Πού να ήταν και αληθινή! Δείτε τις αντιδράσεις ενός Γερμανικού Ποιμενικού, στη θέα μιας ψεύτικης τίγρης
Ο Γερμανικός ποιμενικός, είναι ιδιαίτερα γνωστός για την οξυδέρκειά του και την υψηλή του νοημοσύνη, και θεωρείται επίσημα το τρίτο εξυπνότερο είδος σκύλου.
Παρόλα αυτά, ο αξιαγάπητος Γερμανικός Ποιμενικός που θα δείτε στο παρακάτω βίντεο δεν θα λέγαμε ότι έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αφού φοβάται μια… λούτρινη τίγρη.
Η “συνάντηση” έγινε σε κουζίνα με τον σκύλο να τρομάζει και να απομακρύνεται γαβγίζοντας. Αφού δεν βλέπει καμία αντίδραση από την “τίγρη”, πλησιάζει με αργά φοβισμένα βήματα για να δει από κοντά περί τίνος πρόκειται και τι ακριβώς συμβαίνει με το ζώο που βρίσκεται στην απέναντί του.
Το αφεντικό του σκύλου, προκαλεί τον Γερμανικό Ποιμενικό, πλησιάζοντας το λούτρινο και χαϊδεύοντας το. Ο σκύλος αφού αναθαρρεύει, πλησιάζει ξανά την τίγρη, τραβώντας τη με τα δόντια του. Κάθε φορά, όμως που την τραβάει κι εκείνη κουνιέται, ο σκύλος τρομάζει και εξαφανίζεται μέχρι να την “ενοχλήσει” ξανά.
Μια από τις περισσότερο φωτογραφημένες παραλίες της Ελλάδας αξίζει δικαιωματικά μια από τις κορυφαίες θέσεις του πελοποννήσιου top-10 μας. Το τέλειο ημικύκλιο που σχηματίζει, τα κρυστάλλινα, τιρκουάζ νερά της και οι λευκοί της αμμόλοφοι με την ψιλή σαν πούδρα άμμο συνθέτουν ένα τοπίο φαντασμαγορικό. Τέτοιο που σχεδόν δεν σε ενοχλεί η κοσμοσυρροή του Αυγούστου.
Διάφανα, γαλαζοπράσινα νερά και μεγάλα λευκά βότσαλα. Προσθέστε σε αυτό το ονειρικό σκηνικό τις καταπράσινες βουνοπλαγιές που καταλήγουν απότομα στα νερά του Μυρτώου κι έχετε μια ελάχιστη εικόνα από το μεγαλείο ενός από τα καλύτερα φυλαγμένα μυστικά της Πελοποννήσου.
Μια από τις ομορφότερες παραλίες της Μεσσηνίας –η οποία συγκεντρώνει με τη σειρά της τη μερίδα του λέοντος όταν μιλάμε για τις καλύτερες παραλίες της Πελοποννήσου. Βελούδινη χρυσαφένια άμμος, διάφανα ανοιχτογάλαζα νερά και μήκος ιδανικό για να βρείτε… την ησυχία σας, ή να την χάσετε εάν προτιμάτε.
Η ψιλή χρυσαφένια άμμος της που καταλήγει σε κρυστάλλινα νερά φέρνει στο νου κάτι από Καραϊβική. Βοηθά σε αυτόν τον συνειρμό και το παράξενο εκκλησάκι στην άκρη της, που ο θρύλος το θέλει να κρύβει τον θησαυρό κάποιων πειρατών.
Τι και αν τεχνικά δεν ανήκει στη «στεριανή» Πελοπόννησο; Τι και αν το μυστικό της διέρρευσε πριν από μερικά χρόνια, με αποτέλεσμα να βουλιάζει από κόσμο κάθε καλοκαίρι; Τα γαλαζοπράσινα νερά της και η απαλή ανοιχτόχρωμη άμμος που σχηματίζει καμπυλωτούς αμμόλοφους στο πίσω μέρος της είναι πάντα εκεί, να φτιάχνουν σκηνικό επίγειου παραδείσου.
Χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων σχεδόν λευκής αμμουδιάς, εκεί όπου το πανέμορφο Δάσος της Στροφιλιάς (το μεγαλύτερο δάσος κουκουναριάς στην Ελλάδα) ακουμπά στη θάλασσα. Αυτά από μόνα τους θα αρκούσαν για να χαρίσουν στην αχαγιώτικη Καλόγρια μια θέση στο top-10 μας, αν δεν ήταν και τα βαθυγάλαζα, διάφανα νερά της να συμπληρώνουν ιδανικά την εικόνα.
Ιόνια νερά να τα πιεις στο ποτήρι, άμμος που λαμπυρίζει στο φως του ήλιου, κυματάκι τον Αύγουστο για τους λάτρεις του είδους, και άφθονη σκιά από το ευωδιαστό πευκοδάσος του Αγιαννάκη που την «κορνιζάρει», φτάνοντας σχεδόν μέχρι εκεί που σκάει το κύμα.
Απαλή, χρυσαφένια αμμουδιά που εκτείνεται σε μήκος 50 χιλιομέτρων, αμμόλοφοι με λευκά κρινάκια, τιρκουάζ ιόνια νερά κι ένα υπέροχο πευκοδάσος, τραυματισμένο από τις φωτιές του 2007, το οποίο διασχίζουν οι γραμμές του εγκαταλελειμμένου πια σιδηροδρόμου. Οι Αθηναίοι τη λέμε συλλήβδην «Καϊάφα», επειδή κάποτε το τραίνο μας άφηνε στον ομώνυμο σταθμό, απέναντι από τη Λίμνη του Καϊάφα, κοντά στη Ζαχάρω.
Μεγάλα λευκά βότσαλα, πρασινογάλαζα νερά στα οποία καθρεφτίζονται τα φουντωτά δέντρα που της προσφέρουν απλόχερα τη σκιά τους, και επιβλητικά βράχια στο πίσω μέρος της.
Ένα χωριό στην άκρη του κόσμου και οι δύο παραλίες του. Αυτός θα μπορούσε να είναι ο «υπότιτλος» του ονόματος της παραλίας στο Κυπαρίσσι, που είναι στην πραγματικότητα δύο παραλίες:
