Ένα σκηνικό στο πάρκο έδωσε ένα πολύτιμο μάθημα συμπερίληψης και ενσυναίσθησης. Ένα παιδάκι παίρνει την μπάλα ενός άλλου με σύνδρομο Down.
Όταν την επιστρέφουν, ο μπαμπάς του άλλου παιδιού έκανε κάτι πολύ όμορφο μαζί με το παιδί του, δίνοντας ένα φωτεινό παράδειγμα και απέδειξε ότι μεγαλώνει ανθρώπους που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
«Στον μπαμπά που συνάντησα στο πάρκο,
Δεν σε γνωρίζω, αλλά ο γιος σου πήρε τη μπάλα με την οποία έπαιζε ο γιος μου. Το παιδί μου έχει σύνδρομο Down. O γιος σου φαινόταν να έχει την ίδια ηλικία με τον δικό μου, αλλά είναι πολύ πιο ψηλός και ευκίνητος. Χαμογέλασα ευγενικά και προτού σηκωθώ να δώσω μία άλλη μπάλα στον μικρό μου (έχω πάντα κάποια άλλη μαζί μου για τέτοιες περιπτώσεις) εσύ επέστρεψες με τον γιο σου. Δεν έκανες αυτό που θα έκαναν άλλοι γονείς: να επιστρέψουν τη μπάλα, να ζητήσουν συγγνώμη και να πάνε να παίξουν αλλού.
Όχι, και μου έφτιαξες τη μέρα. Αυτό που έκανες ήταν να κάτσεις δίπλα στο παιδί μου με το δικό σου και να του πεις να παίξει, να αλλάξει πάσες με τον γιο μου. Είδες ότι αρέσει πολύ στον γιο μου να παίζει έτσι, αλλά το δικό σου δεν ήταν σίγουρο. Ωστόσο, συνέχισες να δείχνεις στον γιο σου πόσο χαρούμενος ήταν ο δικός μου κάθε φορά που του έδινε πάσα ο δικός σου.
Ο μικρός μου χαμογελούσε και χτυπούσε παλαμάκια. Όπως κι εσύ. Εγώ παρακολουθούσα συγκινημένη. Η γυναίκα σου ήταν δίπλα με τα άλλα σου παιδιά και όλοι μαζί παρακολουθούσαμε αυτό το όμορφο παράδειγμα που έδωσες. Ένα όμορφο παράδειγμα για το πώς συμπεριλαμβάνουμε και αγαπάμε ένα διαφορετικό παιδί. Κάποια στιγμή κατάλαβες, ότι λύθηκε το κορδόνι του μικρού μου. Του το έδεσες ευγενικά και του έκανες “high 5”.
Θέλω να ξέρεις, ότι έκανες την καρδιά μου να λιώσει. Λατρεύω τους γονείς εκεί έξω που μαθαίνουν τέτοιες συμπεριφορές στα παιδιά τους, και είμαι πολύ χαρούμενη.
Σε ευχαριστώ για αυτό που έκανες σήμερα. Είμαι σίγουρη ότι μεγαλώνεις ανθρώπους που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο κι εκτιμώ γονείς σαν εσένα απεριόριστα.
Η Μαρία Ολυμπία ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και ζει μια κοσμοπολίτικη ζωή, κάνοντας αναρτήσεις στα social media, οι οποίες δεν μένουν ασχολίαστες από τους διαδικτυακούς της φίλους.
Πριν λίγες μέρες, η εγγονή του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου επισκέφθηκε την Ελλάδα, για τις καλοκαιρινές της διακοπές, μετά την Τοσκάνη, όπου έμεινε σε μία πολυτελή βίλα, μαζί με τον σύντροφό της, τον αδελφό της Κωνσταντίνο Αλέξιο, τη σύντροφό του και άλλους φίλους.
Οι αναρτήσεις της Μαρίας Ολυμπίας
Πλέον, επέστρεψε στο Λονδίνο και χθες, Πέμπτη, το βράδυ, έκανε μια έξοδο για φαγητό, δημοσιεύοντας τρεις φωτογραφίες, στη μία να καπνίζει έξω από το εστιατόριο, φορώντας σούπερ μίνι φούστα Giambattista Valli, λευκό t-shirt με στάμπα και ασημένια mules, ενώ στις άλλες δύο έδειξε το εσωτερικό του ταϊλανδέζικου εστιατόριο όπου απόλαυσε το φαγητό της, τον σκύλο της και την ασημί επώνυμη τσάντα της.
Τα σκληρά σχόλια για τη Μαρία Ολυμπία
Η εν λόγω ανάρτηση σχολιάστηκε αρνητικά για τρεις λόγους, πρώτον για το γεγονός ότι την ίδια ώρα η Ελλάδα καιγόταν και βρισκόταν σε δύσκολη κατάσταση, δεύτερον για το τσιγάρο που κρατά στη φωτογραφία και τρίτον για το πόσο αδύνατη είναι.
“Ξυπνήστε και σταματήστε να αγνοείτε την καταστροφή στην Ελλάδα, δεν σας νοιάζει καθόλου; Επιδεικνύετε τους τίτλους σας για να κερδίσετε περισσότερα χρήματα, αλλά δεν δίνετε τίποτα σε αυτούς που έχουν ανάγκη στη χώρα που καλείτε ως σπίτι σας. Η ίδια χώρα που σας έδωσε τους τίτλους χάρις στους οποίους κερδίζετε χρήματα. Εγκαταλείψτε τους τίτλους σας αμέσως και μην δηλώνετε ότι νοιάζεστε και αγαπάτε την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Μην χρησιμοποιείτε τους τίτλους μόνο για να μαζεύετε χρήματα, δείξτε ότι έχετε ψυχή”, ήταν ένα από τα σχόλια.
Kάποιος άλλος σχολίασε “Τόσο λυπηρό που είσαι πλέον καπνίστρια, τόσο κακό για το δέρμα σου και την υγεία σου”, ενώ κάποιοι άλλοι σχολίασαν “Προφανώς ο σκύλος τρώει το φαγητό” και “Υπερβολικά αδύνατη”.
Η Γωγώ Βασιλάκου μίλησε στην εκπομπή του MEGA «Ελένη» για την εμπειρία της με τον καρκίνο του μαστού.
Όπως είπε στην αρχή ο γιατρός δεν είχε καταλάβει πως είχε κάτι αλλά μόλις το αντιλήφθηκε, την έστειλε αμέσως στο νοσοκομείο.
«Ξημερώματα Κυριακής έβλεπα τηλεόραση και έπιασα κάτι μυτερό στο τελείωμα του στήθους μου. Την ίδια μέρα πήγα για υπέρηχο. Την πρώτη φορά ο γιατρός μου είπε ότι δεν ήταν κάτι. Μετά από λίγο καιρό αυτό μεγάλωνε. Όταν το είδε με έστειλε κατευθείαν στο νοσοκομείο» σημείωσε.
Η Γωγώ Βασιλάκου εξομολογήθηκε πως είχε τρεις εστίες, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να κάνει στην αρχή χημειοθεραπείες και μετά μαστεκτομή στον έναν μαστό. Αν και όπως είπε και η ίδια, εκείνη ήθελε να κάνει καις τον δεύτερο μαστό.
«Είχα βάλει στο μυαλό μου ότι θα ναι 5- 6 μήνες. Έλεγα θα κάνω υπομονή και θα περάσουν. Όταν έχεις καρκίνο μπορείς να κλάψεις ή να γελάσεις. Ό,τι θέλεις κάνεις. Στον καρκίνο πρέπει να ξεχάσεις το τι ήσουν εμφανισιακά» πρόσθεσε.
Η Γωγώ Βασιλάκου ανέφερε πως τα μαλλιά είναι η θηλυκότητα και η σιγουριά μιας γυναίκας. Εκείνη δεν την ενδιάφερε αν τα χάσει γιατί είχε στόχο να γίνει καλά.
«Επειδή δεν φόραγα περούκες όταν μου έπεσαν τα μαλλιά ο γιος μου ντρεπόταν όταν βγαίναμε έξω. Την περίοδο που είχα καρκίνο ο γιος μου πιέστηκε αλλά εγώ δεν το κατάλαβα. Είχε το άγχος μη πεθάνω. Οι αρνητικές σκέψεις μου έρχονται τώρα όχι τότε που ήμουν άρρωστη. Τώρα έχω συνειδητοποιήσει τι μου είχε συμβεί».
Σκληροί όσο κανένας λαός της αρχαιότητας. Με τυφλή πειθαρχία και αταλάντευτη προσήλωση στους νόμους. Ο οίκτος για όσους τους παρέβαιναν ήταν άγνωστη λέξη. Κανενός είδους επιείκεια δεν μπορούσε να έχει θέση στον τόπο που για περίπου δύο αιώνες γεννούσε τους πιο δεινούς πολεμιστές του κόσμου.
Αυτή όμως, η άτεγκτη απονομή «θείας δίκης» στην αρχαία Σπάρτη γέννησε και ένα μεγάλο μύθο. Ίσως το μεγαλύτερο της σχολικής διδακτικής ιστορίας για την αρχαία Ελλάδα.
Είναι ο μύθος της κατακρήμνισης των μη αρτιμελών (ή καχεκτικών) βρεφών στον Καιάδα.
Του υπαρκτού σπηλαιοβάραθρου δηλαδή, που βρίσκεται κοντά στο χωριό Τρύπη, 10 χλμ. από τη Σπάρτη, δίπλα στο δημόσιο δρόμο Σπάρτης – Καλαμάτας.
Ο μύθος με τα ασθενικά παιδιά ξεκίνησε πιθανότατα από τον Πλάτωνα, ο οποίος στην «Πολιτεία» του πρότεινε τη θανάτωση των ασθενικών βρεφών σε βάραθρο της κλασικής Αθήνας, αλλά ανεξήγητα το εφιαλτικό όνειρο του χρεώθηκε η Σπάρτη. Ο Καιάδας έχει -μάλλον κακώς- ταυτιστεί με τους, επίσης τρομερούς, «Αποθέτες». Τον τόπο δηλαδή που οι Σπαρτιάτες απέθεταν τα βρέφη με ειδικές ανάγκες, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος και μόνον αυτός, στο βίο του Λυκούργου.
Σύμφωνα με τον αρχαίο ιστορικό, οι Σπαρτιάτες οδηγούσαν τα νεογέννητα μπροστά σε μια επιτροπή γερόντων, προς εξέταση. Αν το πόρισμα της επιτροπής ήταν αρνητικό, σήμαινε ότι το παιδί δεν θα ήταν ικανός πολίτης για τη Σπάρτη και δεν θα διασφαλιζόταν η ευγονική της φυλής.
Έτσι το «απέπεμπον εις τας λεγομένας Αποθέτας», έναν βαραθρώδη τόπο στον Ταΰγετο, ώστε είτε το δύσμορφο βρέφος να βρει φυσικό θάνατο, είτε να εντοπιστεί και να ανατραφεί από κάποιον άλλο, όχι όμως Σπαρτιάτη. Σε κάθε περίπτωση η πολιτεία δεν θα έπρεπε να μιανθεί από την εκτέλεση του.
Πάντως, ακόμη και έτσι, οι σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αυτή την τύχη είχαν μόνο τα παιδιά με βαριές δυσμορφίες και όχι ελαφρές αναπηρίες, αλλά και παιδιά από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.
Ο θρύλος του Καιάδα φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά το 1904, όταν κατά την διεξαγωγή αρχαιολογικής έρευνας, τα ευρήματα εντός του Καιάδα οδήγησαν την τότε ομάδα των ξένων αρχαιολόγων στη διαπίστωση, που έως σήμερα κακώς παραμένει, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν στον γκρεμό τα ανάπηρα παιδιά, με το σκεπτικό ότι ήταν ανεπιθύμητα στην κοινωνία τους. Η επιστημονική ομάδα βασίστηκε στο μικρό μέγεθος των οστών, που αποκάλυψε η αρχαιολογική έρευνα, τα οποία αποδόθηκαν σε μικρά παιδιά.
Ακριβώς μισό αιώνα μετά, η μέθοδος του άνθρακος C14 αξιολόγησε τα συγκεκριμένα ευρήματα ως μη ανήκοντα σε παιδιά αλλά σε ενήλικους άνδρες και γυναίκες και μόνον σε ένα ποσοστό 15% ανήλικων.
Κατά τη δεκαετία του 1980, πολλοί αρχαιολόγοι και σπηλαιολόγοι κατέβηκαν στον Καιάδα και έδωσαν διάφορα στοιχεία για τα ευρήματα που υπάρχουν στο εσωτερικό του. Η ανθρωπολογική μελέτη έδειξε ότι τα οστά που βρέθηκαν ανήκουν σε ενηλίκους, ηλικίας 18-35 ετών. Βρέθηκε μόνο ένας σκελετός παιδιού, όχι πολύ μικρής ηλικίας, το οποίο πιθανολογείται ότι έπεσε κατά λάθος μέσα στον Καιάδα.
Μαζί με τα οστά βρέθηκαν αιχμές από βέλη και δόρατα, ενώ ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή ενός βέλους. Πολλοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα από τα σώματα που ρίχτηκαν εκεί ήταν ήδη νεκρά. Βρέθηκαν, επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά.
Το 1983 και το 2003 το τμήμα τής Ιατρικής σχολής διενήργησε εκτεταμένες έρευνες στον χώρο, επιβεβαιώνοντας ότι δεν υπάρχουν οστά μικρών παιδιών στο εσωτερικό του σπηλαιοβάραθρου.
Ο Καιάδας δεν ήταν λοιπόν τόπος απόθεσης βρεφών, αλλά εκτέλεσης θανατοποινίτων και εχθρών της Σπάρτης.
Ένας απ’ τους πιο ατιμωτικούς θανάτους κατά την αρχαιότητα, ήταν η κατακρήμνιση σε βάραθρο. Και δεν εφαρμοζόταν μόνο στη Σπάρτη, αλλά σε Αθήνα, Κόρινθο, Δελφούς, Θεσσαλία κι αλλού. Αφορούσε τους αιχμαλώτους, εγκληματίες, ιερόσυλους και προδότες. Εκτός από το αυτονόητο μαρτύριο, η ποινή εμπεριείχε και μεταφυσικές προεκτάσεις, καθώς το σώμα παρέμενε άταφο και η ψυχή αδυνατούσε να λυτρωθεί.
«Κόρακες» ονομαζόταν ο τόπος τιμωρίας στη Θεσσαλία, «βάραθρο» ή «όρυγμα» στην Αθήνα, «Καιάδας» στη Σπάρτη. Ο Στράβων αποκαλεί τον Καιάδα «δεσμωτήριον το παρά Λακεδαιμονίους σπήλαιο», ενώ ο περιηγητής και γεωγράφος Παυσανίας χαρακτηριζεί τον Καιάδα «…απότομο και βαθύ βάραθρο», στην περιγραφή της απόδρασης του Μεσσήνιου ήρωα Αριστομένη, που ρίχτηκε εκεί ζωντανός από τους Σπαρτιάτες μαζί με 50 Μεσσήνιους αιχμαλώτους κατά τη διάρκεια του Β’ Μεσσηνιακού πολέμου.
Επίσης ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες κατακρήμνισαν και το νεκρό σώμα του βασιλιά Παυσανία που είχε καταδικαστεί σε θάνατο επί προδοσία.
Οι αρχαίες αναφορές καθιστούν σαφές ότι στον Καιάδα απορρίπτονταν «…οι επί μεγίστοις τιμωρούμενοι» και οι αιχμάλωτοι πολέμου.
Άλλωστε ο μύθος περί θανατωμένων ανάπηρων τέκνων δεν συμβαδίζει με τις ιστορικές πηγές για τον εκ γενετής τυφλό ποιητή Τυρταίο, τον εκ γενετής χωλόν (κουτσό) βασιλιά Αγησίλαο και πλείστους άλλους διακεκριμένους Σπαρτιάτες, οι οποίοι δεν ήταν αρτιμελείς.
Ιστορική είναι και η αναφορά ότι όταν κάποτε ειρωνεύτηκαν έναν κουτσό Σπαρτιάτη που πήγαινε να πολεμήσει, αυτός απάντησε πως «ο πόλεμος χρειάζεται άτομα που μένουν στη θέση τους και όχι άτομα που το βάζουν στα πόδια».
Το ερώτημα για ποιον λόγο έπρεπε ο Καιάδας (και κατ’ επέκταση η Σπάρτη) να δυσφημιστεί με ατεκμηρίωτες αναφορές ακόμα και σε εκπαιδευτικά συγγράμματα, είναι δύσκολο να απαντηθεί. Υπάρχει μία άποψη που θέλει την εκκλησία να υποστηρίζει με ιδιαίτερο ζήλο το μύθο, ώστε να προβληθεί η απάνθρωπη πλευρά της πολυθρύλητης σπαρτιατικής σκληρότητας.
Η οποία, όπως όλα συνηγορούν, φαίνεται ότι δεν υπήρξε ποτέ.
Σήμερα, με την εξέλιξη της τεχνολογίας, τα πράγματα είναι πιο απλά. Μέχρι και πριν μερικά χρόνια, όμως, ακόμα και το να δεις τι ώρα είναι αν δε φορούσες ρολόι, δεν ήταν τόσο απλό, όσο μπορεί να φανταστεί κανείς σήμερα.
«Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…». Δεν υπάρχει έστω και ένας από τους «παλαιούς» που δεν τηλεφώνησε στο «141» και δεν έχει ακούσει μία βελούδινη και μελωδική φωνή να τον ενημερώνει για την ώρα που είχαμε στην Ελλάδα εκείνη τη στιγμή. Μέρες μακρινές από το ίντερνετ και την σύγχρονη τεχνολογία…
Όλη η Ελλάδα γνώριζε τη διάσημη εκείνη φωνή, όχι μόνο από το 141 του ΟΤΕ, αλλά και από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ.
Ωστόσο, ελάχιστοι γνώριζαν το όνομα, το πρόσωπο, αλλά και τη θλιβερή ιστορία της Καλλιόπης Παΐσιου. Της «φωνής» του «141» και της πρώτης προσπάθειας ραδιοφώνου στην Ελλάδα, το 1948, που χαρακτηρίστηκε προπομπός της ΥΕΝΕΔ.
Η Καλλιόπη Παΐσιου, η «Πιπίτσα» όπως την αποκαλούσαν οι συνάδελφοί της στη ραδιοφωνία, σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, από τη δεκαετία του ’50 και τα χρόνια που ακολούθησαν.
Η Παΐσιου ήταν η φωνή της γνωστής φράσης «στον επόμενο τόνο» της υπηρεσίας εξυπηρέτησης συνδρομητών του ΟΤΕ, από το 1960. Φωνή που διατηρήθηκε έως πρόσφατα, στο τέλος της δεκαετίας του 1990.
Η ίδια η Καλλιόπη Παΐσιου είχε περιγράψει πώς είχε γίνει η επιλογή της για να εκφωνεί την ώρα. «Στη δεκαετία του ’50, μας φώναξαν από τον ΟΤΕ περίπου δέκα εκφωνήτριες. Πήγαμε στο στούντιο της ΕΡΤ για να κάνουμε το δοκιμαστικό. Μετά από λίγο, με φώναξαν και μου είπαν: ‘κ. Παΐσιου εσάς επιλέξαμε’. ‘Εμένα;’, τους ρώτησα. Έτσι έγινε».
Μάλιστα, αναφερόταν στο γεγονός ως μία σύμπτωση: «Η ώρα… Μια σύμπτωση ήταν. Τίποτε παραπάνω. Μου το ζήτησαν, την εκφώνησα. Τέλος. Αυτό είναι όλο. Πέρασα τόσα στο ραδιόφωνο. Τριάντα δύο χρόνια εκφωνήτρια… Μόνο αυτό, ένα ‘στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…’ έμεινε από μένα;», αναρωτιόταν με παράπονο.
Το τραγικό τέλος
Δυστυχώς, το τέλος της ήταν τραγικό. Η Πιπίτσα Παΐσιου είχε μείνει κατάκοιτη μετά από εγκεφαλικό.
Πέντε μέρες αφού είχε βγει από το νοσοκομείο, με τους γιατρούς να μην της δίνουν ελπίδες να επανέλθει, ο σύζυγός της, Τάκης Παΐσιος, τη δολοφόνησε στο σπίτι τους στα Βριλήσσια, στις 19 Μαρτίου το 2010. Κατόπιν αυτοκτόνησε…
Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, ο σύζυγός της είχε τοποθέτησε το μαξιλάρι στο πρόσωπό της, την ώρα που εκείνη κοιμόταν, με αποτέλεσμα να της προκαλέσει ασφυξία και να πεθάνει. Στη συνέχεια, πήρε ένα μαχαίρι, το τοποθέτησε κάθετα στο δάπεδο και έπεσε με ορμή πάνω του, ακολουθώντας για πάντα και στο θάνατο την αγαπημένη σύζυγό του.
Το είχε κάνει για να τη λυτρώσει από το μαρτύριο που περνούσε…
Πριν βάλει τέλος στη ζωή του, ο Τάκης Παΐσιος, έγραψε ένα γράμμα μέσα στο οποίο εξηγούσε τα πάντα. Το άφησε πάνω στο κομοδίνο, σε εμφανές σημείο για να είναι σίγουρος πως θα το βρουν. Σε αυτό το γράμμα εξηγούσε πως ό,τι έκανε, το έκανε από τη μεγάλη αγάπη που της είχε και επειδή δεν άντεχε να τη βλέπει σε αυτή την κατάσταση:
«Η απελπισία και η απόγνωση με οδήγησαν στη λύση αυτού του δράματος. Είμαι ο θύτης και το θύμα. Ειδοποιήστε την κόρη μου και την αδελφή μου. Επείγον! Στις 12.30 σχολάει η εγγονή μου. Ενημερώστε την μάνα της, τη Λήδα, να πάει να την πάρει. Ό,τι έχω τα αφήνω στην κόρη μου. Τα χρήματα είναι για την εγγονή μου», έγραφε.
Λίγο αργότερα, η κόρη του ζευγαριού επέστρεψε από το σχολείο όπου είχε συνοδέψει τη μικρή. Βρήκε την πόρτα ανοιχτή και προχωρώντας στην κρεβατοκάμαρα, αντίκρισε τους γονείς της νεκρούς.
Μέχρι εκείνη την ώρα, κανείς δεν ήξερε πως ο 90χρονος άνδρας είχε τηλεφωνήσει στις 8.20 στην Άμεση Δράση, για να προαναγγείλει όσα θα έκανε μερικές στιγμές αργότερα. Ένα περιπολικό πήγε στο σπίτι, αλλά όταν έφτασε πλέον εκεί ήταν πολύ αργά. Το σχέδιο του Τάκη Παΐσιου είχε αποκαλυφθεί πρώτα στην κόρη του και μετά στους αστυνομικούς, που δεν μπορούσαν πλέον να κάνουν κάτι.
«Όταν η Πιπίτσα χτυπήθηκε από το εγκεφαλικό και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, ο Τάκης έτρεχε για να τα προλάβει όλα. Την πήγαινε στο νοσοκομείο, την φρόντιζε μέσα στο σπίτι, έβγαζε το εγγονάκι τους βόλτα και πήγαινε για ψώνια. Λογικό ήταν κάποια στιγμή να λυγίσει. Ωστόσο, κανείς δεν περίμενε πως θα έφτανε σε αυτό το σημείο…», είχε πει στην κατάθεσή της μια γειτόνισσα του ζευγαριού.
Μέχρι σήμερα, κανείς δεν τον κατηγόρησε για όσα έπραξε. Αντιθέτως, η πράξη του έμεινε στο μυαλό όσων τους γνώριζαν ως απόλυτη ένδειξη βαθιάς και ανιδιοτελούς αγάπης.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια, ο κόσμος για να μάθει τι ώρα είναι καλούσε αυτήν την…βελούδινη και διάσημη φωνή στο 141.
Η ιστορία της Καλλιόπης
«Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…». Δεν υπάρχει έστω και ένας από τους «παλαιούς» που δεν τηλεφώνησε στο «141» και δεν έχει ακούσει μία βελούδινη και μελωδική φωνή να τον ενημερώνει για την ώρα που είχαμε στην Ελλάδα εκείνη τη στιγμή. Μέρες μακρινές από το ίντερνετ και την σύγχρονη τεχνολογία…
Όλη η Ελλάδα γνώριζε τη διάσημη εκείνη φωνή, όχι μόνο από το 141 του ΟΤΕ, αλλά και από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ.
Ωστόσο, ελάχιστοι γνώριζαν το όνομα, το πρόσωπο, αλλά και τη θλιβερή ιστορία της Καλλιόπης Παΐσιου. Της «φωνής» του «141» και της πρώτης προσπάθειας ραδιοφώνου στην Ελλάδα, το 1948, που χαρακτηρίστηκε προπομπός της ΥΕΝΕΔ.
Η Καλλιόπη Παΐσιου, η «Πιπίτσα» όπως την αποκαλούσαν οι συνάδελφοί της στη ραδιοφωνία, σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, από τη δεκαετία του ’50 και τα χρόνια που ακολούθησαν.
Η Παΐσιου ήταν η φωνή της γνωστής φράσης «στον επόμενο τόνο» της υπηρεσίας εξυπηρέτησης συνδρομητών του ΟΤΕ, από το 1960. Φωνή που διατηρήθηκε έως πρόσφατα, στο τέλος της δεκαετίας του 1990.
Η ίδια η Καλλιόπη Παΐσιου είχε περιγράψει πώς είχε γίνει η επιλογή της για να εκφωνεί την ώρα. «Στη δεκαετία του ’50, μας φώναξαν από τον ΟΤΕ περίπου δέκα εκφωνήτριες. Πήγαμε στο στούντιο της ΕΡΤ για να κάνουμε το δοκιμαστικό. Μετά από λίγο, με φώναξαν και μου είπαν: ‘κ. Παΐσιου εσάς επιλέξαμε’. ‘Εμένα;’, τους ρώτησα. Έτσι έγινε».
Μάλιστα, αναφερόταν στο γεγονός ως μία σύμπτωση: «Η ώρα… Μια σύμπτωση ήταν. Τίποτε παραπάνω. Μου το ζήτησαν, την εκφώνησα. Τέλος. Αυτό είναι όλο. Πέρασα τόσα στο ραδιόφωνο. Τριάντα δύο χρόνια εκφωνήτρια… Μόνο αυτό, ένα ‘στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…’ έμεινε από μένα;», αναρωτιόταν με παράπονο.
Το τραγικό τέλος
Δυστυχώς, το τέλος της ήταν τραγικό. Η Πιπίτσα Παΐσιου είχε μείνει κατάκοιτη μετά από εγκεφαλικό.
Πέντε μέρες αφού είχε βγει από το νοσοκομείο, με τους γιατρούς να μην της δίνουν ελπίδες να επανέλθει, ο σύζυγός της, Τάκης Παΐσιος, τη δολοφόνησε στο σπίτι τους στα Βριλήσσια, στις 19 Μαρτίου το 2010. Κατόπιν αυτοκτόνησε…
Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, ο σύζυγός της είχε τοποθέτησε το μαξιλάρι στο πρόσωπό της, την ώρα που εκείνη κοιμόταν, με αποτέλεσμα να της προκαλέσει ασφυξία και να πεθάνει. Στη συνέχεια, πήρε ένα μαχαίρι, το τοποθέτησε κάθετα στο δάπεδο και έπεσε με ορμή πάνω του, ακολουθώντας για πάντα και στο θάνατο την αγαπημένη σύζυγό του.
Το είχε κάνει για να τη λυτρώσει
Πριν βάλει τέλος στη ζωή του, ο Τάκης Παΐσιος, έγραψε ένα γράμμα μέσα στο οποίο εξηγούσε τα πάντα. Το άφησε πάνω στο κομοδίνο, σε εμφανές σημείο για να είναι σίγουρος πως θα το βρουν. Σε αυτό το γράμμα εξηγούσε πως ό,τι έκανε, το έκανε από τη μεγάλη αγάπη που της είχε και επειδή δεν άντεχε να τη βλέπει σε αυτή την κατάσταση:
«Η απελπισία και η απόγνωση με οδήγησαν στη λύση αυτού του δράματος. Είμαι ο θύτης και το θύμα. Ειδοποιήστε την κόρη μου και την αδελφή μου. Επείγον! Στις 12.30 σχολάει η εγγονή μου. Ενημερώστε την μάνα της, τη Λήδα, να πάει να την πάρει. Ό,τι έχω τα αφήνω στην κόρη μου. Τα χρήματα είναι για την εγγονή μου», έγραφε.
Λίγο αργότερα, η κόρη του ζευγαριού επέστρεψε από το σχολείο όπου είχε συνοδέψει τη μικρή. Βρήκε την πόρτα ανοιχτή και προχωρώντας στην κρεβατοκάμαρα, αντίκρισε τους γονείς της νεκρούς.
Μέχρι εκείνη την ώρα, κανείς δεν ήξερε πως ο 90χρονος άνδρας είχε τηλεφωνήσει στις 8.20 στην Άμεση Δράση, για να προαναγγείλει όσα θα έκανε μερικές στιγμές αργότερα. Ένα περιπολικό πήγε στο σπίτι, αλλά όταν έφτασε πλέον εκεί ήταν πολύ αργά. Το σχέδιο του Τάκη Παΐσιου είχε αποκαλυφθεί πρώτα στην κόρη του και μετά στους αστυνομικούς, που δεν μπορούσαν πλέον να κάνουν κάτι.
«Όταν η Πιπίτσα χτυπήθηκε από το εγκεφαλικό και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, ο Τάκης έτρεχε για να τα προλάβει όλα. Την πήγαινε στο νοσοκομείο, την φρόντιζε μέσα στο σπίτι, έβγαζε το εγγονάκι τους βόλτα και πήγαινε για ψώνια. Λογικό ήταν κάποια στιγμή να λυγίσει. Ωστόσο, κανείς δεν περίμενε πως θα έφτανε σε αυτό το σημείο…», είχε πει στην κατάθεσή της μια γειτόνισσα του ζευγαριού.
Μέχρι σήμερα, κανείς δεν τον κατηγόρησε για όσα έπραξε. Αντιθέτως, η πράξη του έμεινε στο μυαλό όσων τους γνώριζαν ως απόλυτη ένδειξη βαθιάς και ανιδιοτελούς αγάπης.
Να σας πω και εγώ τη δική μου ιστορία…Τον άντρα μου τον γνώρισα πριν από 8 χρόνια. Τότε ήμουνα 20 χρονών. Είμαι από επαρχία και είχα έρθει στην Αθήνα να σπουδάσω και συγχρόνως εργαζόμουν σε μια καφετέρια πολύ γνωστή στα Βόρεια Προάστεια τα Σαββατοκύριακα.
Ο σύζυγός μου, ερχόταν συχνά με την παρέα του. Έκλειναν τραπέζι, έτρωγαν, διασκέδαζαν κτλ. Με ενοχλούσανε λιγάκι, γιατί στη συγκεκριμένη καφετέρια ερχόταν πολλά νέα παιδιά με τα λεφτά του μπαμπά και το παίζανε ανώτεροι όλων. Μιλούσαν απότομα στο προσωπικό και άλλα πολλά. Εκείνος όμως ήταν ευγενικός πάντα.
Είχαν γίνει θαμώνες πια. Τους γνώριζε και όλο το προσωπικό με τα μικρά τους ονόματα. Εκείνος ερχόταν με την τότε σχέση του, μια πολύ όμορφη κοπέλα, πάντα καλοντυμένη, με ακριβές τσάντες σαν να είχε βγει από περιοδικό.
Πέρασε ο καιρός, κατάλαβα οτι χωρίσανε, καθώς την είδα να έρχεται με κάποιον εκείνο το διάστημα. Μετά από λίγο καιρό, όποτε ερχόταν ο σύζυγός μου με την παρέα του, με κοιτούσε επίμονα και χαμογελούσε.
Ξεκίνησε το φλερτ. Ξέρετε πως γίνονται αυτά τα πράγματα… το ένα έφερε το άλλο και τελικά κάναμε σχέση.
Ήμασταν και οι δυο τρελά ερωτευμένοι αλλά ζούσαμε σε διαφορετικούς κόσμους. Εκείνος προέρχονταν από οικογένεια με πολλά χρήματα, εγώ είχα άγχος να δουλέψω να έχω να φάω για να μην επιβαρύνω τους γονείς μου. Δεν τον ενοχλούσε καθόλου. Μου βρήκε μια καλύτερη δουλειά, στο γραφείο ενός γνωστού του, με μεγαλύτερο μισθό επειδή ήξερε ότι έψαχνα κάτι καλύτερο.
Περνούσαμε τέλεια. Κάναμε τα πάντα μαζί. Υπήρχε ένα πρόβλημα. Η μητέρα του. Παρακατιανή με ανέβαζε, βλάχα με κατέβαζε. Αμόρφωτη σερβιτόρα έλεγε ότι είμαι, ότι δεν έχω στον ήλιο μοίρα, και ότι το γιο της τον ήθελα για τα λεφτά του ήταν τα κλασικά. Αυτά, φρόντιζε να τα λέει στο τηλέφωνο με τις φίλες της αρκετά δυνατά ώστε να βεβαιωθεί οτι τα ακούω, αλλά ποτέ μπροστά μου. Στεναχωριόμουν, αλλά ποτέ δεν είπα κάτι.
Πέντε χρόνια μετά, εκείνη παρέμενε ξινή. Του έλεγε κατά καιρούς στο γιο της “α ακόμα μαζί είστε; άντε δεν σου πέρασε η περιπετειούλα;”. Αυτός την έβαζε στη θέση της. Εκείνη τη χρονιά ήταν που μου έκανε πρόταση γάμου και εγώ φυσικά δέχτηκα!
Η πεθερά κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Δεν μπορούσε να πιστέψει οτι ο γιός της με τα Αγγλικά, τα Γαλλικά και το πιάνο, θα παντρευόταν μια σαν και εμένα. Από χωριό. Ο πατέρας μου μανάβης και η μητέρα μου δασκάλα. Απαράδεκτο. Ούτε να τους γνωρίσει δεν ήθελε.
Ξεκίνησε ο πόλεμος. Πλέον αυτά που έλεγε πίσω από την πλάτη μου, άρχισε να τα λέει μπροστά μου. “Δεν μπορώ να το πιστέψω οτι ο γιός μου μετά από όλα όσα του έχουμε προσφέρει πάει και διαλέγει εσένα!” μου είπε μια μέρα. “Εγώ δεν θα επιτρέψω να γίνει αυτός ο γάμος!” Φυσικά έγινε ένας χαμός. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω όλα αλλά ο πεθερός μου και ο άντρας μου την έβαλαν στη θέση της και μετά από λίγο σταμάτησε. Όταν λέω σταμάτησε… εννοώ απλά ότι πέταγε μπηχτές και όχι τόσο μεγάλες κακίες.
Ήρθε η μέρα του γάμου μας. Δεν είχε κάνει τίποτα. Δεν είχε ασχοληθεί καν. Αλλά όταν είδε την πρόσκληση που διαλέξαμε σχολίασε ότι είναι λίγο κιτς. Ενώ στην αρχή είχε πει οτι δεν θέλει να καλέσει καμία φίλη της γιατί ντρεπόταν, τις κάλεσε όλες. Ενώ στην αρχή έλεγε οτι ο πατέρας της νύφης τα πληρώνει όλα, όταν είπαμε οτι αν είναι έτσι θα κάνουμε μικρό γάμο γιατί ο πατέρας μου δεν είχε οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξει έναν μεγάλο γάμο, άλλαξε γνώμη. Γενικά δεν ήξερε τι ήθελε.
Φτάνοντας στην εκκλησία, δεν την είδα εκεί. Δεν κοίταξα κιόλας και πολύ, γιατί ήμουν τόσο ευτυχισμένη που δεν ήθελα να μου το χαλάσει.
Κι όμως. Βγαίνοντας από την εκκλησία, παντρεμένοι πια, την είδαμε. Μαυροφορεμένη, να μοιράζει στον κόσμο κόλλυβα. “Εγώ σήμερα πενθώ” έλεγε. Φυσικά ο κόσμος ήταν σαστισμένος και κάποιοι της τα’πανε και ένα χεράκι, ειδικά οι φίλοι μας.
Άρχισα να κλαίω δεν μπορούσα να κρατηθώ. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο να φύγουμε για την δεξίωση όπου σε όλο το δρόμο έκλαιγα. Ο άντρας μου ήταν έξαλλος. Ο πεθερός μου την κανόνισε απ’ ότι μας είπε και στη δεξίωση δεν την είδαμε. Γιορτάσαμε και περάσαμε καλά, αλλά κάτι μέσα μου εκείνη την ημέρα έσπασε.
Έχουμε να τη δούμε από τότε. Ο άντρας μου δεν θέλει καμία επαφή. Προσπάθησε να της μιλήσει, αλλά εκείνη είπε ότι δεν έχει γιο πια. Λυπάμαι τόσο πολύ. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι διέλυσα μια οικογένεια. Μετά ότι δεν φταίω εγώ. Είμαι ακόμα μπερδεμένη και ας έχουν περάσει 2,5 χρόνια από τότε.
Πριν από λίγο καιρό μάθαμε οτι περιμένουμε παιδάκι. Ο πεθερός μου είναι πανευτυχής και πάντα είναι δίπλα μας. Λυπάμαι που δεν θέλει να γνωρίσει ούτε το εγγόνι της.
Μπορεί να μην προέρχομαι από οικογένεια με χρήματα, αλλά οι γονείς μου δεν θα φερόταν ποτέ έτσι στον άνθρωπο που αγαπώ.
Πετρέλαιο θέρμανσης: Ξεκινά η διάθεση στις 15 Οκτωβρίου, όμως ακόμα δεν έχει «κλειδώσει» η τιμή. Τι θα γίνει, τι εκτιμούν οι παράγοντες της αγοράς και όλα τα νεότερα από το μέτωπο του πολέμου
Το Ιράν «μπήκε» στον πόλεμο Ισραήλ – Λιβάνου και η Μέση Ανατολή «φλέγεται». Παραδόξως, η τιμή της βενζίνης στην Ελλάδα μειώνεται λόγω αποθεματικών από Αμερική, όμως το μεγάλο ερωτηματικό τώρα είναι τι θα γίνει με την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης.
Η διάθεση ξεκινά στις 15 Οκτωβρίου και ήδη οι αρμόδιοι κάνουν λόγω για μικρή αύξηση από τις πρώτες εκτιμήσεις. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι επόμενες μέρες θα «κλειδώσουν» την τιμή εκκίνησης, η οποία θα εξαρτηθεί και από το ενδιαφέρον των καταναλωτών για αγορά.
Πιο αναλυτικά, την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου, η πρόεδρος βενζινοπωλών Αττικής Μαρία Ζάγκα, μιλώντας στον ΣΚΑΪ, εκτίμησε ότι το πετρέλαιο θέρμανσης θα ξεκινήσει να διατίθεται κοντά σε μια τιμή 1,10 – 1,15 ευρώ ανά λίτρο. Ακόμη, ανάφερε ότι «με τα σημερινά δεδομένα θα πάει στο 1,10 – 1,15 ευρώ στην Αττική, αφού οι τιμές για το πετρέλαιο θέρμανσης έχουν πέσει σε σχέση με πέρυσι».
Όμως, την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου, ο Γιώργος Ασμάτογλου, πρώην Πρόεδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πρατηριούχων Εμπόρων, μίλησε στο Action24 και είπε:
«Μικρές αυξήσεις παρατηρούνται αυτές τις δύο ημέρες, ωστόσο δεν προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, η τιμή αναμένεται να διαμορφωθεί κοντά στα 1,18 ευρώ ανά λίτρο. Πέρυσι, είχε ξεκινήσει στο 1,40 ευρώ».
Όσο το The Voice προχωράει και πλησιάζει προς το τέλος του τόσο περισσότερο θ’ αυξάνεται κι ο ανταγωνισμός με την ένταση μεταξύ των κριτών του παιχνιδιού.
Συγκεκριμένα στο τελευταίο επεισόδιο του The Voice οι Χρήστος Μάστορας και Γιώργος Μαζωνάκης είχαν μια επική κόντρα, η οποία όπως είναι λογικό τράβηξε όλα τα βλέμματα.
Ανάβουν τα αίματα στο The Voice – Η κόντρα ανάμεσα σε Χρήστο Μάστορα και Γιώργο Μαζωνάκη
Δείτε το βίντεο:
Η ατμόσφαιρα στο The Voice γίνεται όλο και πιο εκρηκτική, με τους coaches να ανεβάζουν τη θερμοκρασία, και αυτή τη φορά η κόντρα ανάμεσα στον Γιώργο Μαζωνάκη και τον Χρήστο Μάστορα τράβηξε όλα τα βλέμματα!
Όλα ξεκίνησαν όταν ένας παίκτης από την ομάδα του Γιώργου Μαζωνάκη αποκλείστηκε, προκαλώντας την αντίδραση του τραγουδιστή.
Αποφασισμένος να εκφράσει την ενόχλησή του, ο Γιώργος Μαζωνάκης κατευθύνθηκε προς τον Χρήστο Μάστορα με ένα… ιδιαίτερο τρόπο, ρίχνοντας μερικές «χαριτωμένες φάπες» για να του δείξει τη δυσαρέσκειά του.
Η σκηνή προκάλεσε γέλια και σχόλια, με τον Γιώργο Μαζωνάκη να αναρωτιέται με χαρακτηριστικό ύφος:
«Στον αέρα είμαστε;»
Η κόντρα μεταξύ των δύο coaches φαίνεται να αποκτά μια δόση χιούμορ, ενώ οι στιγμές αυτές κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, κάνοντας το The Voice πιο συναρπαστικό από ποτέ!
Η Κρίσταλ Κελς από τον Καναδά είναι μητέρα ενός πεντάχρονου αγοριού που του αρέσει να ντύνεται με φορέματα.
Η ίδια με ένα γράμμα της στον ιστότοπό της εξηγεί γιατί όχι μόνο δεν την πειράζει καθόλου όλο αυτό, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν και ο στόχος της.
«Το να είναι κάποιος γονιός σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα για τον καθένα από εμάς. Τι σημαίνει το να είσαι γονιός για μένα; Σημαίνει το να βάζεις κάποιον πιο πάνω από τον εαυτό σου. Σημαίνει το να αγαπάς κάποιον περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.
Σημαίνει το να μεγαλώνεις ένα παιδί ώστε να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Να ενθαρρύνεις. Να σέβεσαι. Να εμπνέεις και να μεγαλώνεις τη νεότερη γενιά της κοινωνίας. Δεν γίνεσαι γονιός για σένα. Γίνεσαι για αυτά.
Το 2012 έγινα γονιός. Το να γίνεσαι γονιός σε κάνει να αλλάζεις. Κάποιες φορές προς το καλύτερο, κάποιες προς το χειρότερο. Ο γιος μου με άλλαξε προς το καλύτερο. Χρειαζόμουν να γίνω παράδειγμα για τον γιο μου. Ηθελα ο γιος μου να μεγαλώνει και να γνωρίζει ότι έχει φωνή. Να μεγαλώνει γνωρίζοντας ότι μπορεί να κάνει και να γίνει οτιδήποτε θέλει.
Να μεγαλώνει έχοντας την αυτοπεποίθηση να εκφράζει τον εαυτό του. Να μεγαλώνει και να είναι ικανός να αγαπά τον εαυτό του. Είμαι σίγουρη ότι τα έχω κάνει αυτά για τον γιο μου. Αυτός είναι ο γιος μου ο Τσίαν και του αρέσει να φορά φορέματα. Του Τσίαν, του αρέσει επίσης να φορά κάπες και να κάνει τους σούπερ ήρωες.
Αγαπά τον Ironman, τον Paw Patrol, την πεζοπορία, να παίζει χαρτιά και να κόβει τα μαλλιά του κοντά για να μοιάζει σε άλλους άνδρες που βλέπει. Ο γιος μου είναι αγόρι. Το ξέρει ότι είναι αγόρι. Του διδάξαμε ότι τα κορίτσια έχουν κόλπο και τα αγόρια μόριο. «Εχει μόριο, είναι αγόρι». Αλλά δεν χρησιμοποιεί, δεν συνδέει το γεγονός ότι έχει μόριο με το πώς θα ντύνεται και με το τι θα παίζει.
Το φύλο του δεν καθορίζει τι θα πρέπει να φορέσει ή το με τι θα πρέπει να παίξει γιατί δεν χρησιμοποιεί το φύλο του για να λειτουργεί και να υπάρχει. Ο άνδρας μου και εγώ τον μεγαλώνομε χωρίς στερεότυπα για τα δυο φύλα.
Ποτέ δεν του είπαμε ”αυτό είναι για αγόρια και αυτό είναι για κορίτσια” και δεν θα το κάνουμε και ποτέ. Γιατί θα έπρεπε να το κάνουμε; Τι διαφορά θα έχει; Μου είναι αδιάφορο αν συμφωνείτε με το πώς ενθαρρύνω τον γιο μου να εκφράζει τον εαυτό του. Γνωρίζω ότι είναι αντισυμβατικό. Δεν περιμένω να συμφωνήσετε. Αυτό που περιμένω είναι σεβασμός.
Αυτό που περιμένω είναι να μην αντιμετωπίζομαι σαν να κακομεταχειρίζομαι τον γιο μου. Αυτό που περιμένω είναι να δείτε πόσο χαρούμενος είναι ο γιος μου και να καταλάβετε ότι αυτό είναι που μετράει στο κάτω κάτω της γραφής. Επειδή έγινα ο γονιός που χρειαζόταν, έχει πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό του απ’ ότι έχουν πολλοί ενήλικες. Επειδή έγινα ο γονιός που χρειαζόταν ξέρει ότι είναι ικανός να αγαπήσει και να εκφράσει τον εαυτό του χωρίς ντροπές. Οτι εγώ και ο πατέρας του θα τον αγαπάμε χωρίς εκπτώσεις. Δεν είμαι μόνο ο γονιός που χρειάζεται ο γιος μου, είμαι ο γονιός που θέλω να είμαι.
Αυτός είναι ο γιος μου ο Τσιαν και είναι μόλις πέντε ετών.
(Δεν πιστεύουμε ότι θα είναι πάντα διεμφυλικός. Μερικές ημέρες μας λέει ότι θέλει να είναι κορίτσι με κόλπο και εμείς του λέμε απλά ότι ”όταν μεγαλώσεις θα μπορέσεις να αποφασίσεις να το αλλάξεις αυτό, αν αυτό θέλεις”. Είναι μόλις πέντε. Επίσης, θέλεις να είναι και γοργόνα και Ironman. Στηρίζουμε το παιδί μας όπως και να είναι και ανυπομονούμε να δούμε πώς η έκφραση του φύλου του θα εκδηλώνεται καθώς θα μεγαλώνει. Το πιο σημαντικό πράγμα για εμάς είναι η υγεία και η ευτυχία του γιου μας)».
