Μπορεί ημερολογιακά να βρισκόμαστε στην 1η Ιουλίου, ωστόσο ο καιρός στη Θεσσαλονίκη τα έκανε «μούσκεμα» ξαφνικά, μετατρέποντας δρόμους σε… ποτάμια.
Σύμφωνα με το Thesstoday, η βροχή και οι κεραυνοί άλλαξαν άρδην το καλοκαιρινό σκηνικό ενώ ο μεγάλος όγκος του νερού, πλημμύρισε τους δρόμους.
Δείτε τις εικόνες:
Πηγή: thesstoday.gr
Σάλος έχει ξεσπάσει μετά το εργατικό ατύχημα που σημειώθηκε σε ξενοδοχείο στα Μάλια του Δήμου Χερσονήσου της Κρήτης, όταν 22χρονος έπαθε εγκαύματα δευτέρου βαθμού, από καυτό λάδι στο πρόσωπο και τα χέρια του.
Ο 22χρονος, ο οποίος όπως έγινε γνωστό εργαζόταν ανασφάλιστος, όχι μόνο δεν δέχθηκε έγκαιρα τις πρώτες βοήθειες από τους υπεύθυνους του ξενοδοχείου, υπομένοντας σοβαρούς πόνους λόγω των εγκαυμάτων από καυτό λάδι, αλλά τον… φρόντισαν, βάζοντάς τον στο δωμάτιο με τον κλιματισμό και τα ωμά κρέατα!
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του newsit.gr, το Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων του Νομού Ηρακλείου έχει κάνει συμβολική χορήγηση ενός ποσού στον εγκαυματία, προς υποστήριξη του, για τα άμεσα έξοδα του. Οι ίδιες πληροφορίες, αναφέρουν ότι ο 22χρονος δέχθηκε τηλεφώνημα από την Ιωάννα Παλιοσπύρου, η οποία έδειξε ενδιαφέρον για την κατάσταση της υγείας του.
Δεκαέξι χρόνια έχουν περάσει από την εξαφάνιση της μικρής Μαντλίν Μακκάν μέσα από το δωμάτιο στο πορτογαλικό θέρετρο που παραθέριζε με τους Βρετανούς γονείς της, όταν εκείνοι δειπνούσαν σε κοντινό εστιατόριο.
Ωστόσο, πλέον οι εξελίξεις είναι ραγδαίες καθώς η υπόθεση έχει ανοίξει ξανά με νέα στοιχεία από την έρευνα στην οποία συμμετέχουν αστυνομικές αρχές τριών τουλάχιστον χωρών.
Ο Χελτζ Μπούσινγκ, φίλος του κύριου υπόπτου για την εξαφάνιση της Μαντλιν, Κρίστιαν Μπρίκνερ, αποκάλυψε στην Bild ότι επικοινώνησε το 2008, μόλις έναν χρόνο μετά την εξαφάνιση, με την ειδική τηλεφωνική γραμμή της Scotland Yard για να δώσει τις πληροφορίες που έμαθε αλλά αγνοήθηκε η μαρτυρία του.
Ο ίδιος ο Μπούσινγκ ξαναπροσπάθησε το 2017 και τηλεφώνησε εκ νέου στη Scotland Yard αλλά αγνοήθηκε ξανά, δέκα χρόνια μετά την εξαφάνιση της μικρής Βρετανίδας.
Ο φυλακισμένος στα Χανιά με την κατηγορία του λαθρεμπορίου ανθρώπων, Χελτζ Μπούσινγκ υποστήριξε στην εφημερίδα ότι:«Κάλεσα τη Scotland Yard το 2008, στην ειδική τηλεφωνική γραμμή. Τους είπα ότι ξέρω κάποιον που έχει σχέση και τους έδωσα το όνομά του. Ζήτησαν τα στοιχεία μου αλλά δεν συνέβη τίποτα. Δεν μου τηλεφώνησαν ποτέ. Υπέθεσα πως κάποια στιγμή θα το έκαναν, αλλά δεν το έκαναν».
O Μπούσινγκ μεταφέρθηκε από τα Χανιά στην Αθήνα και από εκεί στο Λονδίνο για να δώσει κατάθεση, όμως η δίκη για την οποία κατάθεσε εναντίον του Μπρίκνερ δεν αφορούσε την εξαφάνιση της Μακκάν αλλά ένα βιασμό ηλικιωμένης για την οποία ο Γερμανός παιδόφιλος καταδικάστηκε τελικά.
Το 2008, οι δυο άνδρες είχαν συναντηθεί στην Órgiva της Ισπανίας με τον Χελτζ να προσπαθεί να αποφύγει τον Μπρίκνερ. «Ήταν δύσκολο για μένα, ήξερα τι είχε κάνει και ότι ήταν εξαιρετικά επικίνδυνος».
Ο Μπρίκνερ ήπιε μαζί του μπίρες και τον ρώτησε αν συνέχιζε να ταξιδεύει στην Πορτογαλία για να βγάλει χρήματα. «Του είπα: “Από τότε που εξαφανίστηκε αυτό το κορίτσι υπάρχουν πάρα πολλοί αστυνομικοί τριγύρω και δεν το κάνω”. Αρχίσαμε να μιλάμε για τη Maddie και είπα: “Δεν καταλαβαίνω πώς η μικρή εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει ούτε ένα ίχνος”. Ο Κρίστιαν είχε πιει δύο ή τρεις μπύρες και σε απάντηση είπε: “Δεν φώναξε”. Αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε».
Το εγκώμιο της Ελλάδας έπλεξε ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο σε ανάρτησή του στο Instagram, δίνοντας, μάλιστα, συγχαρητήρια στην ελληνική κυβέρνηση.
Ο σταρ του Χόλιγουντ αναφέρθηκε στην προσπάθεια του ελληνικού κράτους για τη βιοποικιλότητα. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο οποίος είναι αγγελιοφόρος της ειρήνης του ΟΗΕ για θέματα που έχουν να κάνουν με την κλιματική αλλαγή, επεσήμανε το γεγονός πως η χώρα μας έγινε η πρώτη στην Ευρώπη, που θέσπισε νόμους για την διατήρηση της βιοποικιλότητας περιοχών.
Στην ανάρτηση του, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έγραψε: «Η Ελλάδα έγινε πρόσφατα η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που αναγνώρισε Βασικές Περιοχές Βιοποικιλότητας (KBAs) στους νόμους και τις πολιτικές της. Τα KBA είναι τα πιο σημαντικά μέρη στον κόσμο για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη συνολική υγεία του πλανήτη. Αξίζουν συγχαρητήρια για την ελληνική κυβέρνηση να πρωτοστατήσει αναδεικνύοντας το #KeyBiodiversityAreas ως βασικό εργαλείο για την επέκταση ενός δικτύου προστατευόμενων περιοχών και τη διατήρηση της βιοποικιλότητας στη Γη».
Συγκλονίζει η κατάθεση ψυχής της Μαίρης, η οποία έχει να δει ή να ακούσει τον γιο της 13 ολόκληρα χρόνια.
«Με λένε Μαίρη και είμαι λίγο μεγαλύτερη από ό,τι συνηθίζεται στην παρέα σας. Είμαι 50 ετών κι έχω να δω τον γιο μου 13 χρόνια.
Όταν στα 19 μου έφευγα για σπουδές στην Αγγλία, ούτε που τα φανταζόμουν όλα αυτά. Πολλές φορές σκέφτομαι, αν δεν είχα πάει στην Αγγλία, αν είχα χάσει την πτήση, αν με είχαν πάρει σε άλλο Πανεπιστήμιο πώς θα ήμουν τώρα; Θα είχα κοντά μου τα παιδιά μου; Θα έτρωγα ξύλο;
Στο Πανεπιστήμιο γνώρισα τον Στέφανο. Στην αρχή ήμασταν φίλοι, μετά γίναμε ζευγάρι κι όταν τελειώσαμε τις σπουδές μας, ανοίξαμε ένα τεχνικό γραφείο και γίναμε και συνέταιροι. Από τα φοιτητικά μας χρόνια, έτρωγα ξύλο. Ξύλο που το δικαιολογούσα. Τασάκια, βάζα, έσπαγαν στο κεφάλι μου με την παραμικρή αφορμή. Στην αρχή πίστευα πως έφταιγα για κάτι που είχα πει ή είχα κάνει. Μετά από καιρό όμως κι αφού με είχε χτυπήσει σε κάθε έπιπλο και σε κάθε γωνιά του δωματίου, αφού πήγαινα στο μάθημα με πρησμένα μάτια και ραμμένα χείλη, πίστευα μόνο στις συγγνώμες του. Πολλές συγγνώμες κι ύστερα τα ίδια. Από φόβο μην με ξαναχτυπήσει, ανεχόμουν να φέρνει τις ερωμένες του στην εστία και να κάνει έρωτα μαζί τους ενώ εγώ κοιμόμουν στο διπλανό δωμάτιο και το ήξερα. Έπρεπε να είχα φύγει από τότε.
Γυρίζοντας στην επαρχιακή πόλη που έμενε ο άντρας μου, κάναμε δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Αφοσιώθηκα στη μητρότητα και στο γραφείο που είχαμε ανοίξει και το ξύλο είχε σταματήσει για λίγο, ώσπου ο γιος μου έγινε ενός έτους. Κι επειδή μια μέρα, έκανε εμετό στο χαλί του σαλονιού, ο Στέφανος μου έριξε κλωτσιά στην κοιλιά την ώρα που ήμουν σκυμμένη και καθάριζα. Τη στιγμή που ήμουν έγκυος και το γνώριζε.
Δύο χρόνια μετά τον ερχομό του γιου μας, ήρθε και η κόρη μας. Άφησα το γραφείο που ανοίξαμε μαζί και αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στα παιδιά, ή τουλάχιστον, έτσι νόμιζα. Την ημέρα που ήρθε και με απείλησε με μαχαίρι μπροστά τους, επειδή δεν του έδινα την πιστωτική μου να σηκώσει λεφτά, πήρα τα παιδιά και πήγα στην αδερφή μου στην Αθήνα. Μόλις άνοιξε την πόρτα και με είδε κατασημαδεμένη και ταλαίπωρη, τρόμαξε.
Είχε το θράσος να πάρει τηλέφωνο τους πάντες. Παρακαλούσε, έκλαιγε, φώναζε, απειλούσε. Τότε υπήρχε η εγκατάλειψη συζυγικής στέγης, την οποία και επικαλέστηκε. Δε με ενδιέφερε, ήθελα να είμαι ήρεμη για τα παιδιά μου, αλλιώς ή θα πέθαινα ή θα τρελαινόμουν. Έναν μήνα μετά, τον βρήκαμε με την αδερφή μου έξω από την πόρτα του σπιτιού της τύφλα στο μεθύσι να κρατάει λουλούδια. Κι εγώ αντί να του δώσω μια κλωτσιά έτσι όπως ήταν ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς στο χαλάκι της εξώπορτας, τον αγκάλιαζα και τον φίλαγα…
Τα χρόνια πέρασαν και το ξύλο, ειδικά μπροστά στα παιδιά, είχε γίνει πια μέρος της ζωής μου. Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που μου είχε πει σ’ αγαπώ, που με είχε αγκαλιάσει, που είχαμε πάει κάπου οι δυο μας, που μου είχε φερθεί σαν άνθρωπος σε άνθρωπο. Τα παιδιά είχαν πάψει από καιρό να με σέβονται και ειδικά ο γιος μου, έπαιρνε το μέρος του πατέρα του και λίγους μήνες πριν χάσω επαφή μαζί τους, είχε αρχίσει να χτυπάει και την αδερφή του.
Με τον Στέφανο σαν ζευγάρι πια δεν είχαμε καμία σχέση, ούτε συναισθηματική ούτε σωματική. Το σπίτι μας το είχε κάνει ξενοδοχείο κι εγώ έπλενα και σιδέρωνα τα πουκάμισά του, για να εμφανίζεται περιποιημένος στις ερωμένες του. Δεν είχα φίλους, είχα αποκλείσει τον εαυτό μου από παντού, γιατί δεν είχα κανένα κοινό μαζί τους. Γιατί ντρεπόμουν να με βλέπουν μαύρη. Κλειστή κοινωνία εξάλλου, σε ποιον να μιλήσεις και ποιον να εμπιστευόσουν; Εκτός από την αδερφή μου, που δεν ήθελα να την μπλέξω, γιατί την είχε απειλήσει και φοβόμουν για εκείνη και τα παιδιά της, άλλους συγγενείς δεν είχα. Οι γονείς μου έχουν “φύγει” σε τροχαίο από όταν ήμουν μικρή. Δεν είχα ούτε έναν άνθρωπο να μιλήσω και δεν είχα πια δύναμη για τίποτα. Ούτε να μείνω ούτε να φύγω ούτε να ζήσω.
Μια μέρα, μετά από 13 χρόνια, πήγα σε μια γειτόνισσα να πιούμε έναν καφέ, να πω κι εγώ δυο κουβέντες με κάποιον. Δύο ώρες μετά που γύρισα, βρήκα μια βαλίτσα με μερικά πράγματά μου έξω από το σπίτι. Έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά, αλλά την είχε αλλάξει. Χτυπούσα για ώρες, έκλαιγα, παρακαλούσα, άκουγα τα παιδιά μου από μέσα και τον γιο μου να φωνάζει και να με βρίζει. Ο πατέρας τους, εκμεταλλεύτηκε αυτό το μοναδικό δίωρο που πήγα σε μια γειτόνισσα, για να πει στα παιδιά πως είχα φύγει και τους είχα εγκαταλείψει! Μου φαινόταν τόσο σουρεάλ όλο αυτό. Να πετάγεσαι κάπου για λίγο και να γυρίζεις σε ένα σπίτι που, χωρίς να το ξέρεις, δε μένεις πια!
Πήγα σαν υπνωτισμένη στο αστυνομικό τμήμα και το κατήγγειλα. Επί τόπου κλήθηκε ο άντρας μου και τα παιδιά. Ο κόρη μου δε μιλούσε και ο γιος μου κατέθεσε πως τους είπα ότι φεύγω και τους αφήνω! Έλεγε τα απίστευτα τέρατα στον Διοικητή με ένα βλέμμα κενό, απλανές, που δεν τολμούσε ούτε να το στρέψει σε εμένα, τη μητέρα του. Ο πατέρας του, του είχε κάνει κανονική πλύση εγκεφάλου, κατήχηση που θα ζήλευαν και οι μεγαλύτερες αιρέσεις. Όπως είχε κάνει και σε εμένα.
Ο Διοικητής φυσικά πίστεψε τον άντρα μου, που έτσι κι αλλιώς τον ήξερε από μικρό. Να αποδείξω ότι με έδερνε δε γινόταν, διότι άργησα 17 χρόνια να πάω στον ιατροδικαστή. Καλά να πάθω. Τόσο καιρό που ήμουν ανίκανη να φροντίσω τον εαυτό μου, είχα ξεχάσει να φροντίσω και τα παιδιά μου. Να τους περάσω τις αξίες μου, τις αρχές μου, την αγάπη μου για αυτά. Αφέθηκα στη βία και άφησα τα παιδιά μου.
Βγαίνοντας από το τμήμα έτρεξα πίσω από τον γιο μου. Έκλαιγα, παρακαλούσα, φώναζα. «Μη μου το κάνεις αυτό» του έλεγα «Δεν ξέρεις τι έχω περάσει, δεν ξέρεις τι έχω ανεχτεί για να σας μεγαλώσω, σε παρακαλώ σ’ αγαπάω! Δεν έφυγα, για έναν καφέ πήγα, άκουσε μεεεε». Είχε γυρίσει όλη η πλατεία και με κοιτούσε, όλη, εκτός από τον γιο μου. Θυμάμαι την πλάτη του, τη γκρίζα μπλούζα του, το ανάστημά του, την αδιαφορία του. Από τότε έχω να τον δω.
Πήρα την αδερφή μου και της τα είπα. Με χιλιοπαρακαλούσε στο τηλέφωνο να πάω να μείνω στο σπίτι της, αλλά επειδή φοβόμουν για αυτή, αρνήθηκα. Πήρα το καράβι και κατέβηκα στην Κέρκυρα. Χωρίς λεφτά, χωρίς να ξέρω πού πάω, με δυο ρούχα. Έπιασα δουλειά σε μια καφετέρια και νοίκιασα ένα δωμάτιο. Δεν είχα λεφτά ούτε για δικηγόρο.
Έπαιρνα τηλέφωνο κάθε μέρα και μόλις με άκουγαν το έκλειναν. Μόνο η κόρη μου έκλαιγε στο τηλέφωνο και με ρωτούσε «Μαμά που είσαι;», αλλά από τη μέρα που άκουσα τον αδερφό της από μέσα να φωνάζει «Καλά κάθεσαι και μιλάς σε αυτή τη π@άνα; Κλείστο!» και το ακουστικό να κλείνει, δεν ξαναπήρα. Φοβήθηκα μην φάει ξύλο, όπως έτρωγα εγώ και δεν ξαναπήρα. Έπαιρνα μόνο για να ακούσω τις φωνές τους και το έκλεινα. Χριστούγεννα, Πάσχα, γιορτές, καθημερινές, κάτι βράδια που κοιμόμουν κλαίγοντας με τις φωτογραφίες τους αγκαλιά. Για 13 χρόνια τους άκουγα και από τον τόνο της φωνής προσπαθούσα να καταλάβω αν ήταν ευτυχισμένα, αν περνούσαν καλά, αν τη μικρή μου την έδερνε ο γιος μου ή ο πατέρας της.
Εν τω μεταξύ, ο Αντώνης, χήρος με ένα κοριτσάκι, ήταν τακτικός πελάτης στην καφετέρια που εργαζόμουν και με συμπάθησε. Κι αυτή η συμπάθεια έγινε φιλία και η φιλία έρωτας. Ήξερε τα πάντα και με στήριξε όσο κανείς άλλος. Στο πρόσωπό του έμαθα τι σημαίνει αγάπη, τι σημαίνει ασφάλεια. Τι σημαίνει να κάνεις δουλειές μέσα στο σπίτι και να μην φοβάσαι πως θα σου έρθει μια κλωτσιά ή μια μπουνιά στα καλά καθούμενα. Τι σημαίνει να βγαίνεις μια βόλτα κι όταν γυρίζεις να μη βρίσκεις την πόρτα με αλλαγμένη κλειδαριά. Τι σημαίνει να λες τη γνώμη σου χωρίς να φοβάσαι πως θα πας στο νοσοκομείο. Τι σημαίνει να είσαι μαμά, ακόμη και σε ένα παιδί που δεν είναι βιολογικά δικό σου, γιατί η κόρη του Αντώνη, ήταν για μένα μια δεύτερη ευκαιρία στη μητρότητα που έχασα.
Ο Αντώνης με βοήθησε και με παρότρυνε να βάλουμε δικηγόρο. Μετά από τόσα χρόνια θα ξεκινούσαν επιτέλους οι διαδικασίες για το διαζύγιο και μπορεί να μην έπαιρνα πίσω τα παιδιά μου αλλά τουλάχιστον θα προσπαθούσα να κερδίσω την επικοινωνία μου μαζί τους. Σκεφτόμουν…
Πήγα στο δικαστήριο, τα παιδιά δεν είχαν έρθει. Είδα όμως αυτόν. Γερασμένος και κουρασμένος, με κοίταξε ειρωνικά. Το δικαστήριο όρισε κάποιες ώρες και μέρες που μπορούσα να βλέπω τα παιδιά μου, αλλά ο γιος μου δεν τήρησε ποτέ το συμφωνητικό. Ύστερα από λίγο καιρό, έμαθα πως ο Στέφανος είχε πεθάνει από καρκίνο. Μου το είπε η κόρη μου, που μερικούς μήνες μετά τη δίκη, ήρθε στην Κέρκυρα να με βρει!
Σήμερα ζω με τον Αντώνη και τις κόρες μας στο ίδιο σπίτι. Οι μικρές, αν και με μεγάλη διαφορά ηλικίας, τα πάνε πολύ καλά. Το σπίτι μας είναι γεμάτο χαρές, γέλια, τραγούδια και ό,τι δεν έζησα όλα αυτά τα χρόνια. Η ζωή μου έδωσε τη μισή μου οικογένεια πίσω. Η άλλη μισή δεν ξέρω πού βρίσκεται, ξέρω μόνο ότι μου λείπει. Διότι δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να ζητήσω συγγνώμη από το γιο μου, να του εξηγήσω, να του δείξω πόσο λάθος κάνει. Διότι το κενό που έχει αφήσει μέσα μου, δεν μπορεί να το καλύψει κανείς. Καμιά φορά μου αρέσει να χαζεύω τα καράβια που πηγαινοέρχονται στο λιμάνι και να φαντάζομαι πως μέσα σε ένα από αυτά, είναι και ο γιος μου…».
Αυστραλός σέρφερ Ματ Κάντιμπι ενώ έκανε ψαροντούφεκο στο Noosa Heads, μια παράκτια πόλη στην Αυστραλία, βρήκε ένα θησαυρό.
Κάτω από ένα βράχο ήταν θαμμένο ένα vintage Rolex Submariner.
«Απλώς κολυμπούσα με αναπνευστήρα γύρω από τις ίδιες περιοχές που συνήθως πηγαίνω στη Noosa. Κοιτάζοντας, παρατήρησα ένα Rolex Submariner με το λουράκι του πιασμένο κάτω από ένα βράχο», είπε ο Κάντιμπι μιλώντας στο περιοδικό Fratello.
Το Rolex ήταν σε κακή κατάσταση. Η κάσα και η στεφάνη του ρολογιού ήταν αγνώριστα από τη θάλασσα. Το κρύσταλλο είχε πολλές γρατζουνιές. Αυτό κατέστησε πολύ δύσκολη ακόμη και την αναγνώριση ρολογιού.
Ο σέρφερ αρχικά πίστευε ότι αυτό το ρολόι που βρήκε ήταν μια φτηνή απομίμηση. Ωστόσο το συγκεκριμένο Rolex ήταν αυθεντικό και είχε βγει στην παραγωγή μεταξύ των αρχών της δεκαετίας του 1960 και του τέλους της δεκαετίας του 1980.
Το ρολόι εξακολουθεί να λειτουργεί, σύμφωνα με τον σέρφερ, γεγονός που δείχνει τη στιβαρότητα ενός ρολογιού Rolex, το οποίο σχεδιάστηκε αρχικά για καταδύσεις.
Δείτε τις φωτογραφίες:
Ένα απρόοπτο περιστατικό σημειώθηκε όσο ο Γιώργος Λιάγκας βρισκόταν βόλτα με το σκάφος του.
Ο γνωστός παρουσιαστής είναι γνωστό πως είναι λάτρης της θάλασσας και αγαπά την κολύμβηση. Σήμερα μιας και ήταν μια ιδιαίτερα ζεστή μέσα, αποφάσισε να κάνει μία βόλτα με το σκάφος του. Ωστόσο μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram είδαμε κάτι που σίγουρα δεν περιμέναμε, καθώς ανέβασε ένα βίντεο, όπου καταγράφεται ένας καρχαρίας σε κοντινή απόσταση.
Συγκεκριμένα ο Γιώργος Λιάγκας κατέγραψε καρέ-καρέ σε βίντεο έναν καρχαρία να έχει πλησιάσει αρκετά κοντά στο σκάφος, ενώ πάνω στο βίντεο έγραψε: «Και εκεί που κοιτάς για τσούχτρες, τσουπ!».
Δείτε το βίντεο:
Λύση στο πρόβλημα αναφορικά με την περίθαλψη της 19χρονης Ραφαέλας Πιτσικάλη, που παλεύει με μια σπάνια μορφή καρκίνου, έδωσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο υπουργός Υγείας Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, έπειτα από την ανάρτηση απόγνωσης που δημοσίευσε η ίδια προ ολίγων ημερών, στην οποία κατήγγειλε πως παρά την υποτροπή της νόσου της τα νοσοκομεία δεν δέχονταν να της κάνουν εισαγωγή.
Πιο συγκεκριμένα, στην ανάγκη αυτή ανταποκρίθηκαν άμεσα ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Υγείας που φρόντισαν να εισαχθεί σε ιδιωτικό νοσοκομείο προκειμένου να λάβει την απαραίτητη θεραπεία για την υγεία της. Επικοινώνησαν και οι δύο μαζί με την 19χρονη τηλεφωνικά και ενδιαφέρθηκαν για προσωπικά για τη μεγάλη περιπέτεια της υγείας της.
Μέσω νέας ανάρτησης, η 19χρονη Ραφαέλα μοιράστηκε με τους ανθρώπους που την ακολουθούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την πρωτοβουλία του Μητσοτάκη και του Χρυσοχοΐδη, οι οποίοι έδειξαν ελικρινές ενδιαφέρον και διαβεβαίωση ότι θα την στηρίξουν στη μεγάλη μάχη που δίνει με τον καρκίνο.
Η ανάρτηση με το «ευχαριστώ» της Ραφαέλας:
«Θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσα έγιναν σήμερα, ευχαριστώντας τον πρωθυπουργό @kyriakos_ και τον υπουργό Υγείας @mchrisochoidis , που επικοινώνησαν μαζί μου τηλεφωνικά και ενδιαφέρθηκαν προσωπικά για τη μεγάλη περιπέτεια της υγείας μου. Το ειλικρινές ενδιαφέρον τους και η διαβεβαίωση ότι θα είναι διαρκώς στο πλευρό μου, μου δίνουν δύναμη και αισιοδοξία να συνεχίσω τον αγώνα για ζωή, μαζί με τους ανθρώπους μου που είναι από την αρχή δίπλα μου. Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της ψυχής μου όλους τους ανθρώπους που με σκέφτονται, νοιάζονται, προσεύχονται για εμένα και δίνουν χρήματα για το μεγάλο ταξίδι στο Χιούστον. Ελπίζω κι εύχομαι ανάλογη στήριξη και βοήθεια από το κράτος να έχουν διαρκώς και τα άλλα παιδιά και οι άλλοι άνθρωποι. Πρέπει να καλυφθεί θεσμικά, στο τομέα υπηρεσιών υγείας το κενό περίθαλψης και φροντίδας της εφηβικής-πρώιμης νεαρής ηλικίας. Των παιδιών δηλαδή που αντιμετώπισαν ένα σοβαρό θέμα υγείας ή ένα χρόνιο θέμα, και όταν μεγαλώνουν “χάνονται” μεταξύ διαφορετικών γιατρών, νοσοκομείων, ιατρικών ιστορικών και επαναλαμβανόμενων εξετάσεων χωρίς ένα κοινό σημείο αναφοράς.»
Θυμίζεται ότι η Ραφαέλα στην αρχική ανάρτησή της είχε αναφέρει ότι με υποτροπή της νόσου της είναι αναγκασμένη να ψάχνει κάθε φορά που δεν αισθάνεται καλά ποιο νοσοκομείο εφημερεύει ώστε να μεταβαίνει καθώς πλέον δεν μπορεί να νοσηλεύεται στο Παίδων Αγίας Σοφίας. Μάλιστα, η νεαρή κοπέλα είχε αναφέρει ότι δεν νιώθει καμία ασφάλεια, ενώ περιγράφει την δύσκολή κατάσταση που είναι μπλεγμένη στα «γρανάζια» του ελληνικού συστήματος υγείας.
Ολόκληρη η ανάρτηση της Ραφαέλας:
«Με διώχνουν από το Παίδων Αγια Σοφίας ,αναγκαστικά και από το όραμα ελπίδας με υποτροπή της νόσου και ξαφνικά ψάχνω για νοσοκομείο να συνεχίσω.. τώρα πλέον όταν δεν αισθάνομαι καλά θα πρέπει κάθε φορά να αλλάζω νοσοκομείο αναζητώντας ποιο εφημερεύει . άρα στην ουσία που βρισκόμαστε; πουθενά! που ανήκω εγώ ; είμαι παιδί; είμαι έφηβη ; είμαι ενήλικας; τι ακριβώς είμαι; είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα.. και εγώ λιποθύμησα τρεις φορές προχθές. δεν νιώθω καμία ασφάλεια.. μου την πήρανε τώρα που την είχα πιο πολύ ανάγκη από ποτέ. δεν ήθελα να χαλάσω λεφτά για να πάω στο ιδιωτικό, διότι τα χρειάζομαι για το ταξίδι που θα κάνουμε στην Αμερική. δυστυχώς όμως είσαι δικασμένος κάποιες φορές και αναγκάζεσαι να κάνεις πράγματα όταν δεν έχεις την ασφάλεια που πρέπει. δεν έχω ιδιωτική ασφάλεια, δε μου επιτρέπεται έχω όμως ΕΟΠΥΥ».
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ήταν ένας άνθρωπος που ο ελληνικός λαός τον αγάπησε και τον λάτρεψε. Στις ομιλίες του πάντα μετέδιδε την αλήθεια και προσπαθούσε να φέρει την νεολαία κοντά στην εκκλησία, όπως και να ήταν. Βέβαια, είχε μιλήσει πολλές φορές για τον μέλλον.
Το 2005, ο Χριστόδουλος σε έναν από του λόγους του, είχε μιλήσει για «σχέδιο κατά της Ελλάδας» και κάποιοι τον έβρισκαν υπερβολικό. Την επόμενη χρονιά είχε μιλήσει πάλι για το ίδιο πράγμα, λέγοντας: «Nα είστε έτοιμοι γιατί κάποιοι προετοιμάζουν γενική έφοδο κατά της χώρας», πολλοί δεν πήραν στα σοβαρά τα λόγια του, υπνωτισμένοι από την εικονική πραγματικότητα της δήθεν «ισχυρής Ελλάδας».
Λίγο πριν πεθάνει, το 2007 στις τελευταίες ομιλίες του προέτρεπε για «αντίσταση και ανάκαμψη για ό,τι κινδυνεύει», είχε δει τις δύσκολες μέρες που έρχονταν και ήθελε να προειδοποιήσει.
“Κάποιοι ετοιμάζουν γενική έφοδο κατά της χώρας (18/2/2005)
Τα αίτια της πρωτοφανούς εκστρατείας εναντίον της Εκκλησίας δεν είναι μόνον τα ανομήματά μας, υπαρκτά ή μη, είναι και άλλα πολλά. Όλα δείχνουν, και πολλοί πλέον το αποδέχονται, ότι οι επιθέσεις είναι συντονισμένες και μεθοδευμένες.
Τα σκάνδαλα είναι, κατά βάσιν, το ισχυρό επικάλυμμα που απευθύνεται στον λαό για να τον διαθέσει δυσμενώς εναντίον μας και να προετοιμάσει τα πνεύματα για τη γενική έφοδο που, όπως φαίνεται, επακολουθεί.
Μία από τις έντεχνες μεθοδεύσεις επηρεασμού ιδίως της νεολαίας είναι η πρόσκληση για συμμετοχή νέων ανθρώπων, και ειδικώς σπουδαστών, σε εκπομπές διασυρμού της Εκκλησίας.
«Πόνεσε» και «πονάει» τις αντιεκκλησιαστικές δυνάμεις η αυξανόμενη εμπιστοσύνη της ελληνικής νεολαίας προς την Εκκλησία και αυτό θέλουν να το ανακόψουν με κάθε τρόπο, ακόμη καταστρέφοντας την εικόνα της Εκκλησίας μέσα στην ψυχή τους.
Αλλά η νεολαία μας, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, έχει και κρίση και πίστη. Τούτη την ώρα των σαρωτικών μεταλλαγών που η παγκοσμιοποίηση επιφέρει στους λαούς, ο ελληνορθόδοξος χαρακτήρας μας είναι απαραίτητος στην κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση.
Η ευρωπαϊκή κουλτούρα και παράδοση έχει άμεση αναφορά στην ελληνορθόδοξη ιδιαιτερότητα μας.
Αυτά τα δύο οφείλουμε να τα καλλιεργήσουμε αναπόσπαστα• δηλαδή, να μην επιτρέψουμε να γίνουμε πολτός μέσα στην Ευρώπη, χωρίς συνείδηση πολιτισμού, αλλά ασφαλώς ούτε και εθνοσοβινιστές.
Τώρα είναι η ώρα για τη μεγάλη έξοδο της Εκκλησίας μας προς την Ευρώπη, με κοινό παρονομαστή τον χριστιανισμό απέναντι στους κινδύνους του τεχνοκρατισμού, των απρόσωπων δομών, του έντεχνου περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πνευματικής φτώχειας.
Αυτό το εξάμβλωμα θέλουν να επιβάλουν στον τόπο μας όσοι μάχονται την Εκκλησία ή θέλουν να της αφαιρέσουν ή, έστω, να της περιορίσουν— τη δυνατότητα αξιόπιστου λόγου.
Όσο ο παπάς της Εκκλησίας μας θα συνεχίσει το λαμπρό έργο του, όσο ο λαός θα μας εμπιστεύεται, κανείς δεν θα τολμά να μας επιτεθεί. Όταν όμως θα είμαστε ηθικά ανίσχυροι, τότε θα δεχτούμε έφοδο επιθέσεων και αυτή την πραγματικότητα βιώνουμε αυτόν τον καιρό.
Δεν επιθυμώ να επεκταθώ περισσότερο στο σημείο αυτό, διότι γνωρίζω ότι όχι μόνο εμείς αλλά και ο λαός έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τα βαθύτερα αίτια της οργανωμένης αυτής πολεμικής του γενικευμένου δημόσιου διασυρμού, για την οποία όμως το έναυσμα το δώσαμε εμείς.
Οι πολιτικοί μας αγνοούν τι είναι θεολογικά η Εκκλησία. Πολλοί από αυτούς την αντιμετωπίζουν σαν «αναγκαίον κακόν» ή «κακό μπελά» που τους απασχολεί, έχοντας με τους λειτουργούς της καθιερώσει ένα επικίνδυνο κατεστημένο, που μεταφράζεται ενίοτε σε αρνητικές ή θείες γι” αυτούς ψήφους.
Μιλούν για το «ιερατείο» και εννοούν σκοταδισμό και Μεσαίωνα. Βλέπουν τον ιερό κλήρο σαν ένα παρία της κοινωνίας, που απομυζά το κρατικό χρήμα, το χρήμα του λαού. Δεν αναγνωρίζουν στην Εκκλησία καμιά αναγεννητική αποστολή, τη θεωρούν αρμόδια για τα βρέφη και τους γέροντες, τα δύο άκρα της ζωής.
Οι περισσότεροι από αυτούς «εκκλησιάζονται» κατά τις επίσημες δοξολογίες, δεν ζουν μυστηριακή ζωή, δεν λειτουργούνται, δεν κοινωνούν. Την Εκκλησία τη βλέπουν και σαν αντίπαλο τους μερικές φορές, ιδίως όταν, στο πρόσωπο κάποιου δυναμικού ιεράρχη, φαίνεται να επηρεάζει μάζες λαού.
Κι εμείς, από το άλλο μέρος, έχουμε συμβιβαστεί με την κατάσταση αυτή, επιδιώξαμε και εγγραφήκαμε στους τροφίμους του κρατικού προϋπολογισμού, εισπράττουμε κάθε μήνα τον μισθό μας και μένουμε ικανοποιημένοι.
Ο κίνδυνος όμως του επαγγελματισμού καιροφυλακτεί και δεν καταλαβαίνουμε ότι όσο περισσότερο εξαρτόμαστε οικονομικά από το κράτος τόσο λιγότερη ελευθερία χειρισμών σε πελώρια θέματα έχουμε.
Το αποτέλεσμα είναι να σιωπούμε όταν χρειάζεται να υψώσουμε κραυγή και να φορτωνόμαστε ξένες αμαρτίες.
Και το ίδιο το κράτος, γνωρίζοντας μας καλά, μας κρατεί υποχείριους με την απειλή και μόνο της απογύμνωσης μας από τα προνόμια που μας εξασφάλισε η «συναλληλία».
Και πόσοι τάχα αντέχουν στη στέρηση των κεκτημένων δικαιωμάτων χάριν μιας αναγέννησης που όμως τη ζητούν οι καιροί και τη λαχταρά ο λαός;
Κάθε φορά που γίνεται λόγος για αναβάθμιση του ιερού κλήρου και για μια δυναμική παρουσία της Εκκλησίας μέσα στον ιστορικό στίβο, συναντάμε μπροστά μας την απειλή για αφαίρεση των προνομίων με τα οποία έχουμε επί μακρόν ζήσει και ίσως και ταυτιστεί μερικοί.
Το νέο ξεκίνημα που πρέπει να γίνει, για να προλάβουμε το τρένο της Ιστορίας, επιβάλλει μια ταχεία μεταμόρφωση και αλλαγή νοοτροπίας, καθώς και μια δυναμική στάση απέναντι στην ίδια τη ζωή.
Αλλά ο κίνδυνος της αναμέτρησης με την πολιτεία, και των συνεπειών της, κυρίως των οικονομικών, τελικά λειτουργεί ανασταλτικά, με αποτέλεσμα να γυρίζει ο φαύλος κύκλος και να μην μπορούμε να απαγκιστρωθούμε.
Γιατί πια δεν έχεις να κάνεις με ένα και δύο, αλλά με όλο τον κλήρο που πρέπει να συνεισφέρει στη γενική προσπάθεια.
Ποιος λοιπόν να τολμήσει να κηρύξει μια ειρηνική επανάσταση μετά στην Εκκλησία καλώντας κλήρο και λαό σε πανστρατιά αγάπης, και ποιος θα αποφασίσει να ομιλήσει με τη γλώσσα της ειλικρίνειας προς πάσα κατεύθυνση, όταν είναι τόσο αλληλένδετα τα συμφέροντα με τις επιδιώξεις και τα οράματα με την πραγματικότητα;
Ευγνωμονούμε συχνά εκείνους που μας ενέγραψαν στο δημοσιοϋπαλληλικό μισθολόγιο, αλλά πόσοι αναλογιζόμαστε το φοβερό τίμημα σε ελευθερία που πληρώνουμε και θα πληρώνουμε για πολύ ακόμη;
Τα κηρύγματα περιστρέφονται συνήθως γύρω από ανούσια και αδιάφορα θέματα, ενώ οι ανάγκες του λαού είναι άλλες.
Γι” αυτό, σε πολλές περιπτώσεις, φεύγει ο κόσμος από την εκκλησία όταν κάποιος αρχίζει να ομιλεί.
Έτσι, η ελληνική διανόηση, όταν για λόγους ιδεολογικούς δεν εχθρεύεται την Εκκλησία, παραμένει σε μια συναισθηματική σχέση μαζί της, καθαρά επιδερμική και επιφανειακή.
Η διανοουμενίστικη αντίληψη της Εκκλησίας δεν διαφέρει εκείνης των πολιτικών, γιατί και αυτή βλέπει την Εκκλησία ως έκφραση του κατεστημένου, γι” αυτό και εύκολα εκσφενδονίζει τους μύδρους της εναντίον κυρίως των εκκλησιαστικών ηγετών, στους οποίους αρνείται χαρισματικές ιδιότητες και πνευματική υπεροχή.
Συγχέοντας τις προσωπικές ικανότητες κάθε ποιμένα με τις θεόδοτες πνευματικές ιδιότητες της χάριτος, φτάνει σε συμπεράσματα ολισθηρά, συγκρίνοντας και επικρίνοντας, μαζί με τους ανθρώπους, τους ιερούς θεσμούς.
Τα εξοργιστικά, πολλές φορές, κείμενα των διανοουμένων μας κινούνται στη συχνότητα της άγνοιας μαζί και της προκατάληψης σε ό,τι αφορά την Εκκλησία, ενώ παραπλανούν τους αφελείς και υποκαίνε το μίσος των ανθρώπων εναντίον μας, με την επίκληση των φανερών ελαττωμάτων της φυλής μας.
Για τους διανοουμένους μας λοιπόν, η Εκκλησία δεν είναι «σώμα Χριστού», αλλά «αργύριον και χρυσίον», είναι κρατική υπηρεσία, είναι κάλυψη σκανδάλων και άλλων ανομημάτων, κρυφών και φανερών.
Αυτού του είδους οι λογάδες δεν διστάζουν να φτάνουν μέχρι παράκρουσης από το μένος τους εναντίον της Εκκλησίας, αντιγράφοντας, κατά κανόνα, ο ένας τον άλλον, μιλώντας αυθαίρετα και συκοφαντικά, καυστικά και άδικα για τη ζωή της Εκκλησίας και των ανθρώπων της.
Την εξομοιώνουν με τον κόσμο και αυτή η εκκοσμικευμένη εικόνα περί Εκκλησίας που έχουν είναι εκείνη που τους οδηγεί σε εξομοιώσεις της με τα αμαρτωλά περιβάλλοντα του κόσμου και σε κρίσεις για δήθεν ίντριγκες και κάστες και συμφέροντα, που όλα μαζί συμβάλλουν αποφασιστικά στη μεγαλύτερη παραπλάνηση του λαού.
Γιατί όλα αυτά και αν ακόμη υποτεθούν αληθινά πολύ απέχουν από το να χαρακτηρίζουν την αληθινή Εκκλησία, που δεν είναι ούτε εκκοσμικευμένος κρατικός οργανισμός ούτε οικονομικός παράγοντας στη ζωή του τόπου ούτε αμαρτωλό κατεστημένο, αλλά ζωή και ειρήνη και αγάπη και σωτηρία και θέωση.
Eμείς, οι εξ Ελλάδος αδελφοί σας, ζήσαμε και ζούμε, αισθανθήκαμε και αισθανόμεθα περισσότερον από οιονδήποτε άλλον άνθρωπον και λαόν επί της Γης όλα αυτά τα χρόνια τον πόνον, την θλίψιν και το μαρτύριον των ανθρώπων της Κύπρου, διότι δι” ημάς οι Κύπριοι είναι και θα είναι αδέλφια μας, σάρκα από την σάρκα μας και αίμα από το αίμα μας.
Σήμερα, στη διεθνή βιβλιογραφία, έχει γίνει αποδεκτό ότι η παγκοσμιοποίηση αποτελεί ιδεολογία και ότι μία μόνο από τις εκφάνσεις της είναι η κατάργηση των συνόρων στο εμπόριο.
Κατά τις Annabelle Mooney και Βetsy Evans, οι πανεπιστημιακοί μελετούν σήμερα την παγκοσμιοποίηση μέσα από διάφορα πεδία της επιστήμης και της τέχνης, όπως είναι οι ανθρωπιστικές επιστήμες, η κοινωνιολογία, η οικονομική επιστήμη, οι διεθνείς σχέσεις, η πολιτική επιστήμη, και η γλωσσολογία, και ερευνούν τις επιπτώσεις της στη ζωή κρατών, εθνών, εθνικών ή θρησκευτικών ομάδων, αλλά και μεμονωμένως στον κάθε άνθρωπο.
Ο Larry Ray καθηγητής της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στην Αγγλία, σημειώνει ότι η παγκοσμιοποίηση, οι νέες τεχνολογίες στην πληροφορία, η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και η κυριαρχία των καταναλωτικών αξιών αποτελούν εξελίξεις, οι οποίες επιφέρουν σήμερα μείζονες αλλαγές στον τρόπο ζωής των λαών της γης και στην προσωπική και κοινωνική καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Η εντυπωσιακή ξανθιά ξέρει να προκαλεί και το κάνει πάντα με εντυπωσιακό τρόπο…
Μία άκρως αποκαλυπτική εμφάνιση έκανε η Αλεξάνδρα Παναγιώταρου και μέσα από το Instagram της, μας έδειξε τι φόρεσε σε νυχτερινή της έξοδο.
Όπως θα δείτε παρακάτω, το εντυπωσιακό μοντέλο ανέβασε stories στο Instagram ενώ ήταν στο κινητό, τα οποία ήταν άκρως… προκλητικά.
Η Παναγιώταρου φόρεσε ένα πολύ ανοιχτό μπλουζάκι και όπως θα παρατηρήσετε, έχει ξεχάσει το σουτιέν σπίτι. Δεν είναι και δύσκολο να το δει κανείς…
Ιδού!
