Όσα χρόνια είμαι χήρα τόσα χρόνια μένω με τα πεθερικά μου στο ίδιο σπίτι και πραγματικά αυτή η κατάσταση δεν παλεύεται με τίποτα.

Όταν έχασα τον άντρα μου εντελώς ξαφνικά και έμεινα μόνη με δύο παιδιά ήρθαν να μείνουν, για λίγες μέρες υποτίθεται, μαζί μου για να με βοηθήσουν να μπω σε ένα ρυθμό και πιο πολύ με τα παιδιά που τα είχαν βρει σκούρα και αυτό ήταν.

Το προσωρινό έγινε μόνιμο και εδώ και πέντε χρόνια ζω έναν πραγματικό εφιάλτη που δεν αντέχω άλλο.

Το χειρότερο είναι πως ούτε εκείνοι μπορούν να φύγουν γιατί έχουν παραχωρήσει το σπίτι τους στην κόρη τους ούτε όμως και εγώ μπορώ να αλλάξω σπίτι γιατί αυτή τη στιγμή με τόσα που πληρώνω δεν μου περισσεύουν λεφτά και για ενοίκιο που απ΄ ότι βλέπω το φθηνότερο είναι 400 ευρώ και είναι και μία τρύπα σε υπόγειο με ένα παραθυράκι που κοιτάει στο φωταγωγό.

Αν μη τι άλλο το σπίτι αυτό είναι δικό μας και είναι πολύ μεγάλη ευκολία γιατί είμαι κοντά και στη δουλειά μου και κοντά στο σχολείο των παιδιών.

Από τη μία δεν θέλω να ξεσπιτωθώ ούτε να ξεβολέψω τα παιδιά μου, από την άλλη δεν αντέχω άλλο να μένω με τα πεθερικά μου.

Είναι και οι δύο δύσκολοι άνθρωποι, κακότροποι και ειδικά μετά το θάνατο του γιου τους έχουν παραξενέψει ακόμα περισσότερο.

Κάνουν συνέχεια παρατηρήσεις και σε μένα και στα παιδιά και νιώθουμε φιλοξενούμενοι στο ίδιο μας το σπίτι.

Είμαστε μονίμως στην τσίτα και έχω βαρεθεί να το παίζω ειρηνοποιός για να μην πλακωθούμε στο ξύλο εδώ μέσα.

Τα παιδιά μου πηγαίνουν το ένα στο γυμνάσιο και το άλλο στο λύκειο και τα βάζουν με μένα επειδή δεν κάνω κάτι για να δώσω ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση και όσο και να προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι είναι δύσκολα τα πράγματα αυτή την περίοδο και με τα σπίτια και με το οικονομικό, εκείνα φωνάζουν, με βρίζουν και με απειλούν πως αν δεν κάνω κάτι άμεσα θα φύγουν από το σπίτι και θα πάνε να μείνουν στους θείους τους.

Προσπαθώ να συμβιβάσω κάποιες καταστάσεις αλλά δεν συμβιβάζονται και τα πεθερικά μου όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο ανυπόφορα.

Ώρες-ώρες θέλω να τους διώξω με τις κλωτσιές από το σπίτι αλλά τους λυπάμαι γιατί είναι άνθρωποι χαροκαμένοι και δεν έχουν πού να πάνε.

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τους κάνω κουβέντα αλλά δεν ακούν. Αγύριστα κεφάλια. Τι να κάνω;

Ντίνα

Σε ταχυρομείο της γειτονιάς μου συνέβη προχθές ένα περιστατικό που είχε, δεν είχε μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει εννοείται…

Η υπάλληλος με είδε ενώ περίμενα τη σειρά μου με το παιδί στην αγκαλιά και μου έδωσε προτεραιότητα…ε, ποιος είδε τις γριές και δεν τις φοβήθηκε!

Τί ότι το έκανα επίτηδες είπαν, “τί φταίω εγώ που γκαστρώθηκε;” είπαν, “αν είναι έτσι να παίρνουμε και εμείς από ένα παιδάκι και να περνάμε πρώτες!”, είπαν. Και τί δεν είπαν!

Δηλαδή δεν το κατάλαβα. Εμείς οι μονογονείς τι πρέπει να κάνουμε; Να κλειδώνουμε τα παιδιά μας στο αυτοκίνητο και να τρέχουμε με την ψυχή στο στόμα; Να πληρώνουμε μπέιμπι σίτερ (αν έρθει για μια ώρα) για να πάμε να κάνοπυμε τη δουλειά μας σε μια δημόσια υπηρεσία; Όλες αυτές που κράζουν, με ρώτησαν πώς τα βγάζω πέρα; Εκείνες κόρες δεν έχουν; Εγγόνια δεν έχουν, σε άλλο πλανήτη ζουν;

Για ηρεμήστε λίγο και συνέλθετε. Και εσείς παιδιά υπήρξατε κάποτε ή έχετε δικά σας παιδιά και εγγόνια. Θα σας άρεσε να σας φέρονται έτσι; Μεγαλώνουμε μόνες τα παιδιά μας και κάποιες δουλειές πρέπει να γίνουν. Που θα τα αφήσουμε;

Μία εξοργισμένη μόνη μαμά

Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για κάτι που έζησα πρώτη φορά φέτος.

Θα μιλήσω για την εμπειρία μου στέλνοντας την κορούλα μου παιδικό σταθμό πρώτη χρονιά στα τρία της χρόνια.

Είμαι μονογονεϊκή οικογένεια όπως θα έχετε καταλάβει και από τα υπόλοιπα άρθρα μου.

Τις πρώτες μέρες τις προσαρμογής της μικρής στον παιδικό δεν μπορούσα να πάω διότι οι ώρες που δέχονταν τα παιδάκια συμπιπταν με τις ώρες εργασίας μου οπότε το βάρος έπεσε στους γονείς μου.

Δεν έζησα από την αρχή την σχολική χρονιά, δεν γνώρισα ούτε τη δασκάλα.

Έτυχε να την γνωρίσω ένα μεσημέρι που μέσα στα νεύρα και ένα πνιξιμο δικαίου στο λαιμό έτρεξα αλαφιασμενη μετά την δουλειά στον παιδικό.

Η διευθύντρια είχε πάρει τηλέφωνο τον πρώην άντρα μου να τον ρωτήσει γιατί το παιδί το πάνε στο σχολείο οι γονείς μου και να τον ενημερώσει για τον αγιασμό την επόμενη μέρα!
Στις εγγραφές είχα επισημάνει πως έχουμε πάρει διαζύγιο και την επιμέλεια την έχω εγώ, πως ο μπαμπάς της, κάνει δύσκολη δουλειά και δεν μπορεί να σηκώνει τηλέφωνα οπότε έδωσα το δικό μου και των γονιών μου. Βέβαια μου ζητήθηκε από την ίδια το τηλέφωνο του πατέρα αλλά μόνο για έκτακτη ανάγκη και μόνο αν δεν βρίσκει εμάς.
Ένιωσα ενοχλημένη, γιατί ακόμα και σε μια οικογένεια που υπάρχουν και οι δύο γονείς πρώτα πρώτα την μαμά θα πάρεις τηλέφωνο όχι τον μπαμπά, σωστά;

Τέλος πάντων, μην πολυλογω γιατί πάντα το κάνω, γνώρισα την δασκάλα, μίλησα με την διευθύντρια και όλα καλά! Ξεπέρασα τον ειρωνικό τόνο της και τα σχόλια του τύπου « φυσικά, φυσικά μόνο εσείς είστε μανούλα» συνοδευμένα με αυτό το πούστικο γελάκι συγχωρέσετέ με για την έκφραση) και είπα πάει στο διάολο το παιδί μου να προσέχουν και εμένα άσε με.
Έρχεται συνέλευση γονέων!

Ταν τα ταν τααααα!!!!!!

Πάω η δόλια τέσσερις το καταμεσήμερο με τη φόρμα μου και αθλητικό λουκ.

Περιποιημένη, καθαρή!

Ντράπηκα και δεν κάνω πλάκα, βρήκα μαμάδες μοντέλα της Βικτόρια ( αυτή με τα αγγελάκια ντε) μαλλί κομμωτηρίου και βλεφαρίδες κάγκελο.

Τις θαύμασα και ζήλεψα δεν θα πω ψέματα. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα μου.

Το θέμα μου είναι πως μέσα σε εκείνη την τάξη γεμάτη από ανθρώπους άνω των 27 χρονών σίγουρα ένιωσα πως γύρισα πάλι στο λύκειο και ήμουν η λουζερ της τάξης.

Πηγαδάκια τεσσάρων και πέντε ατόμων έκαναν σουσουρο και σχολίαζαν τους υπόλοιπους.

Φώναζαν, γέλαγαν, κορόιδευαν τις απορίες άλλων γονέων και σχολίαζαν ντύσιμο και οικονομική κατάσταση.

Γύρισα στο σπίτι ένα ράκος. Έφαγα μπουλιγκ στον παιδικό σταθμό της κόρης μου. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, αυτοί οι γονείς τι παιδιά μεγαλώνουν στην κοινωνία; Αυτά τα παιδιά με τα πρότυπα που έχουν δεν θα γίνουν οι αυριανοι νταηδες ; Αυτά τα κορίτσια δεν θα γίνουν οι επόμενες « φειμους» του σχολείου; Ντρέπομαι…
Ντρέπομαι που μεγάλοι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδάκια. Λυπάμαι που τα παιδιά τους θα πάρουν τέτοια παραδείγματα συμπεριφοράς.

Μια σημείωση σε αυτούς τους γονείς, βγείτε από τον μικρόκοσμο που ζείτε δείτε τι αξίζει πραγματικά σε αυτή τη ζωή και ύστερα ανοίξτε τα μάτια των παιδιών σας μαζί με το μυαλό τους.

Μια αγανακτισμένη μαμά, όχι μανούλα!

Πριν από δύο χρόνια ανακάλυψα ότι η μητέρα μου είναι ομοφυλόφιλη. Αρχικά σοκαρίστηκα. Φοβήθηκα μιας και με τον πατέρα μου είχαν χωρίσει πολύ πρόσφατα και δεν ήξερα αν η αιτία ήταν αυτή ή κάποια άλλη. Επίσης ανησυχούσα γιατί ήταν μια κατάσταση τελείως καινούργια. Πώς να τη διαχειριστώ; Μέχρι τότε δεν καταλάβαινα τί ακριβώς σημαίνει λεσβία, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια, έχω δει τον κόσμο τελείως αλλιώς.

Η μαμά μου πρίν λίγες μέρες, με πήρε μαζί της στο Gay Pride. Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι κοιτάζω γύρω μου και βλέπω όλους αυτούς τους ανθρώπους τόσο ευτυχισμένους. Αγαπούν τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Αν δεν ήξερα ότι η μαμά μου ήταν ομοφυλόφιλη, πιθανότατα δεν θα το έβλεπα με αυτόν τον τρόπο.
Κανείς στο σχολείο μου, δεν δέχεται τους ομοφυλόφιλους ή οτιδήποτε σχετίζεται με αυτούς. Κάθε φορά που κάποιος μιλάει για εκείνους ή το Gay Pride λέει «Βλακείες, ηλιθιότητες, οι ομοφυλόφιλοι είναι ανώμαλοι» και άλλα τέτοια. Η κολλητή μου δηλώνει ότι τους μισεί. Είναι κρίμα κάποιοι άνθρωποι να αντιμετωπίζονται με τόσο μίσος και απέχθεια λόγω των επιλογών τους.

Πρόσφατα είπα σε κάποιον ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα που η μητέρα μου είναι ομοφυλόφιλη και μου είπε να πάω να κοιταχτώ γιατί δεν είμαι, λέει, καλά. Μου έκοψε και την καλημέρα από τότε.
Θέλω να πω σε όλους ότι έχω ομοφυλόφιλη μητέρα, αλλά είναι τα σχόλιά τους που με ενοχλούν και όχι εκείνη. Δεν μπορώ άλλο να βρίσκω κάθε φορά επιχειρήματα να αντικρούσω τις απόψεις τους. Υποφέρω τόσο από αυτά που ακούω σε σημείο να θέλω να κλειστώ στο δωμάτιό μου και να κλαίω όλη μέρα.

Τα περισσότερα από τα παιδιά στο σχολείο μου έχουν γνωρίσει τη μαμά μου και τη λατρεύουν! Αλλά έχω την αίσθηση ότι αν μάθουν την αλήθεια για εκείνη, θα αλλάξουν τελείως γνώμη. Δεν το καταλαβαίνω. Αφού την αγαπούν, γιατί να αλλάξουν γνώμη για εκείνη; Ο ίδιος άνθρωπος είναι, δεν αλλάζει.
Εύχομαι αυτοί οι άνθρωποι να δουν κάποτε πόσο αγαπώ τη μαμά μου. Έχει περάσει πολλά. Η ομοφυλοφιλία της δεν κάνει την κατάσταση πιο εύκολη. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω να αλλάξω σε εκείνη. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Η φίλη της παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και τις αγαπώ και τις δυο πολύ.

Γράφω αυτό το γράμμα επειδή πρέπει όλοι να μάθετε. Πρέπει να ανοίξετε τα μάτια σας και να δείτε. Αγαπάμε τους ανθρώπους για το ποιοι είναι, όχι για το τί κάνουν στη ζωή τους. Δεν λέω στο κρεβάτι τους. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι μόνο το κρεβάτι.

Ελίζα

Είμαι 41 ετών και ο άντρας μου 43. Είμαστε παντρεμένοι 15 χρόνια και μπορώ να πω ότι έχουμε έναν καλό και ήρεμο γάμο.

Όλα αυτά μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες όταν άνοιξα μια μέρα τον υπολογιστή του για να στείλω ένα e-mail. Αυτό που αντίκρυσα δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Είχε αφήσει στη μέση μια ταινία gay πορνό. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Να μείνεις, να φύγεις, να κάνεις πως δεν το είδες, να κλάψεις ή να γελάσεις.

Όταν ηρέμησα κάπως και επέστρεψε σπίτι, του είπα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι με κάποιον που είναι gay. Ο, τι μισώ στη ζωή μου περισσότερο απ’ όλα είναι τα ψέματα. Ορκίστηκε ότι δεν είναι gay και ότι απλώς άνοιξε ένα link που του έστειλε κάποιος φίλος του.

Από παλιά υποψιάζομαι ότι κάτι συμβαίνει. Σχεδόν όλοι στη δουλειά του είναι gay και μου παραδέχτηκε μάλιστα μία φορά ότι δύο συνάδελφοί του, του ζήτησαν να κάνουν μαζί τρίο, αλλά εκείνος αρνήθηκε (δεν είμαι και πολύ σίγουρη). Καθώς μου περιέγραφε το όλο σκηνικό έδειχνε περισσότερο σαν να το απολαμβάνει παρά σαν να τον απωθεί ή να τον αηδιάζει.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω. Αν του το είχε στείλει ένας φίλος του και δεν ενδιαφερόταν θα το έκλεινε μόλις καταλάβαινε περί τίνος πρόκειται και δεν θα το έβλεπε μέχρι τη μέση. Εκείνος πάλι λέει ότι θέλει μόνο εμένα, αλλά δεν ξέρω. Μετά από αυτό δεν ξέρω αν μπορώ πια να τον δω σαν άντρα μου.

Ελβίρα

Το διαζύγιό μας βγήκε ένα πρωινό του Ιουνίου του 2009. Νομικά ήταν ένα πολύ απλό διαζύγιο. Ούτε ιδιαίτερα περιουσιακά στοιχεία είχαμε ούτε παιδιά.

Αν δεν μας ήξερες προσωπικά θα νόμιζες ότι ήταν ένας ακόμα γάμος καταδικασμένος από την αρχή. Ήμασταν δύο αφελή παιδιά που παρασύρθηκαν από ψευδαισθήσεις αληθινής αγάπης. Από κάποια άποψη αυτό είναι αλήθεια αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος του χωρισμού μας.

Εκείνο το όμορφο πρωινό του Ιουνίου του 2009 ο σύζυγός μου έγινε ο γκέι πρώην σύζυγός μου.
Αποφάσισε να ζήσει χωρίς περιορισμούς και χωρίς πια να κρύβεται. Επέλεξε την αλήθεια στη ζωή του εγκαταλείποντας το φόβο της κριτικής, αγκαλιάζοντας την αλλαγή, σεβόμενος την διαφορετικότητα και αποζητώντας τη συγχώρεση και την αποδοχή, κάτι που του έδωσα απλόχερα.
Αγαπώ τις επετείους και τα ορόσημα. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε χρόνο τέτοια μέρα νιώθω περήφανη για εκείνον και αναρωτιέμαι τι μπορεί να σημαίνει αυτή η περηφάνια για μένα αφού είμαι η μοναδική σύμμαχος του στο μοναδικό αυτό ταξίδι.

Περηφάνια στην περίπτωσή μας σημαίνει αυθεντικότητα, αγάπη, αντιμετώπιση του φόβου και της κριτικής, μεταμόρφωση, ατέλεια, συγχώρεση και αποδοχή.

Είμαι περήφανη γι’ αυτό που έγινε μετά το διαζύγιό μας, αλλά η περηφάνια δεν αφορά τόσο εμένα όσο εκείνον.

Κάθε Ιούνιο γιορτάζω και εγώ μαζί του. Είναι ένας άνθρωπος που αγάπησα πολύ και έζησα μαζί του πολλά χρόνια. Όταν ένας άνθρωπος LGBTQ δεν δέχεται να ζήσει κάτω από το φόβο και τους περιορισμούς και επιλέγει να ζήσει τη ζωή του αληθινά, κάθε βήμα που κάνει πρέπει να του το κάνουμε ασφαλέστερο σε ένα πιο φιλόξενο κόσμο που μετράει.

Είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμων που ο ομοφυλόφιλος πρώην σύζυγός μου εξακολουθεί να αποτελεί μέρος της ζωής μου. Για τα παιδιά μου είναι ο αγαπημένος θείος που δεν έχουν και για τον άντρα μου ένας πολύ καλός φίλος. Εκείνος και ο σύζυγος του με κάλεσαν στο γάμο τους. Αυτό για μένα σήμαινε πολλά.

Όλοι αξίζουν την ευτυχία και την αγάπη. Αξίζουν όλη την υποστήριξη και την προστασία των αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τους.

Γιορτάστε μαζί τους. Γιορτάστε την αυθεντικότητα και την αλήθεια.

Πηγή: scarymommy.com

Η Lynn είναι μια μητέρα που αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της, μέσα από την πλατφόρμα του Reddit. Η ίδια διηγήθηκε στους χρήστες για το πως αποφάσισε να χωρίσει τον σύζυγό της, όταν εκείνος έδιωξε τον 15 γιο τους από το σπίτι, επειδή ήταν γκέι.

“Ο 15χρονος μου γιος έκανε coming out ως γκέι εχθές στον σύζυγό μου και ο σύζυγός μου τον έδιωξε από το σπίτι, όσο εγώ ήμουν στη δουλειά. Έλαβα ένα επώδυνο τηλεφώνημα από το μωρό μου που μου είπε τα πάντα. Επιτρέψτε μου να σας πω, πως είμαι πολύ τσαντισμένη. Έφυγα από τη δουλειά νωρίτερα και οδήγησα μέχρι το σπίτι μου, όπου είδα το μικρό μου αγόρι να κάθεται στο πεζοδρόμιο με όλα του τα ρούχα απέναντι από το σπίτι και ούρλιαζα…”, έγραψε η Lynn.

Στη συνέχεια περιέγραψε τι έγινε όταν συνάντησε τον σύζυγό της.

“Έδωσα σ΄αυτό τον μπάσταρδο ένα μάθημα και του είπα πως αν δεν μπορεί να είναι αρκετά άνδρας και να υποστηρίξει τον γιο του, τότε μπορεί να πάρει δρόμο και να βρει κάποια άλλη να του πληρώνει τους λογαριασμούς. Έβαλα τα πράγματα του παιδιού πίσω στο φορτηγάκι μου και πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο, όπου βρισκόμαστε τώρα, μέχρι τη Δευτέρα που θα έρθουν να μας πάρουν οι γονείς μου για να μείνουμε μαζί τους. Δεν ξέρω πολλά για όλο αυτό το γκέι κομμάτι, πείτε μου τι μπορώ να κάνω για κάνω τον γιο μου να νιώσει ότι είναι αποδεκτός;”

“Λοιπόν, ακολούθησα τη συμβουλή σας. Πληρώνω γι΄αυτό το σπίτι κι έτσι αυτό το καθίκι θα φύγει σε λίγες μέρες κι ο γιος μου θα επιστρέψει στο σπίτι του. Αγόρασα στον γιο μου διάφορα pride πράγματα. Απ΄ότι φαίνεται έχει έναν φίλο εδώ και 7 μήνες και πρόκειται να τον γνωρίσω αύριο μέσω facetime και είμαι ενθουσιασμένη. Θα κάνω τα πάντα για να νιώσει ότι τον αγαπούν. 

H Lynn επέστρεψε γράφοντας περισσότερες πληροφορίες για το τι έγινε με τον (πρώην) σύζυγό της:

“Του τηλεφώνησα (σ.σ. στον σύζυγο) και ‘πολύ ευγενικά’ του υπενθύμισα σε ποιον ανήκει στο σπίτι και ποιος πληρώνει του λογαριασμούς και εκείνος ούρλιαζε για το πόσο τον χρειάζομαι … και μου ζήτησε να βρεθούμε από κοντά. Το έκανα αλλά επειδή δεν τον εμπιστεύομαι πήρα μαζί μου και ένα αξιαγάπητο ρόπαλο του μπέιζμπολ, σε περίπτωση που τα πράγματα πήγαιναν κάπως και έτσι βρεθήκαμε μπροστά από το σπίτι… 

…  Αυτός άρχισε να κλαίει σαν μωρό και να με παρακαλά να τον αφήσω να μείνει υποστηρίζοντας ‘πως δε θα βρεις άλλον άνδρα σαν κι εμένα’ κι εγώ του απάντησα πως ακριβώς γι΄αυτό τον διώχνω… Αφού έκλαιγε για ώρες έφυγε και τώρα εγώ κι ο γιος μου έχουμε αρκετά επιπλέον χώρο”.

Πηγή: https://avmag.gr/