Όλοι μας περνάμε πολλές και δύσκολες στιγμές φέτος. Κάποιοι άνθρωποι έχασαν τους αγαπημένους τους, τη δουλειά τους και τα σπίτια τους λόγω της πανδημίας και άλλοι αντιμετωπίζουν προσωπικά προβλήματα. Βλέπουν τα όνειρά τους να καταρρέουν, τη λογική να χάνεται και τις σχέσεις τους να διαλύονται. Είναι σημαντικό να νιώθουμε ευγνώμονες γι’ αυτό που περνάμε γιατί θα βγούμε πιο δυνατοί.

Κάθε χρόνο σαν σήμερα «γιορτάζω» το διαζύγιό μου. Ήμουν μόλις 20 χρονών και αντί να είμαι με τους φίλους μου από το πανεπιστήμιο που έβγαιναν, διασκέδαζαν και ζούσαν όμορφα τα νεανικά τους χρόνια, μάζευα κουτιά και έφευγα από το σπίτι που μοιραζόμουν με το σύζυγό μου για να γυρίσω στο πατρικό μου.

Το διαζύγιο ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου. Έμεινα παντρεμένη λίγο παραπάνω από ένα χρόνο. Όχι μόνο έχασα το σύζυγό μου φεύγοντας, αλλά έχασα και το σπίτι μου, μερικούς από τους καλύτερούς μου φίλους και τη δουλειά μου.

Θα μπορούσα να είχα πάθει κατάθλιψη, να είχα εθιστεί στο ποτό ή στα ναρκωτικά ή στην καλύτερη να κλειστώ στο σπίτι και να κατηγορώ (ή να λυπάμαι) τον εαυτό μου κάθε μέρα, όλη μέρα, αλλά η προσωπικότητα και η νοοτροπία μου με βοήθησαν να παραμείνω θετική και να καταλάβω πως ό,τι συμβαίνει γύρω μου γίνεται για κάποιο λόγο. Δεν έπρεπε να καταρρεύσω.

Το πρώτο διάστημα μετά το διαζύγιό μου το πέρασα στο παιδικό μου δωμάτιο κρύβοντας τη ντροπή μου από την οικογένειά μου. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν για το τι περνούσα. Η μόνη μου παρέα, οι μόνοι στους οποίους έλεγα τον πόνο μου ήταν τα δύο μου σκυλάκια που μου προσέφεραν την άνευ όρων αγάπη τους.

Μπορεί να ήμουν μόλις 20 ετών αλλά ένιωθα πολύ μεγάλη ακόμα και για να αποκτήσω παιδί. Ένιωθα σαν να γέρασα ξαφνικά. Είχα πετύχει πολλούς στόχους και είχα ακόμα αρκετούς, αλλά ο πιο σημαντικός ήταν πάντα η μητρότητα.

Όταν ο άντρας μου, μου είπε ότι μετάνιωσε που παντρευτήκαμε κι ότι δεν ήθελε παιδιά, νόμιζα πως η ζωή μου τελείωσε. Δεν υπήρχε λόγος να παραμείνουμε παντρεμένοι. Δεν ήμασταν ευτυχισμένοι ούτε επρόκειτο να γίνουμε, αλλά ευτυχώς το κατάλαβα έγκαιρα.

Λίγα ήξερα τότε αλλά το διαζύγιό μου ήταν μόνο το τέλος της ζωής μου όπως την ήξερα και όχι της ζωής μου γενικότερα. Αν δεν είχα χωρίσει, δεν θα αποκτούσα τη ζωή που πάντα ήθελα.

Δέκα χρόνια μετά είμαι η ζωντανή απόδειξη ότι με τον καιρό η ζωή σου δίνει όλα όσα σου στέρησε. Ξαναπαντρεύτηκα, έκανα δύο παιδάκια που τα λατρεύω, απολαμβάνω την καριέρα μου και ζούμε σε ένα σπίτι που με το σύζυγό μου συνεργαζόμαστε πλήρως. Είμαστε μία ομάδα και σκοπός μας είναι να κάνουμε το καλύτερο για την οικογένειά μας.

Ενάμιση χρόνο παντρεμένη στον πρώτο μου γάμο ένιωσα σαν να έχασα τα καλύτερά μου χρόνια αλλά δεν ήταν έτσι. Τα καλύτερα μου χρόνια τώρα ξεκινούν.

Μια γυναίκα ανακάλυψε στον γάμο του γιου της ότι η μέλλουσα νύφη της ήταν στην πραγματικότητα η χαμένη της κόρη.

Κατά τη διάρκεια της γαμήλιας τελετής που έγινε στις 31 Μάρτη στην πόλη Σουζού της Κίνας, η μάνα του γαμπρού πρόσεξε ένα σημάδι στο χέρι της νύφης.

Ήταν ακριβώς το ίδιο με ένα σημάδι γέννησης της κόρης της, που την είχε χάσει όταν ήταν μικρή.

Γεμάτη αμφιβολίες, η γυναίκα πλησίασε τους γονείς της νύφης για να ρωτήσει εάν η κόρη τους ήταν υιοθετημένη.
Τα πεθερικά σοκαρίστηκαν, γιατί αυτό ήταν ένα μυστικό που κρατούσαν για χρόνια καλά κρυμμένο.

Όπως ήταν φυσικό, όταν μαθεύτηκε η αλήθεια η νύφη δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της και διαβεβαίωσε ότι η συνάντηση με τη βιολογική της μητέρα ήταν ευτυχέστερο γεγονός ακόμη κι από τον ίδιο τον γάμο της, σύμφωνα με την Oriental Daily News.

Μετά την απίστευτη αποκάλυψη, το νεαρό ζευγάρι ήξερε πως δεν μπορούσε να προχωρήσει με τον γάμο, μιας και γαμπρός και νύφη θα ήταν αδέρφια, κάτι ανεπίτρεπτο.

Ωστόσο, η μητέρα του γαμπρού έδωσε την ευχή της στα δύο παιδιά, μιας και ο γιος της ήταν κι αυτός υιοθετημένος.

Η γυναίκα, έχοντας χάσει το παιδί της, είχε προχωρήσει στην υιοθεσία του μικρού αγοριού όταν είχε χάσει τις ελπίδες της ότι θα ξαναβρεί τη χαμένη κόρη της.

Μια πραγματικά απίστευτη ιστορία.

“Είδες την τελευταία φωτογραφία, που πόσταρε η Καίτη με το παιδί στην παραλία;”, ρώτησε το αγόρι μου την ώρα, που παίρναμε πρωινό. Πάγωσα. Λίγες μέρες πριν, πάνω σε μία έκρηξη θυμού και αγανάκτησης, έσβησα κάθε προφίλ, που είχε κατακλυστεί με φωτογραφίες μωρών.

“Φυσικά και την είδα”, είπα δαγκώνοντας τα χείλη μου.

«Ωχ, κατάλαβα», μου είπε. “Δεν σου άρεσε, σε βλέπω”.

Είπα ένα μικρό ψεματάκι. Έσβησα πολλούς φίλους μου στο facebook, είναι η αλήθεια, άρα και πολλές φωτογραφίες από όλους τους λογαριασμούς μου κοινωνικής δικτύωσης. Άλλαξα θέμα κακήν κακώς.

Στην πραγματικότητα, τους έσβησα με μεγάλη μου χαρά. Βαρέθηκα. Κουράστηκα να βλέπω φωτογραφίες γονιών με τα όμορφα, καθαρά και παχουλά μωρά τους σε κάθε πόζα, κουράστηκα να βλέπω μωρά ανάμεσα σε χρωματιστά μαξιλαράκια ντυμένα σαν μικρομέγαλα, με γελοία μπλουζάκια, που γράφουν επάνω “Η μικρή μας πριγκίπισσα” ή “Ο μικρός μας βασιλιάς”. Έχω ξεχάσει, πώς πρέπει να δείχνει στην πραγματικότητα ένα μωρό 3 εβδομάδων.

Προκειμένου λοιπόν να νιώθω χαρά και να χαλαρώνω κάθε φορά, που μπαίνω σε κάποιο απ’ τα προφίλ μου και να διατηρήσω σε καλή κατάσταση την ψυχική μου υγεία, έπρεπε να πάρω αυστηρά μέτρα. Με λίγα λόγια: έσβησα και εσένα και το μωρό σου και δεν μετανιώνω καθόλου.

Αγαπώ τα παιδιά. Ειδικά τα μωρά, τα λατρεύω. Θέλω να αποκτήσω δικά μου κάποτε και πιθανότατα θα τους δώσω ονόματα, που μόλις η μητέρα μου ακούσει, μπορεί και να λιποθυμήσει. Στην παρούσα φάση, όμως, δεν θέλω παιδιά. Προτιμώ να παίζω μαζί τους, να τα αγκαλιάζω, να τα φιλάω, μόλις όμως κουραστώ, να μπορώ να τα δίνω πίσω στους γονείς τους.

Τώρα πια, χάρις στα social media, εσύ και το παιδί σου εμφανίζεστε συνεχώς μπροστά μου, έχω, δεν έχω όρεξη να σας δω. Η πρώτη του πάνα, η πρώτη του ζωγραφιά, η πρώτη του λέξη, το πρώτο του μπάνιο, το πρώτο του πριτς. Παντού φωτογραφίες και λεζάντες, παντού φωτογραφίες μωρών. Αισθάνομαι, ότι πρέπει να γλιτώσω απ’ όλο αυτό, που μόνο χαρά και χαλάρωση δεν μου προσφέρει. Αυτός δεν είναι άλλωστε και ο ρόλος των social media;
Όταν γράφτηκα πρώτη φορά, είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου και όχι αυτό, που τώρα αντιμετώπιζα. Το ότι δεν σχολιάζω ή δεν κάνω like στις φωτογραφίες του παιδιού σου, κάτι σημαίνει. Είναι περιττό και κουραστικό να σου γράψω: «Αχ, τί όμορφο μωράκι, τί γλυκούλι, τί καλό» για να στα ξαναπώ από κοντά, όταν συναντηθούμε, έξω, στον πραγματικό κόσμο. Το βρίσκω too much.

Και εγώ μπήκα σε καινούργιο σπίτι. Με είδες να ανεβάζω όλη μέρα φωτογραφίες; Να το σαλόνι, να η κρεβατοκάμαρα, να η τουαλέτα, να ο μπιντές, να η βεράντα, να η σκόνη και η βρώμα στην βεράντα (δεν έχω προλάβει να την πλύνω ακόμα). Ούτε να σε πρήζω θέλω, ούτε να σου τρίβω στη μούρη καθετί καινούργιο, που συμβαίνει στη ζωή μου. Δεν είσαι υποχρεωμένος/η να με ανέχεσαι.
Τώρα θα μου πεις, το καινούργιο σπίτι δεν συγκρίνεται με την άφιξη ενός μωρού, αλλά για μένα είναι ό, τι έχω εκείνη τη δεδομένη στιγμή.

Ο βασικότερος λόγος, που διαγράφω προφίλ μανάδων με μωρά έχει να κάνει με το πόσο πολύ τα αγαπώ. Όπως είπα, θέλω παιδιά, θέλω έναν σύζυγο, θέλω και εγώ ένα μεγάλο σπίτι με κήπο, πισίνα και πλυντήριο-στεγνωτήριο. Και όπως όλες αυτές οι φωτογραφίες γάμων και αρραβώνων, που πετάγονται με τέτοια άνεση μπροστά στα μάτια μου, φωτογραφίες ερωτευμένων και ευτυχισμένων ζευγαριών, φθινοπωρινές φωτογραφίες γεμάτες νοσταλγία για το καλοκαίρι και ανυπομονησία για το χειμώνα, που έρχεται, φωτογραφίες γεμάτες από αφοσίωση του ενός για τον άλλο, έτσι και οι φωτογραφίες των μωρών είναι μια συνεχής υπενθύμιση των όσων δεν έχω κάνει ακόμα και που πρέπει σιγά σιγά να κάνω. Είναι σαν μία πίεση του τύπου «Σκέψου, ο χρόνος φεύγει, κοίτα τους άλλους και τρέχα να τους προφτάσεις, πριν να είναι αργά».

Δεν ζητώ από τους γονείς να σταματήσουν να ανεβάζουν φωτογραφίες των παιδιών τους, ούτε τους ζητώ να σκεφτούν, πώς μπορεί να αισθάνονται οι άλλοι, όταν βλέπουν αυτές τις φωτογραφίες (αν και θα έπρεπε). Το μόνο, που λέω, είναι, ότι πρέπει να θυμάσαι, ότι το μωρό σου δεν είναι τόσο σημαντικό για μένα όσο για σένα, οπότε πιθανότατα δεν θα με δεις να τρέχω να πατάω like ή καρδούλα σε κάθε φωτογραφία του, που ανεβάζεις. Πιθανό να μη σε νοιάζει καθόλου, σκασίλα σου. Κατανοητό και δεκτό.

Ήθελα απλώς να είμαι σαφής, ότι δεν είμαι αναγκασμένη να τρώω στη μάπα τα παιδιά σου ή των άλλων κάθε φορά, που ανοίγω Facebook ή Instagram. Και όχι, δεν λυπάμαι καθόλου γι’ αυτό.
Πηγή: refinery29.com

Χαίρετε. Με λένε Παναγιώτα, είμαι 36 χρονών και είμαι μόνη μαμά ενός κοριτσιού 7 χρονών. Με τον πρώην άντρα μου χωρίσαμε πριν από 4 χρόνια και προσπαθούμε όσο το δυνατό περισσότερο να κρατήσουμε καλές και πολιτισμένες σχέσεις για το παιδί. Ως ένα σημείο τα καταφέρνουμε αλλά δεν λείπουν οι εντάσεις και τα προβλήματα.

Έξι μήνες μετά το διαζύγιό μου έκανα σχέση με ένα άλλο παλικάρι. Γνωριστήκαμε τυχαία σε μία καφετέρια που συχνάζω με τις φίλες μου, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, βγήκαμε δυο-τρεις φορές και από τότε είμαστε μαζί.

Είναι ένα παιδί ταλαιπωρημένο από τη ζωή που δουλεύει μεροκάματα δεξιά και αριστερά για να τα βγάλει πέρα αλλά δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει να παλεύει. Είναι επίμονος και αποφασιστικός και αυτό που θέλει το διεκδικεί. Αυτό είναι που μου άρεσε περισσότερο σε εκείνον.

Για να μην σας τα πολυλογώ λίγο αφού κλείσαμε ένα χρόνο σχέσης έμεινε άνεργος και δεν μπορούσε με τίποτα να βρει δουλειά. Παρά το γεγονός ότι έχει όλα τα καλά του Θεού – είναι εργατικός, αξιόπιστος και τα λοιπά – όσα βιογραφικά και να έχει στείλει τον έχουν καλέσει ελάχιστες φορές για συνέντευξη και εδώ που τα λέμε από αυτά που ακούω όλοι οι εργοδότες είναι πάρε τον ένα και βάρα τον άλλον. Οι μεν δεν βάζουν ένσημα, οι δε δεν πληρώνουν ούτε τα βασικά, οι άλλοι του ζητούσαν να δουλεύει 18ωρα και να πληρώνεται για οκτάωρα, τι να σας πω. Σημασία έχει ότι είχε μείνει χωρίς λεφτά, τα ενοίκια έτρεχαν και ήταν σε απόγνωση.

Δεν είχα σκοπό να φέρω άλλον άντρα μέσα στο σπίτι μου κυρίως επειδή έχω παιδί αλλά τον λυπήθηκα και του είπα για να μη ζορίζεται να ξενοικιάσει το σπίτι και να έρθει να μείνει μαζί μου μέχρι να βρει δουλειά και να ορθοποδήσει. Με διαβεβαίωσε ότι θα είναι για λίγο, αλλά από τότε έχουν περάσει δυόμισι χρόνια και ούτε δουλειά έχει βρει ούτε σπίτι ούτε τίποτα. Η συμφωνία μας ήταν να μείνει ένα λογικό διάστημα, τρεις μήνες να πω, έξι μήνες να πω, ένα χρόνο να πω, όχι όμως δυόμισι χρόνια. Το παιδί κοντεύει να πάει γυμνάσιο που λέει ο λόγος και αυτός είναι ακόμα εδώ.

Δεν λέω ότι δεν τα πάμε καλά ή με ενοχλεί που είναι εδώ αλλά δεν ήθελα να συγκατοικήσουμε με αυτόν τον τρόπο ούτε μου αρέσει που κατά κάποιο τρόπο έχει εκμεταλλευτεί την καλοσύνη μου και μπαστακώθηκε εδώ πέρα. Θεωρώ ότι έχει βολευτεί και δεν κάνει καμία κίνηση να βρει δουλειά και σπίτι. Πληρώνω τα πάντα γιατί εκείνος λεφτά δεν έχει, ενοίκια, ρεύματα, νερά, που είναι και λίγο τσιμπημένα λόγω του ενός παραπάνω ατόμου και να σας πω την αλήθεια, και εγώ ένας άνθρωπος μόνος του είμαι με ένα βασικό μισθό, τι να πρωτοπληρώσω που οι ανάγκες του παιδιού όλο και αυξάνονται; Και να σας πω και το άλλο; Ξέρω ότι με σχολιάζει και η γειτονιά και η οικογένειά μου και δεν μου αρέσει καθόλου. Όχι ότι τους έχω καμία ανάγκη, απλά δεν μου αρέσουν τα λόγια. Ακόμα και ο πρώην άντρας μου τσίνισε όταν το παιδί του είπε ότι ο φίλος της μαμάς ήρθε να μείνει μαζί μας. Μου είπε ότι είναι πολύ νωρίς, ότι βιάζομαι και το παιδί είναι μικρό για να σπιτώνω τον καθένα.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω να του το φέρω με τρόπο και να του δώσω να καταλάβει χωρίς φυσικά να τσακωθούμε ότι είναι καιρός να ψάξει στην πράξη και όχι στα λόγια και να δει τι θα κάνει αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω. Δεν θέλω να νομίζει ότι τον διώχνω διότι έχω μπουχτίσει. Θέλω να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί αλλά όπως ήμασταν τότε, ο καθένας στο σπίτι του και όχι αυτή η υποχρεωτική συγκατοίκηση που με έχει αναγκάσει να ζω. Δεν είμαι ακόμα έτοιμη για όλο αυτό και μου φαίνεται σαν να βιαζόμαστε. Θέλω να φύγει χωρίς όμως να φαίνεται ότι τον διώχνω. Πώς θα το καταφέρω;

Παναγιώτα

Ήξερα ότι είναι τομάρι γι αυττό χώρισα αλλά όχι έτσι.

Αυτό που θα σας διηγηθώ έγινε πριν 2 χρόνια αλλά διαβάζω τις ιστορίες σας και αποφάσισα να τη μοιραστώ γιατί κουράστηκα να μου λένε ότι το διαζύγιο είναι η εύκολη λύση.

Δεν ειναι.

Πριν 2 χρόνια έχασα τον γιο μου 15 ετών από λευχαιμία. Δεν κατάφερα από τότε να σταθώ στα πόδια μου, να γελάσω, να χορέψω, να κάνω άλλη σχέση ή άλλο παιδί.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφερω ποτέ και δεν με απασχολεί πια. Ξέρω πως δεν θα το ξεπεράσω ποτέ και εχω μάθει να ζω με αυτόν τον πόνο.

Εκτός όμως από τον θάνατο του γιου μου, κάτι άλλο που με πικραίνει είναι ότι ο πατέρας του δεν πόνεσε.

Όταν χωρίσαμε το παιδί ήταν 10 ετών. Έβαζε μια πενιχρή διατροφή αλλά επειδή είχε επικοινωνία με το παιδί δεν τον πίεσα για περισσότερα.

Το παιδί διαγνώστηκε με καλπάζουσα λευχαιμία στα 15 του και μέσα σε έξι μήνες έφυγε από τη ζωή. Δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα.

Εκείνος έβαζε τη διατροφή αλλά τίποτα παραπάνω για τα νοσήλεια τα φάρμακα τα τόσα έξοδα.

Ακόμα και την κηδεία την πλήρωσα εγώ, εκείνος έκανε το κοροιδο.

Δεν ζήτησα παρόλα αυτά τίποτα δεν του το εκανα θέμα.

Και δεν θα ξεχάσω ότι ενβώ εγώ έδειξα μια ανωτερότητα για το παιδί μου και μόνο.

Αυτός όμως, επειδή είχε καταβάλλει τη διατροφή στις 2 Μαρτίου και το παιδί πέθανε στις 17 Μαρτίου, έφτασε στο σημείο να ζητήσει να του επιστρεψω μέρος της διατροφής (κάπου 100 ευρώ) για τις υπόλοιπες 13 μέρες που το παιδί δεν ζούσε άρα δεν ξόδεψα κατά τη λογική του.
Τί μου λέτε μετά εμένα για γυφτιές και τσιγκουνιές; Εδω πεθαίνει το παιδί του άλλου κι αυτός ζητάει αναλογία λες και θα το γυρίσει πίσω.

Είναι στον άνθρωπο. Κάποιοι δεν πρέπει να γινονται γονείς.

Υγεία εύχομαι σε όλους, το κακό που με βρήκε, να μην βρει κανένα σπίτι.

Καλιρρόη