Δείτε μια φανταστική συλλογή 34 φωτογραφιών από τον φωτογράφο Stephen McMennamy ο οποίος ενώνοντας δύο ή και περισσότερες φωτογραφίες διαφόρων αντικειμένων, κτηρίων αλλά και φαγητών καταφέρνει να φτιάξει ένα δημιουργικό και διασκεδαστικό αποτέλεσμα!
Δείτε τις φωτογραφίες!
Είτε μας αρέσει είτε όχι, τα μάτια μας μπορούν να μας ξεγελάσουν. Ακόμη και αν γνωρίζουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι μια ψευδαίσθηση, είναι πολύ δύσκολο να μην ξεγελαστούμε. Και οι φωτογραφίες που θα δείτε στη συνέχεια, αυτό το αποδεικνύουν περίτρανα!
Οι Ιάπωνες είναι γνωστοί για την εργατικότητα τους και για το πόσο αποδοτικοί είναι, όμως πόσο γρήγορα θα μπορούσαν να καθαρίσουν ένα ολόκληρο τρένο;
Η δημοσιογράφος Charli James κατέγραψε την διαδικασία που ακολουθούν τα συνεργεία καθαρισμού σε μια από τις φημισμένες υπερταχείες αμαξοστοιχίες της Ιαπωνίας και η απάντηση είναι… ακριβώς 7 λεπτά!
Δείτε το βίντεο!
Όταν κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με μια αρκούδα τρομοκρατείτε από φόβο για την ασφάλεια και την σωματική του ακεραιότητα αλλά αυτό δεν συνέβη στη 2 ετών γάτα Nani.
Η γενναία αντίδραση της γάτας ενάντια στην μαύρη αρκούδα, απαθανατίσθηκε από τον ιδιοκτήτης Darlis Elliott. Ζουν σε ένα εξοχικό σπίτι στην Αλάσκα των Η.Π.Α και είναι συνηθισμένοι να βλέπουν άγρια ζώα.
Όταν η μαύρη αρκούδα πλησίασε την πίσω πόρτα, η γάτα στάθηκε να την παρατηρήσει και ξαφνικά πήδηξε προς το μέρος της με αποτέλεσμα το μεγάλο και άγριο ζώο να απομακρυνθεί τρομοκρατημένο.
Οι αρκούδες βιώνουν πολύ άγχος όταν πρόκειται να πλησιάσουν ανθρώπινα σπίτια και πάντα είναι επιφυλακτικές. Σίγουρα όμως δεν περίμενε να συναντήσει μια γάτα γι΄αυτό και πανικοβλήθηκε τόσο.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί την αντίδραση της αρκούδας
“Με την συλλογή μου, με την ονομασία «Χαζοκούτι», προσπαθώ να εξερευνήσω τη σκοτεινή πλευρά της αγάπης μας για την τεχνολογία. Για αυτό το πρότζεκτ φωτογράφησα παιδιά που παρακολουθούσαν τηλεόραση. Τα πορτρέτα μου δείχνουν το κενό βλέμμα των παιδιών που έχουν απορροφηθεί από αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση.
Οι ηλικίες των παιδιών ήταν μεταξύ 3 και 4 ετών και ήταν παιδιά που ζούσαν στην γειτονιά μου στο Brooklyn. Ελπίζω οι εικόνες αυτές να κάνουν όλους μας να σκεφτούμε καλά το ρόλο της τεχνολογίας στις ζωές των παιδιών μας.
Ξέρω πως σαν μητέρα έχω βρίσκομαι σε ορισμένο επίπεδο τεχνο-παράνοιας. Πόσος χρόνος μπροστά στην οθόνη είναι ευεργετικός για τη μάθηση και τη φαντασία τους;», λέει η Donna Stevens.
Δείτε τις συγκλονιστικές φωτογραφίες παρακάτω και παρακαλούμε κοινοποιήστε τες σε κάθε γονιό!
Οι παρακάτω φωτογραφίες συγκρίνουν τα μοντέλα που φορούν τα μαγιό της διάσημης Victoria Secret και καθημερινές γυναίκες. Η φωτογράφιση έγινε σε μια παραλία του Μαλιμπού και κάθε γυναίκα προσπάθησε να μιμηθεί τις πόζες των μοντέλων.
Μια από τις γυναίκες δήλωσε : «Νομίζω πως ο καθένας πρέπει να φωτογραφηθεί στην παραλία φορώντας μαγιό κάποια στιγμή στη ζωή του. Είναι πραγματικά διασκεδαστικό και η εμπειρία αυτή σε βοηθά να διώξεις τις ανασφάλειές σου.» ενώ μια άλλη συμπλήρωσε στο Buzzfeed που το διοργάνωσαν : «Μπορεί να μην είμαστε όλες μοντέλα αλλά ο κόσμος είναι μια πασαρέλα για όλες μας.»
Αυτές οι γυναίκες προσπάθησαν να ποζάρουν σαν μοντέλα.
Φορούν τα ίδια μαγιό με τα μοντέλα της Victoria Secret.
Kristin
«Είναι δύσκολο να είσαι αντικειμενικός σχετικά με το σώμα σου, οπότε πρέπει να πιστεύεις όταν κάποιος σου λέει κάτι όμορφο για αυτό.»
Nina
«Μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με μοντέλα. Πολύ λίγες από εμάς είναι έτσι.»
Sheridan
«Δεν χρειάζεται να μοιάζεις με τη Behati (μοντέλο), για να φορέσεις μαγιό. Κάνε αυτό που σε κάνει χαρούμενη και θα είσαι μια χαρά.»
Lara
«Μπορεί να μην είμαστε όλες μοντέλα αλλά ο κόσμος είναι μια πασαρέλα για όλες μας.»
Allison
«Νομίζω πως ο καθένας πρέπει να φωτογραφηθεί στην παραλία φορώντας μαγιό κάποια στιγμή στη ζωή του. Είναι πραγματικά διασκεδαστικό και η εμπειρία αυτή σε βοηθά να διώξεις τις ανασφάλειές σου.»
Kirsten
«Το να μην έχεις καθόλου λίπος και αψεγάδιαστο δέρμα δεν σε κάνει όμορφη. Το να ακτινοβολείς και να έχεις εμπνέεις εμπιστοσύνη σε κάνει όμορφη.»
Είναι πολλές οι φορές που έχουμε κάποιες επιθυμίες που δεν πραγματοποιούνται ή αγοράζουμε ένα αντικείμενο που θέλαμε τόσο πολύ αλλά τελικά δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας.
Δείτε 19 περιπτώσεις που τελικά τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περιμέναμε και δεν ανταπεξήλθαν στις προσδοκίες μας!
Τα κράνη που μοιάζουν με πραγματικά κεφάλια ανθρώπων, ίσως να είναι η νέα μόδα που θα κάνει την εμφάνισή της στην παγκόσμια αγορά, αν ο σχεδιαστής Jyo John Mullor προχωρήσει στην παραγωγή τους.
Με βάση του το Dubai, ο σχεδιαστής έχει δημιουργήσει διάφορα σχέδια τα οποία απεικονίζουν το πως θα φαίνεται ένα ξυρισμένο ανθρώπινο κεφάλι αν τυπωθεί πάνω σε ένα κράνος. Για την ώρα δεν έχει γίνει γνωστό αν προγραμματίζει την παραγωγή του συγκεκριμένου προϊόντος.
Ο Jyo John Mullor είναι γραφίστας με εμπειρία που ξεπερνά τα 10 έτη. Στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με εταιρείες όπως η Hyundai, η Nissan, η Haagen Dazs και άλλες πολλές. Ο Mullor δουλεύει με μολύβι και άλλα μέσα.
Δείτε παρακάτω τις ανατριχιαστικές εικόνες. Θα φορούσατε κάτι τέτοιο; Περιμένουμε τα σχόλια σας. Παρακαλούμε κοινοποιήστε το!
Πληροφορίες στο: jyo.dunked.com
Ο κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους που αγαπούν μεν τη γυμναστική, αλλά πολλές φορές ξεχνούν να γυμνάσουν τα πόδια τους!
Το αποτέλεσμα φυσικά είναι ένα εντελώς δυσανάλογο κορμί. Φουσκωμένο και γυμνασμένο πάνω μέρος και ποδαράκια οδοντογλυφίδες! Αν τυχαίνει να ανήκετε σε αυτή την κατηγορία, τότε καλύτερα να μάθετε κάτι από τη γυναίκα που θα δείτε στη συνέχεια.
Γιατί εκείνη δεν ξεχνά ποτέ να γυμνάσει τα πόδια της! Και το αποδεικνύει…σπάζοντας καρπούζια με τα πόδια της!
Δείτε το βίντεο
της Θένιας Παφραλίδου
Όπως έγραψε και ο γνωστός ποιητής του 12ου αιώνα, Judah Halevi , «Είναι φοβερό πράγμα να αγαπάς αυτό που ο θάνατος μπορεί να αγγίξει.»
Έχοντας χάσει τη γιαγιά μου πρόσφατα, μπορώ να εγγυηθώ πως ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου δεν είναι από τα πιο εύκολα πράγματα που θα χρειαστεί να διαχειριστείς στη ζωή σου. Είναι σοκαριστικό, προκαλεί τρομερή σύγχυση και αβάσταχτο πόνο… και καμία παρήγορη κουβέντα, κανένα άγγιγμα συμπαράστασης δεν μπορεί να πάρει τον πόνο σου μακριά.
Όμως, όπως αποδεικνύεται από την παρακάτω ιστορία, η ζωή είναι γεμάτη με όμορφα μυστήρια. Συχνά μια απώλεια μπορεί να φέρει κάτι καινούριο στη ζωή μας, και το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε πρόθυμοι να το δεχτούμε και να το αγκαλιάσουμε.
Στην παρακάτω συγκινητική ιστορία, μια κόρη χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της όταν η μητέρα της πεθαίνει. Όμως όταν ένας άγνωστος κατά λάθος εισβάλει στη ζωή της, καταλαβαίνει πως ο πόνος μπορεί έτσι απλά να γίνει χαρά και πως η τραγωδία είναι ένα βήμα μακριά από την κωμωδία και το ρομάντζο.
Τι πιστεύετε για την ιστορία αυτής της γυναίκας; Έχετε ζήσει κάτι παρόμοιο; Περιμένουμε τα σχόλια σας!
Παρακαλούμε κοινοποιήστε αν αυτή η ιστορία άγγιξε τις καρδιές σας!
«Μέσα στον πόνο της απώλειας που βίωνα, δεν είχα προσέξει πόσο σκληρό ήταν το στασίδι που καθόμουν. Ήμουν στην κηδεία της καλύτερης μου φίλης, της μητέρας μου. Μετά από πολλές προσπάθειες έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος, που δυσκολευόμουν να αναπνεύσω κάποιες στιγμές.»
«Με υποστήριζε πάντα, ήταν εκεί και με χειροκροτούσε πιο δυνατά από όλους στις σχολικές παραστάσεις, κρατούσε ένα κουτί χαρτομάντιλα καθώς άκουγε την πρώτη μου ερωτική απογοήτευση, με στήριξε όσο κανείς όταν έχασα τον πατέρα μου, με ενθάρρυνε στο κολέγιο και προσευχόταν για μένα μια ολόκληρη ζωή.»
«Όταν διαγνώστηκε η ασθένεια της μητέρας μου, η αδερφή μου είχε αποκτήσει νέο παιδάκι και ο αδερφός μου είχε παντρευτεί τον παιδικό του έρωτα, οπότε έλαχε σε μένα, το 27 ετών μεσαίο παιδί χωρίς υποχρεώσεις, να φροντίσω τη μητέρα μας. Ένιωσα πως ήταν τιμή μου.
“Και τώρα τι;” αναρωτήθηκα ενώ καθόμουν στην εκκλησία. Η ζωή εκτείνεται μπροστά μου σαν μια άδεια άβυσσος. Ο αδερφός μου κάθεται στωικά με το κεφάλι προς το σταυρό ενώ κρατάει σφιχτά το χέρι της γυναίκας του. Η αδερφή μου έχει γείρει στον ώμο του άνδρα της, και τα χέρια της έχουν τυλίξει το μπράτσο του.
Ήταν όλοι τόσο βαθιά συντετριμμένοι, που κανείς τους δεν πρόσεξε πως καθόμουν μόνη μου. Η θέση μου ήταν δίπλα στη μητέρα μου, να ετοιμάζω τα γεύματα της, να την βοηθάω να περπατήσει, να την πηγαίνω στο γιατρό, να φροντίζω για τα φάρμακά της. Και τώρα έφυγε. Η δουλειά μου τελείωσε και είμαι πλέον μόνη.»
«Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει βροντερά στο πίσω μέρος της εκκλησίας. Γρήγορα βήματα ακούγονταν στο στρωμένο με μοκέτα πάτωμα. Ένας εξοργισμένος νεαρός άνδρας κοίταξε τριγύρω για λίγο και έπειτα ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Δίπλωσε τα χέρια του και τα τύλιξε στα πόδια του. Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. Και τότε είπε “Άργησα”, θέλοντας να απολογηθεί ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν αναγκαίο.
Μετά από αρκετά εγκώμια, έσκυψε προς το μέρος μου και σχολίασε, “Μα γιατί αποκαλούν την Mary, Margaret?”
“Επειδή αυτό ήταν το όνομά της, Margaret. Ποτέ δεν ήταν Mary. Κανείς δεν την αποκαλούσε Mary,” του ψιθύρισα.
Αναρωτήθηκα γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν πήγε να καθίσει στην άλλη πλευρά της εκκλησίας. Διέκοπτε το πένθος μου με τα δάκρυα και την νευρικότητά του. Και στην τελική, ποιος ήταν αυτός ο άγνωστος;»
« “Μα όχι αυτό δεν είναι σωστό,” επέμεινε, καθώς αρκετοί άνθρωποι γύρισαν και μας κοίταξαν ψιθυρίζοντας. “Το όνομα της είναι Mary… Mary Peters. Αυτή δεν είναι; Εδώ δεν είναι η Λουθηρανική εκκλησία;”
“ Όχι, η Λουθηρανική εκκλησία είναι στην απέναντι πλευρά του δρόμου, πιστεύω πως βρίσκετε σε λάθος κηδεία, κύριε!”
Το βαρύ κλίμα της περίστασης σε συνδυασμό με το λάθος του άνδρα αυτού, έκαναν μια περίεργη μίξη μέσα μου που τελικά βγήκε σε γέλια. Έβαλα τα χέρια πάνω στο πρόσωπό μου σε μια προσπάθεια να ερμηνευτεί ως λυγμός. Το τρίξιμο του στασιδιού όμως με πρόδωσε και τα άγρια βλέμματα των υπόλοιπων πενθούντων έκαναν την κατάσταση να φαίνεται ακόμη πιο ξεκαρδιστική.
Γύρισα και κοίταξα τον σαστισμένο άγνωστο άνδρα που καθόταν δίπλα μου. Γελούσε και αυτός, καθώς κοίταζε τριγύρω καταλαβαίνοντας πως ήταν πολύ αργά για μια ομαλή έξοδο. Φαντάστηκα τη μητέρα μου να γελάει. Με το τελικό “Αμήν”, βγήκαμε έξω στο πάρκινγκ τρέχοντας. “Πιστεύω πως θα είμαστε το νούμερο ένα θέμα σχολιασμού της πόλης,” γέλασε.»
«Μου είπε πως το όνομά του ήταν Rick και μιας κι έχασε την κηδεία της θείας του, μου ζήτησε να πάμε για έναν καφέ. Εκείνο το απόγευμα ξεκίνησε ένα ταξίδι ζωής για μένα και εκείνον τον άνδρα που ήρθε στη λάθος κηδεία… αλλά στο σωστό μέρος.
Ένα χρόνο μετά τη συνάντησή μας, παντρευτήκαμε στην εκκλησία που ήταν βοηθός πάστορα. Αυτή τη φορά και οι δυο πήγαμε στη σωστή εκκλησία, στην ώρα μας.»
«Τη στιγμή που βίωνα το μεγαλύτερο πόνο της ζωής μου, μου χάρισε το γέλιο. Και η μοναξιά μου, μετατράπηκε σε αγάπη. Αυτό τον Ιούνιο γιορτάζουμε την 22η επέτειο μας.
Όποτε κάποιος μας ρωτάει πως γνωριστήκαμε, αυτός απαντά, “Η μητέρα της και η θεία μου η Mary μας σύστησαν, και είναι ένα ταίριασμα φτιαγμένο στον παράδεισο.”»
Είναι πραγματικά από τις πιο όμορφες ιστορίες που έχουμε ακούσει, παρακαλούμε κοινοποιήστε την!