Viral είχε γίνει πριν λίγο καιρό ο Γιώργος Μαζωνάκης όταν κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου του The Voice είχε πάρει στην αγκαλιά του το μωρό μιας εκ των διαγωνιζόμενων παικτών και το είχε ταϊσει με το μπιμπερό.
Ο τραγουδιστής ήταν πολύ τρυφερός με τη μικρή κάτι που είχε σχολιαστεί τότε αρκετά. Κάτι αντίστοιχο είδαμε και στο αποψινό επεισόδιο με το μωρό μιας παίκτριας από την ομάδα του. Η Μαρίνα μπορεί να μην κατάφερε να κερδίσει ένα εισιτήριο για τον ημιτελικό, αλλά κέρδισε μια πολύ γλυκιά στιγμή με τον Γιώργο Μαζωνάκη.
Δείτε το βίντεο:
Ο Γιώργος Μαζωνάκης της ζήτησε να πάρει το μωρό της στην αγκαλιά του, και στη συνέχεια παρατήρησε ότι φόραγε μια μπλούζα που έγραφε «Team Mazw».
Λίγο μετά, ο Γιώργος Μαζωνάκης πρότεινε στην παίκτρια να της βαφτίσει το παιδί.
«Θα το βαφτίσω εγώ το παιδί αν είναι» είπε.
«Ορίστε;» τον ρώτησε εκείνη με τον Γιώργο Μαζωνάκη να της λέει, «Θα με πάρεις τηλέφωνο να το βαφτίσω εγώ το παιδί. Να με πάρεις τηλέφωνο».
«Αλήθεια;» αναρωτήθηκε η παίκτρια.
«Ναι, γι’ αυτό στο λέω. Θα μιλήσουμε. Ναι; Θα το βαφτίσω το παιδί λέω» απάντησε εκείνος.
Η Βάνα Μπάρμπα ήταν καλεσμένη στην εκπομπή «Roomies» στο Mega και μίλησε για τα ένδοξα χρόνια περασμένων δεκαετιών όταν ήταν το απόλυτο sex symbol προκαλώντας αμηχανία στις άλλες γυναίκες που τύχαινε να βρεθούν στο ίδιο χώρο μαζί της. Δήλωσε χαρακτηριστικά πώς «δεν υπήρχε καμία ωραιότερη γυναίκα από εμένα».
«Οι γυναίκες είναι πάντα ανταγωνιστικές από τη φύση τους. Μη κοιτάς που μεγάλωσα και βλέπω τα κορίτσια με αγάπη. Ας ήμουν στην ηλικία τους… θα καθόμουν εγώ στην Ντορέττα έτσι άνετα; Απλά, είμαι σε άλλη ηλικία, έχω κάνει τον κύκλο μου και είμαι άνετη» είπε αρχικά.
«Δεν υπήρχε κανείς στα τραπέζια που καθόμουνα, γυναικείο φύλο, έφευγε… Mε φοβόντουσαν. Δεν υπήρχε καμία ωραιότερη. Μόλις έμπαινα σε ένα τραπέζι, έφευγαν όλοι, οπότε έμενα μόνη μου με 2-3 άντρες.
Μετά μεγάλωσα κι άρχισα να βλέπω ωραιότερες από εμένα, γιατί αυτή είναι η ζωή να ανοίξει η γη να τις καταπιεί ήθελα. Όταν βγήκε η Κορινθίου με είχε πιάσει η καρδιά μου», πρόσθεσε.
Όπως είπε της αρέσει πολύ η ελληνική τηλεόραση. «Για το GNTM έβγαλα respect» είπε και παραδέχτηκε ότι παρακολουθεί πολύ και το MasterChef.
Για το αν θα έλεγε «ναι» στη συμμετοχή σε κάποιο reality show ανέφερε:
«Δεν δέχομαι να με κρίνουν άνθρωποι που δεν έχουν την ίδια πορεία με εμένα. Καλύτερα να με φοβούνται παρά να σε σέβονται, γιατί δεν σε σέβονται ποτέ».
Μία εξομολόγηση από έναν άνθρωπο της εκκλησίας θα διαβάσουμε στη συνέχεια που μας υποδεικνύει ποιος Άγιος μπορεί να μας σώσει από το θάνατο.
Αυτή η διήγησις μου εξιστορήθη παρά του γέροντος Χριστοδούλου, ότε εύρισκόμην εις το εν Βουνώ αγροκήπιον[1], βοηθών συνάμα τον κηπουρόν αδελφόν Ιερόθεον, κατά την 12ην του μηνός Ιουνίου του 1944.
Ο γέρων Χριστόδουλος εξομολογείται
Ο Γέρων Χριστόδουλος αναμνησθείς τι γεγονός, επισυμβάν επί τουρκοκρατίας, κατά το 1910 περίπου, μου το διηγήθη εις δόξαν και τιμήν του Αγίου Ονουφρίου.
«Εγώ, μας λέγει, κατ΄ εκείνην την εποχήν νεώτερος ων, κατά την επιστασίαν του δάσους της Μονής και μίαν ήμέραν γυρίζοντας επάνω εις την Παναγίαν, ανταμωθήκαμεν με ένα Τούρκον, δασοφύλακα, δηλαδή κυβερνητικόν και, αφού επί ώρας εγυρίσαμεν και του έδειξα τα σύνορα της Μονής, εν τέλει κατεβήκαμεν εδώ να ξεκουρασθώμεν και να γευματίσωμεν. Με την περιοδείαν την οποίαν είχομεν ο Τούρκος εκουράσθη, ήταν και λίγο σωματώδης και, αφού κερασθήκαμεν· επήγαμεν εις την βρύσιν και ο Τούρκος ευχαριστηθείς και ευφρανθείς με το κρύο νερό της πηγής, έπιε και πάλιν, έπιε και εγώ δεν ξέρω πόσον.
Μου έλεγε: α! μασιαλά! μασιαλά! κρύο αυτό, καλό! και δός του πάλιν έπιεν. Δεν επέρασε πολλή ώρα και τον πιάνει ένας πόνος και φούσκωσε η κοιλιά και το φούσκωμα ανέβαινε προς το στήθος και άρχισε να φωνάζη και να κλαίη, ζητών βοήθειαν. Αλλά τι να τον κάμωμεν και ημείς δεν ηξέραμεν. «Ωχ, φώναζε, θα σκάσω, Θα σκάσω». Ω, πειρασμός πού μας συνέβη! Λέγω στον γέρο Ιωακείμ τον Κρητικόν, βέβαια τον θυμάσαι:
—Γέρο Ιωακείμ, θα πεθάνη και θα βρούμε τον μπελά μας.
—Έε, μου λέγει, λυπάσαι τον Τούρκο; Ας πεθάνη.
—Μα δεν είναι έτσι. Θα μας ενοχοποιήσουν θα μας κουβαλούν στη Σαλονίκη, και ποιος ξέρει τί έξοδα θα γίνουν στη Μονή.
—Έε! καλά μου λέγει· εδώ στο βουνό πού είμαστε, τί γιατρικά να του κάμωμεν; Ότι ξέρεις κάμε το. Εγώ δεν ανακατεύομαι, γιατί να πιή τόσο νερό; Για να σκάση;
Άγιος Ονούφριος: Ο Άγιος που έσωσε τον Τούρκο
Τέλος εν τη απελπισία μου, ενθυμήθηκα τον Άγιον Ονούφριον. Αυτός μόνον, λέγω, αν θελήση, θα τον σώση.
Ο Τούρκος ξαπλωμένος βογγά, κλαίει, τσιρίζει, ζητά βοήθειαν. Πηγαίνω εις την εικόνα του Αγίου και βάζω τρεις μετάνοιες: «Άγιε Ονούφριε, παρακαλώ σε, βοήθησέ μας, να μή βρούμε τον μπελά μας».
Παίρνω το σκεύος με τον Αγιασμόν, το βάζω εμπρός εις την εικόνα, ετράβηξα και ένα κομποσχοίνι με πίστη στον Άγιον, παρακαλώντας τον να μας συνδράμη. Παίρνω τον Τούρκον, τον πηγαίνω εις την εκκλησίαν και του δείχνω την εικόνα του Αγίου Ονουφρίου, προστάτου του αγροκηπίου και του λέγω: «Αυτός ο Άγιος είναι ο νοικοκύρης του σπιτιού. Μόνον αυτόν, αν τον παρακάλεσης με την καρδιά σου μπορεί να σε σώση να μή αποθάνης. Βάλε τρεις μετάνοιες και φίλησε του τους πόδας και να πιής απ΄ αυτό το νερό για να γίνης καλά».
Θέλοντας και μή υπό της ανάγκης βιαζόμενος και εκ του φόβου να μή αποθάνη έκαμε με όλη την ψυχή και την καρδίαν του τις μετάνοιες, του φίλησε τα πόδια, έπιε από τον Αγιασμόν και ύστερα του λέγω: «Μή φοβάσαι, ο Άγιος θα σε γιατρέψη· κάμε μία βόλτα έως την στέρνα να ξαλαφρώσης». Αυτός με άκουε με προσοχήν και με τελείαν πίστιν και, ω του θαύματος αδελφοί μου!
Αφού έκαμε την βόλτα, του είπα, εντός 10-15 λεπτών της ώρας γυρίζει χαρούμενος, τελείως υγιής, ο προ μικρού μισοπεθαμένος και με μεγάλην φωνήν και με πολλάς εδαφιαίας μετανοίας ευχαριστησε τον Άγιον διά την θεραπείαν και γιατρειάν, πού του έκαμεν».
Η μεγάλη αίθουσα χορού του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία» έλαμπε, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι έλουζαν τον χώρο με φως, λευκές ορχιδέες και χρυσά τριαντάφυλλα παντού, το απαλό τσούγκρισμα από τα ποτήρια σαμπάνιας και ο χαμηλός βόμβος της αθηναϊκής ελίτ που απολάμβανε τον ετήσιο φιλανθρωπικό της χορό.
Στο κέντρο όλων βρισκόταν η ΒικτόριαΥψηλάντη — ψηλή, με ασημένια μαλλιά, ακόμα εντυπωσιακή στα 62 της χρόνια, φορούσε ένα μεταξωτό φόρεμα στο χρώμα του μπλε του μεσονυχτίου, που την έκανε να μοιάζει περισσότερο με γαλαζοαίματη παρά με κληρονόμο ναυτιλιακής αυτοκρατορίας που έγινε φιλάνθρωπος.
Χαμογελούσε με το καλοδουλεμένο χαμόγελο που είχε τελειοποιήσει μέσα σε δεκαετίες συνεδριάσεων και κόκκινων χαλιών, χαιρετώντας πολιτικούς και διευθύνοντες συμβούλους, ώσπου κάτι μικρό έλαμψε ξαφνικά στα μάτια της.
Ένα μενταγιόν σε σχήμα αστεριού, κρεμασμένο από μια λεπτή χρυσή αλυσίδα στον λαιμό μιας εργαζόμενης της υπηρεσίας του ξενοδοχείου.
Η Βικτόρια σταμάτησε να αναπνέει.
Είκοσι πέντε χρόνια χάθηκαν μέσα σε μια στιγμή.
Εκείνο το μενταγιόν είχε φτιαχτεί κατά παραγγελία στο Παρίσι την εβδομάδα που γεννήθηκε η κόρη της. Μοναδικό. Το είχε κουμπώσει η ίδια γύρω από έναν μικροσκοπικό λαιμό τη μέρα της βάφτισης, ψιθυρίζοντας: «Θα έχεις πάντα ένα αστέρι να σε οδηγεί στο σπίτι».
Τώρα αυτό ακουμπούσε πάνω στη μαύρη στολή μιας απλής, μελαχρινής γυναίκας που γέμιζε ποτήρια με νερό και έδινε της ζεστές πετσέτες στις τουαλέτες για να σκουπίσει τα χέρια της η υψηλή αθηναϊκή κοινωνία.
Η Βικτόρια διέσχισε την αίθουσα σαν να περπατούσε μέσα στο νερό. Όταν έφτασε κοντά στη γυναίκα, η φωνή της Βικτόρια βγήκε σπασμένη, σχεδόν ψίθυρος.
«Αυτό το κολιέ… που το βρήκες;»
Η σερβιτόρα – που πάνω στο καρτελάκι έγραφε ΡΟΖΑΛΙΑ — άγγιξε ενστικτωδώς το μενταγιόν, με τα μάτια ορθάνοιχτα από φόβο.
«Κυρία μου, εγώ… το έχω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μου είπαν πως το φορούσα όταν με βρήκαν.»
Η Βικτόρια ένιωσε τα γόνατά της να λυγίζουν.
Την βρήκαν.
Θυμήθηκε καπνό, φλόγες να γλείφουν τους τοίχους της έπαυλης της, τις κραυγές των καλεσμένων, τη νταντά να τρέχει με το μωρό στην αγκαλιά και μετά… τίποτα. Μια ολόκληρη ζωή με έρευνες, αγγελίες, υποσχέσεις για αμοιβές και αμέτρητες νύχτες κοιτάζοντας μια άδεια κούνια.
Κατάπιε δύσκολα και κατάφερε να πει: «Πώς σε λένε, καρδιά μου;»
«Ροζαλία, κυρία. Όλοι με φωνάζουν Ρόζι.»
Ρόζι.
Το παιδικό χαϊδευτικό που είχε δώσει η Βικτόρια στην κόρη της, γιατί η μικρούλα της αγαπούσε τα τριαντάφυλλα περισσότερο από οποιοδήποτε παιχνίδι.
Το χέρι της Βικτόρια πήγε στο στόμα της. Τα δάκρυα κύλησαν πριν προλάβει να τα συγκρατήσει.
«Ρόζι», επανέλαβε, γευόμενη είκοσι πέντε χρόνια προσευχών στη γλώσσα της.
Η νεαρή γυναίκα έμοιαζε τώρα τρομοκρατημένη, κρατώντας την κανάτα με το νερό σαν ασπίδα.
«Κυρία, σας ορκίζομαι πως δεν το έκλεψα!»
Η Βικτόρια πήρε απαλά την κανάτα από τα τρεμάμενα χέρια της και την άφησε στην άκρη.
«Έλα μαζί μου, αγάπη μου. Μόνο για λίγο.»
Την οδήγησε από μια πλαϊνή πόρτα σε ένα από τα ιδιωτικά σαλόνια του ξενοδοχείου, μακριά από βλέμματα και κινητά. Μόλις μπήκαν, έκλεισε την πόρτα και άναψε μόνο ένα μικρό φωτιστικό.
Ύστερα στάθηκε απέναντι στην κόρη που είχε θάψει στην καρδιά της πριν από 25 χρόνια.
«Πες μου τι θυμάσαι», ψιθύρισε η Βικτόρια. «Οτιδήποτε.»
Τα μάτια της Ρόζι γέμισαν δάκρυα. «Φωτιά», είπε απαλά. «Θυμάμαι φωτιά παντού. Ένα μεγάλο σπίτι. Ένα όμορφο δωμάτιο με ένα ξύλινο αλογάκι που κουνιόταν. Μια γυναίκα που τραγουδούσε… κάτι για αστέρια.» Άγγιξε ξανά το μενταγιόν. «Μετά ξύπνησα σε ένα ίδρυμα με αυτό στον λαιμό μου και κανείς δεν ήξερε το όνομά μου.»
Η Βικτόρια έβγαλε έναν ήχο μισό λυγμό, μισή προσευχή.
Κάθισε σε έναν βελούδινο καναπέ και έπιασε τα χέρια της Ρόζι — σκληραγωγημένα, ικανά χέρια που είχαν καθαρίσει σπίτια και είχαν σερβίρει αγνώστους για χρόνια.
«Η κόρη μου χάθηκε τη νύχτα που κάηκε το σπίτι μας», είπε με τρεμάμενη φωνή. «23 Ιουνίου. Ήταν δύο χρονών. Αυτό το κολιέ δεν έφυγε ποτέ από τον λαιμό της.»
Η Ρόζι την κοίταξε, το χρώμα χάθηκε από το πρόσωπό της.
«Τα γενέθλιά μου… είναι 23 Ιουνίου.»
Η Βικτόρια έκλεισε τα μάτια και άφησε τα δάκρυα να τρέξουν ελεύθερα.
Έμειναν έτσι για πολλή ώρα — δύο ξένες δεμένες με αίμα και θαύμα — ώσπου η Βικτόρια μίλησε ξανά.
«Πρέπει να είμαστε σίγουρες. Και για τις δυο μας. Ένα τεστ DNA. Σήμερα, αν γίνεται.»
Η Ρόζι έγνεψε, ζαλισμένη. «Αν είμαι… αν αυτό είναι αληθινό, δεν ξέρω πώς να είμαι κόρη κάποιου. Πάντα ήμουν ένα τίποτα.»
Η Βικτόρια κράτησε το πρόσωπό της με τρεμάμενα χέρια.
«Πάντα ήσουν το κάτι μου. Και αυτό φτάνει.»
Το τεστ κανονίστηκε μέσα σε μία ώρα — ο παλιός γιατρός της Βικτόρια της χρωστούσε περισσότερες χάρες απ’ όσες μπορούσε να μετρήσει. Ένα εργαστήριο στο κέντρο της Αθήνας υποσχέθηκε αποτελέσματα ως το επόμενο πρωί.
Εκείνο το βράδυ, η Βικτόρια έκανε κάτι που δεν είχε κάνει από τη φωτιά: άνοιξε το σφραγισμένο παιδικό δωμάτιο στο κτήμα Υψηλάντη.
Έβγαλε τα καλύμματα από τα μικρά έπιπλα. Άνοιξε το κουτί με τα πράγματα που είχε κρατήσει — τα πρώτα παπούτσια, το βραχιολάκι του μαιευτηρίου, το βαφτιστικό φόρεμα κιτρινισμένο από τον χρόνο — και τα πήγε στο δωμάτιο φιλοξενίας όπου η Ρόζι καθόταν στην άκρη του κρεβατιού, ακόμα με τη μαύρη στολή της υπηρεσίας, γιατί δεν είχε τίποτα άλλο.
Η Βικτόρια άπλωσε το μικρό λευκό φόρεμα στα γόνατα της Ρόζι.
«Αυτό φορούσες τη μέρα που σου έδωσα εκείνο το κολιέ.»
Η Ρόζι άγγιξε απαλά τη δαντέλα και άρχισε να κλαίει.
Έμειναν ξύπνιες ως τo πρωί, μιλώντας, αγγίζοντας φωτογραφίες, γελώντας μέσα στα δάκρυα όταν η Ρόζι θυμήθηκε ξαφνικά ακριβώς το τρίξιμο που έκανε το παλιό ξύλινο αλογάκι.
Όταν έφτασε ο φάκελος το επόμενο πρωί, ο οδηγός της Βικτόρια τον παρέδωσε με ένα χαμόγελο που έδειχνε πως ήδη ήξερε.
Η Βικτόρια και η Ρόζι στάθηκαν στη φωτεινή αίθουσα του πρωινού, κρατώντας τα χέρια τους σαν μικρά παιδιά.
Η Βικτόρια άνοιξε τον φάκελο.
Πιθανότητα μητρότητας: 99,9%.
Σήκωσε το βλέμμα, με μάτια που έλαμπαν.
«Καλώς ήρθες στο σπίτι, Ροζαλία Υψηλάντη.»
Η Ρόζι έβγαλε έναν ήχο ανάμεσα σε γέλιο και κλάμα και έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας της.
Οι εβδομάδες που ακολούθησαν πέρασαν γρήγορα και γεμάτες συγκίνηση.
Η Βικτόρια σύστησε τη Ρόζι στον κόσμο όχι ως πρώην υπηρέτρια, αλλά ως την κόρη της — που γύρισε πίσω και ήταν πια κοντά της.
Στην αρχή, κάποιες κακέςγλώσσες της κοινωνίας ψιθύριζαν: χρυσοθήρας, απατεώνισσα, παραμύθι. Ύστερα παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα DNA, το κολιέ εξετάστηκε από τον αρχικό κοσμηματοπώλη στο Παρίσι, οι παιδικές αναμνήσεις επιβεβαιώθηκαν μέχρι και το μοτίβο της ταπετσαρίας στο παιδικό δωμάτιο. Η αμφιβολία έγινε θαυμασμός.
Η Ρόζι κράτησε τη γλυκιά της φύση. Ακόμα έφτιαχνε καφέ για το προσωπικό κάθε πρωί και αρνιόταν να αφήσει οποιονδήποτε να κουβαλήσει τις τσάντες της. Τώρα όμως το έκανε φορώντας ρούχα που της ταίριαζαν, με το χέρι της μητέρας της περασμένο στο δικό της.
Η Βικτόρια διέθεσε χρήματα και επιρροή σε ένα νέο ίδρυμα με το όνομα «Ροζαλία». Αποστολή του ήταν να βρίσκει τους χαμένους, να επανενώνει οικογένειες και να χρηματοδοτεί τεστ DNA για κάθε παιδικό ίδρυμα στη χώρα.
Η Ρόζι έγινε η καρδιά και η φωνή του.
Επισκέφτηκε το ίδρυμα όπου μεγάλωσε, περπάτησε στο ίδιο ραγισμένο πάτωμα και είπε σε παιδιά με ορθάνοιχτα μάτια: «Καθόμουν ακριβώς εκεί που κάθεστε εσείς. Φορούσα τα ίδια μεταχειρισμένα παπούτσια. Κρατήστε την καρδιά σας ανοιχτή. Κάποιος εκεί έξω σας ψάχνει ακόμα».
Κάθε επανένωση που πετύχαινε το ίδρυμα, η Ρόζι και η Βικτόρια τη γιόρταζαν σαν να ήταν δική τους.
Έναν χρόνο αργότερα, στην επέτειο της νύχτας που βρήκαν η μία την άλλη, η Βικτόρια οργάνωσε έναν διαφορετικό χορό — χωρίς κρύσταλλα, χωρίς πύργους σαμπάνιας, μόνο πτυσσόμενες καρέκλες στην αίθουσα και δεκάδες επανενωμένες οικογένειες.
Η Ρόζι στάθηκε στο μικρόφωνο με ένα απλό μπεζ φόρεμα και το μενταγιόν-αστέρι να λάμπει στο φως.
«Η μητέρα μου μού έμαθε», είπε, χαμογελώντας στη Βικτόρια στην πρώτη σειρά, «ότι η αγάπη δεν χρειάζεται αρχοντικό ή περιουσία. Χρειάζεται μόνο μια πόρτα ανοιχτή — και κάποιον αρκετά γενναίο να περάσει από μέσα όταν ο Θεός τελικά δείξει τον δρόμο».
Η Βικτόρια σηκώθηκε, με δάκρυα να τρέχουν, και ανέβηκε στη σκηνή δίπλα στην κόρη της.
Μαζί κρέμασαν μια νέα πλακέτα στον τοίχο, εκεί όπου κάποτε στεκόταν το γλυπτό από πάγο:
ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΣΟΥ ΛΑΜΠΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
Εκείνο το βράδυ, μητέρα και κόρη στάθηκαν στη βεράντα της έπαυλης Υψηλάντη και κοίταξαν τον ουρανό.
«Βλέπεις εκείνο;» ψιθύρισε η Βικτόρια, δείχνοντας ψηλά. «Το πιο φωτεινό. Αυτό ήταν πάντα το αστέρι σου».
Η Ρόζι ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο της μητέρας της, το μενταγιόν ζεστό πάνω στο δέρμα της.
«Είμαι σπίτι, μαμά.»
«Ναι, μωρό μου», απάντησε η Βικτόρια, φιλώντας το μέτωπό της ακριβώς όπως είχε κάνει πριν από είκοσι πέντε χρόνια και μια ολόκληρη ζωή. «Επιτέλους είσαι.»
Οι ρομαντικές σχέσεις έρχονται και φεύγουν με τον χρόνο, όμως μία αλήθεια μένει σταθερή.
Η αγάπη επιβιώνει μέσα από την προσοχή, τη στοργή και τα μικρά τελετουργικά που υφαίνουν δύο ζωές μαζί. Πολλοί άνθρωποι κυνηγούν το έντονο πάθος ή τις θεαματικές κινήσεις.
Ταξιδεύουν μακριά, ξοδεύουν πολλά και περιμένουν τη μαγεία από σπάνιες περιστάσεις. Συχνά όμως παραβλέπουν το γεγονός ότι η αληθινή ζεστασιά μιας σχέσης εμφανίζεται στις πιο απλές στιγμές.
Αυτό το άρθρο εξετάζει πώς να φροντίζουμε την αγάπη στην καθημερινότητα και προτείνει μερικούς τρόπους για να δυναμώσετε τον δεσμό που μοιράζεστε.
Η ομορφιά της ηρεμίας
Η αγάπη δεν έρχεται πάντα με πυροτεχνήματα. Συχνά κρύβεται σε έναν καφέ που σου φτιάχνει ο άλλος πριν τη δουλειά, σε έναν τρυφερό πρωινό φιλί ή σε ένα σύντομο μήνυμα που λέει «τι κάνεις;». Αυτές οι μικρές πράξεις μπορεί να φαίνονται ασήμαντες στην επιφάνεια. Στην πραγματικότητα, χτίζουν εμπιστοσύνη και άνεση. Υπενθυμίζουν στον σύντροφό σας ότι έχει σημασία στις συνηθισμένες στιγμές της ημέρας.
Μελέτες δείχνουν ότι τα ζευγάρια που δείχνουν ευγνωμοσύνη o ένας προς τον άλλον και κάνουν μικρές καλές πράξεις είναι ευτυχισμένα για περισσότερο καιρό. Αυτές οι κινήσεις δημιουργούν έναν συναισθηματικό ρυθμό που είναι εύκολο να τον βρεις και δύσκολο να τον χάσεις. Για να τον κρατήσετε ζωντανό, βάλτε μερικές απλές συνήθειες στη ρουτίνα σας. Ετοιμάστε το αγαπημένο τους σνακ το βράδυ. Αφήστε ένα σημείωμα στο τραπέζι. Στείλτε ένα μήνυμα που να λέει ότι εκτιμάτε κάτι που έκαναν. Αυτά τα απλά «αγγίγματα» βαθαίνουν σιγά σιγά τον δεσμό.
Φέρνοντας τον ρομαντισμό στο σπίτι
Ένα ρομαντικό σκηνικό δεν χρειάζεται ένα ακριβό εστιατόριο ή έναν μακρινό προορισμό. Το σπίτι μπορεί να είναι η πιο τρυφερή γωνιά της στοργής. Μαγειρέψτε μαζί και απολαύστε το φαγητό μαζί. Διαλέξτε μια ταινία που σας αρέσει και κουρνιάστε στον καναπέ σαν να μην υπάρχει ο υπόλοιπος κόσμος. Δημιουργήστε μια λίστα τραγουδιών που σας θυμίζουν κοινές αναμνήσεις. Αυτές οι μικρές επιλογές μεταμορφώνουν το σπίτι σε έναν χώρο γεμάτο ζεστασιά.
Μιλώντας ανοιχτά
Οι δυνατές σχέσεις μεγαλώνουν μέσα από την ειλικρινήεπικοινωνία. Οι σύντροφοι που μιλούν καθαρά για τις ανάγκες και τα συναισθήματά τους αποφεύγουν τις παρεξηγήσεις. Αφιερώστε λίγο χρόνο κάθε εβδομάδα για να δείτε πώς είστε. Μοιραστείτε ό,τι σας βάρυνε. Μοιραστείτε ό,τι σας έδωσε χαρά. Ακούστε πραγματικά ο ένας τον άλλον. Αυτού του είδους οι συζητήσεις δυναμώνουν την εμπιστοσύνη και κρατούν ανοιχτές και τις δύο καρδιές.
Κρατώντας τη σπίθα ζωντανή
Όταν περνούν τα χρόνια, η πρώτη σπίθα μπορεί αποδυναμωθεί. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να ανανεωθεί. Σχεδιάστε μια μικρή απόδραση σε έναν τόπο που σας ηρεμεί και τους δύο. Ξαναβρείτε δραστηριότητες που απολαμβάνατε παλιότερα μαζί. Φέρτε μικρές αλλαγές στην καθημερινότητά σας. Δοκιμάστε ένα νέο χόμπι ή ετοιμάστε το πρωινό μαζί. Αυτές οι κοινές εμπειρίεςφέρνουν ξανά ενέργεια στη σχέση.
Ο ρόλος της ενσυναίσθησης
Η ενσυναίσθηση είναι η αόρατη ραχοκοκαλιά της αγάπης. Όταν προσπαθείτε να καταλάβετε πώς νιώθει ο σύντροφός σας, του προσφέρετε έναν χώρο όπου μπορεί να είναι ευάλωτος χωρίς φόβο. Μιλήστε με τρόπο που να αντικατοπτρίζει τα δικά σας συναισθήματα χωρίς να κατηγορείτε ο ένας τον άλλον. Πείτε ότι νιώθετε πληγωμένοι ή παραμελημένοι, αντί να λέτε ότι εκείνος ή εκείνη «ποτέ δεν ακούει». Αυτή η προσέγγιση μετατρέπει τη σύγκρουση σε κατανόηση.
Το διαρκές ταξίδι
Η αγάπη δεν είναι τερματισμός. Είναι ένα ταξίδι που ζητά υπομονή και σταθερή φροντίδα. Όταν τιμάτε τις μικρές στιγμές, επικοινωνείτε ανοιχτά και ασκείτε την ενσυναίσθηση, δημιουργείτε μια σχέση που δυναμώνει με τον χρόνο. Η ευτυχία συχνά κρύβεται σε απλές κινήσεις. Φροντίστε αυτές τις κινήσεις. Είναι τα νήματα που δένουν δύο ανθρώπους για μια ζωή. Όλα ξεκινούν ήσυχα στο σπίτι, με τους δυο σας.
Τελική σκέψη
Άρα ένας παντρεμένος άντρας πάντα ψάχνει για ερωμένη, επειδή ξεχνά ότι η αγάπη ζει στις μικρές καθημερινές στιγμές και όχι στις μεγάλες εντάσεις. Η αγάπη δεν χάνεται απότομα, σβήνει σιγά σιγά όταν σταματάμε να τη φροντίζουμε. Οι μικρές πράξεις είναι αυτές που την κρατούν ζωντανή.
Χειραγωγώ: να ελέγξω ή να παίξω με κάποιον, χρησιμοποιώντας άδικα ή ύπουλα μέσα προς όφελός μου.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο: οι χειριστικοί άνθρωποι είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν και μπορούν να παραπλανήσουν.
Είναι οι χειριστικοί άνθρωποι “καλλιτέχνες;”
Σίγουρα, δεν δημιουργούν έργα τέχνης, αλλά μπορούν να παίξουν πολύ σοβαρά με τα συναισθήματα του άλλου, όπως ακριβώς ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης γεμίζει τον άδειο καμβά του. Είναι ενοχλητικό, αλλά παρόλα αυτά είναι αλήθεια.
Είναι οι χειριστικοί άνθρωποι άδικοι;
Πέρα από κάθε αμφιβολία. Οι χειριστικοί άνθρωποι δεν νοιάζονται για το τι είναι δίκαιο ή άδικο. Νοιάζονται μόνο για το τι μπορούν να αποκομίσουν από κάθε κατάσταση, ανεξάρτητα από τον πόνο που μπορεί να προκαλέσουν στους άλλους ανθρώπους.
Είναι οι χειριστικοί άνθρωποι ύπουλοι;
Για να θεωρηθεί κάποιος ύπουλος, πρέπει να προκαλέσει εν γνώση του κακό σε κάποιον άλλον με έναν αμφιλεγόμενο τρόπο και οι χειριστικοί άνθρωποι το κάνουν πολύ καλά αυτό. Οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στους χειριστικούς ανθρώπους δεν καταλαβαίνουν τα πραγματικά του κίνητρα παρά μόνο, όταν είναι αργά και το κακό έχει ήδη γίνει.
Δείτε παρακάτω 5 φράσεις που χρησιμοποιούν οι χειριστικοί άνθρωποι για να κάνουν τους άλλους να νομίζουν, ότι είναι τρελοί.
1. Παρεξήγησες αυτό που είπα.
Αυτή είναι μια συνηθισμένη φράση των χειριστικών ανθρώπων, όταν τους πιάνουν να λένε ή να κάνουν κάτι παραπλανητικό. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθούν να δημιουργήσουν αμφιβολίες.
Οι χειριστικοί άνθρωποι είναι πολύ καλοί στο να δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα. Παίρνουν χαρά, όταν προκαλούν σύγχυση στους άλλους. Πρέπει να είμαστε απόλυτα σίγουροι, ότι δεν ήμασταν εμείς αυτοί που μπερδευτήκαμε και ότι κατανοήσαμε πλήρως αυτό που έγινε ή που ειπώθηκε.
2. Φέρεσαι τρελά/παράλογα.
Αυτή η φράση μοιάζει πολύ με την προηγούμενη. Ο σκοπός και πάλι είναι να δημιουργήσουν αμφιβολίες. Η βασική διαφορά είναι πως αυτή η φράση είναι μια ευθεία επίθεση στις διανοητικές μας ικανότητες.
Δεν έχει καμία σημασία το ύφος με το οποίο λέγεται αυτή η φράση. Σημασία έχει το περιεχόμενο και το πλαίσιο. Οι χειριστικοί άνθρωποι μπορεί να αποστασιοποιηθούν από την κατάσταση για να την κάνουν λιγότερο προσωπική. Αλλά, η είναι προσωπική και χρήσει άμεσης αντίδρασης.
3. Είσαι πολύ ευαίσθητος.
Όχι, δεν είσαι. Είσαι ένας λογικός άνθρωπος. Κανείς δεν αντιδρά ωραία, όταν καταλαβαίνει, ότι προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν.
Συνήθως, οι ευαίσθητοι άνθρωποι πέφτουν θύματα χειραγώγησης, γιατί είναι εκείνοι που νοιάζονται, καταλαβαίνουν και συμπάσχουν.
4. Δεν μου αρέσουν τα δράματα.
Ναι, τους αρέσουν. Στην ουσία, όσοι χειραγωγούν τους άλλους κατά συρροήν τους αρέσει το δράμα, απλά το κάνουν με διαφορετικό τρόπο. Δεν τους αρέσει το δράμα με την έννοια των ξεσπασμάτων, αλλά θέλουν να ελέγχουν κρυφά και υπόγεια τους άλλους.
Το θέμα είναι, ότι το θύμα για άλλη μια φορά πρέπει να εξετάσει τις πράξεις του. Μήπως ήταν πολύ υπερβολικός; Μήπως έγινε πολύ κακό για το τίποτα; Όχι, αν και πολλοί από τους δέκτες της χειραγώγησης καταλήγουν να παραδέχονται λάθη που δεν έχουν κάνει.
5. Τα σκέφτεσαι όλα υπερβολικά.
Εδώ έχουμε μια αλλαγή: μπορεί να υπεραναλύετε τα πράγματα, μπορεί και όχι. Βέβαια, ακόμα και αν το κάνετε, είναι καλό, γιατί σημαίνει πως δεν δέχεστε την χειραγώγηση που προσπαθούν να σας κάνουν.
Προειδοποίηση: είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να καταλάβουμε έναν χειριστικό άνθρωπο. Είναι αδύνατον, γιατί η χειραγώγηση δεν είναι μια λογική συμπεριφορά. Για να το πούμε απλά: ένας άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά και νοιάζεται για έναν άλλον, δεν προσπαθεί να τον χειραγωγήσει.
Συμπερασματικά:
Αν είστε ο άνθρωπος που δέχεται αυτή την συμπεριφορά, σίγουρα είστε πληγωμένοι και γεμάτοι αμφιβολίες. Πρέπει να καταλάβετε καλά πως δεν υπάρχει κανένα λάθος σε εσάς.
Καλησπέρα σας. Με λένε Ντίνα, είμαι 52 ετών και χήρα τα τελευταία χρόνια. Υπήρξα παντρεμένη με τον παιδικό μου έρωτα για 22 χρόνια μέχρι που τον έχασα αναπάντεχα πριν από 10 χρόνια.
Η καλύτερή μου φίλη είναι και εκείνη χήρα, αλλά μικρότερο διάστημα από εμένα. Μείναμε μόνες και έρμες να κλαίμε τους μακαρίτες. Αυτή η κατάσταση, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορεί να συνεχιστεί. 10 χρόνια τον κλαίω. Μου λείπει το σεξ, μου λείπει ο έρωτας, μου λείπει η αγκαλιά και το άγγιγμα ενός άντρα.
Η φίλη μου πέρυσι το καλοκαίρι μου πρότεινε να κάνουμε μίνι διακοπές στη Μύκονο. Είχαμε χρόνια να πάμε και μου φάνηκε πολύ καλή ιδέα. Νοικιάσαμε σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, τα μαζέψαμε και φύγαμε. Ψιλοήταν της τελευταίας στιγμής, αλλά αυτά αξίζουν, έτσι δεν είναι;
Το πρώτο μας βράδυ εκεί ξεσαλώσαμε τελείως. Ήταν λες και θέλαμε να ζήσουμε τη ζωή που στερηθήκαμε τα τελευταία χρόνια ως χήρες. Βάλαμε τα μίνι μας, τα τακούνια μας, τα σέξι εσώρουχα μας, γίναμε ντίρλα και βρεθήκαμε να κάνουμε όργιο μαζί με άλλους δύο άντρες!
Τέτοιο σεξ ντρέπομαι που το λέω, αλλά δεν έχω ξανακάνει στη ζωή μου. Απελευθερώθηκα. Μόλις τελειώσαμε και οι άντρες έφυγαν από το δωμάτιό μας, τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι δεν ξέραμε ούτε καν τα ονόματά τους. Η φίλη μου ούτε που νοιάστηκε: “Ε και τί έγινε; Σεξ θέλαμε να κάνουμε, όχι σχέση”. Και είχε δίκιο μπορώ να πω.
Το απόλαυσα πολύ και από τότε το έκανα σύστημα. Έχω πάει με πολλούς. Άλλοι ήταν αρκετά καλοί και το επαναλάβαμε, ενώ άλλοι όχι και τόσο. Άλλοτε το κάνουμε όλοι μαζί με τη φίλη μου, άλλοτε μόνη μου.
Δεν κάνουμε κακό σε κανέναν. Όλοι μας περνάμε καλά οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αρκετά χρόνια έφαγα κλαίγοντας το συγχωρεμένο. Ώρα να ζήσω! Καμιά φορά που το σκέφτομαι νιώθω τύψεις και σκέφτομαι μήπως το παρακάνω. Πήγα και εγώ από το ένα άκρο στο άλλο. Φοβάμαι μην υποπτευθούν τίποτα και τα παιδιά μου. Μεγάλα, ξε-μεγάλα, έτσι και καταλάβουν κάτι κάηκα. Τί λέτε;
Μάλιστα στο βίντεο απαντούν κι άλλοι ηθοποιοί για σχόλια που τους αφορούν με την Εβελίνα Παπούλια να «ουρλιάζει» απαντώντας σε ανάλογο σχόλιο που έλεγε ότι η ηθοποιός ουρλιάζει.
Ο Γιάννης Στάνκογλου απάντησε με χιούμορ υποδυόμενος τον ρόλο του σε σχόλιο που έλεγε γι αυτόν «σιγά ρε Στάνκογλου τόση ματσίλα».
Η Γαρυφαλλιά Καληφώνη εξέφρασε την άποψή της σχετικά με ζευγάρια που έχουν διαφορά ηλικίας πάνω από 10 χρόνια.
Το μοντέλο μίλησε σε βίντεο που ανέβηκε στο κανάλι Raw στο TikTok κι εξήγησε πως θεωρεί προβληματικό να είναι ένας άντρας γύρω στα 35 του σε σχέση με μία κοπέλα 20 ετών.
Συγκεκριμένα, σχολίασε: «Ρε φίλε 20 με 35; Θα με πουν γιαγιά. Είναι πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας. Εμένα μου κάνει εντύπωση».
Στη συνέχεια, πρόσθεσε: «Να είναι ένας 35άρης με ένα κοριτσάκι 20 χρονών που δεν έχει την ωριμότητα που έχει ίσως αυτός; Μου φαίνεται προβληματική αυτή η διαφορά».
Τέλος, ανέφερε πως μπορεί να υπάρχουν κορίτσια που έχουν ωριμάσει παραπάνω, λόγω συνθηκών, ωστόσο τα 15 χρόνια για εκείνη είναι σημαντική διαφορά.
Μπορεί οι δρόμοι τους… πολιτικά να χώρισαν, όμως η σχέση τους δεν δείχνει να έχει επηρεαστεί στο ελάχιστο
Η επικεφαλής της «Πλεύσης Ελευθερίας», Ζωή Κωνσταντοπούλου φαίνεται να ξέκλεψε χρόνο από τις πολιτικές της υποχρεώσεις με μια σύντομη απόδραση κοντά στη θάλασσα, συνοδευόμενη από τον Διαμαντή Καραναστάση. Μπορεί ο Διαμαντής Καραναστάσης να αποχώρησε από τη Βουλή και την Πλεύση Ελευθερίας, όμως η σχέση του με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν δείχνει να έχει επηρεαστεί στο ελάχιστο.
Δείτε τις φωτογραφίες:
Με χαμόγελο, παρά το κρύο, και φόντο το γαλάζιο του ορίζοντα, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας «ανέβασε» στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook φωτογραφία από το γεύμα που απόλαυσαν οι δυο τους σε τραπεζάκι μπροστά στη θάλασσα.
Η ανάρτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου:
«Ανάσα δίπλα στη θάλασσα» έγραψε στην ανάρτησή της η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
«Σε στηρίζω με όλη μου τη δύναμη» – H δήλωση Κωνσταντοπούλου για παραίτηση Καραναστάση
Εκ νέου τοποθέτηση για την αποχώρηση του Διαμαντή Καραναστάση από την Πλεύση Ελευθερίας έκανε η πρόεδρος του κόμματος, Ζωή Κωνσταντοπούλου, επανερχόμενη στο θέμα το βράδυ της Τετάρτης (19/11).
Η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας και σύντροφος του καλλιτέχνη, προέβη σε μια προσωπική ανάρτηση στο Facebook, εκφράζοντας για ακόμη μία φορά τα θερμά της λόγια προς το πρόσωπό του – όπως είχε κάνει νωρίτερα.
Στην ανάρτησή της, η κ. Κωνσταντοπούλου αναγνωρίζει στον κ. Καραναστάση τον καθοριστικό ρόλο του στην επικοινωνιακή στρατηγική του κόμματος: «Την Πλεύση Ελευθερίας ο Διαμαντής την έβαλε στη Βουλή, συλλαμβάνοντας μια πρωτοποριακή καμπάνια που φώτισε τη δράση μας, την ώρα που δεν μας κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις», σημειώνει.
Παράλληλα, υπογραμμίζει ότι ο ίδιος υπήρξε στόχος «των πιο λυσσαλέων, δηλητηριωδών επιθέσεων και ασύλληπτου μίσους», ενώ αναφέρει ότι είχε προσπαθήσει να τον αποτρέψει από την απόφασή του να παραιτηθεί.
Η ανάρτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ολοκληρώνεται με ένα προσωπικό μήνυμα: «Το ταξίδι δεν τελειώνει. Η ζωή είναι πέλαγος. Και είναι για τους θαρραλέους, τους αληθινούς, τους καθαρούς. Εσύ έδειξες το δρόμο».
Αναλυτικά η ανάρτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου
«Διαμαντή, ήσουν πάντα στην πρωτοπορία. Πάντα ταγμένος στην αλήθεια. Και στη δημιουργία. Ένας ατόφιος καλλιτέχνης, που επί 10 χρόνια σχεδόν καταθέτει την ψυχή του, το μυαλό του, την δημιουργικότητα, τις ιδέες του, την μοναδική του ικανότητα να συλλαμβάνει, να συνθέτει, να σχεδιάζει, σε εμένα, στην Πλεύση μας, για να γίνει αυτό το ατίθασο, ακτινοβόλο, πρωτοποριακό και ρηξικέλευθο κίνημα, που πάντα έκανε τα πράγματα αλλιώς, πάντα φώτιζε πλευρές αθέατες, πάντα έψαχνε το θετικό και το δίκαιο και άνοιγε δρόμους, άνοιγε δρόμους, δρόμους καθαρούς και ξάστερους. Με τόλμη και πίστη και φαντασία. Με ανοιχτωσιά. Με αλήθεια. Με τη σφεντόνα και με το σπαθάκι σου, Διαμαντή, με την καρδιά και με το μοναδικό μυαλό σου.
Έτσι έγινε η Πλεύση Ελευθερίας και έτσι έφτασε ως εδώ.. Χωρίς χρήματα, χρηματοδότες, κρυφές ή φανερές «επιχορηγήσεις», με την αγάπη και την πίστη μας, και με τον Διαμαντή
να εμπνέεται, να συλλαμβάνει, να επινοεί τόσα και τόσα, που κανένα στρατηγείο πολιτικού σχεδιασμού και καμμία εταιρία επικοινωνίας δεν μπορεί να συλλάβει.
Από το πρώτο σποτάκι της Πλεύσης Ελευθερίας, με τα 6 Δέλτα να σχηματίζουν ρυθμικά το καραβάκι μας, στα αυτοσχέδια βίντεο στην ταράτσα των σπιτιών και των γραφείων μας,
στα καλέσματα στον κόσμο, στις περιοδείες και τις ομιλίες σε όλο τον κόσμο, ο Διαμαντής ήταν πίσω από κάθε βήμα, κάθε λέξη, κάθε τολμηρή κίνηση, αλλά και μπροστά, στο φως.
Εκείνος που έστιβε το μυαλό του για το μήνυμά μας, για να φέρουμε τον άνθρωπο στο επίκεντρο, για να φέρουμε την κοινωνία μπροστά και για να αλλάξουμε τον κόσμο, με
αγάπη. Εκείνος που έβγαινε πάντα μπροστά στα δύσκολα, ασπίδα προστασίας και τείχος απέναντι στις επιθέσεις.
Την Πλεύση Ελευθερίας ο Διαμαντής την έβαλε στη Βουλή, συλλαμβάνοντας μια πρωτοποριακή καμπάνια που φώτισε τη δράση μας, την ώρα που δεν μας κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις.
Ο ίδιος έβαλε στο επίκεντρο την αγάπη, στην οποία πιστεύει τόσο απόλυτα και βαθιά. Και ο ίδιος δέχθηκε τις πιο λυσσαλέες, δηλητηριώδεις επιθέσεις, κι ασύλληπτο μίσος, ακριβώς γιατί το Σύστημα κατάλαβε τι αντιπροσωπεύει ο Διαμαντής.
Προσπάθησα να σε μεταπείσω. Και την ίδια ώρα, καταλάβαινα και καταλαβαίνω πόσο σημαντική, υπαρξιακή, είναι η απόφαση ζωής και αρχής που παίρνεις. Έχοντας επί σχεδόν 10 χρόνια προσφέρει όλο σου το είναι, σε δημιουργικότητα, ιδέες, κείμενα, πρωτοπορία.
Έχοντας επί 2,5 χρόνια στη Βουλή συγκροτήσει ένα ξεχωριστό υπόδειγμα βουλευτή, με αστείρευτη έμπνευση, δημιουργία, θέληση. Υπόδειγμα-παράδειγμα, απέναντι στη λάσπη,
την τοξικότητα, την βρομιά και τον βούρκο του συστήματος.
Φεύγεις νικητής, αφήνοντας την πιο πολύτιμη παρακαταθήκη και την τελευταία μεγάλη εκδήλωση-τομή για τα πολιτικά χρονικά, που ήδη γράφτηκε στην ιστορία: ο Άνθρωπος
μπροστά! Με παρουσίαση του Παγκόσμιου Δικτύου και του Προγράμματός μας.
Σε στηρίζω με όλη μου την δύναμη, σε σέβομαι, σε τιμώ, και σου είμαι ευγνώμων, για όλα!
Και για τον αγέρωχο τρόπο με τον οποίο παραιτήθηκες από ένα μεγάλο αξίωμα, για να μην παραιτηθείς από τις αξίες σου, από την καθαρότητα, τη δημιουργία και τον Πολιτισμό.
Πράξη που κανένας από όσους μικρόψυχα και θρασύδειλα σε λιθοβολούσαν δεν θα είχε ποτέ το ανάστημα και το μεγαλείο να κάνει.
Το ταξίδι, δεν τελειώνει. Η ζωή είναι πέλαγος.
Και είναι για τους θαρραλέους, τους αληθινούς, τους καθαρούς. Εσύ έδειξες το δρόμο.
