Ο πιο σκληρός 10χρονος στον κόσμο.
Δείτε το βίντεο:
Blog Σελίδα 14632
ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ!!! – Εισβάλλοντας σε party με τον πιο απίστευτο τρόπο! (Βίντεο)
Αυτό θα πει είσοδος…
BASE jump από πύργο 365 μέτρων με προσγείωση σε πισίνα που βρίσκεται πάνω σε 34οροφο κτήριο.
Δείτε το βίντεο:
Οι καλύτερες κινούμενες εικόνες της εβδομάδας που πέρασε.
Μια φοβερή και άκρως διασκεδαστική συλλογή με τις καλύτερες κινούμενες εικόνες που κυκλοφόρησαν τις τελευταίες μέρες.
Πως φτιάχνονται τα δείγματα του μενού για ένα εστιατόριο (βίντεο)
Ορισμένα εστιατόρια στην Ιαπωνία, χρησιμοποιούν ρεαλιστικά δείγματα φαγητών για να δείξουν πως είναι τα διάφορα πιάτα του καταλόγου.
Τα δείγματα αυτά φτιάχνονται από διάφορα υλικά, όπως πλαστικό και κερί.
Στο παρακάτω βίντεο, ένας καλλιτέχνης δημιουργεί ένα δείγμα γαρίδας tempura καθώς κι ένα εκπληκτικά ρεαλιστικό λάχανο.
Δείτε το βίντεο:
Σκύλος κάνει τον ψόφιο μόλις τον πιάνει στα χέρια του ο άνθρωπος που μισεί (Video)
Αυτό το chihuahua είναι ένα χαριτωμένο και χαρούμενο σκυλάκι, μέχρι να βρεθεί σε λάθος χέρια.
Δείτε πως παγώνει και κάνει τον ψόφιο κοριό μόλις ο Daniel τον πιάσει στα χέρια του…
Το μυστήριο του 1959 με το θάνατο 9 πεζοπόρων Ρώσων που ακόμα και σήμερα παραμένει ανεξήγητο!
Το περιστατικό με την ονομασία «Πέρασμα Dyatlov» είναι ένα σπάνιο και μυστηριώδες μυστήριο στην ιστορία της Ρωσίας.
Εννέα έμπειροι πεζοπόροι πέθαναν στο βουνό κάτω απο ανεξήγητες αιτίες.
Είναι μια ιστορία για την οποία υπάρχουν άπειρες θεωρίες συνομοσίας ως προς το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στους εννέα νεαρούς μαθητές που έκαναν τις διακοπές του για σκι στα Ουράλια Όρη της Ρωσίας.
Ποτέ δεν επέστρεψαν και όταν τα σώματά τους βρέθηκαν ημέρες αργότερα, πέντε από αυτούς είχαν παγώσει μέχρι θανάτου και τέσσερις είχαν μυστηριώδη τραυματισμούς. Απο τον ένα νεαρό έλειπε η γλώσσα, ενώ άλλος βρέθηκε με σπασμένο το κεφάλι. Όλοι φαινεται ότι αντιμετώπισαν τον τρόμο στη μέση της νύχτας λίγο εξω απο την κατασκήνωση τους αφού άφησαν πίσω τους τα τρόφιμα, τα σκι τους τα ζεστά παλτά τους και έτρεξαν προς ένα πυκνό δάσος κάτω από μια χιονισμένη πλαγιά. Εκεί οι πιθανότητες επιβίωσής τους ήταν ελάχιστες με τις θερμοκρασίες να αγγίζουν τους -30 ° C . Οι ερευνητές για την υπόθεση που κατενόμασαν την η αιτία του θανάτου ως «μια συναρπαστική άγνωστη δύναμη». Η υπόθεση κατεχωρήθηκε ως άκρως απόρρητη και έκλεισε.
» Αν είχα την ευκαιρία να ζητήσω κάτι από τον Θεό θα ήταν να μπορώ να του θέσω μόνο ένα ερώτημα, το οποίο θα ήταν: «Τι πραγματικά συνέβει στους φίλους μου εκείνο το βράδυ» », λέει ο μόνος επιζών της εκστρατείας αυτής, ο Yury Yudin. Ο Yudin γύρισε τελικά πίσω λόγω έντονων πόνων στην πλάτη λίγες ημέρες πριν φτάσουν στην περιοχή κατασκήνωσης. Τι συνέβη με τους φίλους του, παραμένει ένα μυστήριο οδυνηρο ακομα και σήμερα γι “αυτόν.
Ο Yudin και οι φίλοι του ξεκίνησαν το ταξίδι στις 23 Ιανουαρίου 1959. Το βουνό Ortoten στα Βόρεια Ουράλια ήταν ο προορισμός τους, . Ο Yury και οκτώ από τους φίλους του ήταν φοιτητές στην πόλη Ekaterinburg, στο Πολυτεχνείο Ural Polytechnic Institute βρίσκεται στην περιοχή Sverdlovsk. Οδηγήθηκαν από τον Igor Dyatlov (23ετών), ο οποίος ήταν εμπειρος στην ορειβασία, στην κατασκήνωση και στο σκι.
Η ομάδα αποτελούνταν από τους Dyatlov ,Yury Yudin, Alexander Krivonischenko (24ετών), Ζina Kolmogorova (22ετών), Yury Doroshenko (24ετών), Rustem Slobodin ( 23ετών), Ludmila Dubinina (21ετών), Alexander Kolevatov (25ετών) Nicolas Thibeaux-Brignollel (24ετών) και απο τον 37χρονο Alexander ο οποίος ήταν ο μόνος μη-σπουδαστής.
Οι μαθητές ταξιδέψαν με τρένο, αυτοκίνητο και με τα πόδια για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο Yudin αρρώστησε στο δρόμο και γύρισε πίσω και αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε ποτέ τους φίλους του στη ζωή. Το υπόλοιπο της διαδρομής τεκμηριώθηκε στα ημερολόγια και φωτογραφίες που άφησαν στον τελικό τους στρατόπεδο.
Η ομάδα πέρασε πολλές ακατοίκητες περιοχές, παγωμένες λίμνες και έφτασε στο ποτάμι Auspia όπου έστησαν την βάση. Εκεί άφησαν τα τρόφιμα και τον εξοπλισμό για το ταξίδι της επιστροφής τους. Από εκεί και πέρα, άρχισαν την αναρρίχηση προς το βουνό Otorten. Πιθανότατα λόγω κακών καιρικών συνθηκών κατέληξαν στις πλαγιές του βουνού Kholat Syakhl, στα 3,600 μέτρα υψόμετρο . Έστησαν τη σκηνή για τη νύχτα.
Μια ομάδα διάσωσης εστάλη όταν οι μαθητές απέτυχαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Οι εθελοντές βρήκαν το στρατόπεδο, αλλά η σκηνή τους ήταν μισόσκισμένη και καλυμμένη με χιόνι. Όλα τα υπάρχοντά τους ήταν εκεί, αλλά η σκηνή είχε σκιστεί απο μέσα, και είχε καθέτες τομές αρκετά μεγάλες για να περάσει ένας άνθρωπος. Έξω απο την σκηνή οι διασώστες βρήκαν ίχνη που ταιριάζαν με τα ίχνη των μαθητών.
Τα δύο πρώτα πτώματα του Yury Doroshenko και του Georgy Krivonischenko βρέθηκαν ενάμισι χιλιόμετρα από τη σκηνή. Ήταν ντυμένοι μόνο με τα εσώρουχα τους και ξυπόλητοι κάτω από ένα πεύκο κοντά στην άκρη του δάσους. Τα χέρια τους ήταν καμένα και απανθρακωμένα.
300 μέτρα πιο κάτω, βρήκαν το πτώμα του Dyatlov με την πλάτη στο έδαφος όπου κρατούσε ένα κλαδί στο ένα χέρι το οποιο έδειχνε προ την κατεύθυνση της κατασκήνωσης. 180 μέτρα περαιτέρω προς τη σκηνή, βρέθηκαν ο Rustem Slobodin ενώ η Zina Kolmogorova ήταν 150m μετά από αυτόν. Φαίνονταν να έχουν προσπαθήσει να συρθούν πίσω από τη σκηνή. Η αιτία του θανάτου, σύμφωνα με τους γιατρούς για τα πέντε θύματα ήταν ηυποθερμία. Ο Slobodin είχε ένα κάταγμα κρανίου, αλλά αυτό δεν ήταν η τελική αιτία του θανάτου.
Δύο μήνες αργότερα, βρέθηκαν τα πτώματα ακομα τέσσερων φίλων. Τα πτώματά τους βρίσκονταν κάτω από 4μέτρα χιόνι σε χαράδρα 250 μέτρων μακριά από την τοποθεσία των πρώτων πτωμάτων. Οι θάνατοι των Nicolas Thibeaux-Brignollel, Alexander Kolevatov, Ludmila Dubinina και ο Alexander Zolotaryov είχαν πολλαπλά τραυματα. Το κρανίο του Thibeaux-Brignollel είχε συντριβεί, ενώ ο Zolotaryov και η Dubunina είχαν πολλά σπασμένα πλευρά. Το παράξενο όμως είναι ότι δεν βρέθηκαν εξωτερικές πληγές στα σώματα όμως περιέργως σε κομμάτια από τα ρούχα που φορούσαν υπήρχαν υψηλότερα από τα κανονικά επίπεδα ακτινοβολίας.
Ορισμένες άλλες ανωμαλίες ήταν ότι μερικοί ήταν ντυμένοι, ενώ άλλοι ήταν σχεδόν γυμνοί. Απο το σώμα της Dubinina έλειπαν τα μάτια και η γλώσσα της.
Η έρευνα έκλεισε μετά απο ένα μήνα και τα αρχεία που φυλάσσονται σε ένα μυστικό αρχείο. Η περιοχή για τρία χρόνια μετά το περιστατικό ήταν απαγορευμένοι προς άπαντες!
Μισό αιώνα μετά διαφορετικές θεωρίες έχουν βγεί στην δημοσιότητα συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης από μια εχθρική φυλή ή απο κάποιους εγκληματίες, χιονάνθρωπους , εξωγήινους ακόμα και μιας μυστικής στρατιωτικής τεχνολογίας.
Εμείς μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι συνέβη σε αυτά τα βουνά και το μυστήριο σχετικά με το βουνό των νεκρών θα εξακολουθεί να υπάρχει να παραμένει άλυτο και τόσο ενδιαφέρον όσο ποτέ.
– See more at: http://entypwsiako.com/to-mistirio-tou-1959-me-to-thanato-9-pezoporon-roson-pou-akoma-ke-simera-parameni-anexigito/#sthash.b2RAYz8j.dpuf
Εννέα έμπειροι πεζοπόροι πέθαναν στο βουνό κάτω απο ανεξήγητες αιτίες.
Είναι μια ιστορία για την οποία υπάρχουν άπειρες θεωρίες συνομοσίας ως προς το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί στους εννέα νεαρούς μαθητές που έκαναν τις διακοπές του για σκι στα Ουράλια Όρη της Ρωσίας.
Ποτέ δεν επέστρεψαν και όταν τα σώματά τους βρέθηκαν ημέρες αργότερα, πέντε από αυτούς είχαν παγώσει μέχρι θανάτου και τέσσερις είχαν μυστηριώδη τραυματισμούς. Απο τον ένα νεαρό έλειπε η γλώσσα, ενώ άλλος βρέθηκε με σπασμένο το κεφάλι. Όλοι φαινεται ότι αντιμετώπισαν τον τρόμο στη μέση της νύχτας λίγο εξω απο την κατασκήνωση τους αφού άφησαν πίσω τους τα τρόφιμα, τα σκι τους τα ζεστά παλτά τους και έτρεξαν προς ένα πυκνό δάσος κάτω από μια χιονισμένη πλαγιά. Εκεί οι πιθανότητες επιβίωσής τους ήταν ελάχιστες με τις θερμοκρασίες να αγγίζουν τους -30 ° C . Οι ερευνητές για την υπόθεση που κατενόμασαν την η αιτία του θανάτου ως «μια συναρπαστική άγνωστη δύναμη». Η υπόθεση κατεχωρήθηκε ως άκρως απόρρητη και έκλεισε.
» Αν είχα την ευκαιρία να ζητήσω κάτι από τον Θεό θα ήταν να μπορώ να του θέσω μόνο ένα ερώτημα, το οποίο θα ήταν: «Τι πραγματικά συνέβει στους φίλους μου εκείνο το βράδυ» », λέει ο μόνος επιζών της εκστρατείας αυτής, ο Yury Yudin. Ο Yudin γύρισε τελικά πίσω λόγω έντονων πόνων στην πλάτη λίγες ημέρες πριν φτάσουν στην περιοχή κατασκήνωσης. Τι συνέβη με τους φίλους του, παραμένει ένα μυστήριο οδυνηρο ακομα και σήμερα γι “αυτόν.
Ο Yudin και οι φίλοι του ξεκίνησαν το ταξίδι στις 23 Ιανουαρίου 1959. Το βουνό Ortoten στα Βόρεια Ουράλια ήταν ο προορισμός τους, . Ο Yury και οκτώ από τους φίλους του ήταν φοιτητές στην πόλη Ekaterinburg, στο Πολυτεχνείο Ural Polytechnic Institute βρίσκεται στην περιοχή Sverdlovsk. Οδηγήθηκαν από τον Igor Dyatlov (23ετών), ο οποίος ήταν εμπειρος στην ορειβασία, στην κατασκήνωση και στο σκι.
Η ομάδα αποτελούνταν από τους Dyatlov ,Yury Yudin, Alexander Krivonischenko (24ετών), Ζina Kolmogorova (22ετών), Yury Doroshenko (24ετών), Rustem Slobodin ( 23ετών), Ludmila Dubinina (21ετών), Alexander Kolevatov (25ετών) Nicolas Thibeaux-Brignollel (24ετών) και απο τον 37χρονο Alexander ο οποίος ήταν ο μόνος μη-σπουδαστής.
Οι μαθητές ταξιδέψαν με τρένο, αυτοκίνητο και με τα πόδια για να φτάσουν στον προορισμό τους. Ο Yudin αρρώστησε στο δρόμο και γύρισε πίσω και αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε ποτέ τους φίλους του στη ζωή. Το υπόλοιπο της διαδρομής τεκμηριώθηκε στα ημερολόγια και φωτογραφίες που άφησαν στον τελικό τους στρατόπεδο.
Η ομάδα πέρασε πολλές ακατοίκητες περιοχές, παγωμένες λίμνες και έφτασε στο ποτάμι Auspia όπου έστησαν την βάση. Εκεί άφησαν τα τρόφιμα και τον εξοπλισμό για το ταξίδι της επιστροφής τους. Από εκεί και πέρα, άρχισαν την αναρρίχηση προς το βουνό Otorten. Πιθανότατα λόγω κακών καιρικών συνθηκών κατέληξαν στις πλαγιές του βουνού Kholat Syakhl, στα 3,600 μέτρα υψόμετρο . Έστησαν τη σκηνή για τη νύχτα.
Μια ομάδα διάσωσης εστάλη όταν οι μαθητές απέτυχαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Οι εθελοντές βρήκαν το στρατόπεδο, αλλά η σκηνή τους ήταν μισόσκισμένη και καλυμμένη με χιόνι. Όλα τα υπάρχοντά τους ήταν εκεί, αλλά η σκηνή είχε σκιστεί απο μέσα, και είχε καθέτες τομές αρκετά μεγάλες για να περάσει ένας άνθρωπος. Έξω απο την σκηνή οι διασώστες βρήκαν ίχνη που ταιριάζαν με τα ίχνη των μαθητών.
Τα δύο πρώτα πτώματα του Yury Doroshenko και του Georgy Krivonischenko βρέθηκαν ενάμισι χιλιόμετρα από τη σκηνή. Ήταν ντυμένοι μόνο με τα εσώρουχα τους και ξυπόλητοι κάτω από ένα πεύκο κοντά στην άκρη του δάσους. Τα χέρια τους ήταν καμένα και απανθρακωμένα.
300 μέτρα πιο κάτω, βρήκαν το πτώμα του Dyatlov με την πλάτη στο έδαφος όπου κρατούσε ένα κλαδί στο ένα χέρι το οποιο έδειχνε προ την κατεύθυνση της κατασκήνωσης. 180 μέτρα περαιτέρω προς τη σκηνή, βρέθηκαν ο Rustem Slobodin ενώ η Zina Kolmogorova ήταν 150m μετά από αυτόν. Φαίνονταν να έχουν προσπαθήσει να συρθούν πίσω από τη σκηνή. Η αιτία του θανάτου, σύμφωνα με τους γιατρούς για τα πέντε θύματα ήταν ηυποθερμία. Ο Slobodin είχε ένα κάταγμα κρανίου, αλλά αυτό δεν ήταν η τελική αιτία του θανάτου.
Δύο μήνες αργότερα, βρέθηκαν τα πτώματα ακομα τέσσερων φίλων. Τα πτώματά τους βρίσκονταν κάτω από 4μέτρα χιόνι σε χαράδρα 250 μέτρων μακριά από την τοποθεσία των πρώτων πτωμάτων. Οι θάνατοι των Nicolas Thibeaux-Brignollel, Alexander Kolevatov, Ludmila Dubinina και ο Alexander Zolotaryov είχαν πολλαπλά τραυματα. Το κρανίο του Thibeaux-Brignollel είχε συντριβεί, ενώ ο Zolotaryov και η Dubunina είχαν πολλά σπασμένα πλευρά. Το παράξενο όμως είναι ότι δεν βρέθηκαν εξωτερικές πληγές στα σώματα όμως περιέργως σε κομμάτια από τα ρούχα που φορούσαν υπήρχαν υψηλότερα από τα κανονικά επίπεδα ακτινοβολίας.
Ορισμένες άλλες ανωμαλίες ήταν ότι μερικοί ήταν ντυμένοι, ενώ άλλοι ήταν σχεδόν γυμνοί. Απο το σώμα της Dubinina έλειπαν τα μάτια και η γλώσσα της.
Η έρευνα έκλεισε μετά απο ένα μήνα και τα αρχεία που φυλάσσονται σε ένα μυστικό αρχείο. Η περιοχή για τρία χρόνια μετά το περιστατικό ήταν απαγορευμένοι προς άπαντες!
Μισό αιώνα μετά διαφορετικές θεωρίες έχουν βγεί στην δημοσιότητα συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης από μια εχθρική φυλή ή απο κάποιους εγκληματίες, χιονάνθρωπους , εξωγήινους ακόμα και μιας μυστικής στρατιωτικής τεχνολογίας.
Εμείς μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι συνέβη σε αυτά τα βουνά και το μυστήριο σχετικά με το βουνό των νεκρών θα εξακολουθεί να υπάρχει να παραμένει άλυτο και τόσο ενδιαφέρον όσο ποτέ.
tro-ma-ktiko.blogspot.gr
Μην πάτε πότε σε αυτές τις 10 περιοχές αν έχετε φοβίες
Πολλές περιοχές του κόσμου, που για κάποιους θα αποτελούσαν αξιοθέατα, για αρκετούς άλλους, είναι απλώς τόπος μαρτυρίου.
Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για τις ίδιες περιοχές, ωστόσο αυτό που μεσολαβεί, είναι οι φοβίες, που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.
Αν λοιπόν φοβάστε το σκοτάδι, τους κεραυνούς ή ακόμα και τους… κλόουν, σίγουρα δεν θα πρέπει να πατήσετε το πόδι σας στα παρακάτω αξιοθέατα!
Όσοι φοβούνται τους κεραυνούς: Μακριά από το Δέλτα του Catatumbo στη Βενεζουέλα
Ο χειρότερος προορισμός, όσων ανθρώπων φοβούνται το εκτυφλωτικό φως του κεραυνού, είναι το Δέλτα του ποταμού Catatumbo στη Βενεζουέλα, όπου οι καταιγίδες και οι κεραυνοί, είναι καθημερινό φαινόμενο. Στη συγκεκριμένη περιοχή, επί δέκα ώρες κάθε νύχτα, πέφτουν κεραυνοί και υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο, χτυπούν στο σημείο περίπου 1.000.000 (!)
Αξίζει να σημειωθεί ότι αρκετές τουριστικές εταιείες, προσφέρουν περιηγήσεις στην περιοχή, μόνο και μόνο για να παρακολουθήσει κάποιος τις φωτεινές και θορυβώδεις νύχτες στα νερά του Catatumbo.
Όσοι φοβούνται τους κλόουν: Μακριά από το Baraboo, στο Wisconsin
Σε πολλούς αρέσουν οι κλόουν, αλλά ας σοβαρευτούμε και ας το παραδεχτούμε. Είναι μεγάλη πηγή τρόμου. Η μικρή πόλη Baraboo, του Wisconsin, είναι η κόλαση όσων φοβούνται τα βαμμένα πρόσωπα, τις αποτυχημένες περούκες και τα χαμόγελα του τζόκερ. Τον 19ο αιώνα το Baraboo, ονομαζόταν και «πόλη των τσίρκων», καθώς στην περιοχή υπήρχαν πολλά Show, αυτού του είδους. Σήμερα στην πόλη λειτουργεί το μουσείο «Circus World», στο οποίο μεταξύ άλλων υπάρχει και η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη, με πληροφορίες για την ιστορία των τσίρκο, στις ΗΠΑ.
Όσοι φοβούνται τα ύψη: Μακριά από το Εθνικό Πάρκο του Grand Canyon
Αυτονόητα πράγματα. Όταν φοβάσια τα ύψη, η καλύτερη θέα, βρίσκεται στο έδαφος. Το Grand Canyon, είναι απαγορευμένη περιοχή για υψοφοβικούς και ακροφοβικούς, καθώς πέρα από τις από τομες κοριφές, υπάρχει και το Grand Canyon Skywalk. Πρόκειται για έναν γυάλινο διάδρομο, που επιτρέπει σε όποιον τον περπατά, να κοιτάζει από θέα ύψους 4.000 ποδιών. Σίγουρη συνταγή για έμφραγμα.
Όσοι φοβούνται το σκοτάδι: Μακριά από το Tromsο
Το Fear of the Dark, είναι αριστούργημα, αλλά το σκοτάδι της Νορβηγίας δεν αντέχεται. Η νυχτοφοβία, εμφανίζεται στα περισσότερα παιδιά, τα οποία ως ενήλικες, διατηρούν κάποιες δυσάρεστες αναμνήσεις. Ο τόπος, που θα μπορούσε να ξυπνήσει αυτές τις αναμνήσεις, είναι σίγουρα το Tromso. Κάθε Χειμώνα, ξεκινά ένας νυκτοφοβικός εφιάλτης, που κρατά από τις 21 Νοεμβρίου έως τις 21 Ιανουαρίου. Υπάρχουν φεστιβάλ και μπορείς να δεις και το βόρειο Σέλας, αλλά αν μισείς το σκοτάδι, σίγουρα το Tromso, δεν θα είναι ένας από τους αγαπημένους σου προορισμούς.
Όσοι φοβούνται το νερό: Μακριά από τη Βενετία
Όταν έχεις νεροφοβία, δεν είναι εύκολο ούτε να ταξιδεύεις, ούτε να ζεις μ” αυτό. Ειδικά αν βρίσκεσαι στη Βενετία, όπου το νερό είναι παντού. Πρέπει να περάσεις από το νερό για να μπεις στην πόλη και όταν βρεθείς εκεί, είναι αδύνατον να κάνεις βόλτα χωρίς να χρησιμοποιήσεις τα μικρά και μεγάλα κανάλια. Ακόμα και αν δεν μετακινείσαι καθόλου το νερό σε περικυκλώνει!
Όσοι φοβούνται τις νυχτερίδες: Μακριά από το Austin
Η γέφυρα Congress Avenue, στο Austin του Τέξας, είναι το απόλυτο τεστ για όσους φοβούνται τις νυχτερίδες. Λίγες πόλεις στον κόσμο, μπορούν να προσφέρουν μια τέτοια «δοκιμασία». Κάθε απόγευμα από τον Μάρτιο ως τον Οκτώβριο, αρκετοί άνθρωποι πηγαίνουν στο συγκεκριμένο σημείο, για να παρακολουθήσουν 1,5 εκατομμύριο νυχτερίδες να φεύγουν από τη γέφυρα και να πετούν στον ουρανό. Για τους τολμηρούς υπάρχει και τουρ με καγιάκ, κάτω από τη γέφυρα, για να παρατηρήσουν από κοντά το φαινόμενο.
Όσοι φοβούνται τους μικρούς χώρους: Μακριά από τη Βουδαπέστη
Αν δεν είστε σίγουροι ότι υποφέρετε από κλειστοφοβία, ένα ταξίδι στη Βουδαπέστη θα ήταν ένας καλός τρόπος να μάθετε. Κάτω από τους δρόμους της πόλης υπάρχει ένα υπόγειο σύστημα σπηλαίων. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, αν το ψάξει κάποιος μπορεί να κάνει μια βόλτα στον υπόγειο λαβύρινθο, που οδηγεί συνεχώς σε όλο και πιο στενά μέρη. Οι κλειστοφοβικοί μπορούν να παραμείνουν στην επιφάνεια, απολαμβάνοντας, μια πραγματικά όμορφη πόλη
Όσοι φοβούνται τα Καβούρια: Μακριά από το νησί των Χριστουγέννων
Κανένας δεν θα ήθελε ένα τσίμπημα από καβούρι, αλλά όσοι τρομάζουν ακόμα και στη θέα τους, σίγουρα δεν θα πρέπει να επισκεφθούν ποτέ τη Νήσο των Χριστουγέννων (ανήκει στην Αυστραλία) τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο. Είναι η εποχή που τα καβούρια πραγματοποιούν την ετήσια «μετανάστευσή» τους. Εκατομμύρια καβούρια μετακινούνται από το δάσος του νησιού, προς την ακτή για να βρουν την τροφή τους. Το θέαμα είναι μοναδικό, αν φυσικά δεν έχεις τη συγκεκριμένη φοβία.
Όσοι φοβούνται τα πλήθη: Όλες οι μεγαλουπόλεις του κόσμου
Αγοραφοβία, οχλοφοβία και άλλα καλά. Υπάρχουν αρκετές φοβίες, που έχουν σχέση με τον τρόμο που νιώθει κάποιος όταν βρίσκεται μέσα σε ένα πλήθος. Όπως και αν αποκαλούνται το κοινό χαρακτηριστικό είναι ο πανικός που προκαλείται από τους ανθρώπους γύρω μας. Μέσα στο 2013, 28 πόλεις σε όλο τον κόσμο θα μπορούσαν να χαρακτηριστιούν «μεγαλουπόλεις», έχοντας πάνω από 10 εκατομμύρια κατοίκους, ωστόσο αν θα έπρεπε να βρούμε μία πόλη που οι αγοραφοβικοί πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγουν, αυτή είναι η Βομβάη.
Όσοι φοβούνται τους καρχαρίες: Νήσος Γουαδελούπη, Μεξικό
Η συγκεκριμένη φοβία, είτε έχεις δει τα «Σαγόνια του Καρχαρία», είτε όχι σίγουρα θα μπορούσε να σου χαλάσει τις διακοπές σε ένα εξωτικό νησί. Ειδικά αν αυτό, πράγματι το περιτριγυρίζουν καρχαρίες! Αν έχετε λοιπόν τη συγκεκριμένη φοβία ή αν απλώς δεν θέλετε να χάσετε τη ζωή σας, η φημισμένη για τους λευκούς καρχαρίες της, ηφαιστειογενής νήσος Γουαδελούπη, δεν θα πρέπει να είναι ένας από τους επόμενους προορισμούς σας. Πάντως δεκάδες φωτογράφοι και δύτες, προτιμούν το συγκεκριμένο νησί. Η τρέλα δεν πάει στα βουνα.
Τα ασχημόπαπα celebrities που έγιναν κύκνοι!
Μπορεί τώρα η ομορφιά και η λάμψη τους να θαμπώνει τους προβολείς και τα φλας των φωτογράφων, ωστόσο μερικά από τα αστέρια της σόουμπιζ είχαν μία μάλλον… αντιαισθητική παιδική ηλικία.
Δείτε ποιοι κύκνοι της σόουμπιζ ξεκίνησαν ως ασχημόπαπα:
Ανταμ Λεβίν (τραγουδιστής των Maroon 5)
Ντριου Μπάριμορ
Ζακ Εφρον
Κλόε Καρντάσιαν (η μικρή αδελφή της Κιμ)
Μάθιου Λιούις (Ο Νέβιλ Λονγκμπότομ από το «Χάρι Πότερ»)
Κριστιάνο Ρονάλντο
Αμπερ Ρόουζ (πρώην σύντροφος του Wiz Khaliffa)
Tα ομορφότερα χωριά της Ελλάδας σε μια λίστα! Ποιό θα είναι το επόμενο που θα επισκεφτείτε;
Μπορεί η λίστα να έπρεπε να είναι μεγαλύτερη… Εξάλλου η Ελλάδα έχει τόσο όμορφα χωριά που θα ήταν άδικο να ξεχωρίσουμε ΜΟΝΟ κάποια από αυτά! Παρ’ όλα αυτά η λίστα που ακολουθεί θα σας δώσει μια πολύ καλή εικόνα από το τί παίζει… στην Ελλάδα για να αρχίσετε σύντομα τα ταξίδια!
ΣΥΡΡΑΚΟ – ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Το Συρράκο (ή Σιράκο) είναι χωριό του νομού Ιωαννίνων, που ανήκει διοικητικά στον Δήμο Βορείων Τζουμέρκων. Είναι χτισμένο σε μία πλαγιά του όρους Λάκμος, σε υψόμετρο 1.150 μέτρων.
Το Συρράκοστέκεται πάνω από την χαράδρα του ποταμού Χρούσια, παραπόταμου του Καλαρρύτικου και απέναντι του αντικρίζει τα Τζουμέρκα. Οι κοντινότερες πόλεις στο Συρράκο είναι τα Ιωάννινα και η Άρτα που απέχουν 40 λεπτά με μία ώρα ορεινής διαδρομής.
ΑΡΑΧΩΒΑ – ΛΕΙΒΑΔΙΑ
Η Αράχωβα (ή Αράχοβα) είναι μία ορεινή κωμόπολη του Νομού Βοιωτίας χτισμένη στις νότιες πλαγιές του Παρνασσού σε υψόμετρο 968 μέτρων. Αποτελούσε έδρα του ομώνυμου δήμου μέχρι τα τέλη του ενώ με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης εντάχθηκε στον νέο δήμο Διστόμου – Αράχωβας – Αντίκυρας, του οποίου αποτελεί Δημοτική Ενότητα.
Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 3.703 κάτοικοι, ενώ ο πληθυσμός ολόκληρου του δήμου ήταν 4.180 κάτοικοι. Αποτελεί δημοφιλές χειμερινό θέρετρο, χάρη στην ύπαρξη χιονοδρομικού κέντρου και τη μικρή της απόσταση από την Αθήνα(περίπου 160 χιλιόμετρα).
ΔΙΚΟΡΦΟ – ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Το χωριό Δίκορφο οφείλει το όνομά του στην τοποθεσία του, καθώς είναι κτισμένο στα 1.000μ. ανάμεσα σε δύο λόφους στην πολύ δασωμένη βορινή πλευρά του βουνού Μιτσικέλι.
Το Δίκορφο είναι γνωστό ως οικισμός από το 1431. Την ιστορία του μαρτυρούν τα μεγάλα πέτρινα αρχοντικά, η βιβλιοθήκη, τα λιθόστρωτα καλντερίμια, οι ξερολιθιές και οι αυλόπορτες που ενώνουν τα σπίτια.
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
Η Μονεμβάσια, ή Μονεμβασία, ή Μονεμβασιά, ή Μονοβάσια, γνωστή στους Φράγκους ως Μαλβασία, είναι μια μικρή ιστορική πόλη της ανατολικής Πελοποννήσου, της επαρχίας Επιδαύρου Λιμηράς, στο Νομό Λακωνίας.
Είναι περισσότερο γνωστή από το μεσαιωνικό φρούριο, επί του ομώνυμου “Βράχου τηςΜονεμβασιάς”, που αποτελεί στην κυριολεξία μικρή νησίδα που συνδέεται με γέφυρα σε σχηματιζόμενο λαιμό συνολικού μήκους 400 μέτρων με τη σημερινή παράλια κατ΄ έναντι πόλη επί της λακωνικής ακτής.
Στα διασωθέντα κτήρια και τις δομές στο κάστρο περιλαμβάνονται αμυντικές κατασκευές του εξωτερικού κάστρου και αρκετές μικρές βυζαντινές εκκλησίες.
Το όνομά της είναι σύνθετη λέξη, που προέρχεται από τις δύο ελληνικές λέξεις Μόνη και Έμβασις. Πολλές από τις οδούς είναι στενές και κατάλληλες μόνο για τους πεζούς. Ο κόλπος της Παλαιάς Μονεμβασιάςβρίσκεται στο Βορρά. Το παρωνύμιο της Μονεμβασιάς είναι «Γιβραλτάρ της ανατολής», επειδή τυγχάνει να είναι σε σμίκρυνση πανομοιότυπη με τον βράχο του Γιβραλτάρ.
Ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος καταγόταν από τη Μονεμβασιά, όπου και βρίσκεται σήμερα ο τάφος του.
Σήμερα έχει 4.660 κατοίκους.
ΔΙΛΟΦΟ – ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Το Δίλοφο είναι ορεινό χωριό του νομού Ιωαννίνων και ανήκει στο συγκρότημα των Ζαγοροχωρίων της Ηπείρου. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.000 μέτρων στις πλαγιές της Τύμφης. Το Δίλοφο ανήκει στον δήμο Κεντρικού Ζαγορίου και ο πληθυσμός τους σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι 39 κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τον τουρισμό. Απέχει 32 χιλιόμετρα από τα Ιωάννινα ενώ η πρόσβαση στο χωρίο είναι ιδιαίτερα εύκολη αρκεί να είστε προσεκτικοί στις πινακίδες που θα σας οδηγήσουν σε αυτό μίας και δεν είναι πάνω στον οδικό δρόμο.
Το χαρακτηριστικό αυτό σε συνδυασμό με την απαγόρευση διέλευσης αυτοκινήτων μέσα από τον οικισμό, έχει βοηθήσει σημαντικά στην διατήρηση του παραδοσιακού χαρακτήρα και της αυθεντικής Ζαγορίσιας ταυτότητας που το κάνουν να ξεχωρίζει ανάμεσα από τα περισσότερα και ομολογουμένως πανέμορφα χωρία του Κεντρικού Ζαγορίου.
Ο χαρακτηρισμός μάλιστα του οικισμού ως παραδοσιακού και διατηρητέου έχει ενισχύσει τον αναλλοίωτο χαρακτήρα του μίας και σε αυτό επιτρέπονται μόνο αναστηλώσεις και ανακατασκευές παλαιών κτισμάτων.
Το παλαιότερο όνομα του χωριού μέχρι το 1920 ήταν Σωπετσέλι ήΣο(μ)ποτσέλι, ονομασία η οποία στα σλάβικα και βλάχικα σημαίνει “τόπος με πολλά νερά”.
ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ – ΛΑΡΙΣΑ
Αμπελάκια…Το Στολίδι της Θεσσαλίας!
Μακριά από τα αστικά κέντρα και τους συγκοινωνιακούς άξονες,σε εποπτική θέση,πέντε χιλιόμετρα από τα Ιερά στενά των Τεμπών, ανηφορίζοντας κανείς μπορεί να δει να ξεπροβάλουν τα Αμπελάκια, η Ιστορική Κοινότητα των Αμπελακίων όπως έχει επικρατήσει.Κοινότητα η οποία ανήκει στην Επαρχία Λάρισας του Νομού Λάρισας, της Περιφέρειας Θεσσαλίας.
Βρίσκεται στους πρόποδες του όρους ‘Οσσα’,ή ‘Κίσσαβος’ και σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από τα Τέμπη όπου περνά η Εθνική οδός,Αθηνών – Θεσσαλονίκης και σε απόσταση 31 χιλμ. από την Λάρισα,120 απόΘεσσαλονίκη και 380 από την Αθήνα. Η πρώτη οπτική επαφή με τα Αμπελάκια δίνει στον ταξιδιώτη την εντύπωση ότι αυτό το «χωριό» διαφέρει από τα άλλα …και όντως αυτό συμβαίνει.
Αρχοντικά κρεμασμένα στις πλαγιές του βουνού μαρτυρούν με την αρχιτεκτονική τους-αρχικά-ότι τα χρόνια που πέρασαν άφησαν την δική τους ανεξίτηλη ιστορική πινελιά.Μια μαγεία διάχυτη μέσα στα στενά του χωριού αφήνουν τον ταξιδιώτη άφωνο να θαυμάζει τον πολιτισμό που μαρτυρούν τα σπίτια,οι λιθόστρωτοι δρόμοι,οι γέροντες.
ΣΠΥΛΑΙΟ – ΓΡΕΒΕΝΑ
Το Σπήλαιο Γρεβενών είναι χωριό του νομού Γρεβενών. Ανήκει στον δήμο Θ. Ζιάκα και έχει μόνιμο πληθυσμό γύρω στα 300-500 ατόμα. Από τα αξιοθέατα του, το πολύ παλιό και καλά διατηρημένο Μοναστήρι, η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, χτισμένη αρχές του 1800, το δημοτικό σχολείο, που είναι κτίριο του 1930, το φαράγγι του Σπηλαίου με το γεφύρι της Πορτίτσας, το Γεφύρι του Κατσουγιάννη και της Λιάτισσας.
Από το Σπήλαιο ήταν ο Μακεδονομάχος Οπλαρχηγός Αδαμάντιος Μάνος (καπετάν Κόκκινος). Οι μόνιμοι κάτοικοι του Σπηλαίου ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια της γης. Από τα πιο φημισμένα προϊόντα είναι τα φασόλια, η κατσικίσια φέτα και το τσίπουρο. Επίσης φημισμένο είναι το πανηγύρι του Σπηλαίου το Δεκαπενταύγουστο προς τιμήν του μοναστηριού της Παναγίας. Το πανηγύρι κρατάει τρεις ημέρες, από τις 14 μέχρι και τις 16 Αυγούστου.
Η μάζωξη γίνεται στην κεντρική πλατεία του χωριού, όπου παίζουν τοπικά συγκροτήματα και ο κόσμος χορεύει παραδοσιακούς χορούς. Στο Σπήλαιο Γρεβενών συρρέουν μέλη πολλών ορειβατικών συλλόγων καθώς και λάτρεις επικίνδυνων σπορ για να κάνουν ορειβασία, canyoning ή κανόε-καγιάκ.
ΝΥΜΦΑΙΟ – ΦΛΩΡΙΝΑ
Το χωριό Νυμφαίο (παλαιότερα Νιβέστα ή και Νεβέσκα) είναι ορεινός οικισμός (υψόμ. 1350) που έχει χαρακτηρισθεί «διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός». Υπάγεται στο Δήμο Αμυνταίου του Νομού Φλώρινας. Βρίσκεται στο νότιο άκρο του νομού, στις ανατολικές κλιτείς του όρους Βέρνου σε απόσταση 57 χλμ από την πόλη της Φλώρινας μέσω του οδικού άξονα Ξινού Νερού.
Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί το παρουσιάζουν ως ένα από τα δέκα ομορφότερα χωριά της Ευρώπης, ενώ στον παγκόσμιο διαγωνισμό της U.N.E.S.C.O. διεκδίκησε το Διεθνές Βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την άριστη διαχείριση πολιτιστικού αποθέματος και φυσικού περιβάλλοντος
ΒΛΑΣΤΗ – ΚΟΖΑΝΗ
Η Βλάστη (παλαιότερες ονομασίες: Μπλάτσι ή Βλάτσι, Μπλάτζι (1830), Μπλάτζη (1858), Βλάτζη (1860) και Βλάτση, αλλά πιθανότατα και Βλάττη) είναι ένα γραφικό ορεινό χωριό του νομού Κοζάνης. Υπήρξε ένα από τα σημαντικά προπύργια του Ελληνισμού κι ένα από τα μεγαλύτερα κεφαλοχώρια της Δυτικής Μακεδονίας.
ΠΕΡΤΟΥΛΙ
Ακολουθώντας τον ανηφορικό δρόμο στις πλαγιές του Κόζιακα 13 χιλιόμετρα μετά την Πύλη και σε υψόμετρο 900 μέτρων φτάνουμε στην Ελάτη , το μεγαλύτερο από τα ορεινά χωριά του νομού Τρικάλων και το πιο τουριστικά ανεπτυγμένο. Το παλιό όνομα του χωριού ήταν μέχρι το 1955 Τύρνα. Μεταξύ μας, οι ντόπιοι αποκλειστικά Τύρνα της αποκαλούν… Πιθανολογείται ότι ιδρύθηκε μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Χτισμένη κυριολεκτικά μέσα στο πράσινο , η Ελάτη διαθέτει σήμερα όλες εκείνες τις υποδομές και προδιαγραφές που την αναδεικνύουν ως τουριστικό προορισμό «πρώτης γραμμής» για όλες τις εποχές του έτους.
Παρέχει στον επισκέπτη ένα μοναδικού κάλους φυσικό περιβάλλον, φιλοξενία σε άφθονα γραφικά καταλύματα , και ανεπανάληπτους για τις παραδοσιακές γεύσεις τους χώρους εστίασης. Είναι το ορμητήριο για μοναδικές σε ομορφιά διαδρομές, μέσα στο πυκνό ελατόδασος , για οδηγούς και πεζοπόρους.