Ο Νίκος Αλιάγας είχε την ευκαιρία να συναντήσει επανειλημμένα τον Τζόνι Χαλιντέϊ που πέθανε στα 74 του χρόνια, κατά τα πρώτα δημοσιογραφικά του βήματα στα τηλεοπτικά πλατό. Σήμερα, ο Ελληνας παρουσιαστής είπε το τελευταίο «αντίο» στον καλό του φίλο και όπως φαίνεται στις φωτογραφίες που δημοσιεύει το Reuters, ήταν συντετριμμένος μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του.
«Οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ» έγραψε στο twitter λίγη ώρα μετά την είδηση του θανάτου του, ενώ τόνισε ότι κρατά την ανάμνηση ενός «απόλυτου σόουμαν» ενός γλυκού ανθρώπου, μα πάνω απ΄ όλα «μιας φωνής».
«Ο Τζόνι Χαλιντέϊ είναι η ιστορία των τελευταίων 60 ετών της Γαλλίας. Πέρασε όλες τις μόδες, όλους τους προέδρους και κάθε φορά ταυτίσθηκε με την εποχή του. Ήταν ένας απόλυτος σόουμαν. Δεν έπαιζε ποτέ το ίδιο ρόλο, έπιανε τον παλμό της εποχής, προτείνοντας κάθε φορά κάτι διαφορετικό».
«Μα πάνω απ΄ όλα, ο Τζόνι Χαλιντέϊ ήταν η φωνή. Μια τόσο δυνατή φωνή, που θα έλεγα ότι σε ένα άλλο είδος μουσικής θα ήταν ο Καζαντζίδης» τόνισε ο Ν. Αλιάγας, αναπολώντας κάποιες στιγμές μαζί του στα πλατό:
«Όταν ο Τζόνι ερχόταν στο πλατό και έκανε ντουέτα με άλλους καλλιτέχνες, στις πρόβες δεν τα έδινε όλα, αλλά άφηνε τους άλλους μπροστά. Στο live όμως, έσπαζε τα μικρόφωνα. Βρέθηκα κάποιες φορές στα γυρίσματα στα στούντιο, γείωνε πραγματικά τα μικρόφωνα και μετά γέλαγε σαν μικρό παιδί. Ήταν τόσο δυνατή η φωνή του. Αυτή είναι η ιστορία όλη: η Φωνή».
Για τον Νίκο Αλιάγα, ο Τζόνι Χαλιντέϊ ήταν ένας «απόλυτα αυτοδημιούργητος, αυτόφωτος καλλιτέχνης. Δεν ήταν ετερόφωτος, γι΄ αυτό και τον αγαπούν οι Γάλλοι. Είναι ένα κομμάτι της Γαλλίας.
«Τη σχέση του με τη σκηνή δεν την διαπραγματευόταν με τον κόσμο. Τα έδινε όλα στο κοινό του, έπαιρνε το ρίσκο να ξεγυμνωθεί, να πει για τα προβλήματά του ως προς τη ζωή, για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, για τις αμφιβολίες του.
Δεν κορόιδεψε ποτέ το κοινό του, δεν το πρόδωσε και αυτό μας αφήνει και αφήνει στις επόμενες γενιές του θεάματος: ως καλλιτέχνης, όταν ανεβαίνεις στη σκηνή είναι μια στιγμή απόλυτης επικοινωνίας με το κοινό. Δεν μπορεί να είναι στήσιμο, δεν μπορεί να είναι κίβδηλο, πρέπει να τα δώσεις όλα. Και αυτός τα έδωσε όλα για τη σκηνή, για το φως αυτό και ως το τέλος κράτησε το νήμα της απόλυτης αγάπης με τον κόσμο».
Όταν ο Νίκος Αλιάγας ξεκίνησε τα πρώτα του τηλεοπτικά σόου στα τέλη της δεκαετίας ’90, ο Τζόνι Χαλιντέϊ ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που τον στήριξαν, όπως ο ίδιος ομολογεί:
«Με στήριξε στον αέρα και μου έδειξε τον δρόμο της δουλειάς αυτής. Μου έδωσε τα κλειδιά της σκηνής και της σχέσης με το κοινό».
Στη Γαλλία, όσοι γνώριζαν από κοντά τον Τζόνι Χαλιντέϊ, θεωρούν ότι εκτός σκηνής ο Τ. Χαλιντέϊ ήταν άτομο «timide» (ντροπαλό).
«Όσο θηρίο ήταν στη σκηνή, τόσο διακριτικός και προσεκτικός σε ό,τι έλεγε σε σχέση με τον εαυτό του, ήταν στη ζωή» αναγνωρίζει και ο Ν. Αλιάγας.
«Η ζωή του εκτός σκηνής ήταν “νορμάλ”, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που κατάφερε να κερδίσει τον χρόνο, να καταλάβει και να ασχοληθεί με τα παιδιά του (τις δύο υιοθετημένες Jade και Joy). Έλεγε ότι, κάνει τώρα, ό,τι δεν πρόλαβε να κάνει με τα δύο πρώτα του παιδιά (Νταβίντ και Λώρα). Ήταν ένας γλυκός άνθρωπος που έδινε μάχες γι΄ αυτό και δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι έφυγε, γιατί πιστεύαμε ότι τίποτα δεν μπορούσε να τον ρίξει. Πάντα ξαναγεννιόταν».
[toc]
