Στο πέρασμα των χρόνων, μέσα από καταστάσεις διαφορετικές κι ανόμοιες και με τρόπο ενίοτε επώδυνο, πήρα ένα πάρα πολύ σημαντικό μάθημα: η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές, όχι πάντα ευχάριστες. Για το λόγο αυτό, τίποτα δε θα ‘πρεπε να θεωρείται δεδομένο.

Ούτε η υγεία, ούτε το χρήμα, ούτε η καριέρα, κυρίως όμως οι άνθρωποί μας. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι σύντροφοι και γενικώς τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα. Αυτούς μην κάνεις ποτέ το λάθος να τους θεωρήσεις δεδομένους.

Ξέρω, η καθημερινότητά σου είναι ένας αγώνας δρόμου. Τρέχεις ολημερίς να τα προλάβεις όλα: δουλειά, σχολή, υποχρεώσεις, διάβασμα και τα σχετικά. Κι ακόμα και το βράδυ που ξέπνοος θα πέσεις στο κρεβάτι, σκέψεις που αφορούν επερχόμενα καθήκοντα δε λένε να σ’ αφήσουν να κοιμηθείς. Το πρόγραμμα σου είναι φορτωμένο. Το ξέρω, έτσι είναι και το δικό μου και των περισσότερων ανθρώπων στον πλανήτη.

Στη σύγχρονη και συνεχώς εξελισσόμενη κοινωνία που είχαμε την τύχη – ή και ατυχία–  να γεννηθούμε, τα πάντα κινούνται με ρυθμούς ταχύτατους, οι οποίοι ελάχιστα περιθώρια μας αφήνουν ν’ ανασάνουμε. Ελάχιστα μεν, αλλά υπάρχουν. Και για τους ανθρώπους που αγαπάς, είναι στο χέρι σου τα περιθώρια αυτά να τα επεκτείνεις όσο τους αξίζει.

Κάνε, λοιπόν, ένα διάλειμμα, κλείσε τα μάτια και σκέψου. Πότε ήταν η τελευταία φορά που βρήκες το χρόνο να πάρεις τηλέφωνο εκείνο το φίλο σου που σπουδάζει σε άλλη πόλη; Πόσο καιρό έχεις να δεις την παλιοπαρέα που κάπως έχεις παραμελήσει λόγω καινούριων γνωριμιών από τη σχολή; Έχεις άραγε ιδέα τι παίζει στη ζωή της κολλητής σου που τελευταία έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα λόγω της καινούριας σου σχέσης;

Δε λέω, ωραία τυπάκια οι νέοι σου συμφοιτητές, μα είσαι σίγουρος ότι θα σε στηρίξουν όταν θα παραστεί ανάγκη; Όλα αυτά τα χρόνια θυμάσαι ποιος ήταν πάντα στο πλάι σου και σε στήριζε; Μη θεωρείς το φίλο δεδομένο. Σε κανέναν δεν αρέσει η αδιαφορία.

Και για πες, πότε ήταν η τελευταία φορά που ρώτησες τη μητέρα σου πώς τα φέρνει βόλτα; Παρατήρησες ποτέ την κούραση που υποβόσκει στο χαμόγελο του πατέρα σου όποτε γυρνάει απ’ τη δουλειά; Γιατί τείνεις να θεωρείς τα προβλήματα του παιδιού σου ασήμαντα και αποφεύγεις το διάλογο μαζί του επειδή έχεις πάντα κάτι άλλο να τακτοποιήσεις;

Πήρες πρόσφατα τη γιαγιά σου τηλέφωνο να δεις τι κάνει; Κι αν ναι, περίμενες να ακούσεις την απάντησή της ή θεώρησες το «καλά» ως δεδομένο; Έχεις κάτσει καθόλου να τα πεις με τη μικρή σου αδερφή που όσο μεγαλώνει, τόσες περισσότερες απορίες αποκτά για τη ζωή;

Να ξέρεις πως αυτοί οι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, μα φρόντισε σε κάθε ευκαιρία να τους δείχνεις πόσο σημαντικοί είναι για σένα. Τέτοιες μικρές χειρονομίες και πρωτοβουλίες είναι που κάνουν τη διαφορά και κρύβουν αξία τεράστια.

Μετά είναι και η σχέση σου κι εκεί τα πράγματα φαινομενικά δυσκολεύουν. Είστε δυο άνθρωποι νέοι και δραστήριοι, συχνά σας απορροφά η καθημερινότητα με τις υποχρεώσεις της και σας χαλάει το timing.

Οι ελεύθερες ώρες σας πιθανώς δε συμπίπτουν και εκ πρώτης όψεως είναι αδύνατον να συγχρονιστείτε. Κι όταν επιτέλους το καταφέρετε, πάντα κάτι έκτακτο θα προκύψει. Νόμος. Μην απελπίζεσαι, στο χέρι σας είναι.

Θυσίασε κάτι άλλο από το πρόγραμμά σου, για να περάσεις χρόνο με αυτούς που αγαπάς. Εν τέλει μην κοιμάσαι. Η αγκαλιά του δικού σου ανθρώπου, θα είναι πάντα η ωραιότερη ξεκούραση, όση κι αν είναι η ταλαιπωρία. Στο δρόμο για τη σχολή κάνε μια στάση στο σπίτι του και πες να κατέβει πέντε λεπτά να δώσεις ένα φιλί.

Κι αν δουλεύει νύχτα, να περιμένεις το πρωί που θα γυρίσει στο κρεβάτι, να βρίσκεστε τουλάχιστον εκεί. Κι αν σου φαίνεται δύσκολο, κράτα αυτό: Όταν θέλεις πραγματικά να δεις κάποιον, φτιάχνεις μέρα με 30 ώρες. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι κατά κάποιον τρόπο ζωντανοί οργανισμοί. Θέλουν φροντίδα και καθημερινή ενασχόληση, ώστε να ωριμάζουν και να εξελίσσονται. Θέλουν αμοιβαία προσφορά και αφιέρωση χρόνου, ώστε να μη μαραζώσουν και σβήσουν. Μην αναβάλλεις, λοιπόν, τη συντήρηση των σχέσεών σου, έχοντας τες στο νου σου ως κάτι μόνιμο και σίγουρο.

Θυμήσου να δείχνεις στους αγαπημένους σου πόσο σημαντική θέση κατέχουν στη ζωή σου και μη ρισκάρεις να τους χάσεις θεωρώντας τους δεδομένους. Ξεκίνα από σήμερα κιόλας. Κι ακόμα κι αν έχεις ήδη χάσει κάποιους απ’ αυτούς λόγω ασυνείδητης αδιαφορίας, να θυμάσαι ότι ποτέ δεν είναι αργά να τους ξανακερδίσεις πίσω.

Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη – pillowfights

Της Στεύης Τσούτση.

Κάθεσαι και μετράς ανθρώπους που έφυγαν και δεκάδες πικρές στιγμές.
Μετράς λάθος εκτιμήσεις, προδοσίες, ψέματα κι απογοητεύσεις.

Και λες πως είσαι άτυχος, κατεβάζοντας ηττημένα το κεφάλι.
Λες πως οι ανθρώπινες επαφές, φιλίες, συγγένειες, έρωτες και συνεργασίες είναι λαχείο κι εσύ αιώνια γκαντέμης.
Και λες, λες… Συνέχεια λες κι όλο κλαις.

Για εκείνα που πέρασαν και δεν ήταν όπως τα ήθελες και για αυτά που δεν ήρθαν ποτέ.
Και μισείς τα λάθη σου, απορείς με τα πάθη σου κι αναθεματίζεις τη μοναξιά σου.
Είσαι σίγουρος, όμως, γι’αυτό που λες;
Είσαι σίγουρος ότι στάθηκες άτυχος στη ζωή;
Δε νομίζω.

Δε λέω ότι σου ήρθαν όλα βολικά. Δε λέω πως σου στρώθηκαν κόκκινα χαλιά και σου φώναζαν πέρνα να σε ράνουμε ροδοπέταλα.
Δε θα είχε αξία, άλλωστε, η ζωή αν ήταν τόσο βολική. Θα τη βαριόμασταν όσο δεν παίρνει. Και με το δίκιο μας, δηλαδή. Αυτά που μας χαρίζονται με τη μία δεν τα εκτιμάμε.
Αντίθετα, τα καταχωρούμε στα αμελητέας σημασίας και τα αγνοούμε.

Και τη ζωή δεν επιτρέπεται να την αγνοήσεις…
Γιατί στο πρώτο σημάδι πως το έκανες, θα σου χώσει ένα χαστούκι που δε ξέρεις από που σου ήρθε.

Συμφωνούμε, λοιπόν, ότι δε σου ήρθαν όλα βολικά. Συμφωνούμε επίσης πως και οι άνθρωποι, γιατί πάνω από όλα αυτό σε καίει, δεν είναι πάντα αυτό που φαίνονται. Κι έτσι μπορεί να σε πλήγωσαν, να σε πρόδωσαν, να σε διέψευσαν.
Αλλά δεν είσαι μόνος.

Εγώ βλέπω να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε.
Που μπορεί να μην είναι ολόκληρος λόχος αλλά οι άνθρωποι της ζωής μας δεν πρέπει να γεμίζουν γήπεδο.
Αρκεί να γεμίζουν την καρδιά και την γκαρσονιέρα σου με την αγάπη τους.
Και υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.
Και τους αδικείς, που δίνεις περισσότερη σημασία, στους άλλους, εκείνους που δε στάθηκαν όπως έπρεπε.

Μια ζωή θεωρείται πετυχημένη αν έχεις έστω κι έναν άνθρωπο κοντά που θα έτρεχε για σένα. Που θα αψηφούσε χειμώνες και ώρες κι αποστάσεις και υποχρεώσεις για να βρεθεί κοντά σου. Όχι μόνο στη λύπη, μα και τη χαρά. Κυρίως σε αυτή.

Κι εσύ έχεις. Κι όχι μόνο έναν. Έχεις ανθρώπους που σε νοιάζονται και σ’αγαπάνε. Ανθρώπους που κι εσύ νοιάζεσαι κι αγαπάς.
Και δε σε πλησίασαν με κωδωνοκρουσίες, μήτε συνοδεύτηκε η άφιξη τους με μεγάλα λόγια που έγιναν καπνός αμέσως.

Έχεις ανθρώπους που ήρθαν αθόρυβα. Διακριτικά.
Ανθρώπους που στην αρχή μπορεί και να τους κοίταζες με μισό μάτι, γιατί ίσως δεν ήταν πολύ του γούστου σου.
Αλλά που σε έκαναν μέρα τη μέρα να αλλάξεις την αρχική σου εκτίμηση. Να τη μετανιώσεις…

Γιατί έτσι είναι, μάτια μου.
Οι άνθρωποι που θα γίνουν της ζωής μας, θα έρθουν αθόρυβα.

Θα σταθούν στο πλάι μας και θα αποδεικνύουν μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, στιγμή τη στιγμή πως τους αξίζει να βρίσκονται εκεί. Με τη στάση, την ηθική, την ύπαρξη του ολόκληρη…

Είναι οι άνθρωποι που θα ευλογήσεις το Σύμπαν για την μεγαλοψυχία του να στους στείλει. Είναι εκείνοι που θα απαλύνουν τις πληγές που άφησαν οι άλλοι, οι πομπώδεις μεγαλόστομοι “φίλοι” με τις τεράστιες υποσχέσεις και τις μικροσκοπικές καρδιές…

Γι’αυτό μη μου ξαναπείς οτι δεν έχεις ανθρώπους γύρω σου, γιατί αλήθεια θα θυμώσω.
Και κοίτα, μη θυμώσει και το Σύμπαν με όσα λες και τότε θα έχουμε πρόβλημα.
Γιατί αυτούς τους ανθρώπους δε θέλεις να τους χάσεις…
Ήρθαν κοντά σου και θέλουν να μείνουν.

Φρόντισε, λοιπόν, να είσαι άξιος να τους κρατήσεις. Με την καρδιά ανοιχτή και γεμάτη… όπως ακριβώς τους πρέπει…

Πηγή

Υπάρχουν στιγμές που έχεις ζήσει, που σίγουρα θα ήθελες να διαγράψεις απ’ τη μνήμη σου. Μαύρες και άκαμπτες. Στιγμές που είχες χάσει το «είναι» σου, την αυτοπεποίθησή σου, το χαρούμενο παιδί που επιμελώς κρύβεις μέσα σου. Η μελαγχολία σε είχε καταβάλει, είχες ξεχάσει πως είναι να χαμογελάς κι όταν σου έλεγαν κάτι αστείο, γελούσες κάνοντας μεγάλη προσπάθεια. Είχες κλειστεί στον εαυτό σου. Ξυπνούσες το πρωί και κάθε φορά που κοιτούσες τον καθρέφτη, έβλεπες εκείνους τους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια σου, που μαρτυρούσαν τη φρικτή νύχτα αϋπνίας που είχες περάσει.

Εκεί, μεταξύ αγνώστων, φανέρωνες τον πόνο σου, δε σε ένοιαζε να κλάψεις, δε σε ενδιέφερε αν θα σε δουν. Μόνος κι άγνωστος. Μέτρησες αμέτρητα σκαλοπάτια και πλακάκια πεζοδρομίων, χάζεψες άπειρα φύλλα δέντρων και γραμμές οδοστρωμάτων κατά τη διάρκεια οδικών διαδρομών. Δεν κατάφερες να ξεχάσεις. Μόνο καμιά φορά, μέσα σ’ αυτή τη μαυρίλα, υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που ήθελαν να σε βλέπουν να χαμογελάς.

Χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι κάθε μέρα σου έλεγαν ένα αστείο, προσπαθούσαν να σε κάνουν, έστω για μια στιγμή, χαρούμενο. Σου έλεγαν μια μαλακία κοινώς, ένα ανεκδοτάκι, ένα πειρακτικό σχόλιο, σου έστελναν μια ατάκα, η οποία μπορεί να ήταν τελείως κουλή, να μη σε αφορούσε καθόλου, σε έκανε όμως να ξεχνάς, να αφήνεσαι και να γελάς. Αυτός ήταν ο στόχος της.

Οι άνθρωποι αυτοί, είναι σαν ακατέργαστα διαμάντια. Δεν είναι ευκόλως αναγνωρίσιμοι. Είναι δίπλα σου και δεν τους αντιλαμβάνεσαι, γιατί έχεις συνηθίσει την παρουσία τους. Είναι μέρος της καθημερινότητάς σου και είναι αυτοί, που σου φτιάχνουν τη μέρα!

Όταν είσαι στις μαύρες σου, λοιπόν, έρχονται αυτά τα διαμαντάκια κι αρχίζουν να φωτίζουν το μέσα σου. Λίγο-λίγο εκπέμπουν τη λάμψη τους, μέχρι η ψυχή σου να πάρει λίγο απ’ το φως τους και ν’ αρχίσει να λάμπει ξανά.

Δεν είναι εκπληκτικό, πώς τρέφεται η ψυχή μας απ’ τη χαρά, πώς αναζωογονείται η φύση μας απ’ το γέλιο, πώς ξαναγεννιόμαστε απ’ τις στάχτες μας, όταν τέτοιοι άνθρωποι βρίσκονται δίπλα μας! Το άξιο θαυμασμού, όμως, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, σου προσφέρουν ανιδιοτελώς χαρά και δεν αποζητούν κάτι ως αντάλλαγμα.

Το κάνουν γιατί έτσι είναι! Αγαπούν τη ζωή και θέλουν να βλέπουν χαμογελαστά άτομα. Έχουν μάθει να σκορπούν γύρω τους το γέλιο και να δημιουργούν ένα ευχάριστο κλίμα, είτε στην παρέα, είτε στο χώρο εργασίας. Έτσι που κυριολεκτικά μπορείς να ξεστομίσεις: «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα»!

Έχουν πάντα τον τρόπο τους να σε ξεκλειδώνουν, όσες κλειδαριές και να ‘χεις βάλει στην καρδιά σου. Πάντα σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα, ακόμη και στη χειρότερή σου μέρα!

Έχουν να σου πουν μια καλή κουβέντα για κάθε αξιόλογη προσπάθεια που έκανες, να σε παρηγορήσουν με ένα «Δεν πειράζει τσακάλι μου», όταν δεν τα κατάφερες στην επίτευξη ενός στόχου σου, να σου λένε «μπράβο» στα μικρά, να σε ενθαρρύνουν να κάνεις βήματα, να χαίρονται με τη χαρά σου και να είναι «εκεί» με το που θα γυρίσεις το βλέμμα σου για να τους ψάξεις.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι γεμάτοι, ολοκληρωμένοι, ακομπλεξάριστοι, τα έχουν καλά με το μέσα τους. Δεν έχουν ανασφάλειες κι αν έχουν, δεν τις βγάζουν στον άλλο. Εκπέμπουν θετικότητα, η αύρα τους είναι ζεστή, τα μάτια τους σπινθηροβόλα, είναι ενεργητικοί και με βροντερό γέλιο! Σου μεταδίδουν συναισθήματα ευφορίας και κάνεις μαζί τους ψυχολογικά push ups! Έχουν πάρει πολλή αγάπη και στη χαρίζουν κάνοντάς σε χαρούμενο.

Όσα προβλήματα και προβληματισμοί κι αν κατακλύζουν τη ζωή μας, η μιζέρια δεν είναι λύση. Η περιφρόνηση του εαυτού μας και η καταστολή της ευτυχίας μας για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, μετά από σκληρές εποχές, είναι η χείριστη επιλογή για μια υγιή ψυχολογία. Δε φτάνει να είμαστε υγιείς σωματικά, πρέπει να φροντίζουμε και για την υγεία της ψυχής μας.

Οι άνθρωποι που μας κάνουν να γελάμε είναι φάρμακο, είναι το αντίδοτο στις καταθλιπτικές μας τάσεις. Βρείτε τους, αναγνωρίστε τους, χαμογελάστε τους, αγκαλιάστε τους και πείτε τους ένα μεγάλο «ευχαριστώ»! Αν  έχουν κάνει εσάς κι άλλους τόσους ευτυχισμένους, έστω και για μια στιγμή, οι ίδιοι αξίζει να είναι ευτυχισμένοι για μια ζωή.

Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Νάννου: Πωλίνα Πανέρη – pillowfights.gr