Ανακουφισμένος εμφανίζεται ο ιδρυτής της Κιβωτού πατέρας Αντώνιος μετά την απόφαση να αφεθεί ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.
O ιδρυτής της Κιβωτού αμέσως μετά την απόφαση της δικαιοσύνης αναφέρει: «Έχω ήδη συγχωρήσει τα παιδιά για τα λάθη τους και για όλα όσα κάποιοι τους έβαλαν να πουν εν αγνοία τους».
Για να προσθέσει:
«Ελπίζω τα παιδιά να καταλάβουν τα λάθη τους και να μετανοήσουν πρώτα για τους ίδιους και μετά για τα υπόλοιπα παιδιά της Κιβωτού, που στην ουσία τους κατέστρεψαν τη δεύτερη οικογένεια του και το σπίτι τους.
Εύχομαι όλοι αυτοί που τους έχουν υποκινήσει να καταλάβουν το λάθος του και να τους ανοίξει ο Θεός τα μάτια για να δουν τι κακό έχουν κάνει και σε αυτά τα παιδιά αλλά και στην κοινωνία γενικότερα»
Για πρώτη φορά, ο πατέρας Αντώνιος, ιδρυτής της «Κιβωτού του Κόσμου» απάντησε χιονοστιβάδα καταγγελιών περί ασέλγειας σε τρία αγόρια και περί ξυλοδαρμού στη δομή.
«Είμαι πολύ θλιμμένος και στενοχωρημένος. Εμείς έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας, 25 ολόκληρα χρόνια, στο παιδί που είναι σε ανάγκη κι έχει κίνδυνο. Όσον αφορά στη συγκεκριμένη υπόθεση, το μάθαμε μέσα από ένα δημοσίευμα και τίποτα άλλο δεν γνωρίζω.
Αυτό που μπορώ να σας πω όμως είναι το εξής. Σε πολλές συνεντεύξεις μας το έχω αναφέρει. Εμείς έχουμε και φιλοξενούμε παιδιά τα οποία δεν είναι τα συνηθισμένα παιδιά που ξέρουμε. Από παραβατικές οικογένειες, παιδιά μεγάλα σε ηλικία, παιδιά που δεν ήξεραν από όρια, παιδιά που θέλουν να παραβατούν και η Κιβωτός του Κόσμου με όλο το επιστημονικό της προσωπικό πρωτίστως είναι να θεραπεύσουμε το τραύμα.
Το τραύμα της ψυχής αυτών των παιδιών, δηλαδή την απώλεια του φυσικού τους γονιού» είπε αρχικά ο πατέρας Αντώνιος, ο οποίος σημείωσε πως δεν ξέρει ποιος είναι ο 19χρονος έχει κάνει την καταγγελία για σeξουαλική κακοποίηση.
«Λίγο αργότερα, ο πατέρας Αντώνιος πρόσθεσε: «Όλα αυτά τα πράγματα με εκπλήσσουν πραγματικά. Εμείς μένουμε στην ουσία μέσα στο έργο. Να σας πω κάτι, δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί το να μεγαλώνετε παιδιά, τραυματισμένα, από παραβατικές οικογένειες, είναι λυπηρό εμείς που κάνουμε αυτή τη δουλειά, δεν πρόκειται αυτά τα παιδιά να συγχωρήσουν ότι είμαστε στη ζωή τους κι όχι ο γονιός τους. Δεν μιλάω για όλα. Λέτε να το ξέραμε και να μιλάγαμε αυτή τη στιγμή;»
α μπορούσε να είναι άλλος ένας νεαρός ιερέας που διορίστηκε, εξασφάλισε το μισθό, αλλά και τα “τυχερά” του και αρκούνταν κάθε Κυριακή να κηρύττει το λόγο του Θεού και μετά να πηγαίνει στο σπίτι του, σίγουρος ότι έκανε το ανθρωπιστικό και θρησκευτικό του καθήκον.
Για τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου, όμως, αυτό δεν ήταν αρκετό. Με “όχημά” του τον αθλητισμό, το μπάσκετ συγκεκριμένα, το οποίο παίζει μέχρι και σήμερα, 18 χρόνια πριν, πλησίασε τα παιδιά της ενορίας του, του Αγίου Γεωργίου Κολωνού και απέδειξε ότι με το ‘‘μαζί‘‘ και την προσπάθεια, δεν πάει κανείς χαμένος.
Η “Κιβωτός του Kόσμου”, το δημιούργημά του, που ξεκίνησε από την πλατεία του Αγίου Γεωργίου και σήμερα στεγάζεται σε τετραόροφο κτίριο στο Κολωνό, έχοντας αναλάβει την σίτιση και την μελέτη 400 παιδιών και με παραρτήματα και στην υπόλοιπη Ελλάδα έγινε 18 χρονών. Ενηλικιώθηκε. Και εκείνος εύχεται σε αυτά τα σημαντικά γενέθλια, να μην υπάρχουν άλλες ‘‘Κιβωτοί‘, αλλά να διασφαλίζεται η πρόληψη και η φροντίδα για να προχωρούν πάντα μπροστά τα παιδιά.
Ο πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου ξεκινά να ξετυλίγει το κουβάρι της “Κιβωτού”, γυρνώντας το χρόνο στο 1998. “Χωρίς να υπάρχει σχέδιο στο μυαλό μου, το ταξίδι της Κιβωτού ξεκινά πριν 18 χρόνια, όταν χειροτονούμαι ως νέος κληρικός στην ενορία του Αγίου Γεωργίου Κολωνού.
Εκεί έρχομαι σε επαφή με μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα, καθώς επρόκειτο για μια περιοχή με μεγάλη νεανική εγκληματικότητα, πολλές μονογονεϊκές οικογένειες, παιδιά μόνα τους να μεγαλώνουν παραμελημένα ακριβώς επειδή ο γονιός αντιμετώπιζε δικά του προβλήματα, είχε πολλά ναρκωτικά η περιοχή…
Έπεσα λίγο σαν αλεξιπτωτιστής, δεν είχα ζήσει ξανά κάτι τέτοιο, καθώς είχα ζήσει και μεγαλώσει στη Χίο. Εδώ υπήρχαν παιδιά τα οποία χάνονταν, βούλιαζαν μέσα στα οικογενειακά τους προβλήματα, καθώς και δεν υπήρχε και κάποια κοινωνική δομή να τα φροντίσει, δεν μπορούσαν να απορροφηθούν από αλλού και να βρουν ένα στήριγμα.
Όταν το είδα είπα “κάτι πρέπει να γίνει εδώ”, χωρίς να ξέρω αρχικά τι θα ήταν αυτό”.
Ο ίδιος επισημαίνει ότι ενώ όλοι οι κάτοικοι και η πολιτεία ήξεραν για το τι συνέβαινε στην περιοχή, κανείς δεν μιλούσε και κανένας δεν ήθελε να ασχοληθεί.
“Ολοι γνώριζαν τα προβλήματα, αλλά κανείς δεν ήθελε να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ήταν πολλοί που έλεγαν “γιατί να το κάνω εγώ”; Ας το κάνει άλλος, ας το κάνει η εκκλησία, ας το κάνει η αστυνομία. Και το “φίδι παραμόνευε”. Εμείς αυτό που κάναμε ήταν να βάλουμε το χέρι μας εκεί και να πούμε ότι “αυτό αφορά εμάς”.
Το πρώτο πράγμα λοιπόν που έκανα ήταν να ανοιχτώ προς τα έξω και να γνωρίσω αυτά τα παιδιά. Έξω στην πλατεία. Αποφάσισα να φτιάξω καταρχήν αθλητικές ομάδες, ομάδες μπάσκετ και με αυτόν τον τρόπο να εντάξουμε τα παιδιά μέσω του αθλητισμού και στο σχολείο και να τους βρούμε και δουλειά με σεμινάρια ή με γνωριμίες. Να ανήκουν κάπου, στην εφηβεία είναι πολύ έντονο το αίσθημα του ανήκειν”.
“Τα παιδιά ήταν θυμωμένα γιατί τα είχαν εγκαταλείψει”
Ο πάτερ Αντώνιος κάνει έναν απολογισμό της πορείας των πρώτων παιδιών που πέρασαν από την Κιβωτό. “Τα πρώτα παιδιά εργάζονται και στην κιβωτό, άλλοι έχουν φύγει στο εξωτερικό, έχουν κάνει τις οικογένειες τους. Είναι ίσως και παιδιά που θα συνεχίσουν και το έργο της Κιβωτού. Προέρχονται από χρήστες γονείς, γονείς που είναι στη φυλακή. Ωστόσο, αισθάνονταν μια περηφάνια. Πολλά από αυτά τα παιδιά είχαν μεγαλώσει πριν την ώρα τους. Ήταν θυμωμένα γιατί όλοι τα είχαν εγκαταλείψει. Ήθελαν πολύ να ενταχθούν κάπου”.
“Μου χτυπούσαν την πόρτα στη 1 τα μεσάνυχτα και μου έλεγαν: Πάτερα θα με βοηθήσετε;”
Ο πατέρας Αντώνιος αφηγείται ιστορίες παιδιών που βούλιαζαν από την προβλήματα που τους δημιουργούσε η δύσκολη καθημερινότητα των γονιών τους. “Θυμάμαι υπήρχαν παιδιά που μου έλεγαν μετά από έναν αγώνα μπάσκετ ότι εγώ τώρα θα πάω στο σπίτι να ψάξω τη μάνα μου και θα τη φέρω μέσα.
Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει…Αντί η μάνα να ψάχνει το παιδί… Με τι μυαλό να πάει αυτό το παιδί στο σχολείο, με τι μυαλό να προχωρήσει ότι θα πρέπει να τραβά τον πατέρα του να μην παίξει το μισθό του στα φρουτάκια.
Δεν ήταν και λίγες οι φορές που μου χτυπούσαν την πόρτα στη 1 τη νύχτα και μου έλεγαν “πάτερ θα βοηθήσετε”; Στις αρχές το είχα κάνει και αυτό. Τότε δεν είχα κάτι άλλο να προσφέρω, οπότε τους στήριζα έτσι.
“Σιγά σιγά δεν μας χώραγε η πλατεία”
Και από την πλατεία και το μπάσκετ, άρχισαν οι ανάγκες να μεγαλώνουν…Ο πρώτος χώρος της Κιβωτού ήταν ένα πρώην καφενείο στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου. “Εγώ κατάλαβα ότι τα παιδιά αυτά δεν είχαν σπίτι, μια παραβατική πλατεία. Ήταν η εκκλησία και το σχολείο και ενδιάμεσα ο χαμός. Σιγά σιγά δεν μπορούσαμε να είμαστε στην πλατεία, δεν μας “χώραγε”.
Έτσι νοικιάσαμε ένα χώρο, ένα πρώην καφενείο, απέναντι από την εκκλησία. Ξεκίνησε η πρεσβυτέρα, η σύζυγός μου να με βοηθά, να μαγειρεύει, εκεί που μαγείρευε για τους δυο μας, μαγείρευε για άλλα 10 άτομα. Άρχισαν να έρχονται πολλά παιδιά.
Υπήρχαν παιδιά με τα δόντια τους όλα σάπια, υποσιτίζονταν, δεν είχαν σωστή διατροφή. Τότε είπαμε να κάνουμε γιαυτά τα παιδιά κάτι σωστό, να το δούμε σαν δικό μας πρόβλημα. Έτσι τα 8 έγιναν 50, 100 και στη συνέχεια 400.
“Δεν έχουμε πάρει ποτέ χρήματα από το κράτος”
Εύλογα, όμως, κάποιος θα αναρωτηθεί: Πως από το κίνημα της πλατείας, η Κιβωτός σήμερα μπορεί να συντηρεί κτίρια και να έχει υπό την σκέπη της 400 παιδιά στην Αθήνα και πολλά ακόμα στα παραρτήματά της στην Ελλάδα; Ο πατέρας Αντώνιος απαντά: “Από δωρεές και χορηγίες. Δεν έχουμε πάρει ποτέ κρατικά χρήματα. Έχουμε ζητήσει, αλλά δεν μας έχουν δοθεί. Προσπαθούμε ό,τι μπορούμε να το κάνουμε και με ίδια μέσα”.
Ο ίδιος, όμως, λέει ότι σκοπός της Κιβωτού δεν είναι απλά να παρέχει σίτιση και εκπαίδευση στα παιδιά, αλλά και να κινητοποιεί τους γονείς, ειδικά τις μητέρες από μονογονεϊκές οικογένειες. “Δεν θυματοποιούμε τη μητέρα, την κινητοποιούμε. Της δίνουμε κίνητρα για να το κάνει εκείνη. Μαγείρισσες, κομμώτριες, νηπιαγωγός, φύλαξη νηπίων και ηλικιωμένων.
Της λέμε “θα σπουδάσεις, ενώ το παιδί σου θα πηγαίνει στο σχολείο, θα προσέχεις την καθαριότητά του. Της παρέχουμε, επίσης, δωρεάν νομικές συμβουλές, αλλά και επαφή με ψυχολόγο”.
“Υπάρχει και η Ελλάδα του εθελοντισμού, μια Ελλάδα που δεν πολυδιαφημίζεται”
Καθώς η Κιβωτός στηρίζεται αποκλειστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία, τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης ήταν πιο δύσκολα από τα προηγούμενα. ‘Ομως εκεί που έλειψε το χρήμα, “άνθισε” η προσφορά.
“Τα χρήματα μειώθηκαν τα τελευταία χρόνια, αλλά αυξήθηκε ο εθελοντισμός τονίζει ο πάτερ Αντώνιος. “Υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν τηλέφωνο και μας λένε” Δεν έχω να προσφέρω αλλά μπορώ να κάνω αυτό για σας. Τι μπορεί να είναι αυτό; Από το να διαβάσουν τα παιδιά, να βρίσκονται μαζί τους, να κάνουν δραστηριότητες. Μέσα από αυτό είδαμε στην Κιβωτό μια άλλη Ελλάδα που δεν πολυδιαφημίζεται, την Ελλάδα του εθελοντισμού.
Υπάρχουν επίσης και ένα δίκτυο επιστημόνων, γιατροί, δικηγόροι που βοηθούν τον κόσμο, όλοι εννοείται αφιλοκερδώς”.
Η Κιβωτός αναδεικνύεται σχεδόν σε 24ωρη καθημερινή απασχόληση. Τονίζει ο πατέρας Αντώνιος. “Εχουμε προσαρμόσει τη ζωή μας με την Κιβωτό. Δεν υπάρχει προσωπικός χρόνος.Η ζωή μας έχει ταυτιστεί με την Κιβωτό.
Μεγαλώνουμε μια τεράστια οικογένεια. Έχουμε βέβαια και το δικό μας παιδάκι.
Η οικογένεια μας είναι η Κιβωτός, μαζί και το δικό μας παιδί. Αυτά τα παιδιά μας τα εμπιστεύθηκε ο Θεός και είναι η μεγαλύτερη ευθύνη. Με αυτόν τρόπο μεγαλώνουμε όλοι μαζί. Παιδιά από 6, 7 χρονών και τώρα είναι 22. Αυτή είναι η επιτυχία, η ανταμοιβή, η χαρά που νιώθουμε.
Όταν τα παιδιά πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο, όταν βρίσκουν δουλειά, κάποιοι έχουν τις δικές τους οικογένειες. Αποτελεί για την κοινωνία ένα παράδειγμα το παιδί της Κιβωτού που θα βγει σωστό στην κοινωνία”.
“Γιατί να μην κάτσετε στην ενορία σας ; Γιατί να μην κάνατε το κυριακάτικο κήρυγμα και ύστερα να κλείνατε την πόρτα, απολαμβάνοντας τον μισθό του κληρικού;” ρωτάω τον πατέρα Αντώνιο.
“Tο θαύμα είναι ο ανθός της ανάγκης”
“Στα 500 ευρώ ήταν ο μισθός… Πριν 18 χρόνια. Θα σας πω κάτι. Ήξερα γιατί μπήκα στην ιεροσύνη. Όταν μπήκα στην εκκλησία αναρωτήθηκα : “Ποιο είναι το ποίμνιό μου, αυτοί που ήταν μέσα ή αυτοί που ήταν έξω; Η εκκλησία ποια είναι ; Το οικοδόμημα που στεγάζει αυτούς που είναι μέσα ή αυτοί που πρέπει να ψάξεις και να τους φέρεις μαζί σου ; Αυτό που κατάλαβα από την μαχόμενη ιεροσύνη, αυτό που έφερε ο Θεός μπροστά σου, πρέπει να βρεις τη λύση, κάτι πρέπει να κάνεις κι εσύ. Αμολήθηκα που λένε… Όπως λέει και ο Καζαντζάκης, “το θαύμα είναι ο ανθός της ανάγκης”.
Η ανάγκη σε κάνει και κάνεις φοβερά πράγματα. Ξεπέρασα τα όρια μου σε τέτοιο βαθμό, μου προέκυψε ένας εαυτός, που ούτε και εγώ δεν το πίστευα. Κρεμάστηκαν, αγκιστρώθηκαν πάνω τόσες ψυχές, που περιμέναν από εμένα, μου εμπιστεύτηκαν τη ζωή τους και ότι συνέβαινε στο σπίτι τους. Και εγώ που πλέον ήξερα, έκοβα βόλτες τα βράδια στο σπίτι, προσπαθώντας να βρω μια λύση για το κάθε παιδί”.
“Τίποτα δεν γίνεται μαγικά, πρέπει να αφιερωθείς”
Κάθε καινοτόμα προσπάθεια, μπορεί να συναντήσει και αμφισβήτηση. Έτσι και η Κιβωτός. Ο πατέρας Αντώνιος υπογραμμίζει: “Είναι θεανθρώπινος οργανισμός η εκκλησία αλλά και ανθρώπινος. Ήταν καινοτόμο αυτό που είχε ξεκινήσει τότε, όπως είχε πει και ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος που μας είχε επισκεφθεί και είχε πει ότι θα έπρεπε να ανοίξουν Κιβωτοί σε όλη την Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Αυτό όμως δεν γίνεται μαγικά. Πρέπει να αφιερωθείς. Να πεις σαν εκκλησία να στηρίξουμε τη νεολαία μας, για τους νέους που υποφέρουν, που είναι στην ανέχεια. Δεν γίνονται εύκολα αυτά τα πράγματα σήμερα.
Δεν πρέπει να περιμένεις από τον άλλον την σωτηρία, αν δεν θες εσύ ο ίδιος να σωθείς. Εμείς βγάλαμε την εκκλησία έξω από το κτίριο. Μεταφέραμε την εκκλησία στην πλατεία. Η εκκλησία γίνεται όταν ανοίγεται σε αυτούς που πραγματικά την έχουν ανάγκη”.
“Για να προχωρήσει κάτι χρειάζονται δύο πόδια”
“Πιστεύω ότι το έργο της εκκλησίας δεν είναι μόνο κοινωνικό, αλλά και πνευματικό. Για να προχωρήσει κάτι, χρειάζεται δύο πόδια. Ένας καθηγητής μας στο πανεπιστήμιο έλεγε ότι η εκκλησίες στη Ρωσία παλιότερα που δεν μπορούσαν να φροντίσουν το λαό τους, γίνονταν… φούρνοι για να ταΐσουν το λαό. Δεν μπορείς λοιπόν να κλείνεις τα μάτια σε ό,τι γίνεται.
Τι να πω εγώ στα παιδιά ότι ο Χριστός σώζει; Αυτό το ακούνε… βερεσέ όταν ψάχνουν τη μάνα τους κάθε βράδυ. Πρέπει να είμαστε σε κάποιες φάσεις της ζωής πραγματικοί, ρεαλιστές και να είμαστε μέσα στον κόσμο και να αφουγκραζόμαστε. Γιατί ο κόσμος είναι η εκκλησία. Όλοι είμαστε η εκκλησία και κυρίως ο λαός”.
“Δεν σκεπτόμαστε επέκταση αλλά εντατικοποίηση της πρόληψης”
Παρότι το έργο της Κιβωτού έχει εξυμνηθεί από κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς, δεν είναι στα σχέδια του πατέρα Αντώνιου περαιτέρω επέκταση της, αλλά να γίνουν σχέδια για εντατικοποίηση των ενεργειών για πρόληψη.
”Έχουμε επεκταθεί αρκετά, δεν θα είναι κάτι καλό να το σκεπτόμαστε, γιατί τότε θα πρέπει να υπάρχουν πολλά παιδιά που θα έχουν ανάγκη να έρχονται στην Κιβωτό. Το θέμα είναι να λειτουργούμε πλέον προληπτικά. Λειτουργεί εξάλλου η Κιβωτός και με αυτόν τον τρόπο. Προσπαθούμε να σταματήσουμε την φυσική εξέλιξη ότι π.χ. το παιδί του χρήστη θα πάει εκεί που πάει ο μπαμπάς.
Ήδη το δουλεύουμε πολύ αυτό με τα παιδιά με εισαγγελική παραγγελία και τις μονογονεϊκές οικογένειες. Θέλουμε να βοηθηθούν τα παιδιά προκειμένου να μην παίρνουν τον άσχημο δρόμο”.
Η Κιβωτός του Κόσμου σε αριθμούς:
Τετρακόσια παιδιά απασχολούνται καθημερινά στην Κιβωτό.
Τέσσερα σπίτια φιλοξενίας στην Αθήνα δυναμικότητας 80 κλινών και 2 στην περιφέρεια, σε Χίο και Πωγωνιανή.
110 διαμερίσματα σε μονογονεϊκές οικογένειες και άγαμες μητέρες
500 εθελοντές θα περάσουν από τουλάχιστον από 1 έως 7 φορές την εβδομάδα από την Κιβωτό.
Εκατοντάδες τηλεφωνήματα γίνονται καθημερινά στην 24ώρη γραμμή της Κιβωτού.
O Πατήρ Αντώνιος Παπανικολάου υπηρέτησε ως εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό. Ξεκίνησε την ιερατική του δράση το 1998 σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες τότε περιοχές, στον Κολωνό στην Αθήνα.
Πατήρ Αντώνιος: «Η αγάπη είναι μεταδοτική. Αρκεί κάποιος να κάνει την αρχή. Μετά θα βρει το δρόμο της.»
Η πίστη σε μία ανώτερη δύναμη είναι μία αστείρευτη πηγή ενέργειας, ένα δώρο που προσωπικά δε μου έχει δοθεί. Η χριστιανική διδασκαλία είναι όμως ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Υπάρχει ένας άνθρωπος που με έκανε να αναθεωρήσω για πολλά, ένας σύγχρονος άγιος, στα δικά μου μάτια.
Ανέκαθεν οι σχέσεις μου με την εκκλησία δεν ήταν καλές. Τα λογικά κενά που αντιμετώπιζα δε μου επέτρεπαν να τη συμπαθήσω: Χρυσά καντήλια, χρυσοί σταυροί, μεταξοκέντητα πετραχήλια, μίας θρησκείας που ο δάσκαλός της έζησε ταπεινά και κήρυξε την απόλυτη λιτότητα.
Δεσπότες που μιλάνε για τον εαυτό τους στο τρίτο πρόσωπο και απαιτούν προτεραιότητα στις συνάξεις αντί να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα σεμνότητας και ταπεινοφροσύνης. Oδηγοί μίας ομάδας πιστών και ηγέτες μίας θεοφοβούμενης κοινωνίας που διαχωρίζουν τους εαυτούς τους από τους υπόλοιπους. Aκόλουθοι όλοι μίας θρησκείας που ο πρωτομάστοράς της έπλυνε τα πόδια των μαθητών του και κύρηξε την ισότητα.
Πως πήρε την απόφαση για να δράσει ως Ιερέας
«Όλα αυτά που έβλεπα γύρω μου μου έδωσαν ένα έναυσμα ότι, ξέρεις κάτι, εγώ δε μπορώ να περιοριστώ σε αυτή τη στενή έννοια ότι ο ιερέας θα πρέπει να μείνει μέσα στο συγκεκριμένο χώρο και να κλείσει τα μάτια στη γύρω πραγματικότητα.»
Μέσα στο χώρο της εκκλησίας όμως, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που διατηρούν το πνεύμα του χριστιανισμού ζωντανό, μακρυά από φανφάρες και μεγαλοσύνες, κάποιοι άνθρωποι που έχουν τον σεβασμό χωρίς να τον ζητούνε. Ίσως κιόλας ακριβώς γι’αυτό, επειδή δεν τον απαίτησαν αλλά τον κέρδισαν.
Ο χριστιανισμός δεν “ξεδιαλέγει” ψυχές
«Φταίει η αναπηρία να υπάρξουμε ως ενότητα, ως κοινωνία. Αποκτήσαμε επίπλαστες ανάγκες και απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον. Δεν μπορούμε να τα χρεώνουμε όλα στους ξένους. Δεν γίνεται να βλέπουμε παντού προβλήματα, αλλά να μη βλέπουμε τη δική μας ευθύνη σ’αυτό. Έχουν αυξηθεί τα ελληνόπουλα που έρχονται στην “Κιβωτό” τα τελευταία χρόνια και, αντί να δούμε τι συνέβη, μου στέλνουν απειλητικά γράμματα και e-mails, να προτιμώ μόνο ελληνόπουλα γιατί –για παράδειγμα–είναι χριστιανοί, λες κι ο χριστιανισμός “ξεδιαλέγει” ψυχές. Είναι ντροπή.
Η πρώτη μου γνωριμία με τον Πατήρ Αντώνιο
Σαν εθελοντής στην Κιβωτό του Κόσμου τους τελευταίους μήνες, έτυχε δύο φορές να συναντήσω τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου, τον εμπνευστή και ιδρυτή του εγχειρήματος της Κιβωτού. Αυτό που είδα και περιέγραψα αργότερα στον περίγυρό μου και περιγράφω και εδώ χωρίς κανέναν ενδοιασμό δεν είναι παρά η απόλυτη αλήθεια.
Είδα έναν άνθρωπο που ακτινοβολούσε. Έναν άνθρωπο που έλαμπε ολόκληρος και εξέπεμπε καλοσύνη, μία ενέργεια που την ένιωθες, που σχεδόν την έβλεπες. Αν με ρωτούσες πώς θα φανταζόμουν έναν άγιο άνθρωπο, θα είχα να σου δώσω απάντηση μετά από τη συνάντησή μας.
Το βλέμμα του ήταν ένα κράμα σεμνότητας, γαλήνης και αγάπης. Την πρώτη φορά που μπήκε στον χώρο κι ενώ κάναμε μάθημα στα παιδιά της Κιβωτού, τράβηξε άθελά του όλα τα βλέμματα πάνω του, χωρίς να πει ή να κάνει κάτι. Η αύρα του ήταν αρκετή.
Παρατήρησα το παιδί που κάναμε μάθημα μαζί, ένα βαθιά θρησκευόμενο παιδί, το οποίο προσπάθησε να του φιλήσει το χέρι, μία και δύο φορές, ο παπάς όμως του χαμογέλασε και με ένα βλέμμα που έλεγε «δε χρειάζεται αυτό που πας να κάνεις, εμείς είμαστε φίλοι, είμαστε το ίδιο», τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη και του χάιδεψε το κεφάλι.
Ένας άνθρωπος της εκκλησίας που δε φοβήθηκε να πολεμήσει τις προκαταλήψεις
«Κάθισα να ακούσω τα παιδιά, τα αποδέχτηκα έτσι ακριβώς όπως είναι. Όταν κάποιος είναι τόσο απελπισμένος, όπως αυτά, τι να του πεις; Ότι ο Χριστός σώζει; Τα ακούει βερεσέ.»
Ένας άνθρωπος της εκκλησίας που δε φοβήθηκε να αποτινάξει τα ταμπού, να σηκώσει τα ράσα του και να παίξει μπάσκετ με τα «αλήτικα» παιδιά της γειτονιάς, τα οποία πριν από 10 λεπτά ίσως να πουλούσαν ναρκωτικά, παιδιά που όλοι απέφευγαν και έβλεπαν ως πρόβλημα, ως καμμένα χαρτιά. Και δεν δίστασε να τα κοιτάξει στα μάτια και να τους μιλήσει με ευθύτητα και συμπόνια. Όχι με λύπηση, αλλά με αγάπη και κατανόηση. Γιατί αυτός που αγαπάει δε λυπάται, λέει ο ίδιος. Μονάχα συμπονά. Και έτσι τα κέρδισε.
Πως ξεκίνησε να βοηθάει τα παιδιά και φτάσαμε στην Κιβωτό του Κόσμου
«Τότε όλοι έβλεπαν το πρόβλημα, αλλά κανείς δεν έπαιρνε το ρίσκο να κάνει κάτι, όλοι έριχναν την ευθύνη κάπου αλλού. Έπειτα, μόλις είδαν ότι γίνεται μια προσπάθεια από τα παιδιά, όλοι θέλησαν να βοηθήσουν. Άλλοι να μαγειρέψουν, άλλοι να διδάξουν τα παιδιά. Μετά, δεν χωρούσαμε στα σκαλιά της εκκλησίας, μας δόθηκε ένα παλιό καφενείο, περισσότερα παιδιά, και αλλοδαπά και ελληνόπουλα, όλα δίπλα δίπλα».
Ο λόγος του Θεού, όπως περιγράφεται από τις χριστιανικές γραφές και όχι από τη σύγχρονη εμπορική μορφή της εκκλησίας,νιώθω ότι παίρνει πνοή στο πρόσωπό του και με κάνει να σέβομαι βαθιά τη θρησκεία βλέποντας ότι δίνει κουράγιο και έμπνευση σε τέτοιους ανθρώπους να συνεχίσουν να προσφέρουν.
Η θρησκεία σαν μία κινητήρια δύναμη αγάπης, όπως θα έπρεπε να είναι. Αλληλεγγύη, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή γλώσσας, χωρίς διακρίσεις. Αυτό που λέμε αγάπη.
Η αγκαλιά της κιβωτού χωράει τους πάντες. Όσους θέλουν βοήθεια για να σταθούν στα πόδια τους. Βοήθεια. Όχι λύπηση.
Τι σημαίνει Θεός
«Η λέξη «Θεός»σημαίνει αγάπη χωρίς μέτρο. Σημαίνει τη θυσιαστική αγάπη, σημαίνει πράξη και όχι λόγια. Θεός είναι η πράξη όλων αυτών που πιστεύουμε. Στο πρόσωπο του άλλου μπορούμε να αντικρίσουμε το Θεό μας και ο δρόμος προς το Θεό είναι ο άνθρωπος.»
Στο πρόσωπό του λοιπόν δε φοβάμαι να πω πως μαρτύρησα αυτή την αγιοσύνη , αυτή την πνευματικότητα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα βιώσω, κι ας ήταν ολιγόλεπτη η συνάντησή μας.
Ο πατήρ Αντώνιος είναι ένας άνθρωπος που δε φοβήθηκε να δείξει στους χριστιανούς πώς να είναι χριστιανοί.
Δύο μόνο καλοί άνθρωποι αρκούν για να φτιάξουν μία εκκλησία, λέει.
Εκείνος είναι ο ένας, με τον δικό του τρόπο, κι ίσως εγώ και ο καθένας σαν εμένα που εμπνέεται από το έργο του να είναι ο δεύτερος, με το δικό του τρόπο κι εκείνος, αλλά με κοινό σημείο την αγάπη και την πανανθρώπινη αλληλεγγύη.
Για να φτιαχτεί μία εκκλησία όχι απαραίτητα χριστιανική, όχι ελληνική, αλλά ανθρώπινη.
Τα πάντα καθορίζονται από τις πράξεις μας
«Στη βασιλεία των ουρανών, δε θα μπούμε με το διαβατήριο μας, αν είμαστε Έλληνες ή όχι, αλλά με τις πράξεις μας.Κοίταζα προχθές γύρω μου και ήταν όμορφα. Ήταν παιδιά από διάφορες χώρες, που ο καθένας ήξερε τον άλλον με το όνομά του, ήταν φιλαράκια, δεν ήξεραν από πού είναι, τα μίση ανάμεσα στις χώρες. Εδώ κάνουμε ένα μεγάλο πείραμα, γιατί, ξέρεις κάτι, μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά, κι ας είμαστε από άλλες χώρες, από άλλες θρησκείες, από άλλες παραδόσεις, όταν σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο για αυτό που είναι. Για την αρετή του. Τα παιδιά είναι καλοκάγαθα, δεν είναι μνησίκακα, δεν τα ενδιαφέρει να αγαπήσουν το φίλο τους επειδή είναι απ’ την ίδια πατρίδα. Δεν υπάρχουν γκέτο εδώ. Τα ακούω να λένε τραγούδια της χώρας τους και σκέφτομαι αυτός είναι ο παράδεισος.»
Πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου.
σ.σ. όλα τα κομμάτια μέσα σε εισαγωγικά είναι από συνεντεύξεις του πατέρα Αντώνιου Παπανικολάου.
Ένας πατέρας 3 παιδιών έκανε κάποιες περίεργες χορευτικές κινήσεις μπαλέτου, ενώ κρατούσε το χέρι της μιας του κόρης όταν εκείνη τρομοκρατήθηκε πάνω στην σκηνή κατά την διάρκεια μιας παράστασης.
Στο ξεκαρδιστικό βίντεο φαίνεται ο Μαρκ Ντάνιελς να πηγαίνει να βοηθήσει την κόρη του που βρισκόταν πάνω στην σκηνή κατά την διάρκεια μιας χορογραφίας μπαλέτου.
Ο τρυφερός πατέρας κάνει πιρουέτες και ισορροπεί με χάρη στο ένα πόδι δίπλα στην 2χρονη κόρη του Μπέλα, καθώς οι άλλοι γονείς και οι δάσκαλοι γελάνε.
Δείτε το βίντεο
O ταλαντούχος πατέρας κατάφερε να εκτελέσει με χάρη όλες τις χορευτικές κινήσεις, ενώ κρατούσε στην αγκαλιά του την μικρότερη κόρη του την Σούρι.
Ο Μαρκ ανέβηκε στην σκηνή για να ηρεμήσει την κόρη του, η οποία μόλις ανέβηκε στην σκηνή έβαλε τα κλάματα.
“Η Μπέλα φορτίστηκε πολύ και χρειαζόταν μια αγκαλιά από τον μπαμπά της. Παρά το ξέσπασμά της κατάλαβα ότι ήθελε να παραμείνει στην σκηνή και δεν ήθελα να την αποθαρρύνω και να την κάνω να κατέβει από την σκηνή”, ανέφερε ο Μαρκ.
“Ανέβηκα στην σκηνή κρατώντας την Σούρι στην αγκαλιά μου, στάθηκα δίπλα της και προσπάθησα να την ηρεμήσω και να της τονώσω την αυτοπεποίθηση. Της είπα ότι την αγαπώ και ότι είναι καταπληκτική χορεύτρια. Την ρώτησα αν ήθελε να χορέψει με τον μπαμπά και μου έγνεψε καταφατικά. Είχαμε κάνει πολλές πρόβες μαζί στο σπίτι και οι κινήσεις δεν μου ήταν άγνωστες”, πρόσθεσε.
Oι συνάδελφοι του Μαρκ είδαν τις χορευτικές του ικανότητες και δεν δίστασαν να μοιραστούν μαζί του και τις δικές τους χορευτικές ικανότητες.
Ο π. Ανδρέας Κονάνος είναι ένας ιερωμένος ο οποίος έχει εξαιρετικά μεγάλη απήχηση στους νέους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο εξάλλου το γεγονός πως στην προσωπική του σελίδα στο facebook ακολουθείται από 115.000 νέους ανθρώπους, ενώ όπου μιλάει, ο χώρος κατακλύζεται από εκατοντάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας. Ανέλαβε στην ενορία του φοιτητικές συναντήσεις, αγρυπνίες, ομιλίες, αλλάκαι διαλέξεις σε σχολές γονέων και πνευματικά κέντρα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Ο αρχιμανδρίτης, που είναι ιδιαίτερα αγαπητός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα-έκπληξη.
Το πολύ όμορφο κείμενο που ακολουθεί είναι από το βιβλίο του «Στο βάθος κήπος» και αξίζει πραγματικά να το διαβάσετε..
«Να λες στον άνθρωπό σου:
«Σ’ ευχαριστώ για όσα έχεις κάνει για μένα. Που υπάρχεις, που με βασανίζεις. Με βοηθάς να μαθαίνω να σε συγχωρώ»
Η αγάπη είναι το επιστέγασμα και η βάση. Αυτή σκεπάζει όλες τις αρετές. Είναι η ασφάλεια και η σιγουριά ότι πας καλά. Διότι, αν όλα αυτά τα κάνεις χωρίς αγάπη, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν έχει νόημα. Διότι όλα αυτά τα βρίσκεις κι αλλού: σε αρχαίους φιλοσόφους, ρήτορες, ιδρυτές διάφορων φιλοσοφικών συστημάτων. Είχαν τιθασεύσει, ίσως, το «εγώ» τους, δεν έπιναν πολύ, δεν έτρωγαν, δεν κοιμούνταν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είχαν κι αγάπη.
Αγάπη να ‘χεις. Αγάπη να βγάζεις. Αγάπη ν’ αφήσεις. Κι όσοι θα έρχονται έπειτα από χρόνια κοντά στον τάφο σου και θα σε θυμούνται και θα σε φέρνουν στη σκέψη και στο μυαλό τους, θα λένε: «Α, αυτός ο άνθρωπος είχε αγάπη. Είχε καλοσύνη. Σε κανέναν δεν είπε κάτι κακό ούτε κράτησε σε κάποιον κακία. Λόγο για κάποιον δεν είπε. Δεν τον θυμάμαι να κατηγόρησε, να κατέκρινε. Ποτέ. Τα χέρια του, συνέχεια ελεημοσύνες. Το στόμα του έσταζε μέλι. Τα μάτια του, πάντα γεμάτα δάκρυα απ’ τον πόνο των ανθρώπων. Τα πόδια του πήγαιναν συνέχεια εδώ κι εκεί, σε αρρώστους και βασανισμένους».
Αυτό μ’ αρέσει πολύ. Είναι κάτι που ζηλεύω. Είναι το ανώτερο χάρισμα. Ετσι δεν λέει και η Αγία Γραφή; «Πίστη, ελπίδα κι αγάπη. Μείζων δε τούτων, η αγάπη». Το ανώτερο. Σήμερα μιλήσαμε για τα ανώτερα. Καλή δύναμη σου εύχομαι. Κάνε ένα βήμα ν’ αγαπήσεις, να χαρείς, να νιώσεις τον πλούτο αυτής της ομορφιάς μες στην ψυχή σου. Και μην πληγώνεσαι αν δεν σ’ αγαπούν. Δεν αξίζει να στενοχωριέσαι αν δεν σε αγαπούν.
Μην ασχολείσαι με το πώς σου φέρονται οι άλλοι, διότι θα αρρωστήσεις. Μάθε εσύ ν’ αγαπάς. Ανεξαρτήτως του τι κάνουν οι άλλοι. Μάθε εσύ -σαν τον Θεό- να δίνεις. Σαν τον ήλιο να λάμπεις. Ασε τους άλλους. Αν δεν σ’ αγαπούν, δεν πειράζει. Γιατί ούτε κι εσύ αγαπάς πάντα. Αν μάθεις την τέλεια αγάπη, τότε θ’ αγαπάς. Ωσπου να μάθεις, κάνεις λάθη. Ετσι είναι οι άνθρωποι. Μην περιμένεις πολλά απ’ τους ανθρώπους.
Μην απαιτείς και λες: «Εγώ σ’ αγάπησα. Τώρα θέλω κι εσύ να μ’ αγαπάς». Μην κινείσαι έτσι. Εσύ θα τρέφεσαι απ’ αυτή την πηγή, που θα βγαίνει από μέσα σου. Κι αν οι άλλοι σου ανταποδώσουν την αγάπη, θα ‘ναι ωραία. Αν δεν σου την ανταποδώσουν, δεν πειράζει. Μην γκρινιάζεις, γιατί μετά χάνεις αυτό το καλό που κάνεις και είναι μισό. Εσύ θ’ αγαπάς. Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Ωραία λέξη. Καλή δύναμη.
Και γράψε αυτή τη λέξη στην καρδιά σου. Λέγε τη και με το στόμα σου. Και πες τη και σήμερα σε κάποιον. Πες τη στο παιδί σου, στη γυναίκα σου, στον άντρα σου, πες τη στα αδέλφια σου. Σε παρακαλώ, σήμερα βρες κάποιον και πες του τη λέξη «σ’ αγαπώ». Σ’ εμένα μην την πεις πάλι. Διότι εγώ το ξέρω. Μου την έχεις ξαναπεί τόσες φορές. Πες την όμως και σε κάποιους που δεν την έχεις πει, γιατί δυσκολεύεσαι. Εκεί θέλω να το πεις. Κι αν σε κοροϊδέψουν και λίγο, δεν πειράζει.
Συνέχισε να τη λες έπειτα από μέσα σου. Μην τη λες με τρόπο που να προκαλείς. Να λες στον άνθρωπό σου: «Σ’ αγαπώ και σ’ ευχαριστώ για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις. Που με βοηθάς. Που με στηρίζεις. Που με βασανίζεις. Και με βοηθάς και με τον τρόπο αυτό να μαθαίνω. Και με βοηθάς να σε υπομένω, να σε συγχωρώ»».
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος»
Μία συγκινητική έκκληση απευθύνει πατέρας ο οποίος αναγκάστηκε να πάει το παιδί του στο νοσοκομείο μέσα στην κακοκαιρία που έπληξε την Αθήνα. Στην προσπάθειά του αυτή βρήκε πολύτιμους αρωγούς αστυνομικούς της Ομάδας Δίας.
Το περιστατικό σημειώθηκε την περασμένη Πέμπτη όταν ο Αλέξανδρος Γκαζιντέντια χρειάστηκε εσπευσμένα να μεταφέρει το μικρό του κοριτσάκι στο νοσοκομείο, λόγω ενός ξαφνικού προβλήματος, και εξαιτίας της κακοκαιρίας ήταν εξαιρετικά δύσκολο να μεταβεί από το Περιστέρι στους Αμπελόκηπους.
Στην Ομόνοια βρισκόταν μία ομάδα αστυνομικών της Δίας, οι οποίοι μόλις αντιλήφθηκαν τον λόγο που ο άντρας βιαζόταν, τον ακολούθησαν και διευκόλυναν την πορεία του χρησιμοποιώντας τις σειρήνες των μηχανών, σε μία διαδρομή μάλιστα που ήταν επικίνδυνη λόγω και του πάγου. Όταν κατάφεραν να φτάσουν στο νοσοκομείο, οι αστυνομικοί έφυγαν πριν ο πατέρας μπορέσει να τους ευχαριστήσει.
Ο Αλέξανδρος Γκαζιντέντια μετά τη μικρή οικογενειακή περιπέτεια που είχε, αναζήτησε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους αστυνομικούς για να τους εκφράσει την ευγνωμοσύνη του από κοντά. Ο πατέρας της μικρής μάλιστα ζήτησε και από όλους τους διαδικτυακούς του φίλους να τον βοηθήσουν στην αναζήτησή του.
Το βίντεο είχε τεράστια απήχηση με αποτέλεσμα να το δουν και από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και να βρεθούν οι αστυνομικοί. Όταν ο πατέρας τους μίλησε και τους ευχαρίστησε, εκείνοι ανταπάντησαν ευγενικά ότι απλώς έκαναν τη δουλειά τους.
Το βίντεο του πατέρα παρακολούθησε μάλιστα και ο υπουργός Τάκης Θεοδωρικάκος, ο οποίος τόνισε ότι θα υπάρξει και ηθική ανταμοιβή στους αστυνομικούς, οι οποίο αναμένεται να συναντηθούν κατ’ ιδίαν με τον πατέρα της μικρής.
Ο Κρις Μάρτιν είναι κωμικός, αλλά μάλλον τον γνωρίζετε ως τον πιο αστείο μπαμπά του διαδικτύου, που τρόλαρε τις φωτογραφίες της κόρης του στο Instagram.
Χάρη στις αστείες φωτογραφίες στις οποίες μιμείται τις πόζες της κόρης του στο Instagram έχει κερδίσει 153 χιλιάδες ακολούθους. Είτε κοροϊδεύει τα φρύδια, τα γυαλιά, τα τατουάζ ή τις πόζες της κόρης του της Κάσι, ο μπαμπάς από την Ουάσινγκτον βάζει πάντα την δική του πινελιά στις φωτογραφίες και τα αποτελέσματα είναι πραγματικά ξεκαρδιστικά!
Την πιο σκληρή τιμωρία σκέφτηκε ένας πατέρας από τις ΗΠΑ που ανάγκασε τον γιο του να σπάσει ο ίδιος τα ηλεκτρονικά παιχνίδια του.
Ένας πατέρας ανάγκασε τον έφηβο γιο του να σπάσει ο ίδιος το αγαπημένο του Xbox, θέλοντας να τον τιμωρήσει.
Έτσι, ο μικρός με δάκρυα στα μάτια αναγκάζεται να σπάσει τα ηλεκτρονικά του παιχνίδια, με τον πατέρα να βιντεοσκοπεί το περιστατικό.
Στο βίντεο ο μικρός ακούγεται καθαρά να λέει πως “δεν είναι δικό μου φταίξιμο που δεν τους πήρα”, αναφερόμενος στους βαθμούς με τον εξαγριωμένο πατέρα να επιμένει στο αρχικό σχέδιο.
Έχοντας, λοιπόν, ήδη μια παλαιότερη κονσόλα Xbox, όταν πλησιάζει στη δεύτερη και πιο καινούρια αφήνει το σφυρί από τα χέρια του και αρνείται να το σπάσει.
Πάντως το σίγουρο είναι πως ο μικρός δεν θα συγχωρέσει ποτέ τον πατέρα του που τον έκανε να προβεί σε αυτή την “αποτρόπαια” πράξη.
Η Kelsey ζήτησε την άδεια της μητέρας της και έκανε ανταύγειες για τα γενάθλιά της την Κυριακή. Αργότερα επισκέφθηκε τον πατέρα της Schaffen Frederick και τη θετή της μητέρα Sarah Murray. Την ανάγκασαν για τιμωρία να κόψει κοντά τα μαλλιά της.
Η μητέρα της Christin Johnson ανέβασε φωτογραφίες της κόρης της στο facebook πριν φύγει από το σπίτι και πώς γύρισε. «Έτσι ήταν η κόρη μου την Κυριακή όταν γυρίσαμε σπίτι. Στις άλλες δύο φωτογραφίες είναι αφού πήγε στον πατέρα της».
Στις φωτογραφίες η Kelsey φαίνεται με κοντά μαλλιά και να κρύβει το πρόσωπό της. Ο επικεφαλής της αστυνομίας τόνισε πως η μητέρα της έφηβης τους είπε ότι της το έκαναν για τιμωρία.
Τόσο το αστυνομικό τμήμα όσο και η υπηρεσία προστασίας παιδιών εξετάζουν την καταγγελία και έχουν ξεκινήσει έρευνα για πιθανή κακοποίηση παιδιών.
Από την ανάρτησή του το ποστ έχει κοινοποιηθεί πάνω από 24.500 φορές.
