Συγκλονίζει ο Άρης Καμπανός, σε συνέντευξή του στο gazzetta.gr, μιλώντας για τον άδικο χαμό του γιου του, Άλκη.
«Κοιτούσα πάντα να είμαι διακριτικός με τις παρέες του. Τις τελευταίες μέρες που έμεινα μόνος, είμαι ακόμα χειρότερα. Την Τρίτη και την Τετάρτη ήταν οι δύο χειρότερες μέρες μου.
Πάνω από το σπίτι μας μένει η αδερφή της γυναίκας μου με τον άντρα της. Εγώ έχω δύο αδέρφια, τον Τάσο και τον Γιάννη που μένουν και εργάζονται στη Θεσσαλονίκη. Στη Βέροια μένω τα τελευταία δύο χρόνια.
Ο Άλκης γεννήθηκε στην Αθήνα, όταν εγώ μέσω της υπηρεσίας σπούδαζα στο ΕΜΠ πολιτικός μηχανικός μέσω της Στρατιωτικής Υπηρεσίας. Το 2003, στην τελευταία μου χρονιά εκεί γεννήθηκε ο Άλκης, “Αθηναίος”.
Μετά την Αθήνα, πήγα με μετάθεση στον Έβρο, στο Βρυσικά. Τα προνηπιακά του χρόνια τα έβγαλε στον Έβρο. Τα νηπιακά του χρόνια, δηλαδή το 2005, ήμασταν στη Θεσσαλονίκη.
Ο στρατός είναι δύσκολος, πέφτεις και σηκώνεσαι. Όπως είναι για τους στρατιώτες έτσι είναι και για τα στελέχη.
Ήμασταν στον Εύοσμο για 1-2 χρόνια, στην Ευκαρπία πήγε νηπιαγωγείο, μέναμε σε μια πολυκατοικία. Και μετά πήγαμε στην Επανομή σε μια εξοχική κατοικία. Μέναμε στο νοίκι. Τα χρόνια του Δημοτικού τα πέρασε στην Επανομή, εκεί ήταν οι παρέες του.
Το 2010, όταν ο Άλκης ήταν 7 χρονών εγώ πήρα μετάθεση στη Μυτιλήνη, στην Καλλονή. Μ’ ακολούθησε κι η οικογένεια. Δύο τάξεις τις πέρασε στη Μυτιλήνη. Η κόρη μου είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη από τον Άλκη, τώρα είναι 21 ετών.
Μετά τη Μυτιλήνη, λόγω μετάθεσης, επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί άρχισε να πηγαίνει Γυμνάσιο κι αν δεν κάνω λάθος πήγε και την 1η χρονιά στο Λύκειο.
Όταν ήταν Α’ Λυκείου η κόρη μου είχε ήδη περάσει στο Πανεπιστήμιο στην Ξάνθη. Κι αυτές οι παρεούλες στη Θεσσαλονίκη είναι που του έμειναν από τότε.
Λόγω στρατού, αργότερα, έστειλα τη σύζυγό μου, την Μελίνα και τον Άλκη στη Βέροια κι εγώ έμεινα μόνος μου στην Θεσσαλονίκη. Οι παρέες του Άλκη ήταν στη Θεσσαλονίκη και παρόλο που απέκτησε νέες παρέες στη Βέροια είχε επαφές διαδικτυακά με τους περισσότερους φίλους από προηγούμενες πόλεις που είχαμε ως οικογένεια διαμείνει. Λέω ξανά ότι ήμουν πάντα πολύ διακριτικός με τις παρέες του. Πάντα υπάρχει ο φόβος για έναν γονέα μη τυχόν και λοξοδρομήσει το παιδί του. Όταν καλούσε τους φίλους του σπίτι μετά από κάποια συζήτηση που κάναμε υποδεχόμασταν τα παιδιά έλεγα ένα “γεια” και με το μάτι του στρατιωτικού προσπαθούσα να σκανάρω το ποιόν τους – όσο μπορούσε κάποιος να ανιχνεύσει με μια απλή ματιά ένα παιδί.
Κανένας από τους καθηγητές ή από τους φίλους του δεν είχαν έρθει να μου κάνουν κάποιο παράπονο για οποιοδήποτε θέμα, τουναντίον όλα τα μηνύματα που δεχόμουν ήταν ότι ο Αλκης ήταν ένα εξαιρετικό παιδί.
Ημουν και Αρης και ΠΑΟΚ, είμαι και Ολυμπιακός
Ήμουν και Άρης και ΠΑΟΚ, είμαι και Ολυμπιακός… Με έναν Ανώτατο Αξιωματικό, που είναι κι αυτός δύο ομάδες – η μία απ’ αυτές είναι ο Ολυμπιακός – βλέπαμε μαζί μ’ αυτόν και με τον κύριο Τοροσίδη κάποιους αγώνες του Ολυμπιακού σε κάποια καφενεία ή καφετέριες στο Λουτράκι. Πανηγύριζα αν νικούσε ο Ολυμπιακός σε κάποιον ευρωπαϊκό αγώνα. Στο Λουτράκι όπου ήμουν είχα φίλους ΠΑΟΚτσήδες. Σε σχέση με τον Άλκη εγώ ήμουν ο πιο εκρηκτικός, ο πιο εκδηλωτικός. Το να λέει ο μπαμπάς στο παιδί “μη φωνάζεις” είναι το πιο σύνηθες, αλλά το να γίνει το αντίθετο είναι πιο σπάνιο.
Όταν βλέπαμε τα ματς του Άρη, ο Αλκης μού έλεγε να ηρεμήσω. Για να πω την αλήθεια δεν ήμουν οπαδός, περισσότερο φώναζα στην ομάδα μου επειδή δεν έπαιζε καλά. Αλλο να φωνάζεις κατά της αντίπαλης ομάδας. Ειδικά φέτος τον Άρη δεν ήθελα να τον βλέπω. Ο Αλκης παρακολουθούσε την ομάδα μέσω διαδικτύου, δεν είχε πάει σε κάποιο ματς και λόγω κορονοϊού.
Από τη στιγμή που πέρασε στο Οικονομικό στη Θεσσαλονίκη, ως φοιτητής, δεν είχε πάει στο γήπεδο. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό, γιατί θα το είχαμε συζητήσει.
Τελευταία φορά που πήγε στο γήπεδο, πιθανόν να ήταν όταν ήταν στην Α’ Λυκείου μαζί με τον ανιψιό μου και πιθανόν με κάποια παρέα τους.
Κάποια στιγμή μού είχε ζητήσει να του βγάλω εισιτήριο διαρκείας αλλά εγώ δεν του το έβγαλα. Για την ακρίβεια, μία φορά ήταν να βγάλουμε διαρκείας για το μπάσκετ. Βέβαια, δεν είμαστε και κάποια πλούσια οικογένεια, μεσοαστοί θεωρούμαστε. Στο γήπεδο του ποδοσφαίρου είναι ζήτημα να πήγε μετρημένες στα δάχτυλα του ενός ή των δύο χεριών.
Μαζί μου είχε πάει μία φορά που ήταν μαζί κι οι ξαδέρφες του. Του άλλου μου αδερφού οι κόρες, που είναι κι αυτές Άρης. Ήταν πιτσιρίκια, νομίζω ήταν ακόμη στο Γυμνάσιο, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε. Τις 1-2 φορές που είχαμε πάει, ήμασταν σε οικογενειακή εξέδρα.
Του άρεσε το Πόρτλαντ και ο Λίλαρντ
Από τότε που πήγε στο Πανεπιστήμιο, περισσότερο με το μπάσκετ ασχολιόμασταν και συγκεκριμένα με το ΝΒΑ, παρά με τον Άρη. Οι συζητήσεις μας για τον Άρη ήταν ελάχιστες. Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό που έβλεπα να συμβαίνει στον Άρη, θα έπρεπε να μου αρέσει αυτό που βλέπω; Για το ΝΒΑ τρελαίνομαι όπως κι ο Άλκης. Υποστήριζε το Πόρτλαντ, του άρεσε ο Λίλαρντ, δεν του άρεσε ο ΜακΚόλουμ γιατί θεωρούσε ότι έχει σκαμπανεβάσματα. Για τον Νούρκιτς μού έλεγε “είναι πολύ σοφτ ρε μπαμπά”. Εγώ, λόγω Αντετοκούνμπο, ήμουν Μπακς. Αν θες να είσαι σωστός φίλαθλος πρέπει να είσαι και μια δεύτερη ομάδα, να προσπαθείς να τη συμπαθείς – έστω να μην είναι ελληνική ομάδα, για να βλέπεις το πράγμα με διαφορετικό μάτι και να μην φανατίζεσαι. Στον Αλκη άρεσαν επίσης οι Λέικερς λόγω Λεμπρόν. Εγώ τους έλεγα “γέρους” και του έλεγα “αυτούς θα υποστηρίζεις”. Είχαν και τους τραυματισμούς φέτος.
Η πρώτη του κοπελιά ήταν Ελληνοαμερικάνα, η Ιζαμπέλα. Ίσως αυτή να τον επηρέασε τόσο πολύ με την Αμερική, είχε ένα ιδιαίτερο πάθος για τη χώρα αυτή. Και εγώ ως στρατιωτικός ήμουν καλός στη γεωγραφία, ο Άλκης σε παιχνίδια γεωγραφίας είχε επιτυχία 80-90%. Του άρεσε ως χώρα η Αμερική. Είχαμε τις ιδιαίτερες στιγμές μας, με χαβαλέ για το ΝΒΑ. Ξενυχτούσε για να βλέπει κάποιους αγώνες του ΝΒΑ. Κρατούσαμε την επαφή μας με το άθλημα επειδή παίζαμε και κάνα στοιχηματάκι με 2-3 ευρώ για την πλάκα μας. Τον έπαιρνα τηλέφωνο να του κάνω πλάκα όπως κι αυτός έκανε σ’ εμένα.
Εγώ μικρός ήμουν πιο εριστικός σε διάφορα πράγματα, όπως όταν οδηγούμε και φωνάζουμε. Είχε ιδιαίτερη ευαισθησία για ζωάκια και τον αδύναμο κόσμο, τα κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά.
Πλέον βλέπω τα πράγματα μέσα από τα μάτια του Άλκη
Αφού συγχωρέθηκε ο Άλκης έχω αρχίσει να βλέπω τα πράγματα μέσα από τα μάτια του, μέσα από τη ψυχή του. Όλο αυτό το διάστημα έχω αρχίσει να φιλοσοφώ τη ζωή.
Τις περισσότερες φιλοσοφικές αναζητήσεις τις έκανα με την κόρη. Με είχε απορροφήσει τόσο πολύ η δουλειά που ίσως να μην αφιέρωσα τόσο χρόνο στην οικογένεια. Επί της ουσίας έχασα τα δύο του πρώτα χρόνια στο Λύκειο. Τη μία χρονιά ήμουν στη Θεσσαλονίκη και στην άλλη στο Λουτράκι, που με τίμησε η υπηρεσία κάνοντάς με Ταξίαρχο. Ήταν οι δύο χρονιές που δεν είχαμε τόσο στενή σχέση λόγω καθημερινής τριβής που δεν υπήρχε. Ευχόμουν να με αποστρατεύσουν για να είμαι κοντά στον Αλκη και στην οικογένειά μου.
Δεν είχε τρομερά όνειρα, είχε τα όνειρα ενός κανονικού παιδιού. Ήταν κλειστό παιδί, δεν ήταν ούτε του πολύ γέλιου, εγώ αν κάτσω στην παρέα χαχανίζω. Εκείνος θα καθόταν όμορφα κι ωραία… Αυτά θα σας τα έλεγαν καλύτερα οι παρέες που έκανε στο Λύκειο ή στο Γυμνάσιο. Ήταν ένα ισορροπημένο παιδί, δεν ήταν διάνοια αν και κι εγώ τον θεωρώ έξυπνο. Το Proficiency το πήρε με την πρώτη φορά και μάλιστα με καλό βαθμό, χωρίς να αφιερώσει πολύ χρόνο διαβάσματος. Ήταν έξυπνος. Είχε ενσυναίσθηση του ποιος ήταν ο άλλος. Το γεγονός ότι αλλάζαμε εύκολα πόλεις, λόγω του στρατού, ίσως να τον βοήθησε στο να προσαρμόζεται και στις τάξεις που άλλαζε έχοντας νέους συμμαθητές.
Ίσως να θεωρείτε ότι αυτά που σας λέω είναι αγγελικά πλασμένα αλλά γι’ αυτό σας προτρέπω να μιλήσετε με τους φίλους του ή τους καθηγητές του. Μετά το συμβάν, το μυαλό μου πάει στο αν υπάρχει κάτι που δεν έκανα καλά, αλλά δεν μπορώ να βρω τίποτα τέτοιο.
Όταν ήμουν στο πρόσφατο φιλικό της Καβάλας με την Δόξα αποδέχθηκα τη “συγγνώμη” γιατί θεώρησα ότι κι η πρώτη “συγγνώμη” θα είναι κι αυθόρμητη και αληθινή. Δέχομαι την ειλικρινή “συγγνώμη”. Ας τη ζητήσουν και από τον Θεό και ας το αποδείξουν με τις πράξεις τους και με την στάση ζωής τους.
Ηταν μια ήρεμη δύναμη
Αυτό που θυμάμαι είναι οι απλές στιγμές που ήμασταν μαζί. Καμία φορά, αν ο Αλκης άκουγε να έχουμε κάποιο τσακωμό με τη μητέρα του, μας έλεγε “μπαμπά φτάσατε σ’ αυτήν την ηλικία, δεν γίνεται να μην μπορείτε να τα βρείτε”. Μας έκανε η εντύπωση η ηρεμία του, ήταν μια ήρεμη δύναμη, ένα παιδί ώριμο όπως το εκλαμβάνω εγώ ως πατέρας. Δεν ξέρω, ρωτήστε και τις παρέες του. Ήταν αγαπημένος με την αδερφή του, είχε πολλές φωτογραφίες μαζί της. Ήταν πολύ αγαπημένοι.
Του άρεσαν το μαθηματικά, εμένα μου άρεσε η φυσική. Προσπαθούσα να τον πείσω, επηρέασα την κόρη αλλά εκείνος ήθελε τα οικονομικά για τους δικούς του λόγους. Αποδέχτηκα την απόφασή του, ήταν έξυπνος».
Εχουμε σιχαθεί να ακούμε τις πολιτικές ηγεσίες, τον κόσμο και τους παράγοντες να βγαίνουν να κάνουν δηλώσεις και να εύχονται να μην υπάρξει άλλος «Αλκης». Πιστεύετε στην αλλαγή;
«Είναι ένα τεράστιο άλμα στο να φτάσουμε στο ιδεατό κομμάτι, να φτάσουμε κατ’ αρχήν εμείς ως πολίτες κι οι πολιτικοί κι οι διοικούντες το ποδόσφαιρο στην αλλαγή. Δεν χρειάζεται μεγάλο άλμα, αυτό που είπα είναι ουτοπικό, αλλά ας γίνουν μικρά μικρά βηματάκια. Ίσως να μετατρέψουμε έναν, δύο, πέντε εγκεφάλους. Είναι κι αυτό μια μικρή νίκη. Όσο μπορέσετε κι εσείς οι δημοσιογράφοι να βοηθήσετε προς αυτή την κατεύθυνση, είστε η φωνή. Φυσικά, υπάρχουν κακές και σωστές φωνές. Ίσως οι δικές σας φωνές να γίνουν κύμα».
Ενιωσα οργή για όλη την Ελλάδα
Ο γιος σας δολοφονήθηκε επειδή υποστήριζε τον Άρη. Νιώθετε οργή γι’ αυτήν την ομάδα;
«Ενιωσα οργή για όλη την Ελλάδα. Αυτό που είπα είναι και το πιστεύω μου, δώσαμε τα φώτα που πολιτισμού από την Αρχαία Ελλάδα σ’ όλο τον κόσμο και εμείς κλείσαμε τα φώτα. Τα δικά μας φώτα έκλεισαν. Ήμασταν! Οπαδούς έχουν και τα κόμματα… Επειδή υποστηρίζουμε διαφορετική ομάδα πρέπει να σφαζόμαστε;
Πιστεύω ότι τα παιδιά μου ήταν καλύτερες προεκτάσεις από μένα και τη σύζυγό μου. Πήρα από πολλούς ανθρώπους κουράγιο, φυσικά από την κόρη μου. Τώρα που είναι μακριά, προσπαθώ να έχω πιο συχνή επικοινωνία μαζί της. Σπουδάζει στην Ξάνθη. Δεν το επιδιώξαμε αλλά γίναμε δημόσια πρόσωπα και της έχω πει να προσέχει. Ερχονται αυθόρμητα άνθρωποι και μου δίνουν τα συλλυπητήριά τους, αυτό το κομμάτι μου δίνει δύναμη. Όλοι μου έδωσαν συμπαράσταση από την πολιτική ηγεσία. Είναι άλλωστε ένα γεγονός που πρέπει να τους ξυπνήσει όλους. Ο απλός λαός, εδώ στη Βέροια, μου δείχνει τη συμπαράστασή του».
Το φιλικό Άρης-ΠΑΟΚ θα γίνει; Μήπως έχουν αργήσει να το οργανώσουν ήδη οι δύο ομάδες;
«Ακόμα και το φιλικό αυτό δεν ξέρω αν έχει τη δυναμική να αποτελέσει από μόνο του… κάτι. Στα γήπεδα, υπάρχει πάθος. Αλλά άλλο είναι να χαρείς και να φωνάξεις… Μέχρι εκεί. Πρέπει να υπάρχει όριο! ΚΙ ο ίδιος ο φίλαθλος πρέπει να βάζει το όριό του. Εσωτερική Πειθαρχία, όπως λέμε και στον στρατό. Να πειθαρχείς τον εαυτό σου όταν πας να κάνεις κάτι, να πειθαρχείς στα πάθη σου».
Πηγή: gazzetta.gr
