Χαίρετε. Με λένε Παναγιώτα, είμαι 36 χρονών και είμαι μόνη μαμά ενός κοριτσιού 7 χρονών. Με τον πρώην άντρα μου χωρίσαμε πριν από 4 χρόνια και προσπαθούμε όσο το δυνατό περισσότερο να κρατήσουμε καλές και πολιτισμένες σχέσεις για το παιδί. Ως ένα σημείο τα καταφέρνουμε αλλά δεν λείπουν οι εντάσεις και τα προβλήματα.
Έξι μήνες μετά το διαζύγιό μου έκανα σχέση με ένα άλλο παλικάρι. Γνωριστήκαμε τυχαία σε μία καφετέρια που συχνάζω με τις φίλες μου, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, βγήκαμε δυο-τρεις φορές και από τότε είμαστε μαζί.
Είναι ένα παιδί ταλαιπωρημένο από τη ζωή που δουλεύει μεροκάματα δεξιά και αριστερά για να τα βγάλει πέρα αλλά δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει να παλεύει. Είναι επίμονος και αποφασιστικός και αυτό που θέλει το διεκδικεί. Αυτό είναι που μου άρεσε περισσότερο σε εκείνον.
Για να μην σας τα πολυλογώ λίγο αφού κλείσαμε ένα χρόνο σχέσης έμεινε άνεργος και δεν μπορούσε με τίποτα να βρει δουλειά. Παρά το γεγονός ότι έχει όλα τα καλά του Θεού – είναι εργατικός, αξιόπιστος και τα λοιπά – όσα βιογραφικά και να έχει στείλει τον έχουν καλέσει ελάχιστες φορές για συνέντευξη και εδώ που τα λέμε από αυτά που ακούω όλοι οι εργοδότες είναι πάρε τον ένα και βάρα τον άλλον. Οι μεν δεν βάζουν ένσημα, οι δε δεν πληρώνουν ούτε τα βασικά, οι άλλοι του ζητούσαν να δουλεύει 18ωρα και να πληρώνεται για οκτάωρα, τι να σας πω. Σημασία έχει ότι είχε μείνει χωρίς λεφτά, τα ενοίκια έτρεχαν και ήταν σε απόγνωση.
Δεν είχα σκοπό να φέρω άλλον άντρα μέσα στο σπίτι μου κυρίως επειδή έχω παιδί αλλά τον λυπήθηκα και του είπα για να μη ζορίζεται να ξενοικιάσει το σπίτι και να έρθει να μείνει μαζί μου μέχρι να βρει δουλειά και να ορθοποδήσει. Με διαβεβαίωσε ότι θα είναι για λίγο, αλλά από τότε έχουν περάσει δυόμισι χρόνια και ούτε δουλειά έχει βρει ούτε σπίτι ούτε τίποτα. Η συμφωνία μας ήταν να μείνει ένα λογικό διάστημα, τρεις μήνες να πω, έξι μήνες να πω, ένα χρόνο να πω, όχι όμως δυόμισι χρόνια. Το παιδί κοντεύει να πάει γυμνάσιο που λέει ο λόγος και αυτός είναι ακόμα εδώ.
Δεν λέω ότι δεν τα πάμε καλά ή με ενοχλεί που είναι εδώ αλλά δεν ήθελα να συγκατοικήσουμε με αυτόν τον τρόπο ούτε μου αρέσει που κατά κάποιο τρόπο έχει εκμεταλλευτεί την καλοσύνη μου και μπαστακώθηκε εδώ πέρα. Θεωρώ ότι έχει βολευτεί και δεν κάνει καμία κίνηση να βρει δουλειά και σπίτι. Πληρώνω τα πάντα γιατί εκείνος λεφτά δεν έχει, ενοίκια, ρεύματα, νερά, που είναι και λίγο τσιμπημένα λόγω του ενός παραπάνω ατόμου και να σας πω την αλήθεια, και εγώ ένας άνθρωπος μόνος του είμαι με ένα βασικό μισθό, τι να πρωτοπληρώσω που οι ανάγκες του παιδιού όλο και αυξάνονται; Και να σας πω και το άλλο; Ξέρω ότι με σχολιάζει και η γειτονιά και η οικογένειά μου και δεν μου αρέσει καθόλου. Όχι ότι τους έχω καμία ανάγκη, απλά δεν μου αρέσουν τα λόγια. Ακόμα και ο πρώην άντρας μου τσίνισε όταν το παιδί του είπε ότι ο φίλος της μαμάς ήρθε να μείνει μαζί μας. Μου είπε ότι είναι πολύ νωρίς, ότι βιάζομαι και το παιδί είναι μικρό για να σπιτώνω τον καθένα.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω να του το φέρω με τρόπο και να του δώσω να καταλάβει χωρίς φυσικά να τσακωθούμε ότι είναι καιρός να ψάξει στην πράξη και όχι στα λόγια και να δει τι θα κάνει αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω. Δεν θέλω να νομίζει ότι τον διώχνω διότι έχω μπουχτίσει. Θέλω να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί αλλά όπως ήμασταν τότε, ο καθένας στο σπίτι του και όχι αυτή η υποχρεωτική συγκατοίκηση που με έχει αναγκάσει να ζω. Δεν είμαι ακόμα έτοιμη για όλο αυτό και μου φαίνεται σαν να βιαζόμαστε. Θέλω να φύγει χωρίς όμως να φαίνεται ότι τον διώχνω. Πώς θα το καταφέρω;
Παναγιώτα