Θέλει να κάνει μόστρα στις παρέες της και έχει ξεφραγκιάσει εμένα. Δεν βγάζω τόσα, για να πληρώνω το φαγητό για όλους.
Δυσκολεύομαι πολύ να πείσω την κοπέλα μου να πηγαίνουμε σε πιο οικονομικά μέρη για φαγητό, όταν βγαίνουμε.
Θέλει να κάνει μόστρα στις παρέες της και έχει ξεφραγκιάσει εμένα. Δεν βγάζω τόσα, για να πληρώνω το φαγητό για όλους και σε τόσο ακριβά εστιατόρια κάθε φορά.
Προσπάθησα να της δώσω να καταλάβει, αλλά εκείνη τίποτα.
Αν συνεχίσουμε έτσι, θα φαλιρίσω, πριν τη χωρίσω.
Κώστας
Και εγώ και ο δεύτερος σύζυγός μου είμαστε 50 ετών. Παιδιά μαζί δεν έχουμε, αλλά έχω εγώ από τον πρώτο μου γάμο δύο γιους 22 και 27 ετών.
Το καλύτερο που μπορούσα να κάνω ήταν να ξαναπαντρευτώ. Με τον πρώτο μου άντρα δεν τα πηγαίναμε καθόλου καλά και συχνά με χτυπούσε. Όταν χώρισα, είπα ότι δεν θα ξανακάνω άλλη σχέση μέχρι που γνώρισα το δεύτερο άντρα μου και άλλαξα τελείως γνώμη. Είμαστε μαζί 7 χρόνια και έχουμε μία πολύ όμορφη σχέση γεμάτη κατανόηση, σεβασμό και αρκετό… σεξ.
Πριν από μερικές εβδομάδες ήρθε να μας επισκεφτεί ο μεγάλος μου γιος με τη γυναίκα του. Είχαν να πάνε σε ένα γάμο αρκετά κοντά στο σπίτι μας και για να μην οδηγούν μέσα στη νύχτα μετά από διασκέδαση (μένουν και μακριά) είπαν να μείνουν σε εμάς.
Το επόμενο πρωί έτυχε να κάνω σεξ με το σύζυγό μου την ώρα που ο γιος μου και η νύφη μου περνούσαν έξω από το δωμάτιό μας για να πάνε στην κουζίνα για πρωινό. Δεν είχα καταλάβει ότι μας άκουσαν μέχρι που κατέβηκα και τον είδα σε κάπως κακή διάθεση (ίσως έφταιγε και το ποτό και το ξενύχτι της προηγούμενης βραδιάς).
Σχεδόν με έκανε σκουπίδι. Μου είπε μπροστά στη γυναίκα του ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι στην ηλικία που είμαι να κάνω τέτοια πράγματα ειδικά όταν είναι και άλλοι μέσα στο σπίτι. Με κοιτούσε με μία έντονη απέχθεια και εμένα και τον άντρα μου, ο οποίος δεν έβγαλε άχνα.
Δεν έχω δικαίωμα μέσα στο σπίτι μου και μετά απ’ όσα έχω περάσει να κάνω ό, τι θέλω; Μεγάλωσα τα παιδιά μου σωστά, στάθηκα βράχος στο πλευρό τους και φρόντισα να μην τους λείψει τίποτα. Αυτό είναι το ευχαριστώ του; Στην τελική 50 χρονών είμαι ακόμα, δεν με πήραν και τα χρόνια. Είμαι νέα, ζωντανή και γεμάτη διάθεση. Η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός. Νιώθω σαν να είμαι ακόμα 20 χρονών και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Δεν θα μου κάνει ούτε ο γιος μου ούτε κανείς άλλος κουμάντο.
Στεναχωρήθηκα πολύ με τον τρόπο που αντέδρασε, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Με τον άντρα μου είμαστε πολύ καλά μαζί και έτσι σκοπεύω να συνεχίσουμε να είμαστε. Από εκείνη την ημέρα ο γιος μου δεν μου μιλάει και δεν καταλαβαίνω το λόγο. Ελπίζω κάποια στιγμή να το ξεπεράσει και να ξαναγίνουμε όπως πριν.
Αναστασία
Ήρθα να μείνω στην πολυκατοικία αυτή μόλις χώρισα από τον άντρα μου. Ήμουν μόλις 25 ετών και είχα δύο μικρά παιδάκια τα οποία έπρεπε να σώσω όπως και τον εαυτό μου από τα χέρια του μανιακού συζύγου μου, ο οποίος μας είχε σαπίσει στο ξύλο. Δεν γινόταν να μείνω άλλο εκεί. Κάποια στιγμή θα μας σκότωνε και τους τρεις και έπρεπε να κάνω κάτι.
Πήρα τα παιδιά και φύγαμε μέσα στη νύχτα και πήγα να μείνω στη μάνα μου, η οποία ο Θεός να την έχει καλά μας βοήθησε να βρούμε το σπίτι αυτό και αργότερα, χρονια μετά, με δικά της έξοδα το αγοράσαμε και είχαμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Ένα παλιό δυάρι ήταν στον τρίτο όροφο. Ευτυχώς η πολυκατοικία αυτή ήταν κοντά στο σπίτι της μητέρας μου και μπορούσαμε όποτε θέλαμε να πηγαινοερχόμαστε.
Οι γείτονες μας καλοδέχτηκαν μέχρι που έμαθαν ότι είμαι χωρισμένη. Από κει και πέρα ξεκίνησε το μαρτύριό μου. Δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να ρωτήσουν τι συνέβη και έφυγα από το σπίτι μου παρά όποτε με έβλεπαν ήταν, δεν ήταν τα παιδιά μου μπροστά, μπροστά και πίσω από την πλάτη μου με αποκαλούσαν «η ζωντοχήρα του τρίτου». Δεν λυπήθηκαν τα παιδιά μου που είχαν ζήσει τόσα. Δεν λυπήθηκαν εμένα που είχα τραβήξει τόσα παρά το νεαρό της ηλικίας μου και με έβαλαν κατευθείαν στο στόχαστρο και με σφυροκοπούσαν σε κάθε ευκαιρία.
Για τους περισσότερους η χωρισμένη, είναι “ζωντοχήρα” δηλαδή κάποια που παρατάει τον άντρα της γιατί θέλει να βγαίνει με γκόμενους δεξιά και αριστερά, κάποια που δεν την ενδιαφέρουν τα παιδιά της και που θέλει να κάνει τη ζωή της χωρίς έγνοιες, υποχρεώσεις και σκοτούρες μόνο που στη δική μας περίπτωση τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Τα στερεότυπα μας φάγανε. Αν ήξεραν ότι έσωσα τον εαυτό μου και τα παιδιά από του χάρου τα δόντια θα είχαν την ίδια άποψη;
Το ότι είχα πάρει διαζύγιο από τον άντρα μου τους έδινε αυτόματα το δικαίωμα να μου την πέφτουν σε κάθε ευκαιρία λες και ψαχνόμουν για καινούργιο «αιμοδότη». Μου την έπεφταν απροκάλυπτα ακόμα και μπροστά στα παιδιά μου, ακόμα και μπροστά στις γυναίκες τους, εντελώς ξεδιάντροπα κάτι που έκανε τις γειτόνισσες να με μισήσουν ακόμα περισσότερο. Με αποκαλούσαν πόρνη στην καλύτερη, πουτ@ν@ στη χειρότερη και με κατηγορούσαν ότι προσπαθούσα να τους φάω τους άντρες τη στιγμή που δεν σήκωνα ποτέ τα μάτια μου να κοιτάξω κανέναν, ούτε είχε μπει ποτέ άντρας στο σπίτι μου. Με πετύχαιναν στο ασανσέρ ή στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς και προσπαθούσαν να με στριμώξουν στις γωνίες λες και τους είχα δώσει εγώ ποτέ τέτοιο δικαίωμα.
Τα παιδιά μου έβλεπαν όλο αυτό που γινόταν και σήκωναν και εκείνα το δικό τους σταυρό μαζί με μένα. Στο σχολείο τα κορόιδευαν και τα αποκαλούσαν τα παιδιά της ζωντοχήρας και εκείνα δεν μου έλεγαν τίποτα για να μη με στεναχωρήσουν. Δεν κατηγορώ τα παιδιά. Ο, τι ακούνε σπίτι λένε. Για τους γονείς τους ήμουν κόκκινο πανί οπότε αναμενόμενο ήταν να περάσουν στα παιδιά τους τις δικές τους σαθρές εντυπώσεις.
Μετά από καιρό ξεκίνησε και το άλλο. Μου φόρτωναν σχέσεις που δεν είχα κάνει ποτέ. Με αποκαλούσαν μετρέσα του φαρμακοποιού, του μανάβη, του ψιλικατζή, του φούρναρη, γενικά είχα πάρει ό, τι κινείται και εκτελείται και σας μιλάω πραγματικά, με τους ανθρώπους αυτούς ένα καλημέρα και ένα καλησπέρα είχαμε όταν πήγαινα να ψωνίσω στα μαγαζιά τους.
Ήμουν μόλις 25 ετών αλλά είχα περάσει τόσα πολλά στη ζωή μου που έμοιαζα για 45. Το ξύλο που έτρωγα τόσα χρόνια είχε αφήσει τα σημάδια του πάνω μου αλλά δεν τα έβλεπε κανείς. Όλοι έβλεπαν αυτά που δεν υπήρχαν και όχι αυτά που φαίνονταν. Πέρα από τη μάνα μου δεν είχα κανέναν. Αν δεν ήταν εκείνη δεν ξέρω τι θα είχα κάνει. Κανείς ποτέ δεν με πλησίασε να μου πει «κορίτσι μου χρειάζεσαι κάτι; Θες μήπως βοήθεια με τα παιδιά; Τώρα που θα πας για δουλειά που θα τα αφήσεις; Θέλεις μήπως να σου φέρω κάτι; Πάω μέχρι το σουπερμάρκετ. Μήπως χρειάζεσαι κάτι;». Ποτέ μα ποτέ κανείς.
Δεν τους ένοιαζε που πολλές φορές άφηνα το 5χρονο να προσέχει το 3χρονο για να πάω στη δουλειά μου γιατί δεν είχα κανένα να μου τα κρατήσει. Δεν τους ένοιαζε που ήμουν καταρρακωμένη ψυχικά και σωματικά και προσπαθούσα να πατήσω ξανά στα πόδια μου και να κάνω ένα ξεκίνημα στη ζωή μου. Ποτέ κανείς δεν με υπερασπίστηκε, ποτέ κανείς δεν μου συμπαραστάθηκε. Ήμουν και είμαι μόνη μου, εγώ, η ζωντοχήρα του τρίτου λες και δεν έχω όνομα.
Με λένε Αιμιλία και είμαι άνθρωπος και μητέρα. Αν δεν είχα φύγει θα είχα καταλήξει σαν την Καρολάιν αλλά βρήκα το κουράγιο και έφυγα. Τι άνθρωποι είστε εσείς που μόνο να κουτσομπολεύετε και να κατακρίνετε ξέρετε; Η ανθρωπιά σας πού πήγε; Η βοήθεια προς το συνάνθρωπο; Να πηγαίνετε κάθε Κυριακή και στις γιορτές εκκλησία ξέρετε και να φιλάτε τις εικόνες και το χέρι του παπά, αλλά να εφαρμόζετε έμπρακτα αυτά που σας λέει ο Χριστός και ο ιερέας ούτε κατά διάνοια.
Καλά λένε ότι είμαστε το πιο σκ@τόψυχο είδος. Λυπάμαι και ντρέπομαι γιατί δεν είμαι παρά ένα κορίτσι μόνο ορφανό από πατέρα και κακοποιημένη από το σύζυγο που σας έχει ανάγκη και εσείς αντί να τείνετε μία χείρα βοηθείας, με πιάνετε από το χέρι και με πετάνε στους καρχαρίες.
Ντρέπομαι. Πραγματικά ντρέπομαι. Εγώ η Αιμιλία ή για εσάς, η ζωντοχήρα του τρίτου.
Αιμιλία
Όταν η Καίτη παντρεύτηκε την αγάπη της ζωής της, το Θωμά της, η 25χρονη κοπέλα δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι σε λιγότερο από 9 μήνες θα έμενε χήρα.
Η 26χρονη σήμερα Καίτη, λέει πώς ποτέ δεν περίμενε να τη χτυπήσει η μοίρα με αυτό τον τρόπο και ότι ο Θεός είχε τέτοια σχέδια για εκείνη.
“Γνωριστήκαμε και ερωτευτήκαμε Σεπτέμβρη, αρραβωνιαστήκαμε Ιούνιο και παντρευτήκαμε Οκτώβριο. Νομίζω, ότι όλα συνέβησαν γρήγορα για κάποιο λόγο, ίσως επειδή ο Θεός ήξερε, ότι είχαμε μόνο 9 μήνες να ζήσουμε σαν παντρεμένοι”.
Η Καίτη αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της μαζί μας ένα χρόνο μετά το θάνατο του άντρα της, θέλοντας να βοηθήσει άλλες γυναίκες, που βίωσαν ή βιώνουν μια παρόμοια κατάσταση. Πέρασε πολύ δύσκολα, αλλά ελπίζει οι άλλες γυναίκες να δεχτούν τη βοήθεια, που αρνιόταν εκείνη τόσο καιρό να δεχτεί.
Η Καίτη ερωτεύτηκε το Θωμά της μόλις δύο εβδομάδες μετά το πρώτο τους ραντεβού και όλα πήραν αμέσως το δρόμο τους. Λόγω της κοινής του αγάπης για τα ζώα, το ζευγάρι αποφάσισε να μείνει στην επαρχία, στο κτήμα του Θωμά. Κάθε μέρα με αγελαδίτσες, κοτούλες, κατσικούλες, προβατάκια, σκυλάκια, γατάκια ήταν η απόλυτη ευτυχία για το ζευγάρι.
Η Καίτη λέει, ότι μια μέρα πριν το γάμο, άρχισε να αισθάνεται ένα φόβο, μήπως συμβεί κάτι στο Θωμά, ενώ είναι στα χωράφια και δεν υπήρχε κανείς εκεί γύρω να τον βοηθήσει.
Συνέχισε να τον προειδοποιεί καθημερινά, να προσέχεις, να κάνεις εκείνο, να κάνεις το άλλο, να με παίρνεις κάθε μια ώρα τηλέφωνο και και και. Σαν μία έκτη αίσθηση, ο φόβος παρέμενε εκεί, να την παραλύει και να την κάνει να κλαίει από το άγχος της.
Μέχρι, που μια μέρα, το τηλέφωνο χτύπησε, αλλά δεν ήταν ο Θωμάς.
“Τη νύχτα πριν πεθάνει, τον είδα στον ύπνο μου. Δεν θυμάμαι, τί είδα, θυμάμαι μόνο το πρόσωπό του”, λέει η Καίτη.
«Ξύπνησα πολύ νωρίς το πρωί, πριν καν ξημερώσει και πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ, γιατί δεν είμαι πρωινός τύπος. Θυμάμαι να τον κοιτάζω, ενώ κοιμόταν και να σκέφτομαι, πόσο τυχερή είμαι, που είμαι γυναίκα ενός τέτοιου ανθρώπου.
Τον ξύπνησα και κάναμε αγαπούλες όλο το πρωί. Καθώς έφευγα, για να πάω στη δουλειά, συνειδητοποίησα, πόσο πολύ είχα αργήσει λόγω των πρωινών μας…παιχνιδιών.
Ο Θωμάς ξυριζόταν στο μπάνιο, μου είπε, πόσο πολύ με αγαπά και ότι θα τα λέγαμε ξανά το βράδυ στο σπίτι. Εγώ με τη σειρά μου του είπα να μην ξεχνάει να με παίρνει κάθε μια ώρα τηλέφωνο. Με έβρισκε υπερβολική, αλλά ήταν συνεπής στα τηλεφωνήματά του.
Περάσαμε ένα τέλειο πρωινό μαζί, ένα πρωινό που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
Το καλοκαίρι έκανε ένα διάλειμμα από τα χωράφια και πήγε σε κοντινή μας πόλη, για να παρακολουθήσει κάποια ενημερωτικά σεμινάρια πάνω σε νέες καλλιέργειες και νέες μεθόδους καλλιέργειας (νέα μηχανήματα που κυκλοφορούν, ξυλεία, παράσιτα κ.α.).
“Μέχρι και σήμερα, δεν ξέρουμε, πώς ακριβώς συνέβη. Δοκίμαζε ένα νέο αλυσοπρίονο, που από καιρό ήθελε να πάρει, γιατί του ήταν χρήσιμο στα χωράφια και όλο το ανέβαλε. Το αλυσοπρίονο του ξέφυγε από τα χέρια και τον τραυμάτισε στο πόδι. Η κεντρική αρτηρία κόπηκε και πέθανε σχεδόν αμέσως χωρίς να προλάβουν καν να τον πάνε στο νοσοκομείο.
Με ειδοποίησε ένας γείτονας και ήρθε να με πάρει απ’ τη δουλειά, γιατί δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω. Βρήκα ένα σπίτι γεμάτο από κόσμο, τον πατέρα μου να με περιμένει στην πόρτα και στην αυλή, όλα μας τα ζωάκια, λες και ήξεραν, τί είχε συμβεί και ήρθαν να κλάψουν μαζί μου. Έκατσα στο πεζούλι και κοίταγα σαν χαμένη.
Ο μπαμπάς μου ερχόταν κάθε 5 λεπτά να με δει. Κάποια στιγμή, τον ρώτησα:” Τώρα τί κάνουμε;”. Με πήρε αγκαλιά και άρχισα να κλαίω, όπως δεν έχω κλάψει ποτέ μου. Ποτέ δεν σταμάτησα να κλαίω.
Όταν παντρεύτηκα το Θωμά, ο πατέρας μου του έδωσε το χέρι μου στα σκαλιά της εκκλησίας. Εκείνη τη στιγμή, ήταν λες και ο μπαμπάς μου έπαιρνε το χέρι μου πίσω”.
Εκείνη τη νύχτα, η καλύτερη φίλη της Καίτης κοιμήθηκε σπίτι μαζί της, δίπλα της, εκεί, που κάποτε κοιμόταν ο Θωμάς.
“Κοιμόταν πάντα χωρίς μπλούζα. Σε κάποια στιγμή άπλωσα το χέρι μου να τον χαιδέψω και ένιωσα τη μπλούζα της φίλης μου. Τότε συνειδητοποίησα για πρώτη φορά, ότι είχε φύγει”.
Τα πράγματα για την Καίτη έγιναν ακόμα πιο δύσκολα τις προσεχείς ημέρες, μιας και ο πατέρας του Θωμά πέθανε από καρδιά στον ύπνο του. Δεν άντεξε το χαμό του γιου του και έφυγε να τον συναντήσει. Η διπλή κηδεία επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την ήδη επιβεβαρυμένη ψυχολογία της Καίτης.
“Αυτό, που θα έλεγα σε όποιον βρίσκεται κοντά σε κάποιον, που βιώνει μια απώλεια, είναι να μην τον κρίνει για τον τρόπο, που αντιμετωπίζει την απώλειά του.
Θα έλεγα σε όποιον θρηνεί, να είναι προετοιμασμένος, επειδή οι άνθρωποι είναι γεγονός, ότι θα κρίνουν ό, τι δεν καταλαβαίνουν.
Πολλοί προσπάθησαν να με παρηγορήσουν, λέγοντάς μου, ότι είμαι νέα, ότι έχω όλη τη ζωή μπροστά μου, ότι θα βρω κάποιον άλλο. Αν μου έριχναν ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο, λιγότερο θα πονούσα.
Ναι, είμαι νέα. Και για την υπόλοιπη ζωή μου θα ξυπνάω κάθε πρωί και θα πονάω για αυτόν, που έχασα”.
Τώρα, η Καίτη δηλώνει αποφασισμένη να ζήσει και να είναι ευτυχισμένη, μόνο και μόνο, για να κάνει το Θωμά της περήφανο.
“Το περίεργο είναι, ότι τη βδομάδα, πριν πεθάνει ο Θωμάς, τον είχα ρωτήσει, τί θα ήθελε να κάνω, εάν κάτι του συνέβαινε. Δεν ξέρω, πώς μου ήρθε. Το μόνο, που μπορώ να πω ξανά είναι, ότι ο Θεός έβαλε και πάλι λίγο το χεράκι του.
Με κοίταξε περίεργα και είπε, ότι θα ήθελε να βρω έναν θαυμάσιο άνθρωπο και να ζήσω ευτυχισμένη μαζί του.
Ήταν το τελευταίο, που περίμενα να ακούσω από εκείνον. Του είπα, πως αν μου συνέβαινε κάτι, θα βρυκολάκιαζα και θα ερχόμουν ξανά στη γη, μόνο και μόνο, για να κυνηγήσω την καινούργια του φιλενάδα και ότι ήταν δικός μου! Καμιά δεν μπορούσε να μου τον πάρει!
Θέλω να είναι ευτυχισμένος, όπου κι αν είναι….
Καίτη
Μπορεί να είμαι μόνο 36 χρονών αλλά έχω «θάψει» πολλούς μέχρι τώρα. Ο παππούς μου πέθανε όταν ήμουν 5 ετών και ήταν η πρώτη απώλεια που αντιμετώπισα. Ο πατέρας μου πέθανε στα 12 μου γρήγορα και ξαφνικά από ρήξη εγκεφαλικού ανευρύσματος. Ήταν μόλις 39 ετών. Η γιαγιά μου, η δεύτερη μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 30 ετών, 3 μήνες μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού και η μητέρα μου πέθανε τον Ιούνιο που μας πέρασε.
Τη βρήκα στο διαμέρισμά της πεσμένη κάτω και κατάλαβα αμέσως.
Μπορεί όλοι τους να είναι – θεωρητικά – σε ένα καλύτερο μέρος αλλά όσο έζησαν ταλαιπωρήθηκαν σωματικά και ψυχολογικά. Στην περίπτωση τουλάχιστον της μητέρας μου οι εθισμοί της κατέστρεψαν τη ζωή και μία σοβαρή ψυχική ασθένεια «έκλεψε» το μυαλό της.
Έχω κουραστεί να ακούω ότι όσοι φεύγουν είναι καλύτερα εκεί που πάνε. Η φράση αυτή κάπου δεν μου κολλάει, ίσως γιατί όταν λέμε ότι κάποιος είναι καλύτερα που είναι νεκρός μειώνει την αξία της ζωής του. Είναι αλαζονικό και επίσης υποτιμά τη θλίψη ενός ατόμου.
«Λέγοντας σε κάποιον ότι είναι καλύτερα εκεί που είναι ή τουλάχιστον δεν υποφέρει, δεν τον κάνεις να νιώσει καλύτερα. Εκείνος που πενθεί δεν μπορεί να δει το θάνατο ως λύτρωση. Επίσης δεν είναι δουλειά κανενός να παρηγορεί τον άλλον με ένα τέτοιο τρόπο ή να προσπαθεί να τον κάνει να νιώσει καλύτερα από τη στιγμή που δεν το αισθάνεται. Άστον να θρηνήσει με το δικό του τρόπο, να θυμώσει, να ουρλιάξει ή ό, τι άλλο θέλει να κάνει. Δείξτου ότι είσαι πρόθυμος να σταθείς στο πλευρό του ακόμα και αν αισθάνεσαι άβολα», προτείνουν οι ψυχολόγοι.
Όση αγάπη και στήριξη ένιωσα το πρώτο διάστημα μετά το θάνατο της μητέρας μου και του πατέρα μου δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου. Φίλοι και μέλη της οικογένειας στάθηκαν στο πλευρό μου προσφέροντας την αγκαλιά και τη βοήθειά τους με κάθε τρόπο. Έλαβα δεκάδες κλήσεις και μηνύματα αλλά τότε ξεκίνησε και το πρόβλημα επειδή όσο περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούσαν να με παρηγορήσουν, τόσο περισσότερο με πλήγωναν με τα λόγια τους.
Άκουσα πολλές φορές φράσεις όπως: «Μην ανησυχείς, ξέρει ο Θεός τι κάνει, είναι καλά εκεί που είναι, ξεκουράζεται, είναι ήρεμος/η, είναι σε ένα καλύτερο μέρος», αλλά πραγματικά… Μπορεί ο θάνατος να είναι ένα καλύτερο μέρος; Και οι δυο μου γονείς μία χαρά περνούσαν εδώ. Γιατί εκεί να είναι καλύτερα; Επίσης το «καλύτερο» εξαρτάται και από τις πεποιθήσεις του κάθε ανθρώπου και εγώ προσωπικά δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο υπάρχει μεταθανάτια ζωή.
Καλύτερα εκεί που είναι… Πού; Χωμένοι 2 μέτρα κάτω από τη γη σε ένα ξύλινο φέρετρο να τους τρώνε τα σκουλήκια στο παγωμένο έδαφος;
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να στηρίξεις κάποιον όταν πενθεί. «Το πιο σημαντικό που μπορείς να κάνεις είναι να καθίσεις κοντά του χωρίς να του μιλάς. Ξέρω ότι για μερικούς είναι δύσκολο να βλέπουν τους άλλους να υποφέρουν, αλλά και μόνο που θα σε νιώθουν δίπλα τους βοηθιούνται και ας μην το καταλαβαίνεις. Μπορείς να πεις «είμαι κοντά σου, ξέρω πόσο πονάς, ξέρω ότι υποφέρεις…». Αναγνώρισε αυτό που του συμβαίνει και δώστου να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να υποκρίνεται ότι όλα είναι εντάξει.
Αν γνωρίζεις το άτομο που πέθανε φέρε στη συζήτηση μία όμορφη ανάμνηση που έχεις από εκείνο. Γενικά στους ανθρώπους αρέσει να ακούνε για το άτομο που έχασαν και δυσκολεύονται πολύ όταν οι γύρω τους σταματούν να αναφέρονται σε εκείνον/η.
Ρώτησέ τον/τη αν χρειάζεται κάτι. Και μόνο που θα κάνεις τις δουλειές του σπιτιού ή θα βοηθήσεις με τα παιδιά ή θα αναλάβεις κάτι διεκπεραιωτικό που εκείνος/η δεν είναι σε θέση να κάνει ακόμα, βοηθάς πολύ περισσότερο απ’ ότι νομίζεις.
Απόφυγε φράσεις όπως: «Ξέρω πώς αισθάνεσαι, τουλάχιστον δεν υποφέρει πια, έζησε μία όμορφη ζωή» γιατί στην πραγματικότητα κανείς από εμάς δεν ξέρει πώς αισθάνεται ο άλλος και φράσεις όπως αυτές μπορεί να τον κάνουν να νιώσει ακόμα χειρότερα. Μην λες σε κάποιον που πενθεί ότι πρέπει να είναι και ευγνώμων από πάνω. Η ευγνωμοσύνη θα έρθει με τον καιρό αλλά τις πρώτες μέρες, εβδομάδες και μήνες μετά την απώλεια πρέπει να αφήνουμε στον άλλο χώρο να εκφράσει το θυμό και τη θλίψη του, την απογοήτευση και τον πόνο του».
Το πένθος είναι μία διαδικασία περίπλοκη που κάθε ένας από εμάς πρέπει να ξέρει πώς να διαχειριστεί και πώς να αντιδράσει. Μην αποφεύγεις κάποιον από φόβο μην πεις κάτι λάθος. Αντίθετα να είσαι εκεί, να επιμείνεις, να δείξεις ενσυναίσθηση και να σκέφτεσαι τι θα ήθελες να ακούσεις εσύ αν ήσουν στη θέση του.
Πηγή: scarymommy.com
Ο άντρας μου πριν από χρόνια πήγε για ένα βράδυ με την κουμπάρα μας και εγώ το έμαθα τώρα. Για καλή της τύχη τον τελευταίο χρόνο έχει μετακομίσει το εξωτερικό με τον άντρα της γιατί αν ήταν εδώ δεν ξέρω τι θα είχε γίνει. Προφανώς και με πλήγωσε αυτό που συνέβη. Προφανώς και έχω τυφλωθεί από μίσος. Θέλω να μαζέψω τα πράγματά μου, να φύγω και να μην κοιτάξω ποτέ ξανά πίσω μου, έχουμε όμως τρία παιδιά και είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του. Μου ζητάει κάθε μέρα συγγνώμη, θέλει αν το θέλω και εγώ να επισκεφτούμε ένα σύμβουλο γάμου και γενικά είναι πρόθυμος να το παλέψουμε.
Την αλήθεια την εμάθα από τον κουμπάρο, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι «δεν θέλει να με κοροϊδεύει και ότι το ξέρει καιρό και ότι είναι άδικο για μένα να γίνονται τέτοια πράγματα πίσω από την πλάτη μου». Ναι, τον πήρε ο πόνος από τα μούτρα.
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας ήρθαμε πιο κοντά από ποτέ και δουλεύουμε και οι δύο από το σπίτι. Αν δεν είχα μάθει το μαντάτο αυτό θα έλεγα ότι ο γάμος μας έχει πολύ γερές βάσεις. Ακόμα και αν τον συγχωρέσω θα μπορέσω να τον εμπιστευτώ ξανά ή μήπως θα ήταν καλύτερο όσο κι αν με πονάει να κόψω οριστικά οτιδήποτε μας δένει και να τραβήξω μία κόκκινη γραμμή; Την απιστία ίσως και να μπορούσα να τη συγχωρέσω, την απιστία όμως με την κουμπάρα μας, την πνευματική μητέρα του παιδιού μας, όχι, δεν ξέρω αν μπορώ να την ανεχτώ.
Κατερίνα
Περισσότερα από 500 δελφίνια σκοτώθηκαν για ακόμα μια χρονιά στα Νησιά Φερόε, λίγες εβδομάδες μετά το κυνήγι Grindadrap που άρχισε τον Μάιο.
https://www.youtube.com/watch?v=2-Ht9GlwWdM
Κατά τη διάρκεια του κυνηγιού τα δελφίνια παρασύρονται από μηχανοκίνητα σκάφη προς την ακτή και στη συνέχεια θανατώνονται από τους φαλαινοθήρες στις ακτές χρησιμοποιώντας καμάκια, ακόμη και τρυπάνια. Το Grindadrap θεωρείται παράδειγμα παραδοσιακής «φαλαινοθηρίας των αβορίγινων».
https://www.youtube.com/watch?v=x_yY9csg6Tc
https://www.youtube.com/watch?v=MLfGsO1lgEw
Αξίζει να σημειωθεί ότι κάθε καλοκαίρι, οι εικόνες του αιματηρού κυνηγιού γίνονται πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο και προκαλούν οργή στους υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ζώων που το θεωρούν βάρβαρο. Το 2021 θανατώθηκαν τουλάχιστον 1.500 δελφίνια.
Η περιβαλλοντική ΜΚΟ Sea Shepherd, η οποία κατάφερε να διακόψει το κυνήγι του 2014 με τα σκάφη της, επέκρινε το γεγονός ότι τα σκάφη του δανικού πολεμικού ναυτικού είχαν άδεια να παρέμβουν και να εμποδίσουν την δράσουν τους, αφήνοντας το κυνήγι να συνεχιστεί.
Το κυνήγι εξακολουθεί να τυγχάνει ευρείας υποστήριξης στους νήσους Φερόε, όπου οι υποστηρικτές λένε ότι τα εν λόγω ζώα τάιζαν τον τοπικό πληθυσμό για αιώνες και κατηγορούν τα ΜΜΕ και τις ξένες ΜΚΟ για ασέβεια της τοπικής κουλτούρας και παραδόσεων.
Το 2022, η κυβέρνηση περιόρισε τον αριθμό των λευκών δελφινιών του Ατλαντικού που θα μπορούσαν να θανατωθούν ετησίως σε 500, μετά τις αντιδράσεις για τα 1.400 νεκρά δελφίνια.
14th June 2023, there were 2 horrific grindadrap hunts on the Faroe Islands with:
269 long finned pilot whales killed at Vestmanna
178 long finned pilot whales killed at Leynar.
These were the 4th and 5th grindadrap hunts already in 2023 which have claimed 570 lives #StopTheGrind pic.twitter.com/MqPXmyf9Rs— Sea Shepherd UK (@seashepherd_uk) June 15, 2023
Τα ζώα αυτά συνέβαλαν καθοριστικά στην επιβίωση του λαού των Φερόε. Όντες σοβαρά απομονωμένοι στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, λόγω λιμού, αποτυχημένων συγκομιδών και ελλείψεων εφοδιασμού (για παράδειγμα, όταν τα πλοία εφοδιασμού της Δανίας αποτράπηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου), κάποτε, ήταν ζωτικής σημασίας οι κάτοικοι να μπορούν να βρίσκουν τη δική τους τροφή.
Τα Φερόε είναι σε μεγάλο βαθμό ακατάλληλα για γεωργία, και ως εκ τούτου, οι κάτοικοι του νησιού βασίζονταν αποκλειστικά στην αλιεία, την κτηνοτροφία, τις φάλαινες και τα δελφίνια.
Το «Grindadráp», αποτελεί ένα κυνήγι θαλάσσιων θηλαστικών, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στα νησιά αυτά.
Είναι ένα μη εμπορικό κυνήγι, καθώς το κρέας δεν εξάγεται, αλλά φυλάσσεται και διανέμεται στην κοινότητα ως δωρεάν τροφή.
Ιστορικά, αυτό ήταν μια σημαντική οικονομική ανακούφιση για τα Φερόε, τα οποία βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στις διεθνείς εισαγωγές λόγω της απομακρυσμένης θέσης τους.
Υποστηρίζεται, πως τα ζώα σκοτώνονται με ανώδυνο τρόπο.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το έθιμο είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία, που τα σχολεία εκπαιδεύουν τα παιδιά στην εν λόγω διαδικασία.
Μάλιστα, τα παιδιά μπορούν να φύσουν δικαιολογημένα από το σχολείο όταν πραγματοποιείται το «Grindadráp», ενώ οι άνδρες και οι γυναίκες μπορούν να εγκαταλείψουν τον χώρο εργασίας τους για να συμμετάσχουν.
Βέβαια, στη σύγχρονη εποχή η αναζήτηση τροφής καθίσταται πλέον ευκολότερη υπόθεση ακόμα και για αυτές τις απομακρυσμένες περιοχές.
Ειδικά για φέτος, ο αριθμός των ζώων που θανατώθηκαν είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που «χρειάζεται» για να τραφεί η κοινότητα.
Αυτό σημαίνει ότι πλήθος θηλαστικών οδηγήθηκε στη σφαγή χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, αφού απλώς θα πεταχτούν…
Το φαινόμενο εγείρει ανησυχίες σε οργανώσεις και φορείς σχετικά με το περιβάλλον και τα ζώα.
Με πληροφορίες από Guardian
«Με τον άνθρωπο, χωρίς όρους», τονίζει ο Αλέξης Τσίπρας σε ανάρτηση του στο Facebook την οποία συνοδεύει με φωτογραφία του με τον 15χρονο επιζόντα του ναυαγίου που έχασε τον αδερφό του -«μια μόνο από τις εκατοντάδες προσωπικές ιστορίες που συνθέτουν αυτήν την ανείπωτη τραγωδία», όπως επισημαίνει.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ που νωρίτερα επισκέφθηκε στο λιμάνι της Καλαμάτας τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο με τους διασωθέντες μετανάστες, σημειώνει στην ανάρτηση του ότι ρώτησε επίμονα να μάθει τι συνέβη, «πώς, γιατί δεν αποφεύχθηκε μία προαναγγελθείσα τραγωδία».
«Έχω κάνει δηλώσεις που αφορούν τις ευθύνες της Ευρώπης στο Μεταναστευτικό αλλά και την απογοητευτική και αδιέξοδη στρατηγική που έχει επιλέξει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Όμως, πέρα και πάνω από το πολιτικό κομμάτι, χάσκει πλέον με τρόπο συντριπτικό η ίδια η αλήθεια», αναφέρει. «Δυστυχώς, η αξία της ζωής δεν είναι ίδια σήμερα για όλους τους ανθρώπους. Στο ερώτημα ‘πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;’ έρχεται και απαντά η καταγωγή, το χρώμα, η οικονομική δυνατότητα», προσθέτει.
«Εμείς έχουμε διαλέξει πλευρά», υπογραμμίζει ο Αλέξης Τσίπρας, «με τον άνθρωπο, χωρίς όρους. Και όσο η πραγματικότητα γίνεται σκληρότερη, τόσο μεγαλώνει το πείσμα μας να υπερασπισθούμε την ισότητα, το δίκιο και την ανθρωπιά».
Η Δανάη Μπάρκα, μέσω της εκπομπής του Mega “Πάμε Δανάη”, σχολίασε την εκ βαθέων συνέντευξη της μητέρας της, Βίκυς Σταυροπούλου και αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην παιδική της ηλικία.
Ενώ ο Άρης Καβατζίκης ήταν ιδιαίτερα φορτισμένος μετά την προβολή της συνέντευξης της Βίκυς Σταυροπούλου στην εκπομπή «Πάμε Δανάη», η κόρη της πήρε τον λόγο και υπογράμμισε «αν βγω ως θεατής, όχι ως κόρη της, βλέπω έναν άνθρωπο που τον έχω συνηθίσει να κάνει αστεία, να είναι καλόκαρδος και υποστηρικτικός προς όλους, και που κρύβει από πίσω πολλές πληγές. Αυτό μου δίνει το κίνητρο να πω ότι δεν είναι ωραίο πολλές φορές να κρίνουμε και να στοχοποιούμε, γιατί δεν ξέρουμε τι περνάει ένας άνθρωπος. Είναι ωραίο να είμαστε με τους ανθρώπους πιο επιεικείς».
Και πρόσθεσε η Δανάη Μπάρκα «δεν είχαμε λεφτά, δεν είχαμε στο σπίτι δεύτερο δωμάτιο και κοιμόταν στο χολ. Στο σχολείο με έπαιρνε ο ξάδερφος, η γιαγιά και ο παππούς, γιατί η μαμά μου κυνηγούσε το όνειρό της. Αυτά σε στιγμές μου ήταν στενόχωρα και δύσκολα, αλλά όταν έβλεπα έναν άνθρωπο να μη σταματά και να παλεύει μου έδινε κίνητρο να τον θαυμάζω. Άρα, έμενα στον θαυμασμό και το πόσο θαλπωρή έβγαζε στους γύρω της, ενώ εκείνη υπέφερε».
Ο Παντελής Παντελίδης “έφυγε” πριν από επτά χρόνια, σε τροχαίο δυστύχημα, στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, με τη Μίνα Αρναούτη, τη μία από τις δυο κοπέλες που επέβαιναν στο μοιραίο τζίπ μαζί του, να έχει κάνει νέα αρχή στη ζωή της.
Ειδικότερα, στο αυτοκίνητο επέβαιναν οι Φρόσω Κυριάκου και Μίνα Αρναούτη, με την πρώτη να έχει εξαφανιστεί, ενώ η δεύτερη να επιλέγει να δώσει απαντήσεις για όσα συνέβησαν και όσα της καταλόγισαν, ενώ είναι ιδιαίτερα στα social media, έναν πολύ «δυνατό» λογαριασμό στο Facebook.
Καθημερινά, μέσω του προφίλ της, μοιράζεται με τους διαδικτυακούς της φίλους στιγμιότυπα από την καθημερινότητά της, ωστόσο, αποφεύγει να απαντά σε κακόβουλα σχόλια και διαδικτυακές επιθέσεις, θέλοντας να αφήσει πίσω της όσα έγιναν.
Μετά από πολλά χειρουργεία και φυσικοθεραπείες, η κατάσταση της υγείας της έχει βελτιωθεί σε σημαντικό βαθμό, με την εικόνα της να θυμίζει τη γυναίκα πριν το τροχαίο.
