε, όσο είναι εφικτό και δυνατό να γίνει», ανέφερε.
Την τελευταία του πνοή άφησε 3χρονο παιδί έπειτα από γενναία μάχη, σκορπώντας τη θλίψη στην οικογένειά του και στο Λιοπέτρι Κύπρου.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της οικογένειας του μικρού παιδιού, και όπως αναφέρει το Famagusta.news, ο 3χρονος μόλις ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι για τον παράδεισο. «Ο Μάμαντος μας μόλις ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι για τον παράδεισο κοντά στην Παναγία εκεί που ανήκει. Αυτά τα 3 χρόνια μας δίδαξε αγάπη πίστη ευλογία θαύματα ευτυχία χαρά μας έδωσε δύναμη σε όλους. Όμως έφτασε η στιγμή του αποχαιρετισμού. Ευχαριστούμε όλους όσους ήταν δίπλα μας και αγάπησαν πραγματικά αυτόν τον Άγγελο. Όλοι θα φορέσουν λευκά ρούχα ή Χαρούμενα χρώματα γιατί αποχαιρετάμε έναν Άγγελο. Η οικογένεια δεν θα δεχτεί συλλυπητήρια για ευνόητους λόγους. Σήμερα είναι Χριστούγεννα και ο Μάμας γιορτάζει σήμερα. Η ώρα 10 θα είναι η κηδεία στην Εκκλησία τις Παναγίας Λιοπέτρι και θα συνοδεύουμε τον Άγγελο μας στο τελευταίο αντίο μέχρι να ξανασυναντηθούμε στην αιώνια ζωή. Και μην λυπάστε».
Το τελευταίο «αντίο» στον 3χρονο
Η κηδεία του μικρού παιδιού θα γίνει στις 10:00, στην Εκκλησία της Παναγίας στο Λιοπέτρι, ενώ η οικογένεια δε θα δεχτεί συλλυπητήρια.
Και όμως παίδες, συνέβη σ’ εμένα. Σήμερα πριν από λίγο και ήθελα να σας το γράψω.
Με λένε Κώστα, έχω δυο παιδάκια και είμαι χωρισμένος. Πρόπερσι, επάνω σε έναν καυγά με την πρώην γυναίκα μου, πήρα το αμάξι, έτρεχα και έπεσα σε γκρεμό. Σώθηκα από θαύμα όμως από τη μέση και κάτω έμεινα παράλυτος.Νοσηλεύτηκα έξι μήνες και όταν βγήκα και γύρισα σπίτι, ήρθα αντιμέτωπος με μια τελείως άλλη πραγματικότητα.
Φυσικοθεραπείες, ειδικές ασκήσεις, ειδική ράμπα έξω από το σπίτι, ειδικά σκαμνάκια στο μπάνιο, ειδικά όλα. Δεν ήμουν ένας κανονικός αλλά ένας ειδικός άνθρωπος πια. Από τη μια ευγνωμονούσα Το Θεό που δεν άφησα τα παιδιά μου ορφανά και από τη άλλη τα έβαζα μαζί Του που δεν με πήρε και με άφησε να τυρρανιέμαι.
Πέρασαν δύο χρόνια με ψυχολογική υποστήριξη, ασκήσεις, εξετάσεις και γιατρούς. Τα θετικά της ιστορίας, ότι τα βρήκαμε σαν γονείς με την πρώην γυναίκα μου και ότι ο εργοδότης μου με στήηριξε απεριόριστα και πλέον εργάζομαι από το σπίτι, οπότε δεν έχασα τη δουλειά μου. Τα αρνητικά; Πράγματα που πριν ήταν πανεύκολα όπως πχ να βγω για έναν καφέ, φάνταζαν πλέον ακατόρθωτα. Όπως και το να βγω με μια κοπέλα, πριν ήταν κάτι συνηθισμένο, πλέον το μυαλό μου έμεινε κι αυτό στο αμαξίδιο όπως εγώ.
Και πάνω που βγαίνω απ’ το καβούκι μου γνωρίζω στο fb μια κοπέλα, φίλη φίλης. Πιάνουμε την κουβέντα,, στην αρχή μιλήσαμε μια ώρα, την επόμενη μέρα περισσότερο και τελικά καταλήξαμε να μιλάμε κάθε μέρα πρωι βράδυ. Στην ίδια πόλη και οι δύο, τί πιο φυσικό να της πω να βγούμε. Της είχα εξηγήσει εννοείται την κατάστασή μου και δεν είχε δείξει πως είχε πρόβλημα. Δασκάλα κι όλας σε παιδιά δημοτικού, φαντάστηκα ότι ήταν νοητικά ένα σκαλί πιο πάνω σε αυτά τα θέματα.
Ετοιμάζομαι σήμερα το πρωι, κάνω αγώνα για τα πιο απλά πράγματα όπως το να κάνω μπάνιο, αγγαρεύω και έναν φίλο μου να με πάει για να μην είμαι στην ώρα μου και να μην περιμένω ταξί.
Με αφήνει ο φίλος στο σημείο που είπαμε για καφέ και τη βλέπω να έρχεται. Ένας άγγελος. Ο άγγελος όμως καθώς πλησίαζε κι άλλο, άρχισε να δυσφορεί, δεν ξέρω σαν κάτι που είδε πάνω μου να μην της άρεσε.
-Γεια της λέω, όλα καλά; -Γεια, ναι, μου απαντά αδιάφορα ξερά. -Να κάτσουμε εδώ; τη ρωτάω. -Μωρέ δεν είναι αυτό το μαγαζί για όπως είμαστε τώρα. -Δηλαδή πως είμαστε; τη ρωτάω νομίζοντας ότι είμαστε πρόχειρα ντυμένοι. -Εσύ τώρα με το αναπηρικό καροτσάκι, πώς να μπούμε εδώ; Είναι κυριλέ το μαγαζί!
Καμία σχέση με τα μηνύματα που ανταλλάσαμε και που μου έδειχνε ένα πιο ζεστό και ανθρώπινο πρόσωπο.
Το ραντεβού είχε χαλάσει ήδη από το πρώτο λεπτό. Παραγγείλαμε, είπαμε πολύ λίγα πράγματα, με το ζόρι μιλούσε σαν να έκανε αγγαρεία. Στο τέλος όμως δεν κρατήθηκα, τη ρώτησα γιατί βγήκε μαζί μου ενώ ήξερε την κατάστασή μου, αφού ήταν ολοφάνερο ότι είχε πρόβλημα με την αναπηρία μου.
“Θα σου μιλήσω ειλικρινά. Έχω ταλαιπωρηθεί πολύ από σχέσεις, είμαι 38 χρονών θέλω να κάνω παιδιά και τα περιθώρια στενεύουν. Δεν θέλω άλλες δυσκολίες στη ζωή μου, ούτε τεχνικές ούτε πρακτικές, τίποτα. Αλλά κι εσύ πρέπει να καταλάβεις πως όταν θες να βγεις ραντεβού με μια κοπέλα πρώτη φορά, δεν βγαίνεις με το καροτσάκι σε καφετέρια, μπορεί ο άλλος να νιώθει άβολα. Περίμενα ότι θα πηγαίναμε κάπου πιο απόμερα”.
Έμεινα να την κοιτάζω, το πρώτο σκέλος ας πούμε ότι ήταν κατανοητό. Το δεύτερο όμως, γιατί;
Ο κόμος ανέβηκε περισσότερο στον λαιμό μου. Δεν γινόταν να κάτσω άλλο, πλήρωσα κι έφυγα χωρίς να της πω τίποτα.
Ευτυχώς βρήκα αμέσως ταξί, με έβαλε ο άνθρωπος μέσα και φύγαμε. Στον δρόμο έβαλα τα κλάματα. Δεν έχω νιώσει πιο άσχημα στη ζωή μου. Μέχρι και ο οδηγός με ρώτησε γιατί κλαίω.
Ντρέπομαι αλλά έκλαψα. Εγώ που δεν κλαίω ούτε όταν νιώθω τις χειρουργικές λάμες στα πόδια μου.
Εννοείται πριν καν φτάσω σπίτι μου ειχε ριξει μπλοκ. Πριν λίγο με πήρε η κοινή μας φίλη τηλέφωνο και δεν απάντησα.
Μη λέτε λοιπόν ότι δεν γίνονται αυτά και σε τί κόσμο ζούμε. Στον κόσμο που εμείς φτιάξαμε, ζούμε…
80 κάτοικοι ενός μικρού χωριού στην Ισπανία έγιναν εκατομμυριούχοι (όλοι τους) με τον πιο περίεργο τρόπο. Συγκεκριμένα, ο ιδρυτής και δισεκατομμυριούχος της μπύρας Corona, ο οποίος καταγόταν από το χωριουδάκι Cerezales del Condado της Ισπανίας και ο οποίος πέθανε τον Αύγουστο σε ηλικία 99 ετών, άφησε με τη διαθήκη του στους συγχωριανούς του το ποσό των 197,61 εκατ. ευρώ!
Αυτή τη στιγμή το χωριό αριθμεί 80 κατοίκους και ο καθένας του κληρονομεί 2,34 εκατ. ευρώ!
Η ιστορία του δισεκατομμυριούχου είναι απίστευτη, αν σκεφτεί κανείς πως στην ηλικία των 14 εγκατέλειψε το σχολείο γιατί οι γονείς του δεν είχαν λεφτά για να πληρώσουν τα δίδακτρα.
Ο ιδρυτής της Corona, εγκαταστάθηκε στο Μεξικό και ξεκίνησε να εργάζεται για την ζυθοποιία ως αποθηκάριος, καθώς ο θείος της γυναίκα του εργαζόταν εκεί. Ωστόσο οι βλέψεις του ήταν μεγαλύτερες, με αποτέλεσμα μετά από 20 χρόνια να γίνει ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρίας.
Ο Φερνάντεζ, μάλιστα, έγινε και Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου μέχρι το 2005, όταν και συνταξιοδοτήθηκε.
Ο ίδιος είναι γνωστός για το φιλανθρωπικό του έργο, καθώς και για το γεγονός πως ποτέ δεν ξέχασε την πατρίδα του, με τον πρώην βασιλιά της Ισπανίας Χουάν Κάρλος να τον τιμά για τα φιλανθρωπικά του έργα και συγκεκριμένα για τις προσφορές του σε νέους με ειδικές ανάγκες.
Εκτός από τα εκατομμύρια που άφησε στους κατοίκους του χωριού, ο Φερντάντεζ είχε δημιουργήσει το Ίδρυμα «Cerezales Antonino y Cinia» στη γενέτειρά του το 2009, με το οποίο στήριζε την αγροτική πρωτοβουλία και καινοτομία.
Πέρα από το ατομικό ποσό που άφησε στον καθένα, το χωριό θα αποκτήσει ολοκαίνουργιο πολιτιστικό κέντρο καθώς και ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα, όπου από αυτό θα ωφεληθούν 300 εργαζόμενοι.
Εκτός εαυτού βγήκε η Κατερίνα Καινούργιου βλέποντας τον Κωνσταντίνο Εμμανουήλ και τη σύντροφό του σε τρυφερές στιγμές έξω από τα δικαστήρια.
Πιο συγκεκριμένα, μετά την καταγγελία για ξυλοδαρμό, οι δυο τους βρέθηκαν στα δικαστήρια και η κάμερα της εκπομπής «Super Κατερίνα» τους έπιασε χεράκι – χεράκι και να γελάνε.
«Δεν το βλέπω αυτό, δεν το ζούμε αυτό. Είναι φάρσα; Μου κάνετε φάρσα σήμερα. Παρακαλώ, από σήμερα και 40% να έχουμε κάνει σε αυτό το λεπτό, δεν θα ξαναπαίξουμε ποτέ τον Εμμανουήλ με τη Νάνσυ, γιατί μας δουλεύουν όλους σαν να μην υπάρχει αύριο», τόνισε αρχικά η Κατερίνα Καινούργιου.
Η Κατερίνα Καινούργιου είπε στη συνέχεια: «Έγινε καταγγελία για ξυλοδαρμό, πήγε η αστυνομία. Μόνο που τους βλέπουμε να φιλιούνται, νιώθω ότι μας δουλεύουν. Δεν με νοιάζει τι θα πουν μετά. Αν θέλετε να το παίξετε εσείς, εγώ δεν θα συμμετέχω».
Η Κατερίνα, μίλησε στο protothema.gr για την περιπέτεια της κόρης της αλλά και την υποστήριξη που έλαβε η οικογένεια από το «Make-A-Wish». Η ίδια, περιέγραψε τον γολγοθά που πέρασε η κόρη της και η οικογένειά της από την αρχή της περιπέτειας μέχρι σήμερα που η μικρή Ηλιάνα καταφέρει να βγει νικήτρια από τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της.
Η ιστορία της μικρής Ηλιάνας που κέρδισε τον καρκίνο
Κάτι δεν πάει καλά
Η Ηλιάνα, ήταν πάντα ένα ήσυχο παιδί, όχι και πολύ δραστήριο. Μα όπως κάθε παιδί έπαιζε, έτρεχε, κολυμπούσε… ώσπου ξαφνικά στα 8 της σταμάτησε να θέλει να κάνει οποιαδήποτε δραστηριότητα, εκφράζοντας φόβο ότι θα χτυπήσει ή θα πέσει. Υποπτευθήκαμε ότι ίσως να ήθελε να τραβήξει τη προσοχή που έχασε με τον ερχομό του νέου μέλους της οικογένειάς μας.
Όμως, μετά τον φόβο, ήρθαν οι έντονοι πονοκέφαλοι, η σωματική αστάθεια και, τέλος, ο τρόμος στα χέρια. Οι πονοκέφαλοι εξηγήθηκαν από τους γιατρούς ως «πίεση» από το σχολείο, αλλά εμάς κάτι μας έτρωγε. Με πείσμα, μέρα τη μέρα, γιατρό το γιατρό, καταλήξαμε να παραλάβουμε τα αποτελέσματα της πρώτης μας μαγνητικής: όγκος εγκεφάλου και υδροκεφαλία.
Περιμένοντας τη μαγνητική
Παρατηρούσα τον κόσμο στο θάλαμο αναμονής, χαμένη στις σκέψεις μου. Κάθε μισή ώρα, κάποιος σηκωνόταν με μηχανικές κινήσεις, έπαιρνε τα αποτελέσματα από τη γραμματεία και έφευγε. Έγινε κάμποσες φορές μέχρι να έρθει η δική μας μισή ώρα. Σε αντίθεση με όσους προηγήθηκαν, ακούσαμε τον ακτινολόγο να λέει «μόνο η μητέρα να περάσει». Δεν θα ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που βίωσα. Σκοτείνιασαν όλα, και έμειναν ο διάδρομος, η πόρτα του ακτινολόγου κι εγώ. Και η απορία του τι συμβαίνει, αφού σαφή απάντηση δεν πήρα την ίδια ημέρα.
Φέρνω στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ. Είχα πάρει αγκαλιά την Ηλιάνα για να κοιμηθούμε και τη χάζευα. Έκανα σενάρια στο μυαλό μου για το τι θα ακούσουμε στα αποτελέσματα. Την κοιτούσα και έκλαιγα. Ο λίγο πιο ψύχραιμος μπαμπάς μας, προσπαθούσε να με «κρατήσει» για να μην καταρρεύσω.
Η επόμενη ημέρα έφτασε, και μαζί και η απάντηση: ΟΓΚΟΣ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ και ΥΔΡΟΚΕΦΑΛΙΑ, με έναν γιατρό απέναντί μας, να μας κοιτά και να μας «μαλώνει» που δεν το ψάξαμε νωρίτερα. Που να ξέραμε…
Η ανάσα του ουρλιαχτού
Πριν φτάσουμε στο κατώφλι του νευροχειρουργού, θυμάμαι να κάνω παράκαμψη σαν ναρκωμένη, να βγαίνω από την πόρτα του νοσοκομείου του Αγία Σοφία, και να αρχίζω να ουρλιάζω. Σε εκείνο το ουρλιαχτό, άφησα όλα τα γιατί μου. Όλα όσα έπρεπε για να συνεχίσω για το παιδί μου.
Η πρώτη ματιά στη μαγνητική, έδινε ενδείξεις καλοήθειας, κάτι το οποίο μας καθησύχασε σε πρώτη φάση. Μέχρι το άκουσμα των χειρουργείων. Ήταν η σειρά του μπαμπά μας να καταρρεύσει και η σειρά μου να τον «κρατήσω». Εξαφανιστήκαμε σχεδόν όλη την ημέρα από το σπίτι. Έπρεπε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας για να μπορέσουμε να το αντιμετωπίσουμε και να το ανακοινώσουμε στην υπόλοιπη οικογένεια και κυρίως στο παιδί. Μα πως το λες… και κυρίως τι ΤΟΥ λες;;;;
«Θα πρέπει οι γιατροί να σου ξυρίσουν το κεφάλι και να κάνουν ένα χειρουργείο αγάπη μου, για να δουν τι συμβαίνει πιο καλά» της είπαμε μέσα σε όλα με σύμμαχο και στήριγμά μας την αγαπημένη της νονά. Σάστισε όταν άκουσε για τα μαλλιά της. «Να κοίτα σαν την Άννα Βίσση στο βίντεοκλιπ» σκεφτήκαμε και της δείχναμε με χαμόγελο.
Ατελείωτη μου φάνηκε η ώρα της αναμονής για το χειρουργείο. Αιώνες ολόκληροι. Αφού μπήκε στο χειρουργείο, σκεφτόμουν μόνο ότι το δυνατό μου το κορίτσι μπήκε με χαμόγελο. Αυτό με έκανε να αντέξω. Το χαμόγελό της. Όλα πήγαν καλά μέχρι που βγήκε η βιοψία: ΚΑΛΟΣ ΚΑΚΟΗΘΗΣ ΟΓΚΟΣ σε σημείο …. Δεν άκουσα τα υπόλοιπα. Πως συνδυάζονται αυτές οι τρεις λέξεις; Τι σημαίνει αυτό;
Πραγματικό δίλημμα ΖΩΗΣ!
Ενστάσεις, ιατρικά συμβούλια, συζητήσεις, πιθανότητα να τη χάσουμε σε νέο χειρουργείο και εμείς να πρέπει να πάρουμε την πιο σοβαρή απόφαση: νέο χειρουργείο βιοψίας διακινδυνεύοντας τη ζωή της σε μεγάλο βαθμό όπως μας ενημέρωσαν ή μαγνητική και μη στοχευμένη θεραπεία με αυξημένο το ποσοστό αποτυχίας;
Με βαριά καρδιά αποφασίσαμε την ειδική μαγνητική και μη στοχευμένη, η απόφαση. Ξεκινήσαμε ακτινοβολία, με την Ηλιάνα να είναι πιο δυνατή από ποτέ και εμείς παίρνουμε δύναμη από την ίδια.
Η βαλβίδα και η παραίτηση
Από τον Σεπτέμβρη του 2018 μέχρι τον Νοέμβρη του 2020, δεν μας έλειψαν τα χειρουργεία. Η βαλβίδα που τοποθέτησαν στο κεφαλάκι της στο πρώτο χειρουργείο, δεν μας έκανε τη χάρη, όπως οι ακτινοβολίες που πήγαν πολύ καλά. Άρχισε ξανά να πέφτει, σωματικά και ψυχικά. Συχνές βόλτες στο νοσοκομείο, αξονικές, μαγνητικές, διόρθωση θέσης βαλβίδας, αλλαγή βαλβίδας. ΕΞΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ σε ένα χρόνο στο ΚΕΦΑΛΙ της 8χρονης κόρης μας.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, η Ηλιάνα ήταν πια σε άσχημη ψυχική και σωματική κατάσταση, και εγώ ανήμπορη να παρακολουθώ μέρα – μέρα την επιδείνωση της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα απόγευμα, που φεύγοντας για το σπίτι να δω τα αδέρφια της για λίγο και να επιστρέψω, την άκουσα να λέει στον πατέρα της «Ευτυχώς που είναι κλειστή η μπαλκονόπορτα». «Γιατί αγάπη μου θες να δεις έξω» απαντά ο μπαμπάς μας. «Όχι. Ήθελα να βγω για να πέσω. Έχω κουραστεί. Διαλύθηκα» του απαντά και εκείνος πάγωσε… Συνέβη αυτό που δεν έπρεπε να γίνει. Τα είχε παρατήσει…
Προετοιμασία για την… τελική ευθεία
Οι γιατροί διαπίστωσαν ταχεία πρόοδο της νόσου, και έτσι όπως όφειλαν, άρχισαν να μας προετοιμάζουν με τον δικό τους τρόπο… για την τελική ευθεία.
Τη χάνουμε. Δεν ήξερα τι να κάνω, τι να πω, εμείς στο νοσοκομείο, η υπόλοιπη οικογένεια στο σπίτι… έπρεπε να τους το ανακοινώσουμε… δεν ξέραμε πόσος καιρός μας έμενε… Από το νοσοκομείο, μας πρότειναν να φέρουμε τα αδέλφια της να την δουν. Κατά τη μεταφορά μας σε μονόκλινο, τα μηχανήματα πίεσης και οξυγόνου, κυριολεκτικά τρελάθηκαν. Νοσηλευτές και γιατροί, έτρεχαν να δουν τι συμβαίνει. Μέσα σε μία κρίση πανικού και πιστεύοντας ότι δεν θα ξημερώσουμε, μαζεύεται όλη η οικογένεια άρον – άρον στο πλευρό της. Κι εκεί ζήσαμε ένα πρώτο μικρό θαύμα: ηρέμησε, χαμογέλασε, πίεση και οξυγόνο σταθεροποιήθηκαν. Στην επιστροφή για το σπίτι και μέχρι να γυρίσω στο νοσοκομείο ξανά, έλαβα φωτογραφία από τον μπαμπά μας, με την Ηλιάνα να είναι καθιστή στο κρεβάτι και να ζωγραφίζει.
Χριστούγεννα στο Παιδο-ογκολογικό
Η οικογένεια έπρεπε να είναι μαζί λόγω της ημέρας και της …τελικής ευθείας που λέγαμε παραπάνω. Φόρεσε το πιο φανταχτερό της φόρεμα και όλοι ντυμένοι με τα καλά μας, υποδεχτήκαμε τους γιατρούς να μας πουν τα κάλαντα. Αντί να μας εκπλήξουν εκείνοι όμως, τους σοκάραμε εμείς: η Ηλιάνα τους περίμενε όρθια, έτοιμη να τραγουδήσει. Δεν το πίστευε κανείς!
Όσο και αν αναζήτησα ιατρική εξήγηση, δεν βρήκα. Έτσι, κατέληξα ότι η επιδείνωση της κατάστασής της, είχε προκληθεί από την κακή ψυχολογική της κατάσταση και την παραίτησή της. Από την κούρασή της και την εξάντληση της υπομονής της.
Συγκινεί η ιστορία της μικρής Ηλιάνας που καταφέρε να κερδίσει τον καρκίνο
Η σοβαρότητα μίας… νεράιδας!
Το δεύτερο μικρό μας θαύμα ήταν ότι εκείνη την περίοδο που η Ηλιάνα αναθάρρευε ψυχικά σιγά – σιγά, μπήκαν στη ζωή μας οι καλές νεράιδες του Make-A-Wish! Πόσο πιο κατάλληλη η στιγμή; Ήταν αυτό που χρειαζόταν για να συνεχίσει να παλεύει με τη ψυχή της. Η Ηλιάνα άκουσε προσεκτικά τις νεράιδες και πήρε πολύ σοβαρά τη διαδικασία. Έπρεπε να πει την πιο δυνατή ευχή της… Μέσα σε πολλά που δήλωσε ότι της αρέσουν, πήρε την απόφαση να τους πει το πιο μεγάλο της όνειρο: να ζήσει την εμπειρία του Master Chef, να νιώσει λίγη από τη μαγεία της κουζίνας, του να είναι σεφ! Οι αγαπημένοι μας έκαναν τα αδύνατα – δυνατά, και τον Ιούνιο του 2021 βρεθήκαμε στο πλατό του τελικού. Το όνειρο της Hλιάνας έγινε πραγματικότητα! Έζησε την εμπειρία του Master Chef, γνώρισε από κοντά τους κριτές, τους μαγείρεψε, την βαθμολόγησαν με το απόλυτο 10αρι και πήρε το βραβείο της. Αλλά το μεγαλύτερο βραβείο απ’ όλα, ήταν η χαρά στο πρόσωπο της! Η πραγματοποίηση της ευχής της έδωσε δύναμη… δύναμη να συνεχίσει… ότι όλα μπορούν να περάσουν και όλα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα! Από τα πιο μικρά μέχρι και τα άπιαστα όνειρα!
Το μεγάλο θαύμα
Φέτος κλείνουμε 3 χρόνια… χωρίς θεραπεία πλέον, με επανέλεγχο κάθε τρεις μήνες, αλλά είμαστε εδώ, είμαστε όλοι μαζί και ζούμε την κάθε μας στιγμή σαν να μην υπάρχει το αύριο!
Είμαι η Κατερίνα, μητέρα της Ηλιάνας, της Ελευθερίας και του Ορφέα. Με την προτροπή του Make-A-Wish Ελλάδος και με αφορμή τον Σεπτέμβρη, που είναι σημαντικός μήνας για την οικογένειά μας και αφιερωμένος στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση για τον ΚΑΡΚΙΝΟ της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μας ιστορία. Να θυμάστε πάντα ότι μόνο η θεϊκή παρέμβαση ξεπερνάει την ανθρώπινη θέληση και ότι το ένστικτο του γονιού δεν κάνει ποτέ λάθος.
