Όταν η Καίτη παντρεύτηκε την αγάπη της ζωής της, το Θωμά της, η 25χρονη κοπέλα δεν μπορούσε να φανταστεί, ότι σε λιγότερο από 9 μήνες θα έμενε χήρα.
Η 26χρονη σήμερα Καίτη, λέει πώς ποτέ δεν περίμενε να τη χτυπήσει η μοίρα με αυτό τον τρόπο και ότι ο Θεός είχε τέτοια σχέδια για εκείνη.
“Γνωριστήκαμε και ερωτευτήκαμε Σεπτέμβρη, αρραβωνιαστήκαμε Ιούνιο και παντρευτήκαμε Οκτώβριο. Νομίζω, ότι όλα συνέβησαν γρήγορα για κάποιο λόγο, ίσως επειδή ο Θεός ήξερε, ότι είχαμε μόνο 9 μήνες να ζήσουμε σαν παντρεμένοι”.
Η Καίτη αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της μαζί μας ένα χρόνο μετά το θάνατο του άντρα της, θέλοντας να βοηθήσει άλλες γυναίκες, που βίωσαν ή βιώνουν μια παρόμοια κατάσταση. Πέρασε πολύ δύσκολα, αλλά ελπίζει οι άλλες γυναίκες να δεχτούν τη βοήθεια, που αρνιόταν εκείνη τόσο καιρό να δεχτεί.
Η Καίτη ερωτεύτηκε το Θωμά της μόλις δύο εβδομάδες μετά το πρώτο τους ραντεβού και όλα πήραν αμέσως το δρόμο τους. Λόγω της κοινής του αγάπης για τα ζώα, το ζευγάρι αποφάσισε να μείνει στην επαρχία, στο κτήμα του Θωμά. Κάθε μέρα με αγελαδίτσες, κοτούλες, κατσικούλες, προβατάκια, σκυλάκια, γατάκια ήταν η απόλυτη ευτυχία για το ζευγάρι.
Η Καίτη λέει, ότι μια μέρα πριν το γάμο, άρχισε να αισθάνεται ένα φόβο, μήπως συμβεί κάτι στο Θωμά, ενώ είναι στα χωράφια και δεν υπήρχε κανείς εκεί γύρω να τον βοηθήσει.
Συνέχισε να τον προειδοποιεί καθημερινά, να προσέχεις, να κάνεις εκείνο, να κάνεις το άλλο, να με παίρνεις κάθε μια ώρα τηλέφωνο και και και. Σαν μία έκτη αίσθηση, ο φόβος παρέμενε εκεί, να την παραλύει και να την κάνει να κλαίει από το άγχος της.
Μέχρι, που μια μέρα, το τηλέφωνο χτύπησε, αλλά δεν ήταν ο Θωμάς.
“Τη νύχτα πριν πεθάνει, τον είδα στον ύπνο μου. Δεν θυμάμαι, τί είδα, θυμάμαι μόνο το πρόσωπό του”, λέει η Καίτη.
«Ξύπνησα πολύ νωρίς το πρωί, πριν καν ξημερώσει και πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι, κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ, γιατί δεν είμαι πρωινός τύπος. Θυμάμαι να τον κοιτάζω, ενώ κοιμόταν και να σκέφτομαι, πόσο τυχερή είμαι, που είμαι γυναίκα ενός τέτοιου ανθρώπου.
Τον ξύπνησα και κάναμε αγαπούλες όλο το πρωί. Καθώς έφευγα, για να πάω στη δουλειά, συνειδητοποίησα, πόσο πολύ είχα αργήσει λόγω των πρωινών μας…παιχνιδιών.
Ο Θωμάς ξυριζόταν στο μπάνιο, μου είπε, πόσο πολύ με αγαπά και ότι θα τα λέγαμε ξανά το βράδυ στο σπίτι. Εγώ με τη σειρά μου του είπα να μην ξεχνάει να με παίρνει κάθε μια ώρα τηλέφωνο. Με έβρισκε υπερβολική, αλλά ήταν συνεπής στα τηλεφωνήματά του.
Περάσαμε ένα τέλειο πρωινό μαζί, ένα πρωινό που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
Το καλοκαίρι έκανε ένα διάλειμμα από τα χωράφια και πήγε σε κοντινή μας πόλη, για να παρακολουθήσει κάποια ενημερωτικά σεμινάρια πάνω σε νέες καλλιέργειες και νέες μεθόδους καλλιέργειας (νέα μηχανήματα που κυκλοφορούν, ξυλεία, παράσιτα κ.α.).
“Μέχρι και σήμερα, δεν ξέρουμε, πώς ακριβώς συνέβη. Δοκίμαζε ένα νέο αλυσοπρίονο, που από καιρό ήθελε να πάρει, γιατί του ήταν χρήσιμο στα χωράφια και όλο το ανέβαλε. Το αλυσοπρίονο του ξέφυγε από τα χέρια και τον τραυμάτισε στο πόδι. Η κεντρική αρτηρία κόπηκε και πέθανε σχεδόν αμέσως χωρίς να προλάβουν καν να τον πάνε στο νοσοκομείο.
Με ειδοποίησε ένας γείτονας και ήρθε να με πάρει απ’ τη δουλειά, γιατί δεν ήμουν σε θέση να οδηγήσω. Βρήκα ένα σπίτι γεμάτο από κόσμο, τον πατέρα μου να με περιμένει στην πόρτα και στην αυλή, όλα μας τα ζωάκια, λες και ήξεραν, τί είχε συμβεί και ήρθαν να κλάψουν μαζί μου. Έκατσα στο πεζούλι και κοίταγα σαν χαμένη.
Ο μπαμπάς μου ερχόταν κάθε 5 λεπτά να με δει. Κάποια στιγμή, τον ρώτησα:” Τώρα τί κάνουμε;”. Με πήρε αγκαλιά και άρχισα να κλαίω, όπως δεν έχω κλάψει ποτέ μου. Ποτέ δεν σταμάτησα να κλαίω.
Όταν παντρεύτηκα το Θωμά, ο πατέρας μου του έδωσε το χέρι μου στα σκαλιά της εκκλησίας. Εκείνη τη στιγμή, ήταν λες και ο μπαμπάς μου έπαιρνε το χέρι μου πίσω”.
Εκείνη τη νύχτα, η καλύτερη φίλη της Καίτης κοιμήθηκε σπίτι μαζί της, δίπλα της, εκεί, που κάποτε κοιμόταν ο Θωμάς.
“Κοιμόταν πάντα χωρίς μπλούζα. Σε κάποια στιγμή άπλωσα το χέρι μου να τον χαιδέψω και ένιωσα τη μπλούζα της φίλης μου. Τότε συνειδητοποίησα για πρώτη φορά, ότι είχε φύγει”.
Τα πράγματα για την Καίτη έγιναν ακόμα πιο δύσκολα τις προσεχείς ημέρες, μιας και ο πατέρας του Θωμά πέθανε από καρδιά στον ύπνο του. Δεν άντεξε το χαμό του γιου του και έφυγε να τον συναντήσει. Η διπλή κηδεία επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την ήδη επιβεβαρυμένη ψυχολογία της Καίτης.
“Αυτό, που θα έλεγα σε όποιον βρίσκεται κοντά σε κάποιον, που βιώνει μια απώλεια, είναι να μην τον κρίνει για τον τρόπο, που αντιμετωπίζει την απώλειά του.
Θα έλεγα σε όποιον θρηνεί, να είναι προετοιμασμένος, επειδή οι άνθρωποι είναι γεγονός, ότι θα κρίνουν ό, τι δεν καταλαβαίνουν.
Πολλοί προσπάθησαν να με παρηγορήσουν, λέγοντάς μου, ότι είμαι νέα, ότι έχω όλη τη ζωή μπροστά μου, ότι θα βρω κάποιον άλλο. Αν μου έριχναν ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο, λιγότερο θα πονούσα.
Ναι, είμαι νέα. Και για την υπόλοιπη ζωή μου θα ξυπνάω κάθε πρωί και θα πονάω για αυτόν, που έχασα”.
Τώρα, η Καίτη δηλώνει αποφασισμένη να ζήσει και να είναι ευτυχισμένη, μόνο και μόνο, για να κάνει το Θωμά της περήφανο.
“Το περίεργο είναι, ότι τη βδομάδα, πριν πεθάνει ο Θωμάς, τον είχα ρωτήσει, τί θα ήθελε να κάνω, εάν κάτι του συνέβαινε. Δεν ξέρω, πώς μου ήρθε. Το μόνο, που μπορώ να πω ξανά είναι, ότι ο Θεός έβαλε και πάλι λίγο το χεράκι του.
Με κοίταξε περίεργα και είπε, ότι θα ήθελε να βρω έναν θαυμάσιο άνθρωπο και να ζήσω ευτυχισμένη μαζί του.
Ήταν το τελευταίο, που περίμενα να ακούσω από εκείνον. Του είπα, πως αν μου συνέβαινε κάτι, θα βρυκολάκιαζα και θα ερχόμουν ξανά στη γη, μόνο και μόνο, για να κυνηγήσω την καινούργια του φιλενάδα και ότι ήταν δικός μου! Καμιά δεν μπορούσε να μου τον πάρει!
Θέλω να είναι ευτυχισμένος, όπου κι αν είναι….
Καίτη