Είμαι η Κατερίνα και έχω δύο αγοράκια 5 και 7 χρονών. Είμαι χωρισμένη αλλά μεγαλώνω μόνη μου τα παιδιά μου γιατί ο μπαμπάς τους, μας πέταξε σε μια νύχτα έξω από το σπίτι. Στη δική μου ιστορία τα λεφτά και η απιστία έπαιξαν μεγάλο ρόλο. Ρομαντική καθώς ήμουν πάντα και ερωτευμένη με τον άντρα μου, του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Λάθος μου.

Όταν γνώρισα τον άντρα μου ήμουν αεροσυνοδός με πολλά ταξίδια λόγω επαγγέλματος, πολλούς φίλους και πολύ καλό μισθό. Εκείνος είχε εταιρία πληροφορικής και πήγαινε καλά. Όταν τον ερωτεύτηκα και παντρευτήκαμε, αποφασίσαμε να σταματήσω από τη δουλειά για να κάνουμε οικογένεια διότι καθημερινά ταξίδια και οικογένεια δεν πήγαιναν μαζί. Έδωσα όλες μου τις οικονομίες για να επεκτείνουμε την επιχείρησή του και επειδή έχω δύο πτυχία και ξέρω πολλές ξένες γλώσσες, είπαμε να αναλάβω τη διοίκηση της εταιρίας ώστε εκείνος να αναλάβει τους παλιούς πελάτες και να βρίσκει καινούριους.

Ήμουν ερωτευμένη και απόλυτα ευτυχισμένη. Η ζωή μας ήταν γεμάτη και δεν μας έλειπε τίποτα. Δεν μπορούσα όμως να μην προσέξω πόσο άπληστος είχε αρχίσει να γίνεται με τα χρήματα.

Ακόμα και μήνες που η εταιρία πήγαινε καλά, γκρίνιαζε αν εκείνο το μήνα δεν είχε πάει τόσο καλά όσο τον προηγούμενο. Το απέδωσα στο άγχος του και δεν το πήρα σοβαρά. Πάλι λάθος μου. Αφοσιώθηκα στο σπίτι, στα παιδιά και στη δουλειά. Η γκρίνια του για τα λεφτά μεγάλωνε.

Με ανάγκασε και στο ένα παιδί και στο άλλο, να γυρίσω στην εταιρία σε ένα μήνα από τον τοκετό για να μην μείνει πίσω η δουλειά. Ο ξένος εργοδότης δεν ζητάει κάτι τέτοιο από τους υπαλλήλους και εμένα μου το ζητούσε ο ίδιος ο πατέρας των παιδιών μου. Δεν είπα τίποτα, το απέδωσα στο άγχος του. Ξανά.

Με τον καιρό η κατάσταση χειροτέρευε. Δεν τολμούσα να κάνω ένα έξοδο για εμένα, γινόταν χαμός. Ούτε τα νύχια μου δεν μπορούσα να φτιάξω σαν γυναίκα, έκανε θέμα για 12 ευρώ.

Μισθό φυσικά και δεν μου έκοβε, ένσημα ανύπαρκτα τόσα χρόνια. Άρχισα να θορυβούμαι, δεν ήταν φυσιολογικά όλα αυτά. Που πήγε ο άντρας που δεν υπολόγιζε; Που με πήγαινε ταξίδια και τα κάλυπτε όλα αυτός ακόμα και όταν εγώ έβγαζα το πορτοφόλι μου να πληρώσω;

Που μου έπαιρνε πανάκριβα δώρα χωρίς ποτέ να το ζητήσω; Τα τελευταία δύο χρόνια πρίν το μεγάλο μπαμ, δεν κάναμε ούτε σεξ. Ερχόταν αργά το βράδυ και κοιμόταν στον καναπέ ή στον ξενώνα.

Ο άντρας μου είχε χρόνια δεσμό με τη γυναίκα του πατέρα του. Και εγώ η βιτρίνα της σχέσης τους, η απόφασή του να κάνουμε οικογένεια για να μην τους καταλάβουν. Τους είδε μια μέρα μια φίλη μου και δεν το πίστευα ώσπου το είδα με τα μάτια μου. Το «έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου» δεν περιγράφει αυτό που ένιωσα όταν τους είδα να φιλιούνται. Ένιωθα τη καρδιά μου να βγαίνει από το σώμα μου. Κατάλαβα τί σημαίνει να παθαίνεις εγκεφαλικό…

Όταν του τα είπα όλα, με έβγαλε τρελή και ότι τα έλεγα όλα αυτά για να τον εκβιάσω και να του φάω λεφτά. Έγινε ένας μεγάλος καυγάς και με πέταξε έξω μαζί με τα παιδιά. Σε ένα βράδυ έχασα άντρα, σπίτι και δουλειά και μπήκα στο λεωφορείο με τις πιτζάμες και τα παιδιά στα χέρια να κλαίνε και πήγα στη μάνα μου.

Χωρίς ρούχα, χωρίς πράγματα και χωρίς καθόλου λεφτά για δικηγόρο μήπως πάρω τουλάχιστον τους μισθούς μου και διεκδικήσω πράγματα. Έκανα 2 μήνες να βγω από το πατρικό μου και ο πρώην έπαιρνε και απειλούσε. Ζητούσε αν έχετε Το Θεό σας να το ξεχάσω και να γυρίσω στην εταιρία του επειδή ξέμεινε από διευθύντρια!

Μετά από 2 μήνες και ψάχνοντας για δουλειά έπιασα ταμίας σε σούπερ μάρκετ και σιγά με πολύ μικρά βήματα στάθηκα στα πόδια μου. Ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος της ζωής μου που ακόμα παλεύω να ξεπεράσω με τη βοήθεια ψυχολόγου. Αλλά τα κατάφερα!

Ερχόμαστε στο σήμερα. Σήμερα είμαι Προϊσταμένη σε αυτό το σούπερ μάρκετ. Τα παιδιά μου είναι γερά και τα πάνε καλά με το σχολείο. Πάλεψα πολύ μαζί τους γιατί έπαθαν μετατραυματικό σοκ ύστερα από εκείνη τη βραδιά που βγήκαμε σαν τρελοί στους δρόμους αλλά ευτυχώς το ξεπέρασαν.

Ο μπαμπάς τους τα βλέπει πολύ σπάνια και δεν θυμάται ούτε τα γενέθλιά τους. Εγώ όμως θυμάμαι όσα πέρασα και έχω να συμβουλέψω όλες τις μαμάδες, που φοβούνται να φύγουν και δεν κάνουν το βήμα γιατί δεν έχουν δουλειά ή λεφτά, πως αυτά είναι δικαιολογίες.

Δικαιολογίες για τη δειλία μας, το φόβο μας και τη βολή μας και δεν το λέω με επίθεση, το λέω με αγάπη και το καταλαβαίνω γιατί το πέρασα. Εγώ πετάχτηκα στο δρόμο μαζί με τα παιδιά μου σε μια νύχτα και όμως επέζησα. Γιατί όχι και εσείς;

Κατερίνα

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο singleparent.gr

«Μα καλά δεν έβλεπες; Δεν κατάλαβες; Δεν σου έκοψε; Δεν είδες; Δεν το ένα; Δεν το άλλο;» με ρωτάνε λες και μιλάνε σε ηλίθια ή με ύφος «Ντίπ χαζή είσαι δεν βλέπεις τι γίνεται κάτω από τη μύτη σου».

Έρχονται κάτι τέτοια άτομα να μοστράρουν την εξυπνάδα τους και τους πατάω delete. Δεν θέλω άλλους εξυπνάκηδες στη ζωή μου. Εγώ πήγα να παντρευτώ τον άνθρωπο της ζωής μου. Το ότι ο άνθρωπος της ζωής μου είχε ερωμένη, γιατί κάνει χαζή εμένα;

Όχι δεν είχα καταλάβει. Γιατί συζούσαμε 4 χρόνια. Γιατί έμεινα έγκυος και τρελάθηκε από χαρά. Γιατί κάναμε όνειρα για το μωρό μας. Γιατί μαζί βάψαμε το δωμάτιό του, αγοράσαμε τη κούνια το καρότσι και τα ρουχαλάκια του.

Γιατί εκείνος έφερε τα χαρτιά και τις άδειες να παντρευτούμε. Γιατί συμμετείχε στις προετοιμασίες. Γιατί δεν μου έδωσε ούτε μισό σημάδι ότι είχε άλλη και ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της.

Ή εγώ δεν το έβλεπα γιατί ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Γιατί πρίν τη δημιουργία οικογένειας, κάθε «σιωπή» τη μεταφράζεις ως «το άγχος του γάμου». Ναι υπήρχαν στιγμές που τον έβλεπα σιωπηρό αλλά πίστευα κι εγώ στο άγχος του γάμου.

Αν κάθε φορά που βλέπουμε τον σύντροφό μας σιωπηρό, σήμαινε πως μας απατάει, τότε ο μισός πληθυσμός είναι γεμάτος κέρατα. Να συνέλθουμε λίγο…

Μια μέρα πρίν το γάμο, έφυγε από το σπίτι να κοιμηθεί στο πατρικό του. Μιλήσαμε το βράδυ και όλα καλά. Την επόμενη μέρα, ήρθαν σπίτι οι γονείς  μου και οι φίλες μου, με έντυσαν, χορέψαμε, γελάσαμε. Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή  ενός γάμου που τελικά δεν έγινε ποτέ.

Φτάσαμε στην εκκλησία και ήρθαν στο παράθυρο του αυτοκινήτου οι γονείς του. Έτσι όπως τους είδα, φοβήθηκα. Μας είπαν πως είχαν να τον δουν από το πρωί και νόμιζαν πως θα πήγαινε κατευθείαν στην εκκλησία αλλά επειδή δεν είχε έρθει, να κάναμε ένα γύρο το τετράγωνο να μη γίνουμε ρεζίλι.

Τον πήρα αμέσως στο κινητό, δεν απαντούσε. Κάναμε πολλούς γύρους στο τετράγωνο, αλλά δεν ήρθε ποτέ. Πήραμε στην αστυνομία, στο 166, τίποτα, δεν είχαν στοιχεία. Μας είπαν πως οι έρευνες ξεκινούν σε 48 ώρες από τη δήλωση εξαφάνισης.

Από τη ταραχή μου έκανα συσπάσεις και μπήκα στο νοσοκομείο να κάνω ενέσεις για να μην γεννήσω πρόωρα. Νοσηλεύτηκα 3 μέρες αλλά δεν είχα νέα του. Δεν ξέρω πόσες κλήσεις είχε στο κινητό του από εμένα. Γίνομαι έξαλλη τώρα που ξέρω πως τις έβλεπε και δεν απάντησε ούτε σε μία. Και ήμουν έγκυος.

Ντρέπομαι για το λάθος μου να επιλέξω έναν τέτοιο άνθρωπο για σύντροφό μου. Όχι επειδή δεν ήρθε ποτέ στην εκκλησία, όχι για τη ντροπή και τη ταπείνωση, όχι για την αλήθεια που μου έκρυβε, ούτε επειδή με άφηνε να πιστεύω πως θα κάναμε μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Αλλά γιατί με το να με αφήνει στη κατάστασή μου, να πιστεύω πως του είχε συμβεί κάτι κακό, ρίσκαρε την υγεία μου και την υγεία του παιδιού μας.

Γιατί όσο αυτός έπινε στην υγειά της χαζής που δεν είχε καταλάβει τίποτα, εγώ έκανα 4 ενέσεις τη μέρα για να μη χάσω το παιδί μας από τη τρομάρα που είχα πάρει.  Γιατί γύρισα σε ένα άδειο σπίτι γεμάτο μπομπονιέρες, δώρα και ευχές από όσους δεν ήρθαν και δεν είχαν μάθει τι είχε γίνει και έκλαιγα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Γιατί νόμιζα ότι αντί για νύφη ήμουν χήρα.

2 μέρες αφού γύρισα από το νοσοκομείο, και μια εβδομάδα σχεδόν μετά το γάμο που δεν έγινε,  ήρθαν οι γονείς του και μου ζήτησαν συγγνώμη για λογαριασμό του γιατί τους πήρε τηλέφωνο και τους είπε πως ήταν επιλογή του να μην γίνει ο γάμος. Πως δεν ήθελε να παντρευτούμε αλλά δεν ήξερε πώς να μου το πεί (μετά από μήνες έμαθα πως είχε σχέση με άλλη ένα χρόνο).

Δεν είχε ούτε τότε το θάρρος να εμφανιστεί, να εξηγηθεί έστω για τελευταία φορά, έστω τότε.  Για να πάρει τα πράγματά του, δεν ήρθε ο ίδιος, έστειλε τη μεταφορική και τους γονείς του, να τα πάρουν.

Τους είπε να μου πουν ότι θα μου έδιναν ό,τι χρειαζόμουν για το παιδί και τους απάντησα πως αν χρειαζόμουν κάτι εγώ και το παιδί, ήταν την ησυχία μας. Έκλεισα τη πόρτα πίσω μου και δεν τους ξαναείδα.

Από εκείνη τη μέρα σταμάτησα να κλαίω. Δεν ξέρω τι έπαθα, σκλήρυνα. Αποφάσισα πως αφού έμεινα μόνη μου με ένα παιδί, επειδή κάποιος άλλος το διάλεξε, θα υποστήριζα απόλυτα την επιλογή του.

Ένας καλός μου φίλος αναγνώρισε το παιδί για δικό του και αν ο άλλος ξυπνήσει μια μέρα από το λήθαργο, ας κάνει προσβολή πατρότητας ας τρέξει και ας πληρώσει, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Μια φορά παιδί δεν έχει!

Κάποιοι γνωστοί μας, μου λένε πως αυτό που έκανα είναι χοντρό και πως ανεξάρτητα από αυτό που έγινε, το παιδί πρέπει να ξέρει τον πατέρα του. Ναι, το θέμα όμως είναι να ξέρει και ο πατέρας το παιδί του και εκείνος δεν πάτησε ούτε στο μαιευτήριο ούτε πουθενά.Που ήταν όταν γεννιόταν η κόρη του;

Που ήταν όταν η κόρη του ήρθε σπίτι; Που ήταν όταν περπάτησε; Αναρωτήθηκε το παιδί του πώς μεγαλώνει, τί τρώει και πως ζεί; Γιατί  λοιπόν η κόρη μου να πληγωθεί όπως πληγώθηκα εγώ;

Ποιος μου εγγυάται ότι αν εμφανιστεί δεν θα εξαφανιστεί όπως έκανε και με εμένα; Πώς να έχω εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο που αγόραζε μωρουδιακά ενώ είχε ερωμένη και μέχρι το προηγούμενο βράδυ του γάμου μας, έλεγε πως με αγαπούσε ενώ ήταν αποφασισμένος να μην έρθει ποτέ;

Η πατρότητα δεν είναι μια στιγμή ηδονής, είναι πολλά περισσότερα. Και αυτά τα δίνει στη κόρη μου ο φίλος μου, οι γονείς μου και όλοι όσοι είμαστε κοντά της και την αγαπάμε. Καλύτερα να ξέρει πως δεν έχει καθόλου πατέρα παρά να ξέρει ότι έχει ΑΥΤΟΝ τον πατέρα!

Ανώνυμη

Δημοσιεύθηκε στο φόρουμ του singleparent.gr