Η Δούκισσα Νομικού λατρεύει τα Χριστούγεννα, αφού κάθε χρόνο θα επιμεληθεί από νωρίς τον στολισμό του σπιτιού της, ξαφνιάζοντας όσους την ακολουθούν στα social media.
Η παρουσιάστρια πέρασε το Σαββατοκύριακο της εντός σπιτιού, αφού η κακοκαιρία «Eva» ανέτρεψε τα σχέδια όλων. Η Δούκισσα Νομικού δεν έχασε την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τον ελεύθερο χρόνο της ξεκινώντας με τον στολισμό του σπιτιού για τα φετινά Χριστούγεννα.
Η Δούκισσα Νομικού σε παλαιότερη ανάρτησή της είχε αποκαλύψει τον λόγο που φροντίζει να στολίζει το χριστουγεννιάτικο δέντρο κάθε χρόνο την ίδια ημερομηνία, δηλαδή στις 6 Νοεμβρίου.
«Από τότε που γεννήθηκε ο Σάββας στολίζω πάντα μία ημέρα πριν τα γενέθλια μου, για να χαρούμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα φωτάκια και τη ζεστασιά του όσο περισσότερο μπορούμε», είχε γράψει στο instagram η Δούκισσα Νομικού η οποία πλέον ετοιμάζεται για τα αυριανά γενέθλια του γιου της.
Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από το ναυάγιο του ιταλικού κρουαζιερόπλοιου Costa Concordia στις ακτές του Isola del Giglio. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια που το κουφάρι του σκάφους βολοδέρνει στο νερό, ο φωτογράφος Jonathan Danko Kielkowski μας δείχνει τι έχει απομείνει.
Η Shobha Katuru έγινε πρόσφατα η πρώτη γυναίκα στο χωριό της, η οποία κατακτά μια κορυφαία θέση εργασίας στον χώρο της Πληροφορικής ως Μηχανικός Δεδομένων. Η αποφασιστικότητά της να καθορίσει η ίδια την πορεία της ζωής της ήταν ισχυρότερη από κάθε εμπόδιο που εμφανίστηκε στον δρόμο της. Η ίδια περιγράφει πώς έφτασε να έχει σήμερα μια ζηλευτή καριέρα:
“Γεννήθηκα σε μία ταπεινή οικογένεια, στο απομακρυσμένο χωριό Andhra Pradesh της Ινδίας. Ο πατέρας μου ήταν αγρότης και τα έσοδά μας δεν ήταν ποτέ αρκετά. Όλα τα κορίτσια στο χωριό μου πήγαιναν στο σχολείο μέχρι τα 10 τους και μετά παντρεύονταν. Εγώ δεν ήθελα ποτέ αυτή τη ζωή.
Ο θείος μου που ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μου πάντα με πίεζε να είμαι καλή μαθήτρια, έτσι στο Γυμνάσιο διάβασα ακόμα πιο σκληρά και βγήκα πρώτη στην τάξη. Λίγο καιρό μετά μπορούσα να διεκδικήσω μια δωρεάν θέση μηχανικού στο κολλέγιο. Οι γύρω μου ποτέ δεν κατάλαβαν την επιμονή μου να σπουδάσω. Ξέρω, ότι αυτή ήταν η ευκαιρία μου στη ζωή, όμως κανείς στο χωριό μου δεν υποστηρίζει τα κορίτσια που θέλουν να τελειώσουν το σχολείο. Ο θείος μου, όμως, με κάποιον τρόπο έπεισε τον πατέρα μου να μου επιτρέψει να συνεχίσω τις σπουδές μου.
Στο κολλέγιο, το να μετακινηθώ σε αγγλόφωνο τμήμα ήταν μεγάλη αλλαγή για εμένα, όμως επέμενα και συνέχισα να αποδέχομαι τις προκλήσεις, τη μία μετά την άλλη. Διάλεξα τις συγκεκριμένες σπουδές στην Πληροφορική γιατί ένας ξάδερφός μου που έκανε το ίδιο βρέθηκε για συνέχεια των σπουδών του στην Ολλανδία. Σταδιακά ανέπτυξα ενδιαφέρον στους κώδικες, όμως ήρθε η πανδημία και έβαλε φρένο σε όλα.
Δεν τα παράτησα. Το να συνεχίζω τις σπουδές μου διαδικτυακά, από το σπίτι μου, ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Χρειαζόταν να ανεβαίνω στην ταράτσα για καλύτερο σήμα στο κινητό, για να μπορώ να παρακολουθώ τα μαθήματα. Φρόντιζα να έχω τελειώσει με τις εργασίες μου μέχρι το απόγευμα, γιατί το βράδυ το ίντερνετ γίνεται ακόμα πιο αδύναμο στο χωριό μας. Το να μαθαίνω Javascript μέσω κινητού είναι ό,τι πιο δύσκολο έχει χρειαστεί να κάνω, αλλά επέμεινα. Οι προκλήσεις αυτές με έκαναν να αγαπώ τις σπουδές μου ακόμα περισσότερο.
Για τις συνεντεύξεις σε διάφορες δουλειές, ένα από τα ξαδέρφια μου μού δάνειζε το κινητό του και το 4g του. Οι μέντορές μου μού έμαθαν να μην αγχώνομαι για το πώς μιλάω τα Αγγλικά, αλλά να έχω πίστη στις γνώσεις μου. Αυτό με βοήθησα να εξασφαλίσω μια δουλειά. Θέλω να γίνομαι διαρκώς καλύτερη σε ό,τι κάνω -αυτή είναι η μόνη μου έννοια. Ήμουν το πρώτο κορίτσι που βρήκε μια τέτοια δουλειά στο χωριό μου. Τώρα, δεν έχει να πει κανείς τίποτα για το να συνεχίζουν τα κορίτσια το σχολείο και μετά τα 10. Είμαι χαρούμενη που, με κάποιον τρόπο, βοηθώ άλλους ανθρώπους να κυνηγούν μια καλύτερη ζωή, μια καριέρα… Δεν πίστεψα ποτέ στην τύχη -δούλευα πάντα πολύ σκληρά. Το καλύτερο με την σκληρή δουλειά σε αντίθεση με την τύχη είναι, ότι ποτέ δεν σε εγκαταλείπει…”
Εμφανώς συγκινημένος ο γγ του ΚΚΕ απόδωσε με ξεχωριστό τρόπο τον δικό του φόρο τιμής στον Μίκη Θεοδωράκη, φωνάζοντας «Αθάνατος Μίκη!».
Κατά την τελετή αποχαιρετισμού, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, υπό τα χειροκροτήματα του πλήθους που παρέμενε συγκεντρωμένο έξω, δεν μπόρεσε να κρατήσει τη συγκίνησή του και με φωνή τρεμάμενη μίλησε για την «εποποιία» του Μίκη και του ελληνικού λαού, ευχαρίστησε τον μεγάλο δημιουργό για την προσφορά του στους αγώνες, τη μουσική και την ιστορία του τόπου και υπογράμμισε «Στο φέρετρό σου σηκώνεται, υψώνει τη γροθιά της «κι αντριεύει και θεριεύει» η Ελλάδα!. Σύντροφε Μίκη, Είσαι «φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη»! Φως επαναστατικό «στην κορφή του Ολύμπου αριστερά»… Φως που «ολούθε λαμπυρίζει», όπως έγραψαν αυτές τις μέρες γερμανικές εφημερίδες. Ένα «φως που καίει». «Τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής»! Αθάνατος Μίκη!».
Η ομιλία του γ.γ. του ΚΚΕ:
Βροντάνε στράτες κι αγορές» μετά την είδηση του χαμού σου, αγαπημένε μας Μίκη.
Πλήθος ανθρώπων από όλες τις ηλικίες, απ’ όλες τις γενιές βρίσκονται τις τρεις αυτές μέρες εδώ για να σε αποχαιρετήσουν.
Σεμνά, μα όχι βουβά.
Με τα τραγούδια σου σε αποχαιρετάμε, όπως αξίζει σε εκείνους που λεβέντικα ροβόλισαν τον κόσμο.
Και ένας ψίθυρος περνά από στόμα σε στόμα: «Χωρίς τον Μίκη θα ήμασταν αλλιώς».
Και έτσι είναι. Χωρίς εσένα θα ήμασταν αλλιώς.
Φράγμα μεγαλόπρεπο στη λήθη, ένα δοξαστικό στην εποποιία του λαού μας τον 20ο αιώνα, είναι το έργο σου.
Αποστόμωσε όσους προσπαθούν να μαυρίσουν τη μνήμη της, διόρθωσε τα ψέματα, έκανε έναν ολόκληρο λαό να νιώθει περηφάνια για την κληρονομιά του και θαυμασμό για εκείνους που με τον αγώνα τους την τιμούν και προσπαθούν να τη μεγαλώσουν.
Ορμητική, επαναστατική, φλογισμένη από το πάθος, μια κατάφαση είναι η μουσική σου ότι ο κόσμος μας χρειάζεται και μπορεί ν’ αλλάξει.
Με το αστραφτερό σπαθί της, εκτοπίζοντας τον φόβο, την ηττοπάθεια, την αδιαφορία, σαλπίζει νέο ξεκίνημα, πυρπολεί τα όνειρα, «πολιορκεί το “κοίταζε τη δουλειά σου”», γεμίζει με ήλιο τις καρδιές.
Μας έδειξες τη δύναμη του ελληνικού λαού, τη δύναμη των λαών του κόσμου.
Χωρίς αμφιβολία ήξερες καλά να εδραιώνεις την πίστη πως το δίκιο, η ειρήνη, η ευτυχία, είναι πράγματα κατορθωτά.
Όσο ρωμαλέα και στιβαρά αναμετριέται η τέχνη σου με την αδικία, τόσο τρυφερά και απαλά ξέρει να θωπεύει τα όμορφα και τα καλά στη ζωή και τον κόσμο.
Έσμιξες «τους τρανούς αητούς με τους χρυσούς αγγέλους», μαθαίνοντάς μας πως για να είσαι δυνατός, πρέπει να είσαι ευαίσθητος.
Με ιερή αφοσίωση καλλιέργησες αυτή την ευαισθησία μας, μάς έμαθες, πως μέσα στις καταιγίδες, μπορούμε να κρατηθούμε από ένα λουλούδι.
Είχες εμπιστοσύνη στο λαό.
Πίστευες, κι όχι άδικα, πως μόνο ο λαός μπορεί να κατανοήσει και να κατακτήσει τα ανώτερα δημιουργήματα του ανθρώπου, τέτοια όπως η τέχνη, η ποίηση, η μουσική.
Αρκεί να του δώσει κάποιος τα κλειδιά.
Γι’ αυτό δεν μελοποίησες μόνο έξοχα τον ποιητικό λόγο, χωρίς να τον προδίδεις. Τον αναδημιούργησες και τον παρέδωσες με εκείνη τη μορφή που μπαίνει κατ’ ευθείαν στη λαϊκή ψυχή.
«Έφερες την ποίηση στο τραπέζι του λαού, πλάι στο ποτήρι και το ψωμί του», όπως έγραφε για σένα ο Γιάννης Ρίτσος.
Δεν είναι μόνο ο «Επιτάφιος», η ανεπανάληπτη αυτή συνομιλία της μουσικής σου με την ποίηση του Ρίτσου, που μέσα και από τις συγκλονιστικές ερμηνείες του Μπιθικώτση και του Χιώτη, έγινε ένας διαχρονικός λαϊκός θρήνος και ύμνος μαζί στον θάνατο που γονιμοποιεί το μέλλον.
Πέτυχες να μιλήσεις με την υψιπετή ποίηση στη λαϊκή ψυχή, ακόμα και μέσα από απαιτητικές και ασυνήθιστες στο λαϊκό αυτί μουσικές φόρμες, όπως αυτές
-στο «Άξιον Εστί» του Ελύτη,
-στο «Επιφάνεια – Αβέρωφ» του Σεφέρη,
-στο «Πνευματικό Εμβατήριο» του Άγγελου Σικελιανού,
-στο «Κάντο Χενεράλ» του Πάβλο Νερούδα κ.ά.
Δίχως άλλο, χωρίς εσένα οδηγητή και πρωτεργάτη αυτής της νέας τέχνης, η μουσική θα ήταν αλλιώς.
Βαθύς ποταμός, ακόμα ανεξερεύνητος είναι το έργο σου.
Σ’ αυτό συνυπάρχουν όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής:
Από τους λαϊκούς δρόμους και το δημοτικό τραγούδι ως την αρχαία τραγωδία, το βυζαντινό μέλος, τη συμφωνική μουσική, το κλασσικό τραγούδι, τα ορατόρια.
Σου το χρωστάμε λοιπόν, να φροντίσουμε να ανοιχτούν διάπλατα στον κόσμο όλοι οι θησαυροί της μουσικής σου.
Σου το χρωστάμε να συνεχίσουμε να διεκδικούμε το μεγάλο όνειρό σου να φτάσουν στο λαό οι θησαυροί σε όλη την ιστορία της μουσικής, μέχρι αυτό ατόφιο να εκπληρωθεί σε μια ανώτερη μορφή κοινωνίας, όπου όλα τα μέλη της θα μπορούν να κατανοούν και να απολαμβάνουν την τέχνη. Ακόμα και το πιο δύσκολο και αφηρημένο είδος της, τη μουσική, αυτή την τέχνη που από μικρό παιδί, από τότε που πρωτοάκουσες την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν, σου πήρε το μυαλό και σ’ έκανε να βλέπεις με τα μάτια της τον κόσμο.
«Οι αγώνες και η μουσική είναι τόσο δεμένα πια μέσα μου, ώστε δεν μπορώ να φανταστώ ούτε αγώνες χωρίς τραγούδι, ούτε τραγούδι χωρίς αγώνα» έλεγες.
Σ’ όλη τη ζωή σου με το ένα χέρι κρατούσες το τουφέκι και με το άλλο τις παρτιτούρες σου.
Και αυτό δεν είναι αλληγορία.
Μέχρι και στη Μακρόνησο, σ’ αυτό τον εφιαλτικό τόπο των μαρτυρίων, εσύ έγραφες μουσική.
Εκεί έγραψες και το πρώτο συμφωνικό έργο σου, τη Συμφωνία για τη Μακρόνησο.
Εκεί κατάλαβες πόσο ευεργετική είναι η δημιουργία, όταν πρέπει να αντέξεις τον πόνο και την κτηνωδία, πόσο ευγενική γίνεται για τους γενναίους, αυτούς που μένουν όρθιοι και δε χαμηλώνουν το βλέμμα τους.
Στο ερώτημα για ποιόν δημιουργείς, πάντα απαντούσες: Για το λαό.
«Και όταν ακόμα συνθέτω συμφωνικά έργα πάντοτε έχω στο νου μου το λαό. Φιλοδοξώ να γίνω κατανοητός από τους απλούς εργαζόμενους ανθρώπους, γιατί έχω πίστη ότι αυτοί αποτελούν τη βασική δύναμη που σπρώχνει μπροστά την ιστορία», είχες δηλώσει όταν σου απονεμήθηκε το βραβείο Λένιν.
Κι έπειτα πάλι συνήθιζες συχνά να επαναλαμβάνεις πως «Ό,τι φτιάξαμε το πήραμε από το λαό και στο λαό το επιστρέφουμε».
Και δεν ήταν σεμνοτυφία.
Είχες βαθιά συνείδηση ότι για το προσωπικό καλλιτεχνικό σου επίτευγμα, σπουδαίο ρόλο έπαιξε η εποχή σου, ότι στον ιδιαίτερο τρόπο της τέχνης σου, αντανακλούσαν οι πράξεις του λαού.
Αυτό άλλωστε είναι το μυστικό της μεγάλης, της αληθινής τέχνης, της τέχνης που συλλαμβάνει τον σφυγμό της εποχής και αφουγκράζεται το επερχόμενο.
Να αντλεί τη δύναμή της από την ανθρωπιά, από τα βάσανα, τους καημούς, τις μνήμες και τις ελπίδες του λαού, και αυτή την ανθρωπιά να την επιστρέφει πάλι στους δημιουργούς της.
Μια βαθύτερη όμως συνείδηση της ανθρωπιάς: Τη συνείδηση της δύναμης, που μόνο ο άνθρωπος μέσα σε όλα τα πλάσματα διαθέτει, να υποτάσσει τον κόσμο γύρω του, στην ανάγκη του για δίκιο και ευτυχία, να τον μετασχηματίζει στα μέτρα του.
Έτσι, γράφοντας για τον δικό σου λαό, είδες τη μουσική σου να σπάει τα σύνορα της χώρας, καθώς η γλώσσα της έχει την οικουμενικότητα από τα κοινά βάσανα, τις ελπίδες, τα οράματα «όλων των τίμιων ανθρώπων της Γης που αγωνίζονται ενάντια στην τυραννία, τη βία και την εκμετάλλευση», αγγίζει τις καρδιές όλων των λαϊκών ανθρώπων ανεξάρτητα από εθνικότητα, γλώσσα, θρησκεία, φυλή.
Γι’ αυτό δεκάδες συλλυπητήρια μηνύματα καταφτάνουν αυτές τις μέρες από όλες της γωνιές της Γης από Κομμουνιστικά, από Εργατικά Κόμματα, από πολλές άλλες προοδευτικές οργανώσεις από όλες τις ηπείρους.
Από κείνους που νοιώθουν σαν να έχασαν έναν δικό τους άνθρωπο.
«Ο καλλιτέχνης, που ζει και δημιουργεί μέσα στην πάλη, εξασφαλίζει ξεχωριστή θέση για το έργο του» δήλωνες.
Και πράγματι το έργο σου έκανε θρύψαλα τον μύθο, ότι η δέσμευση καταστρέφει την τέχνη.
Το έργο σου είναι τρανή απόδειξη ότι η μεγάλη τέχνη είναι πάντα πολιτική, είτε το γνωρίζει είτε δεν το γνωρίζει ο δημιουργός της.
Πίστευες ακλόνητα πως η συμμετοχή σου στη λαϊκή δράση, ήταν αυτή που “έδινε ρεύμα”, που “έβαζε φωτιά” στη δημιουργία σου, πως δεν αρκεί ο καλλιτέχνης μόνο με το έργο του να είναι κοντά στο λαό, αλλά και με την ίδια του τη ζωή.
«Να μην ξεχωρίζει τη ζωή του από τη ζωή του εργαζόμενου, από τη ζωή του πρωτοπόρου λαϊκού αγωνιστή», «να είναι ένας απλός στρατιώτης στην ακατάβλητη στρατιά των λαϊκών ανθρώπων» που μάχονται για τη ζωή.
Δικά σου τα λόγια.
Έτσι, πορεύτηκες κι εσύ μαζί με τους αδικημένους σε δρόμους που έκαιγαν.
Από νωρίς, «πήρες του ήλιου το δρόμο, κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο», για το λαό μας, για όλους τους λαούς, ως άλλος Σολωμός, ως άλλος βάρδος της ελευθερίας, με όλα τα προτάγματα της δικής μας εποχής.
Από 17 κιόλας χρονών οργανώθηκες στο ΕΑΜ και λίγο μετά στο ΚΚΕ παίρνοντας μέρος στην Εθνική μας Αντίσταση.
Τον Δεκέμβρη του ΄44 πολέμησες στη μάχη της Αθήνας, με τον 1ο Λόχο του 1ου Τάγματος του Εφεδρικού ΕΛΑΣ.
Και ήταν τόση η περηφάνια σου για τη συμμετοχή σου σ’ αυτή την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας, που πολλά χρόνια αργότερα θα πεις πως «αν υπήρχε επιτύμβιο επίγραμμα που θα επιθυμούσες να χαραχτεί στον τάφο σου, θα ήταν: Πολέμησε τον Δεκέμβρη».
Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, μοιράστηκες με τους συντρόφους σου τις άγριες διώξεις του αστικού κράτους εξόριστος στην Ικαρία και έπειτα στη Μακρόνησο όπου βασανίστηκες φρικτά.
Εκεί είναι, με τα δικά σου λόγια, που έσπασε το «εγώ» και έγινε τελεσίδικα «εμείς».
Στη συνέχεια αγωνίστηκες μέσα από την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες για την κοινωνική και πολιτιστική αναγέννηση, ενώ «πλήρωσες» με νέες δοκιμασίες, φυλακές και εξορίες, την παράνομη δράση σου ενάντια στη δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967.
Με τις αμέτρητες συναυλίες σου στο εξωτερικό μέχρι την πτώση της δικτατορίας μετέφερες σε όλο τον κόσμο το μήνυμα της αντίστασης και της λευτεριάς, και έπειτα σε όλη την Ελλάδα.
Τα τραγούδια σου, που τα λέγαμε μυστικά όλα τα μαύρα εκείνα χρόνια, κατέκλυσαν τα πάντα, τις ταβέρνες, τα γιαπιά, τα σχολειά, τα πανεπιστήμια, τις εκδρομές, τις συντροφιές, τις διαδηλώσεις.
Στις συγκλονιστικές συναυλίες σου και στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, μέσα σε μια μέθεξη της μουσικής σου με τον κόσμο, αποθεωνόταν η πίστη πως με τους αγώνες μας θα αλλάξουμε τον κόσμο για να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο.
Τα χρόνια αυτά έδωσες τη μάχη ως υποψήφιος του ΚΚΕ για το δήμο της Αθήνας, ενώ το 1981 και το 1985 ως βουλευτής του Κόμματος υπερασπίστηκες τα δικαιώματα των εργαζόμενων, του λαού. Από κάθε μετερίζι στη σκέψη σου πρυτάνευε ο αγώνας για την “ενότητα των Ελλήνων”.
Πολύπλευρος και πολυτάλαντος, διανοούμενος καθώς ήσουν, δεν περιορίστηκες στη μουσική, αλλά με το χαρισματικό λόγο σου έγραψες ένα σωρό βιβλία εκείνα τα χρόνια.
Το ξεχωριστό, όμως, στην περίπτωσή σου είναι ότι η καλλιτεχνική ιδιοφυΐα σου συναντήθηκε με μια προσωπικότητα ανήσυχη και άγρυπνη, που ένοιωθε πάντα την ανάγκη να ξεπερνά τον εαυτό της.
Έτσι συνέχιζες μέχρι το τέλος να το δίνεις το «παρών» σε όλες τις κρίσιμες στιγμές που ακολούθησαν, παίρνοντας το μέρος της αλήθειας και της δικαιοσύνης.
Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη νίκη της αντεπανάστασης στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, δεν λύγισες.
«Κι όμως σταθήκαμε όρθιοι κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, πως το οφείλουμε στα δάκρυα και τις θυσίες αυτών των χιλιάδων και χιλιάδων πρωτοπόρων αγωνιστών, που έπεσαν ακολουθώντας τις σημαίες και τα λάβαρα με το κόκκινο αίμα, που φλόγιζαν, εξακολουθούν να φλογίζουν, τις καρδιές όσων πάλευαν και παλεύουν για την ελευθερία, την ειρήνη, το δίκαιο, τα δικαιώματα του λαού μας και όλων των λαών της γης», είχες πει τότε.
Σταθερά στις επάλξεις του διεθνισμού, ασταμάτητα υποστήριζες την αδερφική φιλία του ελληνικού με τον τούρκικο λαό και το δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.
Πολεμώντας «τους λύκους που διψούν για αίμα και σεργιανούν στην περιοχή μας» διοργάνωσες το 1999 την ιστορική συναυλία με τη συμμετοχή όλων των μεγάλων Ελλήνων τραγουδιστών ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, και καταδίκασες, με τις ξεκάθαρες δημόσια εκφρασμένες θέσεις σου τις κρίσιμες στιγμές, τα «τσακάλια του αντικομμουνισμού», όπως τα ονόμασες, τα αντικομμουνιστικά μνημόνια του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ανιστόρητη εξομοίωση «των θυμάτων με τους θύτες, των εγκληματιών με τους ήρωες, των κατακτητών με τους απελευθερωτές και των ναζιστών με τους κομμουνιστές».
Παρών δήλωσες και στη δίκη της εγκληματικής, ναζιστικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής.
Παρών και στο δίκαιο αγώνα του λαού μας για την κατάργηση των μνημονίων και όλων των αντεργατικών εφαρμοστικών νόμων τους.
Η αλήθεια είναι, όπως και γνωστό σε όλους, πως δεν συμφωνούσαμε πάντα με τις πολιτικές πρωτοβουλίες σου, όμως αυτό που μένει, το υστερόγραφο της δόξας, είναι η τεράστια παρακαταθήκη του έργου σου και η πολιτική διαθήκη που μας άφησες, “σβήνοντας τις λεπτομέρειες” και κρατώντας τα “Μεγάλα Μεγέθη”.
Το ότι “τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά, τα ώριμα χρόνια σου τα πέρασες κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ”.
Δεν σε αποχαιρετούμε σύντροφε Μίκη, γιατί εσύ δεν έφυγες.
Μέσα στις φλέβες μας είσαι. Θα ’σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά πολέμησες, θα ’σαι για πάντα σ’ όλους τους ποταμούς του κόσμου.
Κι όταν “θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση” και γύρω μας θα λάμπει η λιόλουστη ζωή θα είσαι κι εσύ, τρανός, όπως πάντα, στις μεγάλες στιγμές, παρών.
Γιατί το έργο σου έγινε ελπιδοφόρος αναγεννητικός «ανάκουστος κελαηδισμός» για τον ελληνικό λαό, για όλους τους λαούς, στη σύγχρονη ιστορική εποχή της ανατολής της νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για την Ελευθερία σε όλες της τις μορφές: Πνευματική, ηθική, πολιτική, κοινωνική, για την πλήρη, αληθινή ελευθερία.
Στο φέρετρό σου σηκώνεται, υψώνει τη γροθιά της «κι αντριεύει και θεριεύει» η Ελλάδα!
Σύντροφε Μίκη,
Είσαι «φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη»!
Φως επαναστατικό «στην κορφή του Ολύμπου αριστερά»… Φως που «ολούθε λαμπυρίζει», όπως έγραψαν αυτές τις μέρες γερμανικές εφημερίδες.
Ένα «φως που καίει». «Τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής»!
Όπως ήθελες θα γίνει, όπως το προδιέγραψες με την πολιτική διαθήκη σου «στους μεγάλους δρόμους κάτω από τις αφίσσες», με τα αθάνατα τραγούδια σου.
Θα τον «σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα». Θα τον «σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο».
Όταν απόψε το πλοίο θα σαλπάρει από τον Πειραιά, για να διασχίσει τα γαλάζια νερά της ελληνικής θάλασσας για να σε οδηγήσει στην τελευταία σου κατοικία, στον τόπο καταγωγής σου, στο Γαλατά Χανίων, στην αγαπημένη σου Κρήτη, σύμφωνα με την επιθυμία σου, όλη η Ελλάδα θα σε συνοδεύει με τα τραγούδια σου.
Γιατί για σένα, για να δανειστούμε στίχους από το μεγαλείο του Σολωμού, «ο ουρανός καμάρωνε κι η γη χειροκροτούσε»…
Για πρώτη φορά η Μελίνα Νικολαΐδη ξεσπά με ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την τρέχουσα κοινωνική επικαιρότητα.
Το δικό της σχόλιο για την φρικιαστική υπόθεση βιασμού του 15χρονου στο Ίλιον θέλησε να κάνει η Μελίνα Νικολαΐδη, μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.
Η κόρη της Δέσποινας Βανδή είναι ιδιαίτερα ενεργή στα social media, όμως δεν παίρνει ποτέ θέση σε κοινωνικά ζητήματα. Ωστόσο, η υπόθεση βιασμού του 15χρονου στο Ίλιον, που τις τελευταίες μέρες έχει συγκλονίσει όλη την Ελλάδα, φαίνεται πως δεν άφησε αδιάφορη ούτε την 18χρονη.
Η ίδια θέλησε να πάρει θέση και να μοιραστεί τις σκέψεις της αναδημοσιεύοντας ένα κείμενο που υπογράμμιζε την ευθύνη της κοινωνίας που “δεν της πέφτει λόγος”.
Πρωτοχρονιά 2023: Η αλλαγή της χρονιάς βρήκε τη Σίσσυ Χρηστίδου στο πατρικό της στη Θεσσαλονίκη.
Το 2022 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την παρουσιάστρια του Mega, αφού έχασε την μητέρα της, Μήνα Χρηστίδου μετά από μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.
Η Σίσσυ Χρηστίδου δημοσίευσε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram μια φωτογραφία αγκαλιά με τον πατέρα της μιας και ο νέος χρόνος τη βρήκε με τα αγαπημένα της πρόσωπα στην συμπρωτεύουσα!
Μπαμπάς και κόρη πόζαραν χαμογελαστοί στο οικογενειακό τραπέζι και η Σίσσυ Χρηστίδου έγραψε ένα συγκινητικό μήνυμα.
Συγκεκριμένα στη λεζάντα της φωτογραφίας στο instagram της έγραψε: «Στο σπίτι της μαμάς, για πρώτη φορά χωρίς τη μαμά, όμως με το χαμόγελο που της υποσχεθήκαμε… Όσοι ζείτε τέτοια πρώτα, τα πιο δύσκολα, αγκαλιαστείτε πιο σφιχτά.. Όσοι θέλατε να είστε σπιτι και δεν μπορέσατε, όσοι είστε σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου ή είναι κάποιος που αγαπάτε, όσοι για κάποιο λόγο είστε μόνοι ή νιώθετε μόνοι… να ξέρετε.. δεν είστε.. Και όσοι έχετε την ευλογία να ζείτε τις πιο φωτεινές, τις πιο χαρούμενες γιορτές στείλτε χαρά, φως και αγάπη.. Η αγάπη όλα τα γιατρεύει.. και τα αγιάτρευτα.. Με το καλό να έρθει αυτή η χρονιά ρε παιδιά και ας φύγει ήσυχα, χωρίς να πάρει τίποτα.. Καλή χρονιά»
“Οι 360.000 που υπήρχαν στο σπίτι πού πήγαν; Τα έφαγε με την υπάρχουσα!
Τα έφαγε με την κυρία τάδε που βγαίνει μαζί της, φιλενάδα του τι είναι; Τα λεφτά αυτά ποιος τα πήρε”; Από τη μία πλευρά ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος και η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου και από την άλλη η Μάρθα Κουτουμάνου. Στη μέση η βίλα στο Πόρτο Ράφτη που άφησε η Ζωή Λάσκαρη στις κόρες της και που έχει προκαλέσει ενδοοικογενειακή διαμάχη.
Στην εκπομπή Ευτυχείτε, μίλησε για το θέμα ο ξάδερφος της Ζωής Λάσκαρη, ΑνδρέαςΚουρούκλης. Ο ίδιος χρησιμοποιεί πολύ σκληρές εκφράσεις… Αυτή όμως δεν είναι η πρώτη σοκαριστική αποκάλυψη σχετικά με τη Ζωή Λάσκαρη που βλέπει το φως της δημοσιότητας, δείτε εδώ το ανατριχιαστικό της σημείωμα λίγο πριν πεθάνει.
«Η Ζωή Λάσκαρη ήταν ένας αρκετά ευχάριστος άνθρωπος με χιούμορ και με το χαμόγελο στο στόμα. Ήταν άνθρωπος που θα έβγαζε το βρακί για να στο δώσει, τόσο καλός άνθρωπος, γινόταν θυσία για τους πάντες και τα πάντα. Δεν είχε εγωισμούς. Η ΜάρθαΚουτουμάνου είναι σαν τη Ζωή γιατί η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου δεν είναι δοτική αλλά αρπακτική. Η Μάρθα έκλαιγε για τη μάνα της κι η άλλη πήγαινε και έπαιρνε τα πράγματα, μα είναι ντροπή. Εγώ δεν είχα ποτέ διαμάχη με τη Μαρία Ελένη, αλλά είναι μονοφαγάς, τα θέλει όλα δικά της.
Τρίχες κατσαρές. Οι 360.000 που υπήρχαν στο σπίτι πού πήγαν; Τα έφαγε με την υπάρχουσα! Τα έφαγε με την κυρία τάδε που βγαίνει μαζί της, φιλενάδα του τι είναι; Τα λεφτά αυτά ποιος τα πήρε; Η Μαρία Ελένη και ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος γιατί η οικονομική του κατάσταση δεν είναι πολύ ανθηρή.
Υπήρχε πιθανότητα να πει η Ζωή Λάσκαρη ότι η ΜάρθαΚουτουμάνου και η ΖένιαΜπονάτσου θα μείνουν στο σπίτι της και θα έφερνε κάποιος αντίρρηση; Θα του έκοβε τη γλώσσα και τα πόδια. Εκεί σε αυτό το σπίτι υπήρχε μόνο η Ζωή. Ότι έλεγε εκείνη έπρεπε να γίνει.
Η Μάρθα είναι εκείνη που θέλει όσο το δυνατόν συντομότερα να πουληθεί το σπίτι στο ΠόρτοΡάφτη για να ξεκαθαριστεί η διαμάχη και τα εξώδικα.
Η Μάρθα ζει με τη σύνταξη του Βλάσση, δεν έχει άλλους πόρους. Η Μάρθα είναι πρόβατο, ένα κορίτσι χωρίς πονηριά και χωρίς το συναίσθημα της συμφεροντολογίας. Θέλει να τελειώνει, θέλει να ησυχάσει, δεν μπορεί άλλο γιατί είναι μονή της και έχει μπλέξει μέσα στον δικηγορικό κυκεώνα και δεν ξέρει τι να κάνει, ενώ η άλλη έχει πίσω της ένα δικηγορικό κομμάτι που την υπερασπίζεται λόγω του πατέρα της.
Η Μάρθα είναι πικραμένη, προσπαθεί να μιλήσει με την Μαρία Ελένη κι εκείνη στέλνει εξώδικα!»
Αληθινή ιστορία: «Μας έκοψαν το ρεύμα και δεν έχω τσάντα για το σχολείο. Θα πηγαίνω τα βιβλία μου αγκαλίτσα»
Η αληθινή ιστορία της Έλενας
«Ήμουν σε έναν γιατρό το πρωί και ήρθε μια μαμά, μονογονέας (ο άντρας της πέθανε) με ένα κοριτσάκι μικρό.. Νόμιζα ότι ήταν 7 και αυτό ήταν 9 χρονών…). Μετά μπήκε στον γιατρό και άκουσα να του ζητάει χρήματα γιατί σήμερα ο ΔΕΔΔΗΕ τους έκοψε το ρεύμα γιατί είχε φτάσει τα 1000€… Πάνιασα… Στο 9χρονο λέω από μέσα μου; Όταν βρήκαν τους ρώτησα… Μου είπε ότι για να τους το ξανασυνδέσουν θέλουν τουλάχιστον 200€.
Η μάνα ζητώντας από γνωστούς και φίλους είχε μάσει 120€… Βγάζω της δίνω άλλα 80€ και με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια.. Γιατί είμαι 19 χρονών… Της λέω “πήγαινε να την πληρώσεις τώρα”. Όσο να μπει στο ταμείο της ΔΕΗ έμεινα με τη μικρή μαζί, με ρώτησε αν αύριο θα παίζει η τηλεόραση και αν θα δουλεύει το ψυγείο… Και της είπα ναι.
Τη ρώτησα αν έχει τσάντα για το σχολείο που αρχίζει τη Δευτέρα και μου είπε όχι. Τη λέω ”και τα βιβλία πώς θα τα κουβαλάς;” μου λέει “το σχολείο είναι κοντά τα παίρνω αγκαλιτσα”. Κοκάλωσα. Την παίρνω και μπαίνουμε στο πρώτο βιβλιοπωλείο που είδα μπροστά μου. Της λέω να διαλέξει όποια θέλει και πήγε και διάλεξε την πιο οικονομική! Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου .. της είπα πάρε όποια θέλεις και πήρε αυτή που πραγματικά ήθελε… και μια κασετίνα.»
Όταν βγήκαμε έξω με αγκάλιαζε και μου έλεγε “ευχαριστώ, ευχαριστώ τώρα δε θα με κοροϊδεύουν τα παιδάκια”. Άφησα τη μικρή στη μαμά της και κίνησα να φύγω και δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Ποιο κράτος πρόνοιας κόβει το ρεύμα σε ένα 9χρονο; Ποιο κράτος το εξευτελίζει να έχει χαλασμένα δόντια επειδή δεν έχει χρήματα για παιδοδοντίατρο ή τσάντα για να πάει σχολείο; Λυπάμαι πολύ για εδώ που φτάσαμε σαν χώρα…»
Άναυδοι έμειναν στο My Style Rocks μόλις η Κατερίνα Καραβάτου ανακοίνωσε πως η Ευδοκία Τσαγκλή βρισκόταν στη μοιραία αμαξοστοιχία στα Τέμπη.
Το απόγευμα της Παρασκευής 17 Μαρτίου προβλήθηκε το επεισόδιο του My Style Rocks όπου η Κατερίνα Καραβάτου ανακοίνωσε την απουσία της Ευδοκίας Τσαγκλή μετά το δυστύχημα στα Τέμπη.
Θυμίζουμε πως η παίκτρια είχε κάνει κάποια γυρίσματα για το σόου μόδας, τα οποία έχουν ήδη προβληθεί.
Όσα είπε η Κατερίνα Καραβάτου για την απουσία της Ευδοκίας Τσαγκλή
«Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας πω το εξής. Η Ευδοκία Τσαγκλή δεν είναι εδώ μαζί μας σήμερα, γιατί ήταν επιβάτιδα στη μοιραία αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε στα Τέμπη. Τραυματίστηκε, ήταν τυχερή, βεβαίως, μέσα στην ατυχία της, αυτήν τη στιγμή αναρρώνει, είμαστε όλοι δίπλα της, κοντά της, της στέλνουμε τις ευχές μας και, βεβαίως, όλη μας την αγάπη. Όποτε θελήσει η ίδια και μπορέσει θα είναι ξανά μαζί μας. Γι’ αυτόν τον λόγο, τη θέση της Ευδοκίας Τσαγκλή στο παιχνίδι θα πάρει η κοπέλα, η οποία αποχώρησε τελευταία από το My Style Rocks, δηλαδή η Βασιλική Λιγνού».
Η Ευδοκία Τσαγκλή στο μοιραίο τρένο στα Τέμπη
Η Ευδοκία Τσαγκλή ταξίδευε στο βαγόνι 3 της αμαξοστοιχίας IC62 μαζί με φίλους της. Ήταν από τους τυχερούς που κατάφεραν να αποδράσουν μέσα από μια συμπαγή μάζα σιδερικών με τις φλόγες να «γδέρνουν» τα σώματά τους και κατάφερε να βγει σώα. Στο τρένο που ταξίδευε επί δώδεκα λεπτά προς τον θάνατο, τίποτα δεν προμήνυε όσα φρικτά θα επακολουθούσαν. Η πρώην παίκτρια του Big Brother εξιστορεί όσα συγκλονιστικά έζησε και τα λόγια της μας προκαλούν ανατριχίλα.
«Ήμουν στο βαγόνι 3, μέσα στο οποίο ήταν και μια άλλη κοπέλα μαζί με την γάτα της. Την πηγαίναμε βόλτα πάνω, κάτω και παίζαμε μαζί της. Γελάγαμε. Πού να φανταστούμε τι θα γινόταν μερικά λεπτά μετά. Είχα μόλις προλάβει να καθίσω. Νιώθω το βαγόνι να γυρνάει και εγώ να χτυπάω δυνατά το μέτωπό μου και τη μύτη μου σε σκληρή επιφάνεια. Ενστικτωδώς γίνομαι “μπάλα” για να προστατέψω το σώμα μου».
