Κυριακή, Ιουνίου 8 2025
Blog Σελίδα 14010

“Να σας κάνει να γελάτε ρε!”

Stathis
-
0
“Να σας κάνει να γελάτε ρε!”

Όλα στη ζωή είναι υποκειμενικά τελικά. Και ιδίως όταν πρόκειται για την επιλογή συντρόφου. Μην ακούω ανοησίες τύπου εμένα μ’αρέσουν οι μελαχρινοί, μουσάτοι με τατουάζ.

Εντάξει αυτή είναι η πρώτη εικόνα, αυτό που θα δεις στον άλλο και θα σε τραβήξει, αλλά ας μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, δεν είναι αυτό που θα ερωτευθείς στον άλλο. Πρέπει να σου κάνει κλικ, η εξωτερική εμφάνιση βοηθάει ναι μεν αλλά αν ο άλλος μόλις ανοίξει το στόμα του βγάλει βατράχια από μέσα, μην τον είδατε το Παναή!

Είναι που εμείς οι γυναίκες είμαστε εγκεφαλικές. Αν ο άλλος έχει τον τρόπο με αυτά που θα πει να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, τότε κυρίες μου δώσατε μια δαγκωνιά στη λαμαρίνα τόσο γερή που σπάσατε άνω και κάτω γνάθο ταυτόχρονα.

Και δεν εννοώ να ξεκινήσει να σας λέει επιστημονικές εξηγήσεις για την εξέλιξη του ανθρώπου και να σας αναλύει τη θεωρία της σχετικότητας, τους ξερόλες δεν τους θέλουμε-βαριόμαστε, μιλάω για την απλή και δοκιμασμένη συνταγή που λέγεται χιούμορ. Αν ο άλλος δεν έχει χιούμορ τι να τον κάνεις μωρέ; Και ας έχει πακέτα τους κοιλιακούς , για τρίλιζες είμαστε τώρα;

Εδώ μιλάμε να κρατάς τη κοιλιά σου από τα γέλια, να φεύγουν δάκρυα και ενίοτε και τσισάκια. Το γέλιο ενώνει τους ανθρώπους , είναι μεταδοτικό και αφροδισιακό νόσημα. Σε μια εποχή που τα ΜΜΕ μόνο πόνο και μαυρίλα σου μεταφέρουν, έχεις ανάγκη να γελάσει και λίγο το χειλάκι σου και γιατί όχι να είναι και επιλογή σου μάλιστα που θα την έχεις κάθε μέρα μες τα πόδια σου.

Δεν λέμε να βρεις κάποιον  να τον έχεις καραγκιόζη και αρλεκίνο, προς Θεού δεν εκμεταλλευόμαστε ανθρώπους, αλλά κάποιον που θα σε κάνει να χαμογελάς και να βλέπεις την αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Τα πάντα είναι πιο όμορφα αν γελάς. Το ποτήρι είναι μισογεμάτο και ο άντρας με χιούμορ θα φροντίζει να στο θυμίζει αυτό κάθε μέρα.

Δεν είναι ότι αυτόν τον άντρα δε θα μπορείς να τον πάρεις στα σοβαρά, ή ότι θα είναι απαραίτητα ανώριμος. Απλά έχει τη δικιά του φιλοσοφία, έχει βρει το μυστικό της ευτυχίας. Έχει το δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει δύσκολες και άβολες καταστάσεις. Θα μπορεί να σπάσει το πάγο όποτε χρειαστεί και θα μπορεί να σου φτιάξει το κέφι όταν θα έχεις τις μαύρες σου.

Τους άντρες με χιούμορ τους λες και λαχείο. Πέραν των άλλων είναι αποδεδειγμένο ότι όσοι  γελάνε όταν όλα τα άλλα πάνε στραβά είναι ψυχούλες. Άνθρωποι που κάποια στιγμή πόνεσαν τόσο στη ζωή τους που την είδαν αλλιώς, αποφάσισαν να βγάλουν άμυνες  και αυτό το έκαναν με το να «αναγκάζουν»  τους άλλους να βγάζουν ρυτίδες γύρω από το στόμα. Πείτε μου λοιπόν πώς είναι δυνατόν ένας τέτοιος τύπος να έχει πάνω του μια στάλα εγωισμό.

Να βρείτε κάποιον να σας κάνει να γελάτε. Να ερωτευθείτε πάνω του αυτό ακριβώς το στοιχείο του χαρακτήρα του. Ούτε το σώμα του, ούτε τα λούσα του. Να ερωτευθείτε την ικανότητά του να σας κάνει χαρούμενη. Τα καλοστολισμένα κουτιά συνήθως κρύβουν μέσα τους φτηνό δώρο- true story.

Είναι πιο σημαντικό να βρεις έναν όμορφο άνθρωπο εσωτερικά που θα διαθέτει το χάρισμά του να σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι κάθε ώρα και στιγμή από το να κυκλοφορείς με το μοντέλο που θα κρύβει μέσα του κάθε λογής κόμπλεξ.

Όποιος γελάει αντέχει, όποιος σας κάνει να γελάτε είναι μοναδικός. Ανεκτίμητο προσόν σε έναν άνθρωπο να σκορπάει ελπίδα στους γύρω του και μάλιστα χωρίς να προσπαθεί γι’ αυτό. Να του βγαίνει αβίαστα.

Ξεκολλάτε το κεφάλι σας λοιπόν από τα πρότυπα που μας πλασάρουν. Υπάρχουν άντρες εκεί έξω που κάθε μέρα θα διώχνουν τα σύννεφα από τον ουρανό σας και θα κάνουν τον ήλιο να λάμπει μόνο για εσάς. Και όλα αυτά μόνο με ένα χαμόγελο.

Τζίνα Σακελλαρίου για το pillowfights.gr

“Να πληρώνει στο Κράτος όποιος θέλει να καλλιεργεί κάνναβη στο μπαλκόνι του”

manos
-
0
“Να πληρώνει στο Κράτος όποιος θέλει να καλλιεργεί κάνναβη στο μπαλκόνι του”

Θετικός στο να μπορεί κάποιος για ιδιόχρηση να έχει ένα φυτό κάνναβης στο μπαλκόνι του, καταβάλλοντας παράβολο στο κράτος, εμφανίστηκε ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Γιάννης Τσιρώνης.

«Η κάνναβη σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχει αποποινικοποιηθεί, που σημαίνει ότι η ιδιόχρηση θα μπορεί είναι ελεγχόμενη και να έχει πληρώσει κάποιος το παράβολο του για να την κάνει. Να πω ότι να έχει στο μπαλκόνι του ένα φυτό και να πληρώνει 150 ευρώ για αυτό, ένα τυχαίο παράδειγμα λέω, θα σπάσει τελείως αυτό το παράκυκλο», ανέφερε μιλώντας στο Real FM.

Επίσης, ο κ.Τσιρώνης τάχθηκε υπέρ της νόμιμης και ελεγχόμενης χρήσης σε ειδικά σημεία, για τους χρήστες, ώστε να χτυπηθούν τα παράνομα κυκλώματα.

«Είχαμε μια εκδήλωση με τους οικολόγους πράσινους στο κέντρο της Αθήνας. Είναι λυπηρό να βλέπω μέρα μεσημέρι στο πνευματικό κέντρο ,μπροστά μας 10 άτομα να κάνουν χρήση. Δεν είναι δυνατό. Να πάνε σε ένα νοσοκομειακό φαρμακείο να κάνουν ελεγχόμενη χρήση», είπε χαρακτηριστικά.
Αναφερόμενος στη φαρμακευτική κάνναβη, ο κ.Τσιρώνης είπε ότι έχει μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον και υπογράμμισε ότι «Η Ελλάδα έχει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα ότι λόγω του κλίματος και είναι κάπως ξερικό αυτό το φυτό μπορεί να κάνει πολύ μεγάλη παραγωγή. Φαρμακευτικές εταιρείες που έχουν έρθει και ενδιαφέρονται να επενδύσουν στην Ελλάδα. Υπάρχουν τρόποι να προστατευθεί η φαρμακευτική κάνναβη.

Στην παρατήρηση ότι το συγκεκριμένο θέμα μπορεί να εγείρει πολιτικό ζήτημα, ο υπουργός είπε ότι «Δεν μπορούμε σε κάθε μεταρρύθμιση να έχουμε πολιτικό πρόβλημα. Δεν ήρθαμε για να αφήσουμε την Ελλάδα εκεί που ήταν πριν από 20 χρόνια. Η Ελλάδα προ 20 χρόνων οδήγησε στα μνημόνια. Δεν νοσταλγώ την πριν το μνημόνιο εποχή. Το μνημόνιο είναι αποτέλεσμα της φαυλότητας. Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας όταν η κάνναβη είναι ευρύτερα διαδεδομένη, αντί να προστατεύσω τον χρήστη και να τον κάνω να είναι κάτω από την κρατική εποπτεία, όπως το οινόπνευμα.”

[topontiki]

“Να μάθεις να ξενερώνεις”

Stathis
-
0
“Να μάθεις να ξενερώνεις”

Μπορεί να περάσεις μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια κυνηγώντας κάποιο στόχο· μπορεί να πρόκειται για κάτι τόσο απλό, όσο να πάρεις την προαγωγή που αναμφίβολα αξίζεις ή να χάσεις εκείνα τα δέκα κιλά που σ’ εμποδίζουν, τάχα μου, να αγαπήσεις τον εαυτό σου όπως του αξίζει.

Μπορεί ακόμα να είναι κάτι τόσο σύνθετο όσο να δεις τον/την πρώην σου να επιστρέφει μετανιωμένος. Εσύ ξέρεις. Κοιμάσαι και ξυπνάς ελπίζοντας να δεις το όνειρό σου να πραγματοποιείται και περιστρέφεις τη ζωή σου γύρω από αυτό. Ζεις με την αγωνία, με μια αίσθηση διόλου δημιουργική, αλλά καθόλα εξοντωτική, κι απλά περιμένεις. Τί; Ένας Θεός ξέρει.

Περιμένεις όμως πολύ. Ο χρόνος σε προσπερνάει προκλητικά, κι εσύ εκεί, απλώς να επιβιώνεις, προσδοκώντας αδιαμαρτύρητα τα καλύτερα, που πάντα είναι στο δρόμο. Ο επιμένων νικά δε λένε;

Ε, λοιπόν, εσύ βάλθηκες να δείξεις σε όλους τι σημαίνει «επιμένων». Λες και κάποιος σου έχει εγγυηθεί πως η ιώβεια υπομονή αποδίδει πάντα καρπούς. Δεν παραλείπεις να παρηγορείς τον εαυτό σου λέγοντάς του χαριτωμένες δικαιολογίες, τύπου «όλα για κάποιο λόγο γίνονται», και συνεχίζεις να αναμένεις αγόγγυστα.

Ώσπου, σταδιακά, αρχίζεις να εξαντλείσαι, να κουράζεσαι και να αγανακτείς. Άλλωστε δεν υπάρχει πόλεμος πιο εξουθενωτικός από την ασταμάτητη πάλη του μυαλού με υποθέσεις, προσδοκίες και σενάρια που οι άνθρωποι αυτοβούλως επιβάλουν στον ίδιο τους τον ψυχισμό.

Ξαφνικά, παρατηρείς το εγώ σου ταλαιπωρημένο κι αναρωτιέσαι αν το παράκανες. Συνειδητοποιείς πως ίσως το να θέτεις τον εαυτό σου προτεραιότητα δεν είναι απαραίτητα εγωιστικό, αλλά επιτακτικό για τη διατήρηση των ψυχικών σου ισορροπιών. Και ξαφνικά όλα μοιάζουν κάπως πιο εύκολα.

Έρχεται, λοιπόν, εκείνη η μαγική στιγμή που καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στο «τα παρατάω» και το «ως εδώ», και τραντάζεται ευχάριστα το μουδιασμένο σου σύμπαν. Είναι εκείνη η καθηλωτική στιγμή του κεραυνοβόλου ξενερώματος, που ίσως είναι και η μοναδική αίσθηση που αξίζει να σε κάνει να ξαναπιστέψεις στα θαύματα.

Τα παρατάς. Ξυπνάς μια μέρα κι αποφασίζεις πως δε θέλεις πια να αισθάνεσαι ούτε σκατά, ούτε κομπάρσος στη ίδια σου τη ζωή, και το συννεφάκι πάνω από το κεφάλι σου, που μήνες τώρα σου έκρυβε τον ήλιο, διαλύεται μαγικά. Και τότε αλλάζεις, τόσο απλά και τόσο όμορφα. Επειδή διαπιστώνεις πως όσο χρόνο κι αν αφιερώσει κάποιος στη συναρμολόγηση ενός παζλ, ο κόπος του παραμένει άκαρπος αν του λείπει κάποιο από τα κομμάτια.

Κλείνεις, λοιπόν, το κεφάλαιο της άσκοπης αναμονής σου απλώς επειδή βαρέθηκες να ματαιοπονείς. Το ξενέρωμα δε σου προκαλεί θυμό, δε σε κάνει να μετανιώνεις που ξόδεψες άδικα τόσο χρόνο. Δεν αισθάνεσαι άδειος, δε λυπάσαι, ούτε νιώθεις κάποια απώλεια. Απλά λυτρώνεσαι κι αποδέχεσαι.

Βάζεις ακόμα μια εμπειρία στο σάκο σου και μεγαλώνεις. Θέλει αποφασιστικότητα και νεύρο για να τα παρατάς, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. Γνωρίζεις τον εαυτό σου. Το ξενέρωμα σε κάνει να ωριμάζεις, σου μαθαίνει να ζεις με την αλλαγή και να τη βλέπεις σαν ευκαιρία προσωπικής εξέλιξης κι όχι σαν κατάρα. Διαπιστώνεις πως, τελικά, ίσως ο καλύτερος γιατρός δεν είναι ο χρόνος, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός.

Το ξενέρωμα σου δίνει δύναμη. Εκείνη τη μαγική στιγμή ξαναγεννιέσαι· δε γίνεσαι αναίσθητος, γίνεσαι απλώς εξυπνότερος. Καταλαβαίνεις πως δε χρειάζεσαι μια προαγωγή για να αποδείξεις στον περίγυρό σου πως αξίζεις, κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δε του θυμώνεις πια για την πεταχτή του κοιλίτσα, βλέπεις τον/την πρώην σου να ξεπέφτει και συνειδητοποιείς πως δεν περιβάλλεται πλέον από την αχλή τελειότητας με την οποία αυθαίρετα τον/την έντυνες τόσα χρόνια. Μαθαίνεις να βασίζεις την ευτυχία σου στον εαυτό σου, κι έτσι δεν μπορεί να σου την πάρει κανένας.

Ξενερώνεις, και δεν υπάρχει συναίσθημα πιο απελευθερωτικό από αυτό. Επειδή τον άνθρωπο που κατανοεί πως αξίζει παραπάνω δεν τον σταματάει καμία δύναμη στη γη. Κι ακόμα κι αν διστάσεις λίγο πριν την απόφασή σου να παρατήσεις ένα όνειρο στη μέση, να θυμάσαι πως κανένας πόνος δε συγκρίνεται με τον πόνο που κρύβουν η αναμονή και η ανασφάλεια.

Να μάθεις να ξενερώνεις για να βλέπεις την προσωπική σου ευδαιμονία ως στόχο κι ως μέσο για το χτίσιμο της ζωής σου. Επειδή, ξέρεις, δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη στον κόσμο από το να θριαμβεύεις ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό.

Φρόσω Μαγκαφοπούλου για το pillowfights.gr

“Να εκτιμάς τα πάντα στη ζωή, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο.”

Stathis
-
0
“Να εκτιμάς τα πάντα στη ζωή, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο.”

Της Ευαγγελίας Β.

Συνάντησα μια φίλη στο δρόμο πρόσφατα που είχα να τη δω χρόνια.
Χαμογέλασε και με ενδιαφέρον με ρώτησε τι κάνω και πως είναι η ζωή μου.
Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα να απαντήσω…

Θα μπορούσα να της πω: “Τι να κάνω; Δεν βλέπεις τι γίνεται; Χάλια! Δράμα!!! Είμαι δυο χρόνια άνεργη και δεν βρίσκω καμιά δουλειά, συν του ότι χώρισα, δεν έχω να ζήσω τα παιδιά μου, τα χρέη με πνίγουν, ζω με χορηγίες συγγενών, δεν βλέπω μέλλον στη χώρα αυτή, με έχει απογοητεύσει η κατάσταση και ανησυχώ για τα παιδιά σε τι κόσμο θα ζήσουν…”

Αντίθετα, χαμογέλασα πλατιά και με απόλυτη βεβαιότητα της είπα: “Είμαι καλά! Σ’ ευχαριστώ που ρωτάς. Εσύ πως είσαι, τι κάνεις;”
Εμφανώς απορημένη με ρώτησε για επιβεβαίωση “Είσαι καλαααααά;;;”.
Της πρότεινα να πιούμε ένα καφέ στα γρήγορα.
Δέχτηκε -μάλλον περισσότερο για να διερευνήσει το ενδεχόμενο να μου έχει λασκάρει η βίδα-.

Περάσαμε μαζί μια ώρα και κάτι. Όταν δώσαμε τα χέρια για να αποχαιρετιστούμε, με τράβηξε κοντά και με αγκάλιασε. Είπε ένα “ευχαριστώ” που το ένιωσα πραγματικά εγκάρδιο και είδα στα μάτια της μια μικρή σπίθα να ανάβει.

Οι άνθρωποι έχουμε το συνήθειο να δίνουμε έμφαση στα αρνητικά γεγονότα της ζωής μας.
Μιλάμε συνεχώς για τα προβλήματά μας κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει, αν θέλουμε να στρέψουμε τη ζωή μας προς έναν καλύτερο δρόμο. Παρατηρήστε το μετά από σύντομη κουβέντα με έναν γνωστό σας.

Αν το ενδιαφέρον στρέφεται γύρω από δυσάρεστα και αρρώστιες, φεύγοντας θα νιώσετε μια μαυρίλα να σας πλακώνει την ψυχή, σαν ένα γκρίζο συννεφάκι να έχει καθίσει από πάνω σας και να σας βαραίνει τη διάθεση.

Αντιθέτως, μιλώντας για τα ευχάριστα, φέρνει χαμόγελο στα χείλη, ανοίγει η καρδιά σας, αισθάνεστε μια αισιοδοξία να σας γεμίζει, νιώθετε φρέσκο αέρα στα πνευμόνια. Κι αυτό είναι κάτι που μπορείτε να μεταδώσετε ξέρετε, σε όποιον συναντάτε από εκεί και πέρα.

Μιλώντας για κάτι δυσάρεστο, του δίνουμε ζωή και δύναμη, αποκτά “υπόσταση” και επειδή είναι φορτισμένο αρνητικά, έχει “βάρος” που δύσκολα διαλύεται από πάνω μας. Μας ακολουθεί και μας απομυζά ενέργεια.

Γι’ αυτό οι δυσάρεστες καταστάσεις μας εξουθενώνουν και σωματικά, ενώ αντίθετα οι ευχάριστες μας δίνουν κέφι, χαρά, αναζωογονούν, ενδυναμώνουν και μας “φορτίζουν” θετικά, ψυχή τε και σώματι.

 Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι πρόβλημα. Είναι η στάση μας απέναντί του που θα καθορίσει αν είναι πρόβλημα.

Ας σπάσουμε την κακιά συνήθεια να διαδίδουμε τα άσχημα κι ας αποκτήσουμε τη συνήθεια να μιλάμε για τα όμορφα που ΠΑΝΤΑ υπάρχουν στη ζωή μας.

Για τις νέες ευκαιρίες που ανοίγονται στις δυσκολίες.
Για τα νέα ενδιαφέροντα πρόσωπα που γνωρίζουμε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Για μια ωραία δημιουργική ιδέα που είχαμε που ίσως πέρα από τον εαυτό μας θα μπορούσε να ωφελήσει και άλλους.

Για ένα συναρπαστικό βιβλίο που διαβάσαμε και τους κόσμους που ταξιδέψαμε με αυτό ή για μια παράσταση που θέλουμε να παρακολουθήσουμε.

Για το πόσο όμορφοι άνθρωποι είναι τα παιδιά που μεγαλώνουμε -δεν είναι κακό να τους αναγνωρίζουμε τα θετικά τους ξέρετε-.

Για το νέο μπουμπούκι που άνθισε στη γλάστρα μας ανέλπιστα, από ένα ξερόκλαδο.
Για το νέο μαγαζί που άνοιξε ο γείτονάς μας με κόπο, με τα χέρια του, για να πουλάει τα χειροποίητα καλά του.

Για τα όμορφα κουταβάκια που γέννησε το σκυλάκι μας -η γέννηση, είναι ΠΑΝΤΑ ελπίδα-.

… Για το ότι είμαστε καλά, για το ότι ξυπνάμε κάθε πρωί -εντάξει, μπορεί να πονάνε λιγάκι οι αρθρώσεις, αλλά ξυπνάμε και βλέπουμε τον Ήλιο κι αυτόν τον Κόσμο …

Για το ότι είμαστε ΕΔΩ.
Είμαστε αυτοί που είμαστε. Έχουμε ανθρώπους που μοιραζόμαστε αγάπη και χαρά…

ΑΥΤΟΣ είναι ο Πλούτος…

Αυτά, ξέρετε, δεν είναι δεδομένα.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο… 

via

“Να βρεις ανθρώπους που σε σέβονται και σε εκτιμούν πραγματικά γι’ αυτό που είσαι.”

Stathis
-
0
“Να βρεις ανθρώπους που σε σέβονται και σε εκτιμούν πραγματικά γι’ αυτό που είσαι.”

Να βρεις ανθρώπους που σε σέβονται και σε εκτιμούν πραγματικά γι’ αυτό που είσαι.

Να βρεις ανθρώπους που σου κάνουν χώρο στη ζωή τους και δε σε βάζουν να στριμωχτείς.

Να βρεις ανθρώπους που δεν προσπαθούν να σε αλλάξουν για να μοιάσεις σε αυτό που εκείνοι έχουν ονειρευτεί.

Να βρεις ανθρώπους που σε κοιτάνε λες και είσαι κάτι το μαγικό.

Να βρεις ανθρώπους που δεν κουτσομπολεύουν, που δε θέλουν το κακό κανενός, που δε χαίρονται με τα προβλήματα των άλλων.

Να βρεις ανθρώπους που στις σχέσεις τους έχουν μόνο σκηνή και ποτέ παρασκήνιο.

Να βρεις ανθρώπους διάφανους. Που λένε αυτό που νιώθουν και που νιώθουν αυτό ακριβώς που λένε.

Να βρεις ανθρώπους που προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου και τα καταφέρνουν.

Να βρεις ανθρώπους που προσπαθούν ακόμα να κάνουν τον κόσμο και τον εαυτό τους καλύτερο.

Να βρεις ανθρώπους που δε σταματάνε να ονειρεύονται και δε συμβιβάζονται με το άσχημο και το άδικο.

Να βρεις ανθρώπους που δεν τους αρέσει να κρίνουν και να λογοκρίνουν του άλλους.

Να βρεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να παραμένεις σιωπηλός, χωρίς να νιώθει κανείς αμηχανία.

Να βρεις ανθρώπους που επιμένουν να βλέπουν πάντα το καλό στους άλλους. Πάντα. Ακόμα και αν θα έπρεπε να ξέρουν πια καλύτερα.

Να βρεις ανθρώπους που ποτέ δε θα σε πληγώσουν επίτηδες.

Να βρεις ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις πως βρίσκεσαι σπίτι σου.

Να βρεις ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις μέσα σου ζέστη.

Να βρεις ανθρώπους όμορφους. Από μέσα.

Αν δεν τους έχεις βρει, συνέχισε να ψάχνεις.

Βρίσκονται ανάμεσά μας. Ναι. Είμαι σίγουρη.

Και, όταν τους βρεις, να κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις στη ζωή σου και για να είναι ευτυχισμένοι.
Και να μην τους αφήσεις ποτέ να νιώσουν μόνοι. (Ξέρεις, οι άνθρωποι που περιγράφω νιώθουν εύκολα μόνοι).
Να τους θαυμάζεις- γιατί το αξίζουν. Όχι, όμως, μόνο αυτό. Από σκέτο θαυμασμό δεν ευτύχησε ποτέ κανείς. Όταν τους βρεις, να τους αγαπάς και να τους το δείχνεις κάθε στιγμή. Να τους το δείχνεις, γιατί δεν το θεωρούν δεδομένο, γιατί δεν το ξέρουν. Να τους το λες αλλά, κυρίως, να τους το δείχνεις.

Και πάντα να θυμάσαι τι έχουν περάσει οι άνθρωποι αυτοί: Οι άνθρωποι αυτοί είναι μειονότητα. Και είναι δύσκολο να ζεις πάντα ως μειονότητα.

Κείμενο: Λουκία Μητσάκου

Πηγή: loukini.gr

“Μυστηριώδης” πόλη που επιπλέει εμφανίστηκε στα σύννεφα πάνω από την Κίνα

Stathis
-
0
“Μυστηριώδης” πόλη που επιπλέει εμφανίστηκε στα σύννεφα πάνω από την Κίνα

Μια εναέρια πολιτεία ισχυρίζονται πως είδαν δεκάδες άνθρωποι στην Κίνα στον ουρανό πάνω από την πόλη Jiangxi και Foshan.

Η μυστηριώδης εμφάνιση που εντοπίστηκε από κατοίκους και χαρακτηρίστηκε ως μεταφυσικό φαινόμενο ήταν σύμφωνα με τους ειδικούς μια οπτική ψευδαίσθηση -κατά την οποία αντικείμενα σε μεγάλη απόσταση παραποιούνται- γνωστή με το όνομα Fata Morgana.

Στην πραγματικότητα βέβαια, όπως εξηγούν οι μετεωρολόγοι, η οφθαλμαπάτη προκλήθηκε από τα φώτα των ουρανοξυστών, που έκαναν τα κτίρια να δείχνουν ψηλότερα από ότι είναι. Παρόλα αυτά όμως αυτή η απλοϊκή εξήγηση δεν ήταν αρκετή για πολλούς κατοίκους οι οποίες σύμφωνα με την Telegraph ανέφεραν διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που θέλουν την NASA να προσομοιώνει τη Δευτέρα Παρουσία.

Οι θεωρίες των απανταχού συνωμοσιολόγων αναπτερώθηκαν με αποτέλεσμα να αναφέρουν ότι η NASA προσομοίωσε την έλευση του Ιησού με ολογράμματα…

“Μπορεί να ήσουν σύζυγος. Σύντροφος όμως δεν ήσουν ποτέ!”

Stathis
-
0
“Μπορεί να ήσουν σύζυγος. Σύντροφος όμως δεν ήσουν ποτέ!”

Για την ημέρα που φεύγαμε διακοπές και με σκυλόβρισες επειδή καθάρισα τη τοστιέρα με τον λάθος τρόπο. Όλοι μου οι τρόποι ήταν πάντα λάθος.

Για την ημέρα που δούλευα 10+ ώρες και ενώ ήμουν νηστική, έφερες φαγητό μόνο για σένα.

Για εκείνο το μεσημέρι της Ανάστασης που μας πέταξες κακήν κακώς έξω απ’ το σπίτι επειδή σε ενοχλούσαμε στη κουζίνα, και γύριζα στους δρόμους με το παιδί και με μια τρύπια φόρμα, χωρίς να έχω που να πάω. Μαζί σου ποτέ δεν είχα που να πάω.

Για τότε που ήμουν 8 μηνών έγκυος και μαλώσαμε επειδή έδωσα 70 ευρώ για σεντόνια του μωρού. Με έσπρωξες και χτύπησα το κεφάλι μου στο τζάμι του αυτοκινήτου. Το ίδιο βράδυ μπήκα με συσπάσεις στο νοσοκομείο από τη ταραχή μου και παραλίγο να γεννήσω.  Μάλιστα ήρθες στο δωμάτιο το απόγευμα, με φιλούσες και με χάιδευες μπροστά στους γονείς μου για να μην το καταλάβουν. Δεν το είπα ποτέ σε κανέναν. Δεν παραδέχτηκες ποτέ ότι το έκανες.

Για την ημέρα εκείνη που ξεκινήσαμε να πάμε εκδρομή και άρχισες να με βρίζεις επειδή δεν σου άρεσε η φόρμα που φορούσα. Πάνω στον καυγά με έβγαλες έξω απ’ το αυτοκίνητο, πήρες το παιδί μας και πήγατε εκδρομή οι δυο σας, αφήνοντάς με σπίτι και αναγκάζοντάς με να στερηθώ τον γιο μου τη μια και μοναδική Κυριακή που είχα για να τον δω.

Για όλες τις Πρωτοχρονιές που πέρασα μόνη μου σε έναν υπολογιστή να κλαίω και να δουλεύω για να μην σκέφτομαι πόσο χάλια είναι η ζωή μου, μαζί σου. Για τους φίλους που έχασα, επειδή δεν ήθελες κανέναν.

Για τα μαλλιά που έχανα, για τα κιλά που έβαζα, για την αυτοπεποίθηση που μου κουνούσε το μαντήλι, για την ασχήμια του προσώπου μου, αντανάκλαση της κακής ψυχολογίας μου. Για τα νεύρα και την αδυναμία μου να χειριστώ δύσκολες καταστάσεις στη δουλειά μου, για την πεποίθησή μου πως το καλύτερο που μου άξιζε ήσουν εσύ.

Για τη μέρα που παραιτήθηκα ώστε να ανοίξω δική μου δουλειά και αντί να με στηρίξεις μου έλεγες ότι σε παίρνω στο λαιμό μου.

Για όλες τις φορές που με αποκάλεσες άχρηστη και ζώο ακόμα και μπροστά στον αδερφό σου επειδή σου πήρα λάθος καφέ.

Για όλες τις φορές που ήσουν καλός μαζί μου όταν έφερνα λεφτά στο σπίτι και δυνάστης όποτε «έπεφτε» η δουλειά.  Ήμουν για σένα ένα καλοστημένο ΑΤΜ, ένα μηχάνημα πληρωμής λογαριασμών.

Για τα βράδια που ερχόσουν να κάνουμε έρωτα και απλά μου άνοιγες τα πόδια χωρίς συναίσθημα, χωρίς ένα χάδι, ένα σ’ αγαπώ ή μια αγκαλιά. Κι όταν άρχισες να καταλαβαίνεις πως δεν ήμουν πια εκεί, με κατηγόρησες πως δεν σε ήθελα. Εσύ μετά από όλα αυτά, θα σε ήθελες;

Για εκείνη τη βροχερή μέρα που ενώ ετοιμαζόμασταν να πάμε για ψώνια όλοι μαζί, πήρες μόνος σου το παιδί και έφυγες κι εγώ σας έψαχνα μες στη βροχή που με παράτησες.

Για εκείνο το βράδυ που γυρίζαμε από διακοπές και επειδή γελούσα και μιλούσα με έναν γνωστό μας, μπροστά στο παιδί μας, με αποκάλεσες πουτάνα!

Για εκείνη τη μέρα που μας πέταξες έξω από το σπίτι, εμένα και το –τότε- 8 μηνών μωρό μας. Για όλες τις φορές που μας θύμιζες ότι αυτό ήταν το σπίτι σου. Και ναι ήταν δικό σου. Δικό μου φρόντισες να μην το νιώσω ποτέ.

Για όλες τις φορές που κατέκρινες το φαγητό μου κι ας το έτρωγες. Που κατέκρινες τα ρούχα μου κι ας με χάζευαν οι άγνωστοι στο δρόμο.  Που όποτε πηγαίναμε στους φίλους σου, έλεγες να μην μιλάω πολύ γιατί τους ζάλιζα. Για όλες τις φορές που δεν με συνόδευσες σε γάμους, βαπτίσεις, πάρτι και γιορτές γιατί είχες πονοκέφαλο/εφημερία/ βαριόσουν/που να τρέχεις τώρα.

Για τα 5 χρόνια που είχες να με πιάσεις απ΄το χέρι. Για τους φίλους σου που σου έλεγαν πόσο είχα ομορφύνει κι εσύ αντί να χαίρεσαι, μου έκανες σκηνές. Για τις φορές που όποτε με έβλεπες χαρούμενη, έκανες τα πάντα για να μου το χαλάσεις. Για τις φορές που όσο γελούσα τόσο θύμωνες.

Για τις γνώμες που άλλαζες ανά δίωρο και τις υποσχέσεις που ποτέ δεν τήρησες. Για τα ταξίδια που δεν πήγαμε ποτέ σαν ζευγάρι οι δυο μας μετά το παιδί, για τη τελευταία φορά που βγήκαμε και περάσαμε καλά πρίν σχεδόν 2 χρόνια. Αυτό ήταν ο γάμος μας. Μια καλή στιγμή στα δύο χρόνια…

Για τις βέρες που δεν φορέσαμε επειδή δεν ήθελες. Για το νυφικό που δεν έβαλα γιατί «αυτά είναι αηδίες δεν τα πιστεύω». Γιατί πίστευες μόνο σε όσα εσύ ήθελες, εσύ χρειαζόσουν, εσύ επέλεγες. Εγώ δεν είχα λόγο, δεν είχα άποψη, δεν είχα ανάγκες. Τα δικά σου θέλω προτεραιότητα, τα δικά μου «αηδίες».

Για τον τσακωμό που ρίξαμε επειδή δεν ηθελες κόσμο στα πρώτα γενέθλια του παιδιού μας. Για όλα τα γενέθλια του παιδιού μας που ακολούθησαν και που εξαιτιας σου, τα περνούσαμε οι 3 μας. Επειδή ποτέ δεν ήθελες κανέναν γύρω σου, επειδή ποτέ δεν άνοιγες το σπίτι σου. Μόνο το έκλεινες. Σ’ εμένα.

Για την ημέρα των γενεθλίων μου, που όχι μόνο δεν μου έφερες ένα λουλούδι αλλά που με άφησες μόνη μου με το παιδί να σβήσω τα κεράκια της ζωής μου, που μου ρήμαζες. Ήταν η μέρα εκείνη που ευχήθηκα τα επόμενα γενέθλια να μην μας βρούν μαζί. Και Ο Θεός με άκουσε και με βοήθησε. Γιατί εγώ έχω Θεό. Εσύ δεν έχεις!

Για όλα αυτά που ΕΓΩ διάλεξα, ΕΓΩ επέλεξα γιατί ΕΓΩ σ΄αγάπησα, αποφάσισα να δώσω ένα τέλος σε κάτι που ήταν ήδη τελειωμένο από καιρό. Και αυτό το χαρτί θα το δείχνω σε κάθε μα κάθε άνθρωπο που θα του λες ότι αποφάσισα να χωρίσουμε ΞΑΦΝΙΚΑ, ότι έχω γκόμενο ή ότι δεν κατάλαβες ποτέ, πώς και γιατί ζήτησα διαζύγιο. Είσαι ένας πολύ καλός πατέρας αλλά ένας εντελώς άκυρος σύζυγος. Δεν γράφω «σύντροφος». Σύντροφος δεν ήσουν ποτέ!

10 χρόνια δίπλα σου, στερούμαι την αγάπη. Τώρα που φεύγεις  θα τη ζήσω. Γιατί μου αξίζει. Δεν μπορεί να μην μου αξίζει. Μα κι αν δεν μου αξίζει, δεν με τρομάζει η μοναξιά. Το μόνο που με τρομάζει είναι μήπως όλα αυτά τα χρόνια δίπλα σου, έχω γίνει σαν εσένα!

Αθανασία

Το άρθρο αυτό αναρτήθηκε στο singleparent.gr

“Μπαμπά, έπρεπε να είχες κοιτάξει τη ζωή σου!”

Stathis
-
0
“Μπαμπά, έπρεπε να είχες κοιτάξει τη ζωή σου!”

Ονομάζομαι Βεατρίκη. Είμαι 18 ετών και είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Οι γονείς μου ήταν σε διάσταση από τότε που ήμουν 3 ετών. Πήραν διαζύγιο όταν έγινα 7. Από τα 5,5 μου χρόνια ζούσα με τη μητέρα μου και οικογένεια της (γιαγιά , παππούς και την οικογένεια της αδελφής της) σε μια κωμόπολη νησιού 3000 κατοίκων.

Η μητέρα μου όταν ήμουν 4, διαγνώστηκε με σοβαρή διπολική διαταραχή και ως τα 7, που χώρισαν οριστικά με τον πατέρα μου είχε εισαχθεί στο ψυχιατρείο 3 φορές, καθώς σταματούσε να παίρνει τα φάρμακα της.

Το περιβάλλον της, αντί να προσπαθήσει να με απομακρύνει από εκείνη, πήγαινε συνεχώς με τα νερά της, παριστάνοντας ότι όλα ήταν καλά. Θυμάμαι κάποια στιγμή όταν ήμουν 5 ετών ότι πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα για να κάνει μήνυση στους γονείς της επειδή ήθελαν να της δώσουν φάρμακα (τα οποία είχε διακόψει από μόνη της).

Θυμάμαι επίσης ότι είχε φέρει τον φίλο της, με τον οποίο είχε με το ζόρι 2 μήνες σχέση, να μείνει μαζί μας. Και η οικογένεια της το μόνο που έκανε ήταν να πηγαίνει με τα νερά της για «να μη χειροτερέψει και άλλο».

Που ήταν ο πατέρας μου; Εκεί και τα έβλεπε όλα αυτά. Προσπαθούσε, όσο του επέτρεπαν οι περιστάσεις και οι δουλειές του, να με παίρνει αλλά μετά το διαζύγιο, όταν τέθηκε το θέμα, έδωσε την επιμέλεια στη μητέρα μου με την δικαιολογία ότι αφενός αν με έπαιρνε μπορεί να κατέληγα με ψυχικά τραύματα επειδή θα με απομάκρυνε από την μητέρα μου σε τόσο νεαρή ηλικία και αφετέρου ότι η μητέρα μου μπορεί να αυτοκτονούσε.  Θυμάμαι στα 5 μου να του φωνάζω,»Μπαμπά , πρέπει να πάρουμε στη μαμά μια δασκάλα να τη μάθει να μη φωνάζει!»…

Μετά το διαζύγιο ο πατέρας μου μετακόμισε στην κωμόπολη όπου ζούσαμε. Από τότε που ήταν σε διάσταση με τη μητέρα μου είχε κάνει καινούρια σχέση, η οποία μετρούσε ήδη 2 1/2 χρόνια όταν βγήκε το διαζύγιο. Ήταν καλά αυτά τα χρόνια, τον θυμάμαι ήρεμο και ευτυχισμένο. Τη Σοφία, τη νέα του σύντροφο, την γνώρισα όταν πια είχα γίνει 6 ετών. Είχαν αρχίσει να συζούν.

Τη θυμάμαι χαρούμενη, γελαστή, δοτική, μας κυνηγούσε με μητρική στοργή για να φάμε, εμένα και τον πατέρα μου. Με φρόντιζε όταν ο πατέρας μου είχε βάρδια στη δουλειά του, έφτιαχνε κέικ και σάντουιτς, με χτένιζε, κάναμε μαζί χειροτεχνίες ενώ πάντα στο σπίτι τους έπαιζε μουσική (διαπίστωσα μεγαλώνοντας ότι ήταν κλασική μουσική).

Είναι ίσως ότι πιο θετικό θυμάμαι από την περίοδο εκείνη, που η μαμά μου διέκοπτε τα φάρμακα της και κατέληγε να τρέχει έξω σε μανία και ο πατριός μου με διάβαζε, με τάιζε και με έκανε μπάνιο…

Όταν βγήκε το διαζύγιο, η Σοφία μετατέθηκε λόγω της δουλειάς της (ήταν καθηγήτρια) σε άλλο γεωγραφικό διαμέρισμα. Από τότε δεν την ξαναείδα και θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει ότι χώρισαν.

Κατόπιν ο πατέρας μου έκανε άλλη σχέση, με μια γυναίκα η οποία μετά από 3 μήνες γνωριμίας έμεινε έγκυος. Η πρώτη της κουβέντα ήταν, αφού παντρεύτηκαν άρον-άρον και γέννησε, «Τώρα έχεις και άλλο παιδί και έχεις υποχρεώσεις και προς εκείνο. Η κόρη σου έχει τη μάνα της, τη γιαγιά της και άλλο ένα σωρό νοματαίους για να τη φροντίσουν».

Τελικά, με δική της πρωτοβουλία, χώρισαν. Εκείνη και το ετεροθαλές αδελφάκι μου μετακόμισαν αρκετά μακριά, αναγκάζοντας τον πατέρα μου να πηγαινοέρχεται για να βλέπει και το άλλο του παιδί, να της δίνει τη διατροφή (ο πατέρας μου ήταν πολύ εντάξει στις οικονομικές του υποχρεώσεις απέναντι και στα δυο του παιδιά) και φυσικά η «κυρία» δεν δεχόταν να με φέρνει και εμένα ο πατέρας μου. «Δεν έχουμε χώρο για να φέρεις και την κόρη σου» του έλεγε!

Η μητέρα μου συνέχισε να έχει κρίσεις σχιζοφρένειας, να μπαινοβγαίνει στα ψυχιατρεία αλλά ο πατέρας μου μετά την πλύση εγκεφάλου που είχε υποστεί από την οικογένεια της, δεν με πήρε ποτέ οριστικά από εκείνη.

Πριν 3 χρόνια τελείωσα το γυμνάσιο και η μητέρα μου, με το έτσι θέλω (με τα λεφτά που μάζευε τόσα χρόνια από τη διατροφή, τον πρώην φίλο της και τη γιαγιά μου) με πήρε και μετακομίσαμε στο εξωτερικό για να τελειώσω το σχολείο και να σπουδάσω. Πήγε κόντρα στους πάντες και τα πάντα και κανένας δεν μπορούσε να τη σταματήσει αφού είχε την επιμέλεια μου.

Ο πατέρας μου έμεινε πίσω μόνος του, καταπικραμένος, με δυο παιδιά σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης. Προ έτους έπαθε ανακοπή και πέθανε στα 47 του χρόνια.

Τα παρακάτω τα έμαθα σταδιακά από την οικογένεια, τον αδελφό και τους φίλους του πατέρα μου. Με τη Σοφία, ο πατέρας μου χώρισε μετά από σχεδόν 3 χρόνια καλής σχέσης (ειλικρινά δεν τους είχα ακούσει ΠΟΤΕ να τσακώνονται , ΠΟΤΕ!) διότιο πατέρας μου θεώρησε καλό, αντί να με πάρει δικαστικά (αφού η αρρώστια της μάνας μου, του το επέτρεπε) και να πάμε να ζήσουμε μαζί της , να παραμείνει στην κωμόπολη που ζούσαμε «για να μην στερηθώ ούτε εκείνον ούτε τη μητέρα μου».

Η Σοφία, κατά τα λεγόμενα πολλών γνωστών και φίλων μας, επεσήμανε την επικινδυνότητα της κατάστασης της μητέρας μου (ως ασθενούς με ψυχικό νόσημα) και προέτρεψε τον πατέρα μου να με πάρει και να πάμε να ζήσουμε μαζί της. Προσφέρθηκε μάλιστα να βοηθήσει τον πατέρα μου με την ανατροφή μου, τόσο οικονομικά όσο και πρακτικά.

Όταν ο πατέρας μου έδωσε την επιμέλεια στην άρρωστη ψυχικά μάνα μου και η Σοφία πήρε μετάθεση, του πρότεινε να βρει δουλειά εκεί που την είχαν μεταθέσει (λένε επίσης ότι είχε τρέξει αρκετά ώστε να βρει ο μπαμπάς μου δουλειά εκεί όπου είχε διοριστεί) και να κρατήσει φυσικά στενή επικοινωνία μαζί μου. Να με επισκέπτεται συχνά και να να έχω και εγώ τη δυνατότητα να μένω κατά καιρούς μαζί τους, με την προοπτική ότι μεγαλώνοντας, αν ήθελα, να έμενα μαζί τους μόνιμα. Έτσι θα ξέφευγα από την ασφυκτική ατμόσφαιρα της κωμόπολης μας όπου όλοι με ξέρουν ως «της τρελής η κόρη»…

Ο πατέρας μου απέρριψε τη μια και μοναδική ευκαιρία που του έτυχε να ζήσει μια καλή ζωή δίπλα σε μια γυναίκα που τον αγαπούσε και δέχτηκε τόσο εκείνον όσο και εμένα, με τα όποια μας προβλήματα. Το έκανε για «να μη στερηθεί την κόρη του». Το αποτέλεσμα όμως ήταν να μπλέξει με μια χειριστική γυναίκα που κοιτούσε μόνο το συμφέρον της και δεν ήθελε ούτε να με δει και στο τέλος έμεινε μόνος του, χωρίς σύντροφο, χωρίς παιδιά και πέθανε σε ηλικία 47 ετών. Αν είχε πάει να ζήσει με την νεράιδα Σοφία ίσως είχε βρει την ευτυχία και εγώ να είχα την ασφαλιστική δικλείδα ενός δεύτερου σπιτιού, μιας δεύτερης οικογένειας.

Παρεμπιπτόντως για όσους σπεύσουν να φανούν επιφυλακτικοί απέναντι στη Σοφία (άκουσα από κάποιους το ότι, «δε μπορούσε να κάνει παιδιά και για αυτό ήθελε να σε πάρει ο πατέρας σου «) , να σας πω ότι προ κάποιων ετών είχε έρθει πάλι διακοπές στο νησί που ζούσαμε και είχε μαζί της το σύντροφο της, ένα μικρό παιδάκι και ήταν έγκυος. Δε με αναγνώρισε αλλά και εγώ δεν της μίλησα επειδή ήμουν με τη μητέρα μου.

Μπαμπάδες ,σας μιλάει μια κόρη που έχασε τον πατέρα της πρόωρα από τις λάθος επιλογές του. Πίστεψε ότι αυτά που έκανε ήταν υπέρ μου. Η συμβουλή μου προς εσάς είναι λοιπόν: Μετά το διαζύγιο να κοιτάξετε ΠΡΩΤΑ τη δική σας ζωή και έπειτα των παιδιών σας. Τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν. Η ζωή είναι μια. Δεν σημαίνει ότι αν αλλάξετε τόπο διαμονής πως ξεχνάτε ή προδίδετε τα παιδιά σας. Δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεστε ή ότι δεν τα αγαπάτε. Καλύτερα ένας μπαμπάς ζωντανός και ευτυχισμένος κάπου μακριά, ο οποίος προσφέρει στα παιδιά του και μια δεύτερη επιλογή διαμονής ή οικογένειας, παρά ένας πατέρας που με τις επιλογές «υπέρ του παιδιού» χαντακώνει τον εαυτό του και μειώνει τις επιλογές του παιδιού του.

Μην δέχεστε αβασάνιστα τους αφορισμούς της κοινωνίας, «κανείς δεν σε αγαπά σαν τη μάνα σου,» (η μάνα μου μόνο παθολογικά ξέρει να αγαπάει και να δρα) ή ότι «αν απομακρυνθείς από το παιδί θα το χάσεις». Όλα είναι θέμα χειρισμού και περνούν από το χέρι σας.

Σοφία μου σε αγαπώ πολύ και σε θυμάμαι πάντα για το φως και την καλοσύνη σου. Ο Θεός να σε έχει καλά όπου και να είσαι. Ειλικρινά λυπάμαι που εξαιτίας των αυτοκαταστροφικών επιλογών του πατέρα μου σε έχασα από μητριά μου.

Στη μνήμη του πατέρα μου, Δημήτρη.

Βεατρίκη

το άρθρο αυτό αναρτήθηκε στο singleparent.gr

“Μισώ την Ταϊλάνδη” (βίντεο)

Stathis
-
0
“Μισώ την Ταϊλάνδη” (βίντεο)

Ο οργανισμός τουρισμού της Ταϊλάνδης, κυκλοφόρησε ένα βίντεο που έχει γίνει ήδη viral, και δίνει μαθήματα για το πως μπορείς να προβάλλεις τη χώρα σου στο εξωτερικό.

Αυτή είναι η ιστορία του Τζέιμς, ο οποίος βρίσκεται σε διακοπές στην Ταϊλάνδη και είχε μια κακή εμπειρία. Κάποιος πήρε την τσάντα που περιείχε όλα τα υπάρχοντά του, το διαβατήριο και τα χρήματά του.

Βρίσκεται σε απόγνωση και λέει πως μισεί την Ταϊλάνδη. Αλλά η ομορφιά της χώρας, η φιλοξενία και η φιλικότητα των ανθρώπων της περιοχής θα τον κάνουν να αλλάξει γνώμη.

“Μισός πατέρας, μισός γιος”

Stathis
-
0
“Μισός πατέρας, μισός γιος”

«Πατέρας» σημαίνει κάτι πολύ παραπάνω από το να αποκτήσεις, απλώς, ένα βιολογικό παιδί. Άντρες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σαν ατυχήματα, άντρες που παρατούν και δε θέλουν επαφή με τα παιδιά τους, άντρες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως «βαρίδια», απέχουν χιλιόμετρα από την έννοια του πατέρα, του προστάτη, του οδηγού, του προτύπου.

Η εμπλοκή του πατέρα στην ανάπτυξη του παιδιού, είναι καταλυτική συναισθηματικά, αν και είχε αγνοηθεί για χρόνια από την επιστημονική έρευνα. Η σχέση του παιδιού με τον πατέρα του καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που εκείνο εκφράζει και διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, τις εκφράσεις του, ακόμη και τη σεξουαλικότητά του.

Ιδιαίτερα κρίσιμος , μάλιστα, είναι ο δεσμός πατέρα- γιου, αφού ο πατέρας αποτελεί το πρωταρχικό, βασικό πρότυπο, που καλείται ο γιος του να θαυμάσει και να μιμηθεί.

Ένας πατέρας εντελώς απών από το σπίτι, θέτει τον γιο του σε μια αναγκαστική ανάπτυξη χωρίς το αναγκαίο πατρικό πρότυπο, που, στατιστικά, όμως, θα αναζητηθεί και θα αναπληρωθεί από κάποιο άλλο άτομο στη ζωή του εκάστοτε παιδιού. Αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην παιδική ψυχή, αφού το παιδί μεγαλώνει ξεκάθαρα, ολοκληρωτικά, χωρίς πατέρα.

Τι συμβαίνει, όμως, με τους… μισούς πατέρες; Εκείνους που μεγάλωσαν τα παιδιά μαζί με τη σύζυγό τους, αλλά ο πατρικός τους ρόλος εξαντλήθηκε μόνο στις υλικές παροχές; Mε εκείνους που.. ήταν κατ’ επίφαση πατέρες;

Η άσκηση των πατρικών καθηκόντων απαιτεί κάτι πολύ παραπάνω από τα χρήματα και την αγορά παιχνιδιών. Το τελευταίο που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά, είναι τα χρήματα, τα αλόγιστα αγαθά. Ένα μικρό πλάσμα γεννιέται, περιμένοντας από τους γονείς του να το πάρουν από το χέρι και να του μάθουν τον κόσμο. Μέσα από τα παιδιά του, ο κάθε πατέρας έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει ξανά τον κόσμο, γενόμενος ο πρώτος δάσκαλος των απογόνων του.

Κρατάει στα χέρια του τη γνώση του παιδιού του, όταν απαντάει με υπομονή στις ερωτήσεις του και του χτίζει αυτοπεποίθηση όταν γελάει με τα παιδικά του αστεία. Δένεται συναισθηματικά μαζί του, όταν εμπλέκεται ενεργά στη ζωή του γιου του, δίνοντας προσοχή στα μικρά πράγματα που απασχολούν το παιδί του- αφού για εκείνο, είναι τα πιο σημαντικά.

Χτίζουν σχέση πατέρα- γιου, όταν πάνε μια βόλτα, όταν κλωτσούν μια μπάλα, όταν ζωγραφίσουν μαζί και όχι όταν ο μπαμπάς δουλεύει πολλές ώρες, ώστε να μη λείψει τίποτα στο παιδί του. Γιατί, μαντέψτε τι του λείπει τότε..

Ο μπαμπάς. Δηλαδή, το βασικότερο.

Αλήθεια, πόσο θλίψη νιώθει ένα παιδάκι, όταν νιώθει μόνο; Πόση απόρριψη δέχεται ένας μικρός ανθρωπάκος, όταν νιώθει συνέχει πως ενοχλεί τον πατέρα του; Όταν ένας πατέρας διώχνει τον γιο του μακριά, για να απομονωθεί στον κόσμο του, πετάει σίγουρα από τον κόσμο και τον γιο του, μια για πάντα.

Ένας πατέρας που μπαίνει στο σπίτι με κακοκεφιά, αρνητισμό, πικρία, θυμό, επίκριση, είναι ένας άνθρωπος δυστυχής. Είναι ένας πατέρας μισός, αφού δεν αφουγκράζεται πως ο εαυτός και η διάθεσή του, δεν μπορεί πια να αποτελεί το κέντρο του μικρόκοσμου του σπιτιού.

Γίνεται ένας πατέρας συναισθηματικά απών, που απορρίπτει με κάθε λόγο του το παιδί του, που το κάνει να βιώνει μια απίστευτη ματαίωση από τα πρώτα παιδικά του χρόνια και που προοδευτικά, αποσυνδέεται από το ρόλο του προστάτη στα μάτια του παιδιού.

Παίρνει τη θέση ενός κακού «χωροφύλακα», μπροστά στον οποίο , το παιδί θα δείχνει με τον καιρό μόνο ένα πλαστό «καθωσπρέπει» σεβασμό, μη αφήνοντας να διαφανεί τίποτα από το χιούμορ, τον χαρακτήρα του, τις επιθυμίες του.

Μετατρέπεται, μπροστά στον πατέρα του, πάντα σε ένα άβουλο πλάσμα, προκειμένου να περάσει όσο το δυνατόν περισσότερο απαρατήρητο, αλώβητο από τη γνωστή κριτική που του ασκείται και που διαμόρφωσε έναν πληγωμένο συναισθηματικό κόσμο. Ένα αγόρι απογοητευμένο από τον πρώτο του «ήρωα», τον μπαμπά του.

Πόσο κρίμα είναι να φέρνει κανείς στον κόσμο ένα παιδί και να το γνωρίζει στην πραγματικότητα λιγότερα από όλους τους άλλους.. Και πόσο αρνητισμό γέμισε κάποτε μια παιδική ψυχή, ώστε το παιδί αυτό να κλείνει , συνήθως, ερμητικά, κάθε συναισθηματική δίοδο στα χρόνια που ακολουθούν;

Το πόσο κοντά συναισθηματικά είναι ένας πατέρας με το παιδί του, όταν αυτό βρίσκεται σε τρυφερή ηλικία, θα καθορίσει και τη μετέπειτα σχέση τους. Αν βλέπετε ενήλικους γιους να κάνουν παρέα, να γελάνε, να επικοινωνούν και να νιώθουν άνετα με τους πατεράδες τους, τότε η σχέση που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σας, πήρε χρόνια για να θεμελιωθεί και .. «κρατάει» ήδη γερά από τα βρεφικά χρόνια.

Ο μπαμπάς αυτός, κατόρθωσε να εμπλακεί ενεργά στη ζωή του γιου του και να κατακτήσει πρώτα την αγάπη και μετά τον σεβασμό του. Κατάφερε να είναι κοντά με τον γιο του και να έχει τον ρόλο του υποστηρικτή, αφού το παιδί του ήξερε ήδη από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, πως ο μπαμπάς του είναι εκεί να τον ακούσει.

Ο γιος του γνώριζε πως ο πατέρας του δε θα τον αποπάρει, δε θα τον μειώσει, δε θα τον απορρίψει. Και ο μπαμπάς αυτός, την υπομονή που έκανε τότε και για όλα τα χρόνια, την εξαργυρώνει με την αμέριστη αγάπη, αποδοχή και σχέση με τον γιο του, για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.

Είναι μέσα στη ζωή του ενεργά και όχι ως κομπάρσος. Γνωρίζει εκείνος τον γιο του καλύτερα από όλους, αφού διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στο να τον κάνει τον άντρα που είναι σήμερα το αγοράκι του.

Συχνά, όμως, ακούμε μπαμπάδες να παραπονιούνται για το πόσο απόμακρα είναι τα παιδιά τους. Πόσο αντιδραστικά, πόσο «κλειστά», πόσο..ζόρικα. Πόσο τους τυράννησαν όταν ήταν μικρά και πόσο κακότροπα αντιδρούσαν.

Χωρίς καμία συσχέτιση με τη συμπεριφορά των ίδιων προς τα παιδιά τους. Μιλούν έτσι, για τα παιδιά εκείνα, που μπορεί να είναι η ψυχή της παρέας.. τα πιο αστεία, τα πιο ευαίσθητα. Μόνο, όμως, όταν ο μπαμπάς λείπει.

Οι σχέσεις απαιτούν δυο μέλη, είναι δυναμικές και όχι στατικές. Οι συμπεριφορές θυμίζουν κάτι από τον κανόνα της φυσικής: «δράση»- «αντίδραση».

Αν δεν αγκάλιασες ποτέ τον γιο σου, δε θα σε αγκαλιάσει ποτέ.

Δεν του έμαθες την οικειότητα.

Αν δεν τον ρωτούσες για την καθημερινότητά του, δε θα σου μιλήσει για τη δουλειά του. Δεν του έμαθες το νοιάξιμο.

Αν δεν τον υποστήριζες να πάρει αποφάσεις, δε θα σου μιλήσει για τα νέα του σχέδια.

Δεν του έμαθες να έχει αυτοπεποίθηση μπροστά σου.

Αν δε γελούσες μαζί του όταν ήταν παιδάκι, δε θα σου δείξει ποτέ την αστεία πλευρά του.

Δεν του έμαθες την αποδοχή.

Δεν ήσουν ποτέ εκεί ολόκληρος.

Αφού ήσουν μισός πατέρας, θα έχεις μισό γιο.

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Doherty, W. J., Kouneski, E. F., & Erickson, M. F. (1998). Responsible fathering: An overview and conceptual framework. Journal of Marriage & Family, 60(2), 277-292.

Lamb, M. E. (Ed.). (2004). The role of the father in child development (4th ed.). Hoboken, NJ: John Wiley & Sons, Inc.

Taisuke, K. (2015). The Effect of Father Involvement in Childcare on the Psychological Well-being of Adolescents: A Cross-Cultural Study Taisuke kume. New Male Studies, VOL. 4, ISSUE 1, 2015, PP. 38-51

Freud, S. (1913). Totem und Tabu: Einige Übereinstimmungen im Seelenleben der Wilden und der Neurotiker. Beacon Press.

Πηγή: animartists

1...14.00914.01014.011...14.028Σελίδα 14.010 από 14.028

Αν δεν το βρείτε εδώ, δεν είναι είδηση

© Tilestwra.com