Ποιοι είναι οι παράγοντες που κάνουν τις γυναίκες σήμερα να μην αποκαλύπτουν τους συντρόφους τους στα social media ή ακόμη και το γεγονός πως είναι σε σχέση;
Στην εποχή των social media, όπου όλα μοιράζονται, φωτογραφίζονται και «ανεβαίνουν» σε λίγα δευτερόλεπτα, παρατηρείται ένα ενδιαφέρον κοινωνικό φαινόμενο: πολλές γυναίκες επιλέγουν να μην δημοσιοποιούν τη σχέση ή τον σύντροφό τους.
1Το γεγονός αυτό συχνά παρερμηνεύεται, όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κάτι κρύβεται σκόπιμα ή ότι υπάρχει πρόβλημα στη σχέση. Η απόφαση να μείνει κάτι προσωπικό εκτός διαδικτυακής προβολής έχει βαθιά ψυχολογικά, κοινωνικά και συναισθηματικά αίτια.
1. Η ανάγκη για ιδιωτικότητα
Σε μια ψηφιακή εποχή όπου οι περισσότεροι μοιράζονται κάθε πτυχή της ζωής τους, πολλές γυναίκες επιλέγουν συνειδητά να μην εκθέτουν τη σχέση τους. Θέλουν να προστατεύσουν την προσωπική τους ζωή από τυχαίους παρατηρητές, περίεργους γνωστούς, αλλά και από πιθανά «κακόβουλα μάτια». Η προσωπική ευτυχία δεν χρειάζεται – ούτε και θέλει πάντα – να εγκλωβιστεί μέσα σε ένα προφίλ, σε ένα story ή σε έναν δημόσιο σχολιασμό.
2. Προστασία από τοξικά σχόλια και κριτική
Τα social media έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου ο καθένας μπορεί να σχολιάζει, να συγκρίνει και να κρίνει. Κάποιες γυναίκες δεν επιθυμούν να αντιμετωπίσουν αρνητικά σχόλια για την εμφάνιση του συντρόφου τους, την ηλικιακή διαφορά, το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο ή την ιστορία της σχέσης. Η επιλογή να μην «φαίνεται» ο σύντροφος, συχνά λειτουργεί ως ασπίδα απέναντι σε κριτική που δεν είναι ούτε χρήσιμη ούτε υγιής.
3. Προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες ή τραύματα
Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν ζήσει επώδυνες καταστάσεις στο παρελθόν, όπως δημόσιους καβγάδες, ξαφνικούς χωρισμούς ή διαδικτυακή έκθεση. Κάποιες γυναίκες έχουν δει σχέσεις να γίνονται αντικείμενο σχολιασμού, χλευασμού ή ενθουσιώδους παρακολούθησης από τρίτους. Για αυτό αποφεύγουν να «ξαναπαίξουν» το ίδιο έργο, επιλέγοντας να προστατεύσουν την ψυχολογική τους ασφάλεια και τον συναισθηματικό κόσμο τους.
4. Επιθυμία να εξελιχθεί πρώτα η σχέση χωρίς πίεση
Υπάρχουν γυναίκες που θέλουν να αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν φυσιολογικά, χωρίς να νιώθουν πως πρέπει να «αποδείξουν» κάτι. Όταν μια σχέση είναι ακόμα στα αρχικά στάδια, η υπερβολική έκθεση μπορεί να δημιουργήσει άγχος ή προσδοκίες που δεν ταιριάζουν με την πραγματικότητα. Προτιμούν να σταθεροποιηθεί πρώτα η συναισθηματική σύνδεση και έπειτα – εάν το θελήσουν – να τη δημοσιοποιήσουν.
5. Φόβος ζήλιας, παρεμβάσεων και τρίτων προσώπων
Σε κάποιες περιπτώσεις, η σχέση μπορεί να επηρεαστεί από άτομα που εισβάλλουν έμμεσα. Φίλοι, πρώην σύντροφοι, «θαυμαστές» ή άνθρωποι που θέλουν να δημιουργήσουν αναστάτωση μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα. Οι γυναίκες που επιλέγουν να μην εμφανίζουν τον σύντροφό τους, πολλές φορές το κάνουν για να προστατεύσουν όχι μόνο τον εαυτό τους αλλά και την ισορροπία του ζευγαριού.
6. Προσωπικότητα, χαρακτήρας και προτιμήσεις
Δεν έχουν όλες οι γυναίκες την ίδια ανάγκη για ψηφιακή έκθεση. Κάποιες απλά δεν είναι «του δημοσίου lifestyle» και νιώθουν πιο άνετα να ζουν μια ήρεμη, πραγματική και όχι διαδικτυακή σχέση. Για εκείνες, η αγάπη επιβεβαιώνεται με πράξεις, όχι με likes, tags, φωτογραφίες και heart emojis.
7. Η πραγματική αγάπη δεν χρειάζεται κοινό
Σε αντίθεση με την άποψη ότι «αν δεν το δείχνεις, κάτι κρύβεις», πολλές γυναίκες πιστεύουν πως αυτό που μένει εκτός διαδικτύου είναι συχνά πιο αληθινό, πιο σταθερό και πιο ασφαλές. Μια σχέση μπορεί να ανθίσει μακριά από την ηλεκτρονική σκηνή, χωρίς πιεστικές ανάγκες επίδειξης ή σύγκρισης με άλλους.
Συμπέρασμα
Το να κρύβει μια γυναίκα τον σύντροφό της δεν σημαίνει απαραίτητα προδοσία, δυσπιστία ή διπλή ζωή. Σημαίνει επιλογή, σεβασμό προς τα προσωπικά όρια και διάθεση να προστατευτεί κάτι πολύτιμο. Τελικά, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι ποιος βλέπει τη σχέση — αλλά ποιος τη ζει.
Εάν διάγετε έναν ενεργό τρόπο ζωής, ή απλά θέλετε να αποφύγετε τόσο περιττούς τραυματισμούς όσο και πιθανές ασθένειες, τότε είναι σημαντικό να διατηρήσετε τα οστά σας υγιή και δυνατά.
Ωστόσο, το να διατηρούμε γερά οστά μπορεί να γίνει πιο δύσκολο όσο μεγαλώνουμε.
Τι συμβαίνει με τα οστά όσο μεγαλώνουμε
Κανονικά, δεν μπορούμε να αισθανθούμε τι συμβαίνει μέσα στα οστά μας, εξηγεί η δρ. Deborah Sellmeyer, διευθύντρια του Johns Hopkins Metabolic Bone Center. Ωστόσο, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, μια ομάδα εξειδικευμένων κυττάρων ανανεώνει συνεχώς το κολλαγόνο (ένας τύπος πρωτεΐνης) και τα μέταλλα, όπως το ασβέστιο, που κρατούν τα οστά δυνατά. Το παλιά οστά καταστρέφονται και αντικαθίστανται καθημερινά με νέα.
Μέχρι την ηλικία των 25 ετών περίπου, αυτή η διαδικασία προσθέτει περισσότερα νέα οστά από όσα αφαιρεί, επομένως η οστική πυκνότητα αυξάνεται.
Από την ηλικία περίπου των 25 έως την ηλικία των 50 ετών, η οστική πυκνότητα τείνει να παραμένει σταθερή με ίσες ποσότητες σχηματισμού οστών και οστικής διάσπασης.
Μετά την ηλικία των 50 ετών, η απώλεια οστικής μάζας ξεπερνά τον σχηματισμό νέας και η οστική απώλεια επιταχύνεται.
Η καλύτερη τροφή για πιο γερά οστά
Ευτυχώς, μπορείτε να επιβραδύνετε αυτόν τον ρυθμό οστικής απώλειας εάν λάβετε ορισμένα προληπτικά μέτρα. Αυτό περιλαμβάνει την κατανάλωση τροφών, που μπορεί να κρατήσουν τα οστά σας πιο δυνατά.
>Η καλύτερη επιλογή για τον συγκεκριμένο σκοπό είναι τα δαμάσκηνα, σύμφωνα με τη διατροφολόγο Lauren Harris-Pincus, ιδρύτρια του NutritionStarringYOU και συγγραφέα βιβλίου μαγειρικής για τον προδιαβήτη.
“Μια από τις αγαπημένες μου συμβουλές για την υγεία των οστών είναι να απολαμβάνω καθημερινά αποξηραμένα δαμάσκηνα. Τα δαμάσκηνα είναι πηγή καλίου, μαγνησίου, βιταμίνης Κ και πολυφαινολών που έχει αποδειχθεί ότι υποστηρίζουν την υγεία των οστών αυξάνοντας την οστική πυκνότητα και μειώνοντας την οστική απώλεια”, είπε η Lauren Harris-Pincus.
Ταυτόχρονα, τα δαμάσκηνα είναι επίσης γνωστό ότι βοηθούν στην καλή κίνηση του εντέρου χάρη στις φυτικές ίνες και τη φυσική του περιεκτικότητα σε σορβιτόλη. Γι’ αυτό, αν τα δαμάσκηνα δεν ήταν μέρος της κανονικής διατροφής σας, τότε «ξεκινήστε σιγά-σιγά και προχωρήστε μέχρι την πλήρη καθημερινή μερίδα».
Με την ξύλινη κουζίνα, το τζάκι και το μεγάλο μπάρμπεκιου
Η Άννα Βίσση λατρεύει τα ταξίδια και πολύ συχνά λόγω της δουλειάς της ταξιδεύει σε νέους προορισμούς εντός και εκτός Ελλάδας. Λατρεύει, ωστόσο, και να επιστρέφει στη βάση της, καθώς την περιμένει το υπέροχο σπίτι που έχει φτιάξει στην Εκάλη, που αποτελεί το ησυχαστήριό της.
Πρόκειται για μία πετρόχτιστη βίλα συγκεκριμένα, γωνιές της οποίας έχει μοιραστεί με τους διαδικτυακούς της φίλους μέσα από φωτογραφίες που έχει δημοσιεύσει στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, ενώ είχε κάνει ξενάγησε σε αυτή και στην εκπομπή του ΣΚΑΪ, Love it, πριν από τέσσερα χρόνια.
Το σπίτι της Άννας Βίσση στην Εκάλη
Απέξω φαίνεται αρκετά μίνιμαλ, με το λευκό χρώμα και την πέτρα να είναι τα κυρίαρχα στοιχεία, ενώ στον εσωτερικό χώρο πέρα από την πέτρα, κυριαρχεί και το ξύλο, στα έπιπλα αλλά και σε διάφορα ιδιαίτερα διακοσμητικά.
Ένας από τους πιο εντυπωσιακούς χώρους του σπιτιού είναι η κουζίνα που είναι όλη ξύλινη με πέτρινους τοίχους και πάτωμα. Εκεί η τραγουδίστρια περνάει πολύ χρόνο με την οικογένεια της μαγειρεύοντας, απολαμβάνοντας γεύματα όλοι μαζί, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που η κόρη της, Σοφία Καρβέλα και τα παιδιά της μένουν μαζί της, όταν έρχονται από την Αμερική όπου μένουν μόνιμα.
Το σημείο του σπιτιού της που περνά τον περισσότερο χρόνο της τα καλοκαίρια και τα εγγόνια της αγαπούν να κάθονται, είναι ο κήπος, καθώς πέρα από τον όμορφο στολισμό του με τα φυτά που έχει τοποθετήσει η ίδια, έχει και μια τεράστια πισίνα όπου μπορούν να κάνουν βουτιές, αλλά και ηλιοθεραπεία. Εκεί υπάρχει και ένα μεγάλο μπάρμπεκιου όπου ψήνουν και μαγειρεύουν.
Αξίζει να σημειωθεί, βέβαια, πως επειδή η Άννα Βίσση αθλείται και προσέχει πολύ την εικόνα της έχει στο σπίτι της και προσωπικό γυμναστήριο όπου κάνει καθημερινά τις ασκήσεις της και κάπως έτσι καταφέρνει να διατηρεί το συγκλονιστική σιλουέτα της στα 67 της.
Μάλιστα, στον εξωτερικό χώρο, δίπλα από την πισίνα, έχει και το δικό της γήπεδο του τένις, κάνοντας και άλλο ένα είδος άσκησης.
Η Άννα μεγάλωσε στην Ίμβρο, μέχρι που το τουρκικό κράτος έκλεισε το ελληνικό σχολείο. Τριάντα χρόνια μετά, επέστρεψε στο νησί της για να το ανοίξει ξανά..
Η Άννα Κουτσομάλλη είναι από την Ίμβρο. Το 1964 έφυγε από το νησί γιατί ούτε εκείνη αλλά ούτε και ο πατέρας της ήθελαν να πάει σε Τουρκικό σχολείο. Πήγε στην Πρίγκηπο, έπειτα στην Αθήνα για να καταλήξει ξανά στο νησί που γεννήθηκε έχοντας έναν μεγάλο σκοπό: Να ανοίξει ξανά το Ελληνικό σχολείο.
Η Άννα μίλησε για την ζωή της στο Istorima. Ας την ακούσουμε:
Ονομάζομαι Κουτσομάλλη Άννα κι είμαι από την Ίμβρο. Γεννήθηκα το ‘68 στην πρωτεύουσα του νησιού, όπου τα χρόνια που γεννήθηκα εγώ, οι Ίμβριοι, δυστυχώς, ήταν ελάχιστοι. Επειδή είμαι από την πρωτεύουσα, έχω ζήσει και με Τούρκους. Ήτανε βέβαια οι Τούρκοι τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι στρατιωτικοί με τις οικογένειές τους, δεν είχαν έρθει ακόμα οι έποικοι, που ήρθαν στην πορεία.
Στα παιδικά μου χρόνια, οι Τούρκοι δεν είχαν την καλή συμπεριφορά. «Γκιαούρ» επάνω, «Γκιαούρ» κάτω, «Ο τόπος σου είναι η Ελλάδα. Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;» Τα παιδιά, όταν τσακωνόντουσαν, ειδικά τα αγόρια, τα Τουρκάκια, βρίζανε αράδα ότι: «Γκιαουράκια, φύγετε από ΄δώ! Θα σας σκοτώσουμε!» Είχαν έντονο το μίσος.
Πραγματικά, ζούσαμε δύσκολα και με τον φόβο, μέχρι τα δεκαοχτώ μου χρόνια έλεγα: «Αμάν Παναγία μου, να σηκωθούμε να φύγουμε στην Ελλάδα!» γιατί λέγαν κάθε μέρα: «Σήμερα θα βγει πόλεμος!» «Αύριο θα βγει πόλεμος!» «Α, τα καράβια θα μπούνε». «Α, δε θα μπούνε». «Α, θα κάνουν κάτι οι Τούρκοι!» κι έλεγα: «Παναγία μου, να προλάβουμε να φύγουμε στον τόπο μας, την Ελλάδα, να μη μας σφάξουν οι Τούρκοι!»
Είχανε στήσει το ’64 τις αγροτικές φυλακές, όπου οι φυλακισμένοι ήταν ελεύθεροι. Και στα παιδικά μου χρόνια, το πρώτο συμβάν ήταν με έναν φίλο του πατέρα μου, o οποίος ήταν έμπορας. Τον σκότωσαν τον άνθρωπο και τον έριξαν μέσα σ΄ ένα πηγάδι και τον ψάχνανε οι δικοί του για μέρες και τελικά ο άνθρωπος είχε βρεθεί πεθαμένος μέσα στο πηγάδι.
Κι έχω επίσης πολύ έντονο και το Κυπριακό, το ‘74. Είναι Ιούλιος μήνας. Κι όπως καθόμουνα στην άκρη κι έπαιζα μόνη μου, σταματάει ένα φορτηγό στον δρόμο και κατεβαίνουν φαντάρια. Με είδαν εμένα μικρή, μόνη, με πήρανε ενδιάμεσά τους, άρχισαν να με τραγουδάνε. ‘Κείνη την ώρα βλέπω τη μαμά μου, που έρχεται να μας ενημερώσει και μένει άφωνη όταν με βλέπει μες στους φαντάρους!
Είχε βγει απαγόρευση στους Ρωμιούς να κυκλοφορούν. Δεν μπορώ να βγω έξω, κι ο διπλανός μου ο γείτονας, ο φίλος μου, ο Αχμέτ, είναι στο σοκάκι και παίζει. Και φωνάζει απ’ έξω: «Άννα, gel! Άννα, gel!» Λέω στη μαμά μου: «Θα βγω!» «Όχι, δε θα βγεις!» «Θα βγω!» «Όχι, δε θα βγεις!» Δίνω εγώ μία αγκωνιά, πέφτει το τζάμι, σπάει το τζάμι. Έρχεται μετά ο μπαμπάς μου, του το λέει η μαμά μου, τρώω κι ένα ξύλο απ΄ τον μπαμπά μου.
Εμείς για κάποιες μέρες δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω και το βράδυ, φυσικά, δεν ανάβαμε ούτε το φως, απαγορευόταν. Του Αχμέτ ο μπαμπάς, που εμείς τους βοηθούσαμε, γιατί ο μπαμπάς μου είχε μπακάλικο, είχε ένα όπλο και γύριζε μες στα σοκάκια για να μας ελέγξει και δε μας έλεγε ούτε «γεια».
Το ’64 είχαν κλείσει όλα τα ελληνικά σχολεία, οπότε εγώ έπρεπε, αν θα ‘μενα στην Ίμβρο, να πάω σε τουρκικό σχολείο. Αλλιώς έπρεπε να φύγω στην Πόλη, για να πάω σε ελληνικό. Ο πατέρας μου είχε αποφασίσει ότι εγώ θα πάω στην πόλη σε ελληνικό σχολείο. Αναγκαστικά, μ΄έστειλε στην Πρίγκηπο εσωτερική, σ΄ένα μοναστήρι. Η Πρίγκηπος είναι το μεγαλύτερο νησί απ΄ τα Πριγκηπονήσια της Κωνσταντινούπολης κι εκεί είναι το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου και για μας, τα Ιμβριωτάκια, για να πάμε σε ελληνικό σχολείο, μας δώσαν το δικαίωμα να πάμε και να διαμένουμε εκεί.
Με παίρνει λοιπόν ο μπαμπάς μου από το χέρι, πάμε στο μοναστήρι, αναλαμβάνει ο υπεύθυνος και μας ξεναγεί όλο το μοναστήρι. Και μετά μας λέει: «Ελάτε τώρα από το γραφείο μου». Πάμε στο γραφείο του, λέει: «Τώρα, Άννα, ο μπαμπάς σου θα πάει στην τουαλέτα». Και μετά από λίγο κοιτάω εγώ, κοιτάει το ρολόι του και μου λέει: «Άννα, άντε τώρα, βγες να πας έξω, να παίξεις με τα παιδάκια». Εγώ, βέβαια, έχω καταλάβει ότι ο μπαμπάς μου έχει φύγει. Βγαίνω, τρέχω κάτω στην κεντρική πύλη, πουθενά ο μπαμπάς μου! Πήγα λοιπόν μετά, πού να παίξω με τα παιδιά; Πήγα κι έκατσα σε ένα παγκάκι. Μέχρι που ήρθαν τα παιδιά σιγά-σιγά και με φώναξαν και πήγα και σιγά-σιγά προσαρμόστηκα.
Το μοναστήρι ήταν μέσα σ΄ένα δάσος κι είχε ένα τσιμεντένιο μονοπάτι. Ο δε πατέρας μου, την ώρα που έφευγε του φάνηκε ότι έκλαιγα και λέει: «Αχ, το παιδί μου κλαίει!» και γυρίζει και ξαναπάει στην πύλη. Και βλέπει ότι δεν υπήρχε κάτι τέτοιο και ξανασυνέχισε τον δρόμο του, έφτασε στην Ίμβρο. Καθόταν να φάει και δεν έτρωγε, έκλαιγε. «Αχ, το παιδί μου άραγε τι κάνει; Αχ, το παιδί μου τρώει;» Μετά από κάποιους μήνες ο μπαμπάς μου βρέθηκε με κατάθλιψη στο Μπαλουκλί, στο νοσοκομείο το ελληνικό.
Έκατσα τρία χρόνια στην Πρίγκηπο. Την τέταρτη χρονιά μάς το ‘κλείσαν οι Τούρκοι. Από το Κυπριακό, το ‘74, μέχρι το ‘76, είχαν φροντίσει να κλείσουν είκοσι έξι ελληνικά σχολεία στην Κωνσταντινούπολη κι έτσι κι έκλεισε κι η Πρίγκηπος. Κι αναγκαστικά πάμε στην Πόλη μέσα.
Στην Πόλη ήμασταν οι Ίμβριοι σε μία συνοικία σαν τ΄αρνιά, σαν τα πρόβατα, ο ένας πίσω απ΄ τον άλλον, δηλαδή όπου πήγαινε ο ένας, πηγαίναν κι οι υπόλοιποι. Εμείς ήμασταν επαρχιώτες και μας αντιμετωπίζαν οι εκεί Πολίτες, οι Ρωμιοί κι οι συμμαθήτριές μου, ότι ήμασταν τα χωριατόπαιδα. Μια φορά στην Α΄ Γυμνασίου, η φιλόλογος μάς έβαλε να γράψουμε μία έκθεση. Κι όταν ήρθε η σειρά στη δική μου, έβαλα το ρήμα «έθεσα». Κι ακούω τα κορίτσια: «Χα χα χα», γελάγανε. Λέει η καθηγήτρια: «Γιατί γελάτε παιδιά;» Λέει: «Η χωριάτισσα!» Λέει: «Μα αυτό είναι ελληνικό ρήμα, είναι από το ρήμα “θέτω”». Αλλά αυτές, οι Πολίτισσες, ξέραν πιο πολλά τουρκικά, παρά ελληνικά. Τα ελληνικά τους δεν είχαν καμία σχέση με τα δικά μας.
Τελειώνει το Δημοτικό, συνεχίζω Γυμνάσιο πλέον, στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο. Στην πορεία έχει έρθει κι ο πατέρας μου κι είμαστε όλη η οικογένεια, πλέον, στην Πόλη. Την Ίμβρο την έχουμε μόνο τα καλοκαίρια. Με το που κλείνουν τα σχολεία, την άλλη μέρα εμείς είμαστε στην Ίμβρο. Δεν είχα βιώματα με Ρωμιούς, γιατί από το ‘74 κι έπειτα φύγανε κι οι υπόλοιποι, μείνανε μόνο τα γερόντια. ‘Ητανε ελάχιστα τα παιδιά που μείνανε κι εμείς στην Παναγιά, όλο το καλοκαίρι με τον αδερφό μου, τη βγάζαμε με Τουρκάκια. Οι γονείς μας βέβαια είχανε μια άρνηση στο να παίζουμε με τα Τουρκάκια, αλλά εμείς σαν παιδιά δεν μπορούσαμε αλλιώς. Θυμάμαι τη μαμά μου που μάλωνε, μου ΄λεγε: «Δε θα πας σ΄αυτό το σπίτι!» κι εγώ γύριζα, γύριζα, κι δοθείσας ευκαιρίας χωνόμουνα μες στο σπίτι, γιατί ήξερα ότι ήταν οι φίλοι μου εκεί μέσα.
Τελειώνω το Λύκειο, έρχομαι εδώ και μπαίνω στα ΤΕΙ χωρίς εξετάσεις, στη Φυσικοθεραπεία. Μένουμε τότε στην Κυψέλη, οικογενειακώς και τυχαίνει να έχω μία δουλειά, ένα σοβαρό πρόβλημα και χρειάστηκε να πάω στο αστυνομικό τμήμα της Κυψέλης. Χάλια! Πολύ χάλια ψυχολογικά. Κι είναι ο διοικητής κι είναι και στο γραφείο, ξέχωρα, η υπαστυνόμος, μια κυρία. Με ρωτάει: «Όνομα, επώνυμο;» της το λέω. «Τόπος γέννησης;» «Ίμβρος», της λέω και δεν το καταλαβαίνει. Σηκώνει το κεφάλι και της λέω: «Ίμβρος Τουρκίας». Το αντιγράφει «Ίμβρος Τουρκίας» και παίρνει τηλέφωνο να μεταβιβάσει το θέμα μου. Και την ακούω που λέει: «Έχω και μια Τουρκάλα εδώ…» Δεν της λέω τίποτα στο τηλέφωνο, το κλείνει και της λέω: «Έχετε χάρη που είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένη και δεν μπορώ να σας αντιμιλήσω!» Αλλά μάλλον πρέπει να το είπα λίγο δυνατά και βάζω τα κλάματα. Ο διοικητής την καλεί στο γραφείο του και της λέει: «Τι συμβαίνει;» Και μου λέει: «Από πού είσαι κοπελιά;»
Λέω: «Από την Ίμβρο». Της λέει: «Ζήτα της, σε παρακαλώ, συγγνώμη. Δεν το ξέρεις ότι στην Ίμβρο υπήρχαν κι υπάρχουν Έλληνες;» Κι έμεινε άφωνη αυτή! Και μου ζήτησε, φυσικά, συγγνώμη. Πού νά ΄ξερε αυτή ότι εγώ θα άνοιγα το ελληνικό σχολείο της Ίμβρου!
Η ζωή στην Αθήνα, τα καλοκαίρια εγώ στην Ίμβρο. Παρακμή στην Ίμβρο, έχουν φύγει σχεδόν οι πάντες, έχουν κλείσει τα σπίτια τους, έχουν καρφώσει τα παράθυρά τους, γιατί έχει τελειώσει η Ίμβρος. Εμένα το μυαλό μου στην Ίμβρο. Πάω, αρχίζω σιγά-σιγά να επισκευάζω το σπίτι, να μαζευόμαστε κάποιοι Ίμβριοι από ΄δώ, νέοι, να πηγαίνουμε όλοι μαζί εκεί, να κάνουμε ό,τι μπορούμε.
Το 2011, που είμαι στην Ίμβρο, στον γυρισμό παθαίνω ένα τροχαίο. Ένα τροχαίο στην Καβάλα, εγώ και μία φίλη μου, οδηγός εγώ, όπου το αυτοκίνητο γίνεται σαράβαλο, ούτε μία ρόδα κι έχει τσαλακωθεί από παντού! Εγώ κι η φίλη μου βγαίνουμε αψεγάδιαστες! Τίποτα δεν έχουμε πάθει! Μας πάνε στο νοσοκομείο, τίποτα, όλα καλά! Την ώρα δε που βγήκα απ΄ αυτό, το στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο, είπα: «Ο Θεός μ΄αγαπούσε και με ήθελε να είμαι ανάμεσα στους ανθρώπους. Πού θα φανώ χρήσιμη από ΄δώ κι έπειτα; Εκεί θα καταλήξω. Και λέω, η πατρίδα μου!»
Πάω στην Ίμβρο, λοιπόν, με παίρνει ο μητροπολίτης. Μου λέει: «Άννα, το ξέρεις ότι έρχεται πρόξενος». Λέω: «Το ξέρω». «Μπορείς να τον πας στον έπαρχο και στον δήμαρχο και να τον βοηθήσεις στη μετάφραση;» Λέω: «Ευχαρίστως!» Την τελευταία του μέρα, λοιπόν, που θα ΄φευγε ο πρόξενος, με καλεί και μου λέει: «Κυρία Κουτσομάλλη, ξέρετε ότι θα ανοίξει σχολείο, ε;» Λέει: «Να αναλάβετε τον ρόλο του ιδρυτού. Σου δίνω προθεσμία έναν μήνα να μου απαντήσεις». Εγώ, βέβαια, πάω και το λέω στη μαμά μου, λέω «το και το», μου έγινε η πρόταση. Μου λέει η μαμά μου: «Χαρούμενο αυτό που μου λες! Εσύ ξέρεις να προσφέρεις. Προχώρα το!»
Γύρισα στην Ίμβρο κι από ΄κει κι έπειτα άρχισε το τρέξιμο στην Ίμβρο. Κι έκατσα τρία χρόνια στην Ίμβρο χωρίς να κουνήσω ρούπι, για να ανοίξει το σχολείο. Μετά βασάνων πήρα την άδεια, γιατί πραγματικά με έψησαν. Κι «έτσι» κι «έτσι», δεν ξέρανε τι είναι το ελληνικό σχολείο, οι υπάλληλοι δεν το χώραγε το μυαλό τους. Οι Ρωμιοί ν΄ανοίξουν τώρα ελληνικό σχολείο; Κάναμε αμάν και πώς να φύγουν και τώρα ελληνικό σχολείο; Αλλά με βλέπανε ότι ήμουνα πολύ σταθερή και πολύ γερή στα θέλω μου. Μου κρύβανε τους φακέλους, αλλά βρέθηκαν κανένα-δυο άνθρωποι που εκτίμησαν αυτό που ήμουν και με βοήθησαν.
Άνοιξε το Δημοτικό σχολείο το 2013, τον Σεπτέμβριο. Έβαλα μία σειρά μέχρι το ‘14. Το ‘15, λοιπόν, άνοιξε το Γυμνάσιο και το Λύκειο, οι επόμενες βαθμίδες.
Για τίποτα δεν έχω μετανιώσει. Τα τελευταία τρία χρόνια είμαι εδώ τον χειμώνα, το καλοκαίρι είμαι στην Ίμβρο. Κι είμαι αυτή που δηλώνω ότι η Ίμβρος στην καρδιά μου, πατρίδα μου η Ελλάς! Μη βλέπεις που έχω βιώματα και μπορεί να σου έχω πει ότι «αυτά κάναν οι Τούρκοι», «αυτά ζήσαμε με το Κυπριακό» κι αυτά. Τά ΄χω ξεχάσει! Αν δεν τα είχα ξεχάσει, δε θα επέστρεφα στον τόπο μου. Και φυσικά, θα βρω και κάποιο ίδρυμα που θα πάω να προσφέρω πάλι. Γιατί δε γίνεται, ζωή χωρίς προσφορά, για μένα δεν υφίσταται.
Η Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) είναι μια νευροαναπτυξιακή κατάσταση που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο ένα άτομο συνδέεται, κοινωνικοποιείται και αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του.
Αν και εκδηλώνεται διαφορετικά σε κάθε άτομο, υπάρχουν συγκεκριμένα κοινά και παρατηρήσιμα συμπτώματα που μπορούν να βοηθήσουν στην αναγνώρισή της από την παιδική ηλικία.
Τι είναι η ΔΑΦ;
Η ΔΑΦ δεν είναι ασθένεια, αλλά μια νευρολογική κατάσταση που συνοδεύει τα άτομα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά με έγκαιρη διάγνωση και κατάλληλη υποστήριξη, τα άτομα με αυτισμό μπορούν να ζήσουν πλήρεις, ανεξάρτητες και χαρούμενες ζωές.
Εμφανίζεται σε διαφορετικούς βαθμούς (ήπιος, μέτριος ή σοβαρός), γι’ αυτό και αποκαλείται «φάσμα».
Κύρια συμπτώματα του αυτισμού (ΔΑΦ)
1. 🗣️ Προβλήματα επικοινωνίας
Τα άτομα με αυτισμό μπορεί να δυσκολεύονται να εκφράσουν τον εαυτό τους λεκτικά, να διατηρήσουν μια ρέουσα συζήτηση ή να κατανοήσουν κοινωνικούς κανόνες της γλώσσας, όπως χειρονομίες, τόνο φωνής ή σαρκασμό.
2. 🔁 Επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές
Μπορεί να επαναλαμβάνουν συνεχώς κινήσεις (π.χ. κούνημα χεριών), λέξεις ή πράξεις. Αυτές οι ρουτίνες τους προσφέρουν ασφάλεια και δομή.
3. 🙈 Αποφυγή οπτικής επαφής
Αποφεύγουν την οπτική επαφή κατά τη διάρκεια συνομιλίας, κάτι που συχνά αποτελεί ένα από τα πρώτα σημάδια που παρατηρούν οι γονείς ή οι φροντιστές.
4. 🎯 Περιορισμένα ενδιαφέροντα
Επικεντρώνονται έντονα σε ένα συγκεκριμένο θέμα ή δραστηριότητα. Για παράδειγμα, να μαθαίνουν τα πάντα για τρένα, αυτοκίνητα, ημερομηνίες, δεινόσαυρους ή να ακούν συνεχώς το ίδιο τραγούδι.
Άλλα κοινά συμπτώματα της ΔΑΦ (που δεν περιλαμβάνονται στην εικόνα)
Υπερευαισθησία ή υποευαισθησία σε ήχους, φώτα, υφές ή γεύσεις.
Δυσκολία προσαρμογής σε αλλαγές ή απρόβλεπτα γεγονότα.
Μειωμένη έκφραση προσώπου ή συναισθημάτων.
Δυσκολία συμβολικού παιχνιδιού (π.χ., να προσποιούνται ότι ένα κουτί είναι αυτοκίνητο).
Προτίμηση στη μοναξιά.
Δυσκολία κατανόησης των συναισθημάτων άλλων ανθρώπων (γνωστική ενσυναίσθηση).
Πώς γίνεται η διάγνωση;
Η διάγνωση της ΔΑΦ απαιτεί μια διεπιστημονική αξιολόγηση:
Κλινικές συνεντεύξεις
Παρατήρηση συμπεριφοράς
Τεστ ανάπτυξης γλώσσας και επικοινωνίας
Αξιολόγηση από παιδοψυχολόγους ή νευρολόγους
Η διάγνωση μπορεί να γίνει από την ηλικία των 18 μηνών και όσο νωρίτερα ανιχνευθεί, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η παρέμβαση.
Υποστήριξη και αντιμετώπιση
Αν και δεν υπάρχει θεραπεία, η έγκαιρη παρέμβαση με θεραπείες λόγου, εργοθεραπεία, αισθητηριακή υποστήριξη και συναισθηματική ενίσχυση μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής των ατόμων με ΔΑΦ.
Μορφές υποστήριξης:
Καθιέρωση ξεκάθαρων ρουτινών
Θεραπεία ABA (Ανάλυση Εφαρμοσμένης Συμπεριφοράς)
Προσαρμοσμένη ειδική εκπαίδευση
Συναισθηματική υποστήριξη για την οικογένεια
Ενίσχυση συμπεριληπτικών περιβαλλόντων σε σχολεία και κοινότητες
Συμπέρασμα
Ο αυτισμός δεν είναι τραγωδία. Η πραγματική τραγωδία είναι να μην αναγνωρίζεται έγκαιρα, να μη δίνεται υποστήριξη και να μη γίνεται αποδεκτή η νευρολογική διαφορετικότητα.
Από την ηλικία των 65 ετών, πόσο συχνά πρέπει να κάνετε ντους (και γιατί το υπερβολικό πλύσιμο μπορεί να είναι επιβλαβές για την υγεία σας)
Από μια ηλικία και μετά, οι καθημερινές συνήθειες πρέπει να γίνονται με προσοχή. Μια από τις πιο αθώες —το να κάνεις ντους— θα μπορούσε στην πραγματικότητα να βλάπτει το δέρμα σου χωρίς να το καταλάβεις. Τι θα γινόταν αν σας λέγαμε ότι μετά τα 65, δεν πρέπει να κάνετε ντους κάθε μέρα; Το πιστεύετε; Μια πρόταση- έκπληξη αλλά αξιολογημένη από ειδικούς.
Γιατί το δέρμα αλλάζει με την ηλικία
Ένα σώμα που μεγαλώνει, ένα δέρμα που γίνεται λεπτό
Με τον καιρό, το δέρμα μας χάνει κάποιες από τις φυσικές του ικανότητες. Η ελάττωση του κολλαγόνου, της ελαστίνης και του λίπους, τα στοιχεία που διατηρούν το δέρμα μας σφριγηλό, ελαστικό και προστατευμένο.
Σκεφτείτε το φράγμα του δέρματος σαν την ασπίδα ιππότη: με τα χρόνια, αυτή η ασπίδα γίνεται πιο λεπτή και πιο εύθραυστη. Επιπλέον, οι εξωτερικές επιθέσεις όπως η ρύπανση, το κρύο, τα χημικά κ.λπ. – βρίσκουν τον δρόμο τους πιο εύκολα. Και το πολύ συχνό ντους είναι ένας απίστευτα επιβαρυντικός παράγοντας.
Πάρα πολλά ντους, στεγνώνουν πραγματικά
Ζεστό νερό και σαπούνι: αδυνατεί το ώριμο δέρμα
Το ντους είναι κάτι αναζωογονητικό. Αλλά όταν το νερό είναι πολύ ζεστό και τα προϊόντα πολύ σκληρά, δεν απαλασσόμαστε μόνο τη βρωμιά: καταστρέφουμε επίσης το φυσικό προστατευτικό φιλμ του δέρματος.
Σε άτομα άνω των 65 ετών, αυτό οδηγεί σε ερυθρότητα, τέντωμα, κνησμό, ακόμη και μικρές λοιμώξεις. Επιπλέον, το πολύ συχνό ντους αποδυναμώνει επίσης το μικροβίωμα του δέρματος, την αόρατη χλωρίδα που βοηθά στην καταπολέμηση των μικροβίων.
Η τέλεια συχνότητα: 2 με 3 ντους την εβδομάδα
Ουκ εν τω πολλώ το ευ
Οι ειδικοί διαπίστωσαν ότι για ώριμο δέρμα, είναι καλύτερο να περιορίσετε τα ντους σε 2 ή 3 την εβδομάδα. Είναι αρκετό για να παραμένει καθαρό, προστατεύοντας παράλληλα τη φυσική υγρασία του δέρματος.
Αυτό εφαρμόζεται ήδη στον ιατρικό τομέα και είναι μια σοβαρή ιδέα για το εύθραυστο δέρμα. Σας βοηθά να διατηρείτε καλή υγιεινή χωρίς να καταστρέφετε την επιδερμίδα, λίγο σαν να προτιμάμε να κρατάμε ένα αυτοκίνητο καθαρό παρά να το πλένουμε κάθε μέρα.
Οι σωστές ενέργειες στο ντους
Η επιλογή των σωστών προϊόντων κάνει τη διαφορά
Όταν κάνετε ντους, ακολουθήστε μερικές προτάσεις:
Μέτρια θερμοκρασία, ποτέ καυτή.
Απαλά, εμπλουτισμένα σαπούνια ή αφρόλουτρα χωρίς σαπούνι, ειδικά σχεδιασμένα για ευαίσθητο δέρμα.
Ένα σύντομο ντους, περίπου 5 λεπτά.
Στεγνώστε ταμποναριστά, χωρίς τρίψιμο.
Και πάνω από όλα, ενυδατώστε μετά από κάθε ντους. Μια καλή θρεπτική κρέμα βοηθά στη θρέψη του προστατευτικού φραγμού που καταστρέφεται από το νερό.
Συμπερασματικά: το να φροντίζεις το δέρμα σου σημαίνει και να φροντίζεις τον εαυτό σου.
Σε οποιαδήποτε ηλικία, αλλά ακόμα περισσότερο μετά τα 65, το δέρμα μας χρειάζεται πολύ περιποίηση και προστασία. Η προσαρμογή της ρουτίνας υγιεινής σας δεν σημαίνει να παραιτηθείτε από το να είστε καθαροί. Αντίθετα: σημαίνει να κατανοείς το σώμα σου και να το προετοιμάζεις για αυτό που πραγματικά χρειάζεται.
Η ομορφιά των ξύλινων επίπλων μπορεί εύκολα να καταστραφεί από αυτούς τους ενοχλητικούς λεκέδες νερού που αφήνουν πίσω τους ποτήρια και κούπες.
Αυτά τα αντιαισθητικά σημάδια υποβαθμίζουν την αισθητική του χώρου και δίνουν μια παραμελημένη εμφάνισή στα έπιπλα που κατά τα άλλα είναι σε άψογη κατάσταση.
Η αφαίρεση τέτοιων λεκέδων ήταν παραδοσιακά μια πρόκληση που απαιτούσε ακριβά προϊόντα ή σημαντική προσπάθεια. Ωστόσο, ανακάλυψα ένα απίστευτα απλό και αποτελεσματικό κόλπο από την αδερφή μου, που εξαφανίζει αυτά τα σημάδια μέσα σε μόλις τρία λεπτά και με σχεδόν καθόλου κόπο.
Αν ταλαιπωρείστε με λεκέδες από νερό στις ξύλινες επιφάνειές σας, διαβάστε παρακάτω και ανακαλύψτε αυτή την επαναστατική μέθοδο. Αυτή η γρήγορη και εύκολη λύση μπορεί να σας γλιτώσει χρόνο, χρήματα και απογοήτευση, επαναφέροντας παράλληλα τα έπιπλά σας στην αρχική τους κατάσταση.
Διαδικασία βήμα προς βήμα για να αφαιρέσετε λεκέδες νερού από τα ξύλινα έπιπλά σας:
1. Προετοιμάστε την περιοχή
Βεβαιωθείτε ότι η περιοχή είναι καθαρή από σκόνη και υπολείμματα. Χρησιμοποιήστε ένα μαλακό πανί για να απομακρύνετε τυχόν σωματίδια.
2. Χρησιμοποιήστε ένα σεσουάρ μαλλιών
Ναι, ένα απλό σεσουάρ μαλλιών! Συνδέστε το στην πρίζα και επιλέξτε μια μεσαία θερμοκρασία.
3. Εφαρμόστε θερμότητα
Κρατήστε το σεσουάρ σε απόσταση περίπου 5 εκατοστών από τον λεκέ νερού. Μετακινήστε το συνεχώς πέρα-δώθε πάνω από τον λεκέ, αποφεύγοντας να το κρατάτε σταθερό για πολλή ώρα σε ένα σημείο, ώστε να μην προκαλέσετε ζημιά από την υπερβολική θερμότητα.
4. Δείτε τη μαγεία να συμβαίνει
Μέσα σε λίγα λεπτά, θα παρατηρήσετε ότι ο λεκές νερού αρχίζει να εξαφανίζεται. Συνεχίστε να εφαρμόζετε θερμότητα μέχρι ο λεκές να εξαφανιστεί εντελώς.
5. Γυαλίστε την επιφάνεια
Μόλις ο λεκές εξαφανιστεί, αφήστε την περιοχή να κρυώσει. Τέλος, γυαλίστε την ξύλινη επιφάνεια με ένα ποιοτικό γυαλιστικό επίπλων ώστε να αποκαταστήσετε τη λάμψη και την προστατευτική της επίστρωση.
Ακολουθώντας αυτά τα απλά βήματα, μπορείτε εύκολα και γρήγορα να αφαιρέσετε λεκέδες νερού από τα ξύλινα έπιπλά σας. Η μέθοδος αυτή όχι μόνο σας εξοικονομεί χρόνο, αλλά δεν απαιτεί ούτε ειδικά προϊόντα—μόνο ένα συνηθισμένο οικιακό αντικείμενο και ελάχιστη προσπάθεια. Θα εκπλαγείτε από το πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό το κόλπο.
Τουλάχιστον εννέα κρούσματα της ασθένειας Μάρμπουργκ, που μοιάζει με τον Έμπολα έχουν καταγραφεί στην Αιθιοπία. Ο ιός αυτός έχει ποσοστό θνητότητας έως και 80%.
Η Αιθιοπία επιβεβαίωσε έξαρση κρουσμάτων του θανατηφόρου ιού Μάρμπουργκ στο νότιο τμήμα της χώρας, ανακοίνωσε το Αφρικανικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (Africa CDC).
Ο ιός Μάρμπουργκ είναι ένα από τα πιο θανατηφόρα γνωστά παθογόνα. Όπως και ο Έμπολα, προκαλεί σοβαρή αιμορραγία, πυρετό, έμετο και διάρροια. Έχει περίοδο επώασης 21 ημερών. Επίσης, οι δύο ιοί μεταδίδονται με τον ίδιο τρόπο: μέσω επαφής με σωματικά υγρά. Ο Μάρμπουργκ έχει ποσοστό θνητότητας 25-80%.
.@WHO is working closely with #Ethiopia’s @FMoHealth, the Ethiopia Public Health Institute and regional health authorities as part of the rapid response to a suspected outbreak of a viral haemorrhagic fever (VHF) in the Southern Ethiopian Region.
Ο καταγόμενος από την Αιθιοπία επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), Τέντρος Αντάνομ Γκεμπρεγέσους, επιβεβαίωσε την Παρασκευή ότι τουλάχιστον εννέα κρούσματα εντοπίστηκαν στη νότια Αιθιοπία. Δύο ημέρες νωρίτερα, Αφρικανικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων ειδοποιήθηκε για έναν ύποπτο αιμορραγικό ιό στην περιοχή.
«Η νόσος του ιού Μάρμπουργκ (MVD) έχει επιβεβαιωθεί από το Εθνικό Εργαστήριο Αναφοράς στην Αιθιοπία», ανακοίνωσε το Africa CDC. «Περαιτέρω επιδημιολογικές έρευνες και εργαστηριακές αναλύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Tο στέλεχος του ιού που εντοπίστηκε παρουσιάζει ομοιότητες με εκείνα που είχαν εντοπιστεί προηγουμένως στην ανατολική Αφρική».
#Ethiopia has confirmed the outbreak that has infected at least 9 people in the south of the country is of #Marburg virus disease.
I commend Ethiopia’s @FMoHealth for its rapid and transparent response to the outbreak, and the work of the Ethiopia Public Health Institute and…
Σύμφωνα με το Africa CDC, οι υγειονομικές αρχές της Αιθιοπίας ενήργησαν γρήγορα για να επιβεβαιώσουν και να περιορίσουν την επιδημία στην περιοχή Τζίνκα. Επίσης, πρόσθεσε, θα συνεργαστεί με την Αιθιοπία για να διασφαλίσει μια αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος. Στόχος, να μειωθεί ο κίνδυνος εξάπλωσης του ιού σε άλλα μέρη της ανατολικής Αφρικής.
10 νεκροί τον Ιανουάριο
Επιδημίες αιμορραγικών πυρετών, όπως ο Έμπολα και ο Μάρμπουργκ , είναι κάτι συχνό στην Αφρική. Επιδημία του ιού Marburg σκότωσε 10 άτομα στην Τανζανία τον Ιανουάριο, πριν τερματιστεί τον Μάρτιο.
Τον Δεκέμβριο του 2024, η Ρουάντα δήλωσε ότι κατάφερε να εξαλείψει την πρώτη γνωστή επιδημία Marburg στο έδαφός της. Εξαιτίας, έχασαν τη ζωή του 15 άνθρωποι.
Δεν υπάρχει εγκεκριμένο εμβόλιο ή αντιιική θεραπεία για τον ιό Μάρμπουργκ. Μόνος τρόπος αντιμετώπισής του είναι η από του στόματος ή ενδοφλέβια ενυδάτωση και η θεραπεία συγκεκριμένων συμπτωμάτων. Έτσι, αυξάνονται οι πιθανότητες επιβίωσης των ασθενών.
Πέρυσι, η Ρουάντα δοκίμασε ένα πειραματικό εμβόλιο από το Ινστιτούτο Εμβολίων Sabin με έδρα τις ΗΠΑ.
Ινδονησία: Κατολίσθηση έθαψε δεκάδες σπίτια – Τουλάχιστον έξι νεκροί και 17 αγνοούμενοι
«Βρήκαμε τρία ακόμη πτώματα, και απομένει να βρούμε ακόμη 17. Εργαζόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε», δήλωσε ο επικεφαλής της υπηρεσίας διαχείρισης καταστροφών
Έξι νεκροί και 17 αγνοούμενοι είναι ο μέχρι στιγμής απολογισμός από την κατολίσθηση που σημειώθηκε στην Κεντρική Ινδονησία, στο νησί της Τζάβα, μετά από παρατεταμένες έντονες βροχοπτώσεις, μετέδωσε σήμερα το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Antara.
Η κατολίσθηση σημειώθηκε την Πέμπτη (13/11) στην πόλη Τσιλακάπ θάβοντας μέσα στις λάσπες δεκάδες σπίτια στο χωριό Τσιμπεγιούνινγκ, αναφέρει το πρακτορείο Antara επικαλούμενο το αξιωματούχο αρμόδιο της υπηρεσίας διαχείρισης καταστροφών της Ινδονησίας Μπούντι Ιραβάν.
«Βρήκαμε τρία ακόμη πτώματα, και απομένει να βρούμε ακόμη 17. Εργαζόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε», δήλωσε ο Μπούντι.
Η υπηρεσία είχε βρει προηγουμένως τρία πτώματα.
Ο Μπούντι δήλωσε ότι η τοποθεσία είναι δύσκολη για τους διασώστες καθώς τα θύματα είναι θαμμένα σε βάθος 3 έως 8 μέτρων.
Η υγρή περίοδος στη χώρα αυτή της νοτιοανατολικής Ασίας, ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο και θα διαρκέσει μέχρι τον Απρίλιο, σύμφωνα με τη μετεωρολογική υπηρεσία, γεγονός που συνεπάγεται υψηλότερο κίνδυνο πλημμυρών και ακραίων βροχοπτώσεων σε πολλές περιοχές.
Τον Ιανουάριο, μια κατολίσθηση που προκλήθηκε από καταρρακτώδεις βροχές σε μια άλλη πόλη της Κεντρικής Ιάβας, την Πεκαλόνγκαν, προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον 25 ανθρώπων.
Τραγικό θάνατο βρήκε σήμερα, περίπου στη 13:00 το μεσημέρι, ένας 45χρονος εργάτης στη Μυτιλήνη, όταν έπεσε από μεγάλο ύψος κατά τη διάρκεια εργασιών σε στέγη κατοικίας.
Το εργατικό δυστύχημα συνέβη στην περιοχή του αεροδρομίου. Ο 45χρονος, υπήκοος Αλβανίας, ζούσε στο νησί εδώ και πολλά χρόνια και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην τοπική κοινωνία. Κατά τη διάρκεια εκτέλεσης εργασιών στη στέγη, έπεσε στο έδαφος κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Η τραγική απώλεια γίνεται ακόμα πιο συγκλονιστική λόγω του πρόσφατου ηρωικού έργου του θανόντα. Ο 45χρονος ήταν ο ίδιος άνθρωπος που στα τέλη Αυγούστου είχε πέσει στη θάλασσα στο επιβατηγό λιμάνι, προκειμένου να σώσει μία γυναίκα η οποία είχε γλιστρήσει και είχε πέσει στη θάλασσα κατά την επιβίβασή της σε πλοίο της γραμμής.
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει το tonisi, ο εκλιπών εργαζόταν σε κατάστημα εστίασης, ενώ εκτελούσε και δεύτερη εργασία —αυτή κατά την οποία έχασε τη ζωή του— προκειμένου να συμπληρώσει το εισόδημά του.
Αντίδραση του εργατικού κέντρου
Το Εργατικό Κέντρο Μυτιλήνης εξέδωσε ανακοίνωση καταδικάζοντας το δυστύχημα και καλώντας σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας αύριο, Κυριακή 16 Νοεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι στην Πλατεία Σαπφούς.
Στην ανακοίνωσή του, το Εργατικό Κέντρο τονίζει ότι «οι χαμηλοί μισθοί, η ακρίβεια, το υψηλό κόστος ζωής αναγκάζουν χιλιάδες εργαζόμενους να κάνουν και δεύτερη και τρίτη δουλειά». Επιπλέον, υπογραμμίζει πως «ο τραγικός θάνατος φέρνει στο φως την έλλειψη μέτρων προστασίας της υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς», αποδίδοντας ευθύνες στην πολιτική «αυτής της κυβέρνησης και των προηγούμενων».
