Η διατήρηση υγιούς κυκλοφορίας του αίματος είναι απαραίτητη για την πρόληψη καρδιακών προσβολών, εγκεφαλικών επεισοδίων, θρόμβωσης εν εν τω βάθει φλεβοθρόμβωση ή φλεβική θρόμβωση και θρόμβων που συνδέονται με καταστάσεις όπως η κολπική μαρμαρυγή.
Παρόλο που τα αντιπηκτικά φάρμακα χρησιμοποιούνται ευρέως, μπορεί να προκαλέσουν παρενέργειες. Ευτυχώς, η φύση προσφέρει ασφαλέστερες, αποτελεσματικές εναλλακτικές λύσεις. Παρακάτω ακολουθούν οκτώ θρεπτικά συστατικά και συμβουλές τρόπου ζωής που βελτιώνουν την κυκλοφορία και βοηθούν στη διάλυση ή πρόληψη θρόμβων.
Κατανοώντας την πήξη του αίματος
Το σύστημα πήξης του οργανισμού είναι ζωτικής σημασίας για τη διακοπή της αιμορραγίας. Βασίζεται στα αιμοπετάλια (θραύσματα κυττάρων που δημιουργούν έναν αρχικό φραγμό) και στο ινώδες, μια πρωτεΐνη που ενισχύει τον φραγμό αυτόν. Όταν όμως η διαδικασία αυτή διαταράσσεται—δηλαδή σχηματίζονται θρόμβοι όταν δεν πρέπει—μπορούν να εμποδίσουν τη ροή αίματος και να οδηγήσουν σε σοβαρά προβλήματα, όπως καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά επεισόδια ή πνευμονικές εμβολές. Η φυσική διατήρηση αυτής της ισορροπίας είναι σημαντική.
Τα 8 κορυφαία θρεπτικά συστατικά για βελτίωση της κυκλοφορίας και διάλυση θρόμβων
1. Βιταμίνη Ε
Ισχυρό αντιοξειδωτικό, διατηρεί τα αιμοφόρα αγγεία ελαστικά και τα προστατεύει από το οξειδωτικό στρες, ενώ εμποδίζει τον σχηματισμό θρόμβων. Πηγές της είναι αμύγδαλα, σπανάκι, ηλιόσποροι και αβοκάντο. Συνιστώμενη ημερήσια δόση είναι περίπου 15 mg.
2. Ναττοκινάση
Ένζυμο που βρίσκεται στο ιαπωνικό πιάτο νάττο και βοηθά στη διάλυση του ινώδους, βελτιώνοντας τη ροή αίματος. Συνήθως συνδυάζεται με τη σερραπεπτάση. Συνιστώμενη δόση είναι 100 mg δύο φορές την ημέρα.
3. Βιταμίνη C
Απαραίτητη για την αγγειακή αντοχή, βοηθά στην παραγωγή κολλαγόνου στα αγγεία. Βρίσκεται σε φράουλες, πιπεριές, πορτοκάλια, ακτινίδια και μπρόκολο.
4. Φυτοχημικά
Φυσικές ενώσεις σε σκόρδο, τζίντζερ, κουρκουμά, κανέλα και καγιέν που μειώνουν τη φλεγμονή και αραιώνουν το αίμα.
Σκόρδο: Περιέχει αλλισίνη που εμποδίζει τη συγκόλληση αιμοπεταλίων.
Τζίντζερ: Περιέχει σαλικυλικά.
Κανέλα: Περιέχει κουμαρίνη.
Καγιέν: Περιέχει καψαϊκίνη που ενισχύει την κυκλοφορία.
Κουρκουμάς: Περιέχει κουρκουμίνη που μειώνει τη φλεγμονή.
5. Βρομελαΐνη
Ένζυμο στον ανανά που διασπά το ινώδες και μειώνει τη φλεγμονή. Τα συμπληρώματα προσφέρουν πιο συμπυκνωμένες δόσεις.
6. Μαγνήσιο
Μειώνει την αρτηριακή πίεση, τη συγκόλληση αιμοπεταλίων και το σχηματισμό ινώδους. Καλές πηγές είναι φυλλώδη λαχανικά, σπόροι κολοκύθας, αβοκάντο, μαύρα φασόλια και μαύρη σοκολάτα.
7. Ιχθυέλαιο (Ωμέγα-3)
Βελτιώνει τη ροή αίματος, μειώνει τα τριγλυκερίδια και τη φλεγμονή. Πηγές είναι ο άγριος σολομός, ο λιναρόσπορος και τα καρύδια. Η συνιστώμενη δόση είναι 1.000–3.000 mg ημερησίως (EPA/DHA).
8. Βερβερίνη
Μειώνει τη συγκόλληση αιμοπεταλίων και προστατεύει τα αγγεία από φλεγμονή. Δεν διαλύει υπάρχοντες θρόμβους αλλά προλαμβάνει νέους.
Πάντα συμβουλευτείτε το γιατρό σας πριν ξεκινήσετε νέα συμπληρώματα, ιδιαίτερα αν λαμβάνετε αντιπηκτικά ή έχετε προβλήματα υγείας.
Εκτεθείτε στον ήλιο, ειδικά πριν από μεγάλα ταξίδια.
Περιορίστε τις τοξίνες και κόψτε το κάπνισμα.
Μείνετε ενυδατωμένοι.
Καλός ύπνος και τήρηση φυσικού κύκλου ύπνου.
Διαχειριστείτε το στρες με διαλογισμό ή ελαφριά άσκηση.
Ασκηθείτε τακτικά.
Διατηρήστε καλή στοματική υγιεινή.
Συνδυάζοντας αυτά τα θρεπτικά συστατικά και συνήθειες, μπορείτε φυσικά να βελτιώσετε την κυκλοφορία σας και να μειώσετε τον κίνδυνο επικίνδυνων θρομβώσεων με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα.
Συνοψίζοντας και αναλύοντας
Πιο συγκεκριμένα:
Βιταμίνη Ε, C και μαγνήσιο: Έχουν αποδεδειγμένα οφέλη για την υγεία των αγγείων και την κυκλοφορία αίματος.
Ωμέγα-3 λιπαρά (ιχθυέλαιο): Είναι γνωστό πως συμβάλλουν στη μείωση της φλεγμονής και στη βελτίωση της κυκλοφορίας.
Ναττοκινάση, βρομελαΐνη, βερβερίνη και φυτοχημικά: Πράγματι έχουν μελετηθεί ως φυσικά μέσα για τη βελτίωση της κυκλοφορίας, τη μείωση φλεγμονών και τον περιορισμό της δημιουργίας θρόμβων.
Οι συμβουλές τρόπου ζωής (άσκηση, ενυδάτωση, μείωση στρες, καλός ύπνος, αποφυγή τοξινών και καλή στοματική υγιεινή) είναι επίσης γνωστοί παράγοντες που συμβάλλουν στη μείωση της πιθανότητας δημιουργίας θρόμβων και στη γενικότερη υγεία.
Ωστόσο, πρέπει να τονιστεί ότι:
Τα φυσικά συμπληρώματα δεν πρέπει να αντικαθιστούν την καθοδήγηση του γιατρού, ειδικά σε άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας ή όσους ήδη λαμβάνουν αντιπηκτικά φάρμακα.
Οι δοσολογίες που αναφέρονται είναι ενδεικτικές και πρέπει να συζητούνται πάντα με ειδικό.
Πριν εφαρμόσεις οποιεσδήποτε σημαντικές αλλαγές στη διατροφή ή στον τρόπο ζωής σου, καλό είναι να συμβουλευτείς τον γιατρό σου.
Στην εποχή που πληθαίνουν τα άρθρα τα οποία παρουσιάζουν τρόπους να απολαμβάνουμε το σ3ξ ακόμα και στα βαθιά γεράματα, ξεχωρίζει η «αιρετική» μαρτυρία μιας γυναίκας στην Daily Mail, της Monica Zwolsman, η οποία παραδέχεται ότι μετά την εμμηνόπαυση έχει χάσει την ερωτική επιθυμία της και είναι ok με αυτό, όχι όμως και με τις κοινωνικές προκαταλήψεις που αντιμετωπίζει.
Όπως αρχίζει το άρθρο της:
«Είμαι 58 ετών και δεν θέλω να ξανακάνω σεξ στη ζωή μου. Ούτε μία φορά τον μήνα ούτε σε κάποια επέτειο γάμου ούτε σε πάρτι γενεθλίων. Ούτε στις διακοπές ούτε με κάποιον νέο, σέξι άντρα μετά από μερικά ποτά. Όχι, δεν θέλω να το ξανακάνω.
»Και είμαι σίγουρη ότι δεν νιώθω μόνο εγώ έτσι. Πιστεύω ότι υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας εκεί έξω σαν κι εμένα.
«Ίσως -μια επαναστατική σκέψη – ήρθε η στιγμή να σκεφτούμε και τη δική μας ευτυχία. Πόσες γυναίκες στα 50 χρόνια τους, ελεύθερες πλέον από βιολογικούς κύκλους και λειτουργίες, νιώθουν εγκλωβισμένες από τον πόθο που κάποτε τις οδηγούσε τόσο παθιασμένα στο κρεβάτι;
»Και πόσες γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση ντύνονται σέξι όχι από αίσθημα καθήκοντος ή για να τον εμποδίσουν να αναζητήσει το σεξ αλλού ή έστω και για συντροφικότητα, αλλά επειδή πραγματικά το θέλουν;
»Στην εποχή όπου οι γυναικείες σεξουαλικές ανάγκες θεωρούνται ισότιμες με τις ανδρικές, κάτι τέτοιο θεωρείται, φυσικά, αιρετικό. Θα αντιμετωπιστεί με δυσπιστία. Η πιθανότητα να χάνουμε τη λίμπιντό μας αφού χάνουμε την ικανότητα να τεκνοποιήσουμε, γιατί έτσι το θέλει η φύση, απορρίπτεται σαν μισογυνισμός».
Αηδιάζει στη σκέψη του σeξ
Όπως προσθέτει, ωστόσο, παρακάτω η ίδια, πλέον τρέμει και αηδιάζει στη σκέψη του σεξ. «Συμβαίνει μόνο σε εμένα; Είναι δύσκολο να απαντήσω, γιατί αυτό το ταμπού προστατεύεται από μια συνωμοσία σιωπής. Κανένας δεν μιλάει γι’ αυτό. Κάποιες γυναίκες θα πουν, γελώντας, ότι χαίρονται που δεν χρειάζεται πια να κάνουν τόσο συχνά σεξ όσο παλιά, αλλά το να παραδεχτείς ότι δεν θέλεις να ξανακάνεις σεξ είναι άλλη υπόθεση».
«Στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχα τρελή ερωτική επιθυμία, ακόμα και στην εφηβεία μου προσποιούμουν ότι ποθούσα τους “καυτούς” σταρ της εποχής – άντρες όπως οι Robert Redford, David Cassidy και Mark Hamill.
«Συμβαίνει μόνο σε εμένα; Είναι δύσκολο να απαντήσω, γιατί αυτό το ταμπού προστατεύεται από μια συνωμοσία σιωπής. Κανένας δεν μιλάει γι’ αυτό. Κάποιες γυναίκες θα πουν, γελώντας, ότι χαίρονται που δεν χρειάζεται πια να κάνουν τόσο συχνά σεξ όσο παλιά, αλλά το να παραδεχτείς ότι δεν θέλεις να ξανακάνεις σεξ είναι άλλη υπόθεση»
»Παντρεύτηκα τρεις φορές, κι αυτοί οι άντρες ήταν σχεδόν όλοι οι ερωτικοί σύντροφοι, συν κάνα δυο αμήχανες ευκαιριακές εποχές μετά τα διαζύγια.
»Σήμερα μπορεί να ακούγεται απελπιστικά συντηρητικό, αλλά ποτέ δεν έβρισκα το νόημα του να έρχομαι σε επαφή χωρίς γάμο ή παιδιά (απέκτησα τρία παιδιά με δύο από τους συζύγους μου).
»Για να μην παρεξηγηθώ, απολάμβανα το σεξ. Όταν με αγαπούσαν και αγαπούσα, ήταν καλό και γεμάτο πάθος και ένιωθα ικανοποιημένη από αυτό».
Η Monica γράφει, μεταξύ άλλων:
«Η απέχθειά μας για το σεξ αντιμετωπίζεται σαν ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Κάτι δεν πρέπει να πηγαίνει καλά με μια γυναίκα στην ηλικία μου που δεν θέλει να κάνει σεξ. Πάρε ορμόνες! Μίλα σε έναν ψυχοθεραπευτή! Πήγαινε στο γυναικολόγο σου να αντιμετωπίσεις την ξηρότητα και την ατροφία και άλλα προβλήματα που ακούγονται αξιοθρήνητα και που εγώ δεν έχω την επιθυμία ή την ανάγκη να θεραπεύσω.
»Η υπόθεση κάτω από όλες αυτές τις υπαγορεύσεις είναι ότι όλες οι υγιείς γυναίκες θέλουν να κάνουν σεξ, ανεξαρτήτως ηλικίας. Κανένας δεν με ακούει όταν του λέω: Δεν θέλω.
«Πάρε ορμόνες»
«Κάτι δεν πρέπει να πηγαίνει καλά με μια γυναίκα στην ηλικία μου που δεν θέλει να κάνει σεξ. Πάρε ορμόνες! Μίλα σε έναν ψυχοθεραπευτή! Πήγαινε στο γυναικολόγο σου να αντιμετωπίσεις την ξηρότητα και την ατροφία και άλλα προβλήματα που ακούγονται αξιοθρήνητα και που εγώ δεν έχω την επιθυμία ή την ανάγκη να θεραπεύσω».
»Ή μπορεί να με ακούν και μετά να μου λένε ότι η ζωή μου είναι άδεια και βαρετή. Ότι πρέπει να υποφέρω από άγχος. Δεν είμαι στρεσαρισμένη – είμαι ευτυχισμένη. Έχω άφθονο ελεύθερο χρόνο και είμαι απόλυτα υγιής.
»Αποφάσισα να μιλήσω πρόσφατα, όταν ένας άντρας που θεωρούσα καλό φίλο πρότεινε να συνδυάσουμε τη φιλία μας με σεξ. Τότε έκανα μια δημόσια ανάρτηση σε μια ομάδα στο Facebook, προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω το πιο δύσκολο ταμπού. Η αλήθεια είναι ότι ένιωθα πληγωμένη από την πρότασή του και ήθελα να ξέρω αν υπερέβαλα.
»Η κραυγή αγανάκτησής μου συνάντησε ένα τσουνάμι από μηνύματα συμπόνοιας από γυναίκες της ηλικίας μου που ένιωθαν όπως κι εγώ. Κάποιες καταριόταν τη μέρα που βγήκε το Βιάγκρα και άλλες ένιωθαν πραγματικό άγχος στην προοπτική της σωματικής επαφής.
»Δεν ήταν όλες οι αντιδράσεις θετικές, ομολογώ. Κάποιοι – και γυναίκες και άντρες – στράφηκαν εναντίον μου, σαν να τους είχα προσβάλει προσωπικά. Η κακία τους ήταν αποκαλυπτική: Γιατί μια γυναίκα που το λέει αυτό να δέχεται τόσα δηλητηριώδη βέλη; “Απλά δεν έκανες ποτέ καλό σεξ στη ζωή σου” μού έγραψαν πολλοί, ενώ άλλοι σχολίασαν: “Πρέπει να είσαι χοντρή και άσχημη”. “Πρέπει να είσαι λεσβία” ήταν ένα άλλο, πιο “ψαγμένο” σχόλιο, ενώ δεν έλειψαν και άλλες, πιο άσχημες απαντήσεις. Κάποιοι αμφισβήτησαν την αρρενωπότητα των πρώην συζύγων μου. Έχω χηρέψει δύο φορές και έχω πάρει μία φορά διαζύγιο και δύο από τους πρώην συζύγους μου τούς είχα αγαπήσει βαθιά».
Δεκαετίες συστηματικής κακοποίησης παιδιών από άπληστες καλόγριες και ιερείς με αρρωστημένες ορέξεις στην αρχιεπισκοπή της Κολωνίας στη Γερμανία αποκαλύπτει σοκαριστική αναφορά
Όπως σημειώνεται, η εν λόγω αναφορά έρχεται στον απόηχο αγωγής σύμφωνα με την οποία ορφανά αγόρια που ζούσαν σε οικοτροφεία τάγματος μοναχών «πωλούνταν» ή «ενοικιάζονταν» για εβδομάδες σε ιερείς και επιχειρηματίες, στο πλαίσιο ενός κυκλώματος σωματεμπορίας.
Οι άνδρες που εμπλέκονται στην εν λόγω αγωγή λένε πως, ως αγόρια εμποδίστηκαν οι υιοθεσίες τους καθώς η «πώλησή» τους για βιασμό απέδιδε χρήματα στις μοναχές. Κάποια από τα αγόρια αυτά στη συνέχεια γίνονταν σκλάβοι του σeξ, σύμφωνα με την εν λόγω αναφορά.
Της αγωγής, που είχε δει το φως της δημοσιότητας αρχικά από τη Deutsche Welle, ηγείται ο 63χρονος Καρλ Χάουκε, ο οποίος, μαζί με άλλα 15 ορφανά, απαίτησε να διεξαχθεί πλήρης έρευνα από την αρχιερπισκοπή. Ωστόσο, όπως γράφει το Daily Beast, οι λεπτομέρειες της έρευνας αυτής ήταν τόσο τρομακτικέςπου ο αρχιεπίσκοπος Ράινερ Μαρία Βέλκι αρνήθηκε να τη δημοσιοποιήσει, ζητώντας οι δημοσιογράφοι που θα την έβλεπαν να υπογράψουν συμφωνητικά εχεμύθειας.
Οκτώ Γερμανοί δημοσιογράφοι αποχώρησαν από συνέντευξη Τύπου αφού δεν τους επετράπη να έχουν πρόσβαση αν δεν συμφωνούσαν να δημοσιοποιήσουν το περιεχόμενο της έρευνας.
Ο Χάουκε λέει πως τα ορφανά τα βιάζαν τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα στις ηλικίες 11-15, συχνά πάνω από ένας ιερείς.
«Δεν σταματούσε στον σωματικό πόνο. Είχαμε μια ξεκάθαρη αίσθηση ταπείνωσης, και ότι μας χρησιμοποιούσαν» είπε στη Deutsche Welle, χαρακτηρίζοντας σκανδαλώδες αυτό που έγινε με την αναφορά και υποστηρίζοντας πως το να μην επιτρέπεται στους δημοσιογράφους να τη δημοσιοποιήσουν ήταν σαν να υφίσταται κακοποίηση ξανά.
Ωστόσο, δικηγόροι που απέκτησαν πρόσβαση στην 560 σελίδων αναφορά μοιράστηκαν αποσπάσματα με ΜΜΕ, μεταξύ των οποίων το Daily Beast. Σε αυτήν κατονομάζονται Γερμανοί επιχειρηματίες και κληρικοί που «νοίκιαζαν» τα νεαρά αγόρια από τις μοναχές, που είχαν μοναστήριο στο Σπέγιερ της Γερμανίας μεταξύ των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Μεταξύ των χειρότερων περιπτώσεων κακοποίησης ήταν ομαδικό σεξ και όργια στα οποία τα αγόρια αναγκάζονταν να συμμετέχουν πριν επιστραφού στη μονή, όπου οι μοναχές τα τιμωρούσαν για τσαλακωμένα ρούχα ή σπέρμα πάνω τους.
Σύμφωνα με την εν λόγω αναφορά, 175 άτομα, κυρίως αγόρια 8-14 ετών, κακοποιήθηκαν σε διάστημα δύο δεκαετιών. Ωστόσο δεν κατηγορούνται ευθέως οι καλόγριες- αντ’αυτού λέγεται πως «συστηματικά» λάθη διαχείρισης και «επιείκεια» προς αυτούς που κατηγορούνταν από τα παιδιά επέτρεπαν να συνεχίζεται η κακοποίηση.
Η εν λόγω αγωγή επέφερε μια έρευνα σε θρησκευτικά τάγματα, η οποία διαπίστωσε ότι 1.412 άτομα που ζούσαν ή βρίσκονταν συχνά σε μοναστήρια, μονές κ.α. κακκοποιήθηκαν ως παιδιά, έφηβοι ή κηδεμονευόμενοι από τουλάχιστον 654 μοναχούς, μοναχές και άλλα μέλη ταγμάτων. Περίπου το 80% των θυμάτων ήταν αρσενικού γένους και 20% θηλυκού. Η έρευνα επίσης έδειξε πως το 80% των δραστών των κακοποιήσεων ήταν πλέον νεκροί.
Η αρχιεπισκοπή της Κολωνίας είπε στο Daily Beast ότι ο λόγος που δεν δημοσιοποιήθηκε ήταν πως δεν εξηγήθηκε πλήρως η μεθοδολογία της έρευνας, μα ο επίσκοπος Καρλ Χάιντς Βίσμαν, που πλέον ηγείται της αρχιεπισκοπής, είπε ότι η αναφορά ήταν τόσο φρικτή που θα ήταν σοκαριστικό να δημοσιοποιηθεί.
Οι κύριοι δράστες είναι πλέον νεκροί και πολλά από τα θύματα έχουν καταλήξει σε συμβιβασμούς με την εκκλησία για οικονομικές αποζημιώσεις, δεχόμενα να μην συμμετέχουν στην αγωγή. Η αρχιεπισκοπή τώρα σκοπεύει να δημοσιεύσει μια νέα, αναθεωρημένη έκδοση της αναφοράς.
Το να διατηρείτε τα παράθυρα του αυτοκινήτου σας καθαρά δεν έχει να κάνει μόνο με την αισθητική. Είναι επίσης θέμα ασφάλειας και άνεσης.
Όμως πολλοί δεν γνωρίζουν πως να καθαρίζουν σωστά τα παράθυρα του αυτοκινήτου τους και καταλήγουν να έχουν ένα απογοητευτικό αποτέλεσμα.
Διαβάστε πως θα πρέπει να καθαρίζετε τα τζάμια ώστε να είναι πεντακάθαρα και χωρίς σημάδια.
Συνήθη λάθη στον καθαρισμό των παραθύρων του αυτοκινήτου
Ένα από τα πιο συνηθισμένα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι είναι να χρησιμοποιούν λάθος τύπο υφάσματος ή χαρτιού. Αυτά τα υλικά μπορούν να αφήσουν πίσω τους χνούδι και ίνες, οδηγώντας σε περισσότερα σημάδια. Ένα άλλο σφάλμα είναι ο καθαρισμός των παραθύρων σε άμεσο ηλιακό φως, με αποτέλεσμα το διάλυμα καθαρισμού να στεγνώνει πολύ γρήγορα, αφήνοντας σημάδια. Επιπλέον, η χρήση πολύ καθαριστικού μπορεί να οδηγήσει σε υπολείμματα που προσελκύουν περισσότερη βρωμιά και σκόνη.
Η σημασία των καθαρών παραθύρων του αυτοκινήτου
Τα καθαρά παράθυρα του αυτοκινήτου είναι ζωτικής σημασίας για την ορατότητα, ειδικά κατά τη νυχτερινή οδήγηση ή σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. Τα βρώμικα παράθυρα μπορεί να προκαλέσουν αντανάκλαση και να μειώσουν την ικανότητά σας να βλέπετε καθαρά, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια. Επιπλέον, τα καθαρά παράθυρα βελτιώνουν τη συνολική εμφάνιση του οχήματός σας και συμβάλλουν σε μια πιο ευχάριστη οδηγική εμπειρία.
Απαραίτητα εργαλεία και υλικά για τον καθαρισμό
Για να πετύχετε τα καλύτερα αποτελέσματα, θα χρειαστείτε μερικά απαραίτητα εργαλεία: ένα πανί από μικροΐνες καλής ποιότητας, ένα ειδικό καθαριστικό τζαμιών (κατά προτίμηση χωρίς αμμωνία), μια μικρή βούρτσα για γωνίες και ένα μάκτρο για μεγαλύτερα παράθυρα. Αυτά τα εργαλεία θα σας βοηθήσουν να καθαρίζετε αποτελεσματικά χωρίς να αφήνετε ραβδώσεις ή γρατσουνιές.
Οδηγός βήμα προς βήμα για τον καθαρισμό των εσωτερικών παραθύρων του αυτοκινήτου
Ξεκινήστε μαζεύοντας όλα τα υλικά σας και παρκάροντας το αυτοκίνητό σας σε σκιερό μέρος. Ξεκινήστε με το παρμπρίζ, καθώς είναι συχνά το πιο δύσκολο λόγω του μεγέθους και της γωνίας του. Ψεκάστε μια μικρή ποσότητα καθαριστικού σε ένα πανί από μικροΐνες, όχι απευθείας στο γυαλί, για να αποφύγετε τον υπερβολικό ψεκασμό. Σκουπίστε με κυκλικές κινήσεις και μετά κάθετες κινήσεις για να αφαιρέσετε τυχόν υπόλοιπα σημάδια. Επαναλάβετε τη διαδικασία για τα πλαϊνά παράθυρα και το πίσω παρμπρίζ.
Προετοιμασία του εσωτερικού του αυτοκινήτου για καθαρισμό
Πριν ξεκινήσετε τον καθαρισμό, αφαιρέστε τυχόν αντικείμενα από το ταμπλό και τα καθίσματα που μπορεί να εμποδίσουν. Σκουπίστε το εσωτερικό για να αφαιρέσετε τη σκόνη και τα υπολείμματα που θα μπορούσαν να καταλήξουν στα παράθυρα κατά τον καθαρισμό. Αυτή η προετοιμασία θα κάνει τη διαδικασία καθαρισμού πιο ομαλή και πιο αποτελεσματική.
Επιλέγοντας τη σωστή λύση καθαρισμού
Επιλέξτε ένα καθαριστικό για τζάμια που έχει σχεδιαστεί ειδικά για χρήση σε αυτοκίνητα. Αποφύγετε προϊόντα με αμμωνία, καθώς μπορούν να βλάψουν τις αποχρώσεις των παραθύρων και να αφήσουν υπολείμματα. Αναζητήστε ένα καθαριστικό που δεν αφήνει σημάδια και είναι ασφαλές για όλους τους τύπους γυάλινων επιφανειών.
Κατάλληλες τεχνικές για παράθυρα χωρίς σημάδια
Το κλειδί για παράθυρα χωρίς σημάδια βρίσκεται στην τεχνική. Χρησιμοποιήστε ένα πανί από μικροΐνες και εφαρμόστε το καθαριστικό με φειδώ. Σκουπίστε με σταθερό τρόπο, όπως κυκλικές κινήσεις που ακολουθούνται από κάθετες. Τελειώνετε πάντα με ένα στεγνό τμήμα του υφάσματος για να γυαλίσει το τζάμι.
Συμβουλές για δυσπρόσιτα μέρη
Για γωνίες και άκρες, χρησιμοποιήστε ένα μικρό βουρτσάκι ή μια μπατονέτα για να φτάσετε σε στενούς χώρους. Ένα μάκτρο μπορεί να είναι χρήσιμο για μεγαλύτερα παράθυρα, αλλά να είστε προσεκτικοί γύρω από τις άκρες για να αποφύγετε το γρατζούνισμα. Για το πίσω παρμπρίζ, σκεφτείτε να χρησιμοποιήσετε ένα εργαλείο με επεκτεινόμενη λαβή για να φτάσετε στις πιο απομακρυσμένες γωνίες.
Διατήρηση καθαρών παραθύρων με την πάροδο του χρόνου
Για να διατηρήσετε τα παράθυρά σας καθαρά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, αποφύγετε να τα αγγίζετε με τα χέρια σας. Ξεσκονίζετε τακτικά το εσωτερικό του αυτοκινήτου σας για να αποτρέψετε την καθίζηση σωματιδίων στο γυαλί. Σκεφτείτε να χρησιμοποιήσετε μια προστατευτική επεξεργασία τζαμιού που απωθεί το νερό και τη βρωμιά.
Ο καθαρισμός του εσωτερικού των παραθύρων του αυτοκινήτου σας δεν χρειάζεται να είναι μια σκέτη απογοήτευση. Αποφεύγοντας κοινά λάθη και ακολουθώντας τις σωστές τεχνικές, μπορείτε να πετύχετε ένα καθαρό φινίρισμα χωρίς σημάδια που ενισχύει τόσο την ασφάλεια όσο και την αισθητική. Με τα κατάλληλα εργαλεία και λίγη υπομονή, θα απολαμβάνετε κρυστάλλινα παράθυρα κάθε φορά που οδηγείτε.
Δεν είχα ιδέα ότι η αξιοπρέπειά μου θα καταστρεφόταν μπροστά σε 150 άτομα στον γάμο του αδελφού μου. Αρνήθηκα να παραχωρήσω το σπίτι μου, κι αυτό ακριβώς συνέβη τη μέρα που η αρραβωνιαστικιά του με χαστούκισε.
Με λένε Σαμπρίνα. Μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς, αγόρασα ένα μικρό αλλά όμορφο σπίτι στο Μαραθώνα, όπου ζω τώρα, στα 36 μου, και είμαι ελεύθερη. Αυτό το σπίτι δεν είναι απλώς σπίτι, είναι το καταφύγιό μου και η απόδειξη πως, παρά τα δύσκολα παιδικά μου χρόνια, κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να φτιάξω κάτι δικό μου.
Το αγαπημένο παιδί των γονιών μου ήταν πάντα ο αδελφός μου, ο Ντίνος, δύο χρόνια νεότερός μου. Εγώ τον φρόντιζα όταν ήμασταν μικροί, τον πήγαινα σχολείο, τον βοηθούσα με τα μαθήματα. Όμως όσο μεγαλώναμε, η προτίμηση έγινε ξεκάθαρη. Οι γονείς μου έβλεπαν μόνο τα καλά του Ντίνου και όχι τα λάθη του. Εμένα, αντίθετα, με θεωρούσαν «όχι αρκετή για την οικογένεια», «υπερβολικά ανεξάρτητη» και «πεισματάρα».
Προσπάθησα να είμαι υποστηρικτική όταν ο Ντίνος και η Κλειώ αρραβωνιάστηκαν. Εκείνη ήταν ευγενική, εκλεπτυσμένη, συνηθισμένη να παίρνει αυτό που θέλει. Αλλά πίσω από το χαμόγελο υπήρχε μια κακή πλευρά. Τρεις μήνες πριν τον γάμο εμφανίστηκε το πρώτο προειδοποιητικό σημάδι.
Ήμασταν για φαγητό όταν η Κλειώ είπε με άνεση:
«Σαμπρίνα, μένεις μόνη σου σ’ εκείνο το σπίτι, έτσι; Δεν θα ήταν υπέροχο να ξεκινήσουμε εκεί τον έγγαμο βίο μας με τον Ντίνο; Εσύ μπορείς πάντα να μείνεις σε ένα διαμέρισμα.»
Το αντιμετώπισα με γέλιο, πιστεύοντας πως αστειευόταν.
«Αυτό το σπίτι είναι δικό μου. Το απέκτησα με τον κόπο μου. Θα έχετε τον δικό σας χώρο.»
Το χαμόγελό της πάγωσε. Η μητέρα μου πρόσθεσε:
«Μην είσαι εγωίστρια. Ο Ντίνος θέλει να κάνει οικογένεια. Πρέπει να βοηθήσεις τον αδερφό σου.»
Τότε κατάλαβα πως δεν ήταν παράκληση, αλλά απαίτηση. Αρνήθηκα. Όμως η σιωπή τους με διαβεβαίωσε ότι δεν θα σταματούσαν εκεί.
Η μέρα του γάμου
Η τελετή ήταν υπέροχη—λευκά τριαντάφυλλα, χρυσό φως, καλεσμένοι ντυμένοι στην εντέλεια. Για λίγο πίστεψα πως θα ήταν μια χαρούμενη μέρα. Αγκάλιασα τον Ντίνο πριν τη δεξίωση.
«Είμαι περήφανη για σένα», του ψιθύρισα.
Όμως όσο κυλούσε η βραδιά, η προδοσία αποκαλυπτόταν.
Κατά τη διάρκεια της δεξίωσης, η Κλειώ σηκώθηκε για να βγάλει λόγο. Αντί να ευχαριστήσει τους καλεσμένους, στράφηκε σε μένα.
«Μερικοί εδώ μέσα δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει οικογένεια. Μερικοί πιστεύουν ότι το να κρατιούνται από μια περιουσία είναι πιο σημαντικό από το να στηρίζουν τους δικούς τους.»
Ψίθυροι απλώθηκαν στην αίθουσα. Το στομάχι μου σφίχτηκε.
Τότε ήρθε προς το μέρος μου, με μάτια που έλαμπαν από οργή.
«Θα μπορούσες να μας έχεις δώσει μέλλον. Μα διάλεξες τον εγωισμό.»
Πριν προλάβω να μιλήσω, με χαστούκισε—δυνατά. Ο ήχος ακούστηκε πιο δυνατός κι από τη μουσική. Οι καλεσμένοι έμειναν άφωνοι. Το μάγουλό μου έκαιγε, αλλά περισσότερο πονούσε που είδα τους γονείς και τους συγγενείς μου… να την χειροκροτούν.
Η μητέρα μου ψιθύρισε:
«Μην κάνεις σκηνή. Φύγε ήσυχα.»
Ο πατέρας μου είπε:
«Μερικοί δεν ξέρουν να είναι γενναιόδωροι.»
Ο αδελφός μου:
«Η αληθινή οικογένεια στηρίζει.»
Ο θείος μου πρόσθεσε:
«Τα αδέρφια έχουν υποχρεώσεις.»
Και η θεία μου χαμογέλασε:
«Εκείνο το σπίτι έπρεπε να ήταν του Ντίνου.»
Έμεινα παγωμένη, ταπεινωμένη, καθώς όλοι με κοιτούσαν σαν να ήμουν ο κακός της ιστορίας. Τα μάτια μου βούρκωσαν, αλλά δεν θα τους έδινα τη χαρά. Σήκωσα το κεφάλι, γύρισα και έφυγα.
Εκείνο το χαστούκι υποτίθεται ότι θα με τσάκιζε.
Αντίθετα, με ξύπνησε.
Τι ακολούθησε
Την επόμενη μέρα το κινητό μου δεν σταματούσε. Μηνύματα από συγγενείς:
«Έφερες ντροπή στην οικογένεια.»
«Δώσε το σπίτι και φέρε την ειρήνη στην οικογένεια σου.»
«Χρωστάς αυτό στον Ντίνο.»
Τα διέγραψα όλα.
Λίγες μέρες μετά, οι γονείς μου εμφανίστηκαν στο σπίτι χωρίς ειδοποίηση. Η μητέρα μου κοιτούσε γύρω σαν να επιθεωρούσε κάτι που ήδη της ανήκε.
«Πρέπει να το μεταβιβάσεις», είπε. «Ο Ντίνος και η Κλειώ χρειάζονται σταθερότητα. Εσύ δεν τη χρειάζεσαι, είσαι μόνη και δεν βλέπουμε να κάνεις οικογένεια»
«Είπα όχι», απάντησα σταθερά.
«Είσαι σκληρή», φώναξε ο πατέρας μου. «Η ευτυχία του αδερφού σου μπαίνει πρώτη.»
Τότε κατάλαβα πως ποτέ δεν με είδαν ως κόρη, αλλά ως πόρο προς εκμετάλλευση.
Η Κλειώ επικοινώνησε επίσης. Η φωνή της έσταζε καλοσυνάτη ειρωνεία.
«Αν όντως αγαπούσες τον Ντίνο, θα μας έδινες το σπίτι. Σκέψου πόσο άβολα θα είναι όταν μάθουν όλοι ότι κατέστρεψες τον πρώτο χρόνο του γάμου μας.»
Της το έκλεισα.
Δεν έδωσα μάχη, δεν παρακάλεσα. Απλώς προστάτευσα αυτό που ήταν δικό μου και άφησα τη δική τους απληστία να τους καταπιεί.
Η αθόρυβη εκδίκηση
Κλείδωσα πόρτες. Άλλαξα αριθμό. Σταμάτησα να πηγαίνω σε οικογενειακές συγκεντρώσεις. Σταδιακά, εξαφανίστηκα από την ζωή τους.
Ήξερα όμως πως ο κακός οικονομικός χαρακτήρας του Ντίνου και οι υπερβολικές απαιτήσεις της Κλειώς θα τους κυνηγούσαν.
Δύο μήνες μετά έμαθα πως πνίγονταν στα χρέη. Η Κλειώ ήθελε χλιδάτο γάμο, πολυτελές ταξίδι του μέλιτος, επώνυμα ρούχα. Ο Ντίνος προσπάθησε να τα καλύψει όλα χρησιμοποιώντας όλες τις πιστωτικές κάρτες του. Ακόμη και τα χρήματα που τους έδωσαν οι γονείς μου δεν ήταν αρκετά.
Εγώ, στο μεταξύ, άνθισα. Εστίασα στην καριέρα μου, ταξίδεψα και γέμισα το σπίτι μου με ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται.
Όταν έμαθα ότι η Κλειώ είχε εξοργιστεί επειδή ο Ντίνος δεν μπορούσε να της προσφέρει αυτό που φανταζόταν, ένιωσα μια στιγμή λύπη. Μόνο μια στιγμή.
Η κατάρρευση
Το σημείο χωρίς επιστροφή ήρθε την Ημέρα της ονομαστικής εορτής του πατέρα μας. Δεν με κάλεσαν φυσικά, αλλά μαθεύτηκε γρήγορα. Η Κλειώ και ο Ντίνος πήγαν στο σπίτι των γονιών μου ζητώντας κι άλλα χρήματα. Ο πατέρας μου ξέσπασε:
«Δώσαμε αρκετά. Μεγαλώστε επιτέλους.»
Η Κλειώ εξερράγη, τους κατηγόρησε για αδικία, ότι δεν στάθηκαν αρκετά, ότι την πρόδωσαν. Ο Ντίνος προσπάθησε να τη στηρίξει, μα τότε οι γονείς μου είδαν αυτό που εγώ είχα δει νωρίς: η Κλειώ δεν ήταν οικογένεια — ήταν ο εχθρός.
Εκείνο το βράδυ, η μητέρα μου με κάλεσε για πρώτη φορά μετά από μήνες. Η φωνή της έτρεμε.
«Σαμπρίνα… κάναμε λάθος.»
Σιώπησα για λίγο. Για χρόνια λαχταρούσα αυτές τις λέξεις. Τώρα όμως, ακούγονταν κενές.
«Ο γάμος του Ντίνου καταρρέει», συνέχισε. «Χρειάζεται την αδελφή του.»
Απάντησα ψυχρά:
«Έκανε τις επιλογές του. Και το ίδιο κάνατε κι εσείς.»
Και το έκλεισα.
Το τέλος
Έξι μήνες μετά τον γάμο, η Κλειώ εγκατέλειψε τον Ντίνο. Πήρε ό,τι χρήματα είχαν απομείνει και ζήτησε διαζύγιο. Ο Ντίνος γύρισε να ζήσει με τους γονείς μου, καταρρακωμένος. Το «χρυσό παιδί» έχασε τη λάμψη του.
Όσο για μένα, δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Το σπίτι έμεινε δικό μου — όχι ως σύμβολο εγωισμού, αλλά ως σύμβολο επιβίωσης.
Οι άνθρωποι πιστεύουν πως η εκδίκηση απαιτεί περίπλοκα σχέδια.
Όμως η πιο γλυκιά μορφή εκδίκησης είναι να χτίζεις μια καλή ζωή, ενώ όσοι θέλησαν να σε πληγώσουν καταστρέφονται από τα δικά τους λάθη.
Η Κλειώ πίστεψε ότι θα με καταρρακώσει με ένα χαστούκι.
Τελικά, αποκάλυψε την αλήθεια: για την οικογένειά μου, η αξία μου μετριόταν για αυτούς λιγότερο από την αξία ενός σπιτιού.
Δεν βλέπω πια στον καθρέφτη την γυναίκα που στεκόταν στην αίθουσα, σαστισμένη και πληγωμένη.
Βλέπω μία γυναίκα πιο δυνατή, απελευθερωμένη, ακλόνητη.
Γιατί μερικές φορές, ο μόνος τρόπος να νικήσεις να φύγεις.
Ποιοι είναι οι παράγοντες που κάνουν τις γυναίκες σήμερα να μην αποκαλύπτουν τους συντρόφους τους στα social media ή ακόμη και το γεγονός πως είναι σε σχέση;
Στην εποχή των social media, όπου όλα μοιράζονται, φωτογραφίζονται και «ανεβαίνουν» σε λίγα δευτερόλεπτα, παρατηρείται ένα ενδιαφέρον κοινωνικό φαινόμενο: πολλές γυναίκες επιλέγουν να μην δημοσιοποιούν τη σχέση ή τον σύντροφό τους.
1Το γεγονός αυτό συχνά παρερμηνεύεται, όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κάτι κρύβεται σκόπιμα ή ότι υπάρχει πρόβλημα στη σχέση. Η απόφαση να μείνει κάτι προσωπικό εκτός διαδικτυακής προβολής έχει βαθιά ψυχολογικά, κοινωνικά και συναισθηματικά αίτια.
1. Η ανάγκη για ιδιωτικότητα
Σε μια ψηφιακή εποχή όπου οι περισσότεροι μοιράζονται κάθε πτυχή της ζωής τους, πολλές γυναίκες επιλέγουν συνειδητά να μην εκθέτουν τη σχέση τους. Θέλουν να προστατεύσουν την προσωπική τους ζωή από τυχαίους παρατηρητές, περίεργους γνωστούς, αλλά και από πιθανά «κακόβουλα μάτια». Η προσωπική ευτυχία δεν χρειάζεται – ούτε και θέλει πάντα – να εγκλωβιστεί μέσα σε ένα προφίλ, σε ένα story ή σε έναν δημόσιο σχολιασμό.
2. Προστασία από τοξικά σχόλια και κριτική
Τα social media έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου ο καθένας μπορεί να σχολιάζει, να συγκρίνει και να κρίνει. Κάποιες γυναίκες δεν επιθυμούν να αντιμετωπίσουν αρνητικά σχόλια για την εμφάνιση του συντρόφου τους, την ηλικιακή διαφορά, το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο ή την ιστορία της σχέσης. Η επιλογή να μην «φαίνεται» ο σύντροφος, συχνά λειτουργεί ως ασπίδα απέναντι σε κριτική που δεν είναι ούτε χρήσιμη ούτε υγιής.
3. Προηγούμενες αρνητικές εμπειρίες ή τραύματα
Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν ζήσει επώδυνες καταστάσεις στο παρελθόν, όπως δημόσιους καβγάδες, ξαφνικούς χωρισμούς ή διαδικτυακή έκθεση. Κάποιες γυναίκες έχουν δει σχέσεις να γίνονται αντικείμενο σχολιασμού, χλευασμού ή ενθουσιώδους παρακολούθησης από τρίτους. Για αυτό αποφεύγουν να «ξαναπαίξουν» το ίδιο έργο, επιλέγοντας να προστατεύσουν την ψυχολογική τους ασφάλεια και τον συναισθηματικό κόσμο τους.
4. Επιθυμία να εξελιχθεί πρώτα η σχέση χωρίς πίεση
Υπάρχουν γυναίκες που θέλουν να αφήσουν τα πράγματα να κυλήσουν φυσιολογικά, χωρίς να νιώθουν πως πρέπει να «αποδείξουν» κάτι. Όταν μια σχέση είναι ακόμα στα αρχικά στάδια, η υπερβολική έκθεση μπορεί να δημιουργήσει άγχος ή προσδοκίες που δεν ταιριάζουν με την πραγματικότητα. Προτιμούν να σταθεροποιηθεί πρώτα η συναισθηματική σύνδεση και έπειτα – εάν το θελήσουν – να τη δημοσιοποιήσουν.
5. Φόβος ζήλιας, παρεμβάσεων και τρίτων προσώπων
Σε κάποιες περιπτώσεις, η σχέση μπορεί να επηρεαστεί από άτομα που εισβάλλουν έμμεσα. Φίλοι, πρώην σύντροφοι, «θαυμαστές» ή άνθρωποι που θέλουν να δημιουργήσουν αναστάτωση μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα. Οι γυναίκες που επιλέγουν να μην εμφανίζουν τον σύντροφό τους, πολλές φορές το κάνουν για να προστατεύσουν όχι μόνο τον εαυτό τους αλλά και την ισορροπία του ζευγαριού.
6. Προσωπικότητα, χαρακτήρας και προτιμήσεις
Δεν έχουν όλες οι γυναίκες την ίδια ανάγκη για ψηφιακή έκθεση. Κάποιες απλά δεν είναι «του δημοσίου lifestyle» και νιώθουν πιο άνετα να ζουν μια ήρεμη, πραγματική και όχι διαδικτυακή σχέση. Για εκείνες, η αγάπη επιβεβαιώνεται με πράξεις, όχι με likes, tags, φωτογραφίες και heart emojis.
7. Η πραγματική αγάπη δεν χρειάζεται κοινό
Σε αντίθεση με την άποψη ότι «αν δεν το δείχνεις, κάτι κρύβεις», πολλές γυναίκες πιστεύουν πως αυτό που μένει εκτός διαδικτύου είναι συχνά πιο αληθινό, πιο σταθερό και πιο ασφαλές. Μια σχέση μπορεί να ανθίσει μακριά από την ηλεκτρονική σκηνή, χωρίς πιεστικές ανάγκες επίδειξης ή σύγκρισης με άλλους.
Συμπέρασμα
Το να κρύβει μια γυναίκα τον σύντροφό της δεν σημαίνει απαραίτητα προδοσία, δυσπιστία ή διπλή ζωή. Σημαίνει επιλογή, σεβασμό προς τα προσωπικά όρια και διάθεση να προστατευτεί κάτι πολύτιμο. Τελικά, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι ποιος βλέπει τη σχέση — αλλά ποιος τη ζει.
Εάν διάγετε έναν ενεργό τρόπο ζωής, ή απλά θέλετε να αποφύγετε τόσο περιττούς τραυματισμούς όσο και πιθανές ασθένειες, τότε είναι σημαντικό να διατηρήσετε τα οστά σας υγιή και δυνατά.
Ωστόσο, το να διατηρούμε γερά οστά μπορεί να γίνει πιο δύσκολο όσο μεγαλώνουμε.
Τι συμβαίνει με τα οστά όσο μεγαλώνουμε
Κανονικά, δεν μπορούμε να αισθανθούμε τι συμβαίνει μέσα στα οστά μας, εξηγεί η δρ. Deborah Sellmeyer, διευθύντρια του Johns Hopkins Metabolic Bone Center. Ωστόσο, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, μια ομάδα εξειδικευμένων κυττάρων ανανεώνει συνεχώς το κολλαγόνο (ένας τύπος πρωτεΐνης) και τα μέταλλα, όπως το ασβέστιο, που κρατούν τα οστά δυνατά. Το παλιά οστά καταστρέφονται και αντικαθίστανται καθημερινά με νέα.
Μέχρι την ηλικία των 25 ετών περίπου, αυτή η διαδικασία προσθέτει περισσότερα νέα οστά από όσα αφαιρεί, επομένως η οστική πυκνότητα αυξάνεται.
Από την ηλικία περίπου των 25 έως την ηλικία των 50 ετών, η οστική πυκνότητα τείνει να παραμένει σταθερή με ίσες ποσότητες σχηματισμού οστών και οστικής διάσπασης.
Μετά την ηλικία των 50 ετών, η απώλεια οστικής μάζας ξεπερνά τον σχηματισμό νέας και η οστική απώλεια επιταχύνεται.
Η καλύτερη τροφή για πιο γερά οστά
Ευτυχώς, μπορείτε να επιβραδύνετε αυτόν τον ρυθμό οστικής απώλειας εάν λάβετε ορισμένα προληπτικά μέτρα. Αυτό περιλαμβάνει την κατανάλωση τροφών, που μπορεί να κρατήσουν τα οστά σας πιο δυνατά.
>Η καλύτερη επιλογή για τον συγκεκριμένο σκοπό είναι τα δαμάσκηνα, σύμφωνα με τη διατροφολόγο Lauren Harris-Pincus, ιδρύτρια του NutritionStarringYOU και συγγραφέα βιβλίου μαγειρικής για τον προδιαβήτη.
“Μια από τις αγαπημένες μου συμβουλές για την υγεία των οστών είναι να απολαμβάνω καθημερινά αποξηραμένα δαμάσκηνα. Τα δαμάσκηνα είναι πηγή καλίου, μαγνησίου, βιταμίνης Κ και πολυφαινολών που έχει αποδειχθεί ότι υποστηρίζουν την υγεία των οστών αυξάνοντας την οστική πυκνότητα και μειώνοντας την οστική απώλεια”, είπε η Lauren Harris-Pincus.
Ταυτόχρονα, τα δαμάσκηνα είναι επίσης γνωστό ότι βοηθούν στην καλή κίνηση του εντέρου χάρη στις φυτικές ίνες και τη φυσική του περιεκτικότητα σε σορβιτόλη. Γι’ αυτό, αν τα δαμάσκηνα δεν ήταν μέρος της κανονικής διατροφής σας, τότε «ξεκινήστε σιγά-σιγά και προχωρήστε μέχρι την πλήρη καθημερινή μερίδα».
Με την ξύλινη κουζίνα, το τζάκι και το μεγάλο μπάρμπεκιου
Η Άννα Βίσση λατρεύει τα ταξίδια και πολύ συχνά λόγω της δουλειάς της ταξιδεύει σε νέους προορισμούς εντός και εκτός Ελλάδας. Λατρεύει, ωστόσο, και να επιστρέφει στη βάση της, καθώς την περιμένει το υπέροχο σπίτι που έχει φτιάξει στην Εκάλη, που αποτελεί το ησυχαστήριό της.
Πρόκειται για μία πετρόχτιστη βίλα συγκεκριμένα, γωνιές της οποίας έχει μοιραστεί με τους διαδικτυακούς της φίλους μέσα από φωτογραφίες που έχει δημοσιεύσει στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, ενώ είχε κάνει ξενάγησε σε αυτή και στην εκπομπή του ΣΚΑΪ, Love it, πριν από τέσσερα χρόνια.
Το σπίτι της Άννας Βίσση στην Εκάλη
Απέξω φαίνεται αρκετά μίνιμαλ, με το λευκό χρώμα και την πέτρα να είναι τα κυρίαρχα στοιχεία, ενώ στον εσωτερικό χώρο πέρα από την πέτρα, κυριαρχεί και το ξύλο, στα έπιπλα αλλά και σε διάφορα ιδιαίτερα διακοσμητικά.
Ένας από τους πιο εντυπωσιακούς χώρους του σπιτιού είναι η κουζίνα που είναι όλη ξύλινη με πέτρινους τοίχους και πάτωμα. Εκεί η τραγουδίστρια περνάει πολύ χρόνο με την οικογένεια της μαγειρεύοντας, απολαμβάνοντας γεύματα όλοι μαζί, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που η κόρη της, Σοφία Καρβέλα και τα παιδιά της μένουν μαζί της, όταν έρχονται από την Αμερική όπου μένουν μόνιμα.
Το σημείο του σπιτιού της που περνά τον περισσότερο χρόνο της τα καλοκαίρια και τα εγγόνια της αγαπούν να κάθονται, είναι ο κήπος, καθώς πέρα από τον όμορφο στολισμό του με τα φυτά που έχει τοποθετήσει η ίδια, έχει και μια τεράστια πισίνα όπου μπορούν να κάνουν βουτιές, αλλά και ηλιοθεραπεία. Εκεί υπάρχει και ένα μεγάλο μπάρμπεκιου όπου ψήνουν και μαγειρεύουν.
Αξίζει να σημειωθεί, βέβαια, πως επειδή η Άννα Βίσση αθλείται και προσέχει πολύ την εικόνα της έχει στο σπίτι της και προσωπικό γυμναστήριο όπου κάνει καθημερινά τις ασκήσεις της και κάπως έτσι καταφέρνει να διατηρεί το συγκλονιστική σιλουέτα της στα 67 της.
Μάλιστα, στον εξωτερικό χώρο, δίπλα από την πισίνα, έχει και το δικό της γήπεδο του τένις, κάνοντας και άλλο ένα είδος άσκησης.
Η Άννα μεγάλωσε στην Ίμβρο, μέχρι που το τουρκικό κράτος έκλεισε το ελληνικό σχολείο. Τριάντα χρόνια μετά, επέστρεψε στο νησί της για να το ανοίξει ξανά..
Η Άννα Κουτσομάλλη είναι από την Ίμβρο. Το 1964 έφυγε από το νησί γιατί ούτε εκείνη αλλά ούτε και ο πατέρας της ήθελαν να πάει σε Τουρκικό σχολείο. Πήγε στην Πρίγκηπο, έπειτα στην Αθήνα για να καταλήξει ξανά στο νησί που γεννήθηκε έχοντας έναν μεγάλο σκοπό: Να ανοίξει ξανά το Ελληνικό σχολείο.
Η Άννα μίλησε για την ζωή της στο Istorima. Ας την ακούσουμε:
Ονομάζομαι Κουτσομάλλη Άννα κι είμαι από την Ίμβρο. Γεννήθηκα το ‘68 στην πρωτεύουσα του νησιού, όπου τα χρόνια που γεννήθηκα εγώ, οι Ίμβριοι, δυστυχώς, ήταν ελάχιστοι. Επειδή είμαι από την πρωτεύουσα, έχω ζήσει και με Τούρκους. Ήτανε βέβαια οι Τούρκοι τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι στρατιωτικοί με τις οικογένειές τους, δεν είχαν έρθει ακόμα οι έποικοι, που ήρθαν στην πορεία.
Στα παιδικά μου χρόνια, οι Τούρκοι δεν είχαν την καλή συμπεριφορά. «Γκιαούρ» επάνω, «Γκιαούρ» κάτω, «Ο τόπος σου είναι η Ελλάδα. Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;» Τα παιδιά, όταν τσακωνόντουσαν, ειδικά τα αγόρια, τα Τουρκάκια, βρίζανε αράδα ότι: «Γκιαουράκια, φύγετε από ΄δώ! Θα σας σκοτώσουμε!» Είχαν έντονο το μίσος.
Πραγματικά, ζούσαμε δύσκολα και με τον φόβο, μέχρι τα δεκαοχτώ μου χρόνια έλεγα: «Αμάν Παναγία μου, να σηκωθούμε να φύγουμε στην Ελλάδα!» γιατί λέγαν κάθε μέρα: «Σήμερα θα βγει πόλεμος!» «Αύριο θα βγει πόλεμος!» «Α, τα καράβια θα μπούνε». «Α, δε θα μπούνε». «Α, θα κάνουν κάτι οι Τούρκοι!» κι έλεγα: «Παναγία μου, να προλάβουμε να φύγουμε στον τόπο μας, την Ελλάδα, να μη μας σφάξουν οι Τούρκοι!»
Είχανε στήσει το ’64 τις αγροτικές φυλακές, όπου οι φυλακισμένοι ήταν ελεύθεροι. Και στα παιδικά μου χρόνια, το πρώτο συμβάν ήταν με έναν φίλο του πατέρα μου, o οποίος ήταν έμπορας. Τον σκότωσαν τον άνθρωπο και τον έριξαν μέσα σ΄ ένα πηγάδι και τον ψάχνανε οι δικοί του για μέρες και τελικά ο άνθρωπος είχε βρεθεί πεθαμένος μέσα στο πηγάδι.
Κι έχω επίσης πολύ έντονο και το Κυπριακό, το ‘74. Είναι Ιούλιος μήνας. Κι όπως καθόμουνα στην άκρη κι έπαιζα μόνη μου, σταματάει ένα φορτηγό στον δρόμο και κατεβαίνουν φαντάρια. Με είδαν εμένα μικρή, μόνη, με πήρανε ενδιάμεσά τους, άρχισαν να με τραγουδάνε. ‘Κείνη την ώρα βλέπω τη μαμά μου, που έρχεται να μας ενημερώσει και μένει άφωνη όταν με βλέπει μες στους φαντάρους!
Είχε βγει απαγόρευση στους Ρωμιούς να κυκλοφορούν. Δεν μπορώ να βγω έξω, κι ο διπλανός μου ο γείτονας, ο φίλος μου, ο Αχμέτ, είναι στο σοκάκι και παίζει. Και φωνάζει απ’ έξω: «Άννα, gel! Άννα, gel!» Λέω στη μαμά μου: «Θα βγω!» «Όχι, δε θα βγεις!» «Θα βγω!» «Όχι, δε θα βγεις!» Δίνω εγώ μία αγκωνιά, πέφτει το τζάμι, σπάει το τζάμι. Έρχεται μετά ο μπαμπάς μου, του το λέει η μαμά μου, τρώω κι ένα ξύλο απ΄ τον μπαμπά μου.
Εμείς για κάποιες μέρες δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω και το βράδυ, φυσικά, δεν ανάβαμε ούτε το φως, απαγορευόταν. Του Αχμέτ ο μπαμπάς, που εμείς τους βοηθούσαμε, γιατί ο μπαμπάς μου είχε μπακάλικο, είχε ένα όπλο και γύριζε μες στα σοκάκια για να μας ελέγξει και δε μας έλεγε ούτε «γεια».
Το ’64 είχαν κλείσει όλα τα ελληνικά σχολεία, οπότε εγώ έπρεπε, αν θα ‘μενα στην Ίμβρο, να πάω σε τουρκικό σχολείο. Αλλιώς έπρεπε να φύγω στην Πόλη, για να πάω σε ελληνικό. Ο πατέρας μου είχε αποφασίσει ότι εγώ θα πάω στην πόλη σε ελληνικό σχολείο. Αναγκαστικά, μ΄έστειλε στην Πρίγκηπο εσωτερική, σ΄ένα μοναστήρι. Η Πρίγκηπος είναι το μεγαλύτερο νησί απ΄ τα Πριγκηπονήσια της Κωνσταντινούπολης κι εκεί είναι το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου και για μας, τα Ιμβριωτάκια, για να πάμε σε ελληνικό σχολείο, μας δώσαν το δικαίωμα να πάμε και να διαμένουμε εκεί.
Με παίρνει λοιπόν ο μπαμπάς μου από το χέρι, πάμε στο μοναστήρι, αναλαμβάνει ο υπεύθυνος και μας ξεναγεί όλο το μοναστήρι. Και μετά μας λέει: «Ελάτε τώρα από το γραφείο μου». Πάμε στο γραφείο του, λέει: «Τώρα, Άννα, ο μπαμπάς σου θα πάει στην τουαλέτα». Και μετά από λίγο κοιτάω εγώ, κοιτάει το ρολόι του και μου λέει: «Άννα, άντε τώρα, βγες να πας έξω, να παίξεις με τα παιδάκια». Εγώ, βέβαια, έχω καταλάβει ότι ο μπαμπάς μου έχει φύγει. Βγαίνω, τρέχω κάτω στην κεντρική πύλη, πουθενά ο μπαμπάς μου! Πήγα λοιπόν μετά, πού να παίξω με τα παιδιά; Πήγα κι έκατσα σε ένα παγκάκι. Μέχρι που ήρθαν τα παιδιά σιγά-σιγά και με φώναξαν και πήγα και σιγά-σιγά προσαρμόστηκα.
Το μοναστήρι ήταν μέσα σ΄ένα δάσος κι είχε ένα τσιμεντένιο μονοπάτι. Ο δε πατέρας μου, την ώρα που έφευγε του φάνηκε ότι έκλαιγα και λέει: «Αχ, το παιδί μου κλαίει!» και γυρίζει και ξαναπάει στην πύλη. Και βλέπει ότι δεν υπήρχε κάτι τέτοιο και ξανασυνέχισε τον δρόμο του, έφτασε στην Ίμβρο. Καθόταν να φάει και δεν έτρωγε, έκλαιγε. «Αχ, το παιδί μου άραγε τι κάνει; Αχ, το παιδί μου τρώει;» Μετά από κάποιους μήνες ο μπαμπάς μου βρέθηκε με κατάθλιψη στο Μπαλουκλί, στο νοσοκομείο το ελληνικό.
Έκατσα τρία χρόνια στην Πρίγκηπο. Την τέταρτη χρονιά μάς το ‘κλείσαν οι Τούρκοι. Από το Κυπριακό, το ‘74, μέχρι το ‘76, είχαν φροντίσει να κλείσουν είκοσι έξι ελληνικά σχολεία στην Κωνσταντινούπολη κι έτσι κι έκλεισε κι η Πρίγκηπος. Κι αναγκαστικά πάμε στην Πόλη μέσα.
Στην Πόλη ήμασταν οι Ίμβριοι σε μία συνοικία σαν τ΄αρνιά, σαν τα πρόβατα, ο ένας πίσω απ΄ τον άλλον, δηλαδή όπου πήγαινε ο ένας, πηγαίναν κι οι υπόλοιποι. Εμείς ήμασταν επαρχιώτες και μας αντιμετωπίζαν οι εκεί Πολίτες, οι Ρωμιοί κι οι συμμαθήτριές μου, ότι ήμασταν τα χωριατόπαιδα. Μια φορά στην Α΄ Γυμνασίου, η φιλόλογος μάς έβαλε να γράψουμε μία έκθεση. Κι όταν ήρθε η σειρά στη δική μου, έβαλα το ρήμα «έθεσα». Κι ακούω τα κορίτσια: «Χα χα χα», γελάγανε. Λέει η καθηγήτρια: «Γιατί γελάτε παιδιά;» Λέει: «Η χωριάτισσα!» Λέει: «Μα αυτό είναι ελληνικό ρήμα, είναι από το ρήμα “θέτω”». Αλλά αυτές, οι Πολίτισσες, ξέραν πιο πολλά τουρκικά, παρά ελληνικά. Τα ελληνικά τους δεν είχαν καμία σχέση με τα δικά μας.
Τελειώνει το Δημοτικό, συνεχίζω Γυμνάσιο πλέον, στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο. Στην πορεία έχει έρθει κι ο πατέρας μου κι είμαστε όλη η οικογένεια, πλέον, στην Πόλη. Την Ίμβρο την έχουμε μόνο τα καλοκαίρια. Με το που κλείνουν τα σχολεία, την άλλη μέρα εμείς είμαστε στην Ίμβρο. Δεν είχα βιώματα με Ρωμιούς, γιατί από το ‘74 κι έπειτα φύγανε κι οι υπόλοιποι, μείνανε μόνο τα γερόντια. ‘Ητανε ελάχιστα τα παιδιά που μείνανε κι εμείς στην Παναγιά, όλο το καλοκαίρι με τον αδερφό μου, τη βγάζαμε με Τουρκάκια. Οι γονείς μας βέβαια είχανε μια άρνηση στο να παίζουμε με τα Τουρκάκια, αλλά εμείς σαν παιδιά δεν μπορούσαμε αλλιώς. Θυμάμαι τη μαμά μου που μάλωνε, μου ΄λεγε: «Δε θα πας σ΄αυτό το σπίτι!» κι εγώ γύριζα, γύριζα, κι δοθείσας ευκαιρίας χωνόμουνα μες στο σπίτι, γιατί ήξερα ότι ήταν οι φίλοι μου εκεί μέσα.
Τελειώνω το Λύκειο, έρχομαι εδώ και μπαίνω στα ΤΕΙ χωρίς εξετάσεις, στη Φυσικοθεραπεία. Μένουμε τότε στην Κυψέλη, οικογενειακώς και τυχαίνει να έχω μία δουλειά, ένα σοβαρό πρόβλημα και χρειάστηκε να πάω στο αστυνομικό τμήμα της Κυψέλης. Χάλια! Πολύ χάλια ψυχολογικά. Κι είναι ο διοικητής κι είναι και στο γραφείο, ξέχωρα, η υπαστυνόμος, μια κυρία. Με ρωτάει: «Όνομα, επώνυμο;» της το λέω. «Τόπος γέννησης;» «Ίμβρος», της λέω και δεν το καταλαβαίνει. Σηκώνει το κεφάλι και της λέω: «Ίμβρος Τουρκίας». Το αντιγράφει «Ίμβρος Τουρκίας» και παίρνει τηλέφωνο να μεταβιβάσει το θέμα μου. Και την ακούω που λέει: «Έχω και μια Τουρκάλα εδώ…» Δεν της λέω τίποτα στο τηλέφωνο, το κλείνει και της λέω: «Έχετε χάρη που είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένη και δεν μπορώ να σας αντιμιλήσω!» Αλλά μάλλον πρέπει να το είπα λίγο δυνατά και βάζω τα κλάματα. Ο διοικητής την καλεί στο γραφείο του και της λέει: «Τι συμβαίνει;» Και μου λέει: «Από πού είσαι κοπελιά;»
Λέω: «Από την Ίμβρο». Της λέει: «Ζήτα της, σε παρακαλώ, συγγνώμη. Δεν το ξέρεις ότι στην Ίμβρο υπήρχαν κι υπάρχουν Έλληνες;» Κι έμεινε άφωνη αυτή! Και μου ζήτησε, φυσικά, συγγνώμη. Πού νά ΄ξερε αυτή ότι εγώ θα άνοιγα το ελληνικό σχολείο της Ίμβρου!
Η ζωή στην Αθήνα, τα καλοκαίρια εγώ στην Ίμβρο. Παρακμή στην Ίμβρο, έχουν φύγει σχεδόν οι πάντες, έχουν κλείσει τα σπίτια τους, έχουν καρφώσει τα παράθυρά τους, γιατί έχει τελειώσει η Ίμβρος. Εμένα το μυαλό μου στην Ίμβρο. Πάω, αρχίζω σιγά-σιγά να επισκευάζω το σπίτι, να μαζευόμαστε κάποιοι Ίμβριοι από ΄δώ, νέοι, να πηγαίνουμε όλοι μαζί εκεί, να κάνουμε ό,τι μπορούμε.
Το 2011, που είμαι στην Ίμβρο, στον γυρισμό παθαίνω ένα τροχαίο. Ένα τροχαίο στην Καβάλα, εγώ και μία φίλη μου, οδηγός εγώ, όπου το αυτοκίνητο γίνεται σαράβαλο, ούτε μία ρόδα κι έχει τσαλακωθεί από παντού! Εγώ κι η φίλη μου βγαίνουμε αψεγάδιαστες! Τίποτα δεν έχουμε πάθει! Μας πάνε στο νοσοκομείο, τίποτα, όλα καλά! Την ώρα δε που βγήκα απ΄ αυτό, το στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο, είπα: «Ο Θεός μ΄αγαπούσε και με ήθελε να είμαι ανάμεσα στους ανθρώπους. Πού θα φανώ χρήσιμη από ΄δώ κι έπειτα; Εκεί θα καταλήξω. Και λέω, η πατρίδα μου!»
Πάω στην Ίμβρο, λοιπόν, με παίρνει ο μητροπολίτης. Μου λέει: «Άννα, το ξέρεις ότι έρχεται πρόξενος». Λέω: «Το ξέρω». «Μπορείς να τον πας στον έπαρχο και στον δήμαρχο και να τον βοηθήσεις στη μετάφραση;» Λέω: «Ευχαρίστως!» Την τελευταία του μέρα, λοιπόν, που θα ΄φευγε ο πρόξενος, με καλεί και μου λέει: «Κυρία Κουτσομάλλη, ξέρετε ότι θα ανοίξει σχολείο, ε;» Λέει: «Να αναλάβετε τον ρόλο του ιδρυτού. Σου δίνω προθεσμία έναν μήνα να μου απαντήσεις». Εγώ, βέβαια, πάω και το λέω στη μαμά μου, λέω «το και το», μου έγινε η πρόταση. Μου λέει η μαμά μου: «Χαρούμενο αυτό που μου λες! Εσύ ξέρεις να προσφέρεις. Προχώρα το!»
Γύρισα στην Ίμβρο κι από ΄κει κι έπειτα άρχισε το τρέξιμο στην Ίμβρο. Κι έκατσα τρία χρόνια στην Ίμβρο χωρίς να κουνήσω ρούπι, για να ανοίξει το σχολείο. Μετά βασάνων πήρα την άδεια, γιατί πραγματικά με έψησαν. Κι «έτσι» κι «έτσι», δεν ξέρανε τι είναι το ελληνικό σχολείο, οι υπάλληλοι δεν το χώραγε το μυαλό τους. Οι Ρωμιοί ν΄ανοίξουν τώρα ελληνικό σχολείο; Κάναμε αμάν και πώς να φύγουν και τώρα ελληνικό σχολείο; Αλλά με βλέπανε ότι ήμουνα πολύ σταθερή και πολύ γερή στα θέλω μου. Μου κρύβανε τους φακέλους, αλλά βρέθηκαν κανένα-δυο άνθρωποι που εκτίμησαν αυτό που ήμουν και με βοήθησαν.
Άνοιξε το Δημοτικό σχολείο το 2013, τον Σεπτέμβριο. Έβαλα μία σειρά μέχρι το ‘14. Το ‘15, λοιπόν, άνοιξε το Γυμνάσιο και το Λύκειο, οι επόμενες βαθμίδες.
Για τίποτα δεν έχω μετανιώσει. Τα τελευταία τρία χρόνια είμαι εδώ τον χειμώνα, το καλοκαίρι είμαι στην Ίμβρο. Κι είμαι αυτή που δηλώνω ότι η Ίμβρος στην καρδιά μου, πατρίδα μου η Ελλάς! Μη βλέπεις που έχω βιώματα και μπορεί να σου έχω πει ότι «αυτά κάναν οι Τούρκοι», «αυτά ζήσαμε με το Κυπριακό» κι αυτά. Τά ΄χω ξεχάσει! Αν δεν τα είχα ξεχάσει, δε θα επέστρεφα στον τόπο μου. Και φυσικά, θα βρω και κάποιο ίδρυμα που θα πάω να προσφέρω πάλι. Γιατί δε γίνεται, ζωή χωρίς προσφορά, για μένα δεν υφίσταται.
Η Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) είναι μια νευροαναπτυξιακή κατάσταση που επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο ένα άτομο συνδέεται, κοινωνικοποιείται και αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του.
Αν και εκδηλώνεται διαφορετικά σε κάθε άτομο, υπάρχουν συγκεκριμένα κοινά και παρατηρήσιμα συμπτώματα που μπορούν να βοηθήσουν στην αναγνώρισή της από την παιδική ηλικία.
Τι είναι η ΔΑΦ;
Η ΔΑΦ δεν είναι ασθένεια, αλλά μια νευρολογική κατάσταση που συνοδεύει τα άτομα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Δεν υπάρχει θεραπεία, αλλά με έγκαιρη διάγνωση και κατάλληλη υποστήριξη, τα άτομα με αυτισμό μπορούν να ζήσουν πλήρεις, ανεξάρτητες και χαρούμενες ζωές.
Εμφανίζεται σε διαφορετικούς βαθμούς (ήπιος, μέτριος ή σοβαρός), γι’ αυτό και αποκαλείται «φάσμα».
Κύρια συμπτώματα του αυτισμού (ΔΑΦ)
1. 🗣️ Προβλήματα επικοινωνίας
Τα άτομα με αυτισμό μπορεί να δυσκολεύονται να εκφράσουν τον εαυτό τους λεκτικά, να διατηρήσουν μια ρέουσα συζήτηση ή να κατανοήσουν κοινωνικούς κανόνες της γλώσσας, όπως χειρονομίες, τόνο φωνής ή σαρκασμό.
2. 🔁 Επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές
Μπορεί να επαναλαμβάνουν συνεχώς κινήσεις (π.χ. κούνημα χεριών), λέξεις ή πράξεις. Αυτές οι ρουτίνες τους προσφέρουν ασφάλεια και δομή.
3. 🙈 Αποφυγή οπτικής επαφής
Αποφεύγουν την οπτική επαφή κατά τη διάρκεια συνομιλίας, κάτι που συχνά αποτελεί ένα από τα πρώτα σημάδια που παρατηρούν οι γονείς ή οι φροντιστές.
4. 🎯 Περιορισμένα ενδιαφέροντα
Επικεντρώνονται έντονα σε ένα συγκεκριμένο θέμα ή δραστηριότητα. Για παράδειγμα, να μαθαίνουν τα πάντα για τρένα, αυτοκίνητα, ημερομηνίες, δεινόσαυρους ή να ακούν συνεχώς το ίδιο τραγούδι.
Άλλα κοινά συμπτώματα της ΔΑΦ (που δεν περιλαμβάνονται στην εικόνα)
Υπερευαισθησία ή υποευαισθησία σε ήχους, φώτα, υφές ή γεύσεις.
Δυσκολία προσαρμογής σε αλλαγές ή απρόβλεπτα γεγονότα.
Μειωμένη έκφραση προσώπου ή συναισθημάτων.
Δυσκολία συμβολικού παιχνιδιού (π.χ., να προσποιούνται ότι ένα κουτί είναι αυτοκίνητο).
Προτίμηση στη μοναξιά.
Δυσκολία κατανόησης των συναισθημάτων άλλων ανθρώπων (γνωστική ενσυναίσθηση).
Πώς γίνεται η διάγνωση;
Η διάγνωση της ΔΑΦ απαιτεί μια διεπιστημονική αξιολόγηση:
Κλινικές συνεντεύξεις
Παρατήρηση συμπεριφοράς
Τεστ ανάπτυξης γλώσσας και επικοινωνίας
Αξιολόγηση από παιδοψυχολόγους ή νευρολόγους
Η διάγνωση μπορεί να γίνει από την ηλικία των 18 μηνών και όσο νωρίτερα ανιχνευθεί, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η παρέμβαση.
Υποστήριξη και αντιμετώπιση
Αν και δεν υπάρχει θεραπεία, η έγκαιρη παρέμβαση με θεραπείες λόγου, εργοθεραπεία, αισθητηριακή υποστήριξη και συναισθηματική ενίσχυση μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής των ατόμων με ΔΑΦ.
Μορφές υποστήριξης:
Καθιέρωση ξεκάθαρων ρουτινών
Θεραπεία ABA (Ανάλυση Εφαρμοσμένης Συμπεριφοράς)
Προσαρμοσμένη ειδική εκπαίδευση
Συναισθηματική υποστήριξη για την οικογένεια
Ενίσχυση συμπεριληπτικών περιβαλλόντων σε σχολεία και κοινότητες
Συμπέρασμα
Ο αυτισμός δεν είναι τραγωδία. Η πραγματική τραγωδία είναι να μην αναγνωρίζεται έγκαιρα, να μη δίνεται υποστήριξη και να μη γίνεται αποδεκτή η νευρολογική διαφορετικότητα.
