Ο θρύλος της κάντρι μουσικής, Κρις Κριστόφερσον, έφυγε από τη ζωή
Ο Κρις Κριστόφερσον, ο θρυλικός Αμερικανός μουσικός και ηθοποιός που σημάδεψε τη σκηνή της κάντρι μουσικής και την κινηματογραφική βιομηχανία, απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών.
Ο χαρισματικός καλλιτέχνης υπήρξε πηγή έμπνευσης για άλλους θρύλους όπως ο Μπομπ Ντίλαν και έπαιξε σημαντικούς ρόλους στη μεγάλη οθόνη, συμπεριλαμβανομένης της εμφάνισής του δίπλα στην Μπάρμπρα Στρέιζαντ.
Η οικογένειά του γνωστοποίησε ότι ο Κριστόφερσον πέθανε το Σάββατο στο σπίτι του στη Χαβάη. Στην ανακοίνωσή τους ανέφεραν: «Ο Κρις πέθανε ειρηνικά στο σπίτι του, περιτριγυρισμένος από την αγάπη της οικογένειάς του». Συμπλήρωσαν πως κάθε φορά που θα εμφανίζεται ουράνιο τόξο, θα είναι σαν να χαμογελά σε όλους.
Η ζωή και η καριέρα του Κρις Κριστόφερσον
Ο Κρις Κριστόφερσον έγινε γνωστός όχι μόνο για τα τραγούδια του, αλλά και για τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις. Το 1976 ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα για τον ρόλο του δίπλα στην Μπάρμπρα Στρέιζαντ στην ταινία «Ένα αστέρι γεννιέται». Αξιοσημείωτη ήταν και η συμμετοχή του στην ταινία «Ο Πατ Γκάρετ και ο Μπίλι δε Κιντ» του Σαμ Πέκινπα το 1973, όπου ξεχώρισε για την ερμηνεία του.
Στη μουσική σκηνή, ο Κριστόφερσον έγινε διάσημος για τραγούδια όπως το “Sunday Mornin’ Comin’ Down” (1969) και το “Me and Bobby McGee” (1970), το οποίο έγινε παγκοσμίως γνωστό μέσω της ερμηνείας της Τζάνις Τζόπλιν. Ο Κριστόφερσον υπήρξε σημαντικός συνθέτης και τραγουδιστής της κάντρι, δημιουργώντας κλασικά κομμάτια που επηρέασαν το είδος. Εργάστηκε μαζί με μεγάλους καλλιτέχνες της κάντρι, όπως οι Τζόνι Κας, Γουέιλον Τζένινγκς και Γουίλι Νέλσον, με τους οποίους δημιούργησε το συγκρότημα The Highwaymen.
Η συμβολή του στη μουσική αναγνωρίστηκε με πολλαπλές διακρίσεις, όπως το βραβείο Γκράμι, και την ένταξή του στο Songwriters Hall of Fame το 1985 και στο Country Music Hall of Fame το 2004. Ο Κριστόφερσον άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη μουσική βιομηχανία, αλλάζοντας τον τρόπο που προσεγγίζονταν οι στίχοι και η αφήγηση στα τραγούδια της κάντρι μουσικής.
Ο Κρις Κριστόφερσον μαζί με τον Τζόνι Κας.
Η πρώιμη ζωή και η επιρροή του στη Νάσβιλ
Ο Κρις Κριστόφερσον γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου 1936 στο Μπράουνσβιλ του Τέξας και αρχικά ακολούθησε στρατιωτική καριέρα, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του. Παρόλα αυτά, εγκατέλειψε τη στρατιωτική πορεία και μετακόμισε στη Νάσβιλ, όπου καθιερώθηκε ως πρωτοπόρος τραγουδοποιός. Το τραγούδι “Sunday Mornin’ Comin’ Down”, το οποίο έγραψε για τον Τζόνι Κας, αποτελεί μία από τις πιο αναγνωρισμένες στιγμές της καριέρας του.
Ο Μπομπ Ντίλαν είχε αναφερθεί σε εκείνον, λέγοντας: «Υπήρχε η Νάσβιλ πριν από τον Κρις και η Νάσβιλ μετά τον Κρις, γιατί άλλαξε τα πάντα». Ο Κριστόφερσον, με την ιδιαίτερη βραχνή φωνή του, συνέχισε να ηγείται της μουσικής σκηνής μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2021, σε ηλικία 84 ετών.
Ο θάνατος του Κρις Κριστόφερσον σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής για την κάντρι μουσική, αλλά η κληρονομιά του θα ζει για πάντα μέσα από τα τραγούδια και τις ερμηνείες του, που εξακολουθούν να εμπνέουν νέες γενιές καλλιτεχνών και ακροατών.
Πέθανε στα 82 της χρόνια η Ράκελ Γουέλς, Αμερικανίδα ηθοποιός και sex symbol της δεκαετίας του ’60, μετά από σύντομη ασθένεια.
Η οικογένειά της επιβεβαίωσε την τραγική είδηση στο TMZ, λέγοντας ότι απεβίωσε σήμερα το πρωί (15/2).
Όμορφη, αθλητική, δυναμική, σέξι και παρότι όχι ιδιαιτέρως ψηλή (1,68) κατάφερνε, με την πληθωρική της παρουσία, να γεμίζει την οθόνη. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είχε διαφορετική εξέλιξη η καριέρα της στο σινεμά, δεδομένου ότι έπαιξε σε πολλές περιπέτειες, κρατώντας ένα δυναμικό ρόλο, μίας γυναίκας που δεν ήταν δίπλα στους ήρωες, αλλά είχε καθοριστική συμμετοχή στη δράση και τη ζωηράδα των φιλμ.
Έγινε διάσημη από τους ρόλους της στη δεκαετία του 1960 στις ταινίες “Fantastic Voyage” και “Ένα εκατομμύριο χρόνια π.Χ.”. Πολύ γρήγορα έγινε μια από τις πιο περιζήτητες σταρ της βιομηχανίας.
Η Ράκελ Γουέλς άρχισε την καριέρα της σε ηλικία 19 ετών, ενώ πρωταγωνίστησε σε μία σειρά περίπου 65 ταινιών και ήταν κάτοχος Χρυσής Σφαίρας για τη συμμετοχή της στο έργο “Ο Ντ’ Αρτανιάν και οι Τρεις Σωματοφύλακες”.
Eίχε αναδειχθεί “1 από τις 100 πιο σέξι σταρ στην ιστορία του κινηματογράφου” στο περιοδικό Esquire και βρισκόταν στο #3 από τις “100 πιο σέξι σταρ του 20ου αιώνα” σύμφωνα με το Playboy.
Είχε παντρευτεί τέσσερις φορές και είχε δυο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι.
Ομορφιά
Η Ράκελ Γουέλς γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1940 στο Σικάγο από Βολιβιανό πατέρα, προφανώς υπαίτιος για την εξωτική της ομορφιά και Αμερικανίδα μητέρα. Οι άσχημες σχέσεις του ζευγαριού έφεραν τη νεαρά Ράκελ σε δύσκολη θέση και μοναδική διέξοδος απ’ την πραγματικότητα ήταν η ενασχόλησή της με το χορό και το θέατρο. Από νωρίς, γύρω στα 16 της, άρχισε να συμμετέχει σε διαγωνισμούς ομορφιάς και η διάκρισή της σε αυτούς, της άνοιξαν το δρόμο για το χώρο του θεάματος.
Χόλιγουντ και ρόλοι… μπικίνι
Γρήγορα ήρθε και ο γάμος και ένα παιδί. Δούλευε ως μοντέλο και αφού απέκτησε ακόμη ένα παιδί, πήρε διαζύγιο και μετακόμισε στο Λος Άντζελες για να κυνηγήσει το όνειρό της ηθοποιίας. Οι παραγωγοί του Χόλιγουντ αμέσως διέκριναν την ομορφιά της και της έδωσαν σέξι ρολάκια, παρά τις προσπάθειές της να καταξιωθεί ως ποιοτική ηθοποιός. Δεν μπορούσε όμως να αρνηθεί τους “ρόλους μπικίνι” καθώς έπρεπε να αναθρέψει τα δυο της παιδιά.
Στη λίστα με τις ωραιότερες
Η επιτυχία και η αναγνώρισή της ήρθε σχετικά γρήγορα, όταν εμφανίστηκε στην ταινία φαντασίας του Ντον Σάφι “1.00.000 Χρόνια Π.Χ.”, όπου υποδύθηκε μια πρωτόγονη γυναίκα με ξανθά μαλλιά, καμπύλες κι ένα εντυπωσιακό, για την εποχή, μπικίνι, φτιαγμένο από δέρμα ζώου. Γίνεται διάσημη, κυρίως από το διαφημιστικό πόστερ και μπήκε στη λίστα με τις ωραιότερες γυναίκες του κινηματογράφου.
Ανοδική πορεία
Η καριέρα της ήταν ανοδική, αλλά με μονοδιάστατους ρόλους, της σέξι, εκρηκτικής και δυναμικής ηρωίδας, με τα πλούσια ντεκολτέ, όταν δεν φορούσε μπικίνι. Το 1967 θα παίξει μαζί με τον Άντονι Φραντσιόζα στην περιπέτεια “Η Κατάσκοπος της Κόστα ντελ Σολ”, ενώ θα ακολουθήσουν δυο γουέστερν, το πρώτο το 1968 δίπλα στον Τζέιμς Στιούαρτ (“Μπαντολέρο”) και το δεύτερο τον επόμενο χρόνο, δίπλα στον Μπαρτ Ρέινολντς (“Τα 100 τουφέκια”). Επίσης, εκείνη την εποχή θα παίξει μαζί με τον Φρανκ Σινάτρα στο θρίλερ “Στα Ίχνη του Εγκλήματος” και στην κωμωδία “Δύο Απίθανοι Γλεντζέδες” με τον Πίτερ Σέλερς.
Χρυσή Σφαίρα
Για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε για κάτι παραπάνω από το όμορφο κορίτσι με το τέλειο σώμα το 1973, όταν υποδύθηκε την Κονστάνς στην ευχάριστη μεταφορά του “Ο Νταρτανιάν και οι Τρεις Σωματοφύλακες” του Ρίτσαρντ Λέστερ, δίπλα σε τρεις αστέρες της εποχής, τους Όλιβερ Ριντ, Μάικλ Γιορκ και Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν. Κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα, αφού πέρα από τη γοητεία της φανέρωσε και τις υποκριτικές της ικανότητες και μάλιστα ως κωμικού. Υπήρξε ακόμη μία φορά υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα. Ήταν το 1987 όταν θα πρωταγωνιστήσει, επιτέλους, σε ένα δράμα, το “Right to Die”, υποδυόμενη μια γυναίκα που έπασχε από σοβαρή νόσο και η εμφάνισή της δεν θύμιζε τίποτα από τη γυναίκα που έκαιγε καρδιές.
Δυνατός χαρακτήρας
Τη δεκαετία του ’80 η σταδιοδρομία της άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα, αλλά η δραστήρια Ράκελ αντί να ακολουθήσει το δρόμο της Τζέιν Φόντα, με την αεροβική γυμναστική και τα σέξι κορμάκια της, αφού αυτά θα είχαν σύντομη διάρκεια, θα προτείνει μέσω βιντεοκασετών ένα εναλλακτικό πρωτοποριακό τρόπο εκγύμνασης βασισμένο στη γιόγκα και την υγιεινή διατροφή, ενώ γρήγορα επεκτάθηκε και στον τομέα των καλλυντικών.
Πέθανε σε ηλικία 79 ετών η σπουδαία ηθοποιός Νταϊάν Κίτον
Ήταν γνωστή για τους ρόλους της σε επιτυχημένες ταινίες, όπως «Το κλαμπ των πρώτων συζύγων», «Ο πατέρας της νύφης» και «Ο Νονός»
Την τελευταία της πνοή άφησε σε ηλικία 79 ετών η σπουδαία ηθοποιός Νταϊάν Κίτον. Δεν έχει γίνει ακόμα γνωστή η αιτία του θανάτου της. Ένας εκπρόσωπος της οικογένειας Νταϊάν Κίτον επιβεβαίωσε στο περιοδικό PEOPLE ότι πέθανε στην Καλιφόρνια και ότι δεν υπάρχουν περαιτέρω λεπτομέρειες προς το παρόν.
Η καριέρα της σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από την βραβευμένη με Όσκαρ ερμηνεία της ως ερωμένη του Woody Allen στην ρομαντική κωμωδία του 1977 «Annie Hall».
Πέθανε στα 79 της χρόνια η σπουδαία ηθοποιός Νταϊάν Κίτον
Η ζωή και η καριέρα της
Η Κίτον έγινε διάσημη τη δεκαετία του 1970 χάρη στον ρόλο της στις ταινίες «Ο Νονός» και στις συνεργασίες της με τον σκηνοθέτη Γούντι Άλεν. Κέρδισε Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Annie Hall του 1977. Η μακρά καριέρα της περιλαμβάνει ταινίες όπως The First Wives Club, πολλαπλές συνεργασίες με τη σκηνοθέτιδα Νάνσι Μάγιερς και τη σειρά ταινιών Book Club.
Η ηθοποιός γεννήθηκε στο Λος Άντζελες το 1946 με το όνομα Νταϊάν Χολ και ήταν η μεγαλύτερη από τέσσερα παιδιά. Ο πατέρας της ήταν πολιτικός μηχανικός, ενώ η μητέρα της ήταν νοικοκυρά.
Ωστόσο, η Κίτον πίστευε ότι η μητέρα της ονειρευόταν κάτι μεγαλύτερο. «Στο βάθος της καρδιάς της, μάλλον ήθελε να γίνει κάποια μορφή καλλιτέχνιδας», είπε η ηθοποιός στο περιοδικό PEOPLE το 2004. «Τραγουδούσε. Έπαιζε πιάνο. Ήταν όμορφη. Ήταν η υποστηρίκτριά μου».
Η Ντάιαν Κίτον έπαιζε σε θεατρικές παραστάσεις στο λύκειο και, μετά την αποφοίτησή της το 1964, σπούδασε υποκριτική στο κολέγιο. Πολύ σύντομα όμως τα παράτησε και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να δοκιμάσει την τύχη της στο θέατρο. Για το καλλιτεχνικό της όνομα επέλεξε το επώνυμο της μητέρας της, Keaton, αφού υπήρχε ήδη μία ηθοποιός με το όνομα Diane Hall στο μητρώο της Actors’ Equity.
Το 1968, η Κίτον πήρε ρόλο στο μιούζικαλ Hair του Μπρόντγουεϊ ως αναπληρωματική της ηρωίδας Sheila. Το 2017, είχε αποκαλύψει στο PEOPLE ότι τότε πάλευε με τη βουλιμία, αφού ο σκηνοθέτης της είχε ζητήσει να χάσει βάρος – χωρίς, όπως είπε, να τον θεωρεί υπεύθυνο για την ασθένειά της. «Πίστεψέ με, είχε να κάνει με μια ακατάσχετη ανάγκη για περισσότερο, για το “πολύ”. Ήταν μια ψυχική ασθένεια», είχε δηλώσει.
«Έγινα ειδική στο να κρύβω πράγματα. Να κρύβω κάθε στοιχείο — πώς να βεβαιωθείς ότι κανείς δεν θα το μάθει; Ζεις μια ζωή πολύ περίεργη. Ζεις μέσα σε ένα ψέμα», είχε πει για την περίοδο εκείνη. Τελικά ανάρρωσε με τη βοήθεια της θεραπείας, αλλά παραδέχτηκε ότι η βουλιμία της στέρησε τη δυνατότητα να χαρεί την εμπειρία της στο Μπρόντγουεϊ.
Στη συνέχεια πρωταγωνίστησε στο θεατρικό έργο του Γούντι Άλεν Play It Again, Sam, που έκανε πρεμιέρα το 1969. Για τον ρόλο αυτό έλαβε υποψηφιότητα για βραβείο Τόνι.
Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε το 1970 με την ταινία Lovers and Other Strangers, αλλά η μεγάλη της ευκαιρία ήρθε όταν ο Φράνσις Φορντ Κόπολα τη διάλεξε για τον ρόλο της Κέι Άνταμς, της κοπέλας του Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο), στον Νονό του 1972. Η ταινία βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Μάριο Πούζο, το οποίο όμως η Κίτον δεν είχε καν διαβάσει πριν από την οντισιόν και δεν ήξερε πραγματικά περί τίνος επρόκειτο.
«Νομίζω πως το πιο ευγενικό πράγμα που έχει κάνει ποτέ κάποιος για μένα… ήταν που με πήραν στον Νονό χωρίς καν να έχω διαβάσει το βιβλίο. Δεν ήξερα τίποτα απολύτως», είχε πει στο PEOPLE το 2022. «Απλώς πήγαινα από οντισιόν σε οντισιόν. Ήταν κάτι απίστευτο για μένα. Και μετά έπρεπε, φυσικά, να διαβάσω το βιβλίο».
Η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία και κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Η Κίτον επανέλαβε τον ρόλο της στο The Godfather Part II (1974), που επίσης θριάμβευσε και κέρδισε Όσκαρ, και επέστρεψε ξανά στο The Godfather Part III το 1990, την τελευταία ταινία της σειράς.
Παράλληλα, συνέχισε να συνεργάζεται με τον Γούντι Άλεν, εμφανιζόμενη στην κινηματογραφική εκδοχή του Play It Again, Sam (1972), στο Sleeper (1973) και στο Love and Death (1975). Παρά την επιτυχία της, οι ανασφάλειες δεν την εγκατέλειψαν και δεν παρακολουθούσε ποτέ τις ίδιες της τις ταινίες. «Απλώς δεν μου αρέσει ο τρόπος που δείχνω και ακούγομαι», είχε πει στο PEOPLE το 1975.
Το 1977 ήρθε ο ρόλος που την καθιέρωσε: η Άνι στο Annie Hall του Άλεν. Η ερμηνεία της της χάρισε το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου. Η γκαρνταρόμπα της ηρωίδας, γεμάτη ανδρικά ρούχα, γιλέκα και παντελόνια με γραμμές, αντανακλούσε το προσωπικό της στυλ και την καθιέρωσε ως fashion icon. Πολλοί υπέθεταν ότι η ταινία βασιζόταν στη σχέση της με τον Άλεν· η ίδια είπε τότε στους New York Times: «Δεν είναι αλήθεια, αλλά έχει κάποια στοιχεία αλήθειας μέσα της».
Ακολούθησαν κι άλλες συνεργασίες με τον Άλεν: Interiors (1978), Manhattan (1979) και Manhattan Murder Mystery (1993). Παρά τις αμφιλεγόμενες κατηγορίες σε βάρος του, εκείνη τον υπερασπίστηκε το 2014, δηλώνοντας στη Guardian: «Τον αγαπώ».
Άλλες σημαντικές ταινίες της Κίτον ήταν το Looking for Mr. Goodbar (1977), το Reds (1981), το Shoot the Moon (1982) και το The Little Drummer Girl (1984). Το 1987 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τη Νάνσι Μέγερς στο Baby Boom· ακολούθησαν οι επιτυχίες Father of the Bride (1991), Father of the Bride Part II (1995) και Something’s Gotta Give (2003), για την οποία απέσπασε ακόμη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ. «Μπορεί να ακούγεται γλυκανάλατο, αλλά αγαπώ τις ταινίες Father of the Bride· ήταν τόσο συγκινητικές», είχε πει στο Vulture το 2020.
Το 1996, πρωταγωνίστησε δίπλα στη Γκόλντι Χόουν και τη Μπέτ Μίντλερ στο The First Wives Club, για τρεις γυναίκες που οι σύζυγοί τους τις εγκαταλείπουν για νεότερες. Η ταινία έκλεισε με την εμβληματική σκηνή όπου οι τρεις τραγουδούν το You Don’t Own Me της Λέσλι Γκορ. «Ήμουν συνέχεια λίγο αγχωμένη και φοβισμένη γιατί η Γκόλντι και η Μπέτ ήταν απίθανες ηθοποιοί», είχε παραδεχθεί το 2023 στο Hollywood Reporter.
Στα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε ταινίες όπως The Family Stone, Because I Said So, Finding Dory, Book Club (και το σίκουελ του) και Poms. Εμφανίστηκε σπάνια στην τηλεόραση, αλλά ξεχώρισε στη μίνι σειρά του HBO The Young Pope (2016). Ως σκηνοθέτις, υπέγραψε το ντοκιμαντέρ Heaven (1987), την ταινία Hanging Up (2000) και ένα επεισόδιο του Twin Peaks.
Το 2021 πρωταγωνίστησε στο βίντεο κλιπ του Τζάστιν Μπίμπερ “Ghost”. Ήταν επίσης ιδιαίτερα ενεργή στο Instagram, όπου μοιραζόταν στιγμές από τη ζωή της, σκέψεις για την καριέρα και τους φίλους της, καθώς και αφιερώσεις σε ανθρώπους που αγαπούσε.
Κοιτάζοντας πίσω στην πορεία της, είχε δηλώσει το 2019 στο PEOPLE: «Δεν ξέρω τίποτα και δεν έχω μάθει. Το να μεγαλώνεις δεν σε κάνει σοφότερο. Αν δεν είχα την υποκριτική, θα ήμουν μια “παραφωνία”».
Η Κίτον δεν παντρεύτηκε ποτέ. «Σκεφτόμουν σήμερα πως είμαι η μόνη από τη γενιά μου που έμεινε ανύπαντρη σε όλη της τη ζωή», είπε στο PEOPLE το 2019. «Είμαι πραγματικά χαρούμενη που δεν παντρεύτηκα. Είμαι περίεργη, το ξέρω. Θυμάμαι στο λύκειο που ένας συμμαθητής μου είπε “μια μέρα θα γίνεις καλή σύζυγος”. Και σκέφτηκα, “όχι, δεν θέλω να είμαι σύζυγος”».
Στη διάρκεια της ζωής της συνδέθηκε ερωτικά με τον Γούντι Άλεν, τον Αλ Πατσίνο και τον Γουόρεν Μπίτι. «Το ταλέντο είναι τόσο απίστευτα ελκυστικό», είχε σχολιάσει.
Η Κίτον απέκτησε δύο παιδιά μέσω υιοθεσίας: την κόρη Ντέξτερ (το 1996) και τον γιο Ντιουκ (το 2001). «Η μητρότητα δεν ήταν μια ακαταμάχητη παρόρμηση, ήταν περισσότερο μια σκέψη που με συνόδευε για καιρό. Κι έτσι το τόλμησα», είχε πει στο Ladies’ Home Journal το 2008.
Σε ηλικία 75 ετών πέθανε η ηθοποιός Σέλι Ντουβάλ η θρυλική πρωταγωνίστρια της ταινίας «Λάμψης» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.
Η Σέλι Ντουβάλ, πρωταγωνίστησε δίπλα στον ΤζακΝίκολσον στην ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπτρικ, έσβησε σήμερα Πέμπτη (11.07.2024) στον ύπνο της από επιπλοκές του διαβήτη, στο σπίτι της στο Μπλάνκο του Τέξας, όπως δήλωσε στο The Hollywood Reporter ο Dan Gilroy, σύντροφος της ηθοποιού από το 1989.
«Η αγαπημένη, γλυκιά, υπέροχη σύντροφος και φίλη μου μας άφησε. Υπέφερε πολύ τον τελευταίο καιρό, τώρα είναι ελεύθερη. Πέταξε μακριά, όμορφη Shelley», είπε ο Gilroy.
Η Ντιβάλ ξεκίνησε την καριέρα της σε διάφορες ταινίες του Ρόμπερτ Όλτμαν στη δεκαετία του ’70, όπως οι: «Brewster McCloud» (1970), «Η έντιμος κυρία και ο χαρτοπαίκτης» (1971), «Thieves Like Us» (1974), «Nashville» (1975) και «3 γυναίκες», για την οποία κέρδισε το βραβείο Γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ των Καννών και μία υποψηφιότητα για το βραβείο BAFTA καλύτερης ηθοποιού.
Έπαιξε έναν δεύτερο ρόλο στην ταινία «Νευρικός εραστής» (1977), πριν πρωταγωνιστήσει στις ταινίες «Popeye» (1980) και «Η Λάμψη» (1980). Αργότερα, η Ντιβάλ εμφανίστηκε στις ταινίες: «Υπέροχοι ληστές και τα κουλουβάχατα της ιστορίας» (1981), «Frankenweenie» (1984), «Roxanne» (1987) και «Το πορτρέτο μιας κυρίας» (1996).
Ο Άλαν Ρίκμαν, ο αγαπημένος Βρετανός ηθοποιός που έγινε γνωστός στο ευρύτερο ελληνικό κοινό από τον ρόλο του ως καθηγητής Σνέιπ στο «Χάρι Πότερ», πέθανε χτυπημένος από τον καρκίνο, στα 69 του χρόνια.
Η οικογένειά του επιβεβαίωσε το θάνατό του σήμερα, ενώ ολόκληρη η Βρετανία είναι συγκλονισμένη, καθώς πρόκειται για έναν από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς της χώρας με σπουδαίες ερμηνείες στο ενεργητικό του.
Δείτε εδώ μερικές από τις σημαντικότερες σκηνές του Καθηγητή Σνέιπ.
Η περιπέτεια της υγείας του κράτησε λίγες μόνο ημέρες από τη διάγνωση
Έχασε την γενναία μάχη που έδωσε για τη ζωή του ο Δήμαρχος Αιγιαλείας Δημήτρης Καλογερόπουλος.
Η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή πριν από λίγο σκορπίζοντας απέραντη θλίψη στην κοινωνία της Αχαϊας.
Ο Δημήτρης Καλογερόπουλος έδινε μάχη στη ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου της Πάτρας από τα ξημερώματα της Κυριακής 29 Σεπτεμβρίου οπότε και εισήχθη εσπευσμένα με βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο. Οι γιατροί έκριναν εξ αρχής την κατάσταση της υγείας του μη αναστρέψιμη.
Η περιπέτεια της υγείας του κράτησε λίγες μόνο ημέρες από τη διάγνωση. Η εξέλιξη ήταν ραγδαία και δεν άφηνε περιθώρια ελπίδας. Όταν εισήχθη στο νοσοκομείο, διαγνώστηκε ως κλινικά νεκρός.
Λίγες ημέρες πριν διαγνωστεί με όγκο στον εγκέφαλο, ο Δημήτρης Καλογερόπουλος υπέστη λιποθυμικό επεισόδιο στο γραφείο του στον Δήμο, κάτι που αποδόθηκε στην πίεση της δουλειάς.
Το προηγούμενο διάστημα αισθανόταν μεγάλη κόπωση και ένα μούδιασμα στο πόδι. Υποβλήθηκε σε σειρά αιματολογικών και διαγνωστικών απεικονιστικών εξετάσεων. Τα αποτελέσματα βγήκαν στις 18 Σεπτεμβρίου. Μια εβδομάδα νωρίτερα, στις 11 Σεπτεμβρίου, είχε γιορτάσει τα 67α γενέθλιά του.
Η πρόγνωση για τηνεξέλιξη ήταν απογοητευτική. Στην Ελλάδα οι γιατροί δεν αναλάμβαναν να τον χειρουργήσουν. Βρέθηκε χειρούργος να τον αναλάβει στο Αννόβερο της Γερμανίας και προγραμματίστηκε η εισαγωγή του σε ειδικό ιατρικό κέντρο για να εγχειριστεί στις 7 Οκτωβρίου. Λίγο πριν αναχωρήσει για το Αννόβερο, ο όγκος αιμορράγησε και γράφτηκε το τέλος.
Στο πλευρό του, μέχρι την τελευταία στιγμή βρίσκονταν διαρκώς, η σύζυγός του Σοφία και τα δύο παιδιά του: ο Κώστας και η Ζωή.
Η ανακοίνωση του Δήμου
Ανακοίνωση Δήμου Αιγιαλείας για τον αδόκητο θάνατο του Δημάρχου Δημήτρη Καλογερόπουλου
Με οδύνη, θλίψη και συντριβή, αποχαιρετούμε τον Άνθρωπο, τον φίλο, τον συνεργάτη, τον Δήμαρχο μας Δημήτρη Καλογερόπουλο ο οποίος έχασε τη μάχη για τη ζωή σήμερα την 11η Οκτωβρίου 2024, μετά από ολιγοήμερη νοσηλεία στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου.
Αποχαιρετούμε τον πρώτο δημότη της πόλης μας.
Τον άνθρωπο που οραματίστηκε, που αγωνίστηκε, που υπηρέτησε με ήθος και αξιοπρέπεια τον τόπο μας. Τον άνθρωπο που πριν από έναν χρόνο ακριβώς πανηγύρισε την πρώτη φορά που εκλέχθηκε Δήμαρχος στην Αιγιάλεια, για δεύτερη συνεχή θητεία.
Αποχαιρετούμε τον δικό μας Δημήτρη Καλογερόπουλο.
Ποιός ήταν ο Δημήτρης Καλογερόπουλος
Ο Δημήτρης Καλογερόπουλος ήταν απόφοιτος του Τμήματος Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών,
Στη διάρκεια της μακράς θητείας του στην τοπική αυτοδιοίκηση και στα κοινά γενικότερα είχε διατελέσει:
Διευθυντής της Διεύθυνσης Οικονομικής Επιθεώρησης Δυτικής Ελλάδος
Γενικός Γραμματέας και Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας των Τελωνειακών Υπαλλήλων Ελλάδος
Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου Τοπικής Ένωσης Δήμων, Νομού Αχαΐας
Μέλος της Επιτροπής θεσμών και Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος
Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος
Δήμαρχος Συμπολιτείας. Ο μοναδικός Καποδιστριακός Δήμαρχος στο Δήμο Συμπολιτείας. Την τρίτη τετραετία εκλέχθηκε από την πρώτη Κυριακή πετυχαίνοντας ποσοστό 72% σε επιβράβευση του έργου του
Πρόεδρος της Επιτροπής ΕΣΠΑ ΚΕΔΕ Ελλάδος
Πρόεδρος της Ελεγκτικής Επιτροπής Ε.Δ.Ε.Υ.Α.Α Ελλάδος
Πρόεδρος Δημοτικών Επιτροπών και Διαγωνισμών του Δήμου Αιγιαλείας
Πρόεδρος της ΔΕΥΑ Αιγιαλείας
Γενικός Γραμματέας του Δικτύου Πόλεων “ΒΙΩΣΙΜΗ ΠΟΛΗ”
Μέλος της Ειδικής Επιτροπής του άρθρου 152 του Ν.3463/06
Μέλος του Δ.Σ. της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Δυτικής Ελλάδος
Μέλος του Δ.Σ “ΑΧΑΪΑ-ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ Α.Ε.”
Μέλος της Επιτροπής “ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ”
Ο Δήμαρχος Αιγιαλείας, ήταν ο μοναδικός Δήμαρχος στο Αίγιο που εξελέγη για δύο συνεχόμενες θητείες 2019-2023 & 2024-2028
Πέρα από το ιστορικό του αυτό ρεκόρ, ο Δημήτρης Καλογερόπουλος ήταν ένας μεγάλος ρέκορντμαν της αυτοδιοίκησης στην περιοχή καθώς πέραν των δύο θητειών του στον Δήμο Αιγιαλείας, είχε διατελέσει και επί 3 τριετίες Δήμαρχος Συμπολιτείας, όντας ο μόνος Δήμαρχος επί Καποδιστριακών Δήμων στην περιοχή.
Ο δημοσιογράφος Ντίνος Ροδόπουλος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών και ενώ νοσηλευόταν στο «Ερρίκος Ντυνάν».
Ο Ντίνος Ροδόπουλος πάλεψε με τον καρκίνο αλλά δεν τα κατάφερε…
Ήταν γιος του δημοσιογράφου Βασίλη Ροδόπουλου. Εργάστηκε για πρώτη φορά στον Ελεύθερο Τύπο, στη συνέχεια ως κοινοβουλευτικός συντάκτης στην εφημερίδα Απογευματινή και μετά στην ΕΡΤ, ενώ τα τελευταία χρόνια διετέλεσε Διευθυντής των περιφερειακών σταθμών της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.
Είχε συνταξιοδοτηθεί πριν από τρία χρόνια.
Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη στις 12 το μεσημέρι στο Νεκροταφείο Καισαριανής.
Μόλις στα 63 του χρόνια χτυπημένος από τον καρκίνο -Ποιος ήταν, οι συμμετοχές του σε θέατρο και τηλεόραση
«Έφυγε» σήμερα από τη ζωή ο γνωστός ηθοποιός Νίκος Χύτας σε ηλικία 63 ετών έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Άνθρωπος απλός, προσηνής ο Νίκος υπηρέτησε την τέχνη στο θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο. Είχε συμμετάσχει σε δεκάδες τηλεοπτικά σίριαλ, ταινίες και θεατρικές παραστάσεις όπως οι Μήδεια, Κρείσσων των Εμών Βουλευμάτων (2016), Το τρίτο στεφάνι (2011), «Μυστικά της Εδέμ», 7 θανάσιμες πεθερές, Γκασταρμπάιτερ, Μαντώ Μαυρογένους (1983), Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα, Δανεικός πατέρας, Σοφία… Ορθή, Σύνορα αγάπης, Φάκελος Πολκ στον αέρα (1992), Η μικρή μας πόλη (2003), Ποντικοπαγίδα (1995), Η γυνή να φοβείται τον άνδρα (2003) κ.ά.
Λάτρευε τη γη και το χωριό του
Εκτός από την τέχνη, ο Νίκος Χύτας λάτρευε τη γη, το χωριό του και την ακριτική Κάσο, νησί από το οποίο κατάγεται η σύζυγός του Βιργινία Βιντιάδη με την οποία απέκτησε τον 23χρονο σήμερα Μάνο, και στο οποίο πέρασε το τελευταίο καλοκαίρι απολαμβάνοντας την αύρα και το νερό της θάλασσας παρά την καταπόνηση της υγείας του. Είχε επιλέξει να κατοικεί μακριά από το κέντρο, κοντά στο βουνό, καλλιεργώντας στον κήπο του λαχανικά και φρούτα που μοίραζε στους φίλους του πάντα μαζί με το χαμόγελο της ικανοποίησης που τον γέμιζε η χαρά της προσφοράς. Ο Νίκος Χύτας συμμετείχε στα «Μυστικά της Εδέμ» και παρότι ο ρόλος του δεν ήταν και τόσο συμπαθής στο κοινό, οι τηλεθεατές τον εκτίμησαν ιδιαίτερα ως ηθοποιό.
«Προσπαθώ αν είμαι άνθρωπος της ουσίας»
Ιδού πως είχε αποκαλύψει ο ίδιος στοιχεία του εαυτού του στο περιοδικό «Τηλέραμα»: Παρακολουθώ περισσότερο ταινίες και αθλητικά που μου αρέσουν. Όταν ήμουν μικρός κι επειδή ο πατέρας μου ήταν ιερέας ήθελα να ασχοληθώ με τα εκκλησιαστικά. Βλέποντας όμως ότι υπήρχε περιορισμός και δεν υπήρχε ελευθερία στη σκέψη το απαρνήθηκα. Θα ήθελα όμως να ασχοληθώ με τη γη. Αγαπώ ιδιαίτερα τη φύση και γι’ αυτό επέλεξα να μείνω μακριά από το κέντρο κοντά σε δάσος. Το μότο της ζωής μου είναι «πάλευε και φέρε αποτελέσματα». Ότι έχω φτιάξει μέχρι τώρα είναι αποτέλεσμα πολλής δουλειάς. Γενικά προσπαθώ να είμαι άνθρωπος της ουσίας» δήλωσε ο ηθοποιός.
Ασχολήθηκε και με τα κοινά
Εκτός από ηθοποιός, ο Νίκος ασχολήθηκε και με τα κοινά ως δημοτικός σύμβουλος Παιανίας συμβάλλοντας στην καλλιτεχνική ανάδειξη της περιοχής μόνιμης κατοικίας του.
Πρωτοστάτησε στην ίδρυση και διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής ενός νέου πολιτιστικού σωματείου, ενός διαρκούς φεστιβάλ, τη «Θύρα Τέχνης» Παιανίας, με στόχο να δώσει νέα πνοή στα Μεσόγεια.
«Δεν ταλαιπωρούμαι γιατί δεν θέλω να είμαι ο πρώτος», έλεγε για την ηθοποιία
Την πραγματική αίσθηση για τον κόσμο του Νίκου Χύτα διαπιστώνει κανείς ανατρέχοντας σε μια παλιά συνομιλία του με την ηθοποιό, συγγραφέα και δημοσιογράφο Μαρία Κυριάκη δίπλα στη Λίμνη Πλαστήρα όπου συναντήθηκαν και δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο, στο site www.episkinis.gr (Επί σκηνής: Το Θέατρο στο Διαδίκτυο):
– Tι θα έλεγες σ’ ένα νέο ηθοποιό για την τέχνη που διάλεξε να υπηρετήσει; Αφού αυτό θέλει να το κάνει, αλλά πρέπει να το αγαπήσει πάρα πολύ. Γιατί θα τον πονέσει πάρα πολύ και θα του δώσει και πάρα πολλές χαρές. Όταν αγαπάμε κάτι πάρα πολύ του επιτρέπουμε και να μας πονάει και να μας ευχαριστεί. Όταν όμως δεν το αγαπάμε, απλά μας ταλαιπωρεί. Δεν μ’ αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους να ταλαιπωρούνται. Ωραίο είναι να αφοσιώνονται, να ταξιδεύουν μέσα από την τέχνη τους. Αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι όπως βλέπεις και συ, δύσκολα παίρνει τα λεφτά του ένας καλλιτέχνης, σχεδόν τα περισσότερα πράγματα γίνονται με εκπτώσεις, πρέπει κανείς να αγαπάει πάρα πολύ το θέατρο για να αντέξει όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας.
– Εσύ πως το αντέχεις; Δόξα τω θεώ δεν υποφέρω μ’ αυτή τη δουλειά. Με τιμάει, την τιμάω κι εγώ. Δεν ταλαιπωρούμαι γιατί δεν θέλω να είμαι ο πρώτος. Μ’ ενδιαφέρει μόνο ο ρόλος που θα υποδυθώ να είναι κάτι ιδιαίτερο, να κάνω κάτι που να με εξιτάρει, κάτι που να με ταξιδεύει, κάτι που να το θυμάμαι μετά σαν ένα όμορφο σταθμό στην πορεία μου. Το να θέλω να είμαι πρώτος το είχα παλιά, όταν ήμουν μικρός, τώρα το έχω αφήσει πίσω μου.
– Ποια είναι η γνώμη σου για την σημασία της σωστής θεατρικής παιδείας όχι μόνο για τους καλλιτέχνες του θεάτρου αλλά και για τους θεατές του. Διότι και αυτοί την χρειάζονται εξ ίσου. Αν δεν έχεις θεατρική παιδεία είναι μοιραίο να προτιμήσεις από το θέατρο, ένα σκυλάδικο. Έχεις δίκιο σ’ αυτό. Το να έχεις θεατρική παιδεία δεν είναι απαραίτητο μόνο όταν σκέφτεσαι να ακολουθήσεις τον κλάδο του ηθοποιού ή κάποιο ανάλογο επάγγελμα. Όταν όμως είσαι γνώστης του αντικειμένου και να το κριτικάρεις μπορείς και να το εξελίξεις. Το πιο βασικό είναι κατά τη γνώμη μου πως ένας πάρα πολύ καλός θεατής και γνώστης του αντικειμένου, μπορεί να πετάξει το άχρηστο και να κρατήσει το καθαρό. Αυτό είναι αρκετό. Να διώξει τον παρείσακτο που έρχεται να μπει σε μια δουλειά και να αποδεχτεί εκείνον που παράγει κάτι ιδιαίτερο, κάτι που να μπορεί να κρατήσει και την κοινωνία και τη μονάδα σ’ ένα αξιόλογο επίπεδο.
– Στη χώρα μας όμως… Η άποψή μου είναι ότι λίγο τυχάρπαστα γίνονται τα πράγματα στη χώρα κι αυτό είναι ένας πόνος. Είναι κάτι άσχημο που περνάει από πάνω μας, μας ταλαιπωρεί και μας βρoμίζει. Το χειρότερο για μένα είναι πως πολλοί σημαντικοί άνθρωποι κρύφτηκαν γιατί δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να αρθρώσουν κι αυτοί λόγο. Αυτά είναι τα άσχημα που συμβαίνουν στη χώρα. Μακάρι οι μέρες που έρχονται να φέρουν κάτι καλύτερο. Άμα δεν φέρουν τι να κάνουμε, δεν θα αυτοκτονήσουμε κιόλας…
– Μια ανάμνηση που φέρνεις συχνά στο μυαλό σου; Όταν ξεκινούσα την καριέρα μου ο πατέρας μου, μου είπε μια μέρα. Θα πας ψηλά εσύ παιδάκι μου. Σ’ είχα δει στον ύπνο μου και ήσουν σ’ ένα αεροπλάνο και πήγες να πέσεις και τρόμαξα. Αλλά μετά σηκώθηκες και πήγες ψηλά στον ουρανό κι έκανες βόλτες εκεί πάνω. Αυτή η ανάμνηση για μένα είναι συχνά ένα σπρώξιμο. Στόχει πει ένας γονιός, λες λοιπόν «θα τα καταφέρω. Αφού το ΄χει πει αυτός που αγαπάω, αφού αυτός πιστεύει σε μένα, θα τα καταφέρω».
To σημερινό μας αφιέρωμα στην αντισυμβατική αλλά σύντομη ζωή της ηθοποιού Αλίκης Γεωργούλη
Στις 25 Ιουλίου 1995, πέθανε, νικημένη από τον καρκίνο η ηθοποιός Αλίκη Γεωργούλη.
Η Αλίκη Γεωργούλη δεν ήταν μία ακόμα ηθοποιός, μία… απλή ηθοποιός. Για πολλούς ήταν η επιτομή της ηθοποιού.
Ήταν αυτή που μπορούσε με άνεση να παίξει την υπηρετριούλα στον «Ηλία του 16ου» όπου στην πλάτη της τα πλούσια αλλά εθισμένα στον τζόγο αφεντικά στήνουν μία πλεκτάνη και με την ίδια άνεση να παίξει στον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Και είναι ο ίδιος άνθρωπος που οραματίστηκε να γυρίσει μαζί με τον (πρώην) σύζυγό της Αλέκο Αλεξανδάκη την εμβληματική ταινία «Συνοικία το Όνειρο».
Η ξεχωριστή Αλίκη Γεωργούλη
Η Αλίκη Γεωργούλη γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1931 στην Αθήνα. Στην πλατεία Αμερικής. Μπορεί σήμερα να είναι μία υποβαθμισμένη περιοχή αλλά τότε ήταν μία συνοικία που ζούσαν μεγαλοαστικές οικογένειες.
Από μικρή λάτρευε την υποκριτική. Ήξερε τι ήθελε να κάνει. Προσπάθησε να μπει στο Θέατρο Τέχνης και στο Εθνικό Θέατρο αλλά δεν τα κατάφερε. Δεν τα παράτησε, όμως. Ήταν η πρώτη μαθήτρια στη σχολή του Δημήτρη Ροντήρη, στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών.
Εκεί έδειξε γρήγορα το ταλέντο της και το 1953 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο «σανίδι» στο έργο του Τζορτζ Μπέρναρ Σο «Ο άνθρωπος του Διαβόλου», δίπλα στον Μάνο Κατράκη.
Δείτε το βίντεο:
Επόμενος μεγάλος σταθμός της καριέρας της αλλά και της ζωής της ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Έπαιξαν μαζί για πολλά χρόνια αλλά κυρίως ήταν ζευγάρι και στη ζωή από το 1956 έως το 1960. Για εκείνη ήταν ο ένας και μοναδικός γάμος που έκανε, για εκείνον ο τρίτος από τους τέσσερις.
Ήταν τέτοιο το δέσιμο που είχαν οι δυο τους που ένα χρόνο μετά τον χωρισμό τους δημιούργησαν την εμβληματική ταινία «Συνοικία το Όνειρο» που τάραξε τα πολιτικά νερά της εποχής αφού θεωρήθηκε… κομμουνιστική!
Στην πραγματικότητα, μάλιστα, υπήρξαν πολλοί που έλεγαν πως ο Αλεξανδράκης δεν ήταν κομμουνιστής μέχρι που γνώρισε τη Γεωργούλη η οποία και τον… «παρέσυρε»!
Η Αλίκη Γεωργούλη συνεργάστηκε με σπουδαία ονόματα της εποχής εκείνης όπως η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής.
Δείτε το βίντεο:
Στον κινηματογράφο (εκτός από τη «Συνοικία») η Γεωργούλη στο ιστορικό δράμα του Ντίνου Κατσουρίδη «Είμαι αθώος», έργο το οποίο είναι βασισμένο στην υπόθεση Ντρέιφους και βέβαια στις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ο θίασος», «Οι κυνηγοί» (με εκείνον τον φοβερό σε ποιότητα και πάθος μονόλογο μέσα στο αυτοκίνητο) και «Τοπίο στην ομίχλη».
Συνολικά, πάντως, στον κινηματογράφο η Αλίκη Γεωργούλη έπαιξε σε λιγότερες από 15 ταινίες, γεγονός ενδεικτικό της επιλεκτικότητας που έδειχνες στους ρόλους που αναλάμβανε.
Μετά τον χωρισμό της με τον Αλεξανδράκη η Γεωργούλη γνωρίστηκε και ερωτεύτηκε τον πολίστα Πέτρο Καλφαμανώλη με τον οποίο απέκτησαν ένα γιο, τον Γιώργο τον φωτογράφο των… celebrities.
Δείτε το βίντεο:
Με την επιβολή της χούντας, η Αλίκη Γεωργούλη (χαρακτηρισμένη ως «κόκκινη») αντιμετώπισε πολλά προβλήματα τα οποία στην πραγματικότητα την άφησαν εκτός χώρου αφού εξαιτίας της ιδεολογίας της δεν μπορούσε να βρει δουλειά.
Αυτό που έκανε εκείνη την περίοδο προκειμένου να βγάζει τα προς το ζην ήταν να μεταφράζει θεατρικά έργα και να δουλεύει ως καθηγήτρια υποκριτικής.
Το θέατρο «Αποθήκη» και ο καρκίνος
Μετά την πτώση της επτάχρονης δικτατορίας, η Γεωργούλη προσπάθησε να βρει ξανά τον βηματισμό της και το έκανε με τρόπο εντυπωσιακό. Αφενός, όπως ήδη αναφέρθηκε, συμμετέχει στις ταινίες του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και αφετέρου παίρνοντας την τύχη της στα χέρια της δημιουργώντας το δικό της θέατρο!
Μία εποχή που η περιοχή του Ψυρρή ήταν κακόφημη και γεμάτη βιοτεχνίες, εκείνη αποφάσισε να συγκεντρώσει κάποια χρήματα για να αγοράσει ένα παλιό και σχεδόν ρημαγμένο εργοστάσιο ξυλείας και με προσωπική δουλειά και κόπο να το μεταμορφώσει στο εμβληματικό θέατρο «Αποθήκη»!
Το πρώτο έργο που ανέβασε εκεί ήταν το «Όλο σπίτι, κρεβάτι, εκκλησία» της Φράνκα Ράμε και του Ντάριο Φο.
Η επιτυχία ήταν μεγάλη και γρήγορα το θέατρο «Αποθήκη» έγινε κάτι σαν σύμβολο για το ελληνικό θέατρο που, πλέον, είχε και αυτό ένα χώρο που ήταν περισσότερο underground απ’ ότι συνηθιζόταν εκείνη την εποχή.
Το θέατρο άνοιξε τις πύλες του το 1981 και παρά το γεγονός ότι έζησε μεγάλες στιγμές, δεν έλειψαν και τα οικονομικά προβλήματα που έφερναν σε δύσκολη θέση την Αλίκη Γεωργούλη η οποία, ωστόσο, κατάφερε και το κράτησε «όρθιο».
Το 1995, κυκλοφόρησε το μοναδικό βιβλίο της Γεωργούλη με τίτλο Από τον Λένιν στον Βερσάτσε από τις εκδόσεις Κάκτος.
Ξεκίνησε να το γράφει λίγο πριν αρρωστήσει και όταν την «χτύπησε» ο καρκίνος αγωνιούσε αν θα προλάβει να «να τα πει όλα, να μην αφήσει κανέναν και τίποτε απέξω».
Τελικά, το έγραψε και λίγο καιρό αργότερα πέθανε σε ηλικία μόλις 64 ετών. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στο νεκροταφείο Ζωγράφου.
Αδόκητο θάνατο βρήκε σήμερα τα ξημερώματα ο δημοσιογράφος Μπάμπης Αγρολάμπος.
Ο Μπάμπης Αγρολάμπος γεννήθηκε το 1965, στο Διδυμότειχο Έβρου και σπούδασε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη Σχολή Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης.
Τη δημοσιογραφική του καριέρα ξεκίνησε το 1989 στην εφημερίδα «Πρώτη», καλύπτοντας το ελεύθερο ρεπορτάζ. Στη συνέχεια, εργάστηκε στον ραδιοφωνικό σταθμό «902», στις εφημερίδες «Αναγνώστης», «Τέταρτη Εξουσία», «Επενδυτής» και στο περιοδικό «Επτάμισυ». Από το 1992, ξεκίνησε να εργάζεται στον ραδιοφωνικό σταθμό «Flash 96,1», αρχικά ως υπεύθυνος ρεπορτάζ και στη συνέχεια ως αρχισυντάκτης. Κατά διαστήματα, συνεργάστηκε σε εκπομπές των τηλεοπτικών σταθμών «ΣΚΑΪ» και «MEGA». Παρέμεινε στην «Ελευθεροτυπία» από το 2008 έως το κλείσιμο της εφημερίδας ενώ από το 2013 εργαζόταν στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
Ο Μπάμπης Αγρολάμπος διακρίθηκε για την επαγγελματική του συνέπεια, την εργατικότητα και τη σοβαρότητα που επεδείκνυε σε όλα τα ρεπορτάζ με τα οποία απασχολήθηκε. Άνθρωπος αξιοπρεπής, σεμνός, πράος, με ακέραιο χαρακτήρα, εργάστηκε σκληρά και με ευσυνειδησία. Σε όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας στάθηκε αλληλέγγυος προς τους συναδέλφους και είχε συμμετοχή σε κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες. Από τον Νοέμβριο του 2008 έως τον Μάιο του 2010, ήταν μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ και πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες με τις καθοριστικές παρεμβάσεις του.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται την οικογένεια, τα παιδιά, και τους φίλους του αγαπημένου μας Μπάμπη.
Τα στοιχεία της κηδείας του Μπάμπη Αγρολάμπου θα γνωστοποιηθούν με νεότερη ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ.
