Υπαρχουν κατι μανες που αξιζουν ολα τα συγχαρητηρια του κοσμου…
Βραβεια ψυχης δυναμης …
Κατι μανες που σε κανουν να νιωθεις μυρμηγκι μπροστα τους…
Καποια στιγμη στην δευτερη εγκυμοσυνη μου ειχε περασει σαν κομητης μια σκεψη…
Τι θα γινοταν εαν…
Ειμαι σιγουρη πως πολλες εχετε αγχωθει κατα την διαρκεια της εγκυμοσυνης για την πορεια της υγειας του παιδιου σας…
Εκει γυρω στον δευτερο υπερηχο η αγωνια κορυφωνεται και πολλες μαμαδες ξεφυσαμε με ανακουφιση με τα καλα αποτελεσματα…
Ειναι μαμαδες που εκεινη ακριβως την στιγμη ξεκινουν το ταξιδι της αποδοχης…
Αποδεχονται ενας Θεος ξερει πως τα “νεα” που ποτε δεν περιμεναν να ακουσουν…
Ειναι και καποιες ακομα που τα νεα αυτα τα μαθαινουν μετα την γεννα..
Νεα που στο ακουσμα τους “αδειαζουν” πολλες απο εμας…
Πραγματα που για ορισμενες ειναι αξια θαυμασμου και συζητηση χαρας , οι ιδιες ακριβως προτασεις και λεξεις αυτες τις πονανε…
Ποτε θα περπατησει γιατι δεν μιλαει ακομα και αλλα πολλα…
Αυτες οι μαμαδες παλευουν καθημερινα!
Δινουν χιλιαδες μαχες ακομη και για πραγματα απλα οπως το ντυσιμο το πλυσιμο των δοντιων…
Στεκονται εκει αγερωχες και με καμαρι!
Kαμαρωνουν και εκτιμουν τα παντα…
Ευγνωμονουν για την καθε αναπνοη του παιδιου τους!
Στεκονται διπλα στα Δωρα της ζωης τους και δεν τα απογοητευουν ΠΟΤΕ!
Σημερα νιωθω την υποχρεωση να δωσω τα συγχαρητηρια μου στις μητερες παιδιων με ειδικες αναγκες !
Σε ολες εκεινες τις γυναικες που αγκαλιασαν τα πλασματακια τους με μπολικη αγαπη και στοργη παροτι δεν ηταν αυτο που παντα ονειρευονταν…
Που αψηφησαν το “χτυπημα της μοιρας” και αγκαλιασαν το “δωρο ζωης”
Που χαριζουν στιγμες ανεμελιας στα πλασματακια που αλλοι αντιμετωπιζουν σαν ατυχα χωρις να εχουν συνειδητοποιησει ποσο τυχερα ειναι εκει που τα εστειλε ο Θεος…
Αξιες!
